Een Ander Joods Geluid is ontstaan uit onvrede over de wijze waarop debat en meningsvorming over Israël in joodse kring plaatsvinden. Het stelt zich tot doel om:
- Het publieke debat en de kritische meningsvorming over Israël en de bezette gebieden te voeden.
- Het taboe te doorbreken dat joden vinden dat zij geen kritiek op de Staat Israël mogen uiten en dat ook van anderen niet accepteren.
- Vredesinitiatieven te ondersteunen uit verbondenheid met het lot en voortbestaan van Israël. Uitgangspunt is hierbij de algemeen aanvaarde beginselen van gelijkheid, verdraagzaamheid en menselijkheid, zoals vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens ten einde een duurzame vrede in het Midden-Oosten te bereiken zonder onderdrukking en/of discriminatie van welke kant en in welke vorm dan ook.
- Alle verdere handelingen te verrichten, die met het vorenstaande in de ruimste zin verband houden of daarvoor bevorderlijk kunnen zijn
Mensen zoals Hajo Meyer en Tony Cliff ( oprichter van de Britse; Socialistische Arbeiders Partij ) waren niet geliefd bij de zionisten. Hun afkeer van de Staat Israël en de bezetting van Palestina, zorgde ervoor dat ze soms antisemieten genoemd werden. Heel vreemd want zowel Meyer als Cliff waren van joodse afkomst. Voor de aanhangers van het zionisme is iedereen een vijand van het jodendom als men de politiek van de Staat Israël afkeurt. De stempel antisemiet wordt meteen op je gedrukt als je Israël bekritiseerd. Maar Hajo Meyer kon als geen ander, het lijden van de Palestijnen begrijpen. Hij zat in een Duits concentratiekamp tijdens de oorlog en heeft meegemaakt wat er gebeurd als je veel mensen opsluit in een open gevangenis. Datzelfde zag Meyer in Gaza gebeuren na 2005. Toen Israël de strook ontruimde en daarna systematisch afsloot van de buitenwereld. Ook de bezetting van de Westelijke Jordaanoever door zionistische kolonialisten keurde hij ten strengste af!
Tony Cliff kwam ook van joodse wortels. Zijn echte naam was Yigael Gluckstein, geboren in Brits Palestina in 1917. Hij werd lid van de socialistisch-zionistische groep Hashomer Hatzair. Maar al snel keerde hij zich tegen het idee van een joodse staat in Palestina. Gluckstein werd gearresteerd door de Britten en zat tijdens de tweede wereld oorlog vast. In 1947 kwam hij vrij en verhuisde naar Groot Brittannië, maar hij kreeg nooit het Britse staatsburgerschap. Dat deed hem weinig, als overtuigde internationalist was hij al geen voorstander van landen en grenzen. Yigael Gluckstein nam de naam Tony Cliff aan en werd lid van de Britse; Revolutionair Communistische Partij. De RCP was anti-stalinistisch van aard, maar verdeeld tussen verschillende leiders met eigen ideeën over het socialisme en de positie van de USSR, China en Joegoslavië. Cliff overleed in het jaar 2000, op 83 jarige leeftijd!
Op 23 augustus 2014 overleed Hajo Meyer. De organisatie Een Ander Joods Geluid schreef op hun website:
Hans Joachim Meyer, geboren 1924, is overleden. Het simplistische label ‘anti-zionist’ doet de opvattingen van Hajo Meyer geen recht.
Hajo verdroeg op grond van aanleg, opvoeding en persoonlijke evaring niet het kleineren en buitensluiten van anderen. Voor hem had het zionisme lang geleden het karakter van emancipatiebeweging voor joden verloren en zich ontwikkeld tot een ideologie die onderdrukking en uitsluiting juist rechtvaardigt, en die dat in het Midden-Oosten tegenover de Palestijnen daadwerkelijk en steeds extremer in praktijk brengt.
Hij beschouwde het zionisme daarom als het diepste verraad aan het Jodendom, waar hij zich de erfgenaam van voelde: een 19e eeuws verlichte, humanistische en inclusieve bejegening van mens en wereld. De staat Israël, als primaire beheerder, vertolker en uitvoerder van het hedendaags zionisme kon daarom, mild uitgedrukt, geen genade in zijn ogen vinden. Hij had daarbij weinig oog en minder nog geduld, voor de ook in het zionisme aanwezige tragische kant: de welhaast onontkoombare scheefgroei-door-succes van een beweging, die van oorsprong was voortgekomen uit emancipatoire motieven, maar juist door haar welslagen, tegenover derden verkeerde in haar tegendeel. Voor hem was van absolute strekking het woord uit Exodus (Statenvertaling): "Gij zult ook den vreemdeling geen overlast doen, noch hem onderdrukken; want gij zijt [zelf] vreemdelingen geweest in Egypteland."
Hij beschouwde de politiek van de staat Israël tegenover de Palestijnen als het dagelijks met de voeten treden van dit gebod. Dat maakte, zo klein als hij was van postuur, - hij sprak over zichzelf als ‘Hajo met de korte beentjes’, met zelfspot, maar ook met dankbaarheid, want hij meende dat zijn kleine gestalte hem had geholpen bij het naleven van de eerste opdracht op de appelplaats en in het kamp Auschwitz: niet, nooit, nooit opvallen - een welhaast Bijbelse boosheid in hem los.
Vrijdagnacht is hij gestorven, deze opvallende man, een week nadat hij in groot gezelschap zijn 90ste verjaardag gevierd had, waar hij samen met zijn vrouw Chris voor alle aanwezigen nog een stuk van Sibelius heeft gespeeld, op door hemzelf gebouwde violen; en anders dan zijn beulen ooit met hem voorhadden, is hij vredig weggegleden in zijn slaap. Gestorven op de dag dat in de New York Times zijn naam als eerste boven een grote advertentie prijkte: "Survivors and Descendents of Survivors of Nazi Genocide Condemn the Massacre of Palestinians in Gaza".
Een overlever is overleden. Een strijdbare geest, een compromis- maar geweldloze strijder, een Rechtvaardige onder de Mensen.
Jaap Hamburger, voorzitter Een Ander Joods Geluid.
Bron: http: www.eajg.nl
Hajo Meyer bleef op hoge leeftijd zich inzetten
voor de Palestijnen!
