Eerste demonstratie tegen Amsterdamse SP-wethouder

Op woensdagmiddag 10 september was in Amsterdam een demonstratie tegen de dwangarbeid die werklozen krijgen opgelegd door de gemeente. SP-wethouder Arjen Vliengenthart vroeg de demonstranten ‘geduld’ te hebben. Maar kan hij de beloften uit het college-akkoord waarmaken?

Door Rob Gerretsen - Internationale Socialisten

De dwangarbeid is niet alleen gedwongen werken, maar ook vervelend werk. Het is werk zonder cao of arbeidscontract, zonder stakingsrecht. De verhoudingen zijn autoritair, als werkloze kom je er niet verder mee, en als klap op de vuurpijl verdringt het bestaande betaalde arbeid.

Demonstratie

Zo’n tweehonderd mensen liepen mee in een demonstratie naar het stadhuis. De Bijstandsbond had een spandoek met ‘Geen bestaansonzekerheid en arbeidsdwang’ en er werden mooie T-shirts uitgedeeld met ‘Amsterdam, vrij van dwangarbeid’. Behalve de Bijstandsbond waren het Actiecomité Dwangarbeid Nee, FNV Bondgenoten en enkele leden van de SP en Internationale Socialisten aanwezig. 

De organisatie had een groot aantal leuzen uitgedeeld aan de demonstranten, zoals: ‘Wat willen we? Loon. Wanneer willen we het? Nu!’, ‘Wij zijn niet bang, wij zijn hier, wij willen poen voor de arbeid die we doen’, en ‘Voor elke seconde die je ons dwingt te werken, krijg je verzet, verzet, verzet’. 

De demonstratie naar het gemeentehuis ging tijdens spitsuur over de drukke Weesperstraat en bleef even staan voor het gebouw van de Dienst Werk en Inkomen, die de dwangarbeid organiseert.

Het is op zich niet bijzonder dat mensen met een uitkering in verzet komen tegen de vernederende en beledigende manier waarop de gemeentelijke diensten hen behandelen of tegen ondernemers aan wie zij worden uitgeleend. Deze dwangarbeid of ‘gesubsidieerde arbeid’ bestaat al veel langer, in verschillende vormen. Maar in het huidige rechtse politieke klimaat wordt de druk op mensen opgevoerd. 

''Socialistische'' Partij 

Wat wel bijzonder is, is dat sinds kort een SP-wethouder verantwoordelijk is voor deze dwangarbeid. De SP zit sinds deze zomer in Amsterdam in een College met D66 en de VVD, om zo vast een beetje te oefenen voor ‘echte’ regeringsdeelname in Den Haag.

In het Collegeakkoord staat dat er een eind moet komen aan de dwangarbeid zonder loon. In het akkoord staat: ‘Werk moet lonen. We stoppen met onbetaald werk en bieden werk dat zowel van meerwaarde is voor degene die het verricht als voor Amsterdam als geheel… in een tijdelijke perspectiefbaan tegen minimaal het minimumloon voor maximaal 2 jaar.’ 

Maar wanneer stopt dit? SP-wethouder Arjan Vliegenthart (wethouder Werk, Participatie, Inkomen en Armoede) hield een nietszeggend babbeltje bij de demonstratie, die hij natuurlijk vooral ‘als steun in zijn rug’ zei te zien. Het was wel de eerste demonstratie tegen zijn beleid. 

Geduld

De mensen in de dwangarbeid moeten vooral geduld hebben volgens hem, want hij moet eerst een paar plannen door de gemeenteraad zien te krijgen en dan zien we volgend jaar wel verder. In een interview in de MUG zegt Vliegenthart al: ‘Ik heb tegen het Actiecomité Dwangarbeid Nee gezegd dat het een moeilijke opgave wordt om perspectiefbanen te vinden waarbij mensen uiteindelijk door de werkgever worden overgenomen.’ De demonstranten wilden echter een onmiddellijk einde aan de voortdurende repressie en de dwangarbeid. Sommige mensen hadden al grote problemen gekregen toen zij flyers voor de demonstratie uitdeelden aan collega-dwangarbeiders. 

De nieuwe gesubsidieerde banen, die het College misschien wil gaan invoeren, gaan de problemen van werklozen en mensen met een uitkering niet oplossen. Daarvoor is in de eerste plaats een sterke algemene arbeidstijdverkorting met behoud van loon nodig. En natuurlijk grote sociale investeringen, in de zorg, in de bouw, in het onderwijs, in de kinderopvang, enzovoorts. Intussen moeten de uitkeringen omhoog en moet de repressie van de gemeentelijke diensten stoppen.

Het lijkt onwaarschijnlijk dat de SP en het College hun beloften kunnen waarmaken. Daarom is er meer druk nodig om de dwangarbeid snel af te schaffen. De demonstratie was een goed moment, maar de vakbonden zouden hier veel actiever mee moeten worden, samen met organisaties van uitkeringsgerechtigden.

Zie verder www.dwangarbeidnee.nl

De tweede Libische burgeroorlog

In september 2014 is Libië weer in staat van burgeroorlog. Drie jaar na de revolutie die Muammar Gaddfi vernietigde, is het land compleet verscheurd door rivaliseerde stammen en milities. Maar ook politici gebruiken sektarische en autoritaire methodes om hun zin door te drukken. Libië droeg tot oktober 2011 de naam; Grote Socialistische Volks Libische Arabische Jamahiriya. De term Jamahiriya was een naam van Gaddafi en duidde op een staat van de massa's. In werkelijkheid was Libië alles behalve een democratie van de massa's. Via de ''Revolutionaire Comités'' hield de Gaddafi familie het land in een ijzeren greep. Iedereen die kritisch dacht werd opgepakt en opgesloten. In februari 2011 barstte de bom en kwam het Libische volk in opstand. Helaas zou de eenheid van korte duur zijn. Meteen na de dood van de ''lieve broederlijke'' leider ontstonden ruzies en sektarische conflicten die zouden leiden tot een tweede Libische burgeroorlog!

De luchthaven van de hoofdstad Tripoli laat duidelijk zien wat de gevolgen zijn van deze sektarische oorlog tussen stammen, milities en politici. In februari 2011 drongen duizenden naar de luchthaven om het geweld te ontvluchten. Dat waren vooral gastarbeiders die in Libië werkte in de olie industrie. Toen de rebellen in augustus de hoofdstad naderde, werd fel om de luchthaven gevochten. Ondanks dat enkele toestellen vernietigd werden bleef de schade beperkt. De luchthaven ging weer open en Libyan Airlines begon weer met vliegen, alles leek goed te komen!

Tussen oktober 2011 en mei 2014 ging het echter goed mis. Ruzies en conflicten ontstonden tussen verschillende stammen en milities. Deze conflicten zijn allemaal terug te brengen tot een simpel feit: Libië bestond tot 1951 niet als zelfstandige natie. Het land was opgericht toen de Italianen vertrokken. Koning Iris was een monarch uit Benghazi, dus de westerse Libiërs mochten hem al niet. Zeker omdat de autoritaire koning alle macht naar zich toe trok en een absolute monarchie oprichtte. Die monarchie koos de kant van het westen en steunde de VS en andere conservatieve Arabische koninkrijken. Idris wou niets weten van de populaire Egyptische president Nasser, die door jonge Arabieren verheerlijkt werd. In het Koninkrijk Libië waren de progressieve idealen van Nasser, niet gewenst onder de conservatieve monarchisten!

In september 1969 greep het leger de macht. Een 27 jarige officier genaamd Muammar Gaddafi werd leider van de Revolutionaire Commandoraad volgens Egyptisch voorbeeld. De nieuwe Libische Arabische Republiek werd geen democratie, maar Gaddafi nationaliseerde wel de productie middelen en gaf welvaart aan de lagere sociale klassen, wat hem populariteit opleverde. In 1977 werd de Socialistische Volks Libisch Arabische Jamahiriya opgericht. Volgens Gaddafi was deze staatsvorm superior aan het Russische stalinisme en de westerse parlementaire democratie. Op papier was de Jamahiriya een soort raden-democratie, massieve raden van normale mensen zouden heersen. Gaddafi was slechts de ''Gids van de Revolutie'' of ook wel de ''broederlijke leider''. Maar via de ''Revolutionaire Comités'' ( RC ) hield hij alle macht in handen. Wie kritiek had op Gaddafi werd door de RC's hard handig aangepakt!

Gaddafi steunde bijna elke groep die anti-Amerikaans was. Zo konden anti-imperialistische groepen trainingen ontvangen in Libië. De PLO van Yasser Arafat, de Duitse; RAF en ook het Japanse Rode Leger trainde in het land van de ''liever broederlijke'' leider. In 1986 besloot Ronald Reagan om Gaddafi te doden. Amerikaanse vliegtuigen probeerde hem in zijn eigen huis te raken. Maar de Gaddafi familie werd gewaarschuwd en kon op tijd de schuilkelders in gaan. Eind jaren 90 besloot de Libische leider dat het anders moest. Het stalinisme was verdwenen en Libië stond geïsoleerd in de wereld. Dus zweerde hij het terrorisme af en in 2003 werden stappen ondernomen, om het kapitalisme in te voeren. Vooral de westerse olie-bedrijven waren dol blij met de markt hervormingen van Muammar Gaddafi!

Na jaren van isolatie stond Libië weer in de schijnwerpers van de wereld. Het land had zich geopend en Gaddafi werd zelfs de Koning der Koningen genoemd door Afrikaanse leiders. Dit omdat de Libische leider zich had ingezet voor Afrika. Vooral na 1977 keek Gaddafi meer naar Afrikaanse landen dan naar Arabische. Het was Libië die aandrong tot de oprichting van de Afrikaanse Unie in 1999 en steunde Nelson Mandela tegen Apartheid. Echter het Libische volk was niet tevreden, de markt hervormingen waren slechts goed voor een kleine elite, voornamelijk de familie van Gaddafi zelf. Vooral de dochter van de ''lieve broederlijke'' leider leeft in een monster villa met ondergronds zwembad. Ook zijn zonen leefde in prachtige paleizen, vol met luxe producten waar Libische arbeiders alleen van kunnen dromen!

Onder invloed van de Arabische opstanden tegen dictators, keerde jongeren in Benghazi zich tegen het regime van Gaddafi. Die stuurde politie op de demonstranten af, maar die bleven maar groeien. Eind februari namen ze bezit van de stad en werd de gehate groene vlag van de Jamahiriya verscheurd. De jeugdige rebellen namen de oude monarchistische vlag weer aan. Deze vlag werd door anti-Gaddafi Libiërs gebruikt. Revolutionair socialisten waarschuwde dat het gebruik van deze vlag, niet door iedereen gesteund zou worden. Gaddafi wist inderdaad nog veel aanhang te mobiliseren, zeker omdat de NAVO de rebellen ging ondersteunen!

Tussen februari en oktober 2011 vochten Libische rebellen tegen het leger van de Jamahiriya. Dit leger was echter nooit optimaal en zwaar onderontwikkeld. Veel soldaten liepen ook over naar de rebellen. Met de luchtsteun van de NAVO wisten de rebellen in augustus, de hoofdstad Tripoli te bereiken. Na enkele dagen vechten was de hoofdstad bevrijd en trokken de laatste Gaddafi soldaten zich terug naar Sirte, de geboorteplaats van hun leider. Daar begon de laatste fase van de eerste Libische burgeroorlog. Op 23 oktober probeerde Muammar Gaddafi te vluchten in een konvooi. NAVO toestellen vielen aan en de Libische leider moest dekking zoeken in een pijpleiding. Daar vonden de rebellen hem. Nadat ze hem ronddroegen, sloegen en intimideerde werd Gaddafi in het hoofd geschoten en overleed!

Vele dachten dat de dood van Gaddafi het einde was van de burgeroorlog. Dat klopte slechts gedeeltelijk. Het vechten stopte, maar de milities bleven bestaan. Ook al werd het Nationale Leger van Libië opgericht, de stammen en milities bleven bewapend. Politiek gezien heeft Libie geen ervaring met verkiezingen. Politieke partijen waren onder zowel Koning Iris als Muammar Gaddafi verboden. Na de ondergang van de Jamahiriya werden politieke partijen opgericht. Maar de meeste Libiërs snappen niets van politiek. Dat zie je ook aan hun stemgedrag, de meeste politici die gekozen werden waren onafhankelijk, niet gebonden aan een politieke partij. De eerste verkiezingen vonden plaats in juli 2012, Het Libische Generale Nationale Congres ( GNC ), moest het parlement gaan worden van de nieuwe Staat Libië!

Echter er waren veel onenigheden en debatten. Wat moest het nieuwe Libië voorstellen, een seculiere democratie, een democratie met islamistische opvattingen? Veel ruzies waren het gevolg, vooral tussen seculiere democraten en islamieten. Ondertussen bleven de wapens in de handen van stammen en milities, die elkaar om oude sektarische haatgevoelens graag te lijf gingen. De politiek kon weinig tegen deze milities doen, omdat men in Libië niet bekend is met eigen bestuur. Tot 2011 nam één stam ( Gaddafi's stam ) alle besluiten en moest men gewoon JA knikken!

De Libische arbeidersklasse had veel potentiaal, maar nam geen onafhankelijke stelling. Ondertussen wisten radicale islamieten populariteit te winnen, door te pleiten voor een islamistische theocratie. Veel jongeren raakte in de ban van het islamisme, zeker omdat er zo weinig sociale veranderingen kwamen. Islamistische milities begonnen met aanslagen, maar het GNC deed niets, Oppositie buiten het parlement gaven islamistische politici de schuld, die zouden alles doen om het GNC verdeeld te houden. 

In juni 2013, werd een islamiet gekozen tot voorzitter van het Libische Generale Nationale Congres. Hierdoor hadden de reactionaire islamieten een meerderheid aan steun. Zij begonnen met het invoeren van strenge conservatieve regels.  Zo werd het verplicht om hoofddoeken te dragen op universiteiten en er kwam een speciale religieuze politie. Libië moest islamistisch worden vonden de islamieten. De seculiere politici werden tegenwerkt en zelfs opgepakt als ze in het openbaar kritiek hadden op het islamisme. Al snel vonden veel Libiërs dat het GNC dingen deed die ondemocratisch waren. Mensenrechten organisaties hebben veel kritiek op de Libische overheid, maar die trekt zich niets aan van hun mening. In december 2013 werd de islamistische wetgeving ingevoerd, tot woede van seculiere Libiërs!

Seculiere leden van het GNC wouden verkiezingen uitgeschreven voor juni 2014. Maar dat weigerde de meerderheid van het GNC. Toch hield de seculiere oppositie verkiezingen in delen van het land. De uitslag was niet representatief te noemen. Winnares waren de seculiere nationalisten en democraten, want slechts 18% van alle stemmers kwam stemmen. De islamieten erkende de uitslag niet. Na deze (schijn)verkiezingen eiste de nationalisten de ontbinding van het GNC, hun Raad van Volksvertegenwoordigers moest het nieuwe parlement worden. Echter het GNC had al in januari besloten om nog een jaar langer aan te blijven, dit terwijl hun mandaat verlopen was!

Het Generale Nationale Congres en de Raad van Volksvertegenwoordigers staan nu lijnrecht tegenover elkaar. De strijd gaat vooral tussen het parlement van de nationalisten en het oude parlement dat door islamieten wordt bestuurd. De wortels van deze tweede Libische burgeroorlog liggen in het sektarisme van deze groepen. Vechten begon in mei van dit jaar, toen islamistische milities de aanval opende op de nationalisten. Generaal Khalifa Haftar riep alle milities op om de nieuwe regering van de nationalisten te steunen, maar dat werd ijskoud geweigerd door veel islamistische groepen. Het Libische Nationale Leger koos dan wel de kant van de nationalisten, maar is ondergeschikt aan de vele milities. Een verenigd leger bestaat in feite niet!

Omdat alle groepen onder de huidige Libische vlag vechten is het zeer moeilijk om onderscheidt te maken. De vlag van het Koninkrijk/Staat Libië wordt alleen verworpen door de aanhangers van de vermoorde; Muammar Gaddafi, die zich gesterkt voelen door het sektarisme. Zij gebruiken nog de groene vlag van de voormalige Libische Arabische Jamahiriya en zullen zeker meer steun winnen. Vooral omdat Libië onder Gaddafi tot de meer welvarende Arabische landen behoorde. Het is best mogelijk dat de aanhangers van de Jamahiriya op nostalgie kunnen rekenen bij een deel van de bevolking, nu de voormalige rebellen elkaar beschieten!

Islamisten besturen op dit moment de hoofdstad Tripoli en Benghazi. Tijdens gevechten om de nationale luchthaven werd bijna de gehele vloot van Libyan Airlines uitgeschakeld. Na de verovering van Tripoli Airport door islamieten, viel de civiele luchtvloot in hun handen. Het westen vreest dat met deze toestellen, terreur aanvallen uitgevoerd kunnen worden. Echter het is de vraag of de islamieten in staat zijn om de burgertoestellen te repareren. Door het schieten zijn veel machines beschadigd, waarvan enkele zeer zwaar.

Toen duidelijk werd dat de seculiere nationalisten de strijd om de luchthaven aan het verliezen waren, staken ze het hoofdgebouw in brand. Zo ging de passagiers hal in vlammen op. Hiermee is Tripoli Airport een treurig symbool geworden voor deze tweede Libische burgeroorlog. In 2011 nog hoopvol veroverd op Gaddafi aanhangers, in 2014 verwoest door ex-rebellen die ooit voor ''Libische vrijheid'' vochten!

Revolutionair socialisten verwerpen hun sektarisme. Wij staan in oppositie tegen de reactionaire islamieten, maar ook tegen de pro-westerse democraten en nationalisten. Arbeiders in Libië moeten onafhankelijke comités oprichten en pleiten voor een socialistisch alternatief. Deze tweede burgeroorlog is ontstaan omdat de Libische arbeidersklasse niet zelf in actie komt. Men laat zich leiden door reactionaire leiders, die de arbeiders niets te bieden hebben. Een islamistisch of seculier Libië is geen alternatief, zolang het land vast houdt aan het kapitalisme. Muammar Gaddafi was een wrede dictator, maar door deze tweede burgeroorlog, zal zijn regime verheerlijkt worden door bepaalde mensen!

Tripoli Airport gaat in vlammen op. Een treurig beeld van

een land dat ooit tot de welvarendste van Noord Afrika behoorde!

''Duitsers'' claimen ''Nederland''

Stel je eens voor dat Nederland bezet zou zijn door Duitsland rond 1967. De Bondsrepubliek valt het Koninkrijk der Nederlanden binnen en maakt van ons land een Duitse deelstaat. Hun rechtvaardiging? 1000 jaar geleden was Nederland deel van het Heilige Romeinse Rijk der Duitse Natie en dus claimen de Duitsers, dat dit land toebehoort aan hun. De VN verwerpt de invasie, maar kan niets doen omdat de Duitsers gesteund worden door de Verenigde Staten van Amerika. Ondertussen komen Duitse kolonialisten ons land binnen, 700.000 Nederlanders worden verjaagd. Hun huizen afgebroken en vervangen door Duitse woningen. Na 47 jaar bezetting claimt Duitsland meer en meer Nederlandse grond voor hun kolonisten!

Je zou woest zijn als een buitenlandse invasiemacht je land binnen valt. Sommigen zullen in het verzet gaan. Maar als de hele wereld achter Duitsland staat en woedend reageert als jouw volk zich verzet tegen de bezetters, dan ga je de wereld haten. Zeker die wereld die pal achter Duitsland zou staan in ons verhaal. Het is begrijpelijk dat er verzet zou komen. Gewapend verzet en pacifistisch verzet. De Duitsers brullen dat iedereen die zich verzet een terrorist is en zo brullen ook de Amerikanen. Nederlandse vrijheidsstrijders worden de zwaarste terroristen genoemd omdat ze aanvallen uitvoeren op Duitsers die zich in Nederland vestigen als kolonisten!

Laten we eens zeggen dat Nederland volledig atheïstisch zou zijn. 90% zou de religie verwerpen en het christendom zien als verwerpelijk. De Duitsers claimen bezit van Nederland op basis van het oude heilige christelijke Duitse rijk dat in de middel eeuwen bestond. Omdat Nederlanders atheïsten zijn, worden ze geminacht door de diep religieuze Duitsers. Het tonen van de Nederlandse driekleur wordt als terroristische daad beschouwd, door de bezetters en hun kolonisten. Overal in de wereld protesteren Duitsers tegen het tonen van de Nederlandse vlag. Het zou gaan om een terreur vlag, een vlag die verantwoordelijk is voor de dood van duizend ''onschuldige'' Duitse kolonisten in bezet Nederland!

Nederlanders komen op een moment in opstand tegen de Duitse bezetting. De eerste Grote Opstand wordt echter brut neergelagen. 100 Duitse kolonisten worden gedood, het Duitse Defensie Leger dood 1.000 Nederlanders. De Amerikaanse en Duitse bladeren schrijven over de dood van ''onschuldige'' Duitse kolonisten, hoe ze door de 'terroristische'' Nederlanders vermoord worden. ''Terroristen zijn het'' brult de Amerikaanse Republikeinse Partij en belooft de Duitse regering meer wapens te sturen om het Nederlandse terrorisme tegen te gaan!

De christelijke wereld staat pal achter Duitsland. Het feit dat Duitse helikopters massaal woonwijken beschieten en daarbij onschuldige Nederlanders doden wordt nauwelijks vermeld. Maar wanneer de Bevrijdingsbeweging van Nederland ( seculier verzet ) enkele Duitse kolonisten dood is het meteen ''duivels'' en ''terroristisch''. Uiteindelijk wordt een overeenkomst gesloten in Berlijn. De Bevrijdingsbeweging van Nederland is bereid om de wapens neer te leggen in ruil voor autonomie, in die gebieden die niet door Duitse kolonisten worden geclaimd!

In de opgestelde akkoorden wordt vast gelegd dat Duitsland zich volledig terugtrekt uit Nederland. Hoewel de Nederlanders zich aan het akkoord houden blijven toch Duitse soldaten actief. Nog steeds worden Nederlanders als minder behandeld. Duitse soldaten eisen dat men Duits praat en zich christelijke gedraagt. Er groeit woede en afkeer, zeker tegenover de Bevrijdingsbeweging van Nederland die meer en meer corrupt wordt nu ze politiek bedrijven. Nederlanders vallen terug op het Atheïstische Verzet. Een radicaal atheïstische groepering die de volledig vernietiging van de Duitse christelijke staat nastreeft! 

Het Atheïstische Verzet verwerpt de christelijke religie en laat aanslagen uitvoeren op christelijke kerken en gebouwen. De Duitsers reageren fel en laten iedereen die ook maar sympathie voor het atheïsme toont, oppakken en berechten. Daarbij worden ook kinderen en tieners opgepakt. De Verenigde Naties maken in een rapport duidelijk dat Duitsland doet aan martelingen van kinderen. Maar opnieuw houdt Amerika hun hoofd boven water. De christelijke Amerikanen zeggen dat Duitsland zich slechts verdedigd tegen het ''atheïstische terrorisme''!

Duitsland besluit om Noord Nederland te ontruimen. Veel Duitse kolonisten zijn woedend, maar met harde hand ruimt het Duitse Defensie Leger, Noord Nederland leeg. De gebieden worden overgedragen aan de Nederlanders. Bij de eerste verkiezingen wint het Atheïstische Verzet een meerderheid. Echter de Bevrijdingsbeweging van Nederland weigert om de uitslag te aanvaarden, ook Duitsland verwerpt het. Dus wordt Noord Nederland systematisch afgesloten van de buitenwereld. Duitse marine schepen blokkeren de waterwegen en zo wordt Noord Nederland een open gevangenis! 

De radicale atheïsten vuren zwaar verouderde raketten af op Duitsland via Noord Nederland. Hierdoor besluit Berlijn om luchtaanvallen uit te voeren. Bij die aanvallen worden bijna 2.000 Nederlandse burgers gedood, slechts 61 Duitsers sterven. De wereld is woest op Duitsland, maar de Amerikaanse regering staat pal achter hun Germaanse bondgenoot. Het lijden van de Nederlanders duurt voort. Hun verzet wordt terroristisch en misdadig genoemd. Iedereen die sympathie toont wordt anti-christelijk genoemd en anti-Duits. Amerikaanse kranten laten nauwelijks het lijden van de Nederlandse burger zien. Alleen de slachtoffers van terreur aanslagen door het Atheïstische Verzet worden getoond. De Bevrijdingsbeweging van Nederland doet nauwelijks meer aan actief verzet en wordt meer gezien als een collaboratie groepering van de Duitsers. In het jaar 2014 eist Duitsland van de Nederlanders een gebied van totaal 400 hectaren. Daar moeten nieuwe kolonies van Duitsland gebouwd worden. Weer roven de Duitsers land weg!

Dit verhaal is fictief!

Maar als we wat namen gaan veranderen, 

dan wordt fictie werkelijkheid!! 

Je zou woest zijn als een buitenlandse invasiemacht je land binnen valt. Sommigen zullen in het verzet gaan. Maar als de hele wereld achter Israël staat en woedend reageert als jouw volk zich verzet tegen de bezetters, dan ga je de wereld haten. Zeker die wereld die pal achter Israël zou staan in ons verhaal. Het is begrijpelijk dat er verzet zou komen. Gewapend verzet en pacifistisch verzet. De Israëliërs brullen dat iedereen die zich verzet een terrorist is en zo brullen ook de Amerikanen. Palestijnse vrijheidsstrijders worden de zwaarste terroristen genoemd omdat ze aanvallen uitvoeren op Israëliërs die zich in Palestina vestigen als kolonisten!

De Israëliërs claimen bezit van Palestina op basis van het oude heilige Israëlische rijk dat 2000 jaar geleden bestond. Omdat Palestijnen niet-Joods zijn, worden ze geminacht door de diep religieuze Israëliërs. Het tonen van de Palestina vlag wordt als terroristische daad beschouwd door de bezetters en hun kolonialisten. Overal in de wereld protesteren joden tegen het tonen van de Palestijnse vlag. Het zou gaan om een terreur vlag, een vlag die verantwoordelijk is voor de dood van duizend ''onschuldige'' Israëlische kolonisten in bezet Palestina!

Palestijnen komen op een moment in opstand tegen de Israëlische  bezetting. De eerste Grote Opstand wordt echter brut neergelagen. 100 Israëlische kolonisten worden gedood, het Israëlische Defensie Leger vermoord ongeveer duizend Palestijnen. De Amerikaanse en Israëlische bladeren schrijven over de dood van ''onschuldige'' Israëlische kolonisten, hoe ze door de ''terroristische'' Palestijnen vermoord worden. ''Terroristen zijn het'' brult de Amerikaanse Republikeinse Partij en belooft de Israëlische  regering meer wapens te sturen om het Palestijnse terrorisme tegen te gaan!

De joodse wereld staat pal achter Israël. Het feit dat Israëlische  helikopters massaal woonwijken beschieten en daarbij onschuldige Palestijnen doden wordt nauwelijks vermeld. Maar wanneer het Bevrijdingsbeweging van Palestina enkele Israëlische kolonisten dood is het meteen ''duivels'' en ''terroristisch''. Uiteindelijk wordt een overeenkomst gesloten in Jeruzalem. De grootste Palestijnse verzetsgroep is bereid om de wapens neer te leggen in ruil voor autonomie in die gebieden die niet door Israëlische kolonisten worden bezet.  

In de opgestelde akkoorden wordt vast gelegd dat Israël zich volledig terugtrekt uit Palestina. Hoewel de Palestijnen zich aan het akkoord houden blijven toch Israëlische soldaten actief. Nog steeds worden Palestijnen als minder  behandeld. Er groeit woede en afkeer, zeker tegenover de Bevrijdingsbeweging van Palestina, die meer en meer corrupt wordt nu ze politiek bedrijven. Palestijnen vallen terug op het Islamitische Verzet. Een radicaal islamitische groepering die de volledig vernietiging van de Israëlische joodse staat nastreeft! 

Het Islamitische Verzet verwerpt de joodse religie en laat aanslagen uitvoeren op joodse synagoges en gebouwen. De Israëliërs reageren fel en laten iedereen die ook maar sympathie voor het islamisme toont, oppakken en berechten. Daarbij worden ook kinderen en tieners opgepakt. De Verenigde Naties maakt in een rapport duidelijk dat Israël doet aan martelingen van kinderen. Maar opnieuw houdt Amerika hun hoofd boven water. De christelijke Amerikanen zeggen dat Israël zich slechts verdedigd tegen het ''islamitische terrorisme''. 

Israël besluit om Gaza te ontruimen. Veel Israëlische kolonisten zijn woedend, maar met harde hand ruimt het Israëlische Defensie Leger, Gaza leeg. De gebieden worden overgedragen aan de Palestijnen. Bij de eerste verkiezingen wint het Islamitische Verzet een meerderheid. Echter de Bevrijdingsbeweging van Palestina weigert de uitslag te aanvaarden, ook Israël verwerpt het. Dus wordt Gaza systematisch afgesloten van de buitenwereld. Israëlische marine schepen blokkeren de waterwegen en zo wordt Gaza een open gevangenis! 

De radicale islamieten vuren zwaar verouderde raketten af op Israël via Gaza. Hierdoor besluit Jeruzalem om luchtaanvallen uit te voeren. Bij die aanvallen worden bijna 2.000 Palestijnse burgers gedood, slechts 61 Israëliërs sterven. De wereld is woest op Israël, maar de Amerikaanse regering staat pal achter hun joodse bondgenoot. Het lijden van de Palestijnen duurt voort. Hun verzet wordt terroristisch en misdadig genoemd. Iedereen die sympathie toont wordt anti-joods neergezet en anti-Israëlisch. Amerikaanse kranten laten nauwelijks het lijden van de Palestijnse burger zien. Alleen de slachtoffers van terreur aanslagen door het Islamitische Verzet worden getoond. De Bevrijdingsbeweging van Palestina doet nauwelijks meer aan actief verzet en wordt meer gezien als een collaboratie groepering van de Israëliërs. In het jaar 2014 claimt Israël van de Palestijnen een gebied van totaal 400 hectaren. Daar moeten nieuwe kolonies van Israël gebouwd worden. Weer roven de Israëliërs land weg!

Wie deze twee verhalen leest kan misschien begrijpen waarom de Palestijnen zo lijden!

Een Ander Joods Geluid

Niet alle joden zijn zionisten. Het jodendom is net als het christendom en de islam verdeeld als het om religie gaat. Je hebt zionistische joden, antizionistische joden, liberale joden en wat men ook noemt atheïstische joden. Maar Revolutionair Socialistische Media keert zich tegen het idee van joden als volk. Het jodendom is een religie en geen eigen ras of volksgroep. Het zijn antisemieten geweest die beweren dat joden een aparte rassengroep voorstellen, wat een leugen is. De joodse religie is een semitische religie, net zoals het christendom en de islam. Alle drie religie vinden hun oorsprong in het midden oosten. Na de oprichting van de Staat Israël in 1948, trokken veel joden naar deze staat toe. Maar er zijn ook joden die fel antizionistisch werden in loop der jaren. Hajo Meyer was een bekende Nederlandse Joodse strijder tegen het zionisme, hij stierf in augustus 2014. Meyer was bestuurslid van de organisatie; Een Ander Joods Geluid, een groep van joden die zich fel tegen de bezettingspolitiek van Israël keren!

Een Ander Joods Geluid is ontstaan uit onvrede over de wijze waarop debat en meningsvorming over Israël in joodse kring plaatsvinden. Het stelt zich tot doel om:

1. Het publieke debat en de kritische meningsvorming over Israël en de bezette gebieden te voeden.
2. Het taboe te doorbreken dat joden vinden dat zij geen kritiek op de Staat Israël mogen uiten en dat ook van anderen niet accepteren.
3. Vredesinitiatieven te ondersteunen uit verbondenheid met het lot en voortbestaan van Israël. Uitgangspunt is hierbij de algemeen aanvaarde beginselen van gelijkheid, verdraagzaamheid en menselijkheid, zoals vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens ten einde een duurzame vrede in het Midden-Oosten te bereiken zonder onderdrukking en/of discriminatie van welke kant en in welke vorm dan ook.
4. Alle verdere handelingen te verrichten, die met het vorenstaande in de ruimste zin verband houden of daarvoor bevorderlijk kunnen zijn

Mensen zoals Hajo Meyer en Tony Cliff  ( oprichter van de Britse; Socialistische Arbeiders Partij ) waren niet geliefd bij de zionisten. Hun afkeer van de Staat Israël en de bezetting van Palestina, zorgde ervoor dat ze soms antisemieten genoemd werden. Heel vreemd want zowel Meyer als Cliff waren van joodse afkomst. Voor de aanhangers van het zionisme is iedereen een vijand van het jodendom als men de politiek van de Staat Israël afkeurt. De stempel antisemiet wordt meteen op je gedrukt als je Israël bekritiseerd. Maar Hajo Meyer kon als geen ander, het lijden van de Palestijnen begrijpen. Hij zat in een Duits concentratiekamp tijdens de oorlog en heeft meegemaakt wat er gebeurd als je veel mensen opsluit in een open gevangenis. Datzelfde zag Meyer in Gaza gebeuren na 2005. Toen Israël de strook ontruimde en daarna systematisch afsloot van de buitenwereld. Ook de bezetting van de Westelijke Jordaanoever door zionistische kolonialisten keurde hij ten strengste af! 

Tony Cliff  kwam ook van joodse wortels. Zijn echte naam was Yigael Gluckstein, geboren in Brits Palestina in 1917. Hij werd lid van de socialistisch-zionistische groep Hashomer Hatzair. Maar al snel keerde hij zich tegen het idee van een joodse staat in Palestina. Gluckstein werd gearresteerd door de Britten en zat tijdens de tweede wereld oorlog vast. In 1947 kwam hij vrij en verhuisde naar Groot Brittannië, maar hij kreeg nooit het Britse staatsburgerschap. Dat deed hem weinig, als overtuigde internationalist was hij al geen voorstander van landen en grenzen. Yigael Gluckstein nam de naam Tony Cliff aan en werd lid van de Britse; Revolutionair Communistische Partij. De RCP was anti-stalinistisch van aard, maar verdeeld tussen verschillende leiders met eigen ideeën over het socialisme en de positie van de USSR, China en Joegoslavië. Cliff overleed in het jaar 2000, op 83 jarige leeftijd!

Op 23 augustus 2014 overleed Hajo Meyer. De organisatie Een Ander Joods Geluid schreef op hun website:

Hans Joachim Meyer, geboren 1924, is overleden. Het simplistische label ‘anti-zionist’ doet de opvattingen van Hajo Meyer geen recht.

Hajo verdroeg op grond van aanleg, opvoeding en persoonlijke evaring niet het kleineren en buitensluiten van anderen. Voor hem had het zionisme lang geleden het karakter van emancipatiebeweging voor joden verloren en zich ontwikkeld tot een ideologie die onderdrukking en uitsluiting juist rechtvaardigt, en die dat in het Midden-Oosten tegenover de Palestijnen daadwerkelijk en steeds extremer in praktijk brengt.

Hij beschouwde het zionisme daarom als het diepste verraad aan het Jodendom, waar hij zich de erfgenaam van voelde: een 19e eeuws verlichte, humanistische en inclusieve bejegening van mens en wereld. De staat Israël, als primaire beheerder, vertolker en uitvoerder van het hedendaags zionisme kon daarom, mild uitgedrukt, geen genade in zijn ogen vinden. Hij had daarbij weinig oog en minder nog geduld, voor de ook in het zionisme aanwezige tragische kant: de welhaast onontkoombare scheefgroei-door-succes van een beweging, die van oorsprong was voortgekomen uit emancipatoire motieven, maar juist door haar welslagen, tegenover derden verkeerde in haar tegendeel. Voor hem was van absolute strekking het woord uit Exodus (Statenvertaling): "Gij zult ook den vreemdeling geen overlast doen, noch hem onderdrukken; want gij zijt [zelf] vreemdelingen geweest in Egypteland."

Hij beschouwde de politiek van de staat Israël tegenover de Palestijnen als het dagelijks met de voeten treden van dit gebod. Dat maakte, zo klein als hij was van postuur, - hij sprak over zichzelf als ‘Hajo met de korte beentjes’, met zelfspot, maar ook met dankbaarheid, want hij meende dat zijn kleine gestalte hem had geholpen bij het naleven van de eerste opdracht op de appelplaats en in het kamp Auschwitz: niet, nooit, nooit opvallen - een welhaast Bijbelse boosheid in hem los.

Vrijdagnacht is hij gestorven, deze opvallende man, een week nadat hij in groot gezelschap zijn 90ste verjaardag gevierd had, waar hij samen met zijn vrouw Chris voor alle aanwezigen nog een stuk van Sibelius heeft gespeeld, op door hemzelf gebouwde violen; en anders dan zijn beulen ooit met hem voorhadden, is hij vredig weggegleden in zijn slaap. Gestorven op de dag dat in de New York Times zijn naam als eerste boven een grote advertentie prijkte: "Survivors and Descendents of Survivors of Nazi Genocide Condemn the Massacre of Palestinians in Gaza".

Een overlever is overleden. Een strijdbare geest, een compromis- maar geweldloze strijder, een Rechtvaardige onder de Mensen.

Jaap Hamburger, voorzitter Een Ander Joods Geluid. 

Bron: http: www.eajg.nl

Hajo Meyer bleef op hoge leeftijd zich inzetten

voor de Palestijnen!

Verheerlijking van terreur moet strafbaar ( vindt het CDA )

Het Christen Democratisch Appél wil dat het verheerlijken van terreur daden strafbaar gesteld moet worden. Ze duiden daarmee op de steun die de Islamistische Staat door bepaalde groepen jonge moslims krijgt. De christenen maken zich grote zorgen over de verheerlijking van IS door sommige islamistische jongeren. Dus moet het verheerlijken van terreur daden strafbaar gesteld worden. Echter wat is terrorisme? Het moorden van burgers? Het doden van bezetters? De Duitsers noemde de Nederlandse verzetsstrijders tussen 1940 en 1945 ook terroristen, elke staat die aangevallen wordt door een bepaalde groepering, zal die groepering terroristisch noemen. Ook het ANC van Nelson Mandela was ''terroristisch'' in de ogen van de VS en Europa! 

De executies van onschuldigen door de Islamistische Staat in Irak en Syrië moet ten strengste worden veroordeeld. Echter het strafbaar stellen van het steunen van terrorisme is lastig om in een wet vast te leggen. Want wie bepaald wat terrorisme is? Wij westerlingen vinden dat de IS een terreur staat is voor het moorden van onschuldigen. Maar de Staat Israël die in 30 dagen meer dan 1.900 Palestijnse burgers dode wordt niet als terreur land omschreven. Ook de bombardementen op Noord Vietnam tussen 1964 en 1973 was geen terreur daad volgens het westen, ook al stierven bijna 1 miljoenen Vietnamezen. De moordpartijen van de Indonesische dictator Suharto, werd niet als terroristisch omschreven. Ook de massamoord op 150.000 Zuid Koreanen door Syngman Rhee wordt nooit als terrorisme omschreven. Maar wanneer anti-westerse groeperingen terreur aanslagen plegen schreeuwt het westen; TERRORISME. Dit toont de hypocriete houding van westerse landen!

Als het CDA een verbod wil op het steunen van terrorisme, dan moeten ook mensen opgepakt worden die de Staat Israël en de VS door dik en dun verdedigen. De moord op 1.900 Palestijnen is een terreur daad, zeker als je bedenkt dat tussen het jaar 2000 en 2014, meer dan 8.828 Palestijnen gedood zijn. Natuurlijk zal het CDA hier nooit voor pleiten want alleen het terrorisme van islamieten moet veroordeeld worden. Alleen moslim jongeren die de Islamistische Staat steunen moeten bestraft worden. De zionisten die met Israëlische vlaggen wapperen en de daden van Israël steunen, krijgen geen felle kritiek van de christen democraten!

Revolutionair socialisten verwerpen het doden van burgers en mensen die niets met een conflict te maken hebben. Zowel de zelfmoord aanslagen van de Palestijnen als de terreur bombardementen van Israël keuren we af. Maar we zeggen ook dat de Palestijnen als onderdrukt volk, het volledige recht hebben om zich tegen Israël te keren. Sommigen doen aan zelfmoord aanslagen uit wanhoop, omdat vele niet meer willen leven onder de vernederingen aan de hand van de zionistische bezetters. Sinds 1967 houdt Israël de Westelijke Jordaanoever bezet. De Gaza Strook werd in 2005 ontruimt, maar wordt systematisch afgesloten en staat onder een handelsboycot. Al hebben de Palestijnen sinds 1993 beperkte zelfbeschikking, de Israëliërs besturen nog steeds grote delen van de Jordaanoever!

De anarchistische professor Avram Noam Chomsky, is een felle tegenstander van het Amerikaanse imperialisme. Volgens hem is de V.S de grootste terreur staat. Chomsky heeft op veel punten gelijk, zeker als je bedenkt dat de Amerikanen alleen een aanslag terroristisch noemen als een anti-westerse groepering er achter zit. Dat Amerika verantwoordelijk is voor de dood van 200.000 mensen in Irak en Afghanistan sinds 2001 wordt niet als terroristisch omschreven. Dat Amerikaanse onbemande vliegtuigen in Pakistan, naast Taliban strijders ook veel onschuldigen doden is niet terroristisch. Alleen wanneer Amerikaanse burgers vermoord worden praat je over terrorisme en dan ook alleen als de daders een islamistische achtergrond hebben. Sinds 11 september 2001, zijn geen aanslagen meer gepleegd in de VS door radicale moslims. Wel hebben extreem rechtse groepen veel doden op hun geweten, maar dat is dan geen terrorisme! 

Een ander voorbeeld van het steunen van terrorisme, is de steun  die de V.S gaf aan de Contra's. Deze anticommunistische terreur groep bevocht het regime van de sandinisten in Nicaragua. Het Sandinistisch Nationaal Bevrijdingsfront ( FSNL ) kwam in 1979 aan de macht. Na vijf jaar werden verkiezingen gehouden die door het FSNL werden gewonnen. De anticommunistische oppositie weigerde de uitslag te erkennen, ook Ronald Reagan erkende de uitslag niet. Heel hypocriet want de VS had/heeft geen probleem met rechtse dictaturen, die voortdurend frauderen met verkiezingen. De Verenigde Naties en internationale observatoren noemde de verkiezingen wel eerlijk!

De V.S begon de Contra's te steunen met wapens. Die werden gebruikt om aanvallen uit te voeren op de sandinistische regering. Nicaragua ging naar het Internationale Strafhof en klaagde dat de Amerikanen wapens leverde aan de rechtse opstandelingen, die terroristen genoemd werden. Het hof oordeelde dat Amerika fout bezig was, maar de hypocriet Ronald Reagan trok zich er niets van aan en bleef wapens sturen. In 1986 zei het Internationale Strafhof dat de V.S; "in overtreding met het verbod geweld te gebruiken tegen een andere staat onder internationaal gewoonterecht" en werd gemaand om herstelbetalingen te doen. Het antwoord van de V.S hierop was de afwijzing van de jurisdictie van het hof en de verdere escalatie van de oorlog!

Hier zien we de hypocriete westerse houding. Het doden van burgers door pro-westerse terroristen wordt niet als terroristisch ervaren in de media. Terwijl als anti-westerse groeperingen zich bezig houden met aanslagen, dan bullen de kranten; TERRORISME. Anders Breivik, de Noorse terrorist die 70 jonge tieners dode, wordt nooit een terrorist genoemd. Ook het feit dat hij een heilige oorlog wou beginnen tegen de islam en het marxisme, wordt nooit belicht. Allemaal om de illusie hoog te houden dat terrorisme alleen door anti-westerse groeperingen wordt gesteund!

Wie dus de aanvallen van Hamas, Hezbollah en de Islamistische Staat verheerlijkt en steunt, moet opgepakt worden vindt het CDA. Maar zionisten, imperialisten en westerlingen die terreur daden van onze landen en bondgenoten goed praten mogen gewoon los lopen! Hier tonen de christen democraten hun hypocriete houding. Natuurlijk is het fout als moslim jongeren de Islamistische Staat verheerlijken. Maar dat zelfde geldt voor zionisten die de massamoord op 1.900 Palestijnen proberen goed te praten of oude anticommunisten die beweren dat de bombardementen op Noord Korea en Noord Vietnam terecht waren. Terreur wordt door iedereen anders bekeken. Wij westerlingen denken precies te weten wat terrorisme inhoudt. Wij zeggen dat terrorisme alleen terrorisme is als onze tegenstanders dat doen. Wanner onze vliegtuigen dood en verderf zaaien, is dat geen terrorisme zeggen onze leiders!

Anders Breivik en Osama Bin Landen

Breivik werd geen terrorist genoemd

maar was een ziek persoon. Terwijl Bin Landen

als gevaarlijke terrorist werd afgebeeld!

Geef Thatcher en Reagan ook levenslang

De laatste leiders van de Rode Khmer zijn in Cambodja veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf. Onder leiding van Saloth Sar, bekender onder zijn revolutionaire naam; Pol Pot, voerde de Rode Khmer een terreur regime in Cambodja. Pol Pot kwam in 1975 aan de macht en zou verantwoordelijk zijn voor de moord op minimaal 1 miljoen Cambodjaanse boeren. De Rode Khmer was een bijzonder wrede organisatie, een mix van nationalistisch maoïsme met een diepe minachting voor Vietnammezen. In die zin waren de Rode Khemer een Aziatische nazistische organisatie. Pol Pot werd in januari 1979 onttroont door 120.000 Vietnamese soldaten, die Cambodja binnen vielen om een einde te maken aan de moord partijen. Dankzij steun en wapens uit het westen, zou Pol Pot nog tot 1998 kunnen doorvechten. Nu de laatste leiders van de Rode Khmer veroordeeld zijn, roept Revolutionair Socialistische Media op om ook Ronald Reagan en Margrate Thatcher te veroordelen voor hun steun aan Pol Pot! 

Zonder de westerse wapens en geld stroom was Pol Pot in 1979 al vernietigd geweest. De enigste rede waarom hij wist te overleven was dankzij China en het westen. Als overtuigde aanhanger van Mao Zedong kreeg Pol Pot veel wapens van de oude Mao, die een jaar na de machtsovername in Cambodja overleed. De erfgenamen van Mao Zedong waren echter minder zuiver in de revolutionaire leer dan de Rode Khmer. Een nieuwe generatie Chinese stalinisten was meer gericht op het westen, met name Deng Xiaoping. Om toch nog steun te krijgen van Beijing nam Pol Pot in 1981, afstand van het maoïsme en beweerde voor ''democratisch socialisme'' op te komen, hij zwoor het revolutionaire marxisme volledig af!

Het westen was diep vernerded na de ondergang van de Republiek Vietnam in April 1975. Zuid Vietnam was een anticommunistische republiek en werd bewapend met westerse oorlogstuig. Miljarden aan dollars verdwenen in de handen van de Vietnamese heersende klasse, die bekend stond om haar corruptie, machtsmisbruik en anticommunisme. In december 1974, begon Noord Vietnam aan de laatste fase van de Vietnam oorlog. Men dacht zeker twee jaar nodig te hebben om Zuid Vietnam te verslaan. Maar in slechts vier maanden tijd werd het leger van de Republiek Vietnam compleet vernietigd. Ondanks moderne wapens waren de Zuid Vietnamezen niet opgewassen tegen Noord Vietnam. Dat was vooral te danken aan de corruptie binnen het leger en het slechte moraal. Zuid Vietnamese soldaten hadden altijd onder commando van de Amerikanen gevochten, toen die in 1973 vertrokken stonden ze alleen. De Zuid Vietnamese generaals waren incompetent wat resulteerde in de capitulatie van het zuiden op 30 April 1975!

Woest over het verlies van hun anticommunistische republiek, werd het verenigde Vietnam onder een westers handelsboycot geplaatst. Geen enkel westers bedrijf mocht zaken doen met het stalinistische regime in Hanoi. Amerika hoopte zo het land te isoleren en net als Cuba, weer te dwingen om kapitalistisch te worden. Dit zou in 1986 lukken met de invoering van Doi Moi. Nadat de Amerikanen overtuigd waren dat het kapitalisme weer toegelaten was door de stalinisten, werd in 1994 het handelsboycot opgeheven door president Bill Clinton!

Het Koninkrijk Cambodja was ook een bondgenoot van het westen. Tijdens de Vietnam oorlog steunde de monarchisten het militaire regime in Zuid Vietnam. De Rode Khmer werden op hun beurt gesteund door Noord Vietnam, ook al had Saloth Sar een gruwelijke hekel aan de Vietnamezen. Het Khmer volk heeft altijd op de Vietnamezen neer gekeken, net zoals de Chinezen en Vietnamezen elkaar niet kunnen uitstaan. Diep nationalisme was ook de drijfkracht achter de Vietnam oorlog en niet de strijd tussen kapitalisme en communisme!

Saloth Sar en de Communistische Partij van Cambodja kwamen in april 1975 aan de macht. De koning bleef nog staatshoofd tot april 1976, toen nam Broeder 1 de macht over. Broeder 1 was Saloth Sar ( Pol Pot ). De Rode Khmer hielden bijna alles geheim, leiders kregen bijvoorbeeld de namen; Broeder 1,2,3,4,5 en zo verder. De naam van de communistische partij was Ankar, men sprak niet eens over de Communistische Partij van Cambodja. Er kwamen geen portretten van leiders en informatie bleef heel beperkt. Zelfs de kaderleden van de partij wisten niet eens wie nu echt de leiding had!

De Rode Khmer waren fel tegen mensen met kennis. Een domme boer was heiliger in de ogen van Pol Pot dan een arts of een leerkracht. Intellectuelen werden massaal vervolgt en werden vanwege hun kennis gehaat. Wie een goede opleiding had gehad werd een ''contra-revolutionair'' genoemd en hard handig opgepakt. Iedereen moest boer worden, want Democratisch Cambodja ( Kampuchea genoemd ) moest een ''socialistische boerenstaat'' voorstellen. Hier was Pol Pot duidelijk maoïstisch bezig en brak hij volledig met het marxisme, dat uitgaat van een arbeidersstaat!

In de beruchte gevangenis S-21 werden duizenden mannen, vrouwen en kinderen gemarteld en vermoord door Rode Khmer soldaten. Het huidige Tuol Sleng Genocide Museum, verteld het verhaal van gevangenis S-21. Tussen 1975 en 1979 werden 17.000 mensen naar S-21 gebracht. Van die 17.000 zijn slechts 12 bekend die in januari 1979 nog in leven waren. De Rode Khmer waren berucht om hun martelingen, executies en wrede spelletjes. S-21 had ook veel weg van de nazi concentratiekampen. Pol Pot liet meer dan 150 van dit soort martel gevangenissen oprichten in geheel Cambodja!

Na de bevrijding door Vietnam werd de Volksrepubliek Cambodja opgericht. Deze staat was min of meer een marionet van Vietnam, waardoor veel nationalisten zich aansloten bij Pol Pot en diens verzet in de oerwouden. De Khmer Volks Revolutionaire Partij werd de enigste legale partij opgericht door tegenstanders van Pol Pot binnen de voormalige Communistische Partij van Cambodja. Samen met Vietnam werd jacht gemaakt op de Rode Khmer die via de oerwouden nog steeds aanvallen uitvoerde. Pol Pot maakte een bondgenootschap de monarchisten van Cambodja, die zich ook fel tegen de Volksrepubliek Cambodja vochten. Deze monarchisten hadden weer steun in het westen en zo kreeg ook de man die bijna 1 miljoen Cambodjanen op zijn geweten had, geld en steun van het westen!

Ronald Reagan werd in de jaren 80 president van de VS. Hij was een oer-anticommunist, fel tegen de Sovjet-Unie en bereid om rechtse dictaturen te steunen. Ook al was Reagan anticommunistisch, toch was hij bereid om de Chinezen te steunen. Want China was bezig met kapitalistische hervormingen en daar had de Amerikaanse kapitalisten klasse wel oren naar. Niet alleen China begon met markt hervormingen, in 1986 kwam Micheal Gorbachov aan de macht in de Sovjet-Unie. Die was onder indruk van het Chinese experiment met speciale economische zones. Ronald Reagan merkte dat hij met Gorbachev zaken kon doen. Zaken die zouden leiden tot de ondergang van de Sovjet-Unie en een enorme groei van armoede en sociale achteruitgang voor veel landen!

De Europese Ronald Reagan was een vrouw. Margaret Thatcher was een ijzeren dame. Streng conservatief, fel anticommunistisch, maar toch bereid om de ex-''communist'' ( nationaal-maoist )i Pol Pot te steunen. Thatcher won de verkiezingen in Groot Brittannië, doordat de sociaal democratische Arbeidspartij geen socialistisch alternatief wou bieden op de Conservatieve Partij. Thatcher begon met de invoering van het neoliberalisme, een ideologie die ervan uitgaat dat de overheid zich zo min mogelijk met de economie bemoeit. Groot Brittannië had in de jaren 50 een gemengde economie opgebouwd, een mix tussen overheid en market. Revolutionair socialisten verwerpen deze economie omdat die nog steeds kapitalistisch van aard is, ongeacht de sociale wetgeving en regels omtrent het zaken doen. Margaret Thatcher kreeg in 1984 de mijnwerkers tegenover zich, maar wist die te verslaan. Het was een grote overwinning voor het kapitalisme, toen de machtige vakbonden niet in staat waren om de regering tegen te houden. 

Cambodja stond midden jaren 80 zwaar geïsoleerd. Vietnam bestuurde de buitenlandse politiek en beperkte de diplomatieke mogelijkheden van de Volksrepubliek Cambodja. Door de massamoorden van de Rode Khmer was een hele generatie Cambodjanen gedood. Het land had hulp nodig, maar het westen erkende alleen de regering van Pol Pot, die tot 1990 het land bleven vertegenwoordigen in de Verenigde Naties. De vlag van Pol Pot's ''Democratische'' Cambodja, wapperde 11 jaar na de Vietnamese invasie nog in NewYork bij het VN gebouw!

Met de ondergang van het stalinisme in zicht, besloot Vietnam zich terug te trekken uit het land. In 1989 werd de naam van Cambodja veranderd, de Volksrepubliek Cambodja kreeg de naam; Staat van Cambodja. De stalinisten van de Cambodjaanse Volks-Revolutionaire Partij namen afstand van het Marxisme-Leninisme ( Stalinisme ) en noemt zich tegenwoordig; Cambodjaanse Volkspartij. Een nieuwe ideologie werd niet aangenomen. De partij is meer een steunpilaar van dictator Hun Sen die in 1985 werd aangesteld om de Volksrepubliek Cambodja te leiden. Hun Sen is nog steeds aan de macht, tegenwoordig is hij een typische Aziatische dictator, pro-kapitalistisch en vreselijk corrupt!

Pol Pot weigerde het herstel van de monarchie te erkennen. Toen het Koninkrijk Cambodja werd heropgericht bleven de Rode Khmer zich verzetten. Het kwam nog tot bittere gevechten tot koninklijke groepen en Rode Khmer soldaten. Echter zonder steun van het westen en China, was het afgelopen voor Pol Pot. Op 15 april 1998, stierf de man die zo veel ellende en rampspoed had veroorzaakt. Hij stierf alleen in een armoedig dorpje, zijn lichaam werd verbrand samen met zijn bezittingen. Na de dood van hun leider, viel de Rode Khmer voorgoed uit elkaar!

Met het herstel van de monarchie en het kapitalisme, hadden Ronald Reagan en Margaret Thatcher gewonnen. Het nooit bestaande ''communisme'' in Cambodja was vernietigd en vervangen door ''democratie'' en kapitalisme, althans dat is wat de westerse media ervan maakt. In werkelijkheid is het Koninkrijk Cambodja een vreselijk corrupt en dictatoriaal land. Hun Sen en zijn ex-stalinisten heersen nog steeds, alleen hebben de hun schaapskleren uit gedaan. Ze beweren niet meer revolutionair socialistisch te zijn, tegenwoordig dienen ze de dictatuur van het kapitalisme!

Nog steeds kun je in het land de effecten voelen van vier jaar Pol Pot. Schedels en botten van slachtoffers liggen nog steeds hier en daar, omdat het corrupte regime van Hun Sen geen moeite doet. Al in 1993 wou de VN de verantwoordelijken berechten, maar door de corruptie en tegenwerking van de overheid heeft hij bijna 20 jaar geduurd voordat de laatste Rode Khmer leider veroordeeld werden. Nu pas, na bijna 35 jaar komt er rechtvaardiging voor de moord op minimaal 1 miljoen mensen. Door Pol Pot na 1979 nog zo lang te steunen dragen ook Reagan en Thatcher schuld. Zij besloten om deze massamoordenaar te steunen, puur omdat hij tegen de Vietnamezen was. Als Vietnam in december 1978 niet was binnen gevallen, dan waren er vermoedelijk veel meer Cambodjanen gestorven in het grote ''socialistische boerenparadijs'' van de Rode Khmer!

Na 35 jaar worden de laatste leiders van de Rode Khmer veroordeeld

Geen woord over de steun die het westen gaf aan deze massamoordenaars!

1800 doden, meer bloed wil Israël zien

De Gaza Strook bloedt dood, 1800 Palestijnen zijn in de laatste 25 dagen gestorven. Een resultaat van het vreselijke terreur van de Staat Israël, die met luchtaanvallen probeert het Islamistische Verzet ( Hamas ) te vernietigen. Na de moord op drie Israëlische tieners, wilde het zionistische establishment wraak. Nou, die wraak hebben ze gekregen. 1800 Palestijnen zijn dood, dat is nu collectief straffen. Wat Israël doet is misdadig en crimineel, het toont aan hoe minderwaardig de Arabieren zijn in de ogen van de zionisten. Revolutionair socialisten roepen de bevolking van Israël op om zich te verzetten tegen het moorden. Helaas geloven 93% van alle Israëliërs dat de aanvallen op Gaza, ''terecht'' zijn en dat de zionistische overheid het recht heeft om Palestijnen collectief te straffen!

Sinds 1967 houdt Israël, Palestijns gebied bezet. Dat begon toen de Israëliërs een preventieve aanval opende op de Arabische landen. Die aanval werd een succes en kwam bekend te staan als de Zesdaagse Oorlog. In slechts 6 dagen werd niet alleen de volledige Egyptische luchtmacht vernietigd, maar nam Israël ook bezit van de Gaza Strook en de Westelijke Jordaanoever ( West-Bank ). De Palestijnen werden systematisch onderdrukt, hun vlag werd verboden, ze werden tweederangsburgers en de Israëliërs stuurde zionistische kolonisten de Gaza Strook en de West-Bank in om Joodse koloniën te stichten!

In reactie op de onderdrukking door de zionisten, werd in 1968 het PFLP gesticht. De Populaire Beweging voor de Bevrijding van Palestina, is een links nationalistische verzetsbeweging. In de jaren 70 was het PFLP zeer actief in de strijd tegen Israël. Dat daarbij ook onschuldige joden gedood werden deed het PFLP weinig. In hun ogen waren alle Israëliërs fout en dus werden ook onschuldigen het slachtoffer van PFLP aanvallen. Al snel keerde zich de arbeidersklasse van Israël tegen de Palestijnen en begonnen het reactionaire zionisme volledig te steunen, puur uit angst voor de terroristische acties van het Palestijnse verzet!

Hierdoor stonden de Palestijnen geïsoleerd. De Populaire Beweging voor de Bevrijding van Palestina maakte met hun nationalistische ideologie en hun guerrilla acties weinig sympathie los bij de arbeidersklasse van Israël. Die zag hoe onschuldige joden vermoord werden en werden hierdoor fel zionistisch en anti-Palestijns. Dat zelfde gelden ook in het westen, waar ''democratische'' regeringen zich fel uitspraken tegen de acties van het PFLP. Echter diezelfde ''democratische'' laden zwegen massaal over de schendingen van de mensenrechten in bezet gebied door de zionistische joden!

Nog voor de invasie van de Gaza Strook en de West-Bank door Israël in 1967, verzette zich de Palestijnen tegen de Israëliërs. Veel Palestijnen hadden nooit de Staat Israël erkend die in 1948 was opgericht. Terwijl westerlingen het terecht vonden dat een Joodse staat werd opgericht, waren de Arabieren fel tegen. Een Joodse staat in een Arabisch sprekend gebied was voor hun onacceptabel. Daarom probeerde ze ook de oprichting van Israël tegen te houden. Maar de zionisten die zich in Israël bevonden wisten zich  te handhaven en sloegen genadeloos terug. Meer dan 700.000 Palestijnen werden verdreven en hun dorpen vernietigd. In de jaren tussen 1948 en 1967 kwamen vanuit de hele wereld zionistische joden om zich te vestigen in het ''heilige'' land. Dat daarbij 700.000 Palestijnen verjaagd werden was onbelangrijk, want de joden hadden gewoon ''recht'' op dit land, aldus zo brult de zionistische media!

De Palestijnse Bevrijdingsorganisatie ( PLO ) werd in 1964 opgericht. De meest bekendste PLO leider was Yasser Arafat, die van 1969 tot 2004 leider van de Palestijnen genoemd werd. Arafat was in de ogen van Israël en het westen, een ''smerige terrorist''. Zijn PLO kwam op de lijst van terroristische groeperingen te staan, ook het ANC van Nelson Mandela stond op die lijst. Net als het ANC gebruikte ook de PLO terroristische methodes om de heersende klasse bang te maken. Echter de zionisten gebruikte net zo hard terreur terug en arresteerde duizenden Palestijnen. Martelingen in Israëlische gevangenissen waren niet ongewoon. Elke Palestijns was een potentiële terrorist, volgens de zionistische bezetters!

Arafat stond in 1959 al aan het roer van de Palestijnse Nationale Bevrijdingsbeweging. Zijn grootste bondgenoot was de Egyptische president Nasser. Die was fel anti-zionistisch en bereid om de beweging van Arafat te steunen. De Palestijnse Nationale Bevrijdingsbeweging werd al snel Fatah genoemd en zou de grootste beweging/partij binnen de PLO worden. Het PFLP sloot zich ook aan bij Arafat's PLO samen met het maoïstische; Democratische Front voor de Bevrijding van Palestina. Het DFLP werd in 1969 opgericht door Palestijnse maoïsten die vonden dat de PFLP te militaristisch was. Zij wouden een organisatie die meer ideologisch gericht was en meer in contact stond met de Palestijnse burgers. Hoewel het DFLP meer dogmatischer was in de marxistisch-leninistische ( stalinistische ) leer, zou de beweging na het wegvallen van Mao Zedong juist meer pragmatischer worden!

Het leven voor Palestijnse vluchtingen was zeer zwaar. Bijna drie miljoen Palestijnen moesten vluchten voor het terreur van de Staat Israël en diens kolonisten. Vooral na 1967 groeide het aantal vluchtingen, die werden meestal opgevangen in massale vluchtelingen kampen in Jordanië. Koning Hussein vond dat de PLO te veel macht had in die vluchtelingenkampen. Op aanraden van de V.S begon hij de Palestijnse milities tegen te bestrijden. Tussen 1970 en 1971 verjoeg het Jordaanse militair de PLO van Arafat, duizenden Palestijnen verloren het leven toen hun bondgenoot ( Jordanië ) zich tegen hun keerde. Arafat en de PLO vestigde zich toen in zuid Libanon, echter ook hier waren ze niet veilig. Want dit land was een kruitvat dat stond op ontploffen. Libanese christenen stonden tegen lijnrecht tegenover Arabische nationalisten die gesteund werden door Syrië. In 1975 viel de Syrische Arabische Republiek, Libanon binnen en zo begon de Libanese burgeroorlog die tot 1990 zou duren. Arafat vestigde zich in zuid Libanon waar vanuit hij aanvallen liet uitvoeren op Israël. Uiteindelijk vielen de Israëliërs zuid Libanon binnen om de PLO te verdrijven! 

Het Populaire Front voor de Bevrijding van Palestina was in de jaren 70 bezig met grote operaties tegen Israël. Veel van die acties waren gericht tegen burgers, met name Israëliërs en hun westerse bondgenoten. Aangezien West-Europa Israël steunde, zag het PFLP hun aan als vijanden. Zo kwam het dat op 6 september 1970, het PFLP verschillende burgervliegtuigen kaapte waaronder een Swissair Dc-8, een PanAm 707, een TWA 707 en een British Airways VC-10. De toestellen werden naar Dawson's Field gebracht in Jordanië, dat toen nog een bondgenoot van Arafat was. Nadat de passagiers waren vrij gelaten werden de vliegtuigen vernietigd door PFLP militanten. Koning Hussein moet na deze kaping zwaar onder druk gezet zijn door de Amerikanen, dat hij uiteindelijk Arafat in de steek liet!

Op 6 juni 1982, vielen Israëlische strijdkrachten het zuiden van Libanon binnen om PLO militanten te vernietigen. Het lukte de zionisten om de PLO te verdrijven, maar hierdoor versterkte Syrië haar greep op het land en zou tot 2005 soldaten er stationeren. In Libanon maakte de Israëliërs kennis met anti-zionistische islamieten. Met geld en steun van de Islamistische Republiek Iran was in Libanon de politieke partij, Hezbollah opgericht. In Arabisch genoemd; Partij van God, Hezbollah is een sjiitische islamistische politieke partij. Hezbollah begon de Israëliërs te bevechten en bleek hier zeer effectief in te zijn. De Staat Israël verloor 650 soldaten en meer dan 3.000 raakte gewond!

Eind jaren 80 veranderde Yasser Arafat van strategie. Hij ging akkoord met Resolutie 242 van de Veiligheidsraad der VN. Hiermee erkende hij het bestaansrecht van de Staat Israël en zwoer het gebruik van terroristische handelingen af. Israël ging echter door met het onderdrukken en martelen van Palestijnen in zowel de Gaza Strook als de West-Bank. De Joodse staat hield zich niet aan Resolutie 242 en bleef Palestijns gebied bezetten. Toch werd in 1993 de Oslo Akkoorden gesloten, waarbij Israël akkoord ging met de oprichten van de Palestijnse Nationale Autoriteiten ( PNA ), een interim-regering. Hoewel Arafat de PNA als overgangsraad zag, was Israël helemaal niet bereid om soldaten en kolonisten uit bezet gebied te halen. In 1994 werd het wel legaal om de Palestijnse vlag te tonen. Bijna 27 jaar was de vlag van Palestina een ''symbool van terrorisme'' binnen Israël en de bezette gebieden. Iedereen die deze vlag hees werd opgepakt en zwaar gestraft. Duizenden Palestijnen in de Gaza Strook en de West-Bank kregen gevangenisstraffen voor het tonen van hun vlag!

Doordat de PLO akkoord ging met de Oslo Akkoorden en dus de Staat Israël erkende, voelde veel Palestijnen zich verraden. Yasser Arafat en zijn Fatah partij hadden een deal gesloten met de zionistische vijand. Ook het PFLP en het DFLP verloren aan steun, zeker door de ondergang van de Sovjet-Unie en de opkomst van het kapitalisme in China. Door het wegvallen van ideologische rolmodellen wisten de leiders van de linkse nationalisten, niet meer wat ze moesten doen. Massieve desillusie heerste binnen het PFLP, door zowel de erkenning van de Staat Israël door Arafat als de ondergang van de Sovjet-Unie!

Een groepering die geen probleem daarmee had was het Islamistische Verzet. Deze verzetsgroep is opgericht in 1987 en werd geleid door Imam Ahmed Yassin. In de volksmond kregen deze soennitische islamieten de naam; Hamas. Ahmed Yassin had als jonge islamiet al contacten gehad met de Moslim Broederschap. Hamas moest een Palestijnse tak van de Egyptische Moslim Broederschap worden. Het doel van Hamas is de vernietiging van de Joodse staat en de oprichting van een Islamistische theocratie. Waar de linkse nationalisten nog vochten voor een seculier democratische Palestina, wil Hamas een streng islamistisch Palestina  

Doordat bijna alle Palestijnen tot de islamistische religie behoren is het relatief makkelijk voor Hamas om aanhang te winnen. Vooral omdat de beweging ook doet aan sociale projecten, iets wat de PLO niet meer doet. Ook voedt Hamas op de diepe haat die bijna alle Palestijnen voelen voor de zionistische bezetters, die al 47 jaar hun land bezetten. De radicale islamieten wisten vooral steun te winnen na de eerste Intifada, de eerste grote Palestijnse opstand. Die vond plaats tussen 1987 en 1993 en eindigde met de ondertekening van de Oslo Akkoorden. Tijdens de eerste Intifada werden bijna 2.600 Palestijnen gedood, bijna 1.300 stierven door kogels van Israël, maar ook bijna 1.000 Palestijnen werden gedood door organisaties zoals Hamas en het PFLP. Een ware heksenjacht was geopend op Palestijnen die collaboreerde met de bezetters en diens kolonisten. 1.000 Palestijnen werden gedood in wraak acties door Palestijnse groeperingen!

Zeven jaar later ontstond de tweede Intifada toen Israël begon toen de premier Ariel Sharon, een bezoek pracht aan de Tempelberg. Een heilige plek voor zowel joden en moslims. De aanwezigheid van Sharon werd gezien als een diepe belediging voor de Palestijnen, die vinden dat Oost-Jeruzalem toebehoort aan Palestina. Weer kwamen duizenden in opstand en weer sloegen de Israëliërs met tanks en machinegeweren terug. Ook zionistische kolonisten bewapend zich om de opstandige Palestijnen neer te slaan. Machinegeweren hadden de meeste Palestijnen niet. Hun wapens waren stenen en molotovcocktails. Deze tweede Intifada duurde vijf jaar en eindigde in de dood van 1.000 Israëliërs en meer dan 3.000 Palestijnen. Onder Ariel Sharon verliet Israël de Gaza Strook, na 38 jaar bezetting op 1 september 2005!

Hamas wist in deze periode de steun van de kanslozen te winnen. Aangezien veel Palestijnen zeer arm zijn en diep gelovig, weten de islamieten waar ze hun aanhang vinden. De nationalisten van Arafat en het PFLP werden altijd geleid door intellectuelen, Hamas zet zich neer als volksbeweging en kan dat goed waar maken. Ook de corruptie binnen Arafat's Fatah partij zorgde ervoor dat de populariteit van Hamas steeg. De verkiezingen voor het Palestijnse parlement in 2007 lieten duidelijk zien welke partij het meest populair was. Hamas won deze verkiezingen, maar Fatah en Israël weigerde de uitslag te erkennen! 

Het kwam tot sektarische conflicten tussen Hamas en Fatah. In de Gaza Strook namen Hamas militanten bezit van Fatah gebouwen en in de West-Bank verjoegen Fatah aanhangers Hamas. Zo kwam het dat de Palestijnen diep verdeeld waren. Op de West-Bank bleef Fatah heersen in de gebieden die Israël hun gaf, terwijl de Gaza Strook systematisch afgesloten werd van de buitenwereld. Er kwam een economische blokkade, de marine van Israël houdt elk schip tegen dat probeert goederen naar Gaza te vervoeren. Ondertussen vuurt Hamas, zwaar verouderde raketten af op Israël. Meer een wanhoopsdaad want die raketten raken nauwelijks iets!

Yasser Arafat zou dit sektarisch conflict niet meer meemaken. Hij overleed op 11 november 2004 in zijn huis omsingelt door Israëlische soldaten. Arafat werd gehaat en geminacht door het westen en diens leiders. Dat kwam grotendeels omdat hij weigerde om afstand te nemen van het terrorisme. Natuurlijk was het westen wel positief over Israëlische staatsleiders, terwijl die net als Arafat zich schuldig maakte aan terreur, martelingen en executies. Niemand in dit conflict is zuiver van aard, toch doet het westen nog steeds alsof Israël het recht heeft om zich te verdedigen. Terwijl het juist Israël is die nog steeds Palestijns gebied op de West-Bank bezet houdt en de Gaza Strook symmetrisch afsluit van de buitenwereld. Puur omdat Hamas een stel verouderde raketten afvuurt! 

Ook Ahmed Yassin zou het jaar 2005 niet mee maken. De leider van Hamas werd op 22 maart 2004 vermoord door een Israëlische helikopter. Yassin zat in een rolstoel en was bijna blind, maar de zionisten waren genadeloos en enkele geleide raketten deden hun werk. De moord op Ahmed Yassin laat de vreselijke ongelijkheid zijn. Duizenden ongeleide raketten vuurt Hamas af op Israël, zonder dat die ook maar iets belangrijks raken. Terwijl Israël met één of twee geleidde raketten in staat is om veel meer schade toe te brengen. Dat bewijst de bombardementen hedendaags ( Anno 2014 )!

Negen jaar later zou Israël beginnen aan de grootste slachting van Palestijnen sinds de tweede Intifada. Op 21 Juli 2014 vlogen straaljagers aanvallen uit op de Gaza Strook. Hun doelen zijn de raket installaties van Hamas. De aanvallen zijn ook een wraak actie voor de ontvoering en moord op drie Israëlische tieners, die in bezet gebied ( West-Bank ) ontvoert werden en gedood. Volgens Israël zat Hamas achter de ontvoering en de moorden. Twee weken na het begin van de aanvallen op Gaza zijn meer dan 1800 Palestijnen gedood. Israël verliest 61 soldaten, maar gaat door met bombarderen!

Elke dag sterven meer burgers, maar doet de zionistische overheid niets. Het leven van een Palestijn is niet veel waard in de ogen van de rechtse premier; Benjamin Netanyahu. Deze radicaal zionistische premier behoort tot de rechtse Likud partij. Een neoliberale nationalistische partij, die weinig waarde hecht aan een vrij Palestina naast Israël. Hamas hecht dat trouwens ook niet, die beweren nooit te stoppen met vechten tot de Staat Israël volledig verwoest is. Dat versterkt de angst van de Israëlische arbeidersklasse die zich volledig achter Netanyahu scharen. Revolutionair socialisten verwerpen het zionisme, maar ook het islamisme van Hamas steunen wij niet. De politieke Islam en het politiek Jodendom zijn theocratische ideologieën en worden daarom verworpen.  

Revolutionair socialisten staan volledig achter het Palestijnse volk, ook al verwerpen wij zowel het corrupte Fatah als het dogmatisch islamistische Hamas. Wij staan voor de klassenstrijd en die kan alleen gewonnen worden als Palestijnse en Israëlische arbeiders zich verenigen. Dat wordt zeker lastig omdat er zoveel sektarische haatgevoelens bestaan. Religie en nationalisme zijn een dodelijke mix en dit conflict is helaas weer een voorbeeld. Op dit moment is de Staat Israël bezig met het uitmoorden van Palestijnse burgers in Gaza. Zelfs al verwerp je het terrorisme van Hamas, het staats-terrorisme van Israël is wreder en erger. 1800 mannen, vrouwen en kinderen uit Gaza kunnen het weten, zij werden vermoord door de Staat Israël!

Joodse kolonisten leren hun vrouwen om te gaan

met wapens. In hun ogen is de West-Bank van de 

joden en niet van de Palestijnen, zij vormen de 

bezetters. De wapens zijn van Amerikaanse makerij!