In 1999 kwam hij
aan de macht in Venezuela. Het land leed enorm onder de kapitalistische
hebzucht van het westen. Veel bedrijven maakte miljoenen winsten, maar slechts een
kleine elite van de Venezolanen kon de vruchten van die winsten opeisen. Een
grote meerderheid van het land was arm en boos op de politieke bureaucratie die
jaren lang een rijk en lux leven geleid hadden.
Ze hielpen
Chavez aan de macht, in hoop dat er nu wat meer gelijkheid zou komen. Maar al
snel probeerde rechtse contrarevolutionairen om Chavez af te zetten. Met hulp
van de kapitalistische groot industrie en rechtse elementen uit het leger werd
Chavez in 2002 afgezet tijdens een coup. Dit liet het volk niet gebeuren en na
heftige demonstraties werd Chavez weer aan de macht gezet.
Vanaf die dag
was het oorlog tussen Chavez en de rechtse bureaucratie van Venezuela. Via de
media ( Die onder invloed staat van het kapitalisme ) wordt Chavez steeds maar
weer neergezet als een dictator en een schurk. Het is ook begrijpelijk dat hij
een zeer negatieve houding heeft tegenover de privé sector.
In Bolivia kwam
ook een linkse president aan de macht. Evo morales, van indiaanse afkomst, werd
de nieuwe president van het land. Net als Chavez zet hij zich in voor de arme
van de samenleving. Dat zorgt er voor dat ook hij vijanden maakt onder de
kapitalistische bureaucratie die hun rijkdom niet wil delen met de arme
indianen.
In Venezuela
ontstond na de 2002 coup, een persoonscultuur rond Hugo Chavez. In propaganda
posters wordt altijd zijn hoofd getoond als leider van het volk. Deze vorm van
links nationalisme is kenmerkend voor Latijn Amerika. Wereld socialisme of
internationalisme zijn daar niet zo belangrijk.
Wat is dat Bolivarisme? Dat is de ideologie van Chavez’s Venezuela. Het Bolivarisme is een vorm van staatsocialisme met veel nadruk op nationale zelfstandigheid. Links nationalisme kun je het Bolivarisme ook noemen, aangezien Chavez zijn volk centraal zet in zijn ideologie.
Ondanks enkele socialistische standpunten kan zijn ideologie niet verwant worden met het marxisme. Chavez is een linkse nationalist, die meer thuis hoort in het rijtje van politici die het socialisme in eigen land bevorderen. Hij denkt ( totaal foutief ) dat hij het socialisme kan bereiken door van boven af alles te dicteren. Dit socialisme van boven af en in één land, heeft zich al bewezen als foutief ( Sovjet Unie, Oostblok, Cuba ).
In zijn tien jaren dat hij aan het bewind is heeft hij slechts enkele
bedrijven genationaliseerd. De kapitalistische bureaucratie van Venezuela is
echter nog steeds aan de macht, ondanks dat de regering het land al heeft
uitgeroepen tot een socialistische staat. De staatsbedrijven worden op
bureaucratische manier bestuurd. Net zo als in het oude Oostblok is er weinig
tot geen sprake van arbeidersdemocratie en van democratische planning al
helemaal niet.
De vriendjes van Chavez krijgen ondertussen al belangrijke posten. Binnen
de partij van Chavez vertegenwoordigen die een bureaucratische elite. Net als
bij de Russische Revolutie begint ook rond de Boliviaanse Revolutie een bureaucratie
zich te ontwikkelen. Die bureaucratie kan er uiteindelijk voor zorgen dat de Venezolanen
het vertrouwen in de revolutie verliezen en weer zullen gaan stemmen op de oude
burgerlijke partijen.
Venezuela staat nog altijd onder het bevel van Hugo Chavez. Hij heeft naast
zijn vrienden op Cuba ook nog bondgenoten gevonden in Bolivia bij Evo Morales.
Ook andere Latijn Amerikaanse leiders zijn onder de indruk van Chavez, die echt
niet bang is voor de reus Amerika.
Ondanks de mooi woorden van Chavez en zijn anti-Amerikaanse toespraken is
het land ver weg van een socialistische republiek. De contrarevolutionairen die
de media in bezit hebben ( Met uitzondering van de staatstelevisie ) verspreiden
antisocialistische berichten en roepen op om de regering tegen te werken. Ook
internationaal is er veel kritiek op Venezuela. Chavez zoekt namelijk
vriendschappen met regeringen die het niet zo nauw nemen met de mensenrechten (
Rusland, Libië, Cuba en China ).
Door zijn gedrag en houding tegenover Amerika, wordt hij vaak een
“communistische”dictator genoemd. Dat ook door zijn oppositie tegen het
neoliberalisme. Maar tot nu toe is Chavez nog geen dictator. Zijn partij heeft
de meerderheid in het parlement en kan
rekenen op de steun van veel arme Venezolanen. Maar hij kan niet het
economische spel vanuit twee kanten spelen. Hij moet nu eens kiezen tussen het
kapitalisme of het socialisme. Venezuela kan geen socialistische regering
hebben en een kapitalistische economie, dat zorgt voor spanning en
confrontaties.
Ook zal de steun voor het Bolivarisme verdwijnen als de arbeiders merken
dat Chavez niets doet om hun leven flink te verbeteren. De krottenwijken
bestaan nog steeds, drugsbendes beheersen nog flinke delen van de hoofdsteden.
Elke dag worden wel mensen vermoord door huurmoordenaars en de corruptie is ook
groot. In zijn tien jaar heeft Chavez het kapitalisme uitgedaagd, maar niet
uitgeschakeld. De Venezolaanse bourgeoisie probeert nog altijd via de media de
regering om ver te werpen. Ze krijgen daarbij steun van hoogopgeleide studenten,
die denken dat Chavez een dictator is en hun carrière mogelijkheden zal
ontnemen.
Het Bolivarisme is geen internationalistische socialistische stroming. Het
legt dan wel nadruk op enkele socialistische idealen, maar is ver weg van het revolutionaire
socialisme. Het is een mix van klassieke sociaal democratie, met links nationalisme
en elementen van het stalinisme ( socialisme in eigen land ). De staatsbedrijven
worden door de staat bestuurd en niet door democratische arbeidersraden. Chavez
streeft een gemende economie na, waarin enkele bedrijven genationaliseerd
worden. Maar dat maakt een land niet socialistisch. Socialisme wil de arbeiders
bevrijden uit de klauwen van het kapitalisme en ze de macht geven over hun eigen
leven. In Venezuela wordt veel economische macht gegeven aan de staat, die op
bureaucratische manier alles bestuurd. Zonder democratisch inbreng van de
arbeiders, zal deze economie uiteindelijk in elkaar storten!
De grote held van Hugo Chavez, Simon Boliviar
was politiek gezien
een liberaal democraat en geen socialist!
