Sinds 1967 houdt Israël, Palestijns gebied bezet. Dat begon toen de Israëliërs een preventieve aanval opende op de Arabische landen. Die aanval werd een succes en kwam bekend te staan als de Zesdaagse Oorlog. In slechts 6 dagen werd niet alleen de volledige Egyptische luchtmacht vernietigd, maar nam Israël ook bezit van de Gaza Strook en de Westelijke Jordaanoever ( West-Bank ). De Palestijnen werden systematisch onderdrukt, hun vlag werd verboden, ze werden tweederangsburgers en de Israëliërs stuurde zionistische kolonisten de Gaza Strook en de West-Bank in om Joodse koloniën te stichten!
In reactie op de onderdrukking door de zionisten, werd in 1968 het PFLP gesticht. De Populaire Beweging voor de Bevrijding van Palestina, is een links nationalistische verzetsbeweging. In de jaren 70 was het PFLP zeer actief in de strijd tegen Israël. Dat daarbij ook onschuldige joden gedood werden deed het PFLP weinig. In hun ogen waren alle Israëliërs fout en dus werden ook onschuldigen het slachtoffer van PFLP aanvallen. Al snel keerde zich de arbeidersklasse van Israël tegen de Palestijnen en begonnen het reactionaire zionisme volledig te steunen, puur uit angst voor de terroristische acties van het Palestijnse verzet!
Hierdoor stonden de Palestijnen geïsoleerd. De Populaire Beweging voor de Bevrijding van Palestina maakte met hun nationalistische ideologie en hun guerrilla acties weinig sympathie los bij de arbeidersklasse van Israël. Die zag hoe onschuldige joden vermoord werden en werden hierdoor fel zionistisch en anti-Palestijns. Dat zelfde gelden ook in het westen, waar ''democratische'' regeringen zich fel uitspraken tegen de acties van het PFLP. Echter diezelfde ''democratische'' laden zwegen massaal over de schendingen van de mensenrechten in bezet gebied door de zionistische joden!
Nog voor de invasie van de Gaza Strook en de West-Bank door Israël in 1967, verzette zich de Palestijnen tegen de Israëliërs. Veel Palestijnen hadden nooit de Staat Israël erkend die in 1948 was opgericht. Terwijl westerlingen het terecht vonden dat een Joodse staat werd opgericht, waren de Arabieren fel tegen. Een Joodse staat in een Arabisch sprekend gebied was voor hun onacceptabel. Daarom probeerde ze ook de oprichting van Israël tegen te houden. Maar de zionisten die zich in Israël bevonden wisten zich te handhaven en sloegen genadeloos terug. Meer dan 700.000 Palestijnen werden verdreven en hun dorpen vernietigd. In de jaren tussen 1948 en 1967 kwamen vanuit de hele wereld zionistische joden om zich te vestigen in het ''heilige'' land. Dat daarbij 700.000 Palestijnen verjaagd werden was onbelangrijk, want de joden hadden gewoon ''recht'' op dit land, aldus zo brult de zionistische media!
De Palestijnse Bevrijdingsorganisatie ( PLO ) werd in 1964 opgericht. De meest bekendste PLO leider was Yasser Arafat, die van 1969 tot 2004 leider van de Palestijnen genoemd werd. Arafat was in de ogen van Israël en het westen, een ''smerige terrorist''. Zijn PLO kwam op de lijst van terroristische groeperingen te staan, ook het ANC van Nelson Mandela stond op die lijst. Net als het ANC gebruikte ook de PLO terroristische methodes om de heersende klasse bang te maken. Echter de zionisten gebruikte net zo hard terreur terug en arresteerde duizenden Palestijnen. Martelingen in Israëlische gevangenissen waren niet ongewoon. Elke Palestijns was een potentiële terrorist, volgens de zionistische bezetters!
Arafat stond in 1959 al aan het roer van de Palestijnse Nationale Bevrijdingsbeweging. Zijn grootste bondgenoot was de Egyptische president Nasser. Die was fel anti-zionistisch en bereid om de beweging van Arafat te steunen. De Palestijnse Nationale Bevrijdingsbeweging werd al snel Fatah genoemd en zou de grootste beweging/partij binnen de PLO worden. Het PFLP sloot zich ook aan bij Arafat's PLO samen met het maoïstische; Democratische Front voor de Bevrijding van Palestina. Het DFLP werd in 1969 opgericht door Palestijnse maoïsten die vonden dat de PFLP te militaristisch was. Zij wouden een organisatie die meer ideologisch gericht was en meer in contact stond met de Palestijnse burgers. Hoewel het DFLP meer dogmatischer was in de marxistisch-leninistische ( stalinistische ) leer, zou de beweging na het wegvallen van Mao Zedong juist meer pragmatischer worden!
Het leven voor Palestijnse vluchtingen was zeer zwaar. Bijna drie miljoen Palestijnen moesten vluchten voor het terreur van de Staat Israël en diens kolonisten. Vooral na 1967 groeide het aantal vluchtingen, die werden meestal opgevangen in massale vluchtelingen kampen in Jordanië. Koning Hussein vond dat de PLO te veel macht had in die vluchtelingenkampen. Op aanraden van de V.S begon hij de Palestijnse milities tegen te bestrijden. Tussen 1970 en 1971 verjoeg het Jordaanse militair de PLO van Arafat, duizenden Palestijnen verloren het leven toen hun bondgenoot ( Jordanië ) zich tegen hun keerde. Arafat en de PLO vestigde zich toen in zuid Libanon, echter ook hier waren ze niet veilig. Want dit land was een kruitvat dat stond op ontploffen. Libanese christenen stonden tegen lijnrecht tegenover Arabische nationalisten die gesteund werden door Syrië. In 1975 viel de Syrische Arabische Republiek, Libanon binnen en zo begon de Libanese burgeroorlog die tot 1990 zou duren. Arafat vestigde zich in zuid Libanon waar vanuit hij aanvallen liet uitvoeren op Israël. Uiteindelijk vielen de Israëliërs zuid Libanon binnen om de PLO te verdrijven!
Het Populaire Front voor de Bevrijding van Palestina was in de jaren 70 bezig met grote operaties tegen Israël. Veel van die acties waren gericht tegen burgers, met name Israëliërs en hun westerse bondgenoten. Aangezien West-Europa Israël steunde, zag het PFLP hun aan als vijanden. Zo kwam het dat op 6 september 1970, het PFLP verschillende burgervliegtuigen kaapte waaronder een Swissair Dc-8, een PanAm 707, een TWA 707 en een British Airways VC-10. De toestellen werden naar Dawson's Field gebracht in Jordanië, dat toen nog een bondgenoot van Arafat was. Nadat de passagiers waren vrij gelaten werden de vliegtuigen vernietigd door PFLP militanten. Koning Hussein moet na deze kaping zwaar onder druk gezet zijn door de Amerikanen, dat hij uiteindelijk Arafat in de steek liet!
Op 6 juni 1982, vielen Israëlische strijdkrachten het zuiden van Libanon binnen om PLO militanten te vernietigen. Het lukte de zionisten om de PLO te verdrijven, maar hierdoor versterkte Syrië haar greep op het land en zou tot 2005 soldaten er stationeren. In Libanon maakte de Israëliërs kennis met anti-zionistische islamieten. Met geld en steun van de Islamistische Republiek Iran was in Libanon de politieke partij, Hezbollah opgericht. In Arabisch genoemd; Partij van God, Hezbollah is een sjiitische islamistische politieke partij. Hezbollah begon de Israëliërs te bevechten en bleek hier zeer effectief in te zijn. De Staat Israël verloor 650 soldaten en meer dan 3.000 raakte gewond!
Eind jaren 80 veranderde Yasser Arafat van strategie. Hij ging akkoord met Resolutie 242 van de Veiligheidsraad der VN. Hiermee erkende hij het bestaansrecht van de Staat Israël en zwoer het gebruik van terroristische handelingen af. Israël ging echter door met het onderdrukken en martelen van Palestijnen in zowel de Gaza Strook als de West-Bank. De Joodse staat hield zich niet aan Resolutie 242 en bleef Palestijns gebied bezetten. Toch werd in 1993 de Oslo Akkoorden gesloten, waarbij Israël akkoord ging met de oprichten van de Palestijnse Nationale Autoriteiten ( PNA ), een interim-regering. Hoewel Arafat de PNA als overgangsraad zag, was Israël helemaal niet bereid om soldaten en kolonisten uit bezet gebied te halen. In 1994 werd het wel legaal om de Palestijnse vlag te tonen. Bijna 27 jaar was de vlag van Palestina een ''symbool van terrorisme'' binnen Israël en de bezette gebieden. Iedereen die deze vlag hees werd opgepakt en zwaar gestraft. Duizenden Palestijnen in de Gaza Strook en de West-Bank kregen gevangenisstraffen voor het tonen van hun vlag!
Doordat de PLO akkoord ging met de Oslo Akkoorden en dus de Staat Israël erkende, voelde veel Palestijnen zich verraden. Yasser Arafat en zijn Fatah partij hadden een deal gesloten met de zionistische vijand. Ook het PFLP en het DFLP verloren aan steun, zeker door de ondergang van de Sovjet-Unie en de opkomst van het kapitalisme in China. Door het wegvallen van ideologische rolmodellen wisten de leiders van de linkse nationalisten, niet meer wat ze moesten doen. Massieve desillusie heerste binnen het PFLP, door zowel de erkenning van de Staat Israël door Arafat als de ondergang van de Sovjet-Unie!
Een groepering die geen probleem daarmee had was het Islamistische Verzet. Deze verzetsgroep is opgericht in 1987 en werd geleid door Imam Ahmed Yassin. In de volksmond kregen deze soennitische islamieten de naam; Hamas. Ahmed Yassin had als jonge islamiet al contacten gehad met de Moslim Broederschap. Hamas moest een Palestijnse tak van de Egyptische Moslim Broederschap worden. Het doel van Hamas is de vernietiging van de Joodse staat en de oprichting van een Islamistische theocratie. Waar de linkse nationalisten nog vochten voor een seculier democratische Palestina, wil Hamas een streng islamistisch Palestina
Doordat bijna alle Palestijnen tot de islamistische religie behoren is het relatief makkelijk voor Hamas om aanhang te winnen. Vooral omdat de beweging ook doet aan sociale projecten, iets wat de PLO niet meer doet. Ook voedt Hamas op de diepe haat die bijna alle Palestijnen voelen voor de zionistische bezetters, die al 47 jaar hun land bezetten. De radicale islamieten wisten vooral steun te winnen na de eerste Intifada, de eerste grote Palestijnse opstand. Die vond plaats tussen 1987 en 1993 en eindigde met de ondertekening van de Oslo Akkoorden. Tijdens de eerste Intifada werden bijna 2.600 Palestijnen gedood, bijna 1.300 stierven door kogels van Israël, maar ook bijna 1.000 Palestijnen werden gedood door organisaties zoals Hamas en het PFLP. Een ware heksenjacht was geopend op Palestijnen die collaboreerde met de bezetters en diens kolonisten. 1.000 Palestijnen werden gedood in wraak acties door Palestijnse groeperingen!
Zeven jaar later ontstond de tweede Intifada toen Israël begon toen de premier Ariel Sharon, een bezoek pracht aan de Tempelberg. Een heilige plek voor zowel joden en moslims. De aanwezigheid van Sharon werd gezien als een diepe belediging voor de Palestijnen, die vinden dat Oost-Jeruzalem toebehoort aan Palestina. Weer kwamen duizenden in opstand en weer sloegen de Israëliërs met tanks en machinegeweren terug. Ook zionistische kolonisten bewapend zich om de opstandige Palestijnen neer te slaan. Machinegeweren hadden de meeste Palestijnen niet. Hun wapens waren stenen en molotovcocktails. Deze tweede Intifada duurde vijf jaar en eindigde in de dood van 1.000 Israëliërs en meer dan 3.000 Palestijnen. Onder Ariel Sharon verliet Israël de Gaza Strook, na 38 jaar bezetting op 1 september 2005!
Hamas wist in deze periode de steun van de kanslozen te winnen. Aangezien veel Palestijnen zeer arm zijn en diep gelovig, weten de islamieten waar ze hun aanhang vinden. De nationalisten van Arafat en het PFLP werden altijd geleid door intellectuelen, Hamas zet zich neer als volksbeweging en kan dat goed waar maken. Ook de corruptie binnen Arafat's Fatah partij zorgde ervoor dat de populariteit van Hamas steeg. De verkiezingen voor het Palestijnse parlement in 2007 lieten duidelijk zien welke partij het meest populair was. Hamas won deze verkiezingen, maar Fatah en Israël weigerde de uitslag te erkennen!
Het kwam tot sektarische conflicten tussen Hamas en Fatah. In de Gaza Strook namen Hamas militanten bezit van Fatah gebouwen en in de West-Bank verjoegen Fatah aanhangers Hamas. Zo kwam het dat de Palestijnen diep verdeeld waren. Op de West-Bank bleef Fatah heersen in de gebieden die Israël hun gaf, terwijl de Gaza Strook systematisch afgesloten werd van de buitenwereld. Er kwam een economische blokkade, de marine van Israël houdt elk schip tegen dat probeert goederen naar Gaza te vervoeren. Ondertussen vuurt Hamas, zwaar verouderde raketten af op Israël. Meer een wanhoopsdaad want die raketten raken nauwelijks iets!
Yasser Arafat zou dit sektarisch conflict niet meer meemaken. Hij overleed op 11 november 2004 in zijn huis omsingelt door Israëlische soldaten. Arafat werd gehaat en geminacht door het westen en diens leiders. Dat kwam grotendeels omdat hij weigerde om afstand te nemen van het terrorisme. Natuurlijk was het westen wel positief over Israëlische staatsleiders, terwijl die net als Arafat zich schuldig maakte aan terreur, martelingen en executies. Niemand in dit conflict is zuiver van aard, toch doet het westen nog steeds alsof Israël het recht heeft om zich te verdedigen. Terwijl het juist Israël is die nog steeds Palestijns gebied op de West-Bank bezet houdt en de Gaza Strook symmetrisch afsluit van de buitenwereld. Puur omdat Hamas een stel verouderde raketten afvuurt!
Ook Ahmed Yassin zou het jaar 2005 niet mee maken. De leider van Hamas werd op 22 maart 2004 vermoord door een Israëlische helikopter. Yassin zat in een rolstoel en was bijna blind, maar de zionisten waren genadeloos en enkele geleide raketten deden hun werk. De moord op Ahmed Yassin laat de vreselijke ongelijkheid zijn. Duizenden ongeleide raketten vuurt Hamas af op Israël, zonder dat die ook maar iets belangrijks raken. Terwijl Israël met één of twee geleidde raketten in staat is om veel meer schade toe te brengen. Dat bewijst de bombardementen hedendaags ( Anno 2014 )!
Negen jaar later zou Israël beginnen aan de grootste slachting van Palestijnen sinds de tweede Intifada. Op 21 Juli 2014 vlogen straaljagers aanvallen uit op de Gaza Strook. Hun doelen zijn de raket installaties van Hamas. De aanvallen zijn ook een wraak actie voor de ontvoering en moord op drie Israëlische tieners, die in bezet gebied ( West-Bank ) ontvoert werden en gedood. Volgens Israël zat Hamas achter de ontvoering en de moorden. Twee weken na het begin van de aanvallen op Gaza zijn meer dan 1800 Palestijnen gedood. Israël verliest 61 soldaten, maar gaat door met bombarderen!
Elke dag sterven meer burgers, maar doet de zionistische overheid niets. Het leven van een Palestijn is niet veel waard in de ogen van de rechtse premier; Benjamin Netanyahu. Deze radicaal zionistische premier behoort tot de rechtse Likud partij. Een neoliberale nationalistische partij, die weinig waarde hecht aan een vrij Palestina naast Israël. Hamas hecht dat trouwens ook niet, die beweren nooit te stoppen met vechten tot de Staat Israël volledig verwoest is. Dat versterkt de angst van de Israëlische arbeidersklasse die zich volledig achter Netanyahu scharen. Revolutionair socialisten verwerpen het zionisme, maar ook het islamisme van Hamas steunen wij niet. De politieke Islam en het politiek Jodendom zijn theocratische ideologieën en worden daarom verworpen.
Revolutionair socialisten staan volledig achter het Palestijnse volk, ook al verwerpen wij zowel het corrupte Fatah als het dogmatisch islamistische Hamas. Wij staan voor de klassenstrijd en die kan alleen gewonnen worden als Palestijnse en Israëlische arbeiders zich verenigen. Dat wordt zeker lastig omdat er zoveel sektarische haatgevoelens bestaan. Religie en nationalisme zijn een dodelijke mix en dit conflict is helaas weer een voorbeeld. Op dit moment is de Staat Israël bezig met het uitmoorden van Palestijnse burgers in Gaza. Zelfs al verwerp je het terrorisme van Hamas, het staats-terrorisme van Israël is wreder en erger. 1800 mannen, vrouwen en kinderen uit Gaza kunnen het weten, zij werden vermoord door de Staat Israël!
Joodse kolonisten leren hun vrouwen om te gaan
met wapens. In hun ogen is de West-Bank van de
joden en niet van de Palestijnen, zij vormen de
bezetters. De wapens zijn van Amerikaanse makerij!
