Het Rode Leger en het Sovjet Leger

Het Rode Leger van Sovjet Rusland was het eerst en laatste proletarische leger in de geschiedenis van de mensheid. Het eerste Rode Leger van 1918 tot ongeveer 1935 was een leger zonder rangen en zonder privileges. Commandanten hadden niet meer rechten dan eenvoudige soldaten. Ook waren soldaten vertegenwoordigt in soldaten raden, die het dagelijkse bestuur vormde in het leger. Deze soldaten raden verloren uiteindelijk hun macht na de oprichting van de Sovjet-Unie en de dood van Lenin. Het tweede Rode Leger en latere Sovjet Leger bestond van 1935 tot 1991 en was niet meer het proletarische leger van 1918. Van 1935 tot 1991 zou het de dictatuur over het proletariaat van Stalin verdedigen. Daar zouden veel generaals en soldaten het slachtoffer van worden! 

In januari 1918 besloot de Raad van Volkscommissarissen om een arbeiders en boeren leger op te richten. Op dat moment was het gevaar van de contrarevolutionaire Witte Legers aanzienlijk gegroeid. Ook werd Sovjet-Rusland door 255.000 buitenlandse soldaten aangevallen. Groot Brittannië, de Verenigde Staten, Polen en Tsjecho-Slowakije vielen vanuit het westen aan en Japan vanuit het oosten. Zo werd Sovjet-Rusland op twee fronten aangevallen. Tot 1921 leek het er sterk op dat de contrarevolutie kon winnen!

Tijdens een vergadering tussen de bolsjewieken en de linkse sociaal revolutionairen werd duidelijk dat het nieuwe Rode Leger een bende was. Discipline bestond nauwelijks, soldaten deserteerde als ze de helmen van het Keizerlijke Duitse Leger zagen. Men moest hard optreden om de Revolutie te redden. Een oorzaak voor de lage moraliteit was de boerse mentaliteit van de soldaten. Rusland was een boeren land en het proletariaat was zwak. De meeste soldaten in het nieuwe Arbeiders en Boeren; Rode Leger waren van boerse afkomst en kende geen militaire discipline!

Het was Leon Trotsky die aangesteld werd om het Rode Leger te leiden. Op zijn aanraden werden ex-tsaristische officieren in dienst genomen. Natuurlijk waren de bolsjewieken heel sceptisch over het feit dat ex-tsaristische generaals commando functies kregen. Maar Trotsky zag in dat je pragmatisch moest zijn op dit cruciale moment. De Witte Legers hadden bijna alle belangrijke militaire generaals uit de eerste wereld oorlog. Ook kregen ze steun van westerse landen, Sovjet Rusland had geen bondgenoot die hun militaire adviseurs kon sturen! 

In september 1918 kwam het Rode Leger onder de centrale controle van de Revolutionaire Militaire Raad. Leon Trotsky werd voorzitter van deze Militaire Raad en daarmee leider van het Rode Leger. Om het Rode Leger tot een sterk proletarisch leger te maken kreeg de Tsjeka het bevel om iedereen streng in de gaten te houden. Soldaten die zich anti-revolutionair opstelde of deserteerde konden zwaar bestraft worden. Leger eenheden die politiek onbetrouwbaar waren kregen Tsjeka eenheden achter zich. In de eerste jaren van de burgeroorlog kwam het vaak voor dat soldaten massaal deserteerde. Men moest terreur gebruiken om het leger bij elkaar te houden!

Dat veel soldaten niet trouw waren aan de revolutie bewijst de opstand van Kronstadt in februari 1921. De boerse matrozen van het fort Kronstadt hadden nooit gevochten en nooit offers gebracht voor de Revolutie. Toch klaagde ze over de hardheid van de bolsjewieken en uiteindelijk kwamen ze in opstand. Deze contrarevolutionaire daad motiveerde 7.000 boerse soldaten om ook te deserteren uit het Rode Leger. De opstand van Kronstadt werd neergeslagen, net als alle grote en kleine opstanden tegen de Sovjet overheid! 

De contrarevolutionaire media tegenwoordig heeft geen begrip voor de hardheid die destijds nodig was. Alsof het Britse of Amerikaanse leger zouden toestaan dat 17.000 soldaten zomaar konden deserteren. Kronstadt was niet eens zo belangrijk voor de bolsjewieken. Alleen deze opstand is wel enorm vergoddelijkt door de kapitalistische en anarchistische media. De anti-leninistische anarchisten keerde zich in 1918 tegen de Revolutie en moesten daarom uitgeschakeld worden. 

Uiteindelijk was het niet de hardheid van de bolsjewieken dat hun de overwinning bracht. Nee, het was het klassenbewustzijn van miljoenen arbeiders en boeren. Sovjet Rusland zou nooit de burgeroorlog gewonnen hebben als men zich niet realiseerde hoe gevaarlijk de contrarevolutie was. De Russische burgeroorlog duurde van november 1917 tot oktober 1922. Locale anti-revolutionaire groepen vochten nog door tot 1923! 

Het Rode Leger won de burgeroorlog. Maar daarvoor moesten één miljoen dappere revolutionaire soldaten sterven. Men weet niet eens hoeveel soldaten er precies gestorven zijn. Maar het gevolg was de totale vernietiging van de Russische economie. Het Rode Leger werd na de burgeroorlog gedemobiliseerd. Rond oktober 1924 waren nog maar 530.000 soldaten in dienst!

De dood van Lenin bracht de stalinisten aan de macht. Één van hun eerste zetten was Trotsky afzetten als leider van het Rode Leger. De Trojka bestaande uit Stalin, Kamenev en Zinoview schakelde Trotsky als militaire en politieke leider uit. Uiteindelijk kwam het Rode Leger onder het bevel van de stalinist; Klim Voroshilov. Deze man was al in 1918 een bongenoot van Stalin. Voroshilov leidde een calvarie eenheid die fel antisemitisch dacht. Door hun middeleeuwse denkwijzen waren veel boerse cavaleristen fel antisemieten. Ze hadden van hun Orthodoxe Kerk geleerd om Joden te haten en vele waren niet blij met de ''Jood'' Leon Trotsky. Voroshilov deed nauwelijks moeite om dat antisemitisme tijdens de burgeroorlog te onderdrukken. Als loyale vriend van Stalin was hij van 1925 tot 1940 leider van het Rode Leger. Hij kreeg ook een positie in het Politbureau van de communistische partij en bleef dat tot 1960!

Joseph Stalin vertrouwde het Rode Leger echter nooit. Daarom werd ook het leger een slachtoffer van het grote terreur begin jaren 30. Mikhail Nikolayevich Tukhachevsky, een oorlogsheld uit de burgeroorlog en maarschalk van de Sovjet-Unie, werd opgepakt en vermoord. De stalinisten verzonnen een organisatie met de naam; Trotskistische Anti-Sovjet Militaire Organisatie. Meer dan 37.000 soldaten en officieren werden opgepakt en veroordeeld voor ''trotskistisch'' gedrag. Dit leidde ertoe dat het proletarische Rode Leger van 1918 verdween. Stalin executeerde bijna alle militaire leiders, alleen de meest loyale militairen mochten blijven leven. Dat gaf trouwens ook geen zekerheid want ook loyale militairen zouden het slachtoffer worden van deze wrede tiran!

Toen de nazi's in juni 1941 de Sovjet-Unie aanvielen, was het Rode Leger enorm verzwakt. De winter oorlog met Finland was uit gelopen op een mislukking. Stalin was woedend en zuiverde het Rode Leger opnieuw. Generaals, officieren en soldaten waren niet meer veilig voor de NKVD, die gewoon soldaten executeerde waar anderen bij stonden! 

Een wrede stalinistische moordenaar  was Nikolai Ivanovich Yezhov. Hij was verantwoordelijk voor de executies van vele Rode soldaten. De ironie is echter dat Joseph Stalin uiteindelijk vond dat zijn Yezhov te populair werd bij de NKVD. Stalin wou zowel de NKVD als de communistische partij laten zien dat niemand gelijkwaardig was aan hemzelf.  Dus werd Yezhov in 1940 opgepakt en geëxecuteerd. Een ironische straf voor een man die medeverantwoordelijk was voor  de executies van duizenden Rode militairen. De executie van Yezhov toonde aan dat niemand veilig was voor Stalin's wreedheid! 

Het Rode Leger wordt door veel oost European gehaat. Zeker de Baltische landen minachten de soldaten van het Rode Leger. Hun haat is begrijpelijk gezien het feit dat de ''bevrijdde'' landen, stalinistische dictaturen werden. De westerse geschiedenis schrijvers  doen het Rode Leger ook weinig eer aan. Toch verdienen ze eer en onze dank! 

Waarom? Omdat zonder het Rode Leger wij nooit bevrijd zouden zijn. Inderdaad, wij denken steeds dat de Amerikanen, Fransen en Britten ons bevrijd hebben. Maar als het Rode Leger niet 70% van het Duitse leger verslagen had, dan was de overwinning van de westerse geallieerden zeker niet gelukt in mei 1945. De invasie in Normandië  in juni 1944 vond plaats op een moment toen grote delen van het Duitse Leger vochten aan het Oost Front. De legers die de westerse landen tegenover zich hadden waren in verhouding zwakker dan de divisies die Hitler naar het Oost Front stuurde.

Het is het Rode Leger geweest die het Duitse Leger zo verzwakte, dat het de westerse geallieerden in minder dan één jaar lukte om Duitsland te verslaan. In verhouding hebben de westerse landen slechts 30% van het Duitse Leger verslagen. Dat is de eer die het Rode Leger verdient. Een eer die maar weinig westerlingen aan de Rode soldaten geven. Wij vergeten vaak de dapperheid en de moed van deze soldaten. Daarom vindt USP-RSM dat het Rode Leger dezelfde eer verdient als de legers van de Amerikanen, Britten en Fransen.  Toch wappert nooit de rode vlag met hamer en sikkel op Bevrijdingsdag. Nee, onze neoliberale leiders willen geen Sovjet veteranen eren. In landen zoals Polen, Hongarije en de Baltische republieken doet men sinds 1990 veel pogingen om het Rode Leger gelijk te schakelen met de Duitse Wehrmacht en Waffen SS. Sovjet veteranen die tegen het nazisme vochten krijgen nu opeens te horen dat ze net zo misdadig waren als de nazi's. Een misdadige daad van de nieuwe kapitalistische regimes, om alle dat naar de Sovjet-Unie ruikt neer te zetten op het zelfde niveau als dat van de nazi's!  

40 jaar werden ze gevierd als bevrijders door de volkeren van Oost Europa. Hoe moet dat voelen voor een veteraan uit het Rode Leger om hun gehaat en geminacht te worden? Vele jaren helden, nu opeens bezetters en onderdrukkers!! Het is oneerlijk om de soldaten van het Rode Leger gelijk te schakelen met de nazistische Duitsers. Hoewel het Rode Leger wreed was tegen fascisten en anticommunisten, heeft het niet op grote schaal massamoord gepleegd zoals de nazi's deden. De Sovjet-Unie verloor 13 miljoen mensen dankzij de moordcommando's van de Waffen SS!

Verder kunnen we met zekerheid zeggen dat de nazi's niets heel gelaten zouden hebben van Europa. Stalinistisch bestuur was wreed en ondemocratisch. Maar nazistisch bestuur zou volkeren uitgemoord hebben en alle Europese landen doen verdwijnen. Europa zou deel geworden zijn van het Groot Germaanse Rijk en na 1000 jaar zou niemand zich meer wat herinneren van de oude Europese volkeren. Het stalinisme heeft ons veel ellende gebracht, maar in verhouding was 40 jaar stalinisme veel minder erg dan de 6 jaar nazi heerschappij! 

In februari 1945 besloot Stalin om de naam van het Rode Leger te vervangen. De officiële naam van het leger was; Arbeiders en Boeren; Rode Leger. Joseph Stalin vond dat de naam; Sovjet Leger beter klonk dan de oude naam. Zo kwam het dat het Rode Leger vanaf 1945 de naam; Sovjet Leger droeg! 

Na de ondergang van Nazi Duitsland ontwikkelde het Sovjet Leger zich tot een massaal leger. Overal in Oost Europa werden divisies neergezet, vooral in Oost Duitsland. Die zouden daar tot 1994 daar blijven. Natuurlijk deed het Amerikaanse Leger precies hetzelfde en stationeerde haar tanks en soldaten in West Duitsland. Helaas bevinden zijn nog steeds basissen van de VS imperialisme in Duitsland! 

In de jaren 50 werd het Sovjet Leger ingezet tegen opstandige arbeiders. Het proletarische karakter had het leger allang verloren. Men diende nu de partijbonzen van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Veel soldaten hadden weinig klassenbewustzijn, men deed gewoon wat de corrupte Sovjet bureaucratie beval. Zoals het neerslaan van de arbeiders opstanden in Oost Duitsland in 1953 en de Hongaarse Revolutie van 1956. Telkens zei men tegen de Sovjet soldaten dat ze tegen fascisten gingen vechten. Soms haalde men troepen die niet eens Russisch spraken. Bijvoorbeeld soldaten uit Kazachstan, Oezbekistan en Turkmenistan. Zo kon men voorkomen dat deze soldaten bekend waren met de situatie in Oost Europa!

Tijdens de Korea Oorlog vochten 20.000 Sovjet soldaten tegen de Zuid Koreanen en Amerikanen. Niet direct op het slagveld, maar in de cockpit van de MIG-15. Deze straaljager was in 1949 ontwikkeld en werd voor het eerst in Korea ingezet. Daarnaast waren de Sovjets adviseurs aan het Koreaanse Volksleger van Kim Il Sung. Joseph Stalin heeft altijd beweerd dat de Sovjet-Unie zich niet met Korea bemoeide. Maar dat was een kleine leugen. Toch was de rol van het Sovjet Leger in Korea beperkt. Het was het Chinese Vrijwilligers Leger ( Chinees Volks Bevrijdingsleger onder een schuilnaam )  van 700.000 soldaten die Kim Il Sung kwamen helpen tegen de anticommunistische VN landen!

Net als de VS gaf de Sovjet-Unie gigantisch veel geld uit aan militaire wapens en technologie. Het Sovjet Leger was daarom één van de beste legers van de gehele wereld. Het Chinese Volks Bevrijdingsleger  ( PLA ) was groter, maar slechter bewapend en getraind. De verhoudingen tussen beidde legers waren niet bepaald positief te noemen. Het Sovjet Leger diende een ''sociaal imperialistisch'' land volgens de propaganda van de maoistische; Volksrepubliek China. In tegenstelling tot het Sovjet Leger was de PLA meer een staat in een staat. De PLA hadden namelijk verschillende bedrijven in bezit en hadden daardoor een sterke economische positie. Pas na de dood van Mao greep de Chinese Communistische Partij in en werd het militair weer onder gesteld aan de staat! 

Er waren maar weinig Sovjet soldaten die oprecht nog in het ''communisme'' geloofde. Voor vele was de militaire dienst vaak een verplichting of een makkelijke carrière. In de jaren 70 sloeg echter de corruptie flink toe. Door de stagnatie van de economie begon ook onder Sovjet soldaten corruptie toe te slaan. Er was echter één man die het lef had om een opstand te beginnen tegen de stalinistische heerschappij. Valery Mikhailovich Sablin was kapitein derde rang, aan boord van een Sovjet anti-duikboot schip. Sablin was lid van de communistische partij en wist precies hoe anti-leninistisch, de stalinisten zich gedroegen. Daarom wou hij een leninistische opstand beginnen en Sovjet leider; Leonid Ilyich Brezhnev afzetten!

Op 7 november ( de dag van de oktober revolutie ) 1975, nam Sablin met acht revolutionairen bezit van zijn schip. Hij wou naar Leningrad varen en daar een revolutie verspreiden tegen de partijbonzen. Maar een junior matroos kon de Sovjet overheid waarschuwen. Die stuurde meteen tien luchtmacht bommenwerpers op het schip af. Ondanks dat de bommen geen schade veroorzaakte besloot Sablin te capituleren. Hij werd gearresteerd en veroordeeld wegens ''verraad aan het moederland''. Hoewel op verraad een gevangenisstraf van 15 jaar stond, besloot men hem te doden. De vrees voor deze dappere leninistische revolutionair moet groot geweest zijn. Valery Mikhailovich Sablin is een echte held voor alle revolutionair socialisten/communisten! 

In 1979 viel de Sovjet-Unie, Afghanistan binnen. De stalinisten wouden het regime van de Volksdemocratische Partij ( PDPA ) helpen. Deze PDPA greep in 1978 de macht in Afghanistan. Maar de conservatieve bevolking was niet gediend van de atheïstische opvattingen van de stalinisten. Ook vrouwenrechten waren een groot taboe. Dus verzamelde zich islamitische groepen om de moedjahedien te vormen. Deze islamieten kregen na 1981 geld en wapens van de VS, om tegen de ''godloze communisten'' te vechten.

De oorlog in Afghanistan verliep niet goed voor de Sovjet-Unie. Men kon de moedjahedien  niet de baas zijn. Uiteindelijk trok de Sovjet-Unie zich in 1988 terug uit Afghanistan  Hun missie om het stalinistische regime te redden was mislukt. Al een jaar eerder had de PDPA afstand genomen van het marxisme leninisme ( stalinisme ). Men herstelde de Islam als staatsgodsdienst en verving de vlag. Toch bleven de moedjahedien vechten en in 1992 viel Kaboel. Met de ondergang van de Democratische Republiek Afghanistan stierf ook het stalinisme! 

Het Sovjet Leger hield op met bestaan op 31 december 1991. De volgende dag werd het Russische Leger geboren. In 1990 bezat het Sovjet Leger het volgende materiaal. 

- 55.000 tanks
- 70.000 bewapende voertuigen 
- 30.000 artillerie wapens 
- 4.300 aanvalshelikopters  
- 3.200 straaljagers 
- 205 strategische bommenwerpers 
- 230 normale bommenwerpers 
- 620 transport vliegtuigen 

Dit wapen arsenaal werd verdeeld over de 14 nieuwe republieken die ontstonden.  Het nieuwe Russische Leger ging een diepe crisis in, waar het pas na 1999 van zou herstellen. De jaren 1991 tot 1999 brachten armoede en ellende met zich mee. Corruptie en machtsmisbruik groeide per jaar. Pas met de opkomst van ex-KGB agent; Vladimir Poetin stabiliseerde men het leger. 

Het Rode Leger van 1918 tot 1935 was een proletarisch leger. Een land zonder rangen en zonder privileges. Van 1935 tot 1991 was het Rode en Sovjet Leger een leger voor de partij bureaucraten. Een leger dat gebruikt werd om arbeiders te onderdrukken. Toch waren er altijd militairen die oprecht geloofde in wat ze deden. Hun idealisme was net zo sterk als het idealisme van veel Amerikaanse soldaten. Net als de Amerikanen werden de Sovjet soldaten misbruikt en misleidt. Zowel de Sovjet als de Amerikaanse overheid gedroegen zich fout. De Unie van Socialistische Sovjet Republieken was geen socialistische arbeidersstaat en de USA is geen echte democratie. In de Sovjet-Unie waren de partijbonzen de baas, in de VS blijven de rijke kapitalisten de dienst uitmaken! 

''Het Sovjet Leger en de Partij zijn sterk''

In werkelijkheid diende het leger 

een stel partijbonzen en hun elitaire leventje 

De Syrische burgeroorlog

De Syrische Arabische Republiek is sinds 15 maart 2011 verwikkeld in een brute burgeroorlog. Aan de ene kant het seculiere dictatoriale regime van president; Bashar Al-Assad en aan de andere kant een coalitie van seculiere rebellen, islamitische fundamentalisten en andere oppositie groepen. Oorzaak voor de burgeroorlog is het dictatoriale regime van de Ba'ath Partij die sinds 1963 aan de macht zijn in Syrië. Tot het jaar 2000 was Hafez Al-Assad, dictator van Syrië. Hij regeerde het land met een ijzeren vuist en maakte jacht op communisten, islamieten, democraten en iedereen die zich tegen hem keerde. Na zijn dood nam zijn jongste zoon de macht over! 

Hafez Al-Assad werd in 1971 president ( dictator ) van de Syrische Arabische Republiek. Hij voerde een seculier bewind en nationaliseerde de economie. Syrië kreeg een planeconomie en veel steun van de Sovjet-Unie. Met de Amerikanen had Hafez Al-Assad geen echte vriendschappen. Echter eind jaren 80 zag hij in dat je met Ronald Reagan wel zaken kon doen. Vooral omdat rivaal Saddam Hoessein, de Arabische leiders in woedde verzette toen die Koeweit binnenviel. Syrië koos de kant van de Amerikanen en viel Irak aan. Dit terwijl de Ba'ath Partij ook in Irak de politieke macht had!

Men moet weten dat de Ba'ath Partij in de jaren 60 opgedeeld werd in een Syrische afdeling en een Iraakse afdeling. Hafez Al-Assad werd leider van de Syrische Ba'ath Partij en Saddam Hoessein kreeg de leiding over de Iraakse Ba'ath Partij. Beidde Ba'ath Partijen konden elkaar niet uitstaan. Er heerste een vijandelijke sfeer tussen Syrie van Hafez en het Irak van Saddam. Die vijandelijkheden bereikte hun toppunt toen Syrië de kant van de VS koos en meedeed met operatie; Desert Storm! 

Economisch gezien was Syrië armoedig. Het kleine land heeft nauwelijks grondstoffen en de bureaucratische planeconomie, maakte alles nog lastiger. Zeker omdat de clan rond Al-Assad zich zelf verrijkte ten kosten van de bevolking. Toen Hafez in 2000 overleed zou zijn oudste zoon hem opvolgen. Maar die overleed tijdens een auto ongeluk. Dus werd de jongste zoon; Bashar klaargestoomd om vader; Hafez op te volgen.

Bashar Al-Assad was geliefd in het westen. Hij spreekt goed Engels en is getrouwd met een Brits-Arabische vrouw. Ook sprak hij over hervormingen in de economie. Daarmee waren neoliberale hervormingen bedoeld. De Syrische staat ging privatiseren en geleidelijk ontstond een markt economie. Dat leidde tot een enorm verschil tussen rijk en arm. De nieuwe bourgeoisie genoot van hun welvaart. Meestal behoorde deze nieuwe rijken tot de clan van de president. De arbeidersklasse leed onder het neoliberale regime en de privatiseringen. Net als in de voormalige volksrepublieken leed de klasse zonder bezit onder de dictatuur van de nieuwe bourgeoisie! 

Toen Hafez Al-Assad in 1971 aan de macht kwam, voerde hij een ''volksdemocratie'' in. Dat is een stalinistische opvatting waarin bepaalde politieke partijen toegestaan zijn, minst ze opereren binnen een front rond de heersende partij. Dit politieke model werd ook in de DDR gebruikt. Anders dan de Sovjet-Unie, bezat de DDR verschillende politieke partijen. Echter deze partijen moesten de heerschappij van de Socialistische Eenheidspartij van Duitsland ( SED ) aanvaarden. Dit gold ook voor politieke partijen in Syrië.  Alleen socialistische en Arabisch-nationalistische partijen mochten opgericht worden. Deze partijen zouden dan verenigd worden in het Nationale Progressieve Front rond de Ba'ath Partij. Een schijn-democratie dus! 

De Arabische revolutie begon in december 2010 en zorgde voor massieve opstanden in de gehele Arabische wereld. Dictators zoals; Ben Ali, Mubarak en Gaddafi werden afgezet en in het geval van Gaddafi; vermoord. In Syrië kwam het volk ook in opstand. Eerst waren het vredige demonstraties, men wou geen geweld gebruiken. Echter Bashar Al-Assad was niet bereid om zijn elitaire leventje op te geven. Net als zijn collega dictators gaf hij het bevel om op de vredige demonstranten te schieten. Dit konden enkele soldaten niet doen en ze deserteerde uit het Syrische leger. Deze eerste soldaten legde de basis voor het Vrije Syrische Leger ( FSA ), dat de strijd aangaat met de soldaten die nog wel loyaal zijn aan Al-Assad!

Naast het Syrische leger bezit Bashar Al-Assad ook de Shabiha. Letterlijk vertaald bekend Shabiha ''tuig''. Daarmee worden mannen bedoeld die in burgerkleding, demonstranten aanvallen en in elkaar slaan. Dit tuig wordt door het regime gebruikt om tegenstanders te intimideren door gewelddadige acties. De Shabiha staat onder strakke controle van de Al-Assad familie en wordt zeer royaal betaald. Men zegt dat mannen die voor Al-Assad werken, honderden euro's verdienen voor het geweld en terreur dat ze verspreiden! 

Echter geweld en terreur gebruikt ook de oppositie. Want naast seculiere verzetsstrijders zijn ook islamitische fundamentalisten aan wapens gekomen. De moedjahedien in Syrië strijden voor een islamistisch regime en hebben zich al schuldig gemaakt aan verschillende misdaden. Hierdoor groeit bij veel seculiere Syriërs de angst voor een islamitische theocratie. Dat versterkt de machtsbasis van de president, die daardoor kan rekenen op steun van heel wat bange Syriërs.

Het westen speelt natuurlijk weer de rol van de grote hypocriet. Tussen 2000 en 2011 waren ze juist erg pro-Bashar Al-Assad. Het westen zag in Al-Assad een bondgenoot tegen het terrorisme, hoewel iedereen weet dat Iran het regime van Bashar steunt. Toch had Syrië de steun van het westen gewonnen, toen ze in 1991 de kant kozen van de VS tegen Saddam Hoessein. Nu speelde het westen echter weer de rol van de ''beschermheer van de mensenrechten'' en bekritiseerde men het agressieve karakter van de president. Die zelfde president die veel westerse leiders jarenlang gesteund hadden! 

In het jaar 2012 loopt de opstand uit in een massieve burgeroorlog. Het Vrije Syrische Leger bezit in januari 2013 ongeveer 100.000 soldaten. Sommigen zijn soldaten uit het Syrische leger, maar de meeste zijn jongeren die graag willen vechten voor hun vrijheid. Stalinistische groepen die pro-Assad zijn brullen dat alle rebellen in dienst staan van het VS imperialisme. Dat is een grote leugen. Het klopt dat het westen zeker probeert om ook deze revolutie voor zich te winnen. Maar om te beweren dat de oppositie tegen Al-Assad allemaal agenten zijn van het imperialisme is de grootste onzin! 

Het is diep tragisch dat veel seculiere mensen uit angst voor een islamitische overwinning, de kant kiezen van Al-Assad. Zelf christenen in Syrië vrezen zo erg de Islam, dat ze de kant van de dictator kiezen. Het FSA zegt voor een ''vrije democratie'' ( kapitalistische democratie ) te vechten, maar ze kunnen niet ontkennen dat de moedjahedien nodig zijn in hun strijd tegen Bashar Al-Assad. Het islamitische; Al-Nusra Front bezit ongeveer 10.000 strijders en die zijn nodig in de strijd tegen de Syrische overheid. Een andere islamitische groep genaamd de; Ahrar Al-Sham Brigade bezit 500 strijders in de stad; Aleppo. Om deze stad wordt al vijf maanden zwaar gevochten!

Volgens schattingen van de Verenigde Naties zijn sinds het begin van het conflict 60.000 Syriërs gedood. Het lijkt er sterk op dat dit aantal nog zal groeien. Want zowel de rebellen als de president zullen niet opgeven. De strijd lijkt echter in het voordeel te staan van de rebellen. Want elke dag deserteren generaals en belangrijke militaire leiders. Bashar Al-Assad verliest steeds meer soldaten met jarenlange ervaring. Ook de Syrische luchtmacht kan door het gebruik van luchtafweer wapens, nog maar moeilijk aanvallen uitvoeren. De rebellen zijn goed bewapend met anti-lucht afweer!

Begin 2013 is de Syrische Arabische Republiek een chaotische bende geworden. De overheid verliest steeds meer de greep op het volk. Terroristische acties worden door beidde kanten gebruikt. Doden en gewonden vallen aan beidde kanten. Dat is het tragische lot van een burgeroorlog. Sommigen zeggen dat de rebellen zelf geweld uitlokken, anderen zeggen dat Al-Assad het monster is. Hoe kijk USP-RSM naar de Syrische burgeroorlog?

Voor ons is het belangrijk dat de arbeidersklasse zich verenigt tegen dictator; Al-Assad. De arbeidersklasse moeten zich niets aantrekken van de sektarische aanvallen van nationalisten, islamieten en burgerlijke democraten. Want dat is precies wat nu in Syrië heerst; sektarisme. Alleen de arbeidersklasse is in staat om de macht in een land over te nemen. Wij vinden ook dat het imperialistische westen zich niet met deze burgeroorlog moet bemoeien. Want het westen speelt al jaren een hypocriet spel. Verenigd kan de arbeidersklasse deze dictator omver werpen. Echter verdeeld in sektarische groepen blijft Bashar Al-Assad een bepaalde machtsbasis houden. Daarom moeten democratische comités opgericht worden. Deze comités zullen de basis leggen voor een toekomstige raden-democratie. Tijdens opstanden en revoluties zie je deze comités al ontstaan, maar meestal geven ze zich snel over aan parlementen en burgerlijke instituties! 

Revolutionair socialisten moeten elke opstand tegen een dictatuur steunen. Natuurlijk zijn de rebellen niet revolutionair socialistisch. De meesten denken klein burgerlijk of vreselijk reactionair islamistisch. Maar het doel van deze hele opstand is een vrij Syrië, zonder dictatuur en onderdrukking. Daar vechten ze voor en dat moeten wij steunen. Natuurlijk moeten we geen steun geven aan de zogenaamde ''leiders'' van de rebellen, die in veilige landen wonen. Nee, de rebellen moeten het zelf doen en geen vertrouwen hebben in het westen!

De Shabiha militie, voor 400 euro plegen ze misdaden! 

Heksenjacht op communisten, geopend

We schrijven het jaar 1950. In de Verenigde Staten van Amerika begint de conservatieve; Joseph Raymond "Joe" McCarthy, een heksenjacht op iedereen die links denkt. McCarthy is een wrede anticommunist, die samen met de rijken en het bedrijfsleven een zevenjarige Wit-terreur bewind zal voeren tegen socialisten, communisten, sociaal democraten en progressieve liberalen!

Na de tweede wereldoorlog stonden de Unie van Socialistische Sovjet Republieken en de Verenigde Staten van Amerika lijnrecht tegenover elkaar. De kapitalistische Amerikanen en de stalinistische Russen kregen al snel ideologische meningsverschillen. Vooral het verslagen Duitsland, was een bron van flinke onenigheden. Joseph Stalin wou een verenigd neutraal Duitsland, dat geen kant zou kiezen in het conflict tussen oost en west. Echter de Amerikanen wouden een sterk anticommunistisch Duitsland, onder de leiding van Konrad Adenauer! 

De Amerikanen maakte zich grote zorgen over de overwinning van revolutionaire groepen in Azië en elders. Tussen 1945 en 1949 deed de VS grote moeite om de rechtse dictator; Chiang-Kai-Shek in China te steunen tegen de oprukkende maoisten van Mao Zedong. Ondanks Amerikaanse wapens werden de Chinese anticommunisten verslagen en moest Chiang-Kai-Shek vluchten naar het eiland; Taiwan. China werd een volksrepubliek en al het Amerikaanse bezit in het land werd genationaliseerd!

Toen Noord Korea in 1950 het kapitalistische Zuid Korea binnenviel, voelde de VS zich verplicht om alle anticommunistische landen te steunen. De VS stichtte samen met westerse landen de Noord Atlantische Verdrag Organisatie ( NAVO ). Deze NAVO moest het westen beschermen tegen ''communistische'' aanvallen. Dankzij deze NAVO kon men de dictatoriale Zuid Koreaanse republiek redden. Ook de Republiek Vietnam ( Zuid Vietnam ) kreeg in de jaren vijftig, miljarden aan dollars om zich te bewapenen tegen linkse verzetsgroepen! 

In de Senaat van de VS, was senator Joseph McCarthy een anticommunist. Een conservatieve senator die ooit liberaal was, maar overstapte naar de Republikeinse Partij in 1944. Hij groeide uit tot een ster van de anticommunistische elite. Vooral de rijken en de blanke christelijke groepen genoten van de rechtse taal die McCarthy sprak. Hoewel hij een rechtse Republikein was, stond McCarthy niet altijd in lijn met de Republikeinse Partij. Hij sprak zelfs de partij tegen, iets dat hem niet in dank werd afgenomen!

Waar Joseph McCarthy het meest op hamerde was de leugen dat communisten overal in de overheid actief waren. Met zijn Rode Angst verspreidde hij zoveel vrees bij de Amerikanen dat hij speciale comités mocht oprichten. Deze Amerikaanse Comités moesten gaan uitzoeken of mensen ''Amerikaans'' waren. Daarmee wordt bedoeld dat deze comités functioneerde als dictatoriale instituties van het anticommunisme. Wie voor deze comités kwam moest zijn of haar loyaliteit bewijzen aan de Verenigde Staten van Amerika. Leden van de Communistische Partij van de Verenigde Staten van Amerika, werden neergezet als ''vijanden van de vrijheid'' en ''staatsgevaarlijk''.  

McCarhy beweerde al snel dat 81 belangrijke ambtenaren voor de Sovjet-Unie zouden werken. De Rode Angst sloeg nu zo snel toe dat mensen alles dat links was, begonnen te zien als ''communistische gevaarlijkheid''. Het kapitalisme genoot van deze anticommunistische sfeer en gebruikte de angst voor het communisme, om revolutionaire arbeiders te ontslaan en te isoleren. Bijvoorbeeld, een baas die wist dat een communist of socialist in zijn bedrijf werkte, gebruikte deze Rode Angst om deze man/vrouw te ontslaan. Niemand zou ervan opkijken als een baas een vermoedelijke communist ontsloeg, want communisten waren ''tuig'' en ''slecht''

Slachtoffers van het witte terreur van Joseph McCarthy waren ook vrijdenkers en progressieve filmsterren. Want Hollywood werd ( en wordt nog steeds ) door de anticommunistische elite gezien als een bolwerk voor linkse ideeën. De bekende Amerikaans filmster; Charles Spencer "Charlie" Chaplin kwam in het vizier van de anticommunistische hetze. Terwijl hij bezig was met een film in het buitenland, zorgde de anticommunisten ervoor dat hij zijn staatsburgerschap verloor. Hij mocht de VS niet meer in. Wetend dat de reactionaire media hem zou aanvallen en zwart maken, koos Chaplin ervoor om in Zwitserland te gaan wonen. Hij heeft de VS nooit meer bezocht! 

Niet alleen de acteurs werden bedreigd en zwart gemaakt. Ook films en boeken die een links inhoudt hadden werden op een zwarte lijst gezet. Radio programma die een progressieve klank hadden werden neergezet als ''communistische propaganda zenders''. Het ''Huiselijke Comité van on-Amerikaanse Activiteiten'' deed tussen 1938 en 1978 onderzoek naar mensen die zich zogenaamd ''anti-Amerikaans'' opstelde. Zo spoorde men personen, boeken en film op die een progressieve linkse kleur hadden. Dan maakte men enorme lijsten en dwong men slachtoffers om hun uitspraken te verdedigen. Bijvoorbeeld de vader van de atoombom; Robert Oppenheimer werd gedaagd voor zo'n comité. Hij werd aangeklaagd voor on-Amerikaans gedrag omdat hij zich tegen het gebruik van de atoombom had gekeerd! 

Joseph McCarthy sloeg ondertussen volledig door. Zijn vijandelijkheid tegen linkse ambtenaren, communisten, revolutionair socialisten en sociaal democraten werd gesteund. Maar in 1953 begon hij een heksenjacht op militairen en het gehele Amerikaanse leger. De conservatieve senator brulde dat in het leger van de VS, ''communistische'' spionnen waren. Het drama kreeg een hoogte punt begin 1954 toen McCarthy, de leger generaal; Ralph W. Zwicker vergeleek met een vijf jarig kind. Dat werd gezien als een grove belediging, want een generaal beledigen deed je niet in de jaren 50! 

Uiteindelijk kwam de val van McCarthy na verschillende aanvallen op de liberale; Democratische Partij. Deze partij werd beschuldig al twintig jaar de VS te verraden. Dat McCarthy linkse partijen aanviel was geen probleem. Maar de Democratische Partij was geen linkse partij en had respect en bewondering van hoge zakenmensen, militairen en normale burgers. Toen McCarthy beweerde dat de Democraten al twintig jaar ''landverraad'' plegen, besloot de media om zich tegen hem te keren. In een uitzending over zijn gedrag keerde de Amerikaanse opinie zich tegen hem. McCarhty probeerde zijn nek te redden door tegen de media in te gaan. Maar het was te laat, zijn geloofwaardigheid verdween en hij stierf na langdurig alcohol gebruik in 1957!  

Toch was de ondergang van de persoon McCarthy niet de ondergang van de heksenjacht op communisten. Pas in 1968 zouden de opvattingen van revolutionair linkse groepen meer geaccepteerd worden. De Vietnam Oorlog speelde daar ook een grote rol in. De afkeer die veel jongeren hadden voor de kapitalistische maatschappij zorgde ervoor dat het anticommunisme behoorlijk verzwakte tussen 1968 en 1981!

De heksenjacht op communisten en linkse opvattingen hervatten zich in 1981, toen de rechtse Ronald Reagan aan de macht kwam. Deze oer-anticommunist was al in de jaren 50, populair geworden voor zijn anti-linkse uitspraken. Reagan was een matige filmster en behoorde niet tot de progressieve elite van Hollywood. Hij was conservatief rechts en dat zorgde ervoor dat hij in de jaren 70 opklom in de Republikeinse Partij. Juist in de progressieve jaren 70 was een sterke conservatieve leider nodig vonden veel Republikeinen. In 1981 werd Ronald Reagan gekozen tot president van de VS. Meteen opende hij de ideologische aanval op het marxisme en begon anticommunistische groepen massief te steunen, zoals de islamitische strijders in Afghanistan!

In de jaren 80 kwam ook een belangrijke anticommunistische film uit. Deze film is nog steeds een klassiek voorbeeld van de angst die nog heerste voor een invasie door de Sovjet-Unie. ''Red Dawn'' heet de film. Het gaat over een fictieve invasie van de VS door de Sovjet-Unie en Cuba. In de film, vallen Sovjet eenheden de Verenigde Staten binnen. De Sovjet en Cubaanse soldaten gedragen zich heel wreed, wat ertoe leidt dat enkele tieners een verzetsgroep oprichten. De film eindigt met patriottistische woorden dat de VS de strijd zou winnen en dat de dappere tieners hun leven gaven voor de vrijheid van het Amerikaanse vaderland! 

Zulke thema's zouden later terug te vinden zijn in video spelletjes voor de PC. De spellen van de serie; Red Alert geven de speler de mogelijkheid om de VS te bezetten of te verdedigen. In Red Alert kun je kiezen voor de ''communistische'' Russen of de ''democratische'' Amerikanen. Als je voor de Russen speelt dan zie je al snel dat het communisme als ideologie niet op de voorgrond is. Groot Russisch chauvinisme is meer de drijfkracht voor de Sovjet-Unie. De Amerikanen worden neergezet als de patriottistische strijders voor vrijheid en democratie. In Red Alert 1 is Joseph Stalin de grote schurk en probeert hij Europa te veroveren. De latere spellen zijn meer satirisch dan echt realistisch, je kunt de Red Alert serie dan ook niet echt serieus nemen als een anticommunistisch propaganda middel. Echter er zijn genoeg serieuze spellen waar je als dappere Amerikaan vecht tegen de ''godloze communistische'' Russen. Er zijn GEEN spellen op de markt waar je alleen als communist mag vechten tegen Amerikaanse imperialisten!       
  
Zelfs in 2013 kun je nog ontslagen worden als je lid bent van de CPUSA ( communistische partij ). Hoewel de CPUSA nauwelijks macht heeft en niet groter is dan 1500 leden, wordt de partij wel steeds gebruikt door de rechtse media om de neoliberale; Democratische Partij aan te vallen. Sinds Barack Obama president is, wordt hij door de rechtse zenders een ''communist'' genoemd. Ze beweren dat Obama stiekem een ''communist'' is omdat zijn vader marxistische overtuigingen had. Ook riep de CPUSA op tot een stem op Obama! 

We weten echter dat Barack Obama een neoliberaal is en geen communist. Dat de CPUSA opriep om op hem te stemmen, zegt eerder wat over de reformistische houding van deze schijn-communistische partij, dan over Obama. Toch is de heksenjacht op communisten na 2008 weer gegroeid. De racistische aanhangers van de Tea Party brullen dat het communisme via Obama aan de macht is. De oude anticommunistische hetze waarmee miljoenen Amerikanen zijn grootgebracht wordt weer gebruikt en hij werkt nog net zo goed als toen! 

''The land of the free and the home of the brave'' zo zien de Amerikanen hun land. Een land van vrijheid en democratie, een grove leugen. Amerika is niet het land van de vrijheid, maar een paranoïde natie. Een volk dat bang gemaakt is door machtige bedrijven en anticommunistische presentatoren. De Joseph McCarthy's van 2013 zijn; Bill O'Reilly, Sean Hannity, en Rush Limbaugh. Al deze media types hebben één ding gemeen. Ze zijn allemaal anticommunistisch, rechts conservatief en minachten linkse types. Ze gebruiken hun programma om conservatieve propaganda te verspreiden en brullen de grootste leugens over Democraten en Barack Obama. Vooral Bill O'Reilly is een ster in het verspreiden van anticommunisme! 

Het centrum van anticommunistische media journalistiek is Fox News. Deze zender beweert eerlijk en pluralistisch te zijn. In werkelijkheid is Fox een rechtse zender, die conservatieve types eert en progressieve mensen minacht. Wie als progressief links op Fox News verschijnt krijgt al snel allerlei verwijten naar zich toe geschoven, terwijl conservatieve rechtse types het veel makkelijker hebben!

Communisten hebben veel geleden tijdens de koude oorlog. Hun is onrecht aangedaan en dat wordt nog te weinig erkend. Dat is de hypocriete houding van de westerse landen. De stalinistische regimes waren fout en niet-democratisch. Maar zo waren ook anticommunistische regimes, die onder leiding van de Verenigde Staten van Amerika jacht maakte op communisten, puur omdat die zich anti-kapitalistisch en anti-imperialistisch verklaarde!

  Het anticommunistische Zuid Korea

pleegde massamoord op grote schaal

Ongeveer 150.000 mensen werden vermoord

in de Bodo Liga concentratiekampen in 1950  

Planeconomie, protectionisme en neoliberalisme in India

De Republiek India was de enigste democratie, die tussen 1949 en 1991 een bureaucratische planeconomie bezat. India was geen stalinistische volksrepubliek, toch had het land een economie volgens stalinistische maatstaven. Het Indisch Nationaal Congres was de leidende partij voor vele jaren. Toen de partij aan de macht kwam, voerde ze  planeconomie, een economie waarin planning meer waarde had dan marktwerking. Hierdoor kon India zich ontwikkelen, maar al snel traden bureaucratische misvormingen op. Uiteindelijk bleek de planeconomie ineffectief en onder invloed van het neoliberalisme werd in 1991 besloten om een markt economie in te voeren!

Aanhangers van het kapitalisme brullen graag dat India bewijst dat ook in een democratie, socialisme niet kan werken. Want India is een democratie en had een planeconomie. Dat uiteindelijk ook hier de markt economie ingevoerd werd, bewijst volgens hun dat het socialisme niet kan werken en dat alleen marktwerking in staat is om welvaart te produceren. 

Op het punt van welvaart hebben ze niet ongelijk. India is in 23 jaar enorm welvarend geworden. Jammer genoeg ligt die welvaart bij een kleine Indische elite en blijven de meeste arbeiders arm. Toch doet de neoliberale propagandamachine goed werk, overal brullen rechtse economen dat het socialistische tijdperk in India verantwoordelijk is voor de armoede en de enorme sociale ongelijkheid. Ook tegenwoordig brullen de rechtse partijen dat de bureaucratie nog een groot probleem is en dat men meer moet privatiseren!

De mislukking van de planeconomie lag niet in het plannen of het staatsbezit van bedrijven. De oorzaak lag in de stalinistische overtuiging dat de staat de economie moest besturen. Met staat wordt een kleine groep planners bedoeld. Deze kleine groep moet de hele economie van het land besturen. In een primitieve samenleving is dat te doen, maar in een complexe maatschappij met miljoenen mensen, kunnen deze planners geen overzicht houden. Verder was de staats-bureaucratie een enorme rem op de planeconomie. Bedrijven moesten verschillende staats-instellingen om toestemming vragen voordat ze iets mochten bouwen of uitvoeren!

Het Indisch Nationaal Congres was een burgerlijke linkse partij. Een klassieke sociaal democratische partij die nadruk legde op staatsbezit en nationalisatie van de economie. Echter het INC was geen aanhanger van een raden-democratie en ook arbeiders-zelfbestuur werd niet ingevoerd. In plaats daarvan moesten staats-bureaucraten de genationaliseerde bedrijven besturen. India's enorme bevolking speelde ook een problematische rol. De staats-bureaucratie waren niet in staat om de armoede en de sociale ongelijkheid te beëindigen. 

Tot de jaren 80 mochten buitenlandse bedrijven zich niet vestigen in India. Buitenlandse producten waren duur door de hoge belastingen die men moest betalen. De Indische staats-bureaucratie deed aan protectionisme om haar eigen economie te beschermen. Dat viel niet in de smaak van de opkomende neoliberale wereldleiders zoals Ronald Reagan. De Amerikanen waren al niet blij met de houding van India tegenover de Sovjet-Unie. Want India had goede banden met de Sovjet-Unie tot ongenoegen van het westen!

Een belangrijke Indische leider die zich pro-neoliberaal opstelde was Rajiv Gandhi. Deze kleinzoon van de bekende Mahatma Gandhi, keerde zich tegen het zogenaamde ''Indische socialisme''. Hij was ook tegen het protectionisme en vond dat India meer kapitalistisch moest worden. In 1984 na de moord op Indira Gandhi werd hij premier van het land.De VS en het neoliberalisme wisten de jonge Rajiv te overtuigen om de vrije markt economie in te voeren. Rajiv kreeg daarbij steun van het bedrijfsleven die snakte naar neoliberale hervormingen!

De neoliberale hervormingen waren onpopulair bij het volk. Die wouden geen neoliberalisme, echter het Indisch Nationaal Congres onder de leiding van Rajiv Gandhi zette door. In 1987 kwam men er achter dat premier Rajiv corrupt was en steekpenningen had aangenomen van machtige bedrijven. Dit leidde tot een enorme verkiezingsnederlaag in 1989, wat ook meteen het einde was voor de politieke carrière van Rajiv Gandhi. Een nationaal front van oppositie partijen greep de macht en maakte een einde aan de absolute heerschappij van het INC!

In de jaren 90 werden massieve privatiseringen doorgevoerd. Met de ondergang van de Sovjet-Unie en het stalinisme, verrechtste het INC van een sociaal democratische partij in een neoliberale partij. De partij ontdeed zich van haar protectionisme en adopteerde een kapitalistisch programma tot grote vreugde van de VS en Europese kapitalisten!

De gesloten Indische economie werd geopend. Duizenden westerse bedrijven maakte dankbaar misbruik van de lage lonen en de kinderarbeid. Zelfs nu in 2013 werken nog veel kinderen in verschillende bedrijven. Ondanks dat westerse landen brullen dat ze tegen kinderarbeid zijn, profiteren elke dag duizenden westerse bedrijven van kinderarbeid in India!

Door deze opening groeide een middenklasse. Deze kleine elitaire groep Indische ondernemers heeft het goed en heeft een westerse levensstijl. Echter 65% van alle Indische arbeiders leeft van minder dan 2$ per dag, 35% leeft zelfs in bittere armoede. Dit is het resultaat van de neoliberale hervormingen die slechts goed waren voor een kleine elite!

Een echte planeconomie eist iets wat India, China en de Sovjet-Unie niet bezatten. Arbeiders-zelfbestuur en een raden-democratie. Zowel India, China als de Sovjet-Unie waren bureaucratische landen met een enorme laag parasieten ( bureucraten ) die alles wouden bepalen. De werkende klasse moest aan hun gehoorzamen en had geen democratische inspraak. In India mocht men maar eens in de vier jaar stemmen, daar kwam nog eens bij dat de stalinistische; Communistische Partij van India niets deed om een socialistische revolutie te bevorderen. Erger nog ze steunde de politiek van het INC en riepen niet op tot een socialistische revolutie en een raden-democratie!

Toen het neoliberalisme in de jaren 80 opdook, dachten vele dat het kapitalisme een beter alternatief leek dat het zogenaamde ''socialisme'' van de heersende staats-bureaucratie. Na de val van het stalinisme en de verrechtsing van het INC, zagen de miljoenen arbeiders geen alternatief en geen hoop op een betere toekomst. Sinds 1989 gaan de verkiezingen alleen nog om ''wie dient de markt het beste''. De strijd gaat dan tussen de conservatieve partij en de neoliberale; INC! 

We ontkennen niet dat een groep Indische arbeiders het beter heeft gekregen. De huidige generatie jongeren met een goed diploma heeft betere kansen op de arbeidsmarkt dan vroeger. Maar herkomst speelt een grote rol. Als je geboren wordt in een armoedig gezin en geen geldt hebt voor een hogere opleiding dan kun je het wel vergeten. Het kasten systeem bestaat nog steeds, ondanks de propaganda van de bourgeoisie dat dit systeem afgeschaft is. 

Dat is precies wat India, China en de Sovjet-Unie verenigde. Alle drie landen hadden een kasten systeem. In China en de Sovjet-Unie had je alleen goede kansen als je geboren werd in een gezin van een hoge partijbons. In India gelde diezelfde voorwaarden. Opklimmen door prestaties was nauwelijks mogelijk. Dat is precies wat een kasten systeem inhoudt. Ook in 2013 leven miljoenen Indische jongeren nog in bittere armoede. Hun ouders hebben geen geld en geen goed bestaan. Het neoliberalisme heeft hun geen beter leven gegeven. 

De groei van de Indische economie is vooral aan de laag loon arbeid te danken. De rijken kapitalisten profiteren van de lage lonen die ze betalen. Elk jaar worden luxe huizen gebouwd voor de nieuwe rijken, met zwembaden en sauna's. Vaak is het zo dat een paar honderd meter achter deze villa's, miljoenen mensen wonen in krottenwijken. Terwijl de kinderen van de elitaire bourgeoisie in mooie auto's naar school gaan, moeten kinderen uit de krottenwijk lopen!

Politiek links in India speelt echter een smerig rechts spel. Het INC heeft haar linkse veren ingeruild voor neoliberaal teer. De Communistische Partij van India in West Bengal voerde jaren een neoliberaal beleid en uiteindelijk werd de partij zelfs weggestemd. West Bengal was jarenlang een communistisch bolwerk, totdat een rechtse partij aan de macht kwam. Wat was de oorzaak voor deze ondergang van de communistische partij? De CPI voerde de laatste 23 jaar geen socialistische politiek en uiteindelijk zagen de arbeiders geen verschil tussen de ''communisten'' en de rechtse oppositie!

Met het verraad van het Indisch Nationaal Congres aan de arbeiders, is het zeer belangrijk dat een nieuwe arbeiderspartij opgericht wordt. De Communistische Partij van India is niet te vertrouwen en blijft vastzitten in stalinistische opvattingen. Ondertussen vechten de radicale maoisten, een bloedige oorlog tegen de heersende bourgeoisie. De Communistische Partij van India ( Maoïstisch ) is illegaal en wil een gewapende opstand van arbeiders en armen tegen het kille neoliberale regime. De maoisten hebben ongeveer 15.000 strijders, die aanslagen plegen op Indische politie en leger eenheden!

Een gewapende opstand is echter contraproductief en versterkt alleen de staats repressies. Wat de Indische arbeiders nodig hebben is een partij voor hunzelf. Een partij die draait op een socialistisch programma. Zo'n socialistisch programma houdt in dat de welvaart van het land, eigendom is van iedereen en niet van een kleine elite. Zo'n arbeiderspartij kan met duidelijke socialistische taal, de stemmen van de arbeidersklasse en de armoede klasse winnen!

65% van alle Indiërs leeft van 2$ per dag! 

37% leeft in bittere armoede, zoals hierboven te zien is

Revolutie en contrarevolutie in een Moskouse metaalfabriek

De Russische Revolutie van 1917 blijft een van de belangrijkste keerpunten van de twintigste eeuw. In het boek Revolution and Counterrevolution: Class Struggle in a Moscow Metal Factory traceert Kevin Murphy het arbeidersactivisme in de grootste metaalfabriek van Moskou van het begin van de revolutie tot de machtsovername van Stalin. We herpubliceren dit interview uit 2006.

Interview door Maina van der Zwan - Internationale Socialisten

Waarom heb je ervoor gekozen om je te richten op een enkele fabriek, de Guzhon-fabriek?

‘De Guzhon-fabriek was de grootste fabriek van Moskou. Leden van het Centraal Comité van de bolsjewieken spraken er geregeld en de fabriek had een eigen krant. Omdat de fabriek zo’n strategische plek innam, geeft de strijd daar een geweldig beeld van de politieke botsingen en de sentimenten onder de arbeiders.

De vraag is inderdaad hoe je kunt generaliseren uit zo’n rijke geschiedenis. Uit het archief van de geheime politie kun je opmaken dat de dynamiek van de stakingsbeweging en het verzet in Moskou als geheel vergelijkbaar is met die in de Guzhon-fabriek. De resultaten zijn dus niet alleen leuke anekdotes, maar vertellen ons iets over de arbeidersbeweging als geheel.’

Het heersende beeld van de Russische Revolutie is nog steeds dat dit een elitaire coup van de bolsjewieken was en dat arbeiders hooguit een passieve rol hebben gespeeld.

‘Dit is een van de anticommunistische standaardargumenten. Uit elk serieus historisch onderzoek blijkt dat het onzinnige propaganda is. De Russische Revolutie was het resultaat van een volksopstand, van een massabeweging waarbinnen de vraag naar voren kwam wie de Russische maatschappij zou moeten besturen.

Mijn onderzoek laat op het microniveau zien hoe arbeiders in hun strijd voor de achturige werkdag en betere omstandigheden en tegen intimidatie door het management razendsnel leerden dat solidariteit kan overwinnen. Ze zagen dat eenheid met arbeiders uit andere fabrieken en steden een ongekende sociale kracht kon vormen.

De stakingsbeweging werd steeds politieker. De staatsmacht desintegreerde, de gevestigde partijen konden geen oplossing bieden voor de dringende kwesties zoals de oorlog, hongersnood en de landkwestie. De massa’s arbeiders in de steden wilden verandering. Dat de bolsjewieken hier leiding aan konden geven komt doordat ze een organisch en democratisch onderdeel van deze beweging vormden. Uiteindelijk stemden 507 van de 649 afgevaardigden van het tweede landelijke congres van de arbeiders- en soldatenraden voor de leus “alle macht aan de sovjets”.

De arbeiders van de Guzhon-fabriek speelden een vooraanstaande rol tijdens de revolutie. Niet alleen door vaak het voortouw te nemen bij stakingen, maar ook door het leveren van menskracht voor de arbeidersmilities. Verslagen van de geheime dienst stellen dat arbeiders van twee fabrieksafdelingen tijdens de Februarirevolutie een politie-eenheid hebben ontwapend en de commissaris met zijn assistent in de rivier de Iauza hebben gegooid.’

Veertien buitenlandse legers vielen de nieuwe arbeidersstaat aan. Wat had dit voor gevolgen voor de revolutie?

‘Het westerse imperialisme was vastberaden om de sovjets te vernietigen. Uit Amerikaanse archieven van de toenmalige president Wilson is gebleken dat de VS een militaire dictatuur in Rusland wilden vestigen en daarom tientallen miljoenen dollars in de meest reactionaire legers van huurlingen en antisemitische krijgsheren pompten.

Elke eerlijke discussie over het verloop van de Russische Revolutie moet in deze context geplaatst worden. Honderdduizenden van de beste activisten gingen naar de diverse fronten. De economie stortte in, er heerste hongersnood, cholera en tuberculose. De maatschappij stond op imploderen en veel arbeiders vluchtten naar het platteland.

De hele basis van de revolutie, de arbeidersklasse, viel drastisch uit elkaar. Toch was er nog wel een indrukwekkend politiek leven in de fabrieken. De bolsjewieken deden er alles aan om arbeiders actief te betrekken en ook midden jaren twintig was er nog een pro-arbeidersklassehouding in de regering.’

Rusland kende voor de revolutie een sterke proletarische vrouwenbeweging. In hoeverre speelde deze tijdens de revolutie een rol?

‘Dit is een heel interessante kwestie. Mannelijke arbeiders hebben ver voor 1917 al moeten leren om jonge arbeiders en vrouwen te betrekken bij stakingen. In 1917 was gelijk loon voor mannen en vrouwen een van de centrale eisen van de arbeidersbeweging.

Direct na de machtsovername kregen vrouwen formeel gelijke rechten, werd echtscheiding op initiatief van de vrouw wettelijk mogelijk gemaakt, kregen vrouwen zestien weken betaald zwangerschapsverlof en werd de Sovjet-Unie het eerste land in de wereld dat gratis abortus verschafte. De bolsjewieken realiseerden zich echter dat progressieve wetgeving geen einde kon maken aan vrouwenonderdrukking. Pas door bevrijding van huiselijke taken en economische onafhankelijkheid kon werkelijke vrouwenbevrijding tot stand komen.

Ik wilde meer informatie over de vrouwenbeweging als geheel en wat bleek? Er is nauwelijks iets over te vinden! Deze beweging is helemaal uit de geschiedenis geschreven. Dit terwijl er in die periode meer dan 700 duizend vrouwen georganiseerd aan deelnamen.’

Hoe was de vrouwenbeweging actief op de fabrieksvloer?

‘De lijfspreuk van de Zhenotdel, de vrouwensectie van de partij, was “agitatie van de daad”. Er kwamen regelmatige bijeenkomsten in de fabriek, gratis kinderopvang werd afgedwongen en waar er geschillen waren tussen management en vrouwelijke arbeiders werden deze vrijwel altijd in het voordeel van de vrouwen beslecht. Er waren dus positieve resultaten, wat als gevolg had dat de meerderheid van de vrouwelijke arbeiders actief werd.

Van de 282 arbeidsters in de fabriek waren er 155 actief. Maar eind 1925, toen de macht van de stalinistische bureaucratie begon te groeien, veranderde er veel. Zwangerschapsverlof en vrije uren voor borstvoeding botsten met de drang naar productiviteitsverhoging. Waar tot 1924 issues die te maken hadden met de positie van de vrouw nog bovenaan de agenda van fabrieksbijeenkomsten stonden, zijn ze in 1927 niet meer terug te vinden.

In 1928 was er nog wel een grote fabrieksbijeenkomst op 8 maart. Een hoge partijfunctionaris zei dat het goed ging met de positie van de vrouw. Vervolgens stormde een woedende groep fabrieksarbeidsters de zaal in en maakte een eind aan de bijeenkomst. Dat was een van de laatste daden van de vrouwenbeweging in de fabriek.’

Je geeft al aan dat er eind jaren twintig drastische veranderingen optraden in de politieke vrijheid op de werkvloer. Kun je hier meer over vertellen?

‘Gedurende de jaren twintig waren er twee tegenstrijdige tendensen. Er was de egalitaire, democratische traditie en arbeidscontrole over de productie. Tegelijk was er de tendens naar het stalinisme: repressie, controle van bovenaf en een druk om meer te produceren. In 1924 waren er nog democratische discussies in de fabrieksbijeenkomsten. Deze duurden tot na middernacht en stonden open voor wie er ook maar kritiek wilde leveren. In 1926 was er een grote productieconferentie in de fabriek.

Arbeiders spraken ver boven hun tijdslimiet, maar toen de managers van de staat wilden spreken werden die stuk voor stuk binnen een paar minuten afgekapt door geschreeuw vanuit de zaal.

Eind jaren twintig had de Linkse Oppositie van Trotski een formidabele steun vanuit de fabriek, hoewel deze vervolgd werd en clandestien bijeenkomsten moest organiseren. Dat zegt veel over het zelfvertrouwen dat er nog wel was. Maar in het klimaat van isolement en economische tegenslagen kreeg de laag opportunistische partijbureaucraten onder leiding van Stalin steeds meer macht. Eind jaren twintig veranderde het functioneren van de Communistische Partij dramatisch.

In 1928 kon er niet meer openlijk gesproken worden op de fabrieksbijeenkomsten. Besluiten werden niet genomen door discussie en overtuiging, maar door pesterijen en repressie. “De hielenlikkers en informanten hebben de partij overgenomen”, stond in een van de flyers van de oppositie in de fabriek.

Het eerste Vijfjarenplan markeerde het definitieve omslagpunt. Vanaf 1928 kun je niet meer spreken van arbeidersmacht, wel van staatskapitalisme. Het vergroten van de productie werd een doel op zich. Alle verworvenheden van de revolutie werden teruggedraaid.’

Het idee dat het leiderschap van Lenin logischerwijs heeft geleid tot de dictatuur van Stalin wordt nog steeds algemeen aanvaard.

‘Mijn hele werk is een directe aanval op deze continuïteits-these. Ik heb bewijs gevonden voor een sterke egalitaire traditie, de erfenis van de revolutie die tot laat in de jaren twintig aanwezig was. Deze traditie botste met de krachten van stalinisme. Gedurende die hele periode lag de geschiedenis open.

De Russische arbeidersklasse was een immense macht die de tsaar en het kapitalisme omver heeft geworpen. De potentie om dit ook met het stalinisme te doen was aanwezig, als de internationale revolutie het isolement van Rusland op tijd had doorbroken.’

Dit artikel verscheen eerder in De Socialist 187 van oktober 2006.

2013, een nieuw jaar van strijd

Het jaar 2013 is aangebroken. Voor veel arbeiders wordt dit een zwaar jaar, als ze niet strijden tegen de misdadigheid van het kapitalisme. Alleen al in Nederland moeten werknemers in de laagste belastingschijf 4% meer belasting betalen. Het BTW tarief is al verhoogt van 19% naar 21%. De rechtse (a)sociaal democraten en neoliberalen vallen de werkende klasse keihard aan. Toch is het klassenbewustzijn nog laag en is de werkende klasse zich in Nederland niet bewust van de enorme aanvallen op hun levensstandaard!

In Griekenland is het klassenbewustzijn beter ontwikkeld. Logisch ook want de uitkeringen daar zijn zo laag dat je er niet van kunt leven. 600 euro per maand krijg je, terwijl de kosten van voedsel, stroom en levens onderhoudt niet veel lager zijn dan in Nederland. In ons land moet je minimaal 800 euro per maand netto verdienen om rond te komen. Dan bedoelen we rondkomen zonder extraatjes of geld voor leuke dingen! 

Het kapitalistische; Koninkrijk der Nederlanden krijgt van de Europese Unie verschillende neoliberale bevelen, die men dan ook opvolgt. Want de EU wil dat de economie van Nederland, weer ''gezond'' wordt. Met ''gezond'' bedoelen de neoliberalen pro-business. Een mooi voorbeeld van zo'n zakenkabinet zie je in Italië, waar rechtse politici aan de macht gezet zijn zonder democratische verkiezingen. De media imperialist; Silvio Berlusconi, wil weer premier worden en keiharde bezuinigingen doorvoeren. 4 miljard wil de media imperialist aan de rijken geven, door bepaalde belastingen op te geven. Daardoor moet de Italiaanse staat naast vele miljarden nog eens 4 miljard extra bezuinigen. De werkende klasse moet die miljarden maar betalen, vindt de steenrijke Berlusconi! 

Rechtse partijen vinden ook dat we langer moeten werken, kapitalistisch links denkt ook zo. Met kapitalistisch links bedoelen we de (a)sociaal democratie, die anno 2013 volledig in dienst van de bourgeoisie staat. Waar de sociaal democraten ooit nog voor de sociaal zwakkeren stonden, staan ze nu volledig achter kapitalistische instituties zoals het IMF, de EU en de Wereldbank. Het is daarom voor revolutionair socialisten extra ergerlijk dat veel (a)sociaal democratische partijen zich nog socialistisch durven te noemen! 

Pensioenen gaan ook omlaag omdat men liever gokt met ons geld. Ons spaargeld wordt namelijk vergokt op de markten. Gaat het goed, dan krijgen we meer pension, maar gaat het fout dan krijgen we minder. Het is te gek voor woorden dat ons inkomen voor onze pensionering, afhankelijk is van de beurzen! 

De mensen die deze asociale maatregelen invoeren merken weinig van de bezuinigingen. Politici van VVD en PvdA verdienen toch al 8.900 euro bruto per maand. Netto houden ze zeker 4.000 euro minimaal over. Terwijl het modale netto inkomen in Nederland ongeveer 1.800 euro is. Ondertussen zijn de rijken in 2012 weer flink rijker geworden. De laatste 23 jaar is hun verhogen enorm gestegen. Zeker door de verlaging van de hoogste belastingschijf. In 1990 betaalde de rijken nog 60% aan inkomen belasting, nu betalen ze nog 52%!

VVD en PvdA wouden zelfs de hoogste belastingschijf verlagen naar 49%. Maar dat plan is van de tafel gehaald. Men wou ook de zorgkosten inkomsten afhankelijk maken. Echter de midden inkomens en de rijken gebruikte de media en protesteerde fel tegen de VVD en PvdA. Vooral de elitaire achterban van de VVD was enorm kwaad. Mark Rutte werd een Marxist genoemd door het rechtse blad; De Telegraaf. Men noemde dit een ''links'' ideaal en linkse idealen wil de bourgeoisie niet in een neoliberaal kabinet zien. Dus werd het plan om de zorg inkomsten afhankelijk te maken uit de kabinetsplannen gehaald!

Wat kan de Socialistische Partij van Emile Roemer nog doen? Na de verkiezingen waar de SP niets verloor en niets won, moet men kritischer gaan kijken. Emile Roemer is een aardige man, maar hij is een suikeroom. Roemer was te vriendelijk en het SP verhaal kwam niet naar vormen. Hij gebruikte geen socialistische retoriek en wou alleen maar coalities maken met de PvdA. Maar de PvdA koos voor het neoliberalisme van de VVD, zoals we al verwacht hadden. PvdA leider; Diederik Samsom wist de linkse stemmer rond zijn vinger te wikkelen en kaapte alle stemmers van de SP weg! 

In de Verenigde Staten van Amerika is de neoliberaal; Barack Obama opnieuw gekozen. Maar de ultra-rechtse Republikeinen maken het hem niet gemakkelijk. De Republikeinse Partij wil geld roven van de armen en de arbeiders. Obama weet dat dit de economie niet goed zal doen. Maar zo denken de Republikeinen niet. Die willen vooral dat de rijken beschermd blijven en dat men asociaal veel bezuinigt op de toch al zeer zwakke sociale wetgeving in de VS! 

Obama is een neoliberaal en wil het kapitalisme redden. Maar asociaal veel geld roven bij de armen en de arbeidersklasse is contraproductief  Hij wil het langzamer doen en verspreid. Sociaal roven kunnen we dat noemen. De rijken moeten meer belasting gaan betalen, maar daar verzetten zich de Republikeinen met man en vrouw tegen. Want deze partij is niet zomaar een ultra conservatieve partij. Nee, ze zijn een partij van de rijken en super kapitalisten. Binnen de zogenaamde; Grand Old Party ( GOP ) bepalen de rijken en de machtige bedrijven alles. GOP politici worden royaal betaald door het kapitalisme. Miljoenen aan dollars extra, kunnen politici krijgen als ze pro-kapitalistische politiek voeren. Zo corrupt is het Amerikaanse stelsel!

Een socialistisch alternatief heeft de wereld nodig. In Zuid Afrika is zo'n alternatief in de opbouw. De Arbeiders En Socialistische Partij ( WASP ) is enkele weken geleden opgericht door stakende arbeiders en revolutionair socialisten. Deze nieuwe partij gaat dwars tegen de heerschappij van het ANC in. Het Afrikaans Nationaal Congres dat ooit begon als een socialistische beweging is nu de grootste vijand van de arbeidersklasse in Zuid Afrika. De partij van Nelson Mandela voert al sinds 1994 een neoliberaal bewind. Vorig jaar schoot de politie zelfs op stakende mijn arbeiders. Deze misdaad toont aan hoe ver de kapitalisten gaan om hun bezit te verdedigen tegen stakende arbeiders!

In China heeft de staats-kapitalistische; ''Communistische'' Partij van China een nieuwe leider gekozen. Men kan ervan uitgaan, dat deze Xi Jinping de nieuwe president van de Volksrepubliek China zal worden. In de ''Democratische Volksrepubliek'' Korea roept de 29 jarige Kim Jong Un op tot verzoening met Zuid Korea. We zullen zien of Kim Jong Un echt uit is op verzoening met het kapitalistische zuiden. 

Revolutionair Socialistische Media zal ook in 2013, bericht doen volgens een revolutionair socialistische visie. Tegen kapitalisme, neoliberalisme, fascisme, nazisme, nationalisme en stalinisme!