De Communistische Partij van Oekraïne ( CPO ) zit op dit moment ( 2011 ) in de Oekraïense regering. Ze laten daarmee
duidelijk zien, dat ze geen revolutionaire partij zijn. De CPO is tegen het westen
en zeer positief over Rusland. Net als de CPRF is de CPO nostalgisch naar de
sovjet tijd en haalt haar electoraat uit ouderen, die door het kapitalisme in
de steek gelaten zijn. Maar een alternatief bied de partij niet, ze steunen de
neoliberale regering van Viktor
Fedorovych Yanukovych.
De Progressieve Partij van het
Werkende Volk is volgens
haar statuten een communistische partij. Maar net als de meeste stalinistische
partijen, heulen ze met de locale burgerij. De AKEL levert de president van
Cyprus, maar socialistisch is het land niet. Het kapitalisme eist ook van de
Cyprische communisten dat ze buigen voor de wil en wet van de vrije markt.
Daarom is de AKEL eerder sociaal democratisch te noemen dan echt revolutionair
marxistisch. De ondergang van het stalinisme zal de degeneratie van de partij
zeker versneld hebben.
De Communistische Partij van de Republiek Moldavië is opgericht in
1993 na de val van de Sovjet Unie. De partij ziet zich als opvolger van de
Communistische Partij van Moldavië, die de ‘’Socialistische’’ Sovjet Republiek
van Moldavië bestuurde. De arbeiders bleven de partij steunen, maar de
partijleiding nam een neoliberale houding aan en voerde geen socialisme in.
Bourgeoisie staatssymbolen bleven bestaan en de sociale ongelijkheid verdween
niet onder ‘’communistisch’’ bestuur. De partij verloor haar meerderheid bij de
verkiezingen van 2009 en moest in de oppositie. Nu heersen rechtse partijen
over Moldavië!
De Zuid Afrikaanse Communistische
Partij ( SCAP ) heerst samen met het ANC over Zuid Afrika sinds 1994. Maar
Zuid Afrika is niet socialistisch, in tegenstelling het land bleef
kapitalistisch. Het Afrikaans Nationaal Congres ( ANC ) pleegde verraad aan haar
socialistische principes en de SACP deed niets tegen dit verraad. Al 17 jaar is
de partij een spreekbuis voor het ANC en haar kapitalistische politiek. De SCAP
is eerder sociaal democratisch dan marxistisch.
De Communistische Partij van Sri Lanka zit in de regeringscoalitie van
president ( dictator ) Percy Mahendra
"Mahinda" Rajapaksa. President Rajapaksa voerde een barbaarse oorlog
tegen de Tamil bevolking van noord Sri Lanka. Na jaren van bloedige conflicten
tussen de nationalistische sinhalese president en de separatistische Tamil
Tijgers, won uiteindelijk President Rajapaksa. De communistische partij vindt
het blijkbaar prima om deel te zijn van een neoliberale nationalistische
coalitie, die een bevolkingsgroep discrimineert en onderdrukt.
Het Volksbevrijdingsfront is een communistische partij in Sri Lanka,
die ook in de regeringscoalitie van President
Rajapaksa zit. Blijkbaar vindt revolutionair links het prachtig om mee te
werken met deze dictator. Het Volksbevrijdingsfront is nationalistisch en
‘’marxistisch’’, net als de meeste stalinistische partijen in
ontwikkelingslanden.
De Syrische Communistische Partij is een blokpartij binnen het Nationaal Progressieve Front in Syrië. Ze
zijn verplicht om de leidende rol van de Ba’ath Partij te aanvaarden en mogen
niets doen dat tegen de heerschappij van dictator; Al-Assad. De SCP steunt de Syrische overheid.
De verburgerlijking van de communistische partijen zorgde ervoor dat veel arbeiders in India, het verschil niet meer zagen tussen de communisten en kapitalistische partijen. In 2011 verloor de Communistische Partij van India ( Marxistisch ) enorm veel steun in de Indische provincie; West Bengal. Daar was de CPI(M) als deel van het Linkse Front, 34 jaar aan de macht geweest. Maar altijd voerde de communisten gematigde politiek. Uiteindelijk gingen ze zelfs neoliberale bezuinigingen doorvoeren, op toch al armoedige bevolking. De kiezers zagen het verschil niet meer tussen de CPI(M) en de kapitalistische partijen. De Communistische Partij van India ( Marxistisch ) verloor de verkiezingen en moest de oppositie in. West Bengal wordt nu door de aanhangers van het kapitalisme bestuurd.
Verrader
partij nummer 1, de Chinese Communistische Partij. Ooit opgericht als
partij voor het proletariaat, degenereerde de CCP eerst in een maoïstische en
later in een kapitalistische partij. Mao Zedong was de eerste stalinistische
leider van China. Hij won de Chinese burgeroorlog en stichtte de Volksrepubliek
China. Na Mao’s dood namen reformisten de macht over. Deng Xiaoping besloot om
een markt economie in te voeren in China. Dankzij die markt economie groeide
China uit tot een wereldmacht. Maar de rijkdom kwam vooral te liggen bij een
nieuwe bourgeoisie. Deze bourgeoisie vertrouwt op de communistische partij, om
hun rijkdom en status te beschermen.
De Communistische Partij van
Brazilië is één van de twee
Braziliaanse communistische partijen. De PCdoB zit in de regeringscoalitie van
de Arbeiders Partij ( PT ). Brazilië is echter nooit socialistisch geworden. De
coalitie rond de PT bleef de burgerij trouw en liet het kapitalisme met rust.
De PCdoB steunt daarmee een reformistische koers.
De Communistische Partij van Wit-Rusland werd in 1996 gesticht en
steunt de autoritaire bourgeoisie president; Alexander Grigoryevich Lukashenko. Verder is de partij een voorstander
van een unie tussen Rusland en Wit-Rusland. Revolutionair is de partij niet te
noemen, net als de Russische stalinisten is ook deze partij zeer trots op
Stalin en op het sovjet verleden van Wit-Rusland. Kritiek op Lukashenko heeft
de partij niet, steun onder de arbeidersklasse ook niet. De communistische
partij is nostalgisch en eerder een stalinistisch echo uit het verleden.
De Communistische Partij van de
Italianen werd in 1998
gesticht. De partij ontstond toen Italiaanse communisten, weigerde om de
regeringscoalitie van Romano
Prodi te verlaten. De Heropgerichte
Communistische Partij wou de regering verlaten, omdat die te veel
neoliberale handelingen doorvoerde. Parlementaire ‘’communisten’’ rond Armando Cossutta wouden echter deel van de
regering blijven. Ze stichtte daarom de PCI. De partij is dus ontstaan omdat pro-bourgeoisie
‘’communisten’’ de kapitalistische regering van Prodi aan de macht wouden
houden.
De Arbeiders Partij van Korea, bestaat voornamelijk alleen op papier.
Want in werkelijkheid is de partij ondergeschikt aan de Kim Dynastie, die de
‘’Democratische Volksrepubliek’’ Korea besturen. De partij werd in 1945
opgericht toen de communistische partijen van noord en zuid Korea fuseerde. Van
Stalin kreeg de 36 jarige Kim Il Sung het recht om Noord Korea als
alleenheerser te besturen. Na de Koreaanse oorlog bleef Kim de absolutie
leider. Kim Il Sung maakte de partij en de staat tot zijn slaven en liet
iedereen oppakken die kritiek op hem had. Anno 2011 is de Arbeiders Partij van
Korea nog steeds aan de macht, officieel dan!
De Communistische Partij van Vietnam had tot 1975 de naam Arbeiders Partij van Vietnam. De partij
is alleenheerser over Vietnam, maar van socialisme is niet te spreken. Ook de partijideologie
is niet revolutionair van aard. Vietnamees nationalisme was altijd al de
drijvende kracht geweest achter Ho Chi Minh en de hele strijd tijdens de
Vietnam oorlog. Na 1986 voerde de communistische partij de markt economie weer
in. Vietnam heeft nu een kapitalistische economie, terwijl een communistische
partij heerst. Karl Marx zou zich in zijn graf omdraaien.
