De ex-Sovjet Republieken na 1991

December 1991. Het einde is gekomen voor de heerschappij van de stalinistische nomenklatura. Hun almachtige Communistische Partij van de Sovjet-Unie is door de Opperste Sovjet verboden sinds augustus. De partij werd verboden toen wanhopige stalinisten een laatste poging deden om het stalinisme te redden. Hun poging mislukte en de contrarevolutionaire Boris Yeltsin nam de macht over.

Toen de Sovjet-Unie uit elkaar viel, had het land 15 Sovjet Republieken. Deze republieken werden allemaal onafhankelijk. Nu in 2012 kunnen we de volgende balans opmaken. Wat is geworden van die 15 republieken? Zijn ze allemaal democratisch geworden, zoals de burgerlijke democraten na 1991 brulden. Heeft het kapitalisme en de vrije markt tot welvaart en rijkdom geleid? We zullen zien!

De Unie van Socialistische Sovjet Republieken werd in 1922 gesticht door vier landen. Sovjet Rusland, Sovjet Belarus, Sovjet Transkaukasië en Sovjet Oekraïne. Deze vier vormde de basis voor de USSR. Lenin en Trotsky hadden het liefste een vrije arbeidersstaat gezien. Maar de burgeroorlog en de isolatie van de revolutie, leidde ertoe dat alleen de communistische partij als stabiele machtsfactor de oorlog overleefde. Na 1922 bleek dat niet de arbeidersraden, maar de communistische partij de politiek bepaalde. Lenin merkte het gevaar van een almachtige partijbureaucratie . Maar voordat hij zich er tegen kon verzetten, raakte hij ernstig ziek en stierf. Trotsky werd ontslagen als leider van het Rode Leger en door de stalinisten gedeporteerd uit de Sovjet-Unie! Na de dood van Lenin en de deportatie van Trotsky, stond de USSR onder de heerschappij van Joseph Stalin en diens bureaucratie. 

Veel burgerlijke geschiedenisschrijvers geven Lenin en Trotsky de schuld aan de opkomst van het stalinisme. Ze beweren dat de eenpartijstaat typisch bij communisten hoort en dat Stalin trouw deed waar Lenin aan begon. Als dat zo is waarom heeft Stalin dan mensen zoals Trotsky, Bukharin, Kamenev en Zinoview geroyeerd en vermoord? Waarom moesten de stalinisten 1/3 van de Unie Wijde Communistische Partij uitmoorden? Waarom verbood Stalin vrije debatten binnen de partij na de royering van Trotsky? Antwoord: Stalin wist dat het leninisme een gevaar voor zijn regime zou zijn. Een echte leninistische partij is democratisch van aard en werkt op vrijheid van discussie, eenheid in actie!

Anticommunisten gaan zo ver dat ze alles doen om het communisme zwart te maken. Zo beweerde de rechtse dictator Suharto, dat de Communistische Partij van Indonesië ( PKI ) een staatsgreep wou plannen. 500.000 communisten werden door Suharto vermoord. Maar de PKI was in 1964 geen revolutionaire partij meer. Moskou eiste dat de partij ging samenwerken met de progressieve burgerij. De PKI was zelfs deel van de nationalistische regering van Sukarno.

De USSR bestond in 1989 uit de volgende republieken
  1. Armeense SSR
  2. Azerbeidjaanse SSR
  3. Belarussische  SSR
  4. Estse SSR
  5. Georgische SSR
  6. Kazachse SSR
  7. Kirgizische SSR
  8. Letse SSR
  9. Litouwse SSR
  10. Moldavische SSR
  11. Russische SFSR
  12. Tadzjiekse SSR
  13. Turkmeense SSR
  14. Oekraïense SSR
  15. Oezbeekse SSR

In 1990 hadden nationalistische groepen zich heer en meester gemaakt in veel Sovjet republieken. Vooral in de Baltische republieken waren nationalisten zeer sterk. Dat is logisch want die republieken waren in 1945 bezet door het Rode Leger. Stalin had de Baltische Republieken veroverd en met dwang toegevoegd tot de Sovjet-Unie. Ondanks 40 jaar stalinisme, bleef de haat tegen de Russische bezetting bestaan. Toen oppositiepartijen opgericht mochten worden grepen de nationalisten hun kans. Ze maakte misbruik van de woedde die heerste en beweerde dat het communisme uitgeroeid en verboden moest worden. Veel mensen konden zich in hun ondemocratische uitspraken vinden. Dat leidde ertoe dat Litouwen en Letland, arbeiderssymbolen ( hamer en sikkel & rode ster ) verboden.

Echte burgerlijke democratieën werden alleen de Baltische republieken. Deze volkeren bleken als enigste instaat om tolerantie te tonen. Ook al worden marxisten elke dag gelijk geschakeld met het stalinisme!

Turkmenistan werd het Noord Korea van de Sovjet-Unie. In dit land greep stalinistenleider; Saparmurat Ataýewiç Niazov de macht. Hij was sinds 1985 leider van de Turkmeense Communistische Partij. Toen de USSR uit elkaar viel verklaarde hij zich nationalistisch en hernoemde zijn partij om in ‘’Democratische Partij van Turkmenistan’’. Democratisch zou het land echter nooit worden. De eenpartijstaat bleef bestaan en Saparmurat Ataýewiç Niazov bouwende een persoonlijkheidscultus om zich heen volgens het Noord Koreaanse voorbeeld. Andersdenkenden werden niet getolereerd. Iedereen moest Niazov vereren als godheid en vader van de natie. De dictator stierf in 2006. Turkmenistan blijft echter een dictatuur.

In Rusland kwam Boris Yeltsin aan de macht. Hij privatiseerde grote delen van de voormalige Sovjet economie. Tussen 1991 en 1999 steeg de armoede met 40%. Honderdduizenden kwamen in de armoede terecht dankzij de extreme neoliberale politiek van Yeltsin. Die voerde ondertussen oorlog tegen separatisten en vierde luxe feesten met zijn oligarchie. De westerse media noemde Boris Yeltsin een goedvoorbeeld van een ‘’democratische’’ leider.

In Belarus ( Wit-Rusland ) steeg de armoede ook enorm. De rechtse democraten zorgde voor grote sociale ongelijkheid en enorm woede onder het volk. Het volk was het zo zat dat ze een man kozen, die nog steeds het scepter zwaait in het land. Alexander Lukashenko was leider geweest van een collectieve boerderij. Hij begreep precies hoe de boeren zich voelde na de invoering van de vrije markt. Concurrentie kende ze niet en vele gingen failliet. Lukashenko begon een populistische campagne tegen het neoliberalisme. Daarom werd hij in 1994 gekozen tot de eerste president van Belarus!

Alexander Lukashenko werd niet geliefd bij het westen. Hij stopte de privatiseringen en gaf de staat veel macht terug. Dit tot woede van het IMF en de Europese Unie, die de privatiseringen juist gesteund hadden. Lukashenko bleek ook autoritair en gebruikt de KGB om andersdenkenden te vervolgen. Anno 2012 is hij nog steeds aan de macht in Belarus. Hij wint elke schijnverkiezing met gemak. Dat komt omdat hij de media, de staat en de politiek bestuurd. Alleen politieke partijen die trouw zijn aan de president mogen meedoen met verkiezingen. De KGB van Belarus, houdt iedereen streng in de gaten. Sommige rechtse kranten beweert dat het ‘’communisme’’ nog steeds heerst in het land. Ook verschillende politieke partijen noemen Belarus, de laatste ‘’communistische dictatuur’’. Een totale leugen. Toen Lukashenko aan de macht kwam was 30% van de industrie al geprivatiseerd. De president heeft er zelfs voor gezorgd dat op dit moment 47% van de economie in handen is van privé ondernemingen, hoezo ‘’communistisch’’!    

Armenië en Georgië kunnen ook tot de burgerlijke democratieën gereken worden. Alleen zijn hun democratieën minder democratisch dan bijvoorbeeld de Baltische republieken. Georgië is hedendagen een conservatief rechts land. Mikheil Saakashvili is sinds 2004 president van Georgië. Hij kwam aan de macht na de rozenrevolutie van 2003. Tot de rozenrevolutie was Eduard Shevardnadze leider van Georgië. Hij was een vriendje van de VS en was een typische ex-stalinist, die zich bekeerd had tot het neoliberalisme. De verkiezingen van 2003 waren echter oneerlijk en de rechtse Mikheil Saakashvili leidde een demonstratie ( rozenrevolutie )  tegen Shevardnadze. Die moest vluchten uit het parlement en niet lang daarna werd Saakashvili leider van het land. Om steun van de VS te krijgen steunde hij de invasie van Irak en is zeer pro-Amerikaans.

Georgië voerde tussen 1992 en 1993 een wrede oorlog met separatisten in Abchazië. Dit land was een autonome sovjet republiek binnen de Georgische Socialistische Sovjet Republiek. In 1992 verklaarde nationalistische Abchazen zich onafhankelijk van Georgië. Dit tolereerde de nationalisten in Georgië niet. Er volgde een bloedige oorlog, waarin Georgische soldaten probeerde om het opstandige Abchazië te veroveren.

Volgens Wikipedia, zijn 2.200 Abchazen en Russische soldaten gedood. De Republiek Georgië verloor 4.000 soldaten. Sinds 1993 is Abchazië de-facto onafhankelijk. Rusland erkende de onafhankelijkheid van het land in 2008, na de tweede poging van Georgië om Abchazië weer in bezit te krijgen. Slechts weinig landen hebben de onafhankelijkheid van Abchazië erkend. Alle westerse landen erkennen het land als deel van Georgië. 

Tijdens de bloedige oorlog werden zowel Abchazische als Georgische burgers vermoord. Etnische haat zorgde ervoor dat de Abchazische soldaten veel Georgische burgers vermoorden. Ongeveer 13.000 tot 20.000 burgers van Georgische afkomst werden door separatistische nationalisten vermoord in Abchazië. Tegelijk werden 3.000 Abchazen door Georgiërs vermoord. De oorlog was een typische nationalistische oorlog, het ene volk tegen het andere volk.

In augustus 2008 was het weer zover. Georgië probeerde de opstandige provincie Zuid Ossetië met geweld te bezetten. Rusland reageerde meteen en stuurde soldaten naar Zuid Ossetië om de separatisten te helpen. Deze tweede oorlog was weer een puur nationalistisch conflict. Het westen steunde kritiekloos de rechtse Mikheil Saakashvili, die blijkbaar vond dat het tijd werd om alle opstandige provincies met geweld neer te slaan. Zijn plan mislukte. Abchazië en Zuid Ossetië zijn onafhankelijk en staan niet meer onder zijn bestuur. De internationale wereldpolitiek erkend de landen niet.                                           

Separatistische oorlogen in de voormalige Sovjet-Unie, kwamen ook voor in Armenië. In 1988 waren nationalistische groepen zeer sterk geworden in sovjet republieken zoals Armenië en Azerbeidzjan. Dit etnische nationalisme is terug te vinden naar 1917 toen nationalistische groepen vochten voor de onafhankelijkheid van hun landen. Toen de Sovjet-Unie werd gesticht in 1922 werden de nationalisten onderdrukt. Stalin tolereerde alleen groot Russisch chauvinisme en dat bleef heersen, ook na diens dood!

De eerste tekenen van etnische haat ontstonden in het Armeense dorp; Sumgayit in de Azerbeidjaanse Socialistische Sovjet Republiek. 26 mensen van Armeense afkomst werden door woedende Azerbeidjaanse nationalisten vermoord. Hier begon het grote conflict tussen Armeense separatisten en de Azerbeidjaanse overheid.

De Nagorno-Karabakh Republiek werd in 1991 gesticht, in het Armeense gebied van de nieuwe Republiek Azerbeidzjan. De nationalistische regering van Ayaz Niyazi oğlu Mütallibov tolereerde de Armeense separatisten niet. Het conflict was niet alleen etnisch. De Armenen waren grotendeels christelijk, terwijl men in Azerbeidzjan islamitisch is.

In 1994 werd Nagorno-Karabakh onafhankelijk. Geen enkel land ( zelfs Armenië ) wou het land erkennen. Alleen Abchazië en Zuid Ossetië waren bereid om Nagorno-Karabakh te erkennen. De strijd kostte aan 4.500 Armeense strijders het leven. 25.000 soldaten van de Republiek Azerbeidzjan verloren hun leven. Ilham Heydar oglu Aliyev is de huidige president van Azerbeidzjan. In tegenstelling tot andere ex-sovjet republieken is Azerbeidzjan redelijk democratisch te noemen. Toch is de corruptie en de sociale ongelijkheid nog een groot probleem.       

In Kirgizië kwam Askar Akayevich Akayev aan de macht in 1990. Hij liet duidelijk merken dat hij geen aanhanger was van het socialisme. Hij beweerde trots ‘’Ik ben een communist, maar ik ben niet tegen het privé bezit van bedrijven’’ en ‘’Ik gelooft dat Adam Smith de economische revolutionair was en niet Karl Marx’’. Akayev gaf goed aan hoe de (nog) heersende stalinisten begin jaren 90 dachten! Ze wisten niet hoe snel ze het kapitalisme moesten invoeren. Het westen was dol op de ex-stalinist en dankzij zijn privatiseringspolitiek zeer geliefd bij zakenmensen. Kritiek kreeg hij van het westen niet. Amerika keek de andere kant op terwijl de familie van Akayev zich zelf verrijkte met miljoenen euro’s.

In 2003 zorgde Akayev ervoor dat hij nooit veroordeeld kon worden. Hij kreeg onbeperkte immuniteit van het Kirgizische parlement ( vol met ja knikkers ). Twee jaar later was het volk van Kirgizië zijn regime zat. Ze waren het neoliberalisme en de autoritaire dictatuur zat. Op 24 maart 2005 bestormde woedende demonstranten het parlementsgebouw. Askar Akayevich Akayev en zijn familie sloegen op de vlucht. De nieuwe regering nam hem al zijn verdiensten af, hij en zijn familie verloren ook speciale privileges.  

Hoewel de dictator weg was, bleef zijn bourgeoisie aan de macht. Kurmanbek Saliyevich Bakiyev werd gekozen tot nieuwe president. Maar het volk merkte dat ook deze president niets voelde voor het leed van de werknemers. Hij en zijn eigen familie kregen het beste van het beste. Weer begonnen mensen te demonstreren. Vijf jaar na zijn verkiezing moest ook Bakiyev vluchten. Nieuwe verkiezingen gaven de macht aan Roza Isakovna Otunbayeva. De vraag is echter of de bourgeoisie de stabiliteit kan behouden. Kirgizië is een arm land en het volk heeft genoeg van corrupte dictators en neoliberale privatiseringen. 

De Republiek Oezbekistan wordt sinds 1990 bestuurd door de autoritaire; Islam Abdug‘aniyevich Karimov. Hij was in 1989 benoemd tot generaal secretaris van de Oezbeekse Communistische Partij. Toen de Sovjet-Unie uit elkaar viel, verklaarde Karimov zijn land onafhankelijk. De economische hervormingen in Oezbekistan waren langzaam en de staat blijft veel macht hebben. Het westen klaagt daar over en wil een  grotere rol voor de privé sector zien. Alleen dat wil de autoritaire leider niet. Hij wil dat de staat een grote invloed heeft op de economie. Karimov staat dus lijnrecht tegenover de neoliberale economen uit het westen.  

Mensenrechten bestaan nauwelijks in Oezbekistan. Vakbonden hebben dezelfde functies als in het stalinistische tijdperk. Ze dienen de staat en niet de arbeiders. Alleen mensen die zich loyaal opstellen tegenover president Karimov kunnen een goed leven verwachten. Activisten worden opgepakt en veroordeeld tot lange gevangenisstraffen. Ondertussen onderhouden de VS en Oezbekistan goede relaties. Amerika heeft een basis in Oezbekistan waarmee ze Afghanistan bombarderen. Het is dus logisch dat de Amerikanen niet klagen over het ondemocratische regime van Karimov’s oligarchie. 

In Tadzjikistan ontstond door de val van het stalinisme een burgeroorlog. Rahmon Nabiyev was in 1991 gekozen tot president van de Republiek Tadzjikistan. In 1985 was hij afgezet als generaal secretaris van de Tadzjiekse Communistische Partij, dat kwam door een corruptieschandaal. Maar Nabiyev kon het spel slim spelen. In 1991 won hij de verkiezingen en werd president. Het werd al onrustig net na de verkiezingen. De oppositie erkende de uitslag niet en zo begon een vijf jarige burgeroorlog!

Het conflict ging grotendeels tussen burgerlijke democraten, islamitische theocraten en leden van de oude stalinistische nomenklatura. De democraten en islamieten werkte vaak samen tegen de ex-stalinisten. De ex-stalinisten beschouwde het conflict als een poging van het islamitisch fundamentalisme om de macht te veroveren in Tadzjikistan. Rahmon Nabiyev trad af als president in 1993 en stierf enige tijd later. Hij werd opgevolgd door Emomalii Rahmon.  

Rusland en Oezbekistan steunde Emomalii Rahmon en zijn ex-stalinisten, terwijl Iran en de Taliban in Afghanistan, de islamitische oppositie steunde. Ongeveer 50.000 tot 100.000 mensen verloren hun leven tijdens deze vijf jarige burgeroorlog. In 1997 werd een vredesverdrag getekend. Nieuwe verkiezingen werden in 1999 gehouden. Emomalii Rahmon won die (schijn)verkiezingen en is sindsdien leider van Tadzjikistan. Door de burgeroorlog is Tadzjikistan een van armste ex-sovjet republieken. De sociale ongelijkheid is er hoog!

Moldavië was een Sovjet republiek opgericht in 1924 als autonome Sovjet republiek binnen de RSFSR  ( Sovjet Rusland ). In 1940 kreeg het land de naam; Moldavische Socialistische Sovjet Republiek. Moldavië is een Roemeens sprekend land, hun taal en cultuur zijn identiek aan die van Roemenië. Maar om politieke redenen spreken we dan ook van het Moldavisch als taal en cultuur. In 1969 werd illegaal een politieke partij opgericht; Het Nationale Patriottistische Front. Deze Roemeens nationalistische partij wou Moldavië losrukken uit de USSR en een politieke unie met het Romenie van Nicolae Ceauşescu!

Het nationaal stalinistische regime van Nicolae Ceauşescu zag weinig in het idealisme en patriottisme van de jonge leden van het Nationale Patriottistische Front in Moldavië. Daarom besloot Roemenië om de Sovjet KGB in te lichten over de activiteiten van het NPF. In 1972 werd NPF lid Gheorghe Ghimpu opgepakt door de KGB. Voor zijn anti-Soviet activiteiten kreeg hij 6 jaar cel. Na de arrestaties verdween het NPF als illegale politieke partij. De stalinistische; Moldavische Communistische Partij was weer de enigste legale partij in het land.

De eerste anticommunistische partij in het land was de Democratische Beweging van Moldavië. Deze nationalistische beweging werd in 1988 opgericht toen men in de Sovjet-Unie oppositiepartijen mocht oprichten. De Democratische Beweging kreeg veel steun van nationalistische jongeren die een vrij Moldavië wouden. Het anticommunisme groeide toen overal in Oost Europa mensen demonstreerde tegen de dictatuur. De nationalistische leiders maakte dankbaar misbruikt van de situatie en schakelde het socialisme gelijk met de wrede stalinistische dictatuur. Velen geloofde de leugens dat Moldavië een ‘’communistische’’ dictatuur was! In 1989 stichtte leden van de burgerlijke democratische beweging het Populaire Front van Moldavie. Dit front moest de strijd aangaan met de stalinisten van de Moldavische Communistische Partij.

Een groot succes waren de eerste vrije verkiezingen. Het Populaire Front van Moldavië won 27% van de stemmen. Het land verklaarde zich onafhankelijk van de Sovjet-Unie en begon met privatiseringen. Gheorghe Ghimpu haalde de rode vlag neer en hees de driekleur van Moldavië ( Roemenië ). Het anticommunisme vierde haar onverwinning. Maar de neoliberale politiek van de burgerlijke democraten zoals Gheorghe Ghimpu, zorgde ervoor dat veel mensen weer gingen stemmen op de communistische partij. Die was echter een transformatie ondergaan. De Partij van Communisten van de Republiek Moldavië is alles behalve revolutionair socialistisch.

De ‘’communisten’’ wonnen in 2001, 71 zetels van de 101 parlementszetels. Moldavie had een arbeidersstaat kunnen worden. Maar nee, de kiezers hadden zich vergist. De ‘’communisten’’ waren neoliberaal en deden niets om het kapitalisme tegen te gaan. De vrije markt economie bleef en ook de nationalistische vlag en volkslied bleven onaangetast.

In 2005 verloren de ‘’communisten’’ 15 zetels, maar ze behielden de meerderheid. De verkiezingen van april 2009 gaven de ‘’communisten’’ een enorme winst. Maar er veranderde weinig in het neoliberale land. Anticommunistische jongeren beweerde wel dat er fraude was gepleegd en dat de communistische partij de uitslagen had vervalst. De nieuwe verkiezingen van juli 2009, gaven de ‘’communisten’’ weer een meerderheid. Woedende anticommunisten gingen de straten op. Met Roemeense en Europese vlaggen demonstreerde ze tegen het ‘’communistische complot’’! De laatste verkiezingen werden in 2010 gehouden. Vladimir Nicolaevici Voronin en zijn verburgerlijkte ‘’communistische’’ partij verloren hun meerderheid.

Een andere ex-sovjet republiek die we behandelen is Oekraïne. Dit land was medeoprichter van de Sovjet-Unie in 1922. De burgerlijk democraten beweren dat de regering van de Oekraïense Volksrepubliek ( anticommunisten ) 1917-1921, het ‘’vrije’’ Oekraïne voorstelde. Het socialistische Oekraïne van de bolsjewieken was een ‘’totalitaire dictatuur’’ brullen de kranten en de geschiedenisboeken van de huidige; Republiek Oekraïne. 

De enigste rede waarom mensen de leugens van de anticommunisten geloven, komt door het stalinistische verleden. Vooral de wrede hongersnood van 1932 wordt door veel mensen gezien als een ‘’communistische misdaad’’. Opgehitst door rechtse nationalisten geloven veel mensen dat Lenin en Stalin een ‘’Groot Communistisch Imperium’’ wouden opbouwen en de Oekraïense cultuur wouden onderwerpen aan de Russische cultuur. Het is inderdaad zo dat onder Stalin ( 1924-1953 ) het grote Russische chauvinisme heerste. Maar Lenin heeft nooit de Russische cultuur opgedwongen aan andere volkeren.

Het stalinisme viel in 1990. De eerste vrije verkiezingen werden gewonnen door de Oekraïense Communistische Partij. Die won 331 van de 442 zetels. Echter de ‘’democratische’’ oppositie had 111 zetels gewonnen en verklaarde alles te doen om de Oekraïense Socialistische Sovjet Republiek te vernietigen. Op 26 augustus 1991 werd de Oekraïense Communistische Partij verboden. De nieuwe neoliberale overheid begon met rampzalige privatiseringen.

In 1991 begon de kapitalistische overheid met markt hervormingen. Ook de stalinisten deden hier aan mee. De regering hoopte zo de prijzen te verlagen, maar het werd een ramp. De armoede steeg en rond 1999 had Oekraïne 40% van haar BNP verloren. Pas in 2006 zou de economie van het land weer het zelfde niveau hebben als Sovjet Oekraïne.

Leonid Makarovych Kravchuk was de eerste president van het onafhankelijke Oekraïne. Hij werd in 1991 gekozen. Hoewel hij veel moeite deed om prowesters te zijn, kon hij niet voorkomen dat de corruptie en de privatiseringen veel ellende veroorzaakte. In 1994 verloor Kravchuk de verkiezingen, hij werd opgevolgd door Leonid Danylovych Kuchma. De nieuwe president bleek net zo neoliberaal als Kravchuk. Maar in tegenstelling tot de vorige president was Kuchma meer pro-Russisch. Daardoor werden de banden tussen Oekraïne en Rusland beter.    

Bij de volgende verkiezingen in 2004 ontstonden protesten. Viktor Fedorovych Yanukovych had de verkiezingen gewonnen, althans dat beweerde men eerst. Maar de tegenkandidaat van Yanukovych genaamd Viktor Andriyovych Yushchenko erkende de uitslag niet. Volgens hem waren de verkiezingen oneerlijk en was er massieve fraude gepleegd. De Oranje Revolutie ontstond. Honderdduizenden demonstreerden tegen Viktor Fedorovych Yanukovych. Het westen steunde Viktor Andriyovych Yushchenko omdat ze tegen de pro-Russische houding van Yanukovych waren! Uiteindelijk erkende de verkiezingscommissie dat er fraude was gepleegd en ze riepen Yushchenko uit tot president van Oekraïne. Natuurlijk waren de pro-Russische elementen in de Oekraïense samenleving woedend.

Viktor Andriyovych Yushchenko werd een bondgenoot van het westen. Zijn regering was neoliberaal en deed niets tegen de groeide armoede. Steun had de president vooral bij de rijken en de pro-Europese Oekraïners. Maar veel ouderen waren loyaal aan Yanukovych omdat hij meer pro-Russisch was.

In 2010 waren de Oekraïners, Viktor Andriyovych Yushchenko weer zat. Hij had niets veranderd in het land. De president probeerde mee te doen met de verkiezingen, maar kwam niet eens in de tweede ronde. De twee belangrijkste kandidaten waren Viktor Fedorovych Yanukovych en Yulia Volodymyrivna Tymoshenko. Beiden zijn neoliberaal en kapitalistisch, maar in hedendagen Oekraïne gaat het meer om welke kant kiest het land. Wordt het pro-Europa ( Tymoshenko ) of pro-Rusland ( Yanukovych )?

Het volk van Oekraïne koos voor de pro-Russische Yanukovych. Tymoshenko beweerde dat er fraude was gepleegd en aanvaarde de uitslag niet. Toch vormde Yanukovych een pro-Russische regering met hulp van de stalinistische; Communistische Partij van Oekraïne. Na de verkiezingen begon de regering een onderzoek naar Tymoshenko. Ze werd verdacht van het verduisteren van overheidsgeld. In 2011 werd ze schuldig bevonden en veroordeeld tot 6 jaar cel. De partij van Tymoshenko beweert dat het gaat om een vendetta tegen haar. 

Het laatste ex-Sovjet land is Kazakstan. Dat land is sinds 1991 een autoritaire dictatuur onder Nursultan Abishuly Nazarbayev. Deze man was generaal secretaris van de Kazachse Communistische Partij en leider van de Kazachse Socialistische Sovjet Republiek. Toen de Sovjet Unie ophield met bestaan werd hij een nationalistische dictator. Nazarbayev wordt bekritiseerd bij de (schijn)verkiezingen, maar daar blijft het bij! Kazakstan heeft veel vrienden bij westerse olie bedrijven en ook Rusland is een bondgenoot. Dus echte acties tegen Kazakstan zal het westen nooit ondernemen. Het land werd zelfs voorzitter van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa, de hypocrieten!!

Eind 2011 ontstonden grote protesten in Kazakstan. Het ging hierbij om stakende olie arbeiders die genoeg hadden van de lage lonen en de slechts arbeidsvoorwaarden. In Kazakstan bestaan geen vrije vakbonden. Alle bonden werken voor de staat en zijn nutteloos. De arbeiders eisen daarom vrije vakbonden, hogere lonen en eerlijke arbeidersvoorwaarden. Dat tolereert het regime echter niet. Meer dan 70 stakers zijn vermoord en 100 anderen vermist! Vermoed wordt dat ze opgepakt zijn door de geheime dienst van Nazarbayev, die ondertussen vrolijk voorzitter speelt van de OVSE!

Westerse regeringen zijn hypocrieten en rechtse bloedzuigers. Tijdens de koude oorlog brulde de westerse landen dat ze alles doen om de wereld te bevrijden van het ‘’communistische gevaar’’. Amerika en West-Europa beweerde voor de ‘’vrijheid’’ op te komen. Nu, 22 jaar later heulen ze met leiders die vroeger stalinistisch waren! Waarom? Omdat die dictators het kapitalisme toestaan. Onze regeringen staan in dienst van het kapitalisme en doen alles om ervoor te zorgen dat de winsten van hun bedrijven stijgen. Daarom moeten mensen wakker worden uit de leugens van de heersende klasse! Anticommunisme, neoliberalisme en kapitalisme. Het wordt keer op keer gebruikt tegen de arbeiders. Die hebben niets te verliezen, ze hebben een wereld te winnen.   


In sommige ex-Sovjet republieken zijn
communistische symbolen verboden! 

Strijd, Solidariteit, Socialisme

Strijd, Solidariteit, Socialisme