Franse interventie in Mali

Op 16 januari 2012, kwamen separatistische groepen in opstand in het noorden van de Republiek Mali. Dit armoedige land was een Franse kolonie en kent sinds haar onafhankelijkheid, periodes van chaos en politieke onrust. Het land wordt bestuurd door de zwarte Afrikanen, maar in het noorden van het land leven Tuareg volkeren. Het Tuareg volk wordt al jaren onderdrukt door de zwarten in het zuiden van het land. Begin 2012 ontstond weer chaos toen het militair van Mali de macht greep. De Tuareg separatisten grepen hun kans en hun Nationale Beweging voor de Onafhankelijkheid van Azawad, nam bezit van de noordelijke provincies.  

Tot dan toe hield het Franse imperialisme zich stil. Ook al waren de Tuareg aan de macht in het noorden, was er geen rede tot paniek. Wat de Franse staat wel zorgen maakte was de aanwezigheid van drie islamitische groepen in noord Mali. De eerste groep noemt zich; Ansar Dine, wat ''helpers van het geloof'' betekend. De tweede groep heet; De Beweging voor Eenheid en Jihad in West Africa. Deze laatste groep schijnt banden met Al-Qaeda te hebben! 

Na april 2012, was heel noord Mali in de handen van de opstandelingen. De seculiere; Onafhankelijke Staat van Azawad werd uitgeroepen. Echter de islamitische rebellen wouden geen seculier land, ze wouden een islamitisch land. Al snel kwam het tot conflicten tussen de seculiere nationalisten en de islamieten. Rond deze tijd waren vijf radicaal islamitische groepen actief in noord Mali! 

De Nationale Beweging voor de Onafhankelijkheid van Azawad kon de verenigde kracht van vijf islamitische groepen niet aan. Al snel moesten de seculiere Tuareg zich terug trekken. Timboektoe viel in de handen van Ansar Dine, wat tot grote onrust leiden in het westen. Want Ansar Dine begon meteen met het verwoesten van monumenten en graftombes, ook werd de Sharia ingevoerd!

Al-Qaeda stuurde ook soldaten naar Mali om hun bondgenoten te helpen. Dat alarmeerde het Franse kapitalisme, dat hun zaken interesses in gevaar zag komen. De zwakke Mali regering wist donders goed, hoe bang het westen is voor het islamitisch fundamentalisme en vroeg om hulp. Afrikaanse landen besloten om een alliantie te vormen en soldaten te sturen om tegen de islamieten te vechten. In januari 2013 gaf de Franse president; Hollande, toestemming om grond troepen naar Mali te sturen! 

23.500 soldaten vechten nu tegen de islamieten in Mali, daarvan zijn 2.500 Franse soldaten.  Het zwakke Mali leger kan slechts 7.000 soldaten sturen. Het doel van het Franse imperialisme is duidelijk. Men wil voorkomen dat het land een islamitische natie wordt. De Franse media brult dat men vrijheid en democratie komt redden van het islamitische fundamentalisme. Echter diezelfde Franse staat steunde vele dictators in Mali. Ook andere dictators in Afrika kregen Franse steun, waaronder Mobutu in Congo. De leus dat men democratie komt verdedigen is zo hypocriet, want Frankrijk is in de eerste plaats verantwoordelijk voor al het chaos dat Mali kent sinds haar onafhankelijkheid. 

Frankrijk heeft Mali gesticht en de grenzen getrokken. Men had moeten weten dat de noordelijke Tuareg volkeren weinig tot niets gemeenschappelijk hebben met de zwarte Afrikanen in het zuiden. De zuiderlingen zijn christelijk, terwijl de noordelijke Tuareg weer islamistisch zijn. Waarom Frankrijk nu wel ingrijpt is logisch. Men wil het islamistisch fundamentalisme vernietigen, want dit fundamentalisme is anti-imperialistisch*. De islamieten zullen de grondstoffen van Mali niet openstellen voor het Franse kapitalisme. De corrupte regering van Mali doet dat wel.

*Alleen omdat de islamieten zich anti-imperialistisch opstellen, betekend niet dat revolutionair socialisten hun steunen. Wij weten hoe reactionair en conservatief, het islamisme is. Revolutionair socialisten zijn tegen het islamisme en het christen conservatisme! 

Eind januari 2013 is het de alliantie gelukt om het offensief van de islamieten te stoppen. Timboektoe werd op 28 januari bevrijd door 1000 Franse soldaten en 200 Mali soldaten. De islamieten gaven de stad op zonder een gevecht. Helaas zijn enkele historische gebouwen beschadigd geraakt door vernielingen. Volgens de radicale moslims waren deze historische gebouwen, anti-moslim en daarom werden ze vernield. Het is nog onduidelijk of de vernielingen hersteld kunnen worden! 

Steunen revolutionair socialisten de interventie van Frankrijk? Nee, wij vinden dat het Franse imperialisme zich nergens mee moet bemoeien. Veel westerse mensen steunen de interventie wel, uit angst voor een islamitische overwinning. Maar ze vergeten dat deze interventie kwaad bloed veroorzaakt bij veel radicale moslims. Nu kunnen veel islamitische groepen verklaren dat Frankrijk ( en het westen ) een oorlog voeren tegen Islam. Het is vooral hypocriet omdat Frankrijk bewezen heeft niets om mensenrechten en democratie te geven. Al die Afrikaanse dictators die de Fransen gesteund hebben bewijst dat. Ook greep Frankrijk niet in toen de seculiere Tuareg even aan de macht waren. Nee, men greep pas in toen de islamieten de seculiere opstandelingen verdreven! 

De meest belangrijke oorzaak voor de interventie van het Franse imperialisme is olie. Noord Mali bezit olie en die olie heeft Frankrijk nodig. Een anti-imperialistische overheid zou de olie productie nationaliseren, dan staat het Franse imperialisme droog. De zwakke en corrupte Mali overheid is al jaren een marionet van het kapitalisme. Frankrijk wist dat deze overheid hun toegang zou geven tot de olie van Mali. Echter de islamieten zouden dat nooit doen. Dus moest het Franse imperialisme wel ingrijpen, want olie is waar de wereld economie op draait! 

Wat is het alternatief? Volgens revolutionair socialisten kunnen alleen de werkende klasse, verandering brengen  Mali heeft een arbeiders partij nodig, een partij op een socialistisch programma. Zo'n partij kan de steun van veel arbeiders en jongeren winnen. Het islamistisch fundamentalisme is sterk, omdat er veel armoede heerst in noord Mali. De radicale moslims bieden sociale hulp aan de zwakkeren, dat levert hun steun op. In het zuiden van Mali, steunen veel arbeiders de interventie. Dat doen ze meestal uit pure angst, want ze kennen de verhalen over de wreedheid van de islamieten. Toch bied het Franse imperialisme geen alternatieven. Armoede en sociale ongelijkheid zal Frankrijk niet weg halen. De Fransen willen alleen maar olie en natuurlijk willen ze vechten tegen de radicale moslims. Want sinds 9/11 is de haat tegen alle moslims extreem toegenomen! 

De sociaal democraat; Hollande 

zal het Franse kapitalisme goed dienen

Kies partij voor vluchtelingen

In de afgelopen maanden hebben vluchtelingen door heel Nederland actie gevoerd. Ewout van den Berg geeft drie redenen waarom de protesten steun verdienen.

Een artikel van de Internationale Socialisten 

1 Racisten zetten steeds meer de toon in Nederland.

De moord op Marianne Vaatstra in 1999 ontketende een hetze tegen asielzoekers, onder leiding van Pim Fortuyn en rechtse media zoals De Telegraaf. Terwijl politie het asielzoekerscentrum in Kollum moest beveiligen tegen brandstichting, arresteerde justitie in het buitenland twee voormalige- asielzoekers. Dertien jaar later blijkt een witte Fries de dader, maar de racistische toon was weer gezet.

Sindsdien is de hetze tegen ‘buitenlanders’ alleen nog maar toegenomen, met consequenties voor iedereen met een kleurtje. In december bleek dat uitzendbureaus structureel Surinamers en Antillianen discrimineren.

Een aflevering van Zembla in december liet zien hoe de politie samen met busmaatschappij Connexxion zwarte mensen volgde om ze op hun werk in villawijken te arresteren. De Amsterdamse politie houdt getinte mannen en Oost- Europeanen eerder staande dan witten. Zonder tegenbeweging zal de ontmenselijking van allochtonen vaker leiden tot uitsluiting — en fysiek geweld.

2 Het harde asielbeleid is de zwakke flank van de PvdA.

Staatssecretaris van Justitie Fred Teeven (VVD) voert een zo hard mogelijke lijn tegen vluchtelingen. Als je uit het verkeerde land komt, heb je hier volgens hem niets te zoeken. De partijtop van de PvdA is bereid hier in mee te gaan, zelfs tot het punt om ‘illegaliteit’ strafbaar te maken, een speerpunt van de PVV.

Maar de achterban van de PvdA denkt hier anders over. Die gelooft wel in de eigen verkiezingsleus dat ‘iedereen meetelt’, dat vluchtelingen recht hebben op een menswaardig bestaan en hun kinderen al helemaal. Dat plaatst de partij in een moeilijk parket. 

De PvdA voert al op alle andere fronten VVD-beleid en het op straat gooien van vluchtelingen uit oorlogsgebieden is naar de achterban niet te verdedigen. Dat PvdA-burgemeester van Amsterdam Eberhard van der Laan in Buitenhof zei dat strafbaarstelling van ‘illegaliteit’ onverstandig is, en dat hij persoonlijk het initiatief van de Vluchtkerk steunt, spreekt boekdelen. Hier valt mogelijk succes te behalen als we de druk vergroten.

3 Er is een potentieel voor grotere protesten. 

Uitgeprocedeerde vluchtelingen die op straat zijn beland hebben in de afgelopen maanden tientallen protesten gehouden. Ze kunnen rekenen op brede sympathie. Zo trad Anouk op kerstavond op voor een volle Vluchtkerk en sprak ook Arie Boomsma zijn steun uit voor het protest van vluchtelingen. Scholen in de buurt van de Vluchtkerk zamelen geld in en de media schrijven veel over het protest.

Deze steun moet zichtbaar gemaakt worden op straat. Links heeft zich te lang stil gehouden en zich vooral in huiselijke kring beklaagd over de opmars van rechts. Op zaterdag 23 maart staat een landelijke demonstratie gepland uit solidariteit met vluchtelingen. Hoe groter deze wordt, hoe groter de impact op het bredere politieke klimaat. Wees er daarom bij en help met mobiliseren.

Zaterdag 23 maart
Landelijke demonstratie Wij Blijven Hier!
13.00, De Vluchtkerk Amsterdam

Meer info: devluchtkerk.nl

Moskeeën zijn welkom in Nederland

Wat zou het mooi zijn, een Nederland zonder moskeeën’, aldus de inleidende tekst op de nieuwste website van de PVV. Daarop kun je ‘praktische tips’ vinden voor hoe je ‘een moskee kunt stoppen’.


Door Maina van der Zwan - Internationale Socialisten

Stel je voor dat een politicus een’ jodenmeldpunt’ had geopend en een ‘Synagoge Nee’ campagne was begonnen. Het land zou te klein zijn geweest, en terecht. Maar waar haatzaaien tegen de ene bevolkingsgroep als onacceptabel wordt gezien, wordt het tegen de andere groep nauwelijks opgemerkt.

Een team van juristen zal Wilders ongetwijfeld groen licht hebben gegeven. Hij roept niet letterlijk op tot geweld en is anderhalf jaar geleden vrijgesproken van aanzetten tot haat en discriminatie. Maar zijn hetze tegen moslims heeft wel degelijk gewelddadige consequenties en deze campagne is de volgende stap daar in.

Sinds 2007 is er brand gesticht in moskeeën in Huizen, Zeist, Haarlem, Leeuwarden en Arnhem . De Al Qibla moskee in Zoetermeer is meerdere malen bekogeld met molotov-cocktails.

In 2009 is een Turks vereniginggebouw beklad met de leuzen ‘Sieg Heil’ en ‘Geert Wilders’. In 2010 is een kop van een wild zwijn voor een moskee in Groningen gelegd en het pand metbloed besmeurd. Datzelfde jaar werd een moskee in Dordrecht beschoten.

In de zomer van 2012 sloegen Henk en Ingrid in Almelo hun Turkse buurman Aziz dood. ‘Ik hoop dat jullie branden in de hel! Vuile tering­ kankerturken!’ schreeuwde Ingrid de ontredderde buren nog na.

De PVV campagne ‘MoskNee’ is een ordinaire bliksemafleider voor de crisis, wakkert de haat tegen moslims verder aan en zal meer brandstichtingen, bekladdingen en geweld tot gevolg hebben. Hier is sprake van een echt geval van opruiing en de aanstichter heet Geert Wilders.

Links, de vakbeweging en religieuze gemeenschappen moeten dan ook krachtig stelling innemen. Moslims horen bij Nederland, ze zijn welkom en ze hebben recht op hun gebedshuizen, net zoals christenen en joden dat hebben. Het enige waar geen ruimte voor mag zijn, is racisme!!

Na het vonnis tegen Joke Kaviaar: geen andere eervolle keus dan verzet en ‘opruiing’

dinsdag 22 januari 2013, dag der schande

Ja, het was buiten koud vandaag. Het was koud vandaag op straat. Het was koud vandaag in de duinen. Maar op geen van die buitenplekken was de kilte naargeestiger dan in een kil gebouw, waarin zich een nog killere zaal bevond. De zaal bevond zich in een gerechtsgebouw. Daar werd ‘recht’ gesproken, of beter gezegd: daar trachtte de Macht één van haar critici de mond te snoeren . De ijzige wind van die veroordeling zou wel eens lang kunnen aanhouden, lang nadat de laatste sneeuw is gesmolten in regen of lentezon. Het is een ijzige tocht die krachtige verwarmende tegenwind vereist. Joke Kaviaar dreigt in de cel te verdwijnen omdat ze tot actief verzet oproept tegen de onderdrukking van vluchtelingen. Dat mag niet ongestoord gebeuren, de strijd die ze voert dient te worden voortgezet. Natuurlijk gaat ze in hoger beroep. maar er is meer nodig, buiten de rechtszaal.

Door Peter Storm 

Lees het hele artikel op 

http://www.ravotr.nl/2013/01/23/na-het-vonnis-tegen-joke-kaviaar-geen-andere-eervolle-keus-dan-verzet-en-opruiing

Opruiing als burgerplicht

Waarom tolereren we de staat, met al haar regels, haar wetten, haar politie en haar traangas, justitie, rechtbanken, geheime agenten, soldaten en tanks, bommen en granaten, haar belastingheffing en haar bureaucraten, haar macht en het daaraan inherente machtsmisbruik – want waar macht zich centraliseert en wordt opgelegd, daar is het misbruik al aanwezig – waarom tolereren we die staat? Waarom pikken we dat, waarom blijft het bij mopperen, maar voegen we ons bijna allemaal uiteindelijk? Waarom wordt er zo weinig opruiing bedreven jegens het ‘openbaar gezag’, en waarom wordt de opruiing die bedreven wordt, zo bedroevend weinig gevolgd door staatsvijandig gedrag? Opruiing tegen de staat vanwege haar wandaden is immers, zoals ik hieronder zal uitleggen, zelf geen wandaad maar doodgewoon burgerplicht.

Door Peter Storm 

Lees het hele artikel op
http://www.ravotr.nl/2013/01/10/opruiing-als-burgerplicht  

Symbool van de liberalisering rijdt zich vast

De Belgische Spoorbaas Marc Descheemaecker stelde in De Zevende Dag dat hij de problemen met de nieuwe Fyratrein “kotsbeu” is. Hij kondigde aan dat er “dringende brutale maatregelen” zullen volgen. De hete aardappel wordt doorgeschoven naar de constructeur. Het probleem zit nochtans dieper. De Fyratrein is het symbool bij uitstek van geliberaliseerd treinverkeer. Het wordt hoog tijd dat die liberaliseringspolitiek in vraag wordt gesteld, zoniet dreigt alle treinverkeer op een dood spoor terecht te komen.

Een artikel van de Linkse Socialistische Partij - België 

Het was een bijzonder brutale maatregel om een populaire en betaalbare internationale trein af te schaffen. De Beneluxtrein vervoerde dagelijks 8.000 mensen over de grens. Er waren ook duizenden gewone pendelaars die de trein namen tussen Brussel, Mechelen of Antwerpen in ons land en Roosendaal, Rotterdam, Den Haag of Amsterdam langs Nederlandse kant. Duizenden reizigers werden van de ene op de andere dag in de kou gezet. Studenten die ervoor kozen om vanuit ons land naar Nederland te trekken, zien hun transportbudget plots de pan uit swingen. Pendelaars zien de snelste trein op hun verbinding plaats maken voor een geliberaliseerde trein die – als er al gereden wordt – vooral veel lege zitjes telt. De hoge ticketprijzen en reservatieplicht zijn daar niet vreemd aan.

Waarom kwam de Fyra er? De belangrijkste reden is de liberalisering van het internationaal reizigersverkeer die vanuit Europa werd opgelegd. Die liberalisering werd officieel doorgevoerd om via concurrentie meer keuzevrijheid voor de reizigers op te leveren. Er is de keuze tussen de dure Thalys of de dure Fyra. Wie een ticketje aan een loket koopt, moet bovendien nog 7 euro extra opleggen omdat internationaal verkeer nu eenmaal geen openbare dienst meer is. Minder dienstverlening voor een hogere prijs, dat is waar liberaliseren op aankomt. De oude Benelux-trein paste niet in het liberaliseringsplaatje waar internationaal reizigersverkeer een commerciële activiteit is.

TreinTramBus vergist zich als het stelt dat de problemen met de Fyra aan “te weinig liberalisering” zijn toe te schrijven (DS 9 januari). Alsof een extra verbinding tussen Brussel en Amsterdam door Deutsche Bahn zoveel goedkoper zou geweest zijn. Op de geliberaliseerde markt tellen enkel de klanten die bereid zijn om meer te betalen, daar vallen winsten te rapen. Met ‘keuzevrijheid’ of goedkopere prijzen door ‘concurrentie’ heeft het niets te maken. Dat zagen we eerder ook op de energiemarkt: er is meer keuze tussen allemaal duurdere energieleveranciers met ondoorzichtige tarieven.

Het protest tegen de aanhoudende problemen met de Fyra en de afbouw van de dienstverlening is belangrijk. Want terwijl wij geconfronteerd worden met de gevolgen van de liberalisering van het internationale reizigersverkeer worden plannen gesmeed om hetzelfde beleid door te voeren op nationaal vlak. De roep om de Beneluxtrein terug in te stellen, klinkt steeds luider. Om die trein terug te brengen, moet het liberaliseringsproject onmiddellijk gestopt worden. Dat is immers een dood spoor qua betaalbare en betrouwbare dienstverlening. Door nu meteen de brutale liberaliseringspolitiek te stoppen, kunnen we meteen vermijden dat we straks ook op alle binnenlandse lijnen met Fyra-toestanden te kampen krijgen.

Doe wat sneeuw op de trein en hij rijdt niet meer!

Ruzies in het stalinistische kamp

De stalinisten waren na de tweede wereld oorlog niet meer in eenheid. Tussen 1927 en 1956 kon je nog spreken van een verenigde stalinistische wereld. De leer van Joseph Stalin, marxisme leninisme ( stalinisme ) genoemd, heerste van Oost-Europa tot aan zuid oost Azië. 1/3 van de menselijke bevolking leefde onder stalinistisch bewind. Echter na 1956 kwamen splitsingen in het ''marxistisch leninistische'' kamp. Dat had allemaal te maken met de stalinist; Nikita Sergeyevich Khrushchev! 

In 1956 was de Sovjet-Unie een wereldmacht. Al drie jaar had de stalinist; Nikita Sergeyevich Khrushchev de macht in het land. Hij was een loyale stalinist en behoorde tot de intieme cirkel van Joseph Stalin. Toen deze in maart 1953 stierf, begon de bureaucratie met grote hervormingen. Maar men kon het icoon Stalin nog niet verwijderen. Deze had een heldenstatus bij het proletariaat, die geloofde in een mythische Stalin! 

Khrushchev's concurrent in de strijd om de macht was Beria van de NKVD. Deze wrede leider was verantwoordelijk voor de massamoord op 600.000 communisten en miljoenen Sovjet burgers. Het was ook Beria geweest die de Goelag kampen onder controle had. Zijn NKVD had de taak om deze kampen te bewaken. Khrushchev en Beria waren beidde extreem loyaal geweest aan Stalin, maar na zijn dood begon de concurrentie strijd! 

Beria's opvattingen over Duitsland waren anders dan die van Khrushchev. Zo bleef Beria loyaal aan de opvattingen van Stalin. Die wou een neutraal verenigd Duitsland. Echter Khrushchev vond dat de DDR een ''socialistische'' staat voorstelde en noemde de opvattingen van Beria ''anticommunistisch''. De partij bureaucratie was nooit zo pro-Beria geweest. In tegendeel, men vreesde de NKVD. Ook wisten veel stalinisten hoe wreed Beria te werk was gegaan. De vele vrouwen die opgepakt en verkracht werden, de duizenden executeis van loyale partijleiden. Nee, men minachtte Beria en het is daarom ook logisch dat de meeste stalinisten de kant van Khrushchev kozen! 

Op 26 juni 1953 werd Beria gearresteerd. De aanhang van Khrushchev lokte hem naar een politbureau bijeenkomst en lieten hem toen oppakken. Na een geheim proces werd de gevreesde NKVD leider geëxecuteerd in een koude cel. Ironisch, gezien het feit dat Beria persoonlijk verantwoordelijk was voor de moorden op Lev Kamenev en Grigory Zinoview. Ook zij stierven in een koude cel, vermoedelijk schoot Beria hun persoonlijk dood. 

Met de dood van Beria kreeg Khrushchev de macht over het politbureau van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie ( CPSU ). Hij begon aan een drie jarige campange om de aanhangers van Joseph Stalin af te zetten. Het ging hierbij om stalinisten die een potentieel gevaar waren voor Khrushchev's hervormingen. Om het vertrouwen van het volk te winnen werden duizenden politieke gevangenen vrij gelaten. De NKVD werd hervormd en kreeg de naam; Comité voor Staatsveiligheid ( KGB ).

Khrushchev moest af van het klassiek stalinistische stelsel, de angst en het terreur. Daarom besloot hij om Stalin neer te zetten als een misdadiger en hoofdverantwoordelijke voor de moord op 600.000 communisten. Echter niet iedereen vond dat juist. Enkele medestanders drongen aan om deze anti-Stalin toespraak niet te houden voor het gehele congres van de communistische partij. Khrushchev besloot om de toespraak te houden voor een gesloten bijeenkomst van congres leden! 

14 februari 1956, de dag van het congres van de CPSU. De opening van het congres werd achter gesloten deuren gehouden. Buitenlandse stalinisten mochten niet aanwezig zijn. Toen Khrushchev zijn anti-Stalin toespraak hield was iedereen dood stil. Voor het eerst sinds 1927 gaf een Sovjet leider kritiek op Stalin. Na 29 jaar was het gedaan met de Stalin mythe.  Khrushchev bekritiseerde de persoonlijkheidscultus van Stalin en diens rol in de moord op 600.000 partijleden. 

Echter het stalinistische systeem op zich werd niet bekritiseerd. De absolute heerschappij van de communistische partij werd niet aan de kaak gesteld. Toch was het een enorme opluchting voor de partij, dat eindelijk iemand een einde maakte aan de angst waar men 29 jaar in leefde. Partijleden gingen nu ook kritiek leveren op de bureucratie en diens dictatuur. Er waren sommigen die terug wouden naar de raden-democratie, maar de stalinisten zorgde er snel voor dat deze leden snel monddood gemaakt werden! 

De anti-Stalin toespraak zorgde voor een shock golf in de stalinistische wereld. Klassieke stalinisten zoals Enver Hoxha en Mao Zedong waren niet blij met de kritiek van Khrushchev.  In de Communistische Partij van Nederland begon men ook te discuteren. Daar hield de klassieke stalinist; Paul de Groot niet van. In 1958 royeerde hij veel partijleden die een democratische besluitvorming in de partij wouden. Paul de Groot zou tot 1966 leider van de CPN blijven! 

In veel satelliet staten van de Sovjet-Unie kwam het tot on rusten. In Hongarije kwam het tot een volks revolutie, die hardhandig door de Sovjet tanks werd neergeslagen. Ook in Polen kwamen arbeiders in het verzet tegen het stalinisme. 100.000 arbeiders legde het werk neer in protest tegen het regime van de Poolse Verenigde Arbeiders Partij. De politie opende het vuur op de stakers en dode 57 arbeiders. Toch had de staking een grote invloed op de Poolse stalinisten. Die hervormde zich ook en lieten iets meer vrijheden toe! 

Enver Hoxha in Albanië ging verder dan Paul de Groot. Hij arresteerde elke stalinist die pro-Khrushchev was. Hij en Mao Zedong noemde de Sovjet-Unie onder Khrushchev een ''sociaal imperialistisch'' land. Albanië en China kregen in de jaren 60 een koude oorlog met de USSR. Men noemt dit ook wel de Sino-Sovjet splitsing. Tussen 1960 en 1978 waren de relaties tussen Moskou en Beijing erg slecht. Dat zag je vooral terug in de conflicten tussen maoïstisch Cambodja en stalinistisch Vietnam! 

Na val van Zuid Vietnam in april 1975, werd het land verenigd onder stalinistische vlag. De ''Socialistische'' Republiek Vietnam werd echter al snel aangevallen door een land dat de klassieke stalinistische traditie eer aan deed. In Cambodja was Pol Pot aan de macht gekomen. Deze maoist wou een zuivere boerenstaat opbouwen. Alle stedelingen moesten boer worden. Met brut geweld werden ze uit de steden gejaagd, duizenden stierven aan ondervoeding. Pol Pot minachtte westerse medicijnen, alleen inheemse geneesmiddelen mochten gebruikt worden. Nog eens duizenden stierven hierdoor aan eenvoudige ziektes. 
   
Naast zijn maoistische opvattingen was Pol Pot ook een radicale Khmer nationalist. Zijn staat; ''Democratisch'' Kampuchea ( Cambodja ) moest over heel zuid oost Azië heersen. Vooral Vietnam moest onder Khmer heerschappij komen. Al in 1975 begonnen Rode Khmer eenheden aanvallen uit te voeren op Vietnamese dorpen. Drie jaar later was Vietnam deze aanvallen zat. Ze besloten om het verzet tegen Pol Pot te steunen. Die werd woedend en gaf het bevel om Vietnamese dorpelingen af te slachten. 

In december 1978 vielen 120.000 Vietnamese soldaten, Cambodja binnen. De Volksrepubliek China en het hypocriete westen keerde zich fel tegen de invasie. Europese landen riepen de wereld op om alleen Pol Pot te erkennen als rechtmatige leider van het land. Na enkele weken viel de Cambodjaanse hoofdstad. Vietnam stichtte de Volksrepubliek Kampuchea en maakte bekend dat Pol Pot ongeveer 1,2 tot 2 miljoen mensen vermoord had. Daar gaf de Volksrepubliek China en het westen niets om. Nog tot 1993 zouden ze Pol Pot erkennen als rechtmatige leider! 

De Culturele Revolutie in de Volksrepubliek China kan vergeleken worden met het Grote Terreur van Stalin in de jaren 30. Echter in China duurde dit terreur bijna 18 jaar. Pas met de opkomst van Deng Xiaoping kreeg de Chinese Communistische Partij weer structuur, Mao Zedong had de partij expres jaren verwaarloosd. Door deze politiek van chaos, terreur en mismanagemnet stierven vermoedelijk 70 miljoen Chinezen aan honger tussen 1956 en 1978. Dat is ongeveer 3,1 miljoen mensen per jaar!

In Moskou waren de hervormde stalinisten bezig met zo veel hervormingen, dat de conservatieve stalinisten bang werden. Kunst en cultuur kreeg meer vrijheden en ook de locale partijleiders hadden meer te zeggen. Echter de Cuba crisis maakte een einde aan het bewind van Khrushchev. De conservatieve kaste rond Leonid Ilyich Brezhnev besloot in 1964 om de hervormde stalinisten een halt toe te roepen. Tijdens een speciale bijeenkomst van het politbureau werd Khrushchev opgeroepen om af te treden als Sovjet leider. Hij verzette zich niet tegen de neo-stalinisten en capituleerde! 

De neo-stalinisten rond Brezhnev wouden echter niet terug naar het revolutionaire dogmatisme van Stalin. Ze wouden vooral zich zelf verrijken met luxe en welvaart. Dat deed Brezhnev dan ook. Kilo's aan medailles gaf hij zich zelf. Ook reed hij rond in westerse auto's en bezat meer luxe dan de meeste Sovjet leiders ooit gekend hadden. Deze zelfverrijking was ongewoon in een stalinistisch land. Zelfs Stalin hield zijn elitaire feestjes geheim en liep nooit te koop met zijn luxe. Het leek wel alsof Brezhnev geen moeite deed om de schijn van een ''socialistisch'' land hoog te houden! 

Door de zelfverrijking van Sovjet leiders werd de USSR geminacht door klassieke stalinisten. Enver Hoxha in Albanië en Mao Zedong in China, gebruikte de elitaire levensstijl van de dikke Brezhnev om anti-Sovjet propaganda te maken. Noord Korea voer een midden weg. Het regime van Kim Il Sung was een mix tussen enorme zelfverrijking en het revolutionaire dogmatisme van de klassieke stalinisten. Kim Il Sung was een klassieke stalinist, maar zijn levensstijl leek enorm op die van Brezhnev. Net als de Sovjet dictator had de Noord Koreaanse leider, enorm veel luxe en welvaart. Dit terwijl Noord Korea in de jaren 70 begon met haar langdurige stagnatie. Uiteindelijk was Kim Il Sung meer gericht op zijn eigen ''Juche'' ideologie, dan op het dogmatische stalinisme. In de jaren 70 werd het ''marxisme leninisme'' dan ook afgeschaft in Noord Korea! 

Oorlog tussen stalinistische landen bestond. We kennen het voorbeeld van Cambodja tegen Vietnam in 1978. Maar ook in Afrika vochten twee stalinistische landen een oorlog. Zo was er een oorlog tussen Somalië en Ethiopië. Beidde landen hadden een stalinistisch militair bewind. Dat hield in dat het militair in naam van het ''marxisme leninisme'' heerste. De marxistische ideologie diende als propagandamiddel, want de echte drijfkracht achter deze militaire regimes was keihard nationalisme. In juli 1977 viel Somalië, Ethiopië binnen. De Sovjet-Unie had Somalië bewapend, maar gaf politieke steun aan de DERG in Ethiopië! 

De oorlog duurde acht maanden en leidde tot een Somalische nederlaag. De militaire leider van Somalië wou een groot nationalistisch rijk opbouwen met gebieden die Ethiopisch bezit waren. De Sovjet-Unie veroordeelde de invasie als een imperialistische daad. Het Cubaanse regime van Fidel Castro, stuurde zelfs 18.000 soldaten om Ethiopië te helpen tegen Somalië.

Wij revolutionair socialisten kunnen alleen hoofdschuddend kijken naar hoe stalinisten elkaar te lijf gingen. Maar door de nationalistische aard van het stalinisme, is het juist logisch dat er geen broederschap was tussen de zogenaamde ''socialistische'' landen. De landen in Oost Europa waren marionetten van de USSR en werden gedwongen om ''broederlijk'' met elkaar om te gaan. Maar in Afrika en Azië gingen stalinistische regimes elkaar gewoon te lijf. 

Na 1985 verbeterde de relaties tussen de klassieke stalinisten en de hervormde stalinisten. Eigenlijk stierven de klassieke stalinisten uit en hun opvolgers werden hervormd. Enver Hoxha stierf in 1980, Mao Zedong in 1976. Met hun dood kwam definitief een einde aan de grote klassieke stalinistische leiders die geleerd hadden van Joseph Stalin. De laatste zes jaar van het stalinisme was een periode van tolerantie tussen elkaar. Deng Xiaoping in China en Michael Gorbachev in de USSR, konden beter met elkaar om gaan. Gorbachev had grote bewondering voor de kapitalistische koers van de Chinese Communistische Partij. 

Uiteindelijk probeerde de conservatieve leiders van de communistische partij nog één laatste staatsgreep tegen de hervormde Sovjet leiders. Die staatsgreep vond plaats in augustus 1991. Echter het volk van Rusland kwam in opstand en ook het leger weigerde om de staatsgreep te steunen. Hierdoor werd de Communistische Partij van de Sovjet-Unie verboden door de Opperste Sovjet. Dat is de hele ironie van het stalinisme. Na 70 jaar een marionet geweest te zijn voor de parasieten van de partij, nam de Opperste Sovjet het besluit om de CPSU te verbieden! 

Het stalinisme is na de dood van Stalin nooit meer een eenheid geweest. Daar hebben de kapitalistische landen goed misbruik van gemaakt. Zo koos Amerika de kant van China in het conflict tussen Moskou en Beijing. De Verenigde Staten van Amerika steunde zelfs Pol Pot tegen de Vietnamezen. Dat bewijst de hypocriete en misdadige aard van onze westerse landen!  

Deze twee meiden geven aan hoe vijandig de Sovjet-Unie

en de Volksrepubliek China waren tussen 1956 en 1978!

Stalinisme vs Trotskisme

De leninistische leer is verdeeld in twee stromingen. Beiden beweren dat ze eer aan doen aan het leninisme. USP-RSM zal aantonen waarom het trotskisme, de echte leninistische leer nastreeft en dat de stalinistische een misvormde totalitaire leer van Lenin voorstelt. 

Vladimir Lenin had het nooit over leninisme. Daarom spreekt USP-RSM ook niet over leninisme, maar  over revolutionair socialisme. Lenin's overtuigingen verschillen vooral met andere marxisten over de opbouw van een revolutionaire partij. Volgens Lenin moest een revolutionaire partij opgebouwd worden volgens de principes van het democratisch centralisme. Dat hield in dat er zo veel mogelijk gedebatteerd moest worden, maar dat de minderheid de besluiten de meerderheid moest uitvoeren. Na Lenin's dood zou het democratisch centralisme misvormd worden door Stalin. Het democratische accept kwam ter vervallen, democratisch centralisme werd bureaucratisch centralisme!

Het stalinisme ontstond na de Russische burgeroorlog. De eerste tekenen van bureaucratische misvorming traden op toen de communistische partij meer en meer taken van de Sovjets ging overnemen. Tijdens de burgeroorlog nam het politbureau van de partij de meeste politieke besluiten. Het Congres van de Sovjets verloor steeds meer bevoegdheden. Na 1922 domineerde de partij-bureaucratie van de Russische Communistische Partij, de nieuwe Unie van Socialistische Sovjet Republieken. De communistische partij was echter nog geen nest van elitaire bureaucraten, hoewel deze groep wel machtiger werd!

In 1923 merkte Leon Trotsky dat de bureaucratisering een groot probleem werd. Daarom werd de Linkse Oppositie opgericht. Trotsky richtte zich vooral op de Trojka van drie bolsjewistische leiders. Deze drie namen eind 1922 de politieke taken van Vladimir Lenin over. Die was door zijn ziekte niet meer in staat om Voorzitter van de Sovjet-Unie te zijn. Het waren Joseph Stalin, Lev Kamenev en Grigory Zinoview, die de machtigste personen van de Sovjet-Unie werden!

De centrale figuur van deze drie personen was Stalin. Hij manipuleerde de boel al vanaf het begin. Al tijdens de burgeroorlog konden Stalin en Trotsky het niet goed met elkaar vinden. De kapitalistische geschiedenis schrijvers beweren dat de strijd tussen Stalin en Trotsky een persoonlijke strijd om macht was. Dat klopt echter niet. Trotsky vocht niet zozeer tegen Stalin, maar eerder tegen diens bureaucratie. Want als generaal secretaris van de partij, had Stalin bijna ongelimiteerde macht!

Wel was Joseph Stalin als partijleider in staat om de bureaucratisering van de partij tegen Trotsky te gebruiken. Ook Lenin werd onder stalinistisch censuur geplaatst. Zijn kranten toonde alleen maar artikelen die door Stalin goedgekeurd waren. De ziekte Sovjet leider wist dat Stalin hem alleen dat liet zien, wat Stalin wou. Dus probeerde Lenin om terug te vechten. Echter in maart 1923 kreeg hij nog een hartaanval en raakte verlamd en stom!

Nu Lenin uitgeschakeld was kon Stalin verder gaan met het uitschakelen van Trotsky. De debatten in de partij gingen vooral over de opbouw van het socialisme in eigen land. Stalin vond dat de Sovjet-Unie geen internationale revolutie moest leiden. Men moest eerst socialisme in eigen land opbouwen. Trotsky zei dat Rusland daar niet klaar voor was, zelfs Karl Marx had niet verwacht dat de revolutie in het achtergestelde Rusland zou slagen. Volgens Trotsky was een internationale revolutie noodzakelijk. Maar voor Stalin was de mislukking van de revoluties in Europa heel gunstig. Zonder ideologische bondgenoten stond de Unie van Socialistische Sovjet Republieken niet bepaald sterk in haar schoenen!

Stalin kreeg steun van belangrijke bolsjewistische leiders. Van 1922 tot 1926 steunde Kamenev en Zinoview hem tegen de Linkse Oppositie. De Trojka steunde ook de markt economie die Sovjet-Rusland sinds 1921 bezat. Ze kregen hierdoor de steun van de Rechtse Oppositie. Deze rechtse bolsjewieken werden geleid door Nicolai Bukharin en waren voorstanders van een kapitalistische economie om Rusland sterk te maken!

In 1925 verloor Trotsky zijn post als volkscommissaris van het leger. Een slimme zet van Stalin, zo kon hij voorkomen dat het leger onder ''trotskistische'' invloed kwam. Nu het leger, staat en partij bijna volledig onder zijn controle stonden had hij Kamenev en Zinoview niet meer nodig. Die merkte in 1926 hoe ze buitenspel gezet waren. Ze probeerde met Trotsky een verenigde oppositie tegen het stalinisme te voeren. Maar Joseph Stalin was nu heer en meester over de communistische partij. In oktober 1927 werden Trotsky, Kamenev en Zinoview uit het Centraal Comité gezet. Toen de Verenigde Oppositie een demonstratie hield tegen deze daad werden de drie volledig geroyeerd uit de communistische partij.

De stalinisten zorgde er ook voor dat Nicolai Bukharin uit het Centraal Comité  werd gezet. In 1929 waren de stalinisten volledig de baas in de Unie Wijde Communistische Partij. Om ervoor te zorgen dat kritische bolsjewieken meteen geroyeerd werden, besloot Stalin dat elke kritiek op de partijleiding verraad was aan het ''marxisme leninisme''. Vanaf dat moment noemde de stalinisten zich ''marxistisch leninistisch''. De trotskisten werden opgejaagd en opgesloten in de nieuwe Goelag kampen. Het waren de aanhangers van Trotsky die een speciale behandeling kregen in de concentratiekampen. Meestal waren dat martelingen en wrede pesterijen!

Arbeidskampen in de Sovjet-Unie bestonden al langer. Stalin maakte er speciale concentratiekampen van. Tussen 1922 en 1930 leefde slechts 30.000 gevangenen in deze arbeidskampen. De bewakers waren er fel op tegen dat deze gevangenen dwangarbeid moesten verrichten. Men vond het niet-socialistisch om mensen te dwingen om te werken. Pas in 1930 werden deze arbeidskampen omgebouwd tot de massieve Goelag kampen waar 14 miljoen Sovjet burgers opgesloten zouden worden. De huidige antisocialistische media beweert dat Lenin begon met de concentratiekampen. Dat is een leugen, wat het concept van concentratiekampen heeft Stalin van de Britten en niet van de inefficiënte arbeidskampen die onder Lenin bestonden!

In de jaren 30 voerde Stalin een heksenjacht op iedereen die zogenaamd ''trotskistisch'' dacht. Militairen, partijleden en arbeiders werden het slachtoffer van het Grote Terreur. Onder het motto van ''trotskistisch-fascistische'' misdaden werden honderdduizenden opgepakt en dood gemarteld door het Volkscommissariaat voor Binnenlandse Zaken ( NKVD ). Deze NKVD kreeg de taak om de Goelag kampen te bewaken en om jacht te maken op alle interne vijanden van de ''leninistische revolutie''. In werkelijkheid zaten de vijanden van Lenin in het Kremlin. Joseph Stalin persoonlijk bracht uren door met het onderteken van executie lijsten. Deze lijsten waren opgezet door NKVD leider; Beria!

In 1938 waren 800.000 Sovjet burgers opgesloten in de Goelag kampen. Meestal waren het communisten die zich tegen Stalin verzet hadden. Die pakte niet alleen hunzelf op, maar ook hun familie en vrienden. Wie bevriend was met een ''trotskistische'' verrader, kon ook op transport gezet worden. De angst voor de zwarte wagens van de NKVD was enorm. Zeker bij de jonge vrouwen van Moskou, want Beria gaf zijn NKVD agenten het bevel om jonge meisjes op te pakken en bij het langs te brengen. Beria verkrachtte zeker duizenden onschuldige meisjes en jonge vrouwen in de jaren 30!

Dat is het grootste verschil tussen stalinisme en trotskisme. Trotskisten zijn geen moordenaars en verkrachters. Ze zijn slachtoffer geworden van een terreur regime, omdat ze lijnrecht tegen de stalinisten durfde te staan en de vlag van Lenin hoog hielden. 600.000 communisten, inclusief trotskisten en zelfs loyale stalinisten werden vermoord tussen 1930 en 1953!

Ook in de communistische beweging toonde het stalinisme haar misdadigheid aan. Stalinistische knokploegen vielen anti-stalinistische communisten aan en mishandelen hun zwaar. Neem bijvoorbeeld de Revolutionair Socialistische Arbeiders Partij in Nederland. Deze anti-stalinistische partij was in 1935 ontstaan en verzette zich fel tegen het stalinisme. Hierop vielen knokploegen van de Communistische Partij van Nederland de leden van de RSAP aan. De burgerlijke politie deed er nauwelijks iets tegen, die vond het best dat de CPN haar concurrentie uit de weg ruimde. In Spanje werd de leider van de Arbeiders Partij van de Marxistische Eenheid opgepakt en na martelingen vermoord door de stalinistische NKVD. Inderdaad, Stalin's NKVD zat zelfs in Spanje waar ze jacht maakte op anti-stalinistische marxisten!

Na de tweede wereld oorlog was het stalinisme oppermachtig en het trotskisme bitter zwak. Dat is altijd zo gebleven. Met dwang en terreur wisten de erfgenamen van Joseph Stalin, 40 jaar lang aan de macht te blijven. Echter er waren momenten waarop het proletariaat zich verzette. Bijvoorbeeld in Oost-Duitsland in 1953, Hongarije 1956 en Tsjecho-Slowakije 1968. Ook in Polen kwamen de arbeiders in 1981 in staking. Hierop werd een militair regime ingeschakeld die de staking met geweld beëindigde. Polen wou tot 1989 een stalinistisch militair regime hebben!

Het trotskisme kon zich echter niet verenigen. Al in de jaren 50 splitste zich de Vierde Internationale op. In de jaren 60 verenigde zich enkele trotskistische groepen tot een nieuwe Vierde Internationale. Echter tegenwoordig zijn bijna 20 internationale trotskistische groepen actief. De grootste zijn de her opgerichte Vierde Internationale, de Internationale Socialistische Tendentie en het Comité voor een Arbeiders Internationale. Er zijn ook verschillende trotskistische opvattingen. Bijvoorbeeld, de leden van de Britse; Socialistische Arbeiders Partij geloven dat de Sovjet-Unie een staats-kapitalistische economie bezat. De leden van de Britse; Socialistische Partij volgen de orthodoxe trotskistische leer en blijven vast houden aan het concept van een misvormde arbeidersstaat in de Sovjet-Unie!

Een groot probleem bij trotskisten is sektarisch gedrag. Ook bureaucratisch centralisme wordt nog wel eens toegepast binnen een trotskistische partij. Hoewel ze beweren democratisch centralistisch te zijn, blijkt in de praktijk dat de leiders van een trotskistische partij soms stalinistische methodes gebruiken. Dat maakt een anti-stalinistische trotskistische partij heel hypocriet in de ogen van arbeiders. Hun sektarisch gedrag is meestal het resultaat van onenigheden tussen charismatische leiders. Vaak gaan de conflicten over persoonlijke standpunten, die dan weer niet-trotskistisch genoemd worden door een oppositie fractie. De Britse; Socialistische Arbeiders Partij ( SWP ) krijgt vaak kritiek van niet-SWP marxisten. In de laatste 23 jaar zijn veel goede marxisten uit de SWP gestapt, omdat ze genoeg hadden van de centralisatie van alle macht in een zeer klein politbureau, die gehoorzaamheid eiste zonder democratische debatten te voeren!

Na de val van het stalinisme zijn de communistische partijen grotendeels vergaan. Wat over bleef is zozeer verrechtst dat ze nauwelijks revolutionair zijn. De stalinisten doen zelfs mee met kapitalistische regeringen, zoals in Italië  waar de Heropgerichte Communistische Partij deel werd van een centrum-linkse regering. Ook in Nepal kozen de maoistische stalinisten voor een kapitalistisch bestuur en geen socialistische raden-democratie. In Vietnam en China hebben de communistische partijen een markt economie toegestaan. Socialistisch waren deze landen toch al nooit, staats-kapitalistisch kun je ze nu noemen!

In Rusland heeft het trotskisme ondanks de val van het stalinisme weinig steun gevonden. Het blijven de stalinisten die de communistische beweging leiden. De Communistische Partij van de Russische Federatie eert Joseph Stalin, maar ook moeder Rusland en de markt economie. Maar het zijn vooral ouderen die nog met Stalin portretten lopen. Oude mensen die in de steek gelaten werden door de kapitalistische contrarevolutie. Voor deze groep leek het stalinistische tijdperk een gouden eeuw. De stalinisten spelen in op hun verlangens naar de tijden van sociale zekerheid, maar als het gaat om Rusland vs de buitenwereld dan kiezen de stalinisten altijd voor moeder Rusland!

Revolutionair Socialistische Media heeft genoeg bewijzen om het stalinisme te minachten en te bevechten. Het trotskisme is geen dogma, net zoals het marxisme. Het is een rode draad om de wereld te begrijpen. Voor stalinisten zijn de werken van Marx, Lenin en Stalin een heilig boek. Een soort Bijbels waar ze iedere tekst moesten leren. Dat dogmatisme is precies waar revolutionair socialisten zich niet mee bezig moeten houden. Socialisme bereik je niet door marxistische boeken uit je hoofd te leren. Socialisme bereik je pas als de meerderheid van alle mensen een ontwikkeld klassenbewustzijn heeft. Dat is de taak voor revolutionair socialisten om te ontwikkelen!  

De leugens over de Duitse eenheid!

Toen de Berlijnse muur in november 1989 viel, wouden vele eenheid. Na bijna 40 jaar verdeeldheid wouden de Duitsers weer één land worden. Dat is begrijpelijk, echter de prijs die zowel West als Oost Duitsland daarvoor moest betalen was hoog. Sommigen Oost Duitsers snakken terug naar de DDR en West Duitse kapitalisten zijn ook niet zo blij met de eenheid tussen West en Oost Duitsland. CDU leider; Helmut Kohl beloofde aan de Oost Duitsers dat ze binnen elke jaren net zo rijk en welvarend zouden zijn als West Duitsers. Deze leugen legde de basis voor het enthousiasme waar veel Oost Duitsers in terecht kwamen. Massaal stemde men op de Alliantie voor Duitsland ( conservatieven ) tijdens de eerste en laatste vrije verkiezingen in de DDR. Vijf jaar later was van dat eenheids-enthousiasme weinig over!  

In de jaren 80 ging het slecht met de Duitse Democratische Republiek. Economisch gezien had het land grote schulden. De productiemiddelen waren verouderd en de bureaucratische planeconomie toonde weinig innovatie. Echter de leiders van de ''Socialistische'' Eenheidspartij van Duitsland ( SED ) bleven strak vast houden aan het conservatieve stalinistische model. De arbeidersklasse zuchtte al 40 jaar onder het dictatoriale bewind en snakte naar de vrijheid en de welvaart, die West-Duitsers leken te bezitten. We zeggen hier duidelijk ''leek'' te bezitten, want de Oost Duitsers waren zich niet bewust hoe het leven in een markt economie eruit zag. Het enigste wat ze zagen waren de mooi producten en de luxe levensstijl van West Berlijnse mensen. De propaganda van de SED over de kapitalistische uitbuitingen wou men na 40 jaar onderdrukking gewoon ( en terecht ) niet meer geloven!

Toen de DDR haar 40 jarig jubileum vierde waren alleen de SED bureaucraten trots en blij met het bestaan van hun ''arbeiders en boeren'' staat. Het proletariaat echter was niet blij en toonde hun woede voor het eerst tijdens de herdenking van de moord op Rosa Luxemburg. Toen SED leiders hun jaarlijkse toespraak hielden, riepen velen dat Rosa Luxemburg zich voor de vrijheid van meningsuiting ingezet zou hebben en nooit pro-SED zou zijn geweest. Daarna ontstonden grote protesten tegen het regime, vooral in Leipzig waar meer dan 100.000 mensen demonteerde!

De harde stalinist; Erich Honecker werd opzij gezet en vervangen door Egon Krenz. Deze Krenz was net zo stalinistisch, maar hij zag in dat de boel uit elkaar viel. Om geen bloed aan zijn handen te krijgen, opende hij de grens tussen de BRD en de DDR in november 1989. Duizenden Oost Duitsers trokken richting West Duitsland en werden met open armen ontvangen. Het kapitalisme verspilde geen tijd en gaf iedere Oost Duitser meteen 100 Duitse Mark als ''welkom geschenk''. 100 Duitse Mark was veel geld voor de Oost Duitsers omdat de DDR Mark buiten Oost Duitsland niets waard was. Het stalinistische regime weigerde om de marktwaarde van hun munteenheid te laten bepalen door de markten. Voor 1 DM kreeg je gewoon 1 DDR Mark. Dat accepteerde de markten echter niet. De DDR Mark was buiten de grenzen van het land niets waard!

Anti-socialistische propaganda begon op het moment toen de muur viel. West Duitse agenten van het kapitalisme trokken de DDR in om mensen tegen het socialisme op te zetten. Daar merkte men dat veel DDR burgers helemaal niet pro-kapitalistisch waren. Erger nog, vele wouden een socialistische DDR. Dus moesten de West Duitse anti-socialisten snel zijn. De rechtse CDU stichtte een Alliantie in Oost Duitsland om mee te doen met de eerste vrije verkiezingen. Deze Alliantie voor Duitsland had een duidelijk programma. De vereniging van West en Oost Duitsland op een kapitalistisch programma!

Tussen november 1989 en maart 1990 lukte het de anti-socialistische partijen om een meederheid van de Oost Duitse stemmers achter zich te krijgen. Dat hadden ze vooral te danken aan Helmut Kohl, de bondskanselier van West-Duitsland. Deze charismatische man, beloofde plechtig dat Oost Duitsland welvarend zou worden onder het kapitalisme en dat het socialisme een mislukt ideaal was. De propaganda tegen het socialisme werd geloofd, aangezien vele echt dachten dat ze 40 jaar onder socialisme hadden geleefd! 

De restanten van de SED stichtte de Partij van het Democratische Socialisme en trachten te pleiten voor een democratisch socialistische DDR. De PDS werd echter niet meer geloofd, zeker omdat de ex-stalinisten een positief beeld van de DDR hadden. Uiteindelijk kon de PDS slechts 16,1% van de stemmers nog overtuigen. Het waren de conservatieven van de Alliantie voor Duitsland die 48% kregen. De Sociaaldemocratische Partij van Duitsland kreeg 21,9%!

Ook de SPD was een voorstander van een vereniging onder kapitalistisch model. Met uitzondering van de PDS stemde alle politieke partijen in de Volkskammer voor een vereniging op de basis van de West Duitse staat. 299 leden stemde voor en 80 leden waren tegen de vereniging. Natuurlijk juichte de anti-DDR partijen toen de PDS leider verslagen verklaarde dat de Volkskammer een einde had gemaakt aan het bestaan van de Duitse Democratische Republiek. Het Duitse kapitaal zou echter al snel merken dat de vreugde van hun politieke lakeien, veel geld zou kosten!  

De beidde landen werden op 3 oktober 1990 verenigt. Een echte vereniging was het niet want de DDR liet zich annexeren door de Bondsrepubliek Duitsland. Meteen na de vereniging werd duidelijk dat de econonie van de ex-DDR niet kon concurreren met West Duitse bedrijven. Bijna alle Oost Duitse bedrijven gingen tussen 1990 en 1995 failliet. De werkeloosheid steeg enorm en de armoede ook. Het neoliberalisme dat de CDU invoerde onder Helmut Kohl was al zwaar genoeg voor de West Duitse arbeiders, voor de Oost Duitsers was het echter een ramp! 

Al in 1994 was de woede groot, de CDU had haar beloftes niet waar gemaakt. Vier jaar neoliberale heerschappij had chaos en sociale ellende gebracht voor veel Oost Duitsers. De CDU verloor flink bij de verkiezingen, maar kon nog net genoeg stemmen winnen om toch een regering samen te stellen met de neoliberalen van de FDP. Zo werd Helmut Kohl weer bondskanselier en gingen de neoliberale privatiseringen gewoon door. De Partij van het Democratische Socialisme kreeg veel protest stemmers. Dit tot woede van de burgerlijke media die de PDS een ''anti-democratische'' partij noemde!

Echter niet alleen de arbeiders waren boos. Het kapitalisme was ook niet bepaald blij met de miljarden die West-Duitsland naar Oost-Duitsland stuurde. De elitaire kapitalisten klaagde over de zwakheid van de Oost-Duitse arbeider en dat hij/zij niet bekwaam was op de arbeidsmarkt. Men moest leren om volgens markt regels te leven. Menselijke waarde was niet belangrijk, de winsten gingen voor de mensen. De ex-DDR arbeiders hadden echter 40 jaar geleefd volgens andere economische principes dan die in West-Duitsland. Bijvoorbeeld was men niet gewend aan ontslag en solliciteren. In de DDR tijd had je vaak een baan voor je leven en ook al was het salaris niet hoog, je had zekerheid. Die zekerheid werd de arbeiders ontnomen en vele konden de onzekere tijden niet aan. Depressie en burn outs waren niet ongewoon! 

In 1998 verloor de CDU haar meerderheid in de Bondsdag. De Duitse stemmers hoopte dat een SPD/Groenen regering hun sociale zekerheid zou geven. Een grote leugen want Gehard Schröder van de sociaal democraten toonde aan dat hij net zo neoliberaal was als Helmut Kohl. Wanhoop en woede was het resultaat. Vele verloren daarom het vertrouwen in de politiek, wat ertoe leidde dat vooral oude mensen heil zochten bij ex-DDR leiders zoals Egon Krenz. Die vertellen hun precies wat ze willen horen. Dat de DDR tijd vooral goed was en dat het huidige Duitsland dat niet is. De anti-socialistische media smult van types zoals Egon Krenz die nog beweren dat de DDR een socialistische staat was. Met negatieve interviews openen deze sensatie ''journalisten'' de aanval op iedereen die iets positiefs over het DDR tijdperk te zeggen heeft. Elke keer wanneer iemand praat over de goede eigenschappen van de DDR, krijg die persoon een golf van verhalen over de misdadige SED, het Stasi terreur en hoe slecht de DDR leiding niet was. De media zet het beeld neer alsof alles in de  DDR net zo wreed en misdadig was als Nazi Duitsland, een grote leugen! 

Vooral leden van Die Linke krijgen vaak negatieve media aandacht. Vooral die leden die een positief beeld hebben over de voormalige DDR, worden door de sensatie ''journalisten'' geconfronteerd met vragen waar ze geen antwoord op weten. Het gaat dan vooral om oude SED leden die jaren lang in het stalinisme gelooft hebben. Ook al is Die Linke een democratisch socialistische partij, hebben veel van deze oude SED leden moeite met vragen die gaan over de SED, de Stasi en het stalinistische systeem van de DDR! 

In de periode november 1989 tot oktober 1990 was de Duitse Democratische Republiek een echte democratische republiek. Het land had een democratisch parlement en de angst was verdwenen. Het was mogelijk geweest om democratisch socialisme op te bouwen, maar daarvoor mistte men een arbeiderspartij. De PDS was ontstaan uit oud-stalinisten en had geen duidelijk socialistisch programma. Verder had de nationalistische propaganda van de CDU meer effect op de Oost-Duiters. Vele wisten niet het drama dat zich zou ontdoen als gevolg van de neoliberale politiek, men geloofde de leugens dat welvaart en luxe allemaal mogelijk waren onder het kapitalisme. Pas jaren later werd duidelijk dat westerse luxe en welvaart alleen mogelijk was voor mensen die voordeel wisten te halen uit de ondergang van de DDR. De ironie is dat veel ex-SED leiders steenrijk geworden zijn met kapitalistische praktijken na 1990. De nomenklatura van de DDR bestaat nog steeds, ze zijn nu deel van de Duitse bourgeoisie!

Nadat bleek dat Oost-Duitsland niet snel rijk en welvarend zou worden trokken veel jongeren naar het westen. Wat overleef raakte gefrustreerd door de werkeloosheid en de armoede. Verschillende neonazi bewegingen konden zo veel jongeren rekruteren. Hoewel de PDS moeite deed om zich tegen het kapitalisme te verzetten hield hun dat niet  tegen om samen met de neoliberale SPD een regering te vormen in Berlijn. Hierdoor heeft de PDS en later Die Linke meer dan -14% van hun electoraat verloren in de hoofdstad!

Die Linke heeft bij de laatste verkiezingen 11% van de stemmen gewonnen. Maar de peilingen voor de verkiezingen in oktober 2013 zijn niet positief. Die Linke staat tussen 7% en 8%. Dat heeft er allemaal mee te maken, dat er een concurrentie partij is. Een tweede partij die aast op de protest stemmers. Deze partij heet heel typisch; Piraten Partij en wil een open en transparante overheid. Heel vaag allemaal, maar het trekt wel jonge stemmers. Vooral de generatie die rond 1995 geboren is, voelt zich aangetrokken tot het protest karakter van deze politieke piraten!

Nu na 23 jaar Duitse eenheid kunnen we de balans opmaken.Miljarden aan West Duits geld ging naar het oosten. Maar waar werden de Oost-Duiters niet rijker van. Erger nog door de invoering van Hartz 4 in 2003 werden de uitkeringen nog lager, tegenwoordig krijgt een langdurig werkeloos iemand slechts 360 euro in de maand. De verlaging van de sociale zekerheid had een grote invloed op de toch al armoedige Oost Duitse gemeenschap. Het duurde bijna 20 jaar voordat Oost Duitsland op ongeveer gelijke hoogte met West Duitsland stond. Het kapitalisme bracht niet de welvaart en de luxe waar zoveel mensen op hoopte!

Voor revolutionair socialisten is het belangrijk om de partij; Die Linke te versterken tot een revolutionaire partij. Maar dat is lastig want de leiding van de partij is sociaal democratisch. Lokaal maken partij-leiders zich op om coalities te gaan vormen met de SPD volgens het rampzalige Berlijnse model. De leden van Die Linke moeten zich realiseren dat hun huidige leiders er niet op uit zijn om een socialistisch Duitsland op te bouwen. Een revolutionair socialistische; Die Linke kan een blok vormen tegen het kapitaal, maar daarvoor moet de partij breken met de compromissen en coalities politiek, die de media en de bourgeoisie van haar eisen!

Boekje openslaan over Zuid Korea

Noord Korea krijgt al jaren negatieve media aandacht. Maar over Zuid Korea wordt sinds 1987 nauwelijks negatief gesproken. Alsof de kapitalistische staat van Zuid Korea opeens een beter land is dan het totalitaire Noord Korea. Politiek gezien heb je meer vrijheid in Zuid Korea, maar die vrijheid is beperkt. Aanhangers van het marxisme kunnen nog steeds opgepakt worden voor het ''schenden van de nationale veiligheid''. Een dictatoriale wet maakt het mogelijk om Koreanen die anti-Zuid Korea zijn te vervolgen! 

De ROK ( Republic of Korea ) is geen zuivere democratie. Het land heeft zich verbeterd in de laatste 23 jaar, maar de ego's van de anticommunistische dictatuur zijn nog goed te voelen. 28.000 Amerikaanse soldaten zitten nog in Zuid Korea aan de DMZ. Deze VS soldaten moeten de dicatuur van het grote geld in Zuid Korea beschermen. Hoewel hun geweren naar Noord Korea wijzen, is het VS leger blind voor de misdaden die achter hun rug om in Zuid Korea gebeurde! 

In dit socialistische bericht doen we een boekje open over de periode 1948-1987 in Zuid Korea. De periode van de eerste republiek, een dictatoriaal moment in de Zuid Koreaanse geschiedenis. We kennen Syngman Rhee, de dictator die Zuid Korea tussen 1948 en 1960 bestuurde. Rhee werd in 1875 geboren in een protestants christelijk gezin. Toen hij twee jaar oud was, verhuisde zijn gezin naar Seoul. Korea was toen der tijd nog een onafhankelijk keizerrijk!

In 1910 werd Korea geannexeerd door het Keizerrijk Japan. 35 jaar Japanse overheersing stonden het land te wachten. Rhee deed werk voor christelijke groepen in bezet  Korea, maar vluchtte uiteindelijk naar de Verenigde Staten van Amerika. Daar werd Rhee voorzitter van de Koreaanse regering in ballingschap, dat was in 1919. Maar zijn corrupte houding maakte hem niet populair. Na zes jaar van machtsmisbruik werd Syngman Rhee afgezet als leider van de Koreaanse regering in ballingschap!

Hij bleef in de Verenigde Staten wonen. Daar woonde ook veel Koreaanse burgers, die uit Korea gevlucht waren. Tot 1945 was hij een onbekend figuur, alleen de regering in ballingschap wist wie Syngman Rhee was en vele waren niet blij toen de Amerikanen hem kozen om Zuid Korea te leiden! 

Dat gebeurde in 1945, na de capitulatie van Japan. De Amerikanen hadden een sterk anticommunistische leider nodig. Syngman Rhee was de perfecte kandidaat. Hij was machtshongerig, loyaal tegenover het Amerikaanse imperialisme en fel tegen linkse idealen. Op 10 mei 1948 werd hij gekozen in het nieuwe parlement van Zuid Korea. Linkse partijen weigerde mee te doen me deze schijn-verkiezingen. Want democratisch was Zuid Korea absoluut niet! 

In augustus 1948 werd Zuid Korea onafhankelijk. Syngman Rhee werd president en begon met zijn anticommunistische politiek. 30.000 linkse Koreanen werden opgepakt en opgesloten. De VS klaagde niet over de enorme schending van de mensenrechten. Nee, de VS was juist blij met de anticommunistische; Syngman Rhee. Want het kapitalisme kreeg vrij spel van de dictator. De oude bourgeoisie bleef gewoon rijk en machtig! 

Hoewel het Zuid Koreaanse leger gesteund werd door de VS, kreeg het niet meteen de beste wapens. Door de corruptie en machtsmisbruik van Syngman Rhee was het moreel niet bepaald hoog in het leger. Ondanks het feit dat het Zuid Koreaanse leger zwakker was dan het Noord Koreaanse Volksleger, daagde men Noord Korea wel uit. Tussen 1948 en 1950 waren enorm veel grensconflicten tussen Noord en Zuid Korea!

Uiteindelijk viel Noord Korea het zuiden aan. Maar we kunnen met zekerheid zeggen dat ook Syngman Rhee plannen had gemaakt om Noord Korea aan te vallen. 
De invasie verliep goed voor het noorden. Het leger van Zuid Korea was zwakker en op 28 juni 1950 werd Seoul veroverd. Rhee en zijn regering vluchtte naar het zuiden van het land! 

Terwijl het corrupte regime in elkaar stortte werden meer dan 100.000 tegenstanders van Syngman Rhee vermoord. Vooral in de Bodo Liga concentratiekampen stierven honderdduizenden. Deze slachtoffers van het Witte Terreur in Zuid Korea werden ''communisten'' genoemd door Syngman Rhee. De VS wist van deze massamoorden, maar deed niets. Want het leven van een communist was niets waard voor de Amerikanen! 

Bijna 55 jaar kregen de communisten de schuld van de massamoorden in de Bodo Liga. De anticommunisten brulde dat Noord Korea deze 100.000 mensen vermoord had. Pas in 2005 erkende de overheid in Zuid Korea wat linkse groepen al meer dan een halve eeuw riepen. Pas in de 21ste eeuw neemt Zuid Korea verantwoordelijkheid voor de misdaden die Syngman Rhee begin in naam van het anticommunisme!

De Verenigde Naties kwam Zuid Korea helpen en drong het Noord Koreaanse Volksleger terug naar het noorden. Even leek de droom van een anticommunistisch verenigd Korea werkelijkheid te worden. De verenigde krachten van de anticommunistsche landen was te groot voor Noord Korea. Syngman Rhee moet al plannen gemaakt hebben voor massa executies van Kim Il Sung aanhangers!

Maar de Volksrepubliek China was niet bereid om een anticommunistisch Korea te tolereren. Mao Zedong moest er niet aan denken dat Amerikaanse soldaten straks aan zijn grenzen stonden. Dus stuurde hij 700.000 soldaten naar Korea om tegen de VN te vechten. Hierdoor werd het regime van Kim Il Sung gered van de ondergang. Uiteindelijk tekende men een staak het vuren in 1953. Toch is de Korea Oorlog formeel nog niet afgelopen! 

Syngman Rhee bleef tot 1960 dictator. Machtsmisbruik was doodnormaal en de leden van de bourgeoisie genoten van de anticommunistische dictatuur. Linkse mensen werden opgejaagd en gemarteld door de staats-politie, die opgeleid werd door de CIA. Toch groeide de woede onder jongeren. Vooral studenten hadden genoeg van de corruptie en de misdadige dictator. In april 1960 kwamen ze in opstand tegen het autocratische regime! 

De 84 jarige dictator gaf het bevel om de opstandige studenten te doden. Dat ging de bourgeoisie echter te ver. Men besloot om de bejaarde leider af te zetten en een jonger iemand aan te wijzen om de nieuwe president te worden. De CIA bracht Syngman Rhee naar de VS waar hij vijf jaar later zou overlijden. Het militair nam de macht over en onder Park Chung-hee kreeg Zuid Korea haar eerste ( en niet laatste ) militaire overheid! 

Generaal Park Chung-hee was een sterke anticommunist en wist dat men een toekomstige opstand van studenten moest voorkomen. Dus kreeg Zuid Korea een geheime inlichtingendienst genaamd de; Nationale Inlichtingendienst ( KCIA ). Deze KCIA werkte volgens CIA methodes en hield vooral linkse groepen in de gaten. Zo kon men kritische personen snel arresteren en laten verdwijnen! 

Het militaire regime van Park Chung-hee duurde van 1962 tot 1979. Hij onderdrukte het Zuid Koreaasne volk in naam van het anticommunisme. Kinderen leerde op school om het communisme te haten. Deze lessen werden heel belangrijk geacht, omdat Noord Korea zijn wapens nog steeds op het zuiden richten. De overheid gebruikt deze dreiging om hun misdaden te legitimeren. Wie een boek las dat pro-communistisch was kon een gevangenisstraf riskeren. Ondertussen brulde de media in de VS en West-Europa dat Zuid Korea een vrije democratie was! 

Economisch gezien groeide de economie snel onder Park Chung-hee. Tot 1962 was Zuid Korea een economisch zwak land. Veel gebieden waren nog niet hersteld van de oorlog, terwijl Noord Korea dankzij haar planeconomie alles al hersteld had. De jaren van corruptie onder Syngman Rhee hadden het zuiden zwakker achter gelaten. Daarom begon men aan snelle economische hervormingen. Park Chung-hee begon samen te werken met Japanse bedrijven. Dat maakte hem niet populair want veel Koreanen hadden nog een pest hekel aan Japanners! 

Tijdens de Vietnam Oorlog vochten 320.000 Zuid Koreanen, aan de kant van de Zuid Vietnamese regering tegen Noord Vietnam. De bourgeoisie van Zuid Korea en haar militaire machthebbers, wouden kosten wat het kost voorkomen dat Noord Vietnam de oorlog zou winnen. De Zuid Koreanen werden gehaat door het Vietnamese volk. Ze waren wreed en barbaars, vooral tegenover vermoedelijke Viet-Cong sympathisanten. In april 1975 viel Zuid Vietnam en leed het anticommunisme een bittere nederlaag. Deze nederlaag mocht niet herhaald worden in Zuid Korea. Dus werd het leger gemoderniseerd volgens de nieuwste technologie. Dat maakt het militair van Zuid Korea tot één van de modernste ter wereld! 

Eind jaren 70 groeide echter de ontevredenheid. Weer waren het de studenten die vonden dat Park Chung-hee weg moest. De demonstraties groeide snel en de militaire dictator voerde de noodtoestand in. 400 demonstranten werden opgepakt en gemarteld. Hierdoor groeide de woede onder jongeren zo snel, dat in alle grote steden protesten ontstonden! 

Uiteindelijk was het de KCIA die een einde maakte aan het leven van Park Chung-hee. De directeur van de inlichtingendienst, dode de president op 26 oktober 1979. Volgens de directeur was Park Chung-hee een bedreiging voor de ''democratie'' geworden. Een schijn excuses, vermoedelijk wou de KCIA gewoon deze onpopulaire leider snel afzetten. Echter het militair lieten het er niet bij zitten en arresteerde de directeur en iedereen die mee had gelopen om Park Chung-hee te doden! 

Generaal; Chun Doo-hwan werd uiteindelijk de nieuwe militaire dictator van Zuid Korea. Van 1980 tot 1988 heerste hij in naam van het anticommunisme. Tijdens zijn acht jarige bewind bevocht Chun Doo-hwan alle landen die zich ''socialistisch'' noemde. Hij was fel tegen de Sovjet-Unie en de Volksrepubliek China. Zijn anticommunisme was zo groot dat Noord Korea in 1983 probeerde hem te doden. Dat mislukte en Chun Doo-hwan zorgde voor de arrestatie van honderden tegenstanders van de Republiek Korea!

Zijn dictatoriaal bewind was voldoende voor Ronald Reagan die geen waarde legde op mensenrechten en vrijheid van meningsuiting. Althans geen waarde op vrijheid voor communisten en links denkende mensen. De conservatieve VS politici brulde over de misdaden in stalinistische landen, maar zwegen over hun steun aan dictatoriale rechtse landen zoals Zuid Korea. Dat toont de hypocriete houding van de anticommunisten en hun misdadigheid! 

Maar dit keer zouden de arbeiders en studenten het niet meer pikken. Na nog eens zeven jaar van militaire heerschappij eiste ze in 1987 vrije verkiezingen en een einde aan de ondemocratische houding van de overheid. Chun Doo-hwan gaf toe en deed in 1988 afstand van de macht. Zijn conservatieve partij won de eerste ''democratische'' verkiezingen. Echt democratisch waren die niet volgens ons, maar wel beter dan de vorige schijn-verkiezingen! 

De macht van de conservatieven zou pas in 1995 verbroken worden. Toen kwamen de neoliberalen aan de macht. Deze waren duidelijk minder anticommunistisch en hadden meer economische interesses dan wreed anticommunisme. Hoewel de neoliberale overheid slecht was voor arbeiders, werden de politieke vrijheden versterkt. Toch blijft het verboden in Zuid Korea om een communistische partij op te richten. Zelfs in 2013 is dat nog niet toegestaan!

In februari 2011 werden acht leiders van de Socialistische Arbeiders Liga van Korea opgepakt omdat ze tegen de Republiek Korea waren. Hun arrestatie toont aan dat de Republiek Korea nog geen echte vrije democratie is. De bourgeoisie blijft ondemocratische methodes gebruiken tegen linkse mensen en hun partijen. Maar er is één positief iets te melden. De overheid van Zuid Korea erkend na 55 jaar het feit dat ze misdaden gepleegd hebben tegen de menselijkheid. Na 55 jaar weet men eindelijk dat de moord op 100.000 Koreanen in de Bodo Liga geen ''communistische'' misdaad was. In tegendeel het was een anticommunistische misdaad, een misdaad waarvan de VS wist dat ze begaan was. Maar de Amerikanen deden er niets tegen. Dit bewijst dat de VS niets gaf om de mensenrechten tijdens de Koude Oorlog. Men gebruikt deze slechts als excuus om kritiek te leveren op de Sovjet-Unie! 

Al in 1925 bewees Syngman Rhee dat hij 

politiek corrupt was!