De geschiedenis toont dat arbeiders zonder kapitalisten kunnen. Tijdens de Spaanse revolutie in 1936, werden in Zuid Spanje alle kapitalisten onteigend. Democratische arbeiders-raden namen de macht over. Deze raden werden geleid door anarchisten en revolutionair socialisten. Echter de stalinisten en sociaal democraten waren fel tegen de onteigening van kapitalisten. Want het Volksfront bestaande uit stalinisten en sociaal democraten bestuurde de Spaanse Republiek. Deze republiek was kapitalistisch en de sociaal democraten en hun stalinistische bondgenoten, hadden geen zin een socialistische revolutie te tolereren!
In de korte periode dat het proletariaat echt aan de macht was, heerste een periode van opwinding en revolutie. George Orwell beschreef de revolutionaire trots van arbeiders en arme boeren, toen ze de macht overnamen. De adel was op de vlucht gelagen, de eigenaars van fabrieken en bedrijven hadden niets meer te zeggen. Nu heerste de mensen die al eeuwen voor rijkdom gezorgd hadden. Was het niet voor het verraad van de stalinisten en sociaal democraten en de nationalistische overwinning, dan was de Spaanse Revolutie het socialistische voorbeeld geweest. Was Spanje in 1936 geheel socialistisch geworden, dan zou het land een bron van inspiratie geworden zijn voor alle revolutionairen. De stalinisten en sociaal democraten zouden ontmaskerd zijn en het proletariaat zou naar Spanje kijken en niet meer naar Stalin's Sovjet-Unie!
Helaas zorgde nationalistische overwinning in 1939 voor een fascistisch bewind in Spanje. Pas in 1975 kwam de democratie terug. Toen was de Spaanse Socialistische Arbeiders Partij al zeer verrechtst en totaal niet meer socialistisch. De PSOE steunde de monarchie en deed niet eens moeite meer voor de Spaanse Republiek. Alleen de stalinisten van de Spaanse Communistische Partij steunen nog de Republiek, die ze eens steunde tegen de socialistische revolutionairen!
Er zijn andere historische momenten waarop het arbeiders volk aan de macht kon komen. Zoals in 1989 bij de val van de Berlijnse muur. In de eerste maanden nadat de stalinisten, vrij toegang gaven tot West-Duitsland was er in de DDR geen spraken van een kapitalistische vereniging. Men sprak over een nieuw democratisch socialisme. Vrije debatten waren overal en vele dachten echt aan een socialisme op democratische beginselen. Maar toen kwam de christen conservatieve aanval. Helmut Kohl en zijn anticommunisten zorgde voor flinke rechtse propaganda in de DDR. Daarvoor gebruikte men de West Duitse economie en de hogere levensstandaard. Kohl beloofde de Oost Duitsers dezelfde welvaart, die de West Duitsers genoten. Zo won de Alliantie voor Duitsland ( conservatieven ) de eerste vrije verkiezingen in de DDR. Ook de afwezigheid van een arbeiderspartij in de DDR, leidde ertoe dat de linkse stem versnipperde tussen de gematigde SPD, de ex-stalinisten van de PDS en kleine revolutionair linkse partijen!
Ook in China waren studenten en arbeiders bezig met plannen voor een democratisch socialisme. De studenten hadden genoeg van de totalitaire heerschappij. Die wouden vrijheid en democratische verkiezingen. De Chinese arbeiders wouden een einde aan de kapitalistische hervormingen, die sinds 1983 versneld bezig waren. Dus verzamelde meer dan 250.000 demonstranten zich op het Tiananmen-plein in Beijing. De Chinese dictator; Deng Xiaoping moest er echter niets van weten. Hij beschuldigde de studenten en arbeiders ervan, westerse ''contrarevolutionairen'' te zijn. Xiaoping brulde dat de studenten en arbeiders erop uit waren om het westerse kapitalisme in te voeren. Een grotere hypocriet was Deng Xiaoping niet, want hijzelf was begonnen met kapitalistische experimenten. Het is best mogelijk dat enkele studenten een kapitalistische democratie wouden. Maar de meerderheid wou gewoon vrijheid van meningsuiting. Toch besloot de Chinese Communistische Partij om de demonstraties tegen hun regime met geweld neer te slaan!
In de huidige Volksrepubliek China heeft het stalinistisch dogmatisme, plaats gemaakt voor extreme kapitalistische hebzucht. Het is nu heel normaal om extreem kapitalistisch te denken, het wordt zelfs aangemoedigd door de Chinese ''Communistische'' Partij. Jonge studenten willen niets anders dan snel rijk worden. Zo erg is het gesteld met de jeugd van China. Daar speelt het misdadige kapitalisme een grote rol bij. Want de laatste 23 jaar brult het kapitaal, dat veel geld verdienen voor iedereen het hoogste doel in het leven moet zijn. Jongeren uit rijkere gezinnen geloven hier sterk in. De Chinese overheid doet daar nog eens keihard nationalisme bij en je krijgt de perfecte werknemers. Chinezen klagen over het algemeen niet vaak, dus versterk dat met een hoge drang naar geld en je krijgt de perfecte werknemer. Echter van die 120 miljoen Chinezen die welvarend geworden zijn door het kapitalisme, leven 800 miljoen Chinezen in armoede. Dat is de werkelijkheid die we moeten aanvaarden. Het kapitalisme is alleen maar goed, voor een kleine elite!
Arbeiders kunnen echter meer dan ze tot nu toe denken. De klasse zonder bezit weet heel goed hoe dingen in elkaar steken. Vroeger zei men dat arbeiders te dom zijn om iets te begrijpen. Dat was vaak het argument tegen democratie en het stemrecht. De werkende klasse moet al onze vrijheden afdwingen met klassenstrijd. Zonder deze klassenstrijd was er van onze welvaart weinig te zien. Natuurlijk zouden de kapitalisten nog wel rijk zijn, maar de meeste arbeiders zouden net zo arm zijn als mensen in Latijn Amerika of Azië!
Dat arbeiders het zelf kunnen bewijst ook het Argentijnse hotel; Bauen. Dit hotel bevindt zich in Buenos Aires en was tot 2003 bezit van een kapitalist. Deze kapitalist maakte er echter een bende van en het hotel dreigde failliet te gaan. 150 werknemers die er werkte besloten om bezit te nemen van het hotel, wat tot een flinke ruzies leidde met de overheid, die natuurlijk de kant van de bezitter koos. Echter het hotel bleef in werknemers bezit en maakt nu al jaren winst. Het is 150 arbeiders gelukt om van en failliete bende, een winstgevend hotel te maken. Dit voorbeeld bewijst dat arbeiders zeker in staat zijn om bedrijven te besturen!
Arbeiderszelfbestuur is een basis begrip voor het socialisme. Zonder arbeiderszelfbestuur is socialisme niet mogelijk. Want alleen arbeiders weten wat er zich in een bedrijf afspeelt. Alleen mensen die dagelijks er werken hebben verstand van zaken. Daarom moeten deze mensen ook hun directie kiezen. Een democratische economie kan alleen bestaan als mensen de macht hebben om hun leiding democratisch te kiezen, net zoals wij dat in de politiek doen. De kapitalistische media brult dat alleen de kapitalisten verstand hebben van zakendoen. Maar wie zegt dat de arbeiders niet in staat zijn om mensen te selecteren om precies dat werk voor hun te doen? Wat is er mis met economische democratie?
Dat is echter precies het probleem. De kapitalisten willen geen democratie. Dat hebben ze nooit gewild. De vrijheid van meningsuiting doet hun niets. Ze willen geld en rijkdom, daar draait het kapitalisme op. Het is niets voor niets dat alle grote bedrijven hun productie naar China en India verplaatsen. In die landen bestaat er nauwelijks democratie. In China zorgt de Chinese ''Communistische'' Partij voor een kapitalistisch vriendelijk klimaat en in India doen de sociaal democraten van de Indische Congres partij dat. Het gaat hier puur om hebzucht, menselijke waarden kent het kapitalisme niet. Daarom zal er altijd klassenstrijd nodig zijn. Want de kapitalist kan naar de staat lopen, die hem zal beschermen tegen arbeiders. Zo ging dat ook vroeger toen politie en leger werd ingezet om stakingen en revoluties neer te slaan. Daarom zijn revolutionair socialisten ook tegen de burgerlijke staat!
Vecht voor arbeiderszelfbestuur!
