Tegenwoordig weten we allemaal dat de sociaal democraten nauwelijks nog links te noemen zijn. PvdA leider Wim Kok voerde in de jaren 90, het neoliberalisme in samen met de VVD en D66. Nadat hij het kapitalisme een grote dienst had gedaan, ging Wim Kok werken voor Shell. Daar keurt hij bonussen voor de bedrijfstop goed en heeft ook verantwoordelijkheid voor de salarissen van andere kapitalisten. Zo steunde Wim Kok de salaris verhoging van ING topman Tilmant met 500%. De sociaal democraat verdedigde zich met de woorden ''ik moest denken volgens het vennootschap'' in andere woorden ''Hij moest denken als een kapitalist en niet als een socialist''. Zo verraad de wereldwijde sociaal democratie, de arbeidersklasse vanaf het moment waarop ze de eerste wereld oorlog steunde in 1914!
Voordat de eerste wereld oorlog begon was de sociaal democratie, de verzamelnaam voor alle socialistische stromingen. Van revolutionair socialistisch tot reformistisch socialistisch. De reformistische socialisten wouden compromissen sluiten met de bourgeoisie en via een evolutionaire weg, het socialisme bereiken. Daar begon het allemaal mee, met de compromisbereidheid van enkele socialisten ( sociaal democraten ).
De revolutionair socialisten vonden hun heil in de marxistische leer, die door de reformisten werd verworpen. Eduard Bernstein kan gezien worden als de vader van het reformistische socialisme. Hij had felle kritiek op het Marxisme en vond dat de arbeiders via compromissen met de klein burgerij, sociale hervormingen konden afdwingen. Toen het Duitse Keizerrijk zich klaar maakte voor oorlog, steunde Bernstein de oorlogskredieten. Echter de oorlog zelf steunde hij niet.
Bernstein was medeoprichter van de Onafhankelijke Sociaal Democratische Partij van Duitsland in 1915. Hij voelde zich echter niet thuis tussen de revolutionair socialisten, die hij veel te radicaal vond. Toen de Duitse monarchie werd afgeschaft in november 1918, koos Bernstein weer de kant van zijn oude Sociaaldemocratische Partij van Duitsland. Deze SPD had nu kapitalistische regeringsverantwoordelijkheid en gebruikte de staat als wapen tegen de revolutionair socialisten. Hier had de reformistische socialist geen probleem mee, want de opstand van de arbeiders volgens marxistische idealen keurde hij toch af!
De SPD was de grootste Duitse sociaal democratische partij. Opgericht in 1875 na een fusie tussen twee socialistische partijen, was de SPD het gezicht van het socialisme in Duitsland. De imperialistische Duitse overheid moest niets hebben van deze socialisten en de conservatieve rijkskanselier Bismarck voerde dan ook een strenge antisocialistische politiek. Pas na diens aftreden werden de antisocialistische wetten afgeschaft!
Het eerste verraad van de Duitse sociaal democratie kan het steunen van de oorlogskredieten zijn. Het steunen van een imperialistische oorlog is een misdaad waar elke socialist tegen moet zijn. De SPD leiding was echter ervan overtuigd dat de arbeiders zich patriottistisch moesten opstellen en dat de oorlog een noodzakelijkheid was. Friedrich Ebert was de man die deze oorlogskredieten steunde. Hij was in 1914 leider van de SPD in de Reichstag. Ebert behoorde tot de reformistische socialisten en ging al zo ver dat hij zich sociaal democraat noemde en niet socialistisch!
Toen Ebert en de SPD leiding merkte dat Duitsland de oorlog ging verliezen, besloten ze om snel te handelen. De conservatieve bourgeoisie was sceptisch over de reformistische socialisten en vertrouwde hun niet. Pas nadat Friedrich Ebert duidelijk maakte dat de SPD geen socialistische revolutie steunde ging de bourgeoisie akkoord. In november 1918 werd de Duitse keizer afgezet en Friedrich Ebert werd Rijkskanselier van de Weimar Republiek!
De revolutionair socialisten wouden echter geen parlementaire democratie. Volgens de nieuwe Communistische Partij van Duitsland, moesten de arbeiders de macht grijpen en de hele Duitse staat vernietigen. Arbeidersraden werden inderdaad gevormd en Berlijn kwam zelfs onder revolutionair socialistisch bestuur. Friedrich Ebert en zijn reformisten riepen de Reichswehr om hulp en die zuiverde de hoofdstad van revolutionair socialisten. Met deze misdaad bewees de SPD haar loyaliteit tegenover het Duitse kapitalisme!
In Nederland speelde de reformistische socialisten ook een smerig verraderlijk spel. De Sociaal Democratische Arbeiders Partij was de grootste sociaal democratische partij in het Koninkrijk der Nederlanden. Anders dan in Duitsland was de splitsing tussen revolutionair socialisten en reformistische socialisten al eerder begonnen. Al in 1909 werden verschillende revolutionair socialisten uit de SDAP geroyeerd. Deze revolutionairen stichtte de Sociaal Democratische Partij, die in 1918 de naam CPH ( Communistische Partij Holland ) zou krijgen!
Het eerste reformistische verraad kwam in 1905. Toen steunde de SDAP het liberale kabinet van Theo De Meester. Dit liberale kabinet wou een algemene gezondheidszorg invoeren. De reformistische socialisten ( die in 1905 de leiding hadden in de SDAP ) vonden dat de partij deze regering moest steunen. Natuurlijk waren de revolutionair socialisten daar fel op tegen, want de regering De Meester, was kapitalistisch en imperialistisch.
In 1913 ging de SDAP samenwerken met liberalen in verschillende gemeentes. Hier begon de grote degeneratie van een arbeiders-partij in een kapitalistische partij. De SDAP moest kapitalistische politiek steunen en dat maakte de revolutionair socialisten nog woedender. Uiteindelijk was de reformistische partijtop de eeuwige kritiek van de revolutionair socialisten zat. Via ondemocratische handelingen werden revolutionair socialisten monddood gemaakt in de partij. De SDAP begon methodes te handhaven die later ook in de stalinistische partijen gebruikt zouden worden!
Ook in Nederland voelde men de effecten van de Duitse revolutie in november 1918. De reformistische socialist; Troelstra dacht dat het Nederlandse volk klaar was voor het socialisme. Anders dan Friedrich Ebert geloofde Troelstra wel in een socialistische revolutie, ondanks zijn reformistische houding. Echter het proletariaat was zich niet bewust van een socialistische revolutie. De Nederlanders steunde eerder Koningin Wilhelmina en de monarchie dan het socialisme. Al snel moest Troelstra erkennen dat hij een grote fout had gemaakt. De revolutionair socialisten van de Sociaal Democratische Partij wisten heel goed dat het klassenbewustzijn in Nederland nog te laag was voor een socialistische revolutie!
Door de fout van Troelstra en het feit dat de SDAP in 1913 geen regering wou vormen, was een perfect antisocialistisch propagandamiddel. De kapitalistische partijen verspreiden leugens en onwaarheden over de socialisten. Zo brulde men dat de SDAP een ''marxistische dictatuur wil'' anderen riepen dat de ''socialisten geen verantwoordelijkheid'' kennen. De Nederlandse bourgeoisie vertrouwde de SDAP totaal niet en sloot hun uit van elke regeringsonderhandeling. Dit maakte de reformisten wanhopig en ze besloten om nog meer compromissen te maken. In gemeentes waar de SDAP met de liberalen samenwerkte werden nog meer socialistische principes overboord geworpen!
In 1930 werd besloten om de SDAP om te vormen tot een volkspartij. De partij was bereid om het koningshuis te aanvaarden en ook het Nederlandse leger mocht versterkt worden. De reformistische socialisten domineerde de SDAP volledig en elk revolutionair socialistisch geluid werd keihard onderdrukt. De bourgeoisie begon langzaam vertrouwen te krijgen in de sociaal democratie. Echter in 1934 kwam daar weer de oude twijfel, toen de SDAP begrip toonde voor de muiterij op het Nederlandse marineschip, De Zeven Provinciën. De kapitalistische regering noemde de reformistische socialisten, landverraders en soldaten mochten geen lid worden van de SDAP.
Pas in 1939 waren de kapitalistische partijen bereid om met de reformisten samen te werken. Dat had vooral te maken met de naderende tweede wereld oorlog en de bourgeoisie vond dat alle parlementair democraten samen moesten werken. Zo kwam de SDAP in een kapitalistische regering en droeg ze verantwoordelijkheid voor het leed en ellende dat het Nederlandse kapitalisme en kolonialisme verspreidde!
In het laatste jaar voor de tweede wereld oorlog, was de SDAP een sociaal democratische partij geworden. Het socialistische element was vervaagd en de partijleiding was volledig ervan overtuigd dat het kapitalisme het enigste juist economische systeem was. De sociaal democraten vonden wel dat men het kapitalisme moest hervormen. In plaats van het brute onmenselijke kapitalisme, moest er een sociaal kapitalisme komen. Een kapitalisme met eerlijke lonen, goede arbeidsvoorwaarden en progressieve belastingen. De rijken moesten daar natuurlijk niets van weten. Echter na de oorlog en de dreiging van het communisme ( in de vorm van het stalinisme ) zorgde er voor, dat ook de rijken meer socialer gingen denken. Want een rijkere arbeider kan ook meer uitgeven!
In het Verenigde Koninkrijk van Groot Brittannië was de Arbeidspartij ( Labour ) de grootste sociaal democratische partij. De Labour Party was in 1900 opgericht als partij voor de arbeiders en de zwakkeren. Net als de wereldwijde sociaal democratie, was de partij verdeeld in reformistische socialisten en revolutionair socialisten. Ook in de Arbeidspartij kregen reformisten het snel voor het zeggen. Hun compromisbereidheid werd in 1914 duidelijk, toen de partij de eerste wereld oorlog steunde. Deze zet veroorzaakte felle protsten van socialisten die fel tegen de imperialistische oorlog waren. Echter de Britse reformistische socialisten vonden dat de arbeiders zich loyaal en pattriotistisch moesten opstellen. Want de vijand was Duitsland en die moest verslagen worden. De anti-oorlog socialisten merkte terecht op dat dit gedrag antisocialistisch was en velen waren dan ook fel tegen de reformistische partijleiding!
Om alles nog erger te maken, koos de Labour leiding om deel te nemen aan het Britse oorlogskabinet. De Onafhankelijke Arbeidspartij ( Independent Labour Party ) bevocht de oorlogspolitiek van Labour en ook de Britse Socialistische Partij zorgde voor stakingen en onrust. Het was tijdens de eerste wereld oorlog, dat Labour leiders zich echt sociaal democratisch gingen gedragen. Het socialisme was voor hun niet meer de dictatuur van het proletariaat, maar slechts het verbeteren van de arbeider. Het Britse koningshuis werd ook snel erkend door de meeste Labour leiders!
Na de oorlog kreeg de Arbeidspartij concurrentie van de revolutionaire Communistische Partij van Groot Brittannië. De reformistische socialisten moesten niets weten van de communisten en gebruikte de staat om een anticommunistische hetze te voeren tegen de CPGB. Men gebruikte de loyaliteit van de communisten tegenover Moskou, om de mensen bang te maken voor een ''communistische staatsgreep''. Labour was niet vies om dezelfde methodes te gebruiken die de bourgeoisie vroeger gebruikte tegen Labour!
Arbeiders kregen te horen dat men zich niet moest laten leiden door het revolutionaire idealisme van de communisten. Labour eiste dat de arbeiders zich koest hielden en trouw waren aan de staat en natuurlijk de Arbeidspartij. Veel arbeiders deden inderdaad wat de reformistische socialisten eisten. De opkomst van het stalinisme, gaf Labour een heel makkelijk anticommunistisch propaganda middel. Toen de communisten van Stalin het bevel kregen om de reformistische socialisten neer te zetten als ''sociaal fascisten'' verloor de CPGB veel steun onder de arbeiders. Want fascistisch was de Arbeidspartij absoluut niet!
In 1929 kwam Labour weer aan de macht. Maar ze kregen al snel te maken met de economische crisis. Het kapitalisme eiste strenge bezuinigingen en Labour zat in een dilema. Moest men streng zijn om de Britse Pond te redden? Of moest men de arbeiders redden? De keus was tussen kapitaal of arbeider. Labour koos voor het kapitaal en voerde strenge bezuinigingen door. Dit was tussen 1929-1931, bedenkt dat de sociaal democraten dit hedendaags ( 2008-heden ) weer doen met de huidige economische crisis.
De harde bezuinigingen waren zeer onpopulair bij de arbeidersklasse. Labour raakte haar geloofwaardig volledig kwijt. Ook het kapitalisme was niet tevreden, want de sociaal democratische ministers konden het niets eens worden. Liberalen en conservatieven hadden in 1931 genoeg van deze ''socialistische zwakheid''. Een nationale regering werd samengesteld toen de reformistische socialisten hun kabinet lieten vallen. De verkiezingen van 1931 was een enorme overwinning voor de burgerlijke partijen. Liberalen en conservatieven werkte nauw samen en dankzij enorme antisocialistische propaganda, wonnen ze een meerderheid. Nu konden de harde bezuinigingen snel en brut worden door gevoerd!
In de jaren 30 waren alle sociaal democratische partijen in Europa, bezig om het kapitaal te dienen. De vrees voor het communisme ( stalinisme ) was zo groot dat de sociaal democratie veel socialistische idealen in de steek liet voor regeringsdeelname. De zaden voor de verrechtsing van de sociaal democratie in een kapitalistische ideologie, waren al voor de tweede wereld oorlog geplant. Na 1945 zou de sociaal democratie zich volledig bekeren tot het kapitalisme. De laatste linkse principes werden na 1990 overboord geworpen. Anno 2013 voert de sociaal democratie trouw de wil van het kapitalisme uit. Asociale bezuinigingen en harde aanvallen op de levensstandaard van arbeiders, behoren tot de politiek van deze asociaal democraten!
Strijd, Solidariteit, Socialisme
