De Belgische Partij van de Arbeid begon haar bestaan als een maoistische sekte in de jaren 70. Er waren in die tijd veel kleine groepen die het dogmatische maoïsme steunde. Mao Zedong was voor veel revolutionaire jongeren een held, omdat hij opstond tegen het reformisme in de Sovjet-Unie. Ter gelijk was het maoïsme een rebelse ideologie waar veel tieners in de ban van raakte. Vooral na 1968 werd het maoïsme populairder onder jongeren. In België werd in 1971 de groep; ''Alle Macht Aan De Arbeiders'' gesticht. AMADA beweerde een ''leninistische'' voorhoede organisatie te zijn, maar net als bij de meeste klassieke stalinistische partijen, werd het leninisme gebruikt als excuses om critici te royeren en alle macht te centraliseren in een al machtig partijbestuur!
Binnen maoistische sektes bepaalde leiding bijna alles. Hoe je moest leven, met wie je mocht wonen en met wie je mocht trouwen. De partijleiding bepaalde bijna alles en de individuele leden hadden bitter weinig persoonlijke vrijheid. Kritiek op de partijleiding was meteen kritiek op het almachtige ''marxisme-leninisme'', zo propagandeerde de leiders het. Uiteindelijk is het leven in zo'n totalitaire sekte niet vol te houden. De meeste jongeren die rond de jaren 70 lid werden van een maoistische partij, waren in de jaren 80 weer bekeerd tot het burgerlijke denken. Een jeugdzonde noemen ex-maoisten het nu, tot grote tevredenheid van het kapitalisme. Doordat de maoisten zo dogmatisch en totalitair dachten, werd het revolutionaire idealisme uit hun eigen leden gezogen!
AMADA was een maoistische organisatie en deed niet mee met verkiezingen. Die waren in de ogen van de leiding ''burgerlijk'' en de organisatie deed geen moeite om mee te doen met de verkiezingen. Het hoofddoel van AMADA was de socialistische revolutie in België en het installeren van een eenpartijstaat. Om dat te realiseren werd in 1979 besloten om de naam van AMADA te veranderen in Partij van de Arbeid. Generaal secretaris werd Ludo Martens, een dogmatische maoïst die geen tegensprak dulden. Van 1979 tot het jaar 2008, was Martens de absolute leider van de PVDA. Partijleden die tegen hem waren kregen te maken met intimidaties en het verwijt dat ze ''trotskistisch'' van aard waren. Helemaal volgens stalinistische principes werden critici geroyeerd. Meestal betekende dit sociaal isolement voor velen, omdat veel partijleden hun vriendenkring hadden opgebouwd binnen de maoistische organisatie!
Ludo Martens beschouwde de Sovjet-Unie als ''sociaal-imperialistisch'' een term die hij van Mao Zedong had. Toen de PVDA werd opgericht werden de gematigde stalinisten van de officiële communistische partijen neergezet als verraders en ''sociaal imperialisten''. Toen het stalinisme ten onder ging steunde de PVDA kritiekloos het regime van Fidel Castro dat opeens weer socialistisch van aard is. Dit terwijl Castro altijd een regime leidde dat volgens maoistische leer duidelijk ''sociaal-imperialistisch'' neergezet werd. Zeker omdat Castro soldaten stuurde naar Angola, terwijl de Volksrepubliek China juist een anticommunistische verzetsgroep ( FNLA ) steunde tegen de MLPA!
Ook Noord Korea kon op kriekloze steun rekenen. Ludo Martens bezocht Pyongyang en werd nog gefotografeerd met de bejaarde Kim Il Sung voordat die in 1994 overleed. Ook was Martens gek op het land Congo. Hij schreef verschillende boeken erover en was een vurige tegenstander van het totalitaire Mobutu regime. Toen die in 1997 over werd geworpen werd Ludo Martens persoonlijk adviseur van de nieuwe president. Zijn verblijf in Congo duurde maar vier jaar, want in 2001 werd de nieuwe president vermoord en Martens moest hals over kop vluchten, omdat veel Congolezen hem arrogant en racistisch noemde. Een oppositie lid zei over de Belgische maoisten leider; ”Hij is een triest geval. Hier in België stelt hij niets voor en in Congo maakt hij het mooie weer. Voor mij is hij een echte racist. Hij denkt dat hij de Congolezen alles kan wijsmaken, alleen maar omdat ze zwart zijn. Ik heb niets dan mispr ijzen voor die man''
Ondertussen lag het dagelijkse bestuur van de PVDA niet meer in de handen van Ludo Martens. Een nieuwe ster in het Centraal Comité was de hervormer Peter Mertens. Anders dan Martens was Mertens meer gericht op praktische zaken en minder dogmatisch dan de ''grote leider'' van de PVDA. Wel zou Peter Mertens typisch stalinistisch sektarisme vertonen door anti-stalinistische marxisten neer te zetten als ''contra-revolutionair''. Over de trotskistische Linkse Socialistische Partij had hij vijf foutieve stellingen:
Stelling 1: van de PS zou nog soelaas verwacht mogen worden én LSP beschermt de Parti Socialiste van Di Rupo en Onkelinckx
Stelling 2: de LSP steunde de omverwerping van het socialisme in Oost-Europa
Stelling 3: De LSP beschouwde het socialisme op een derde van de planeet als een obstakel dat uit de weg geruimd moest worden
Stelling 4: Het "virulent anti-communistische" CWI erkent niet dat het herstel van het kapitalisme in de Sovjetunie een nederlaag voor de arbeidersklasse was
Stelling 5: Het CWI en de LSP willen het socialisme in Cuba omver gooien
De Linkse Socialistische Partij reageerde natuurlijk op deze leugens in een artikel genaamd;
Met duidelijke taal toont de LSP aan hoe Mertens typische stalinistische leugens en onwaarheden gebruikt om de trotskistische beweging in een kwaad daglicht te stellen. Het is juist ironisch dat diezelfde Peter Mertens tegenwoordig partijleider is van de PVDA+ en het hele maoistische/stalinistische dogmatisme overboord heeft geworpen.
Want in het jaar 2008 werd de ''grote leider'' van de PVDA ernstig ziek. Hij kon zijn taak als partijleider niet meer vervullen. Op het congres van de partij werd Peter Mertens gekozen tot nieuwe leider en hij begon meteen schoonschip te maken. De Partij van de Arbeid werd PVDA+ en wierp het stalinistische dogmatisme overboord. We zien hier overeenkomsten tussen de PVDA in België en de SP in Nederland. Ook de SP was ooit een maoistische partij en wierp dat dogmatisme, na de dood van hun ''grote leider'' overboord. In Nederland was Daan Monjé de ''grote leider'' van de Socialistische Partij tussen 1972 en 1986, na zijn dood nam de pragmaticus Jan Marijnissen het roer over!
Door de herstructurering van de PVDA+ en het verwerpen van het dogmatisme, werd de partij aantrekkelijker. Dit was goed te merken in 2010 toen de PVDA+ bijna 100.000 stemmen won bij de verkiezingen. Met ongeveer 4,600 leden is de Partij van de Arbeid+ de grootste radicaal linkse partij van België geworden!
Er zit echter ook een schaduwkant aan deze groei. Hoewel de PVDA+ nog beweert een marxistische partij te zijn, horen we hun nauwelijks praten over socialisme. Hun propaganda is beperkt tot sociaal democratisch taalgebruik. Wel blijft de partij steun verlenen aan Cuba en Noord Korea. Vooral over Noord Korea wordt nog gezegd dat daar de ''mens gerespecteerd'' wordt. Wij revolutionair socialisten moeten al walgen bij het aanzien van het concentratiekamp dat zich de DPRK noemt. Maar voor de PVDA+ is Noord Korea nog steeds een ''socialistische'' natie dat verdedigd moet worden tegen het Amerikaanse imperialisme. Hun steun aan dit misdadige regime is behoorlijk anticommunistisch en bewijst dat ondanks de hervormingen van Peter Mertens, men zich nog solidair voelt met totalitaire regimes. Dit doet de PVDA+ geen goed en zal alleen maar tegen de arbeidersbeweging gebruikt worden!
De website van de toen nog maoistische PVDA in het jaar 2001
Zeven jaar later zou het maoïsme/stalinisme verdwijnen!
