In 1956 was de Sovjet-Unie een wereldmacht. Al drie jaar had de stalinist; Nikita Sergeyevich Khrushchev de macht in het land. Hij was een loyale stalinist en behoorde tot de intieme cirkel van Joseph Stalin. Toen deze in maart 1953 stierf, begon de bureaucratie met grote hervormingen. Maar men kon het icoon Stalin nog niet verwijderen. Deze had een heldenstatus bij het proletariaat, die geloofde in een mythische Stalin!
Khrushchev's concurrent in de strijd om de macht was Beria van de NKVD. Deze wrede leider was verantwoordelijk voor de massamoord op 600.000 communisten en miljoenen Sovjet burgers. Het was ook Beria geweest die de Goelag kampen onder controle had. Zijn NKVD had de taak om deze kampen te bewaken. Khrushchev en Beria waren beidde extreem loyaal geweest aan Stalin, maar na zijn dood begon de concurrentie strijd!
Beria's opvattingen over Duitsland waren anders dan die van Khrushchev. Zo bleef Beria loyaal aan de opvattingen van Stalin. Die wou een neutraal verenigd Duitsland. Echter Khrushchev vond dat de DDR een ''socialistische'' staat voorstelde en noemde de opvattingen van Beria ''anticommunistisch''. De partij bureaucratie was nooit zo pro-Beria geweest. In tegendeel, men vreesde de NKVD. Ook wisten veel stalinisten hoe wreed Beria te werk was gegaan. De vele vrouwen die opgepakt en verkracht werden, de duizenden executeis van loyale partijleiden. Nee, men minachtte Beria en het is daarom ook logisch dat de meeste stalinisten de kant van Khrushchev kozen!
Op 26 juni 1953 werd Beria gearresteerd. De aanhang van Khrushchev lokte hem naar een politbureau bijeenkomst en lieten hem toen oppakken. Na een geheim proces werd de gevreesde NKVD leider geëxecuteerd in een koude cel. Ironisch, gezien het feit dat Beria persoonlijk verantwoordelijk was voor de moorden op Lev Kamenev en Grigory Zinoview. Ook zij stierven in een koude cel, vermoedelijk schoot Beria hun persoonlijk dood.
Met de dood van Beria kreeg Khrushchev de macht over het politbureau van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie ( CPSU ). Hij begon aan een drie jarige campange om de aanhangers van Joseph Stalin af te zetten. Het ging hierbij om stalinisten die een potentieel gevaar waren voor Khrushchev's hervormingen. Om het vertrouwen van het volk te winnen werden duizenden politieke gevangenen vrij gelaten. De NKVD werd hervormd en kreeg de naam; Comité voor Staatsveiligheid ( KGB ).
Khrushchev moest af van het klassiek stalinistische stelsel, de angst en het terreur. Daarom besloot hij om Stalin neer te zetten als een misdadiger en hoofdverantwoordelijke voor de moord op 600.000 communisten. Echter niet iedereen vond dat juist. Enkele medestanders drongen aan om deze anti-Stalin toespraak niet te houden voor het gehele congres van de communistische partij. Khrushchev besloot om de toespraak te houden voor een gesloten bijeenkomst van congres leden!
14 februari 1956, de dag van het congres van de CPSU. De opening van het congres werd achter gesloten deuren gehouden. Buitenlandse stalinisten mochten niet aanwezig zijn. Toen Khrushchev zijn anti-Stalin toespraak hield was iedereen dood stil. Voor het eerst sinds 1927 gaf een Sovjet leider kritiek op Stalin. Na 29 jaar was het gedaan met de Stalin mythe. Khrushchev bekritiseerde de persoonlijkheidscultus van Stalin en diens rol in de moord op 600.000 partijleden.
Echter het stalinistische systeem op zich werd niet bekritiseerd. De absolute heerschappij van de communistische partij werd niet aan de kaak gesteld. Toch was het een enorme opluchting voor de partij, dat eindelijk iemand een einde maakte aan de angst waar men 29 jaar in leefde. Partijleden gingen nu ook kritiek leveren op de bureucratie en diens dictatuur. Er waren sommigen die terug wouden naar de raden-democratie, maar de stalinisten zorgde er snel voor dat deze leden snel monddood gemaakt werden!
De anti-Stalin toespraak zorgde voor een shock golf in de stalinistische wereld. Klassieke stalinisten zoals Enver Hoxha en Mao Zedong waren niet blij met de kritiek van Khrushchev. In de Communistische Partij van Nederland begon men ook te discuteren. Daar hield de klassieke stalinist; Paul de Groot niet van. In 1958 royeerde hij veel partijleden die een democratische besluitvorming in de partij wouden. Paul de Groot zou tot 1966 leider van de CPN blijven!
In veel satelliet staten van de Sovjet-Unie kwam het tot on rusten. In Hongarije kwam het tot een volks revolutie, die hardhandig door de Sovjet tanks werd neergeslagen. Ook in Polen kwamen arbeiders in het verzet tegen het stalinisme. 100.000 arbeiders legde het werk neer in protest tegen het regime van de Poolse Verenigde Arbeiders Partij. De politie opende het vuur op de stakers en dode 57 arbeiders. Toch had de staking een grote invloed op de Poolse stalinisten. Die hervormde zich ook en lieten iets meer vrijheden toe!
Enver Hoxha in Albanië ging verder dan Paul de Groot. Hij arresteerde elke stalinist die pro-Khrushchev was. Hij en Mao Zedong noemde de Sovjet-Unie onder Khrushchev een ''sociaal imperialistisch'' land. Albanië en China kregen in de jaren 60 een koude oorlog met de USSR. Men noemt dit ook wel de Sino-Sovjet splitsing. Tussen 1960 en 1978 waren de relaties tussen Moskou en Beijing erg slecht. Dat zag je vooral terug in de conflicten tussen maoïstisch Cambodja en stalinistisch Vietnam!
Na val van Zuid Vietnam in april 1975, werd het land verenigd onder stalinistische vlag. De ''Socialistische'' Republiek Vietnam werd echter al snel aangevallen door een land dat de klassieke stalinistische traditie eer aan deed. In Cambodja was Pol Pot aan de macht gekomen. Deze maoist wou een zuivere boerenstaat opbouwen. Alle stedelingen moesten boer worden. Met brut geweld werden ze uit de steden gejaagd, duizenden stierven aan ondervoeding. Pol Pot minachtte westerse medicijnen, alleen inheemse geneesmiddelen mochten gebruikt worden. Nog eens duizenden stierven hierdoor aan eenvoudige ziektes.
Naast zijn maoistische opvattingen was Pol Pot ook een radicale Khmer nationalist. Zijn staat; ''Democratisch'' Kampuchea ( Cambodja ) moest over heel zuid oost Azië heersen. Vooral Vietnam moest onder Khmer heerschappij komen. Al in 1975 begonnen Rode Khmer eenheden aanvallen uit te voeren op Vietnamese dorpen. Drie jaar later was Vietnam deze aanvallen zat. Ze besloten om het verzet tegen Pol Pot te steunen. Die werd woedend en gaf het bevel om Vietnamese dorpelingen af te slachten.
In december 1978 vielen 120.000 Vietnamese soldaten, Cambodja binnen. De Volksrepubliek China en het hypocriete westen keerde zich fel tegen de invasie. Europese landen riepen de wereld op om alleen Pol Pot te erkennen als rechtmatige leider van het land. Na enkele weken viel de Cambodjaanse hoofdstad. Vietnam stichtte de Volksrepubliek Kampuchea en maakte bekend dat Pol Pot ongeveer 1,2 tot 2 miljoen mensen vermoord had. Daar gaf de Volksrepubliek China en het westen niets om. Nog tot 1993 zouden ze Pol Pot erkennen als rechtmatige leider!
De Culturele Revolutie in de Volksrepubliek China kan vergeleken worden met het Grote Terreur van Stalin in de jaren 30. Echter in China duurde dit terreur bijna 18 jaar. Pas met de opkomst van Deng Xiaoping kreeg de Chinese Communistische Partij weer structuur, Mao Zedong had de partij expres jaren verwaarloosd. Door deze politiek van chaos, terreur en mismanagemnet stierven vermoedelijk 70 miljoen Chinezen aan honger tussen 1956 en 1978. Dat is ongeveer 3,1 miljoen mensen per jaar!
In Moskou waren de hervormde stalinisten bezig met zo veel hervormingen, dat de conservatieve stalinisten bang werden. Kunst en cultuur kreeg meer vrijheden en ook de locale partijleiders hadden meer te zeggen. Echter de Cuba crisis maakte een einde aan het bewind van Khrushchev. De conservatieve kaste rond Leonid Ilyich Brezhnev besloot in 1964 om de hervormde stalinisten een halt toe te roepen. Tijdens een speciale bijeenkomst van het politbureau werd Khrushchev opgeroepen om af te treden als Sovjet leider. Hij verzette zich niet tegen de neo-stalinisten en capituleerde!
De neo-stalinisten rond Brezhnev wouden echter niet terug naar het revolutionaire dogmatisme van Stalin. Ze wouden vooral zich zelf verrijken met luxe en welvaart. Dat deed Brezhnev dan ook. Kilo's aan medailles gaf hij zich zelf. Ook reed hij rond in westerse auto's en bezat meer luxe dan de meeste Sovjet leiders ooit gekend hadden. Deze zelfverrijking was ongewoon in een stalinistisch land. Zelfs Stalin hield zijn elitaire feestjes geheim en liep nooit te koop met zijn luxe. Het leek wel alsof Brezhnev geen moeite deed om de schijn van een ''socialistisch'' land hoog te houden!
Door de zelfverrijking van Sovjet leiders werd de USSR geminacht door klassieke stalinisten. Enver Hoxha in Albanië en Mao Zedong in China, gebruikte de elitaire levensstijl van de dikke Brezhnev om anti-Sovjet propaganda te maken. Noord Korea voer een midden weg. Het regime van Kim Il Sung was een mix tussen enorme zelfverrijking en het revolutionaire dogmatisme van de klassieke stalinisten. Kim Il Sung was een klassieke stalinist, maar zijn levensstijl leek enorm op die van Brezhnev. Net als de Sovjet dictator had de Noord Koreaanse leider, enorm veel luxe en welvaart. Dit terwijl Noord Korea in de jaren 70 begon met haar langdurige stagnatie. Uiteindelijk was Kim Il Sung meer gericht op zijn eigen ''Juche'' ideologie, dan op het dogmatische stalinisme. In de jaren 70 werd het ''marxisme leninisme'' dan ook afgeschaft in Noord Korea!
Oorlog tussen stalinistische landen bestond. We kennen het voorbeeld van Cambodja tegen Vietnam in 1978. Maar ook in Afrika vochten twee stalinistische landen een oorlog. Zo was er een oorlog tussen Somalië en Ethiopië. Beidde landen hadden een stalinistisch militair bewind. Dat hield in dat het militair in naam van het ''marxisme leninisme'' heerste. De marxistische ideologie diende als propagandamiddel, want de echte drijfkracht achter deze militaire regimes was keihard nationalisme. In juli 1977 viel Somalië, Ethiopië binnen. De Sovjet-Unie had Somalië bewapend, maar gaf politieke steun aan de DERG in Ethiopië!
De oorlog duurde acht maanden en leidde tot een Somalische nederlaag. De militaire leider van Somalië wou een groot nationalistisch rijk opbouwen met gebieden die Ethiopisch bezit waren. De Sovjet-Unie veroordeelde de invasie als een imperialistische daad. Het Cubaanse regime van Fidel Castro, stuurde zelfs 18.000 soldaten om Ethiopië te helpen tegen Somalië.
Wij revolutionair socialisten kunnen alleen hoofdschuddend kijken naar hoe stalinisten elkaar te lijf gingen. Maar door de nationalistische aard van het stalinisme, is het juist logisch dat er geen broederschap was tussen de zogenaamde ''socialistische'' landen. De landen in Oost Europa waren marionetten van de USSR en werden gedwongen om ''broederlijk'' met elkaar om te gaan. Maar in Afrika en Azië gingen stalinistische regimes elkaar gewoon te lijf.
Na 1985 verbeterde de relaties tussen de klassieke stalinisten en de hervormde stalinisten. Eigenlijk stierven de klassieke stalinisten uit en hun opvolgers werden hervormd. Enver Hoxha stierf in 1980, Mao Zedong in 1976. Met hun dood kwam definitief een einde aan de grote klassieke stalinistische leiders die geleerd hadden van Joseph Stalin. De laatste zes jaar van het stalinisme was een periode van tolerantie tussen elkaar. Deng Xiaoping in China en Michael Gorbachev in de USSR, konden beter met elkaar om gaan. Gorbachev had grote bewondering voor de kapitalistische koers van de Chinese Communistische Partij.
Uiteindelijk probeerde de conservatieve leiders van de communistische partij nog één laatste staatsgreep tegen de hervormde Sovjet leiders. Die staatsgreep vond plaats in augustus 1991. Echter het volk van Rusland kwam in opstand en ook het leger weigerde om de staatsgreep te steunen. Hierdoor werd de Communistische Partij van de Sovjet-Unie verboden door de Opperste Sovjet. Dat is de hele ironie van het stalinisme. Na 70 jaar een marionet geweest te zijn voor de parasieten van de partij, nam de Opperste Sovjet het besluit om de CPSU te verbieden!
Het stalinisme is na de dood van Stalin nooit meer een eenheid geweest. Daar hebben de kapitalistische landen goed misbruik van gemaakt. Zo koos Amerika de kant van China in het conflict tussen Moskou en Beijing. De Verenigde Staten van Amerika steunde zelfs Pol Pot tegen de Vietnamezen. Dat bewijst de hypocriete en misdadige aard van onze westerse landen!
Deze twee meiden geven aan hoe vijandig de Sovjet-Unie
en de Volksrepubliek China waren tussen 1956 en 1978!
