Toen de Sovjet-Unie uit elkaar viel,
had het land 15 Sovjet Republieken. Deze republieken werden allemaal
onafhankelijk. Nu in 2012 kunnen we de volgende balans opmaken. Wat is geworden
van die 15 republieken? Zijn ze allemaal democratisch geworden, zoals de
burgerlijke democraten na 1991 brulden. Heeft het kapitalisme en de vrije markt
tot welvaart en rijkdom geleid? We zullen zien!
De Unie van Socialistische Sovjet Republieken werd in 1922 gesticht door vier landen. Sovjet Rusland, Sovjet Belarus, Sovjet Transkaukasië en Sovjet Oekraïne. Deze vier vormde de basis voor de USSR. Lenin en Trotsky hadden het liefste een vrije arbeidersstaat gezien. Maar de burgeroorlog en de isolatie van de revolutie, leidde ertoe dat alleen de communistische partij als stabiele machtsfactor de oorlog overleefde. Na 1922 bleek dat niet de arbeidersraden, maar de communistische partij de politiek bepaalde. Lenin merkte het gevaar van een almachtige partijbureaucratie . Maar voordat hij zich er tegen kon verzetten, raakte hij ernstig ziek en stierf. Trotsky werd ontslagen als leider van het Rode Leger en door de stalinisten gedeporteerd uit de Sovjet-Unie! Na de dood van Lenin en de deportatie van Trotsky, stond de USSR onder de heerschappij van Joseph Stalin en diens bureaucratie.
De Unie van Socialistische Sovjet Republieken werd in 1922 gesticht door vier landen. Sovjet Rusland, Sovjet Belarus, Sovjet Transkaukasië en Sovjet Oekraïne. Deze vier vormde de basis voor de USSR. Lenin en Trotsky hadden het liefste een vrije arbeidersstaat gezien. Maar de burgeroorlog en de isolatie van de revolutie, leidde ertoe dat alleen de communistische partij als stabiele machtsfactor de oorlog overleefde. Na 1922 bleek dat niet de arbeidersraden, maar de communistische partij de politiek bepaalde. Lenin merkte het gevaar van een almachtige partijbureaucratie . Maar voordat hij zich er tegen kon verzetten, raakte hij ernstig ziek en stierf. Trotsky werd ontslagen als leider van het Rode Leger en door de stalinisten gedeporteerd uit de Sovjet-Unie! Na de dood van Lenin en de deportatie van Trotsky, stond de USSR onder de heerschappij van Joseph Stalin en diens bureaucratie.
Veel burgerlijke
geschiedenisschrijvers geven Lenin en Trotsky de schuld aan de opkomst van het
stalinisme. Ze beweren dat de eenpartijstaat typisch bij communisten hoort en
dat Stalin trouw deed waar Lenin aan begon. Als dat zo is waarom heeft Stalin
dan mensen zoals Trotsky, Bukharin, Kamenev en Zinoview geroyeerd en vermoord?
Waarom moesten de stalinisten 1/3 van de Unie
Wijde Communistische Partij uitmoorden? Waarom verbood Stalin vrije
debatten binnen de partij na de royering van Trotsky? Antwoord: Stalin wist dat
het leninisme een gevaar voor zijn regime zou zijn. Een echte leninistische
partij is democratisch van aard en werkt op vrijheid van discussie, eenheid in
actie!
Anticommunisten gaan zo ver dat ze
alles doen om het communisme zwart te maken. Zo beweerde de rechtse dictator
Suharto, dat de Communistische Partij van
Indonesië ( PKI ) een staatsgreep wou plannen. 500.000 communisten werden
door Suharto vermoord. Maar de PKI was in 1964 geen revolutionaire partij meer.
Moskou eiste dat de partij ging samenwerken met de progressieve burgerij. De
PKI was zelfs deel van de nationalistische regering van Sukarno.
De USSR bestond in 1989 uit de volgende republieken
- Armeense SSR
- Azerbeidjaanse SSR
- Belarussische SSR
- Estse SSR
- Georgische SSR
- Kazachse SSR
- Kirgizische SSR
- Letse SSR
- Litouwse SSR
- Moldavische SSR
- Russische SFSR
- Tadzjiekse SSR
- Turkmeense SSR
- Oekraïense SSR
- Oezbeekse SSR
In 1990 hadden nationalistische groepen zich
heer en meester gemaakt in veel Sovjet republieken. Vooral in de Baltische
republieken waren nationalisten zeer sterk. Dat is logisch want die republieken
waren in 1945 bezet door het Rode Leger. Stalin had de Baltische Republieken
veroverd en met dwang toegevoegd tot de Sovjet-Unie. Ondanks 40 jaar
stalinisme, bleef de haat tegen de Russische bezetting bestaan. Toen oppositiepartijen
opgericht mochten worden grepen de nationalisten hun kans. Ze maakte misbruik
van de woedde die heerste en beweerde dat het communisme uitgeroeid en verboden
moest worden. Veel mensen konden zich in hun ondemocratische uitspraken vinden.
Dat leidde ertoe dat Litouwen en Letland, arbeiderssymbolen ( hamer en sikkel
& rode ster ) verboden.
Echte burgerlijke democratieën werden alleen
de Baltische republieken. Deze volkeren bleken als enigste instaat om
tolerantie te tonen. Ook al worden marxisten elke dag gelijk geschakeld met het
stalinisme!
Turkmenistan werd het Noord Korea van
de Sovjet-Unie. In dit land greep stalinistenleider; Saparmurat Ataýewiç Niazov de macht. Hij was
sinds 1985 leider van de Turkmeense Communistische Partij. Toen de USSR uit
elkaar viel verklaarde hij zich nationalistisch en hernoemde zijn partij om in
‘’Democratische Partij van Turkmenistan’’. Democratisch zou het land echter
nooit worden. De eenpartijstaat bleef bestaan en Saparmurat Ataýewiç Niazov
bouwende een persoonlijkheidscultus om zich heen volgens het Noord Koreaanse
voorbeeld. Andersdenkenden werden niet getolereerd. Iedereen moest Niazov
vereren als godheid en vader van de natie. De dictator stierf in 2006.
Turkmenistan blijft echter een dictatuur.
In Rusland
kwam Boris Yeltsin aan de macht. Hij privatiseerde grote delen van de
voormalige Sovjet economie. Tussen 1991 en 1999 steeg de armoede met 40%.
Honderdduizenden kwamen in de armoede terecht dankzij de extreme neoliberale
politiek van Yeltsin. Die voerde ondertussen oorlog tegen separatisten en
vierde luxe feesten met zijn oligarchie. De westerse media noemde Boris Yeltsin
een goedvoorbeeld van een ‘’democratische’’ leider.
In Belarus
( Wit-Rusland ) steeg de armoede ook enorm. De rechtse democraten zorgde voor grote
sociale ongelijkheid en enorm woede onder het volk. Het volk was het zo zat dat
ze een man kozen, die nog steeds het scepter zwaait in het land. Alexander
Lukashenko was leider geweest van een collectieve boerderij. Hij begreep
precies hoe de boeren zich voelde na de invoering van de vrije markt.
Concurrentie kende ze niet en vele gingen failliet. Lukashenko begon een
populistische campagne tegen het neoliberalisme. Daarom werd hij in 1994
gekozen tot de eerste president van Belarus!
Alexander Lukashenko werd niet geliefd bij het
westen. Hij stopte de privatiseringen en gaf de staat veel macht terug. Dit tot
woede van het IMF en de Europese Unie, die de privatiseringen juist gesteund
hadden. Lukashenko bleek ook autoritair en gebruikt de KGB om andersdenkenden
te vervolgen. Anno 2012 is hij nog steeds aan de macht in Belarus. Hij wint
elke schijnverkiezing met gemak. Dat komt omdat hij de media, de staat en de
politiek bestuurd. Alleen politieke partijen die trouw zijn aan de president
mogen meedoen met verkiezingen. De KGB van Belarus, houdt iedereen streng in de
gaten. Sommige rechtse kranten beweert dat het ‘’communisme’’ nog steeds heerst
in het land. Ook verschillende politieke partijen noemen Belarus, de laatste
‘’communistische dictatuur’’. Een totale leugen. Toen Lukashenko aan de macht
kwam was 30% van de industrie al geprivatiseerd. De president heeft er zelfs
voor gezorgd dat op dit moment 47% van de economie in handen is van privé
ondernemingen, hoezo ‘’communistisch’’!
Armenië en
Georgië kunnen ook tot de burgerlijke democratieën gereken worden. Alleen zijn
hun democratieën minder democratisch dan bijvoorbeeld de Baltische republieken.
Georgië is hedendagen een conservatief rechts land. Mikheil Saakashvili is sinds 2004 president van Georgië.
Hij kwam aan de macht na de rozenrevolutie van 2003. Tot de rozenrevolutie was
Eduard Shevardnadze leider van
Georgië. Hij was een vriendje van de VS en was een typische ex-stalinist, die
zich bekeerd had tot het neoliberalisme. De verkiezingen van 2003 waren echter
oneerlijk en de rechtse Mikheil
Saakashvili leidde een demonstratie ( rozenrevolutie ) tegen Shevardnadze. Die moest vluchten
uit het parlement en niet lang daarna werd Saakashvili leider van het land. Om steun van de VS te krijgen steunde hij
de invasie van Irak en is zeer pro-Amerikaans.
Georgië voerde tussen 1992 en 1993 een wrede
oorlog met separatisten in Abchazië. Dit land was een autonome sovjet
republiek binnen de Georgische Socialistische Sovjet Republiek. In 1992
verklaarde nationalistische Abchazen zich onafhankelijk van Georgië. Dit
tolereerde de nationalisten in Georgië niet. Er volgde een bloedige oorlog,
waarin Georgische soldaten probeerde om het opstandige Abchazië te veroveren.
Volgens
Wikipedia, zijn 2.200 Abchazen en Russische soldaten gedood. De Republiek
Georgië verloor 4.000 soldaten. Sinds 1993 is Abchazië de-facto onafhankelijk.
Rusland erkende de onafhankelijkheid van het land in 2008, na de tweede poging
van Georgië om Abchazië weer in bezit te krijgen. Slechts weinig landen hebben
de onafhankelijkheid van Abchazië erkend. Alle westerse landen erkennen het
land als deel van Georgië.
Tijdens de
bloedige oorlog werden zowel Abchazische als Georgische burgers vermoord.
Etnische haat zorgde ervoor dat de Abchazische soldaten veel Georgische burgers
vermoorden. Ongeveer 13.000 tot 20.000 burgers van Georgische afkomst werden
door separatistische nationalisten vermoord in Abchazië. Tegelijk werden 3.000
Abchazen door Georgiërs vermoord. De oorlog was een typische nationalistische
oorlog, het ene volk tegen het andere volk.
In augustus 2008 was het weer zover. Georgië
probeerde de opstandige provincie Zuid Ossetië met geweld te bezetten. Rusland
reageerde meteen en stuurde soldaten naar Zuid Ossetië om de separatisten te
helpen. Deze tweede oorlog was weer een puur nationalistisch conflict. Het
westen steunde kritiekloos de rechtse Mikheil Saakashvili, die blijkbaar vond
dat het tijd werd om alle opstandige provincies met geweld neer te slaan. Zijn
plan mislukte. Abchazië en Zuid Ossetië zijn onafhankelijk en staan niet meer
onder zijn bestuur. De internationale wereldpolitiek erkend de landen
niet.
Separatistische
oorlogen in de voormalige Sovjet-Unie, kwamen ook voor in Armenië. In 1988
waren nationalistische groepen zeer sterk geworden in sovjet republieken zoals
Armenië en Azerbeidzjan. Dit etnische nationalisme is terug te vinden naar 1917
toen nationalistische groepen vochten voor de onafhankelijkheid van hun landen.
Toen de Sovjet-Unie werd gesticht in 1922 werden de nationalisten onderdrukt.
Stalin tolereerde alleen groot Russisch chauvinisme en dat bleef heersen, ook
na diens dood!
De eerste
tekenen van etnische haat ontstonden in het Armeense dorp; Sumgayit in de Azerbeidjaanse
Socialistische Sovjet Republiek. 26 mensen van Armeense afkomst werden door
woedende Azerbeidjaanse nationalisten vermoord. Hier begon het grote conflict
tussen Armeense separatisten en de Azerbeidjaanse overheid.
De Nagorno-Karabakh
Republiek werd in 1991 gesticht, in het Armeense gebied van de nieuwe Republiek Azerbeidzjan. De nationalistische regering van Ayaz
Niyazi oğlu Mütallibov tolereerde de Armeense separatisten niet. Het conflict
was niet alleen etnisch. De Armenen waren grotendeels christelijk, terwijl men
in Azerbeidzjan islamitisch is.
In 1994
werd Nagorno-Karabakh onafhankelijk. Geen enkel land ( zelfs Armenië ) wou het land
erkennen. Alleen Abchazië en Zuid Ossetië waren bereid om Nagorno-Karabakh te
erkennen. De strijd kostte aan 4.500 Armeense strijders het leven. 25.000
soldaten van de Republiek Azerbeidzjan verloren hun leven. Ilham Heydar oglu
Aliyev is de huidige president van Azerbeidzjan. In tegenstelling tot andere
ex-sovjet republieken is Azerbeidzjan redelijk democratisch te noemen. Toch is
de corruptie en de sociale ongelijkheid nog een groot probleem.
In Kirgizië kwam Askar Akayevich Akayev aan de macht in 1990. Hij liet duidelijk merken
dat hij geen aanhanger was van het socialisme. Hij beweerde trots ‘’Ik ben een communist, maar ik ben niet
tegen het privé bezit van bedrijven’’ en ‘’Ik gelooft dat Adam Smith de economische revolutionair was en niet Karl
Marx’’. Akayev gaf goed aan hoe de (nog) heersende stalinisten begin jaren
90 dachten! Ze wisten niet hoe snel ze het kapitalisme moesten invoeren. Het
westen was dol op de ex-stalinist en dankzij zijn privatiseringspolitiek zeer
geliefd bij zakenmensen. Kritiek kreeg hij van het westen niet. Amerika keek de
andere kant op terwijl de familie van Akayev zich zelf verrijkte met miljoenen
euro’s.
In 2003 zorgde Akayev ervoor dat hij nooit
veroordeeld kon worden. Hij kreeg onbeperkte immuniteit van het Kirgizische
parlement ( vol met ja knikkers ). Twee jaar later was het volk van Kirgizië
zijn regime zat. Ze waren het neoliberalisme en de autoritaire dictatuur zat.
Op 24 maart 2005 bestormde woedende demonstranten het parlementsgebouw. Askar
Akayevich Akayev en zijn familie sloegen op de vlucht. De nieuwe regering nam
hem al zijn verdiensten af, hij en zijn familie verloren ook speciale
privileges.
Hoewel de dictator weg was, bleef
zijn bourgeoisie aan de macht. Kurmanbek
Saliyevich Bakiyev werd gekozen tot nieuwe president. Maar het volk merkte dat
ook deze president niets voelde voor het leed van de werknemers. Hij en zijn
eigen familie kregen het beste van het beste. Weer begonnen mensen te
demonstreren. Vijf jaar na zijn verkiezing moest ook Bakiyev vluchten. Nieuwe
verkiezingen gaven de macht aan Roza Isakovna Otunbayeva. De vraag is echter of
de bourgeoisie de stabiliteit kan behouden. Kirgizië is een arm land en het
volk heeft genoeg van corrupte dictators en neoliberale privatiseringen.
De
Republiek Oezbekistan wordt sinds 1990 bestuurd door de autoritaire; Islam
Abdug‘aniyevich Karimov.
Hij was in 1989 benoemd tot generaal secretaris van de Oezbeekse Communistische Partij. Toen de Sovjet-Unie uit elkaar
viel, verklaarde Karimov zijn land onafhankelijk. De economische hervormingen
in Oezbekistan waren langzaam en de staat blijft veel macht hebben. Het westen
klaagt daar over en wil een grotere rol
voor de privé sector zien. Alleen dat wil de autoritaire leider niet. Hij wil
dat de staat een grote invloed heeft op de economie. Karimov staat dus
lijnrecht tegenover de neoliberale economen uit het westen.
Mensenrechten bestaan nauwelijks in
Oezbekistan. Vakbonden hebben dezelfde functies als in het stalinistische
tijdperk. Ze dienen de staat en niet de arbeiders. Alleen mensen die zich
loyaal opstellen tegenover president Karimov kunnen een goed leven verwachten.
Activisten worden opgepakt en veroordeeld tot lange gevangenisstraffen.
Ondertussen onderhouden de VS en Oezbekistan goede relaties. Amerika heeft een
basis in Oezbekistan waarmee ze Afghanistan bombarderen. Het is dus logisch dat
de Amerikanen niet klagen over het ondemocratische regime van Karimov’s
oligarchie.
In Tadzjikistan
ontstond door de val van het stalinisme een burgeroorlog. Rahmon Nabiyev was in 1991 gekozen tot president van de Republiek
Tadzjikistan. In 1985 was hij afgezet als generaal secretaris van de Tadzjiekse Communistische Partij, dat kwam door een corruptieschandaal. Maar Nabiyev kon het spel slim spelen. In 1991 won
hij de verkiezingen en werd president. Het werd al onrustig net na de
verkiezingen. De oppositie erkende de uitslag niet en zo begon een vijf jarige
burgeroorlog!
Het conflict ging grotendeels tussen burgerlijke democraten, islamitische
theocraten en leden van de oude stalinistische nomenklatura. De democraten en
islamieten werkte vaak samen tegen de ex-stalinisten. De ex-stalinisten
beschouwde het conflict als een poging van het islamitisch fundamentalisme om
de macht te veroveren in Tadzjikistan. Rahmon Nabiyev trad af als president in
1993 en stierf enige tijd later. Hij werd opgevolgd door Emomalii Rahmon.
Rusland en Oezbekistan steunde Emomalii Rahmon en zijn ex-stalinisten,
terwijl Iran en de Taliban in Afghanistan, de islamitische oppositie steunde.
Ongeveer 50.000 tot 100.000 mensen verloren hun leven tijdens deze vijf jarige
burgeroorlog. In 1997 werd een vredesverdrag getekend. Nieuwe verkiezingen
werden in 1999 gehouden. Emomalii Rahmon won die (schijn)verkiezingen en is
sindsdien leider van Tadzjikistan. Door de burgeroorlog is Tadzjikistan een
van armste ex-sovjet republieken. De sociale ongelijkheid is er hoog!
Moldavië was een Sovjet republiek opgericht in 1924
als autonome Sovjet republiek binnen de RSFSR ( Sovjet Rusland ). In 1940 kreeg het land de naam; Moldavische Socialistische Sovjet Republiek.
Moldavië is een Roemeens sprekend land, hun taal en cultuur zijn identiek aan
die van Roemenië. Maar om politieke redenen spreken we dan ook van het
Moldavisch als taal en cultuur. In 1969 werd illegaal een politieke partij
opgericht; Het Nationale Patriottistische
Front. Deze Roemeens nationalistische partij wou Moldavië losrukken uit de
USSR en een politieke unie met het Romenie van Nicolae Ceauşescu!
Het nationaal stalinistische regime van Nicolae Ceauşescu zag weinig in
het idealisme en patriottisme van de jonge leden van het Nationale Patriottistische Front in Moldavië. Daarom besloot
Roemenië om de Sovjet KGB in te lichten over de activiteiten van het NPF. In
1972 werd NPF lid Gheorghe Ghimpu opgepakt door de KGB. Voor zijn anti-Soviet
activiteiten kreeg hij 6 jaar cel. Na de arrestaties verdween het NPF als
illegale politieke partij. De stalinistische;
Moldavische Communistische Partij was weer de enigste legale partij in het
land.
De eerste anticommunistische partij in het land was de Democratische Beweging van Moldavië.
Deze nationalistische beweging werd in 1988 opgericht toen men in de
Sovjet-Unie oppositiepartijen mocht oprichten. De Democratische Beweging kreeg
veel steun van nationalistische jongeren die een vrij Moldavië wouden. Het
anticommunisme groeide toen overal in Oost Europa mensen demonstreerde tegen de
dictatuur. De nationalistische leiders maakte dankbaar misbruikt van de
situatie en schakelde het socialisme gelijk met de wrede stalinistische
dictatuur. Velen geloofde de leugens dat Moldavië een ‘’communistische’’
dictatuur was! In 1989 stichtte leden van de burgerlijke democratische beweging
het Populaire Front van Moldavie. Dit
front moest de strijd aangaan met de stalinisten van de Moldavische Communistische Partij.
Een groot succes waren de eerste vrije verkiezingen. Het Populaire Front
van Moldavië won 27% van de stemmen. Het land verklaarde zich onafhankelijk van
de Sovjet-Unie en begon met privatiseringen. Gheorghe Ghimpu haalde de rode
vlag neer en hees de driekleur van Moldavië ( Roemenië ). Het anticommunisme
vierde haar onverwinning. Maar de neoliberale politiek van de burgerlijke
democraten zoals Gheorghe Ghimpu, zorgde ervoor dat veel mensen weer gingen
stemmen op de communistische partij. Die was echter een transformatie
ondergaan. De Partij van Communisten van de Republiek Moldavië is alles behalve
revolutionair socialistisch.
De ‘’communisten’’ wonnen in 2001, 71 zetels van de
101 parlementszetels. Moldavie had een arbeidersstaat kunnen worden. Maar nee,
de kiezers hadden zich vergist. De ‘’communisten’’ waren neoliberaal en deden
niets om het kapitalisme tegen te gaan. De vrije markt economie bleef en ook de
nationalistische vlag en volkslied bleven onaangetast.
In 2005 verloren de ‘’communisten’’ 15 zetels, maar ze
behielden de meerderheid. De verkiezingen van april 2009 gaven de ‘’communisten’’
een enorme winst. Maar er veranderde weinig in het neoliberale land.
Anticommunistische jongeren beweerde wel dat er fraude was gepleegd en dat de
communistische partij de uitslagen had vervalst. De nieuwe verkiezingen van
juli 2009, gaven de ‘’communisten’’ weer een meerderheid. Woedende anticommunisten
gingen de straten op. Met Roemeense en Europese vlaggen demonstreerde ze tegen
het ‘’communistische complot’’! De laatste verkiezingen werden in 2010
gehouden. Vladimir Nicolaevici Voronin en zijn verburgerlijkte ‘’communistische’’
partij verloren hun meerderheid.
Een andere ex-sovjet republiek die we behandelen is Oekraïne. Dit land
was medeoprichter van de Sovjet-Unie in 1922. De burgerlijk democraten beweren
dat de regering van de Oekraïense Volksrepubliek ( anticommunisten ) 1917-1921,
het ‘’vrije’’ Oekraïne voorstelde. Het socialistische Oekraïne van de
bolsjewieken was een ‘’totalitaire dictatuur’’ brullen de kranten en de
geschiedenisboeken van de huidige; Republiek Oekraïne.
De enigste rede waarom mensen de leugens van de anticommunisten geloven,
komt door het stalinistische verleden. Vooral de wrede hongersnood van 1932
wordt door veel mensen gezien als een ‘’communistische misdaad’’. Opgehitst
door rechtse nationalisten geloven veel mensen dat Lenin en Stalin een ‘’Groot
Communistisch Imperium’’ wouden opbouwen en de Oekraïense cultuur wouden
onderwerpen aan de Russische cultuur. Het is inderdaad zo dat onder Stalin (
1924-1953 ) het grote Russische chauvinisme heerste. Maar Lenin heeft nooit de
Russische cultuur opgedwongen aan andere volkeren.
Het stalinisme viel in 1990. De eerste vrije verkiezingen werden gewonnen
door de Oekraïense Communistische Partij. Die won 331 van de 442 zetels. Echter
de ‘’democratische’’ oppositie had 111 zetels gewonnen en verklaarde alles te
doen om de Oekraïense Socialistische Sovjet Republiek te vernietigen. Op
26 augustus 1991 werd de Oekraïense Communistische Partij verboden. De nieuwe
neoliberale overheid begon met rampzalige privatiseringen.
In 1991 begon de kapitalistische overheid met markt hervormingen. Ook de stalinisten
deden hier aan mee. De regering hoopte zo de prijzen te verlagen, maar het werd
een ramp. De armoede steeg en rond 1999 had Oekraïne 40% van haar BNP verloren.
Pas in 2006 zou de economie van het land weer het zelfde niveau hebben als
Sovjet Oekraïne.
Leonid Makarovych Kravchuk was de
eerste president van het onafhankelijke Oekraïne. Hij werd in 1991 gekozen.
Hoewel hij veel moeite deed om prowesters te zijn, kon hij niet voorkomen dat
de corruptie en de privatiseringen veel ellende veroorzaakte. In 1994 verloor Kravchuk de verkiezingen, hij werd opgevolgd
door Leonid Danylovych Kuchma. De nieuwe president bleek net zo neoliberaal
als Kravchuk. Maar in tegenstelling tot de vorige president was Kuchma meer
pro-Russisch. Daardoor werden de banden tussen Oekraïne en Rusland beter.
Bij de volgende
verkiezingen in 2004 ontstonden protesten. Viktor Fedorovych Yanukovych had de verkiezingen gewonnen, althans dat beweerde
men eerst. Maar de tegenkandidaat van Yanukovych
genaamd Viktor Andriyovych Yushchenko erkende de uitslag niet. Volgens hem
waren de verkiezingen oneerlijk en was er massieve fraude gepleegd. De Oranje
Revolutie ontstond. Honderdduizenden demonstreerden tegen Viktor Fedorovych
Yanukovych. Het westen steunde Viktor Andriyovych Yushchenko omdat ze tegen de
pro-Russische houding van Yanukovych waren! Uiteindelijk erkende de
verkiezingscommissie dat er fraude was gepleegd en ze riepen Yushchenko uit tot
president van Oekraïne. Natuurlijk waren de pro-Russische elementen in de
Oekraïense samenleving woedend.
Viktor Andriyovych Yushchenko werd een bondgenoot van het westen. Zijn
regering was neoliberaal en deed niets tegen de groeide armoede. Steun had de president
vooral bij de rijken en de pro-Europese Oekraïners. Maar veel ouderen waren
loyaal aan Yanukovych omdat hij meer pro-Russisch was.
In 2010 waren de Oekraïners, Viktor Andriyovych Yushchenko weer zat. Hij had niets veranderd in het land. De president probeerde mee te doen met de verkiezingen, maar kwam niet eens in de tweede ronde. De twee belangrijkste kandidaten waren Viktor Fedorovych Yanukovych en Yulia Volodymyrivna Tymoshenko. Beiden zijn neoliberaal en kapitalistisch, maar in hedendagen Oekraïne gaat het meer om welke kant kiest het land. Wordt het pro-Europa ( Tymoshenko ) of pro-Rusland ( Yanukovych )?
Het volk van Oekraïne koos voor de pro-Russische Yanukovych. Tymoshenko
beweerde dat er fraude was gepleegd en aanvaarde de uitslag niet. Toch vormde Yanukovych
een pro-Russische regering met hulp van de stalinistische; Communistische Partij van Oekraïne. Na de verkiezingen begon de
regering een onderzoek naar Tymoshenko. Ze werd verdacht van het verduisteren
van overheidsgeld. In 2011 werd ze schuldig bevonden en veroordeeld tot 6 jaar
cel. De partij van Tymoshenko beweert dat het gaat om een vendetta tegen
haar.
Het laatste
ex-Sovjet land is Kazakstan. Dat land is sinds 1991 een autoritaire dictatuur
onder Nursultan
Abishuly Nazarbayev. Deze man was
generaal secretaris van de Kazachse
Communistische Partij en leider van de Kazachse Socialistische Sovjet
Republiek. Toen de Sovjet Unie
ophield met bestaan werd hij een nationalistische dictator. Nazarbayev wordt
bekritiseerd bij de (schijn)verkiezingen, maar daar blijft het bij! Kazakstan
heeft veel vrienden bij westerse olie bedrijven en ook Rusland is een
bondgenoot. Dus echte acties tegen Kazakstan zal het westen nooit ondernemen.
Het land werd zelfs voorzitter van de Organisatie
voor Veiligheid en Samenwerking in Europa, de hypocrieten!!
Eind 2011 ontstonden grote protesten in Kazakstan. Het ging hierbij om
stakende olie arbeiders die genoeg hadden van de lage lonen en de slechts
arbeidsvoorwaarden. In Kazakstan bestaan geen vrije vakbonden. Alle bonden
werken voor de staat en zijn nutteloos. De arbeiders eisen daarom vrije
vakbonden, hogere lonen en eerlijke arbeidersvoorwaarden. Dat tolereert het
regime echter niet. Meer dan 70 stakers zijn vermoord en 100 anderen vermist!
Vermoed wordt dat ze opgepakt zijn door de geheime dienst van Nazarbayev, die
ondertussen vrolijk voorzitter speelt van de OVSE!
Westerse regeringen
zijn hypocrieten en rechtse bloedzuigers. Tijdens de koude oorlog brulde de
westerse landen dat ze alles doen om de wereld te bevrijden van het
‘’communistische gevaar’’. Amerika en West-Europa beweerde voor de ‘’vrijheid’’
op te komen. Nu, 22 jaar later heulen ze met leiders die vroeger stalinistisch
waren! Waarom? Omdat die dictators het kapitalisme toestaan. Onze regeringen
staan in dienst van het kapitalisme en doen alles om ervoor te zorgen dat de
winsten van hun bedrijven stijgen. Daarom moeten mensen wakker worden uit de leugens
van de heersende klasse! Anticommunisme, neoliberalisme en kapitalisme. Het
wordt keer op keer gebruikt tegen de arbeiders. Die hebben niets te verliezen,
ze hebben een wereld te winnen.
In sommige ex-Sovjet republieken zijn
communistische symbolen verboden!
