Twaalf radicale Chinese studenten onder de leiding van de Communistische
Internationale, stichtte de Chinese Communistische Partij. In 1921 telt de
partij vijftig leden maar eind 1927 zullen meer dan 50.000 Chinezen, lid zijn
van deze revolutionaire partij. Medeoprichter van de partij is de Nederlander;
Henk Sneevliet.
In augustus 1922 maakt Henk Sneevliet bekend dat de communisten moeten gaan samenwerken met de Chinese Nationalistische Partij ( Kuomintang - KMT ). Deze linkse nationalistische partij is opgericht in 1911. Sneevliet ziet kansen voor de communisten om de linkse nationalisten over te halen om zich in te zetten voor de socialistische revolutie. De Chinese communisten zien echter niets in een alliantie met de nationalisten. De Communistische Internationale in Moskou gaat echter akkoord met Sneevliet’s voorstel en de Chinese Communistische Partij krijgt de opdracht om zich aan te sluiten bij de nationalisten.
Hoe fout deze handeling zou zijn blijkt al in
1927. In dat jaar begint de rechtse leider van de KMT genaamd; Chiang-Kai-Shek
met een anticommunistische heksenjacht. Van de 50.000 communisten zijn begin
1930, nog maar 10.000 in leven. Henk Sneevliet heeft ondertussen de
Communistische Internationale verlaten. Zijn kritiek op Joseph Stalin en diens
bureaucratie zorgen ervoor dat hij een felle antistalinist wordt.
Door de burgeroorlog in China, winnen de
communisten wat gebieden. In 1931 stichtten ze de Chinese Sovjet Republiek. Op
het hoogtepunt van haar bestaan heeft de Chinese Sovjet Republiek 30.000 km2 in
bezit. Maar een echte radendemocratie is de Chinese Sovjet Republiek niet. De enigste
legale partij is de Chinese Communistische Partij en door de opkomst van het
stalinisme, worden vrije debatten praktisch onmogelijk gemaakt. Ook de
burgeroorlog met de nu rechtse nationalisten ( de KMT werd na 1927 een rechtse nationalistische
partij ) zorgt ervoor dat de Chinese Sovjet Republiek, een autoritair staatsbestuur
krijgt
In 1936 wordt de 43 jarige; Mao Zedong leider
van de Centrale Militaire Commissie van de Chinese Communistische Partij. De
Centrale Militaire Commissie heeft de leiding over het Chinese Rode Leger en
daarmee zeer veel macht. Mao beheerst de legers van de Sovjet Republiek, daar
begint zijn machtsstrijd die tot 1942 zou duren.
In 1934 is
het gedaan met de Chinese Sovjet Republiek, hoewel het land tot 1937 blijft
bestaan moeten de communisten veel terrein prijs geven aan de oprukkende
nationalisten. Die hebben dankzij hun moderne wapens, veel betere kansen op het
slagveld. Mao moet zijn legers terug trekken. De terugtocht van het Rode Leger
zal bekend staan als de ‘’Lange Mars’’. Van de 86.000 rode soldaten, bereiken
slechts 7.000 hun doel. 79.000 soldaten worden of gedood, of ze deserteren, of
sterven door uitputting. Volgens critici van Mao Zedong zijn veel ‘’heldhaftige
verhalen’’ over de Lange Mars, verzonnen door Mao zelf. Ook zouden de leiders
van de CCP zich hebben laten dragen en helemaal niet die 12.500 km te voet
hebben afgelegd.
Na de ondergang van de Chinese Sovjet
Republiek heeft Mao’s leger nog maar 7.000 soldaten. Ze zijn verzwakt en kunnen
het 300.000 man sterke leger van de nationalisten niet aan. De communisten
hebben echter één voordeel. In het Nationale Revolutionaire Leger van de
nationalisten, heerst veel corruptie. Leiders van de nationalisten zijn vaak
elitaire types, die een bourgeoisie levensstandaard hebben. De Japanse invasie
van China in juli 1937, maakt een einde aan de burgeroorlog tussen de
communisten en de nationalisten. Tot 1946 zijn de twee groepen verenigd in hun
gemeenschappelijke strijd tegen Japan.
Mao Zedong schakelt zijn tegenstanders binnen
de partij tussen 1936 en 1942 uit. Met de capitulatie van Japan in augustus
1945, is Mao Zedong de absolute leider van de Chinese communisten. Vanaf 1945
is de CCP een maoïstische partij. Mao heeft tijdens de tweede wereld oorlog
gewerkt aan zijn eigen versie van het klassieke stalinisme. Hij baseert zijn
ideologie op totalitaire stalinistische principes, maakt wijkt er ook vanaf. Zo
zijn de boeren het revolutionaire volk en niet de arbeiders ( zoals bij het
klassieke marxisme ).
De burgeroorlog hervat zich in 1946. De
grootste gevechten vinden plaats tussen maart 1946 en mei 1950. We maken de
volgende balans op;
Rode Leger
van Mao Zedong in juli 1945: 1.200.000
soldaten
Nationalistisch Leger van Chiang-Kai-Shek in juli 1945: 4.300.000 soldaten
De maoïsten zijn in de minderheid, althans in
juli 1945. Maar ze winnen al snel meer steun. Dat kwam grotendeels door de
enorme corruptie binnen de rechtse nationalisten. Veel arme Chinezen zijn het
bourgeoisie regime van de KMT zat. Ze willen revolutie en meer sociale gelijkheid.
De maoïsten beloven dat de arme boeren land in bezit krijgen en dat de rijke
landeigenaren onteigend zullen worden. Ook binnen het Nationale Revolutionaire
Leger groeit de onrust. Veel soldaten vragen zich af waarom ze nog langer voor
Chiang-Kai-Shek willen vechten! In juni 1948 is het leger van de maoïsten
geroeid naar 2.800.000 soldaten. De rechtse nationalisten hebben dan nog
3.650.000 soldaten.
Op 23 april 1949 trekken de nationalisten zich
terug uit hun hoofdstad Nanjing. De maoïsten hebben op dat moment een leger van
4.000.000 soldaten. De rechtse nationalisten hebben nog maar 1.400.000
soldaten. Slag om slag verliezen de nationalisten, mede dankzij de steun die de
maoïsten krijgen van de arme boeren. Op 31 januari zijn soldaten van het
Chinese Rode Leger de oude imperialistische hoofdstand; Peking binnen getrokken.
Mao Zedong verklaart dat Peking de naam; Beijing krijgt en de hoofdstad wordt
van de Volksrepubliek China.
In december 1949 trekken de laatste
nationalisten zich terug naar het eiland Taiwan. Daar blijft Chiang-Kai-Shek
tot 1975 dictator van het rechtse anticommunistische China. Mao Zedong en de
Chinese Communistische Partij, roepen op 1 oktober 1949 de Volksrepubliek China
uit! Het westen is in shock, nu is ook China een bastion van het ‘’rode
gevaar’’. De Republiek China van Chiang-Kai-Shek mag tot 1972, geheel China
vertegenwoordigen in de VN. De westerse landen erkennen alleen de
nationalistische regering. De maoïstische volksrepubliek wordt niet erkend (
door het westen ) als legitieme regering van China.
Mao Zedong
begint met de opbouw van een ‘’socialistische’’ staat. Het westen denkt dat hij
een slaafje is van Joseph Stalin, net zoals de stalinisten van oost Europa.
Maar ze hebben het goed mis. Mao moet niet veel hebben van Stalin. Die heeft
namelijk de maoïsten nauwelijks gesteund tussen 1937 en 1945. De relatie tussen
Joseph Stalin en Mao Zedong is vriendelijk, maar blijft zakelijk. Toch is de
Chinese Communistische Partij, duidelijk stalinistisch opgebouwd. De partij is bureaucratisch
centralistisch en duldt geen kritiek op de partijleiding. Vrije debatten
bestaan niet en elk kritisch partijlid kan royeert worden. Voor de Chinezen is
dit niet nieuw. Ze zijn gewend dat ze moeten gehoorzamen. Het idealisme van
veel jonge Chinezen buiten de maoïsten genadeloos uit om hun bureaucratische dictatuur
op te bouwen!
Mao’s afkeer tegen de Russische stalinisten is
ook te vinden in zijn nationalisme. Hoewel het marxisme leninisme
internationaal hoort te zijn, delen stalinisten en maoïsten een nationaal
revolutionaire opvatting. Mao Zedong vindt dat China een belangrijke rol hoort
te spelen in de wereld politiek, de Sovjet-Unie ziet China als bedreiging voor
haar eigen macht. Vooral na de dood van Stalin, worden de relaties tussen de
Sovjet-Unie en de Volksrepubliek China steeds slechter. De dogmatisch
revolutionaire; Mao Zedong kan het slecht vinden met de sovjet nomenklatura die
genoeg hebben van Joseph Stalin’s dogmatisme. De Chinese Communistische Partij
ontwikkelt zich tot een antisovjet partij. Sovjet leider Nikita
Sergeyevich Khrushchev, wordt door de maoïsten gehaat. Dat komt voornamelijk
omdat die zich afkeert van het revolutionaire dogmatisme en pleit voor
hervormingen en meer tolerantie. Mao Zedong noemt Khrushchev een
‘’revisionist’’ en een ‘’sociaal imperialist’’.
Wikipedia
zegt het volgende over de maoïstische theorie van de ‘’Nationaal Democratische
Revolutie’’:
Nationaal Democratische Revolutie ( Wikipedia )
Het maoïsme
leert dat een land in de derde wereld niet helemaal ontwikkelt tot een
kapitalistisch land. Het blijft altijd een heel aantal feodale trekken
vertonen. Zowel sociaal als economisch blijft de landbouw een centrale rol
spelen. Het grondbezit is dan ook heel belangrijk. Tegelijk wordt het
economisch leeggeroofd door landen uit de eerste en de tweede wereld.
Derdewereldlanden zijn semikoloniaal en semifeodaal.
De
klassenindeling van een derdewereldsamenleving is anders dan deze van een
kapitalistisch land. De grote meerderheid van de bevolking werkte in de
landbouw. Dit zijn arme en middelrijke boeren die worden uitgebuit door de
grootgrondbezitters. In de steden bestaat ook een industrieel proletariaat dat
door kapitalisten wordt tewerkgesteld. Deze kapitalisten kunnen in drie groepen
worden ingedeeld. De compradore burgerij is omgekocht door de dominerende
kapitalistische landen uit de eerste en tweede wereld en maakt het voor deze
imperialisten mogelijk om het land leeg te roven. De nationale burgerij
probeert een eigen nationale economie te ontwikkelen tegen de imperialistische
overheersing in. Tussen de burgerij en het proletariaat bevindt zich nog de
kleine burgerij die bestaat uit ambtenaren, kleine zelfstandigen, vrije
beroepen en intellectuelen.
Aangezien het
kapitalisme niet kan ontwikkelen, is het stedelijk proletariaat niet sterk
genoeg om een socialistische revolutie te voeren via een gewapende opstand.
Voor de verdere ontwikkeling van de maatschappij kan plaatsvinden, moeten eerst
twee hindernissen worden vernietigd: de imperialistische overheersing en de
feodale verhoudingen op het platteland. Dit is een nationaal democratische
revolutie. Ze is nationaal aangezien ze de buitenlandse overheersing
vernietigd, ze is democratisch aangezien ze de feodale en halffeodale
verhoudingen vernietigt.
Het
proletariaat moet in die omstandigheden werken aan een verenigd front van alle
klassen die baat hebben bij dit proces. Dit nationaal democratisch front
bestaat naast het proletariaat ook uit de boeren, de kleine burgerij en de
nationale burgerij. Het nationaal democratisch front gaat de confrontatie aan
met de heersende klassen en begint zo het proces van de langdurige volksoorlog.
Deze kent drie fasen: het strategisch defensief, het strategisch evenwicht en
het strategisch offensief.
De eerste fase
duurt heel lang. De revolutionairen organiseren zich in een guerrilla die onder
de boeren werkt. Door overtuiging van de boeren en door gerichte aanvallen op
het regeringsleger groeit deze guerrilla en krijgt ze steeds meer steun van de
bevolking. De guerrilla organiseert op die manier een volksleger dat steeds
groter wordt. Dit volksleger wordt op het platteland gevormd, maar moet van
daar uit de steden omsingelen, waar het proletariaat in opstand komt. De ze
eerste fase kan tientallen jaren duren. Wanneer de krachtsverhoudingen zo zijn
dat het volksleger en het regeringsleger, het nationaal democatisch front en
de politieke krachten van de regering even sterk zijn, dan begint de fase van
het strategisch evenwicht.
De laatste
fase van de langdurige volksoorlog is het strategisch offensief. De
revolutionaire krachten zijn nu zo sterk dat ze de heersende klasse van de
macht kunnen stoten en zelf de macht nemen. Zij gebruiken die macht om een
nieuwe democratie te installeren, de macht ligt in handen van de
arbeidersklasse en de boeren die nog steeds in een front aaneengesloten zijn
met de progressieve krachten binnen de nationale burgerij en de kleine
burgerij. De nieuwe democratie gebruikt haar macht om het verzet van de
vroegere heersende klassen te onderdrukken, want na de overwinning van de
nationaal-democratische revolutie gaat de klassenstrijd onverminderd verder!
Einde – Wikipedia artikel
Het maoïsme predikt dus een alliantie van
verschillende klassen. Daarbij spelen de boeren een centrale rol. Want China is
in 1950 een boerenland, de arbeidersklasse is er zwak. Om die arbeidersklasse
te laten groeien moet eerst de ‘’Nationaal Democratische Revolutie’’ worden
doorgevoerd. Dat ideaal van de nationale revolutie is terug te vinden in de
vlag van de Volksrepubliek China. De vier sterren naast de grote ster op de
Chinese vlag staan voor:
1: De arbeidersklasse
2: De boerenklasse
3: De kleine burgerij
4: De nationale burgerij
De grote ster staat voor het socialisme en de Chinese Communistische
Partij. Deze vier sociale klassen moeten zich verenigen volgens de theorie van
de ‘’Nationaal Democratische Revolutie’’
In 1958 begint de Chinese Communistische Partij met de ‘’Grote Sprong
Voorwaarts’’. Hiermee wil Mao Zedong de agrarische economie, omvormen tot een
industrie economie. China moet zich industrialiseren. De grond wordt
genationaliseerd, enorme collectieve boerderijen worden gevormd. Miljoenen
Chinese boeren gezinnen moeten gaan samenwonen in deze gigantische collectieve
boerderijen. Mao wil de productie enorm gaan verhogen. Boeren moeten hun
individualiteit opgegeven, ze zijn nummers in de grote maoïstische machine.
De staatspropaganda beweert dat de ‘’Grote Sprong Voorwaarts’’ een groot
succes is. Ook veel westerse communisten geloven deze leugen. In werkelijkheid
sterven miljoenen boeren door de collectivisaties en de inefficiëntie
economische politiek.
Mao wil ook dat de staalproductie wordt verhoogt. China heeft staal nodig voor de bouw van fabrieken. Dus moeten alle Chinezen metaal omsmelten. Van pannen, landbouwwerktuigen, haarspelden, spijkers, scharnieren, kortom alles wat maar van ijzer is. Het levert geen staal op maar volledig onbruikbaar ijzer. Hierdoor neemt de hongersnood toe, omdat de boeren geen gereedschappen hebben voor de landbouw.
Al in 1959 beginnen maoïsten te klagen, dat Mao Zedong te ver
gaat. Vooral de minister van Defensie
maarschalk Peng Dehuai, geeft enorm veel kritiek op Mao. De andere leden van
het Centraal Comité zijn geshockt door de felle kritiek. Mao wordt boos en
dreigt met een burgeroorlog als Peng niet meteen zich rustig houdt. Door zijn
kritiek wordt Peng ontslagen en publiekelijk vernederd. Hij krijgt huisarrest
en wordt geroyeerd als partijlid.
Mao Zedong doet alsof hij de schuld op
zich neemt. Hij neemt ontslag als Voorzitter van de Volksrepubliek China (
president ). In werkelijkheid blijft Mao de grote leider. Want hij bestuurd de
partij en die is nog steeds aan de macht. Toch heeft de mislukking van de
‘’Grote Sprong Voorwaarts’’ gevolgen voor Mao. Tot 1959 was er nauwelijks
kritiek, vooral de arme boeren waren dol op hem. Na 1959 is dat niet meer zo.
De intellectuelen en staatsbureaucraten vinden dat Mao Zedong weg moet. De
kleine pragmaticus; Deng Xiaoping, is één van die Chinezen die vindt dat het
maoïsme rampzalig is voor China.
In 1966 is
Mao het zat dat er zoveel kritiek is van staatsbureaucraten en andere
partijleden. Volgens Mao is het kapitalisme weer hersteld en willen de
bureaucraten, de heerschappij van het grote geld weer invoeren. Daarin zou hij
later gelijk krijgen, want de rechtse maoïsten onder de leiding van Deng
Xiaoping wouden inderdaad, de planeconomie afschaven. De grote leider vreest
dat deze partijleden meer aanhang krijgen. Dus mobiliseert hij de Chinese
jeugd. De jongeren van China, worden helemaal gehersenspoeld met maoïstische
radicale propaganda. Het Rode Boekje staat centraal, miljoenen exemplaren
worden gedrukt. Elk kind wordt verplicht eentje te kopen. Mao Zedong zet zich
zelf in het midden van deze jongerenbeweging. Hij wil China zuiveren van
kapitalistische invloeden. Rode Gardisten trekken het land in en vernietigen
oude tempels, monumenten en terroriseren ‘’klassenvijanden’’ en ‘’rechtse
verraders’’.
De familie van Deng Xiaoping wordt
opgepakt, maar hijzelf blijft buiten schot. Dankzij zijn contacten in het leger
kan Deng zich buiten de greep van de radicale Rode Gardisten houden. China komt
economisch helemaal tot stilstand. De ‘’Culturele Revolutie’’ is een ramp. De
Rode Gardisten gedragen zich zeer wreed. Miljoenen Chinezen worden het
slachtoffer van pesterijen, veel jongeren doen mee en terroriseren hun ouders,
leerkrachten en familie. ‘’Wie kritiek heeft op Mao, die is een vijand van
China’’ brullen de jongeren.
Tien jaar lang is China in de greep van
de ‘’Culturele Revolutie’’, tien jaar van economische stilstand en
achteruitgang. In plaats van leren, doen jongeren niets anders dan lezen in het
Rode Boekje en demonstraties houden tegen ‘’rechtse’’ maoïsten. Mao stuurt
miljoenen studenten het platteland op. Ze moeten ‘’leren’’ van de boerenklasse
en hoe de Chinese boer leeft. Veel van deze studenten worden de ‘’Verloren
Generatie’’ genoemd. Doordat ze gedwongen werden om hun opleiding stop te
zetten, zijn hun kansen op de kapitalistische arbeidsmarkt van na 1983, slecht.
Met de Sovjet-Unie heeft de Chinese
Communistische Partij na 1960 een zeer slechte relatie. Moskou vindt het maar
niets die ‘’Culturele Revolutie’’ en al dat revolutionaire dogmatisme. De maoïsten
reageren met een anti-Sovjet-Unie campagne in China. Khrushchev wordt neergezet als een ‘’sociaal imperialist’’ en een
‘’rechtse boef’’. In 1972 krijgt China opeens een onverwachte bondgenoot. De
Verenigde Staten van Amerika zoeken toenadering. Beijing en Washington hebben
weer contact en de Amerikanen kiezen de kant van China in de ruzie tussen de
Chinese Communistische Partij en de Communistische Partij van de Sovjet-Unie.
De
anticommunistische regering van Chiang-Kai-Shek verliest in 1972 haar VN zetel.
De Volksrepubliek China wordt erkend ( met hulp van de VS ) als enige legitieme
regering van geheel China. De Amerikanen geven China zelfs het recht om
verkeersvliegtuigen te kopen. Verschillende westerse vliegtuigen worden door de
Chinese Communistische Partij besteld.
Op 9 september
1976 sterft Mao Zedong. Veel Chinezen rouwen uit angst. Jaren lang is Mao hun
grote leider geweest. Velen weten niet hoe ze verder moesten, zonder hun grote
voorbeeld. Rechtse maoïsten maken gebruik van het chaos. Deng Xiaoping wint in
1978 de strijd en wordt leider van de partij. Hij belooft het westen dat hij
geen maoïstische opstandelingen meer zal steunen. Tot dan steunde China
verschillende revolutionaire groepen, vooral in Thailand, Birma en de
Filippijnen.
De Chinese
Communistische Partij is tot 1978 een chaotische bende. De ‘’Culturele
Revolutie’’ heeft veel kapot gemaakt. De partijstructuur is door de vele
zuiveringen totaal verzwakt. Deng Xiaoping begint met grote hervormingen zowel
politieke als economische. In 1983 is zijn machtsstrijd voorbij. De radicale
maoïsten ( waar onder Mao’s vrouw ) zijn uitgeschakeld en iedereen kijkt naar
hem. Deng begint met vrije economische zones. Daar mogen buitenlandse
kapitalisten gebruik maken van Chinese arbeidskrachten.
Deze zones blijken heel winst gevend, al snel groeit de Chinese economie.
Het economische model van Deng Xiaoping wordt ‘’Socialisme met Chinese
karakteristieken’’ genoemd. ‘’Socialisme is geen gelijkheid, maar sterke groei
door staatsmanagement’’ zo de officiële propaganda van de huidige Chinese
‘’Communistische’’ Partij. Tegenwoordig is de CCP een staatskapitalistische
partij. Rijke Chinezen hebben goede banden met de partijleiding en die doet
alles om de nieuwe bourgeoisie van dienst te zijn.
‘’Veel geld
verdienen en rijk worden’’ wordt een propagandaleus van Deng. Die staat in
totale tegenoverstelling tot de maoïstische ideologie, die zegt dat rijk worden
slecht en immoreel is. Maar Mao is verledentijd. Deng Xiaoping wil dat China
een machtige natie wordt. ‘’Het maakt niet uit hoe de kat eruit ziet, als hij
maar muizen vangt’’ beweert Deng.
De
hervormingen geven echter ook aanzet tot kritiek. De arbeiders zijn de
neoliberale economische politiek zat en de studenten willen democratie en
vrijheid van meningsuiting. Op 4 mei 1989 marcheren 100.000 arbeiders en
studenten door Beijing, om te protesteren tegen de overheid. Dit is nog nooit
gebeurd en de Chinese nomenklatura is totaal verbaast.
Deng Xiaoping
blijft echter hard en laat het Chinese Volksleger, de demonstratie neerslaan.
Veel arbeiders en studenten worden gedood in de gevechten tussen demonstranten
en het leger. Maar het lukt de communistische partij om overeind te blijven.
Ook de val van de Sovjet-Unie overleeft de Volksrepubliek China. De
hervormingen versnellen zich. In 1992 worden nog meer bedrijven geprivatiseerd.
Langzaam komen westerse bedrijven aan in China. Die profiteren van de lage
arbeiderslonen en de rechtse ‘’communistische’’ partij, die elk arbeidersverzet
neerslaat.
Tussen 1992 en 2004 stijgt de Chinese economie enorm. Dat is vooral te
danken aan de Chinese arbeiders die vele uren werken voor zeer weinig loon. De
Chinese ‘’Communistische’’ Partij en de Chinese Nationalistische Partij kunnen
elkaar weer verdragen. Sinds de kapitalistische hervormingen is de KMT op
Taiwan zeer positief over de ontwikkelingen in de Volksrepubliek China. De
huidige Volksrepubliek China lijkt veel op de Republiek China zoals dat land
was tussen 1949 en 1987. Het anticommunistische China op Taiwan, was een
rechtse dictatuur tot 1987. Toen liet de KMT vrije verkiezingen toe. Taiwan is
nu een burgerlijke democratie en is toleranter geworden voor andersdenkende. In
2008 werd de eerste communistische partij op het eiland gesticht.
Westerse economen noemen China een
‘’wonderland’’ en beweren dat de Chinese Communistische Partij ‘’geleerd heeft dat het communisme niet werkt’’.
De enorme groei van de Chinese economie na het jaar 2000, leidt ertoe dat veel
westerse leiders geen kritiek uitoefenen op de Chinese staat. Ondertussen
blijft het land elk jaar veel mensen executeren. Andersdenkenden worden
opgepakt en veroordeeld tot gevangenisstraffen. Zelfs maoïsten zijn niet veilig
voor de dictatuur. Ook de aanhangers van Mao Zedong worden opgepakt en opgesloten
door hun kritiek. Daarom hebben enkele radicale maoïsten in het geheim de;
Maoïstische Communistische Partij van China gesticht, een illegale maoïstische
partij.
Deng Xiaoping sterft in 1997. Hij laat
China sterk en welvarend achter. Toen hij begon in 1978 was het land een bende.
Deng maakte China groot en dat is een feit. Maar wat zijn de consequenties? De
kloof tussen arm en rijk steeg enorm door de neoliberale politiek. Ook nu in
2011, leven 800.000.000 Chinezen in armoede. Slechts 120.000.000 Chinezen
hebben een westerse levensstandaard. Dat is de erfenis van Deng Xiaoping. 120
miljoen leven niet meer in armoede. Echter in plaats van democratisch
socialisme, koos Deng voor autoritair staatskapitalisme. Dat bracht welvaart,
helaas slechts voor een kleine groep Chinezen. Want van die 120.000.000
welvarende Chinezen, zijn slechts een zeer klein gedeelte miljonairs.
Wat is de rol van de Chinese
‘’Communistische’’ Partij hedendagen? Antwoord: De nieuwe bourgeoisie dienen! Een
revolutionaire partij is de CCP niet meer. De Chinese ‘’Communistische’’ Partij
kan het beste haar leugenachtige activiteiten staken. Want wie gelooft nog in
China, dat de CCP een arbeiderspartij is? Iedereen weet dat rijkste en
welvarendste Chinezen hun status te danken hebben aan de nomenklatura van de
partij!
Anno 2011 beheerst de Volksrepubliek
China de productie van enorm veel goederen. Bijna alles wordt in China gemaakt.
‘’Made in China’’ staat op alle producten, van goedkoop plastic tot dure
schaalmodellen. Chinese arbeiders maken bijna alles en dat voor zeer weinig
geld. In een socialistische republiek zou je denken dat die welvaart toebehoort
aan het volk? Door de verrechtsing van de CCP is dat echter niet het geval.
Voor de partij nomenklatura en de nieuwe Chinese bourgeoisie, staat socialisme
niet gelijk aan arbeidersdemocratie, mensenrechten en proletarisch
internationalisme. Socialisme is voor hun; nationalisme, staatskapitalisme,
trotsheid en loyaliteit aan de Chinese ‘’Communistische’’ Partij.
Was China ooit socialistisch? De
radicale maoïsten beweren dat China sinds 1983 niet meer socialistisch is.
Vanaf het moment dat Deng Xiaoping begon met de vrije economische zones verliet
China het socialistisch pad, althans dat zeggen de maoïsten. De burgerlijke
democraten zeggen dat China nog steeds een ‘’communistisch’’ land is. Maar hun
argumenten zijn zwak en zeer onlogisch. Ze beweren dat China ‘’communistisch’’
is omdat de Chinese ‘’Communistische’’ Partij zich nog altijd communistisch
noemt. Echter landen zoals Venezuela en Cyprus, hebben ook leidende partijen
die zich ‘’socialistisch’’ noemen. Toch worden die landen niet
‘’communistisch’’ neergezet! Wat is de logica hiervan?
Het westerse anticommunisme is de
oorzaak! Het westen hield ervan om elk land dat anti-Amerika was neer te zetten
als ‘’communistisch’’. Zo was de Egyptische president; Nasser, een
‘’communist’’ volgens het westen. Ook kolonel Gaddafi werd een ‘’communist’’
genoemd door westerse media. De term ‘’Communistische Staat’’ werd iets
negatief dat westerse mensen associëren met dictatuur en onderdrukking. Joseph
Stalin en Mao Zedong zouden communisten zijn omdat ze aan het hoofd stonden van
communistische partijen. Maar hun gedrag was helemaal niet communistisch, Mao
was net als Stalin. Zijn regime was bureaucratisch, totalitair, chauvinistisch
en uiteindelijk zelfs anticommunistisch! De westerse media vindt het echter
belangrijk om mensen te overtuigen dat Mao Zedong een ‘’communist’’ was!
De partij heeft in 2011 ongeveer 70
miljoen leden. Sommigen zullen deel zijn van de bourgeoisie, maar de
meerderheid zal bestaan uit patriottistische Chinezen. De vraag is echter of
deze 70 miljoen ‘’communisten’’ weten waar Karl Marx en Vladimir Lenin voor stonden?
Vermoedelijk niet, wat ideologische zuiverheid is iets van het verleden. De
hamer en sikkel is nog steeds het symbool van de partij, maar is totaal
overbodig gezien de aard van de Chinese samenleving.
Wat zullen de
Chinese jongeren leren van de partij? De Communistische Jeugd Liga van China
bestaat nog steeds en is de jongerenorganisatie van de CCP. Doet de Jeugd Liga
aan arbeiderszelfbewustzijn? Kritisch nadenken? Proletarisch internationalisme?
Antikapitalisme? Nee, NEE en nog eens NEE!! De jeugd van China wordt
patriottistisch opgevoed. Ze moeten van China houden en vooral gehoorzamen. Ook
de Communistische Jeugd Liga van China is totaal gedegenereerd in een staatskapitalistische
indoctrinatie organisatie. Kinderen en tieners zijn spreekbuizen voor de CCP en
het ‘’Socialisme met Chinese karakteristieken’’. De rechtse KMT op Taiwan kan
trots zijn op deze ‘’communisten’’. Uiteindelijk heeft Chiang-Kai-Shek de
ideologische strijd gewonnen!
