Hafez Al-Assad werd in 1971 president ( dictator ) van de Syrische Arabische Republiek. Hij voerde een seculier bewind en nationaliseerde de economie. Syrië kreeg een planeconomie en veel steun van de Sovjet-Unie. Met de Amerikanen had Hafez Al-Assad geen echte vriendschappen. Echter eind jaren 80 zag hij in dat je met Ronald Reagan wel zaken kon doen. Vooral omdat rivaal Saddam Hoessein, de Arabische leiders in woedde verzette toen die Koeweit binnenviel. Syrië koos de kant van de Amerikanen en viel Irak aan. Dit terwijl de Ba'ath Partij ook in Irak de politieke macht had!
Men moet weten dat de Ba'ath Partij in de jaren 60 opgedeeld werd in een Syrische afdeling en een Iraakse afdeling. Hafez Al-Assad werd leider van de Syrische Ba'ath Partij en Saddam Hoessein kreeg de leiding over de Iraakse Ba'ath Partij. Beidde Ba'ath Partijen konden elkaar niet uitstaan. Er heerste een vijandelijke sfeer tussen Syrie van Hafez en het Irak van Saddam. Die vijandelijkheden bereikte hun toppunt toen Syrië de kant van de VS koos en meedeed met operatie; Desert Storm!
Economisch gezien was Syrië armoedig. Het kleine land heeft nauwelijks grondstoffen en de bureaucratische planeconomie, maakte alles nog lastiger. Zeker omdat de clan rond Al-Assad zich zelf verrijkte ten kosten van de bevolking. Toen Hafez in 2000 overleed zou zijn oudste zoon hem opvolgen. Maar die overleed tijdens een auto ongeluk. Dus werd de jongste zoon; Bashar klaargestoomd om vader; Hafez op te volgen.
Bashar Al-Assad was geliefd in het westen. Hij spreekt goed Engels en is getrouwd met een Brits-Arabische vrouw. Ook sprak hij over hervormingen in de economie. Daarmee waren neoliberale hervormingen bedoeld. De Syrische staat ging privatiseren en geleidelijk ontstond een markt economie. Dat leidde tot een enorm verschil tussen rijk en arm. De nieuwe bourgeoisie genoot van hun welvaart. Meestal behoorde deze nieuwe rijken tot de clan van de president. De arbeidersklasse leed onder het neoliberale regime en de privatiseringen. Net als in de voormalige volksrepublieken leed de klasse zonder bezit onder de dictatuur van de nieuwe bourgeoisie!
Toen Hafez Al-Assad in 1971 aan de macht kwam, voerde hij een ''volksdemocratie'' in. Dat is een stalinistische opvatting waarin bepaalde politieke partijen toegestaan zijn, minst ze opereren binnen een front rond de heersende partij. Dit politieke model werd ook in de DDR gebruikt. Anders dan de Sovjet-Unie, bezat de DDR verschillende politieke partijen. Echter deze partijen moesten de heerschappij van de Socialistische Eenheidspartij van Duitsland ( SED ) aanvaarden. Dit gold ook voor politieke partijen in Syrië. Alleen socialistische en Arabisch-nationalistische partijen mochten opgericht worden. Deze partijen zouden dan verenigd worden in het Nationale Progressieve Front rond de Ba'ath Partij. Een schijn-democratie dus!
De Arabische revolutie begon in december 2010 en zorgde voor massieve opstanden in de gehele Arabische wereld. Dictators zoals; Ben Ali, Mubarak en Gaddafi werden afgezet en in het geval van Gaddafi; vermoord. In Syrië kwam het volk ook in opstand. Eerst waren het vredige demonstraties, men wou geen geweld gebruiken. Echter Bashar Al-Assad was niet bereid om zijn elitaire leventje op te geven. Net als zijn collega dictators gaf hij het bevel om op de vredige demonstranten te schieten. Dit konden enkele soldaten niet doen en ze deserteerde uit het Syrische leger. Deze eerste soldaten legde de basis voor het Vrije Syrische Leger ( FSA ), dat de strijd aangaat met de soldaten die nog wel loyaal zijn aan Al-Assad!
Naast het Syrische leger bezit Bashar Al-Assad ook de Shabiha. Letterlijk vertaald bekend Shabiha ''tuig''. Daarmee worden mannen bedoeld die in burgerkleding, demonstranten aanvallen en in elkaar slaan. Dit tuig wordt door het regime gebruikt om tegenstanders te intimideren door gewelddadige acties. De Shabiha staat onder strakke controle van de Al-Assad familie en wordt zeer royaal betaald. Men zegt dat mannen die voor Al-Assad werken, honderden euro's verdienen voor het geweld en terreur dat ze verspreiden!
Echter geweld en terreur gebruikt ook de oppositie. Want naast seculiere verzetsstrijders zijn ook islamitische fundamentalisten aan wapens gekomen. De moedjahedien in Syrië strijden voor een islamistisch regime en hebben zich al schuldig gemaakt aan verschillende misdaden. Hierdoor groeit bij veel seculiere Syriërs de angst voor een islamitische theocratie. Dat versterkt de machtsbasis van de president, die daardoor kan rekenen op steun van heel wat bange Syriërs.
Het westen speelt natuurlijk weer de rol van de grote hypocriet. Tussen 2000 en 2011 waren ze juist erg pro-Bashar Al-Assad. Het westen zag in Al-Assad een bondgenoot tegen het terrorisme, hoewel iedereen weet dat Iran het regime van Bashar steunt. Toch had Syrië de steun van het westen gewonnen, toen ze in 1991 de kant kozen van de VS tegen Saddam Hoessein. Nu speelde het westen echter weer de rol van de ''beschermheer van de mensenrechten'' en bekritiseerde men het agressieve karakter van de president. Die zelfde president die veel westerse leiders jarenlang gesteund hadden!
In het jaar 2012 loopt de opstand uit in een massieve burgeroorlog. Het Vrije Syrische Leger bezit in januari 2013 ongeveer 100.000 soldaten. Sommigen zijn soldaten uit het Syrische leger, maar de meeste zijn jongeren die graag willen vechten voor hun vrijheid. Stalinistische groepen die pro-Assad zijn brullen dat alle rebellen in dienst staan van het VS imperialisme. Dat is een grote leugen. Het klopt dat het westen zeker probeert om ook deze revolutie voor zich te winnen. Maar om te beweren dat de oppositie tegen Al-Assad allemaal agenten zijn van het imperialisme is de grootste onzin!
Het is diep tragisch dat veel seculiere mensen uit angst voor een islamitische overwinning, de kant kiezen van Al-Assad. Zelf christenen in Syrië vrezen zo erg de Islam, dat ze de kant van de dictator kiezen. Het FSA zegt voor een ''vrije democratie'' ( kapitalistische democratie ) te vechten, maar ze kunnen niet ontkennen dat de moedjahedien nodig zijn in hun strijd tegen Bashar Al-Assad. Het islamitische; Al-Nusra Front bezit ongeveer 10.000 strijders en die zijn nodig in de strijd tegen de Syrische overheid. Een andere islamitische groep genaamd de; Ahrar Al-Sham Brigade bezit 500 strijders in de stad; Aleppo. Om deze stad wordt al vijf maanden zwaar gevochten!
Volgens schattingen van de Verenigde Naties zijn sinds het begin van het conflict 60.000 Syriërs gedood. Het lijkt er sterk op dat dit aantal nog zal groeien. Want zowel de rebellen als de president zullen niet opgeven. De strijd lijkt echter in het voordeel te staan van de rebellen. Want elke dag deserteren generaals en belangrijke militaire leiders. Bashar Al-Assad verliest steeds meer soldaten met jarenlange ervaring. Ook de Syrische luchtmacht kan door het gebruik van luchtafweer wapens, nog maar moeilijk aanvallen uitvoeren. De rebellen zijn goed bewapend met anti-lucht afweer!
Begin 2013 is de Syrische Arabische Republiek een chaotische bende geworden. De overheid verliest steeds meer de greep op het volk. Terroristische acties worden door beidde kanten gebruikt. Doden en gewonden vallen aan beidde kanten. Dat is het tragische lot van een burgeroorlog. Sommigen zeggen dat de rebellen zelf geweld uitlokken, anderen zeggen dat Al-Assad het monster is. Hoe kijk USP-RSM naar de Syrische burgeroorlog?
Voor ons is het belangrijk dat de arbeidersklasse zich verenigt tegen dictator; Al-Assad. De arbeidersklasse moeten zich niets aantrekken van de sektarische aanvallen van nationalisten, islamieten en burgerlijke democraten. Want dat is precies wat nu in Syrië heerst; sektarisme. Alleen de arbeidersklasse is in staat om de macht in een land over te nemen. Wij vinden ook dat het imperialistische westen zich niet met deze burgeroorlog moet bemoeien. Want het westen speelt al jaren een hypocriet spel. Verenigd kan de arbeidersklasse deze dictator omver werpen. Echter verdeeld in sektarische groepen blijft Bashar Al-Assad een bepaalde machtsbasis houden. Daarom moeten democratische comités opgericht worden. Deze comités zullen de basis leggen voor een toekomstige raden-democratie. Tijdens opstanden en revoluties zie je deze comités al ontstaan, maar meestal geven ze zich snel over aan parlementen en burgerlijke instituties!
Revolutionair socialisten moeten elke opstand tegen een dictatuur steunen. Natuurlijk zijn de rebellen niet revolutionair socialistisch. De meesten denken klein burgerlijk of vreselijk reactionair islamistisch. Maar het doel van deze hele opstand is een vrij Syrië, zonder dictatuur en onderdrukking. Daar vechten ze voor en dat moeten wij steunen. Natuurlijk moeten we geen steun geven aan de zogenaamde ''leiders'' van de rebellen, die in veilige landen wonen. Nee, de rebellen moeten het zelf doen en geen vertrouwen hebben in het westen!
De Shabiha militie, voor 400 euro plegen ze misdaden!
