De Europese Unie en de Verenigde Staten van Amerika zetten zich neer als
de verdedigers van de vrijheid en de democratie. Ze beweren voor de vrijheid
van iedereen te vechten. Ondertussen verlenen Europa en Amerika ook steun aan
rechtse dictaturen. Dat begon in de koude oorlog en loopt door de 21ste
eeuw heen. Het zogenaamde ‘’liberale vrije westen’’ is een hypocriet
boevennest, dat zakeninteresses voor alles zet. Hier zijn de keiharde
bewijzen.
Tussen 1945 en 1953 stond Spanje
internationaal geïsoleerd. De westerse landen en de oosterse stalinisten, zagen
Franco aan als een restant van het Europese fascisme. Acht jaar stond hij
geïsoleerd van de internationale politiek.
Dat veranderde in 1953. Dankzij het anticommunisme van de Spaanse
Staat begon Franco steun te krijgen van de Verenigde Staten van Amerika.
Spanje kreeg leningen in ruil voor een Amerikaanse basis op Spaans grondgebied.
In 1955 werd het land lid van de VN en al snel kon het ook lid worden van de
Wereld Bank. Het republikeinse Italië ( oude bondgenoot van Franco ) wou ook
vriendelijke relaties met het fascistische bewind.
Spanje is maar één voorbeeld van een rechtse dictatuur, die tijdens de
koude oorlog gesteund werd door west Europa en de Verenigde Staten van Amerika.
Geen woord over de schending van de mensenrechten. Geen woord over de dictatuur
van generaal Franco. Nee, Spanje was anticommunistisch, streng christelijk en
pro-Amerika. Dat waren genoeg redenen om steun te krijgen. In 1959 was
president Eisenhower zelfs op bezoek in het fascistische land.
Een ander land met een rechtse
dictatoriale regering was Portugal. António
Óscar Fragoso Carmona, was sinds 1926 onafgebroken president. In 1951 stierf de
rechtse dictator, hij werd opgevold door António de Oliveira Salazar. Deze
anticommunist had al in de jaren 30, grote invloed op de Portugese Staat. Zijn
regime was streng nationalistisch en hij verbood linkse politieke partijen. De
westerse landen steunde Salazar en zijn ondemocratische politiek.
In Azië had de Verenigde Staten veel
bondgenoten. Vooral monarchistische regimes behoorde tot de vrienden van
Washington. De Republiek China van dictator; Chang-Kai-Shek, kreeg haar wapens
en steun van Amerika. Ook het Koninkrijk Thailand werd bewapend door de
Verenigde Staten.
Na 1945 ging de Chinese burgeroorlog verder.
De rechts nationalistische; Kwomintang vocht tegen de maoïsten van de Chinese Communistische Partij. Leider van de maoïsten was Mao
Zedong. Deze leider werd zeer populair bij arme boeren en mensen die nauwelijks
iets hadden. Chang-Kai-Shek was populair bij de rijke Chinezen en de
bourgeoisie.
Tussen maart 1946 en mei 1950, vocht
het Rode Leger van Mao tegen het Nationale Revolutionaire Leger van Chang.
Uiteindelijk kon Mao de nationalisten verslaan, dankzij de enorme steun die hij
kreeg van de arme boeren. De maoïsten
stichtte de Volksrepubliek China. Chiang-Kai-Shek vestigde zich op het eiland
Taiwan en bleef tot 1975 dictator van de Republiek China.
De maoïstische overwinning werd niet
getolereerd door de VN. De Amerikanen en hun west Europese bondgenoten erkende
alleen het regime van Chang-Kai-Shek. Ondanks dat Mao het vastland in bezit
had, mocht de Republiek China in de VN geheel China vertegenwoordigen. Dit
hield pas in 1971 op toen het westen de kant van Mao koos, in het conflict
tussen de Volksrepubliek China en de Sovjet-Unie.
Een andere vriend van het ‘’vrije
democratische’’ westen was president Suharto. Deze dictator kwam in 1967 aan de
macht in Indonesië. In dat land waren de stalinisten erg sterk. De Communistische Partij van Indonesië (
PKI ) had bijna twee miljoen leden. Dat veroorzaakte onrust bij de bourgeoisie
en het westen. Toch hoefde ze niet echt bang te zijn. De PKI was nauwelijks
echt revolutionair te noemen. Het stalinistische dogmatisme eiste dat de partij
coalities aanging met de progressieve bourgeoisie en niet de revolutie zou
verspreiden. In 1967 was de PKI dan ook niet bezig met revolutionaire
propaganda of pogingen om een socialistische republiek op te bouwen.
Toch was men niet
gediend van die twee miljoen ‘’communisten’’. Na de staatsgreep van Suharto
begon de grote PKI genocide. Meer dan 500.000 leden en sympathisanten van de
partij werden opgepakt en geëxecuteerd. ¼ van de PKI werd vermoord en de rest
dook onder of kreeg levenslang cel. Het westen wist heel goed wat Suharto aan het
doen was. Maar omdat het hier ging om ‘’communisten’’ gaf het westen geen
kritiek. Toen de Sovjets in 1956 de Hongaarse opstand neersloegen, noemde de
westerse kranten het een ‘’misdaad van het communisme’’ Toen Suharto 500.000
‘’communisten’’ executeerde, hielden de burgerlijke kranten hun mond.
Revolutionaire bewegingen waren ook
in Birma en Thailand. Het Koninkrijk Thailand kreeg veel wapens en politieke
steun vanuit het westen, om tegen deze revolutionaire bewegingen te vechten. Bhumibol
Adulyadej is de huidige koning van
Thailand en zit sinds 1946 op de troon. Onder het motto van ‘’antimonarchisten
willen de koning doden’’ voert de regering van Thailand een autoritair bewind.
Revolutionaire partijen zijn niet toegestaan. Iedereen moet de koning steunen,
kritiek op de koning kan leiden tot gevangenisstraffen.
Het westen
heeft daar geen probleem bij. Thailand produceert veel producten voor de
westerse computer markten. Goedkope
computertechnologie wordt in het straatarme land gemaakt. Veel arbeiders werken
voor een laagloon in een computerfabriek. Vooral PC harde schijven worden geproduceerd
in Thailand. Arbeidersrechten bestaan nauwelijks en stakingen worden keihard
neergeslagen door de politie.
Zuid-Korea is sinds 1948 een bondgenoot van de
VS en Europa. Syngman Rhee bleek de ideale figuur voor een rechts
anticommunistisch bewind. Hij werd de eerste president van de Republiek Korea.
In 1949 viel Noord Korea het zuiden binnen en tot 1953 waren beidde Korea’s met
elkaar in oorlog. De VN steunde Zuid-Korea en de Sovjet Unie steunde Noord
Korea. Tijdens de oorlog werden veel aanhangers van Noord Korea op brute wijze
vermoord. Daarmee liet het anticommunistische regime zien, dat het net zo wreed
was als het stalinistische noorden.
Syngman Rhee
bleef tot 1960 dictator van Zuid Korea. Uiteindelijk
keerde het volk zich tegen hem en hij vluchtte met CIA hulp het land uit. Tot
1987 kreeg Zuid Korea verschillende ondemocratische regimes. Allemaal
autoritair en allemaal kregen ze steun van het ‘’vrije democratische’’ westen,
dat zogenaamd altijd voor de vrijheid van meningsuiting strijdt! Pas in 1987
kwam er een democratie in Zuid-Korea, dankzij massieve demonstraties van
het Koreaanse volk.
Zuid
Vietnam kan gezien worden als de grootste nederlaag van het westen. Dit land
werd in 1955 gesticht als westerse marionettenstaat. Nadat het militair de
macht overnam, werd Zuid Vietnam een militaire dictatuur. De Verenigde Staten
van Amerika, stuurde meer dan 500.000 soldaten naar Zuid Vietnam om de
bourgeoisie te helpen in hun strijd tegen linkse nationalistische guerrilla’s.
Het westen stuurde ook miljarden dollars naar Zuid Vietnam, dat geld kwam
terecht in de zakken van de rijken en het militair.
Echter
Amerika had fout gegokt. Ondanks dat het Amerikaanse leger veel sterker was dan
de Vietnamese strijders, kon het niet winnen. 50.000 jonge Amerikanen stierven
in de jungles van Vietnam. In april 1975 viel de Zuid Vietnamese Republiek.
In het
midden oosten heeft het ‘’vrije democratische’’ westen al vele jaren trouwe
bondgenoten. De meest trouwe kunnen we de absolute monarchie van Saoedi-Arabië
noemen. Dit dictatoriale koninkrijk heeft iets dat het westen zeer graag wil;
Olie.
De westerse
landen hebben olie nodig, daarom zijn ze verhoudingen met Saoedi-Arabië zeer
goed. Terwijl het westen klaagt over regimes zoals Cuba, Venezuela, Noord Korea
en Iran, houd het zich stil over het misdadige karakter van de
Saoedi-Arabische staat.
Saoedi-Arabië is een strenge islamitische dictatuur. Niet zo radicaal als
Iran, maar toch zeer conservatief en anti-vrouw. Vrouwen zijn tweedeklas
burgers en mogen geen auto rijden en geen belangrijke functies hebben.
Dankzij de Sharia wetgeving heeft de man meer rechten dan de vrouw. Een vrouw
slaan is toegestaan, terwijl een vrouw nooit een man mag slaan.
Naast het
feit dat Saoedi-Arabië een zeer streng land is, heerst er ook een enorme ethische
ongelijkheid. Pakistaanse mensen zijn de arbeiders van het land. De
Arabieren hebben de leidinggevende functies en laten buitenlandse arbeidskrachten
het werk doen. Arbeidersrechten bestaan nauwelijks in het land. De Arabische
kapitalist kan heel makkelijk zaken doen.
De koning
van het land is zeer rijk. Hij bezit miljarden en kan alles kopen wat hij wil.
Verder laat hij elk kritisch geluid onderdrukken. Dankzij de hoge welvaart in
het land heeft de Arabische Revolutie van 2011, Saoedi-Arabië niet bereikt.
Waarom zouden de Arabieren in opstand moeten komen? Zij hebben een rijk leven,
het zijn de Pakistaanse mensen die al het werk doen.
Waarom
steunt het westen dit middeleeuwse land? Om de olie en om de locatie!
Het land ligt zeer centraal in het midden oosten. Vanuit basissen in
Saoedi-Arabië kunnen Amerikaanse vliegtuigen elk land in de omgeving bereiken.
In 1990 vielen Amerikaanse vliegtuigen vanuit Saoedi-Arabië, Irak binnen. Deze
formule werd herhaald in 2003.
Andere
vriendjes van het westen zijn de olie staten; de Verenigde Arabische
Emiraten, het Sultanaat van Oman, het Koninkrijk Bahrein en Koeweit.
Al deze Arabische monarchistische staten zijn absolute monarchieën. Toch
hebben onze almachtige ‘’democratische’’ leiders, goede vriendschappen
met de koningen en emirs. Koningin Beatrix reist graag naar het sultanaat, om
met de sultan van het land te praten over zakendeals tussen Nederland en Oman.
Ondertussen maakt diezelfde sultan, jacht op iedereen die zich
antimonarchistisch opstelt!
In 2001 viel de Verenigde Staten van
Amerika, Afghanistan binnen. Dit land was een stalinistische volksrepubliek van
1978 tot 1992. De VS had het islamitische verzet tegen de stalinisten gesteund
en daarmee zich schuldig gemaakt aan de opkomst van de fundamentalistische
Taliban.
Na de val van Kaboel in
1992, namen islamitische groepen de macht over. Die kregen al snel ruzie met
elkaar. Er waren twee islamitische groepen die om de macht vochten. Het
gematigde; Verenigde Islamitische Front
en de radicaal fundamentalistische;
Taliban. De Taliban was ontstaan uit de meest radicale vleugel van de Mujahideen ( Jiad strijders die tegen
de stalinisten vochten ). De Mujahideen
waren strijders die tegen de Democratische Republiek van Afghanistan vochten.
Ze werden bewapend met Amerikaanse wapens en kregen advies van de Amerikanen.
De Sovjets steunde de stalinisten van de Volks Democratische Partij van
Afghanistan. Die waren echter door hun progressieve aard, niet populair bij de
streng islamitische Afghanen.
In 1992
wonnen de Mujahideen de Afghaanse burgeroorlog. De stalinistische; Democratische
Republiek van Afghanistan werd de Islamitische Staat van Afghanistan.
De seculiere staat werd ontbonden en de Sharia werd weer ingevoerd. Vrouwen
werden tweederangsburgers en de man was weer dominant. Al snel ontstonden
conflicten tussen de gematigde moslims en de radicale moslims.
De
gematigden wouden een islamitische republiek naar het model van Pakistan. Een
prowesterse republiek. Maar de radicale Taliban wou een strenge islamitische
staat volgens middeleeuwse normen en waarden. Tussen 1992 en 1996 was het open
oorlog tussen de Taliban en het Verenigde Islamitische Front.
Het westen
voelde zich niet verantwoordelijk voor de opkomst van de Taliban. Ze waren blij
dat het ‘’ondemocratische’’ communisme vernietigd was in de wereld. Na 1991
werd er alleen nog maar gepraat over hoe ‘’kapitalisme
het communisme versloeg’’. Wat de bourgeoisie niet zei, was dat veel
mensen leden onder extreme armoede dankzij de kapitalistische contrarevoluties.
Alleen al in Rusland kwam 40% van de burgers in de armoede terecht.
In 1996 stichtte
de Taliban in Afghanistan, het Islamitische Emiraat van Afghanistan. Deze
fundamentalistische republiek was nog radicaler in de Islam dan de Islamitische
Republiek van Iran. Westerse kleding werd verboden. Vrouwen moesten een boerka
dragen en mannen werden verplicht om hun baard te laten staan. Massa executies
werden dagelijks gehouden. De bevolking van Afghanistan leed enorm onder het
radicale islamitische terreur bewind van de Taliban.
Na de terreur aanslagen van 9/11 zocht Amerika wanhopig naar Osama Bin Laden. Deze terreur leider beweerde verantwoordelijk te zijn voor de aanslagen. Volgens CIA berichten zat hij in Afghanistan. De Taliban was bereid om hem uit te leveren, maar weigerde om waarnemers van de VS het land in te laten. George W Bush vond dat de weigering van de Taliban regering een bewijs was dat Osama Bin Landen beschermd werd door de Taliban.
Dus besloot
hij om Afghanistan te bezetten. De Amerikanen zochten contact met hun oude
vrienden van het Verenigde Islamitische Front en stuurde soldaten naar
Afghanistan. Het Taliban regime kon de enorme invasiemacht niet weerstaan. Ze
trokken zich terug in de bergen en besloten een guerrilla oorlog te voeren.
Leiders van het Verenigde Islamitische Front namen de macht in het land over en
stichtte de Islamitische Republiek van Afghanistan volgens het Pakistaanse
model. De VS eiste dat de economie van het land geprivatiseerd werd en dat
westerse bedrijven er zaken mochten doen. Het Verenigde Islamitische Front ging
akkoord en zo werd Afghanistan een marionet van de VS.
Tegenwoordig ( 2012 ) is het nog steeds oorlog
tussen de Taliban en de prowesterse regering van president Karzai. De Taliban
winnen steun omdat de Afghaanse regering in de ogen van veel moslims een
marionet van het christelijke Amerika is. Ook de armoede en de sociale
ongelijkheid zorgen ervoor dat mensen de Taliban steunen. Echter de
slachtoffers van Taliban gruwheden, weten hoe wreed en meedogenloos de
fundamentalisten zijn.
Het westen
blijft de regering van Karzai steunen. Ook al is dat regime tot op het bot
corrupt, ondemocratisch en autoritair. Het project ‘’breng democratie naar
Afganistan’’ is hulpeloos mislukt. Het begon allemaal in 1978, toen de VS
besloot om de anticommunistische Mujahideen te steunen. De Amerikanen begrijpen
niet dat je democratie niet kunt opdwingen. De stalinisten maakte die fout ook,
toen ze seculiere en progressieve idealen met dwang oplegde aan een
conservatief islamitisch land.
Het volgende
slachtoffer van het Amerikaanse oorlogsimperialisme was Saddam Hoessein. Deze
Irakese dictator was ook een oude vriend. Tussen 1980 en 1988 voerde Irak en
Iran oorlog. Het westen steunde Irak omdat Iran zich tegen Amerika had gekeerd.
Tot 1979 was Iran een monarchistische samenleving. De Shah was de absolute
heerser en zijn prowesterse houding viel slecht bij de moslim bevolking. In
1979 werd hij afgezet tijdens de Iranese revolutie. Radicale moslims namen de
macht over en stichtte een islamitische republiek. Het westen was woedend dat
Iran zich tegen het kapitalisme en imperialisme keerde. Ze steunde daarom
dictator Saddam Hoessein, totdat die in 1990 zelf op rooftocht ging en Koeweit
binnen viel.
De
Amerikanen ‘’bevrijde’’ Koeweit van de Irakese bezettingsmacht. Maar Saddam
bleef aan de macht in Irak. Het westen had hem nog nodig, maar zijn
regime mocht nooit meer een gevaar zijn voor Amerika. Daarom werd een no-fly
zone ingesteld. Irakese vliegtuigen konden zo niet meer opstijgen. Het
luchtruim van Irak werd door de NAVO bewaakt.
Van de ooit
machtige Irakese luchtmacht was na 1990 niet veel meer over. In die dertien
jaar na de eerste golf oorlog, was Irak een armoedige en failliete staat. In
2003 brulde de Amerikaanse propaganda, dat het land nucleaire wapens in bezit
had en Al-Qeada steunde. Saddam Hoessein werd neergezet als een gevaar voor de
wereld, daarom vielen Amerika en Groot Brittannië op 20 maart 2003 Irak binnen.
Hun oude vriend werd onttroond en enige tijd later opgepakt.
Veel
Irakezen waren blij en dachten bevrijd te zijn van terreur en onderdrukking. Al
snel merkte ze dat de Amerikanen net zo wreed konden zijn. Het Irakese verzet
tegen de Amerikaanse bezetting groeide en anno 2011, zijn 200.000 mensen
in Irak en Afghanistan vermoord dankzij de bemoeienis van de VS.
In Chili kwam
in 1974, de rechtse militaire leider
Pinochet aan de macht. Pinochet was één van de eerste neoliberale
dictators. Hij privatiseerde de economie en gaf het Amerikaanse en Europese
kapitalisme, vrij toegang tot de arbeidsmarkt van zijn land. Vrije vakbonden
waren niet toegestaan, daardoor was Chili een populaire afzetmarkt voor
goedkope arbeidskrachten. De jaren 1974-1990 waren een gouden eeuw voor het
kapitalisme in Chili.
Pas in 1990
moest de neoliberale dictator afstand doen van de macht. Maar dankzij enkele
wetten werd hij niet vervolgd. Pinochet stierf in 2006 en is nooit gestraft
voor de misdaden die hij tussen 1974 en 1990 pleegde. Het westen steunde zijn neoliberale
dictatuur en heeft vermoedelijk Pinochet geholpen tijdens zijn staatsgreep.
Want de democratische regering van president Salvador Allende, was ( gematigd ) socialistisch en een doorn in
het oog van de VS.
Colombia is
ook een bondgenoot van Amerika. Sinds vijftig jaar vecht de neoliberale
overheid van het land, tegen linkse guerrilla strijders. Colombia is een zeer
arm land. Tegen die sociale ongelijkheid werden begin jaren 60, revolutionaire
bewegingen opgericht. De bekendste van die bewegingen is de FARC-EP. FARC-EP
staat voor; Revolutionaire
Strijdkrachten van Colombia - Volksleger. De guerrilla’s begonnen als
idealistische rebellen voor een socialistisch Colombia. Ze degenereerde echter
in een criminele organisatie.
De FARC-EP begon als een marxistische rebellen groep. Een idealistisch
leger dat veel steun had onder boeren en arme mensen. Maar al snel trad de
degeneratie op. Drugssmokkel werd heel belangrijk. Ook het afpersen, ontvoeren
en doden van critici werd deel van de strijd. Hierdoor heeft de FARC-EP veel
idealistische strijders verloren. Toch vechten nog zeker 10.000 mensen voor de
FARC-EP. Sommigen uit idealisme anderen onder dwang.
Door de
FARC-EP is politiek links in Colombia zeer
zwak. De rechtse overheid doet er alles aan om het guerrilla leger uit te
schakelen. Ook rechtse paramilitaire groepen zijn actief en werken met de
overheid tegen de FARC-EP. Politiek links wordt vaak met de FARC-EP
gelijkgeschakeld, daarom is rechts zo sterk. Het is lastig om je uit te geven
als een socialist, laat staan als marxist. Dan
denken ze snel dat je de FARC-EP steunt!
Colombia
krijgt haar wapens en steun van de VS en Europa. Die vinden het heel goed dat
de Colombiaanse overheid met harde hand vecht tegen de FARC-EP. Het zijn
‘’terroristen’’ brullen de rechtse kranten. ‘’Terroristisch tuig’’ zeggen de
bourgeoisie leiders. In werkelijkheid is de Colombiaanse staat net zo schuldig
aan ondemocratische en terroristische handelingen. De overheid in Colombia is corrupt en gebruikt de strijd tegen de
FARC-EP om de aandacht af te leiden van haar eigen schendingen van de mensenrechten!
Dictator Franco met president; Eisenhower,
goede vrienden geworden!
