Toen de Berlijnse muur in november 1989 viel, wouden vele eenheid. Na bijna 40 jaar verdeeldheid wouden de Duitsers weer één land worden. Dat is begrijpelijk, echter de prijs die zowel West als Oost Duitsland daarvoor moest betalen was hoog. Sommigen Oost Duitsers snakken terug naar de DDR en West Duitse kapitalisten zijn ook niet zo blij met de eenheid tussen West en Oost Duitsland. CDU leider; Helmut Kohl beloofde aan de Oost Duitsers dat ze binnen elke jaren net zo rijk en welvarend zouden zijn als West Duitsers. Deze leugen legde de basis voor het enthousiasme waar veel Oost Duitsers in terecht kwamen. Massaal stemde men op de Alliantie voor Duitsland ( conservatieven ) tijdens de eerste en laatste vrije verkiezingen in de DDR. Vijf jaar later was van dat eenheids-enthousiasme weinig over!
In de jaren 80 ging het slecht met de Duitse Democratische Republiek. Economisch gezien had het land grote schulden. De productiemiddelen waren verouderd en de bureaucratische planeconomie toonde weinig innovatie. Echter de leiders van de ''Socialistische'' Eenheidspartij van Duitsland ( SED ) bleven strak vast houden aan het conservatieve stalinistische model. De arbeidersklasse zuchtte al 40 jaar onder het dictatoriale bewind en snakte naar de vrijheid en de welvaart, die West-Duitsers leken te bezitten. We zeggen hier duidelijk ''leek'' te bezitten, want de Oost Duitsers waren zich niet bewust hoe het leven in een markt economie eruit zag. Het enigste wat ze zagen waren de mooi producten en de luxe levensstijl van West Berlijnse mensen. De propaganda van de SED over de kapitalistische uitbuitingen wou men na 40 jaar onderdrukking gewoon ( en terecht ) niet meer geloven!
Toen de DDR haar 40 jarig jubileum vierde waren alleen de SED bureaucraten trots en blij met het bestaan van hun ''arbeiders en boeren'' staat. Het proletariaat echter was niet blij en toonde hun woede voor het eerst tijdens de herdenking van de moord op Rosa Luxemburg. Toen SED leiders hun jaarlijkse toespraak hielden, riepen velen dat Rosa Luxemburg zich voor de vrijheid van meningsuiting ingezet zou hebben en nooit pro-SED zou zijn geweest. Daarna ontstonden grote protesten tegen het regime, vooral in Leipzig waar meer dan 100.000 mensen demonteerde!
De harde stalinist; Erich Honecker werd opzij gezet en vervangen door Egon Krenz. Deze Krenz was net zo stalinistisch, maar hij zag in dat de boel uit elkaar viel. Om geen bloed aan zijn handen te krijgen, opende hij de grens tussen de BRD en de DDR in november 1989. Duizenden Oost Duitsers trokken richting West Duitsland en werden met open armen ontvangen. Het kapitalisme verspilde geen tijd en gaf iedere Oost Duitser meteen 100 Duitse Mark als ''welkom geschenk''. 100 Duitse Mark was veel geld voor de Oost Duitsers omdat de DDR Mark buiten Oost Duitsland niets waard was. Het stalinistische regime weigerde om de marktwaarde van hun munteenheid te laten bepalen door de markten. Voor 1 DM kreeg je gewoon 1 DDR Mark. Dat accepteerde de markten echter niet. De DDR Mark was buiten de grenzen van het land niets waard!
Anti-socialistische propaganda begon op het moment toen de muur viel. West Duitse agenten van het kapitalisme trokken de DDR in om mensen tegen het socialisme op te zetten. Daar merkte men dat veel DDR burgers helemaal niet pro-kapitalistisch waren. Erger nog, vele wouden een socialistische DDR. Dus moesten de West Duitse anti-socialisten snel zijn. De rechtse CDU stichtte een Alliantie in Oost Duitsland om mee te doen met de eerste vrije verkiezingen. Deze Alliantie voor Duitsland had een duidelijk programma. De vereniging van West en Oost Duitsland op een kapitalistisch programma!
Tussen november 1989 en maart 1990 lukte het de anti-socialistische partijen om een meederheid van de Oost Duitse stemmers achter zich te krijgen. Dat hadden ze vooral te danken aan Helmut Kohl, de bondskanselier van West-Duitsland. Deze charismatische man, beloofde plechtig dat Oost Duitsland welvarend zou worden onder het kapitalisme en dat het socialisme een mislukt ideaal was. De propaganda tegen het socialisme werd geloofd, aangezien vele echt dachten dat ze 40 jaar onder socialisme hadden geleefd!
De restanten van de SED stichtte de Partij van het Democratische Socialisme en trachten te pleiten voor een democratisch socialistische DDR. De PDS werd echter niet meer geloofd, zeker omdat de ex-stalinisten een positief beeld van de DDR hadden. Uiteindelijk kon de PDS slechts 16,1% van de stemmers nog overtuigen. Het waren de conservatieven van de Alliantie voor Duitsland die 48% kregen. De Sociaaldemocratische Partij van Duitsland kreeg 21,9%!
Ook de SPD was een voorstander van een vereniging onder kapitalistisch model. Met uitzondering van de PDS stemde alle politieke partijen in de Volkskammer voor een vereniging op de basis van de West Duitse staat. 299 leden stemde voor en 80 leden waren tegen de vereniging. Natuurlijk juichte de anti-DDR partijen toen de PDS leider verslagen verklaarde dat de Volkskammer een einde had gemaakt aan het bestaan van de Duitse Democratische Republiek. Het Duitse kapitaal zou echter al snel merken dat de vreugde van hun politieke lakeien, veel geld zou kosten!
De beidde landen werden op 3 oktober 1990 verenigt. Een echte vereniging was het niet want de DDR liet zich annexeren door de Bondsrepubliek Duitsland. Meteen na de vereniging werd duidelijk dat de econonie van de ex-DDR niet kon concurreren met West Duitse bedrijven. Bijna alle Oost Duitse bedrijven gingen tussen 1990 en 1995 failliet. De werkeloosheid steeg enorm en de armoede ook. Het neoliberalisme dat de CDU invoerde onder Helmut Kohl was al zwaar genoeg voor de West Duitse arbeiders, voor de Oost Duitsers was het echter een ramp!
Al in 1994 was de woede groot, de CDU had haar beloftes niet waar gemaakt. Vier jaar neoliberale heerschappij had chaos en sociale ellende gebracht voor veel Oost Duitsers. De CDU verloor flink bij de verkiezingen, maar kon nog net genoeg stemmen winnen om toch een regering samen te stellen met de neoliberalen van de FDP. Zo werd Helmut Kohl weer bondskanselier en gingen de neoliberale privatiseringen gewoon door. De Partij van het Democratische Socialisme kreeg veel protest stemmers. Dit tot woede van de burgerlijke media die de PDS een ''anti-democratische'' partij noemde!
Echter niet alleen de arbeiders waren boos. Het kapitalisme was ook niet bepaald blij met de miljarden die West-Duitsland naar Oost-Duitsland stuurde. De elitaire kapitalisten klaagde over de zwakheid van de Oost-Duitse arbeider en dat hij/zij niet bekwaam was op de arbeidsmarkt. Men moest leren om volgens markt regels te leven. Menselijke waarde was niet belangrijk, de winsten gingen voor de mensen. De ex-DDR arbeiders hadden echter 40 jaar geleefd volgens andere economische principes dan die in West-Duitsland. Bijvoorbeeld was men niet gewend aan ontslag en solliciteren. In de DDR tijd had je vaak een baan voor je leven en ook al was het salaris niet hoog, je had zekerheid. Die zekerheid werd de arbeiders ontnomen en vele konden de onzekere tijden niet aan. Depressie en burn outs waren niet ongewoon!
In 1998 verloor de CDU haar meerderheid in de Bondsdag. De Duitse stemmers hoopte dat een SPD/Groenen regering hun sociale zekerheid zou geven. Een grote leugen want Gehard Schröder van de sociaal democraten toonde aan dat hij net zo neoliberaal was als Helmut Kohl. Wanhoop en woede was het resultaat. Vele verloren daarom het vertrouwen in de politiek, wat ertoe leidde dat vooral oude mensen heil zochten bij ex-DDR leiders zoals Egon Krenz. Die vertellen hun precies wat ze willen horen. Dat de DDR tijd vooral goed was en dat het huidige Duitsland dat niet is. De anti-socialistische media smult van types zoals Egon Krenz die nog beweren dat de DDR een socialistische staat was. Met negatieve interviews openen deze sensatie ''journalisten'' de aanval op iedereen die iets positiefs over het DDR tijdperk te zeggen heeft. Elke keer wanneer iemand praat over de goede eigenschappen van de DDR, krijg die persoon een golf van verhalen over de misdadige SED, het Stasi terreur en hoe slecht de DDR leiding niet was. De media zet het beeld neer alsof alles in de DDR net zo wreed en misdadig was als Nazi Duitsland, een grote leugen!
Vooral leden van Die Linke krijgen vaak negatieve media aandacht. Vooral die leden die een positief beeld hebben over de voormalige DDR, worden door de sensatie ''journalisten'' geconfronteerd met vragen waar ze geen antwoord op weten. Het gaat dan vooral om oude SED leden die jaren lang in het stalinisme gelooft hebben. Ook al is Die Linke een democratisch socialistische partij, hebben veel van deze oude SED leden moeite met vragen die gaan over de SED, de Stasi en het stalinistische systeem van de DDR!
In de periode november 1989 tot oktober 1990 was de Duitse Democratische Republiek een echte democratische republiek. Het land had een democratisch parlement en de angst was verdwenen. Het was mogelijk geweest om democratisch socialisme op te bouwen, maar daarvoor mistte men een arbeiderspartij. De PDS was ontstaan uit oud-stalinisten en had geen duidelijk socialistisch programma. Verder had de nationalistische propaganda van de CDU meer effect op de Oost-Duiters. Vele wisten niet het drama dat zich zou ontdoen als gevolg van de neoliberale politiek, men geloofde de leugens dat welvaart en luxe allemaal mogelijk waren onder het kapitalisme. Pas jaren later werd duidelijk dat westerse luxe en welvaart alleen mogelijk was voor mensen die voordeel wisten te halen uit de ondergang van de DDR. De ironie is dat veel ex-SED leiders steenrijk geworden zijn met kapitalistische praktijken na 1990. De nomenklatura van de DDR bestaat nog steeds, ze zijn nu deel van de Duitse bourgeoisie!
Nadat bleek dat Oost-Duitsland niet snel rijk en welvarend zou worden trokken veel jongeren naar het westen. Wat overleef raakte gefrustreerd door de werkeloosheid en de armoede. Verschillende neonazi bewegingen konden zo veel jongeren rekruteren. Hoewel de PDS moeite deed om zich tegen het kapitalisme te verzetten hield hun dat niet tegen om samen met de neoliberale SPD een regering te vormen in Berlijn. Hierdoor heeft de PDS en later Die Linke meer dan -14% van hun electoraat verloren in de hoofdstad!
Die Linke heeft bij de laatste verkiezingen 11% van de stemmen gewonnen. Maar de peilingen voor de verkiezingen in oktober 2013 zijn niet positief. Die Linke staat tussen 7% en 8%. Dat heeft er allemaal mee te maken, dat er een concurrentie partij is. Een tweede partij die aast op de protest stemmers. Deze partij heet heel typisch; Piraten Partij en wil een open en transparante overheid. Heel vaag allemaal, maar het trekt wel jonge stemmers. Vooral de generatie die rond 1995 geboren is, voelt zich aangetrokken tot het protest karakter van deze politieke piraten!
Nu na 23 jaar Duitse eenheid kunnen we de balans opmaken.Miljarden aan West Duits geld ging naar het oosten. Maar waar werden de Oost-Duiters niet rijker van. Erger nog door de invoering van Hartz 4 in 2003 werden de uitkeringen nog lager, tegenwoordig krijgt een langdurig werkeloos iemand slechts 360 euro in de maand. De verlaging van de sociale zekerheid had een grote invloed op de toch al armoedige Oost Duitse gemeenschap. Het duurde bijna 20 jaar voordat Oost Duitsland op ongeveer gelijke hoogte met West Duitsland stond. Het kapitalisme bracht niet de welvaart en de luxe waar zoveel mensen op hoopte!
Voor revolutionair socialisten is het belangrijk om de partij; Die Linke te versterken tot een revolutionaire partij. Maar dat is lastig want de leiding van de partij is sociaal democratisch. Lokaal maken partij-leiders zich op om coalities te gaan vormen met de SPD volgens het rampzalige Berlijnse model. De leden van Die Linke moeten zich realiseren dat hun huidige leiders er niet op uit zijn om een socialistisch Duitsland op te bouwen. Een revolutionair socialistische; Die Linke kan een blok vormen tegen het kapitaal, maar daarvoor moet de partij breken met de compromissen en coalities politiek, die de media en de bourgeoisie van haar eisen!
Strijd, Solidariteit, Socialisme
