Charlene de Carvalho is de rijkste Nederlander, met een eigen vermogen van bijna 10 miljard euros. Ze is de dochter van wijlen biermagnaat Freddy Heineken en is enkel en alleen rijk doordat haar vader in bezit was van de bierfabriek Heineken. Dit is precies waarom revolutionair socialisten tegen het kapitalisme zijn. Terwijl 1,4 miljoen Nederlanders het met een laag inkomen moeten doen, hoeven types zoals de dochter van Freddy Heineken, zich nooit zorgen te maken. Het is algemeen bekend dat relatieve armoede lijdt tot sociaal isolement!
Door het neoliberale wanbeleid van de afgelopen 27 jaar, zijn overheden miljarden aan inkomsten misgelopen. Dit is veroorzaakt doordat men de belastingen op groot bezit verminderde en ook de inkomstenbelasting voor de superrijken is omlaag gegaan. Daarnaast zijn er genoeg belastingparadijzen waar de bourgeoisie hun vermogen kunnen opslaan. Maar niet alleen in Europa lopen overheden inkomsten mis, doordat Afrika zich heeft opgesteld voor het internationale kapitalisme, loopt het 13 miljard euros mis per jaar. Als men de extreme ongelijkheid wil aanpakken dan moeten de grote bedrijven en met name de superrijken, meer belasting gaan betalen. Maar dat is precies wat hun lakeien in de politiek hebben weten te voorkomen. Lakeien zoals liberalen, conservatieven en sociaal democraten hebben altijd beweert dat je niet aan het eigen vermogen van de superrijken mag komen!
Het rapport van Oxfam International bewijst waar revolutionair socialisten al voor waarschuwde. Door de neoliberale politiek groeide de kloof tussen rijk en arm enorm. Maar VVD, PvdA en D66 brulde in de jaren 90, dat het socialisme gefaald had en dat alleen de markt voor oplossingen zou zorgen. Omdat de sociaal democratie zich volledig achter de neoliberale opvattingen schaarde en het stalinisme geen rol meer speelde, was politiek links zo goed als gemarginaliseerd. De rijken waren heel dankbaar voor de neoliberale politiek en hun eigen vermogen groeide met meer dan 400%. Wie daar tegen protesteerde stond feitelijk alleen, omdat alle grote politieke partijen zich uitspraken voor minder belastingen ( voor de rijken en bedrijven ), privatiseringspolitiek en marktwerking in alle sectoren van de overheid!
Dat de wereld zo ongelijk is geworden is helemaal de schuld van het kapitalistische systeem. Tot de val van de Sovjet-Unie, namen de kapitalisten genoegen met wat compromissen om zo de macht van de communistische partijen te blokkeren. Daarnaast hadden ze er baat bij dat vooral de sociaal democratie de kant koos van de bourgeoisie in de strijd om de politieke stem van de arbeider. In feite was de USSR altijd een soort rem geweest op hun enorme hebzucht. Ondanks alle bureaucratische misvormingen en hypocriet gedrag van Sovjet leiders, zagen veel arbeiders in de USSR een soort obstakel tegen het kapitaal. Dat obstakel ging ten onder in 1989 met de opening van de Berlijnse muur en de overwinningen van kapitalistische partijen bij de verkiezingen in stalinistische landen!
Met het neerhalen van de rode vlag op 25 december 1991 van het Kremlin, was het gedaan met de Sovjet-Unie. De nieuwe Russische Federatie stelde zich helemaal in dienst van het internationale kapitalisme. Boris Yeltsin voerde een wanbeleid dat enkel en alleen ten goede kwam aan de ex-stalinisten, die de nieuwe kapitalisten van Rusland werden. 40% van alle Russische arbeiders leed armoede en daarmee wordt niet echte armoede bedoeld. Dat veel arbeiders het moeilijk hadden in de laatste 10 jaar van het Sovjet stalinisme is zeker geweest. Het stalinistische systeem had eind jaren 70 haar toppunt bereikt en dankzij jarenlange corruptie, machtsmisbruik en wanbeleid door de partijbonzen was de Sovjet economie totaal ingestort. Gorbachev hoopte met markt hervormingen, de Sovjet-Unie te redden. Maar Boris Yeltsin en het kapitalisme zette hem opzij en namen de macht over!
Niet alleen Yeltsin was een lakei van het kapitaal. President Bill Clinton van de VS, was een neoliberale president van de Democratische Partij. Al eind jaren 70 hadden de Democraten zich ingezet voor neoliberale opvattingen. Jimmy Carter zorgde voor marktwerking in de burgerluchtvaart waardoor enkele grote luchtvaartmaatschappijen eind jaren 80, failliet zouden gaan. Ronald Reagan ging verder door nog meer vrijheid te geven aan het kapitalisme. De Democratische Partij in de VS stond dus niet voor een links alternatief, maar was net zo rechts als de Republikeinse Partij. In Europa waren het vooral de sociaal democraten, die voor marktwerking en privatiseringen zorgde. Wim Kok in Nederland, Tony Blair in Groot Brittannië, Gerhard Schröder in Duitsland en zelfs in Scandinavië zorgde voormalige arbeiderspartijen voor rechtse politiek!
Dit had een nadelig effect op de vakbeweging waardoor veel arbeiders het vertrouwen verloren. Vakbonden verloren leden, zeker omdat vakbondsleiders liever compromissen zochten dan confrontaties. Stakingen zou iets uit het verleden zijn was de leus, hierdoor wonnen de kapitalisten veel conflicten om de laffe vakbonden vaak toegaven aan zogenaamde ''compromissen''. Er groeide wantrouwen en woede onder de arbeidersklasse. Maar omdat ''officieel links'' hun had verraden, voelen vele zich vervreemd en in de steek gelaten. Rechtse populisten zoals Silvio Berlusconi wisten daarvan misbruik te maken om aan de macht te komen. Ook Pim Fortuyn wist met populistisch taalgebruik een grote aanhang te winnen!
Revolutionair socialisten vinden dat we meteen een einde moeten maken aan het privé bezit van grote bedrijven. Daarnaast moeten we beslag leggen op de miljarden van de superrijken. Mensen zoals Charlene de Carvalho hebben niet het recht om miljarden te bezitten, puur omdat hun ouders of grootouders ooit een bedrijf opgezet hebben dat veel winst boekt. Bedrijven zoals Heineken dienen dan ook genationaliseerd te worden onder arbeiderszelfbestuur. De miljarden aan winsten kunnen dan gebruikt worden voor gratis onderwijs, gratis zorg en andere sociale programma's. We zouden met al die miljarden die nu veilig op privé rekeningen liggen, voor mensen uit de armoede kunnen helpen. Maar in onze neoliberale dwangstaat staat de overheid in dienst van het grote geld en dwingt mensen om te werken voor een loontje. Wie geen werk heeft wordt via de bijstand gedwongen om te gaan werken voor gemeentes of andere kapitalistische ondernemingen voor net 800 euro netto per maand. Wie weigert wordt beboet op hun bijstandsuitkering, waardoor er spraken is van dwangarbeid!
Om een einde te maken aan het feit dat 62 mensen meer bezitten dan de helft van de planeet, moet we het kapitalistische systeem afschaffen. Het privé bezit van grote bedrijven verbieden en het beurzenstelsel doen verdwijnen. Daarvoor is echter een klassenbewustzijn nodig dat nog niet bestaat. Arbeiders moeten zich realiseren dat ze meer zijn dan slechts loonslaven van het kapitaal. Een arbeiderspartij op een socialistisch programma is de eerste stap richting een socialistische toekomst. Maar dat is precies wat landen missen: Een socialistisch alternatief op de verrechtste sociaal democratie en de restanten van het stalinisme, die ondanks hun verraad nog steeds een monopolie hebben op politiek links!
Oxfam Novib in Nederland zet zich in voor een wereld zonder armoede. Maar revolutionair socialisten denken dat dit niet te bereiken is via kapitalistische politici. Die beloven alles, maar zullen nooit de machtspositie van het kapitalisme doorbreken. VVD, PvdA en anderen zijn heilig overtuigd dat de markt economie goed is en dat hun politiek voor ''eerlijke'' handel zorgt. Niet alleen leven deze mensen in een fantasiewereld, ze zorgen met hun beleid ook voor armoede en dragen daarmee blij aan de enorme kloof tussen rijk en arm. Aangezien politici erg goed betaald worden, zullen het nooit ervaren hoe het is om te moeten leven van minder dan 17.000 euros per jaar. 1,4 miljoen Nederlanders weten dat wel en die groep kan nog groter worden!
Regeringsleiders moeten ''moed'' tonen om de ongelijkheid aan te pakken vindt Oxfam International. Maar die ''moed'' waar Oxfam het over heeft bestaat gewoon niet. Regeringsleiders vinden het helemaal niet erg dat er zoveel ongelijkheid is, want ze staan in dienst van de 1%, de toplaag van onze economische elite. Deze superrijken hebben er geen moeite mee dat ze miljarden aan eigen vermogen bezitten dat net zo groot is als het bezit van 3,5 miljard mensen. Dat toont de arrogantie van de superrijken en hun hebzucht. Als ze echt zo sociaal zouden zijn, dan namen de afstand van zoveel geld, maar dat doet niemand die behoort tot de 1%. Want de rechtse mentaliteit dat ze dit geld ''verdient'' zouden hebben is zeer sterk!
Een arme oud vrouw, bedelt op straat in Madrid. Het ''rijke'' Spanje!
