De Algemene Duitse Arbeiders Vereniging was de eerste revolutionair linkse partij in de Duitse gebieden. Men was echter verdeeld over hoe men het socialisme kon bereiken. Voor de reformistische socialisten was het belangrijk om samen te werken met de bourgeoisie, terwijl de revolutionair socialisten heil zagen in de werken van Karl Marx, die rond 1863 in Londen woonde!
Uiteindelijk werd in 1869 de Socialistische Arbeiders Partij opgericht. De SAP kreeg het lastig in het imperialistische Duitsland. Bismarck, de eerste minister van het Duitse Keizerrijk voerde een anti-socialistische wet in, hierdoor kon de Duitse staat socialisten vervolgen voor hun mening. Tussen 1878 en 1890 was het verboden om socialistische ideeën te verspreiden, hoewel de SAP niet verboden werd.
Otto von Bismarck wou met de anti-socialistische wet de Duitse bourgeoisie gerust stellen, maar het verzwakte de SAP niet. Toen de ijzeren kanselier in 1890 terug moest treden, verloor de wet aan kracht. De Reichstag besloot de anti-socialistische wet niet te herzien en zo kon de SAP weer haar mening propaganderen. In 1890 werd de naam van de partij veranderd. De SAP kreeg de naam; Sociaaldemocratische Partij van Duitsland!
Tot 1914 bleef de sociaal democratie verenigd. Revolutionair socialisten en reformisten bleven echter strijden om de macht in de partij. Op 24 juli 1914 begon de eerste wereld oorlog. Kort daarvoor stemde de rechtse leiders van de SPD in met de kredieten voor de oorlog. De linkse SPD'ers waren woedend dat de partijleiding de arbeiders opriep om het ''Duitse vaderland'' te beschermen. Uiteindelijk verlieten de linkse socialisten de Sociaaldemocratische Partij van Duitsland. Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg stichtte de Spartacus Liga, terwijl anderen linkse SPD'ers de Onafhankelijke Sociaaldemocratische Partij van Duitsland stichtte.
In november 1917 grepen de arbeiders-raden in Rusland de macht. De bolsjewieken onder de leiding van Vladimir Lenin riepen de eerste socialistische staat uit. Een jaar later kwam het tot revolutionaire opstanden in Duitsland. De Duitse keizer moest vluchten naar Nederland en de bourgeoisie was in totale paniek. Echter de burgerlijke SPD kwam hun weer te hulp. Friedrich Ebert gaf zijn woord aan de rijken en de kapitalisten, dat hij het Duitse rijk zou verdedigen tegen de revolutionair socialisten!
Niet alle revolutionair socialisten waren pro-bolsjewistisch. Karl Kautsky, een orthodoxe marxist was fel tegen Lenin. Hij poogde tegen het idee om een revolutie te verspreiden in het achtergestelde Rusland. Ook was hij een felle criticus van het Democratisch Centralisme en het Rode Terreur. Lenin bestreed Kautsky fel en noemde hem een opportunist. Na de dood van Lenin en de opkomst van Stalin, kon Kautsky meer steun vinden voor zijn anti-leninistische opvattingen!
Kautsky was ook tegen de fusie van de Onafhankelijke Sociaaldemocratische Partij van Duitsland met de Spartacus Liga. Hij wou niet dat de pro-bolsjewistische socialisten rond Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg het voor het zeggen kregen. Toch kon hij de fusie niet voorkomen en zo werd de Communistische Partij van Duitsland opgericht!
Echter door het verraad van de SPD, kon de bourgeoisie, de revolutie in Duitsland neerslaan. 21.000 Duitse revolutionairen werden tussen 1918 en 1921 vermoord. De meeste slachtoffers werden vermoord door de Freikorpsen. Deze anti-revolutionaire groepen werden geleid door rechtse nationalisten, die fel tegen de democratie en het socialisme waren. De SPD regering liet deze rechtse bendes bijna drie jaar lang terreur zaaien!
Onder de slachtoffers van dit Witte Terreur waren Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg. Na hun dood ontstond een splitsing in de communistische partij. De raden-communisten waren fel tegen het idee van de partijleiding om mee te doen met de burgerlijke verkiezingen. Ook wouden ze niets weten van Lenin en het Democratisch Centralisme. De raden-communisten verlieten in 1920 de KPD en stichtte de Communistische Arbeiders Partij van Duitsland ( KAPD ). Maar al snel kwam het ook in de KAPD tot splitsingen. In 1922 was de KAPD verdeeld in twee raden-communistische groepen die elkaar niet konden uitstaan!
De KPD kwam onder leiding van Paul Levi. Hij vond dat de partij af moest zien van een onmiddellijk revolutie. Hierdoor kwam hij in conflict met de raden-communisten die hierop de KPD verlieten. Levi kreeg ook conflicten met Lenin, nadat hij zich fel uitsprak tegen maart opstand van de KPD leden. Door zijn felle kritiek werd hij geroyeerd uit de partij. Lenin was het echter wel eens met Levi, maar vond dat de manier waarop hij kritiek gaf de partij schade had toegebracht. Lenin bood aan om hem weer partijlid te maken minst hij zijn kritiek aanpaste. Paul Levi weigerde en bleef kritiek leveren op de KPD en de Communistische Internationale. Hij sloot zich aan bij anti-leninistische partij van Karl Kautsky en in 1922 werd hij weer SPD lid.
Het was ook Paul Levi die de kritiek van Rosa Luxemburg tegenover Lenin publiceerde Hoewel Luxemburg zich kritisch had uitgesproken over de methodes van de bolsjewieken, steunde ze wel de Russische revolutie. De anticommunistische pers heeft vaak misbruik gemaakt van Rosa Luxemburg en haar neergezet als anti-Lenin. Men moet echter weten dat Luxemburg in de cel zat toen ze haar kritiek op de Russische revolutie schreef. Haar kritiek op Lenin was puur marxistisch van aard en was vooral gericht op het feit dat ze Rusland niet rijp achtte voor een revolutie. Toch eindigde ze haar kritiek met de zin;
De toekomst behoort toe aan het bolsjewisme!
Na de dood van Lenin in januari 1924, begon Joseph Stalin met het plaatsen van pro-Stalin communisten in de Communistische Internationale. In Duitsland werd Ernst Thälmann in oktober 1925 gekozen tot partijleider van de KPD. Thälmann was in de ogen van de feministische; Clara Zetkin, iemand die slecht geschoold was in de theorie en zijn persoonlijkheid grensde aan megalomanie ( grootheidswaanzin ). Dat zou tussen 1925 en 1933 heel duidelijk worden!
Thälmann zuiverde de KPD van alle kritische partijleden. In 1928 voerde hij loyaal een stalinistische doctrine in, die zei dat de sociaal democraten gelijk waren aan ''sociaal fascisten''. In plaats van de groeide NSDAP te bevechten, bevocht de KPD de SPD. Ernst Thälmann onderschatte het nazisme van Adolf Hitler en hield hem voor een klein burgerlijke conservatief. Pas veel te laat gaf zijn meester in Moskou het bevel om een antifascistisch front te vormen met de sociaal democraten. Toen was het echter te laat en in januari 1933 werd Adolf Hitler benoemd tot rijkskanselier!
De KPD werd verboden en Ernst Thälmann opgepakt. Zijn meester in Moskou liet hem volledig in de steek en maakt zelfs een bondgenootschap met Hitler in 1939. Thälmann leefde bijna 12 jaar in gevangenschap. Hij stierf in augustus 1944 in het concentratiekamp Buchenwald. De nazi's beweerde dat hij stierf tijdens een bombardement van de geallieerden. Maar vermoed wordt dat hij op persoonlijk bevel van Hitler geëxecuteerd werd.
Na de oorlog werd Thälmann een mythologische held in de DDR. De jeugd beweging van de SED voor kinderen tot 12 jaar kreeg de naam; Ernst Thälmann Pioniers. Jongeren op scholen leerde hoe ze loyaal moesten zijn aan de idealen van het ''marxisme leninisme''. Kritiek leveren op Ernst Thälmann was contrarevolutionair en werd niet getolereerd. Aan de hele goddelijke verering van de stalinistische KPD leider kwam in 1990 een einde. Met de val van de DDR kwam ook een einde aan de mythe van Ernst Thälmann. Voor veel ex-DDR burgers blijft de mythe van Thälmann bestaan. Zij geloven in een idealistische leider die alles gaf voor het proletariaat. De werkelijkheid is helaas niet zo geweest!
In West-Duitsland werd de KPD in 1956 verboden. De anticommunistische regering van Konrad Adenauer verbood de partij omdat de stalinisten zich pro-DDR opstelde. Veel leden van de partij werden opgepakt en veroordeeld tot gevangenisstraf Sommige rechters die deze mensen veroordeelde waren nog onder Hitler in dienst geweest. Het KPD verbod en de anticommunistische houding van de West Duitse overheid, leidde tot een groei van radicaal linkse idealen onder jongeren!
In 1968 groeide het revolutionair linkse idealisme bij veel tieners en studenten. De conservatieve elite raakte in paniek en gedroeg zich wreed. Demonstraties werd hard neergeslagen en de media stelde zich anti-links op. Ook het feit dat ex-nazi's nog belangrijke posten hadden in West-Duitsland zorgde voor woede onder linkse jongeren. Men was woedend en sommige jongeren besloten om actie te ondernemen. In hun ogen was West-Duitsland een fascistische staat.
Het Rode Leger Fractie ( Rote Armee Fraktion ) werd in 1970 opgericht door links radicale jongeren. Leider van de groep was Andreas Bernd Baader. Hij was 24 jaar oud en was volledig overtuigd dat de BRD een fascistische dictatuur was en dat de NAVO erop uit was om alle linkse landen te vernietigen. Baader was onder de indruk van de stadsguerrilla en wou zoiets ook in West Duitsland doen.
Baader en zijn vriendin pleegde hun eerste aanslag in 1968. Hun doelwit was een supermarkt, maar niemand raakte gewond. Hun motief: Ze waren de houding van het Duitse volk zat. Vooral de media en de anticommunistische sfeer die heerste in West Duitsland. De Vietnam oorlog was ook een oorzaak. Veel oudere West Duitsers stonden aan de kant van de VS en waren fel tegen Ho Chi Minh.
De RAF pleegde verschillende aanslagen tussen 1970 en 1998. Andereas Baader stierf in 1977 in de gevangenis, men zegt dat hij zelfmoord pleegde. Pro-RAF groepen beweerde echter dat hij vermoord is. Onze mening over de RAF is heel simpel. Met stadsguerrilla bereik je geen socialisme. Terroristische aanslagen plegen is contraproductief en versterkt alleen de kapitalisten klasse en haar politieke lakeien. Ook keer je het proletariaat tegen je, wat ook precies in West Duitsland gebeurde. Hoewel USP-RSM de motieven kan begrijpen, keurt ze de methodes volledig af. Met individueel terrorisme bereik je niets!
Naast de RAF waren ook verschillende maoistische groepen actief in West-Duitsland. Een bekende partij was de Communistische Partij van Duitsland/Marxisten Leninisten. Deze partij werd op 31 december 1968 gesticht. In 1976 maakte de maoisten bekend dat ze ook groepen actief hadden in de DDR. De stalinisten van de Socialistische Eenheidspartij van Duitsland wouden geen concurrentie naast zich hebben. Men gaf het Ministerie voor Staatsveiligheid ( Stasi ) de opdracht om alle leden van de KPD/ML in de DDR op te sporen en te arresteren. Ongeveer 300 jongeren waren in DDR actief voor de KPD/ML. Uiteindelijk wist de Stasi de belangrijkste KPD/ML leiders ( ongeveer 60 leden ) op te sporen via West Duitse bronnen!
Een andere oorzaak voor de ondergang van de KPD/ML zowel in West Dutisland als Oost Duitsland, was de totalitaire aard van het maoïsme. In de DDR gebruikte jongeren de KPD/ML om in opstand te komen tegen de SED. Echter na mate men meer wou doen, merkte velen dat de KPD/ML zeer totalitair en dogmatisch dacht. Kritiek op Joseph Stalin en Mao Zedong was taboe. Na de val van het stalinisme in de DDR viel de KPD/ML uit elkaar. De West Duitse; KPD/ML was in 1984 opgegaan in de Verenigde Socialistische Partij.
De anti-stalinistische revolutionairen waren tot 1994 actief in de Sociaaldemocratische Partij van Duitsland. Trotskisten van de groep; Voran ontstonden in 1973 binnen de sociaal democratie. Hun doel was het om de SPD weer revolutionair socialistisch te maken. Steun kregen deze marxisten echter weinig. De SPD was vooral burgerlijk braaf en veel socaial democraten voelde niets voor het marxistische socialisme. Het leden aantal van de groep; Voran was nooit hoger dan 400 tot 500. Na de val van het stalinisme besloot Voran om de SPD te verlaten. In 1994 werd de groep hernoemt in; Socialistisch Alternatief - Voran. Na 2002 werd het alleen nog Socialistisch Alternatief. Tegenwoordig werken ze binnen Die Linke!
In tegenstelling tot maoistische groepen waren de trotkisten nooit groot in Duitsland. Het revolutionaire idealisme van de maoisten was populairder onder jongeren dan het intellectualisme van de trotskisten. De meeste revolutionaire jongeren die in 1968 zich bekeerde tot het maoistische denken, waren rond 1989 weer ''genezen'' van hun anti-kapitalisme. De meeste zijn tegenwoordig aanhangers van de SPD of stemmen op de Groenen. Radicaal links zijn de meesten niet eens meer!
Net als in de rest van wereld is revolutionair links zeer verzwakt na de val van het stalinisme. In Duitsland krijgen aanhangers van het revolutionaire socialisme steeds de DDR te zien, wanner ze over communisme praten. De anticommunistische media brult steeds dat elke poging om het socialisme in te voeren zal eindigen in een ''communistische dictatuur''. Eigenlijk zijn we precies daar waar revolutionair links in 1863 begon. De politieke partij; Die Linke is verdeeld tussen reformistische socialisten en revolutionair socialisten. Voor de reformisten is het belangrijk dat Die Linke coalities maakt met de SPD en de Groenen. Maar de revolutionair socialisten wijzen er steeds op dat de SPD en de Groenen zich bekeerd hebben tot het neoliberalisme en het kapitalisme in het algemeen!
De KPD/ML wou een verenigd socialistisch Duitsland
Daar hielden de BRD en DDR niet van!
