Willem Drees was PvdA leider na de tweede wereld oorlog. Hij was een reformistische socialist, die bereid was om samen met het kapitalisme te werken. In 1948 werd hij minister president in een regering bestaande uit reformistische socialisten ( vanaf nu sociaal democraten genoemd ) en christen democratie. Willem Drees was pragmatisch en maakte veel compromissen met de conservatieve christenen. Één van die compromissen was de erkennen van ''ons Indië'', de PvdA erkende dat Indonesië van Nederland was en moest blijven. Een groot verraad aan het anti-kolonialisme waar het socialisme zich op baseert!
Het was de PvdA die samen met de Rooms Katholieke Volkspartij in 1946, soldaten stuurde naar Indonesië. Dat Rood-Katholieke Kabinet viel in 1948 en werd vervangen door het kabinet van Willem Drees. Dit kabinet was een coalitie van alle grote kapitalistische partijen. De grootste waren de sociaal democraten en katholieken, gevolgd door de protestanten en liberalen. Deze grote coalitie gaf het Nederlandse kapitalisme stabiliteit.
Uiteindelijk was het de VS, die Willem Drees het bevel gaf om zich terug te trekken uit Indonesië. De Amerikanen dreigde Nederland uit de Marshallhulp te zetten. Dit terwijl Nederland juist veel geld nodig had voor de wederopbouw. Het Nederlandse imperialisme capituleerde voor het Indonesische nationalisme, tot grote woede van de groot kapitalisten. De Verenigde Staten van Amerika hadden genoeg van het ouderwetse kolonialisme, hun imperialisme zou gaan via markten en niet meer via kolonialisme. Uiteindelijk moesten ook Groot Brittannië en Frankrijk erkennen dat het kolonialisme verleden tijd was. Ook al zou het imperialisme altijd blijven!
Na de overgaven van Nederlands Indië aan Indonesië bleef de sociaal democratie deel van de regering. Pas in 1958 zouden de sociaal democraten de oppositie ingaan. Tussen 1946 en 1958 heeft de Partij van de Arbeid ook goeden dingen gedaan. Zoals de opbouw van de sociale zekerheid, dat is het erfstuk van Willem Drees. Het is daarom ook zeer pijnlijk dat diezelfde PvdA nu bezig is, met de verwoesting van die sociale zekerheid. In dienst van het kapitalisme voert de PvdA sinds 1989 een rechts neoliberaal bewind!
Eind jaren 60 kwam Nieuw Links op. Dit nieuwe links was iets linkser dan de leiding van de toenmalige arbeiderspartijen. Hoewel men Nieuw Links kan zien als linkser, bleven het sociaal democraten en geen socialisten. Deze linkse sociaal democraten wouden inderdaad meer macht voor de arbeiders, maar ze bleven binnen de grenzen van het kapitalisme denken. Hun programma was sociaal democratisch van aard en riep niet op tot de omverwerping van het kapitalisme, de monarchie ( men wou Juliana behouden ) en het imperialisme!
De tien "kenmerkende programmapunten" van Nieuw Links zoals verwoord in Tien over Rood waren:
- De PvdA neemt niet deel aan een regering, tenzij vaststaat dat de ontwikkelingshulp in 1970 twee procent van het nationale inkomen bedraagt.
- Iedere gekozen volksvertegenwoordiger dient de plicht te worden opgelegd tot openbare verantwoording, die kan worden afgedwongen.
- Het parlement dient in staat te worden gesteld ongelimiteerd openbare hoorzittingen te houden van elkeen die naar oordeel van het parlement nuttige informatie kan verstrekken.
- Elk verkiezingsprogramma van de PvdA dient een minimum te bevatten, zonder de uitvoering waarvan de Partij van de Arbeid niet aan coalitiekabinetten zal deelnemen.
- Onvoorwaardelijke erkenning van de DDR en van de Vietcong is noodzakelijk. De PvdA dient het initiatief te nemen tot een Europese veiligheidsconferentie met de landen van het Warschaupact.
- Nederland behoort uit de NAVO te treden, wanneer Spanje lid van de NAVO wordt of wanneer Portugal bij de herziening van het verdrag als lid wordt gehandhaafd.
- Het is wenselijk dat Nederland een republiek wordt zodra de regering van koningin Juliana eindigt.
- De belasting op erfenissen en schenkingen moet progressief oplopen en boven de honderdduizend gulden negenennegentig procent bedragen.
- De PvdA dient een inkomenspolitiek te ontwerpen, door middel waarvan het verschil tussen de hoge en lage inkomens wezenlijk kleiner wordt.
- De werknemers in de bedrijven moeten directe invloed krijgen op het bestuur van hun ondernemingen.
Hoewel progressief van aard en zeker meer links dan veel huidige sociaal democratische principes, bleef Nieuw Links binnen de kaders van het kapitalisme. Wel wou Nieuw Links van Nederland een republiek maken na het aftreden van Koningin Juliana. Als de PvdA dit tien punten programma volledig aangenomen had ( ze namen maar twee punten aan ) dan had de partij een links karakter gehouden.
Helaas waren de oude sociaal democraten niet blij met Nieuw Links. Veel reformistische socialisten waren harde anticommunisten geworden en erkennen van de DDR en de Viet Cong was voor hun onacceptabel. Willem Drees moest ook niets hebben van Nieuw Links, hij verliet de PvdA hierdoor en werd lid van de gematigde partij; Democratisch Socialisten 70. Deze partij was opgericht door oud PvdA leden die conservatiever waren dan de leden van Nieuw Links. DS70 kan vergeleken worden met de huidige neoliberale PvdA!
Nieuw Links beweerde dat ze haar doel bereikt hadden in 1971. Dat is gedeeltelijk waar want de PvdA was het meest links van 1971 tot 1986. Uiteindelijk namen de neoliberale sociaal democraten de macht in de PvdA over. Tot die neoliberale denkers behoorde Wim Kok, Ad Melkert en Wouter Bos. Vooral Wouter Bos is een mooi voorbeeld van een rechtse sociaal democraat. Hij was leerling geweest bij de neoliberaal Gerrit Zalm en leerde van hem de aard van het neoliberalisme. Toen de PvdA samen ging werken met het CDA vanaf 2006 was er van de linkse PvdA niets meer over!
De meest linkse PvdA leider was Joop Den Uyl. Maar ook deze Joop Den Uyl bleef het kapitalisme en de monarchie trouw. Vooral de monarchie zou Den Uyl redden. Dat had allemaal te maken met de Lockheed Affaire van Prins Bernhard in 1976. De Prins der Nederlanden maakte zich schuldig aan het aannemen van steekpenningen. Hij zou 1,1 miljoen dollar gekregen hebben van de Amerikaanse vliegtuigfabrikant. Koningin Juliana bleef haar man trouw en dreigde af te treden als men Prins Bernhard zou vervolgen. Minister president; Joop Den Uyl besloot om de monarchie te redden. De Prins werd niet vervolgd. Ieder ander man/vrouw zou in de cel geworpen zijn, echter niet Prins Bernhard. Nee, de PvdA leider capituleerde voor de dreiging van Juliana. Wel moest Bernhard erkennen dat hij fout was en hij mocht niet meer in uniform verschijnen!
In de jaren 70 werd het marxistische socialisme door veel arbeiderspartijen uit hun programma gezet. De Spaanse Socialistische Arbeiders Partij ( PSOE ) was één van die partijen die in 1979 afstand nam van het marxistische socialisme. Na de dood van Franco werd Spanje weer een parlementair democratische natie. Echter een republiek werd het land niet. Franco's erfgenamen zorgde er snel voor dat het land weer een koninkrijk werd. De sociaal democraten deden niet eens moeite voor de Spaanse Republiek, die ze tussen 1931 en 1939 zo sterk verdedigde. Op het 27ste congres van de PSOE in mei 1979, werd het marxisme verworpen en de PSOE werd een sociaal democratische partij!
De Sociaaldemocratische Partij van Duitsland had het marxisme al eerder uit hun programma gezet. Voor de SPD was het marxisme een ''verouderde'' ideologie geworden, al in 1959 werd besloten om van de arbeiderspartij een ''volkspartij'' te maken. Een partij voor arbeiders en kapitalisten. Tegenwoordig is de SPD er meer voor de kapitalisten dan voor de arbeiders!
Voor de sociaal democratie was het belangrijk om zowel sociaal over te komen voor het normale volk als voor de heersende klasse. Want de media speelt altijd een zeer grote rol tijdens verkiezingen. In de jaren 80 begonnen de kapitalisten harde bezuinigingen te eisen. Dat had er allemaal mee te maken dat India en China hun arbeidsmarkt opende De kapitalisten vonden dat West-Europa te duur werd en vele verplaatste hun productie naar China en India. De sociaal democratie was hierop niet voorbereid en kon zich niet stand houden tegen de neoliberalen, die beweerde dat Europa moest breken met de sociale markt economie!
Maar de genadeklap kwam in november 1989. Toen de Berlijnse muur viel en het stalinisme in elkaar stortte. Hoewel de sociaal democratie altijd tegen het stalinisme was geweest, werden ook sociaal democraten het slachtoffer van de anti-linkse hetze die de bourogssie voerde. Ook de sociaal democraten werden verweten dat het socialisme volledig mislukt was en dat alleen de vrije markt economie kon werken. Veel leiders van de sociaal democratie besloten om gehoor te geven aan de eisen van het kapitalisme.
In Groot Brittannië voerde Tony Blair, New Labour in. De Nieuwe Arbeid was niets anders dan de totale verrechtsing van de Labour Party. Tony Blair bleek een uitstekende bondgenoot van het Amerikaanse imperialisme en steunde alle oorlogsinspanningen van de Amerikaanse president; George W Bush. In eigen land voerde Blair een rechts bewind. Vele hoopte op een socialer Verenigd Koninkrijk, zeker na de wrede jaren van Thatcher. Echter de sociaal democraten voerde geen linkse politiek. De Britse sociaal democraten bleven het neoliberalisme trouw, alleen het charisma van Tony Blair gaf hem steeds de overwinning op de conservatieven!
Een mooi voorbeeld van hedendaags sociaal democratisch verraad is de Pan-Helleense Socialistische Beweging. PASOK werd in de jaren 70 opgericht als reformistisch socialistische partij. Griekenland had een sterke linkse beweging nodig en PASOK werd al snel de belangrijkste sociaal democratische partij. In de jaren 80 verrechtste ook de Griekse sociaal democratie en ook PASOK onderging een transformatie. Dit terwijl PASOK bijna tien jaar volledig de macht had in Griekenland. Toch ondergang de partij een verrechtsing en liet veel linkse idealen in de steek!
Schuldig aan de enorme economische crisis in Griekenland, zijn vooral de politici van PASOK en Nieuwe Democratie ( conservatieven ). De sociaal democraten en conservatieven voerde vele jaren een lakse politiek, dit was gunstig voor het kapitalisme en de staats-bureaucratie. Er waren zelfs elitaire bureaucraten die al met 55 jaar pension kregen. Dit terwijl de Griekse arbeidersklasse gewoon tot 65 jaar moest werken. De rechtse media zou tijdens de Griekse crisis beweren dat alle Grieken op hun 55ste met pension gaan. Zo probeerde men de westerse burgers op te hetze tegen de woedende Griekse arbeiders, die demonstreerde tegen de bezuinigingen en neoliberale politiek!
In Griekenland wordt de situatie onhoudbaar. De Europese Unie eist harde neoliberale politiek om de staatskas op orde te krijgen. De Grieken moeten het kapitalisme absolute macht geven en enorme privatiseringen doorvoeren. Dat willen de Grieken echter niet, ze willen geen slaven worden. Echter de regering bestaande uit conservatieven en twee sociaal democratische partijen zet hard door. De prijzen in Griekenland zijn niet lager dan in Nederland. Toch verdient een Griekse arbeider net iets meer dan 800 tot 900 euro netto per maand. Ook zijn de uitkeringen in Griekenland zeer sterk verlaagt. Werklozen moeten rondkomen van net 600 euro, dat terwijl de kosten voor stroom, water en huur juist net 600 euro zijn. Geld voor kleding, voedsel en andere noodzakelijke uitgaven zijn er niet!
PASOK steunde de harde bezuinigingen en wekte de woede van haar kiezers op het hals. Tijdens de laatste verkiezingen in 2012, verloor PASOK enorm veel stemmen. Haar plaatst als grootste linkse partij van Griekenland is overgenomen voor Syriza. Deze Coalitie van Radicaal Links ( Syria ) neemt klassiek linkse standpunten in en weigert de EU bezuinigingen te steunen. De Europese media brult moord en brand, maar Syriza weigert de regering en de EU politiek te steunen.
Echter niet alleen PASOK steunde de asociale politiek die de EU afdwingt. Bijna alle sociaal democratische partijen kiezen de kant van bezuinigingen. Dit terwijl de rijken en het kapitalisme buiten spel gelaten wordt. Die hoeven niet te betalen voor de fouten, die ze veroorzaakt hebben. De kosten van de crisis moeten betaald worden door de arbeidersklasse, zo denkt de sociaal democratie tegenwoordig. Niets, maar ook niets is over van de reformistische socialisten, hun reformisme leidde tot compromissen, acceptatie en uiteindelijk collaboratie met de vijand ( het kapitaal ). Nu betalen wij arbeiders weer de kosten van de crisis, die door het kapitalisme veroorzaakt wordt. Dankzij onze eigen naïviteit en vertrouwen in (a)sociaal democratische politici!
