Naast dwang om te werken voor je uitkering is er ook dwang-therapie. Dit geld voor werkelozen die zich verzetten tegen dwangarbeid en door gemeentes ''werkweigeraars'' genoemd worden. Het wordt gekscherend “het wonder van Oss” genoemd. Die gemeente dwingt bijstandsgerechtigden “die niet willen werken” tot het volgen van cognitieve gedragstherapie. Na de therapeutische fase zou er opeens werk voor hen zijn, hoewel er landelijk gezien nog geen 100.000 vacatures openstaan voor maar liefst 700.000 werklozen. Door werklozen tot therapie te verplichten zou er als een duveltje uit een doosje werkgelegenheid ontstaan, die daarvoor nog niet bestond. Dat klinkt als een sprookje en dat is het natuurlijk ook. Dat wil zeggen: het komt voort uit de propagandamachine van de overheid, die werklozen opjaagt en onder druk zet!
Het verhaal van mevrouw Jolanda van Urk:
''In april 2012 werd ik aangemeld door de gemeente Smallingerland om een verplicht “reïntegratie”-traject te volgen bij het WSW-bedrijf Caparis. Er werd mij in eerste instantie verteld dat het voor een aantal dagdelen per week zou zijn, hetgeen bij nader inzien 36 uur bleek te zijn. Nadat ik had aangegeven de zorg te hebben voor een minderjarig kind waarbij ADHD is vastgesteld en die de nodige zorg en aandacht nodig heeft, werden de uren teruggebracht naar 32 uur per week.
Ik kreeg in eerste instantie een overeenkomst voor drie maanden, die na die periode werd verlengd met nog 6 maanden. Ik heb mij al die tijd volledig gemotiveerd ingezet, wat resulteerde in het feit dat ik een onbetaalde baan kreeg op de Schakel-afdeling, en onder andere ook fungeerde als aanspreekpunt voor de mensen met wie ik samenwerkte. Het was de bedoeling dat je door het traject uit zou stromen naar een betaalde baan, maar dat werd niet waargemaakt. Integendeel… er waren veel beloften die niet konden worden waar gemaakt, en ondertussen moet je hele dagen geestdodende en stompzinnige werkzaamheden verrichten op het niveau van mensen met een beperking. Werkzaamheden die op geen enkele wijze enige meerwaarde bieden bij het vinden van een betaalde baan.
Gelukkig vond ik na veel sollicitaties zelfstandig een baan bij de NDC Mediagroep. Ik kon daar in november vorig jaar beginnen. Met voldoende uren, zodat ik uit de bijstand was. Ik heb daar vervolgens gewerkt tot en met eind april dit jaar. Toen raakte ik mijn baan weer kwijt. Niet omdat ik niet voldeed, maar door een overname van het bedrijf en de daaropvolgende reorganisatie raakten driehonderd mensen hun baan. Waaronder ik helaas ook.
Daar sta je dan weer met lege handen, en geen inkomsten meer. Met lood in de schoenen ben ik weer naar de gemeente gegaan voor een WWB-uitkering. En dan zit je één week later weer bij Caparis. Terug bij af! Wederom een intakegesprek, en al die mooie praatjes die ik al eerder gehoord had. Weer een overeenkomst voor drie maanden. Die zijn ondertussen voorbij en onlangs werd mij de bekende verlenging van zes maanden voorgelegd die ik diende te ondertekenen. Anders zouden er sancties volgen op mijn uitkering. Dat kan ik mij uiteraard niet veroorloven en dus heb ik met tegenzin en onder protest ondertekend''
Jolanda van Urk, werkloze moeder! Lees haar volledige verhaal op www.doorbraak.eu
Mevrouw van Urk is niet de enigste werkloze die gedwongen wordt om lange uren te maken voor haar uitkering. In Nederland is het tegenwoordig normaal om dwang te gebruiken. ''Wie niet werkt, verdient geen geld'' brullen zowel rechtse als kapitalistisch linkse partijen. Vooral PvdA en GroenLinks doen dolgraag mee met deze dwangarbeid. Staatssecretaris Klijnsma promoot het ontduiken van het minimumloon, door werklozen te laten werken op plaatsen die ooit door betaalde arbeidskrachten werden bezet. Want een bijstandsuitkering is lager dan het minimumloon en dus goedkoper. Werkelozen die 30 tot 36 uur in de week gedwongen worden om werk te verrichten dat normaal gesproken door betaalde arbeidskrachten verricht werd. Hier zien we weer typische kapitalistische uitbuiting, waarbij de kanslozen gedwongen worden om voor een schijntje te werken. Dit heet dwangarbeid en het bestaat!
Werklozen in Nederland worden onterecht neergezet als ''lui'' en ''werkweigeraars''. Men doet alsof alle werklozen behoren tot de familie Flodder, een fictieve asociale familie uit de filmwereld. Heb je een bijstandsuitkering? Dan kan er ook streng gekeken naar je kleding. Een mooie jas is al meteen fout, heb je een huisdier dan moet dat weg. Want alles dat leuk is in het leven, mag jij als werkloze niet bezitten. Want dat kost geld en aangezien jij niet werkt verspil je gemeenschapsgeld. Om nog maar te zwijgen op het feit dat grote bedrijven nauwelijks belasting betalen!
Die worden natuurlijk niet aangepakt, want het bedrijfsleven zorgt voor werk. Althans dat is logica van de regering en alle kapitalistische partijen. In werkelijkheid geeft het bedrijfsleven niets om mensen. Alles draait om het maken van winst en als dat goedkoper elders kan, dan verhuist het kapitaal zeer snel. Daarom vinden de liberalen en (a)sociaal democraten dan Nederlandse arbeiders zich flexibeler moeten opstellen. Ze moeten tevreden zijn met lagere lonen en slechtere arbeidsvoorwaarden. Want de bedrijven moeten in Nederland blijven. Daarom doet de overheid ook niets tegen het feit dat grote bedrijven massief de belasting ontwijken. De lasten voor het bedrijfsleven moeten laag zijn, want dan komen er banen brullen de kapitalistische politici!
De asociale bezuinigingen zijn niet onvermijdelijk zoals de marktfundamentalisten beweren, als we tenminste het geld halen waar het zit en als we de politieke prioriteiten veranderen zodat mensen boven winst gaan!
• De invoering van een vermogensbelasting van 3 % op de 10 procent meest vermogenden levert jaarlijks 21 miljard euro op.
• Van de grootste 20 bedrijven betalen er 15 geen cent vennootschapsbelasting. Als Nederlandse multinationals de reguliere 25,5 % vennootschapsbelating zouden betalen, levert dat jaarlijks 16 miljard op.
• Het gelijk stoppen met de JSF en de 'politiemissie' in Kunduz levert 7,5 miljard op.
• Door de hypotheekrenteaftrek voor een hypotheek boven de 350.000 af te schaffen en te beperken tot maximaal 42 % aftrek, wordt jaarlijks 7 miljard euro binnengehaald.
• De invoering van twee extra belastingschijven van 62 % en 72 % over een inkomen van 100.000 en respectievelijk 180.000 euro brengt naar schatting 1 miljard per jaar op.
• Het invoeren van een belasting op flitskapitaal – de duizenden miljarden waarmee er op de beurzen gegokt wordt – levert enkele miljarden op (maar liefst 57 miljard in de hele EU). En dat bij een tarief van slechts 0,1 procent. Bovendien zorgt dit ervoor dat de gokkers de economie minder makkelijk destabiliseren.
• In heel Nederland staat 7 miljoen vierkante meter aan kantoren leeg en deskundigen voorspellen dat deze leegstand binnen vijf jaar zal uitgroeien naar ruim 10 miljoen vierkante meter. Veel kantooreigenaren houden lege kantoren in hun boekhouding omdat kantoren een hogere waarde hebben dan woningen. Door ze te dwingen om deze kantoren om te bouwen tot woningen en studentenkamers kan de woningnood worden bestreden en ontstaan er duizenden nieuwe banen.
• Veel huizen en gebouwen in Nederland zijn niet geïsoleerd. Door deze te isoleren kunnen we het energieverbruik terugdringen en duizenden groene banen creëren!
Het is logisch dat de kapitalisten en hun politici hier niet akkoord mee zullen gaan. Zij zullen brullen dat ''werkgevers'' dan massaal op de vlucht slaan. Revolutionair socialisten vinden daarom dat de grootste bedrijven genationaliseerd moeten worden. De kapitalistische directeurs moeten vervangen worden door een democratisch gekozen directie. Deze directie mag niet meer verdienen dan het modale salaris van de onderneming. Bijvoorbeeld, als een modaal inkomen in een bedrijf 40.000 euro per jaar is. Dan mogen de leden van de directie niet meer dan 40.000 euro krijgen. De leugen dat niemand dan in de directie wil, is makkelijk te verslaan. Want het Argentijnse hotel Bauen wordt al 10 jaar bestuurd door een democratisch gekozen directie. Arbeiders zelfbestuur is te doen en werkt!
