Sluiten van de verzorgingshuizen? Ik dacht het niet!

Ongeveer 100.000 ouderen in Nederland wonen in een verzorgingshuis waar ze veilig wonen en liefdevol verzorgd worden. Het kabinet wil 800 van de 1300 verzorgingshuizen sluiten. Vanwege de bezuinigingen moeten ouderen in verzorgingshuizen gedwongen verhuizen. Of ze komen het verzorgingshuis niet meer in terwijl zij die geborgenheid juist nodig hebben.

Dat pikken wij niet. Deze plannen betekenen bovendien dat ouderen verplicht langer thuis moeten blijven wonen, terwijl er ook fors bezuinigd wordt op de thuiszorg. Duizenden zorgmedewerkers verliezen hun baan. Hun werk wordt door het kabinet te grabbel gegooid. 

Wij zeggen daarom nee tegen de gedwongen verhuizingen en afbraak van de ouderenzorg. Ouderen verdienen beter!

Een actie van de SP

Steun de ouderen, ga naar www.sp.nl

De ondergang van een seculiere republiek

Kaboel, hoofdstad van de Republiek Afghanistan. Het is 28 april 1992, het leger van de ''seculiere'' Afghaanse overheid capituleert. De overwinnares zijn de troepen van de Moedjahedien, een islamistisch volksleger dat sinds 1978 tegen de stalinistische overheid van Afghanistan vocht. Hoewel westerse geschiedenisschrijvers de Afghaanse periode 1978 tot 1992 omschrijven als ''communistisch'' klopt dit niet. Afghanistan kende drie periodes onder het stalinisme. De eerste was de meest radicale en duurde van april 1978 tot september 1979. Daarna was er een periode tussen december 1979 en november 1986. Als laatste de periode 1987-1992. Het is interessant om ook te vermelden dat het stalinistische regime in 1990, zover was gedegenereerd dat men de Republiek Afghanistan nog uitriep tot islamistische staat als laatste wanhoopsdaad!

Het zogenaamde ''communisme'' in Afghanistan begon met een militaire staatsgreep in 1978. Progressieve soldaten gaven de politieke macht aan de leiders van de Volksdemocratische Partij van Afghanistan. Deze partij was verdeeld in twee dominante fracties. De Khalq waren het meest radicaal in hun opvattingen. Het diep islamistische Afghanistan moest een revolutionaire transformatie ondergaan. Alle conservatieve tradities moesten overboord geworpen worden. Nur Muhammad Taraki was de leider van de Khalq en hij werd voorzitter van de Revolutionaire Raad in 1978!

De meer gematigde stalinisten binnen de Volksdemocratische Partij van Afghanistan droegen de naam; Parcham. Anders dan de Khalq vonden de Parcham dat Afghanistan niet klaar was voor een socialistische transformatie. In die zin hadden ze wel gelijk, het land was diep gelovig en net als in Rusland rond 1917, was het proletariaat in de minderheid. Babrak Karmal was de leider van de gematigden en zou in 1980 staatsleider worden!

Nadat het militair het regime van president Mohammed Daoud Khan omverwierp, werd de Democratische Republiek Afghanistan uitgeroepen. Taraki en zijn Khalq hadden de meerderheid binnen de Revolutionaire Raad. Maar hun sektarisme zorgde voor onrust. Taraki wou dat alle leger officieren zich bekeerde tot het revolutionaire gedachtegoed van de Khalq. Wie weigerde werd als ''contra-revolutionair'' opgepakt. Natuurlijk waren de Parcham hier fel tegen, want er waren genoeg officieren die gematigd socialistisch dachten en dus meer geneigd waren om Babrak Karmal te steunen!

De radicale Taraki begon met massieve zuiveringen binnen de overheid, leger en partij. Veel leden van de Parcham werden verbannen en ook Babrak Karmal kreeg het zwaar. Maar wie vooral te lijden had onder het radicalisme van de Khalq waren Afghanen die behoorde tot de bourgeoisie. Vooral rijke landeigenaren en religieuze leiders zagen hun bezit verdwijnen. Ook de meerderheid van de bevolking was tegen Taraki, zeker omdat de Khalq het staats-atheïsme invoerde en de islam verwierpen. Al na enkele maanden werd duidelijk dat de bevolking zich tegen het stalinistische bewind zou keren. Conservatieve islamistische leiders riepen op tot verzet ( Jihad ) tegen het ''godloze'' regime van Taraki!

Onder zijn eigen aanhang groeide de angst voor een opstand. Hafizullah Amin was een hechte vriend van Taraki, maar hij en de Khalq leider kregen flinke ruzies. Dit kwam voornamelijk omdat Taraki vreselijk sektarisch dacht. Toen Amin een bezoek bracht aan het presidentiële paleis werd hij bijna vermoord door onbekenden. Onder de veronderstelling dat Taraki achter de mislukte moordaanslag zat, pleegde Amin een staatsgreep. Hierna had hij een gesprek met Sovjet leider; Leonid Ilyich Brezhnev. Hij vroeg wat hij met Muhammad Taraki moest doen. Brezhnev zei dat dit de keuze van Amin was. Met die gedachten in zijn hoofd liet de nieuwe leider zijn voormalige vriend Taraki executeren. De leider van de Khalq stierf door verstikking met een kussen!

Daarop werd Hafizullah Amin leider van de volksdemocratische partij en voorzitter van de Revolutionaire Raad. Zijn bewind duurde slechts een maand en enkele dagen. Hij kon de onrust in het land niet tegenhouden. Ook de Sovjet-Unie keek bezorgd toen de islamistische oppositie zich verenigde onder de naam; Moedjahedien. In wanhopige pogingen om de bevolking achter zich te krijgen, begon Hafizullah Amin zelfs te beweren dat de islam geen vijand was en hij noemde Allah vaak in zijn toespraken. Echter het volk zag in Amin een wrede dictator, die andersdenkenden liet vermoorden. De Moedjahedien riepen iedere Afghaan op tot Jihad, tegen de atheïstische overheid!

De buitenlandse politiek van Hafizullah Amin was minder gericht op de Sovjet-Unie. Dit viel niet goed in smaak bij het Kremlin, die bang waren dat Afghanistan te zelfstandig zou worden. Daarom nam men in Moskou het besluit om Amin te doden en de gematigde stalinisten aan de macht te zetten. Operatie Storm-333 was een geheime missie van Speciale Sovjet Commando's. Hun taak was het om het presidentiële paleis te bestormen en Hafizullah Amin te doden. Op 27 december 1979 vielen 660 commando's het presidentiële paleis aan. Hafizullah Amin werd beschermd door 2.200 soldaten, maar die waren niet in staat om de commando's tegen te houden. Na enkele uren vechten waarbij 20 Sovjet commando's en 400 Afghaanse soldaten stierven, werd Hafizullah Amin gedood. In de eerste instantie wou hij niet geloven dat Sovjet-Unie hem wou doden. Pas nadat men hem vertelde dat Russen op hun schoten, snapte Amin dat het Kremlin hem dood wou!

Na de slag om het presidentiële paleis begon de Sovjet-Unie met een massieve invasie van Afghanistan. 80.000 soldaten en 1.200 tanks rolde Afghanistan binnen. Babrak Karmal, de leider van de gematigde stalinisten, werd leider van de Volksdemocratische Partij van Afghanistan. Na bijna een jaar van onderdrukking door de radicale Khalq, wouden de Parcham wraak. Er werden speciale tribunalen opgericht om tegenstanders van Karmal te berechten. Vooral aanhangers van Amin kregen het zwaar, nu waren zij degene die vervolgt en gearresteerd werden. Het sektarisme tussen de twee groepen was zo heftig dat de Sovjet-Unie uiteindelijk moest ingrijpen. Er werd een compromis besloten, maar de diepe sektarische haat tussen Parcham en Khalq zou nooit verdwijnen!

Onder Karmal nam Afghanistan een gematigd stalinistisch bewind aan. Het staats-atheïsme bleef bestaan en ook de officiële propaganda zei dat het land op weg was naar het socialisme. Echter de rode vlag van Taraki uit 1978 werd vervangen door een vlag met de Afghaanse kleuren. Maar het volk van Afghanistan moest niets van Karmal hebben. In hun ogen was hij een marionet van Moskou, wat inderdaad het geval was. De Sovjet-Unie hield het regime van de Volksdemocratische Partij van Afghanistan in leven. In totaal waren bijna 100.000 Sovjet soldaten gestationeerd in het land. Het Nationale Leger van Afghanistan bezat slechts 55.000 soldaten. Ze waren volledig afhankelijk van de Sovjet-Unie!

Dankzij de achtergesteldheid van het land, wisten conservatieve islamieten veel steun te winnen. Religieuze leiders riepen Jihad uit, een heilige oorlog tegen de stalinisten. Doordat Afghanistan een diep gelovig land is, voelde veel Afghanen het als religieuze plicht om tegen de marionet Karmal te strijden. Ook moslims uit Pakistan trokken naar Afghanistan om hun moslimbroeders te helpen. Door de wreedheid van veel Sovjet soldaten, groeide het islamistische verzet steeds sterker. Uiteindelijk zou Afghanistan het Vietnam voor de Sovjet-Unie worden!

In 1985 kwam een nieuwe Sovjet leider aan de macht. Mikhail Sergeyevich Gorbachev vond dat Babrak Karmal verantwoordelijk was voor de problemen in het land. Karmal smeekte om leider te mogen blijven, maar het Kremlin had genoeg gezien. Gehaat door zijn volk en in de steek gelaten door de Sovjet-Unie trad Babrak Karmal af. Hij werd opgevolgd door een man die zijn aanhang had in de geheime staatspolitie. Dr. Mohammad Najibullah was niet alleen een dokter in medicijnen, maar ook de minister van staatsveiligheid onder Karmal tussen 1980 en 1985. Najibullah leidde de gehate; Khadamat-e Aetla'at-e Dawlati ( KHAD ). Net als de KGB was de KHAD het zwaard en schild van de heersende stalinisten. De organisatie werd in 1979 opgericht en kwam volledig onder KGB controle!

Dokter Najibullah steunde Gorbachev en dat leidde ertoe dat hij in 1986 leider werd van de Revolutionaire Raad. Anders dan Taraki, Amin en Karmal was Najibullah niet sektarisch. Hij was juist vreselijk pragmatisch en deed alles om toenadering te zoeken tot de islamistische Afghanen. In september 1986 was Najibullah al begonnen met zijn Nationale Verzoening. De overheid zocht contact met delen van de islamistische oppositie. Het doel was om een coalitie overheid op te stellen van stalinisten en islamieten. De onderhandelingen mislukte omdat de Moedjahedien de totale capitulatie eiste van Najibullah!

De overheid van Afghanistan begon afstand te nemen van het marxisme-leninisme ( stalinisme ). Het land werd hernoemt in de Republiek Afghanistan, alle socialistische symboliek werd uit het nationale embleem gehaald. Najibullah liet de Revolutionaire Raad in 1988 ontbinden, in haar plaats kwam een nationaal parlement ook werden oppositie partijen gelegaliseerd. Toch weigerde de Moedjahedien om de strijd te staken. De islamieten wouden de totale verwoesting van het seculiere bewind en de oprichting van een islamistische republiek. Ze werden hierin gesteund door de Verenigde Staten van Amerika, die miljarden dollars gaven aan de islamistische strijders. De logica van de Amerikanen was duidelijk, de Moedjahedien vochten tegen de Sovjet-Unie en dus tegen het ''communisme''. Amerika was bereid om elke anticommunistische groep te steunen met geld en wapens!

Sommige democratisch gezinde intellectuelen begonnen Najibullah te steunen. Maar hun droom voor een seculier democratisch Afghanistan bleek onder Najibullah niet realistisch. Op 18 februari 1989 werd de noodtoestand uitgeroepen en de overheid arresteerde meteen 1.700 oppositie leden. Vier dagen eerder had de Sovjet-Unie zich terug getrokken. Nu stond Najibullah alleen, tegenover een massief islamistisch leger van 200.000 strijders. Die beheerste rond 1989 grote delen van het land, de overheid bestuurde in feite alleen de grote steden. De Moedjahedien genoten veel steun, mede door het totalitarisme en atheïsme van de vorige stalinistische regeringen. Het diep gelovige volk moest niets hebben van seculiere progressieve idealen. Natuurlijk moet wel vermeld worden dat de Moedjahedien en de religieuze leiders, ervoor zorgde dat iedereen die kritiek had op het islamisme meteen monddood gemaakt werd. Kritiek op islam werd net zo min getolereerd als steun voor Najibullah's overheid.

In 1990 kreeg Afghanistan een nieuwe grondwet. In deze grondwet stond dat het land een islamistische staat was. Alle verwijzingen naar secularisme en socialisme waren verwijderd. Najibullah probeerde hiermee een laatste poging om zijn Republiek Afghanistan neer te zetten als islamistisch. Maar de Moedjahedien weigerde om de strijd te staken. Ook de Volksdemocratische Partij van Afghanistan zag geen heil meer in het socialisme. De partij werd hernoemd in de Democratische Watan Partij. Najibullah bleef partijleider en president van het land. Zijn overheid had nu volledig afstand genomen van het marxisme. Leiders van de Democratische Watan Partij zeiden dat het socialisme verleden tijd was, toch bleef de westerse media het regime neer zetten als ''communistisch''. De laatste klap voor Najibullah kwam op 26 december 1991, toen de Sovjet-Unie ophield met bestaan. Zonder financiële steun vanuit Moskou, was het gedaan met Dokter Najibullah en zijn overheid.

Op 28 april 1992 kreeg de president te horen dat het voorbij was. Najibullah werd afgezet door zijn eigen partij, die bereid was zich over te geven aan Ahmad Shah Massoud. Deze gematigde islamistische leider bood Najibullah aan om Afghanistan te verlaten. Maar dit weigerde Najibullah, hij geloofde dat de Moedjahedien hem in leven zouden laten. Die waren echter diep verdeeld na de ondergang van de Republiek Afghanistan. Het voormalige islamistische verzet viel uit elkaar in drie groepen. De meest radicale groep droeg de naam; Taliban. Zij wouden een streng theocratisch islamistisch bewind, terwijl de gematigde islamieten een islamistische republiek wouden volgens Pakistaans model!

Het Nationale Leger van Afghanistan was qua materiaal niet verslagen. Echter de politieke leiding capituleerde toen generaal Abdul Rashid Dostum, overliep naar de islamieten. Met zijn verraad was het gedaan met de ''seculiere'' republiek, ook al noemde de laatste grondwet de Republiek Afghanistan nog een islamistische staat. Op 30 april 1992 was Kaboel volledig in bezit van de nieuwe Islamistische Staat van Afghanistan. Meteen werd de Sharia ingevoerd als wetgeving en alle vrouwen werden verplicht om een hoofddoek te dragen. Hiermee kwam een einde aan 14 jaar scheiding tussen religie en staat. De oude islamistische dogma's waren weer van kracht!

Tussen 1992 en 1996 vochten drie islamistische groepen om de macht in Afghanistan. De gematigden werden geleid door Ahmad Shah Massoud, Abdul Hadi Arghandiwal leidde de Hezbi Islami ( Islamistische Partij ) en Al-Qaeda steunde de Taliban. Het internationale terreur netwerk Al-Qaeda was in 1988 opgericht met Amerikaans geld. Net als de Taliban was Al-Qaeda een onderdeel geweest van de Moedjahedien. De Arabier; Osama Bin Laden uit Saoedi-Arabië werd het gezicht van deze organisatie, die als doel heeft een wereldwijd islamistisch kalifaat via terreur aanslagen op te richten!

Na vier jaar van burgeroorlog tussen gematigde en radicale moslims, wonnen de radicalen. In 1996 werd het Islamistische Emiraat van Afghanistan opgericht door de Taliban. Die voerde een schrikbewind dat veel erger was dan het beleid van Ahmad Shah Massoud. Vrouwen moesten een boerka gaan dragen en mannen werden verplicht een baard te laten groeien. Ook deed de Taliban aan openbare executies van mensen die de Sharia hadden gebroken. Het regime van de stalinisten mag dan wel wreed geweest zijn, maar het theocratische regime van de Taliban wierp Afghanistan bijna 100 jaar terug in de tijd!

Gematigde islamieten vluchten naar het noorden en bleven de Taliban bevechten. Als Al-Qaeda niet gekozen had voor de aanslagen op 11 september 2001, dan was Afghanistan misschien wel langer onder Taliban heerschappij gebleven. Maar de Amerikanen dachten dat Bin Landen misschien in Afghanistan zat en ze vielen het land binnen en verjoegen de Taliban. De gematigde islamieten werden aan de macht gezet door Washington DC en zo herhaalde de geschiedenis zich weer!

Dat zei Dr. Najibullah ook nadat hij was afgezet. Hij en zijn broer leefde tussen 1992 en 1996 in de VN Ambassade. Maar de radicale Taliban erkende de VN niet en nadat Kaboel hun bezit was, vielen ze de ambassade binnen. Najibullah en zijn broer werden vreselijk gemarteld en gecastreerd. Hierna droeg de Taliban de voormalige president naar buiten en hingen hem en zijn broer op aan een lantarenpaal. Babrak Karmal was de enigste ex-leider die na de moord op Najibullah nog leefde. Hij had generaal Abdul Rashid Dostum nog in 1992 geholpen om zijn rivaal Najibullah te verslaan. Maar Karmal had weinig politieke macht meer na de ondergang van de Republiek Afghanistan. In december 1996 stierf de voormalige Parcham leider aan longkanker in Moskou!

Nadat de Taliban in 2001 verdreven werden, stichtte de gematigde islamieten de Islamistische Republiek Afghanistan na Pakistaans model. Al 13 jaar is Hamid Karzai, leider van het land. Maar net als Babrak Karmal is deze Hamid Karzai een marionet. Zonder zijn Amerikaanse bondgenoten is het best mogelijk dat de Taliban weer in staat zijn om Afghanistan te veroveren. Sinds de oprichting van de Islamistische Republiek Afghanistan tien jaar geleden zijn 10.000 Afghaanse soldaten gedood door Taliban. Ongeveer 17.000 Afghaanse burgers zijn gedood in de strijd tussen de gematigde islamieten, hun westerse bondgenoten en de radicale islamieten van de Taliban!

Wat beschermd het westen in Afghanistan? Een democratische natie? Een seculiere staat?? Fout, fout en nog eens fout. Het regime van Hamid Karzai is niet alleen corrupt en ondemocratisch, maar ook theocratisch. Zijn overheid duld geen politieke partij/beweging die de islam afwijst. Dit beschermd het westen dus, hiervoor zijn onze jongens en meiden gestorven. Om een corrupt theocratisch regime in leven te laten. Vrouwen zijn tweederangsburgers in dit zogenaamde ''democratische'' Afghanistan. Het dragen van een hoofddoek is verplicht, niets vrijheid van meningsuiting. Wie de islam afwijst heeft geen recht op vrijheid volgens de islamieten. Daarom is het islamisme een vijand van de democratie, het socialisme en de vooruitgang. Islamisme wil de heerschappij van een religie, het is een conservatieve theocratische ideologie die wij revolutionair socialisten keihard afwijzen! 

Nederland speelt ook nog een kleine rol in dit conflict. Want de Nederlandse overheid heeft in het jaar 2000 besloten dat alle officieren van het voormalige Nationale Leger van Afghanistan ( 1978-1992 ) allemaal schuldig zijn aan oorlogsmisdaden. Veel officieren en hun gezinnen zijn gevlucht na 1992 en velen kwamen in Europa terecht. Nederland heeft het idiote idee in haar hoofd gezet om al die mannen neer te zetten als oorlogsmisdadigers. Waarom? Nederland zegt dat ze in 2000 te horen kregen dat het voormalige Nationale Leger van Afghanistan ( vooral de KHAD ) zich schuldig maakte aan grootschalige misdaden tegen het Afghaanse volk. Omdat men geen individuen kan noemen, moet elke ex-officier maar meteen een ''massamoordenaar'' zijn volgens Nederland. 

Volgens die logica zouden wij revolutionair socialisten alle Nederlandse koloniale soldaten neer kunnen zetten als ''oorlogsmisdadigers''. Maar nee, alleen de kapitalistische staat mag zoiets doen. Dus worden ex-officieren van de Democratische Republiek Afghanistan door de Nederlandse IND neergezet als ''oorlogsmisdadigers''. Nederland vertrouwt puur op informatie bronnen uit Pakistan. Een land dat juist de islamistische oppositie tegen de stalinisten steunde. 22 jaar na de ondergang van Najibullah en zijn regering, worden ex-officieren uit het voormalige Nationale Leger van Afghanistan behandeld als oorlogsmisdadigers. Hoe moet dat voelen voor hun vrouwen en kinderen als ´´rechtsstaat´´ Nederland hun vaders beschuldigd van misdaden tegen de menselijkheid, puur omdat ze lid waren van het Afghaanse leger tussen 1978 en 1992!!

Afghaanse meisjes hadden tussen 1978 en 1992, meer vrijheid 

dan in het huidige Afghanistan!

Meer productiewerk naar laagloon landen

De kapitalisten klasse blijven hun productiewerkzaamheden verplaatsen naar het buitenland. Dit is een veel voorkomende trend binnen de productie sector. Het verplaatsen van banen naar laagloon landen begon rond 1979. In dat jaar kwam het neoliberalisme aan de macht in Europa en de VS. President Jimmy Carter had al belangrijker markthervormingen doorgevoerd, maar het waren Ronald Reagan en Margaret Thatcher, die begonnen met de invoering van het neoliberalisme. Het bedrijfsleven kreeg ook de mogelijkheid om productiewerk naar andere landen te verplaatsen, met de opening van de Chinese en Indische arbeidsmarkt. Anno 2014 verdwijnen nog veel banen, omdat het kapitalisme liever laagloon mensen in dienst heeft!

Het bedrijfsleven gebruikt het verplaatsen van banen, ook al drukmiddel tegen vakbonden. Hoe vaak dreigen ze niet met massaontslagen en het sluiten van fabrieken, als werknemers niet akkoord gaan met slechtere arbeidsvoorwaarden. Door de zwakheid van de vakbonden konden de kapitalisten veel van hun eisen doordrukken. In plaats van strijd te organiseren, gingen vakbondsleider juist akkoord met de eisen van het kapitaal. Puur omdat het bedrijfsleven de arbeidersklasse in een houdgreep had en de politiek was toch al hun lakei. Klassenverrader Wim Kok is zo'n lakei van het kapitalisme. In de jaren 70 streed hij als vakbondsleider tegen kapitalistische uitbuitingen, maar in de jaren 80 draaide hij helemaal bij. Als minister president van Nederland, voerde Kok tussen 1994 en 2001 het neoliberale systeem in. Privatiseringen en lasten verlagingen voor het bedrijfsleven waren aan de orde, toch verdwenen veel banen naar China en India!

Met de opening van de Berlijnse Muur en de ondergang van het stalinisme, vielen de communistische partijen weg. De partijen die ooit de grootste bedreiging vormde voor de kapitalistische partijen implodeerde. Sociaal democratische partijen verklaarde zich volledig loyaal aan de principes van het neoliberale kapitalisme, overal lieten de sociaal democraten dit duidelijk merken. Revolutionair socialisten die nog werkte binnen de sociaal democratie werden geroyeerd en buitengesloten. De ondergang van het stalinisme en de capitulatie van de sociaal democratie, kwam het bedrijfsleven heel goed uit. Ook kregen ze nieuwe mogelijkheden in Oost-Europa, waar nieuwe regeringen bereid waren om alles voor westerse ''investeerders'' te doen!

In de jaren 90 werd veel productiewerk al verplaatst naar landen zoals China. Dit land was in 1949 een maoistische volksrepubliek geworden. Mao Zedong sloot het land voor bijna 30 jaar af van de buitenwereld. Anders dan Joseph Stalin was Mao Zedong een aanhanger van het agrarische socialisme. Het maoïsme predikt dat de boerenklasse de revolutionaire voorhoede van de revolutie vormen, dit in tegenstelling tot het marxisme-leninisme ( stalinisme ) dat juist de arbeidersklasse ziet als voorhoede. Toen Mao Zedong in 1976 stierf was China totaal verwaarloosd. Het was Deng Xiaoping die orde op zaken stelde. In 1978 nam hij het roer van Mao's opvolger over en vijf jaar later domineerde Xiaoping's aanhang de Chinese Communistische Partij!

Xiaoping begon met Speciale Economische Zones. Hier mochten buitenlandse bedrijven gebruik maken van Chinese arbeidskrachten. In feite verkocht Deng Xiaoping zijn arbeiders aan buitenlandse kapitalisten. De Chinese Communistische Partij stapte helemaal af van het dogmatische maoïsme en werd per jaar pragmatischer. Door de goede ervaringen met Chinese arbeidskrachten, kregen steeds meer bedrijven interesses in China. Sovjet leider Gorbachev wou ook gaan experimenteren met het kapitalisme. Maar anders dan Deng Xiaoping voerde Gorbachev ook politieke hervormingen door, iets wat de Chinese bonzen nooit deden. Ondanks de economische groei en hervormingen, waren vooral arbeiders en studenten niet tevreden. Want veel sociale voorzieningen werden hervormd. Studenten merkte dat ondanks de economische hervormingen, er geen politieke vrijheid kwam. Samen met arbeiders gingen ze daarom demonstreren op het Plein van de Hemelse Vrede in Beijing ( Peking ). De partij bureaucratie was in shock en wist even niet wat ze moesten doen. Want de opstandige arbeiders en studenten waren massief uitgerukt om tegen de regering te demonstreren. Na één maand, twee weken en zes dagen besloot Deng Xiaoping om geweld te gebruiken. De demonstraties werden hardhandig beëindigd. Hoeveel doden er vielen is nooit duidelijk geworden. China beweert dat slechts 246 werden gedood, andere spreken van minimaal 800 tot maximaal 2.600 doden!

De Chinese Communistische Partij bleef doorgaan met kapitalistische politiek. Al snel mochten ook Chinese kapitalisten hun slag slaan en anno 2014 heeft China enorm veel miljonairs. Ondertussen leven 800 miljoen van de 1,2 miljard Chinezen, nog steeds in armoede. Het kapitalisme heeft 120 miljoen Chinezen rijker gemaakt, maar daarvoor moesten ze een prijs betalen. Tegenwoordig draait alles in China om geld. De hele mentaliteit van het volk is gericht op hebzucht, geldhonger en drang naar rijkdom. Dit wordt allemaal aangemoedigd door de partij bonzen en het hypocriete westerse bedrijfsleven. Door de opening van de Chinese economie zijn westerse landen veel positiever geworden, nu is de Volksrepubliek China een zeer grote handelspartner. Terwijl nog steeds 2/3 van alle Chinezen met weinig moet rondkomen, lachen onze ''democratische'' leiders met de staats-kapitalistische bonzen van de Chinese ''Communistische'' Partij. Als het gaat om handelsbelangen, dan staan mensenrechten altijd op de tweede plaats bij westerse landen! 

Ondanks de neoliberale omslag in de jaren 80/90, bleef het kapitalisme productiewerk verplaatsen naar laagloon landen. Toen Oost-Europa tussen 2004 en 2007 lid werd van de Europese Unie, gingen veel bedrijven naar landen zoals Polen, Roemenië en Bulgarije. Toch worden die landen er niet rijker op. Het arbeidsloon die westerse bedrijven betalen is zo gering dat arbeiders nog steeds met weinig geld zitten. Minimumloon in Polen is 405 euro per maand, dat geld alleen als je 40 uur per week werkt. Roemenië en Bulgarije hebben nog lagere minimumlonen. 190 euro per maand in Roemenië en 170 euro in Bulgarije. De overheden van Oost-Europese landen zijn behoorlijk neoliberaal ingesteld. Ook ex-stalinisten stellen zich volledig in dienst van het bedrijfsleven. De ''Socialistische'' Partij van Hongarije en de Bulgaarse ''Socialistische'' Partij, doen niets tegen de enorme uitbuiting van hun arbeiders. Het kapitalisme dreigt massaal uit laagloon landen te vertrekken mochten overheden hogere belastingen heffen of het minimumloon verhogen. Zo blijven landen slaven aan de ketting van het neoliberalisme!

Doordat veel bedrijven hun productiewerkzaamheden verplaatst hebben naar elders, komen veel productiewerkers in het westen op straat te staan. Deze mensen hebben meestal jaren gewerkt en nu staan ze op straat. Wanhoop en woede is wat vele ervaren, rechtse populisten weten daar een slaatje uit te slaan. Buitenlandse arbeiderskrachten krijgen de schuld van de groeide werkeloosheid. Rechts populistische politici beweren dat ethische minderheden voor problemen zorgen. Ondertussen zwijgen ze als doden, over het feit dat het bedrijfsleven zorgt voor werkeloosheid. Die verplaatsen massaal banen naar laagloon landen, puur omdat ze uit zijn op meer winsten en meer rijkdom. Dit moet allemaal gaan te kosten van de mensen, maar daar kijken kapitalisten niet naar!

Revolutionair socialisten roepen arbeiders in laagloon landen op om in verzet te komen. Arbeiders in Oost-Europa en Azië moeten zich bevrijden uit de klauwen van het kapitalisme. Ze moeten daarbij niet vertrouwen op kapitalistische politici. Alleen een arbeiderspartij op een socialistisch programma kan de massa's leiden naar een socialistisch alternatief. Zo'n arbeiderspartij is wat vooral Oost-Europa mist. Zeker in landen zoals Polen, Hongarije, Roemenië en Bulgarije, is het noodzakelijk dat een socialistisch alternatief ontstaat op de neoliberale politieke partijen. Probleem is echter het anticommunisme, dat enorm veel macht bezit in die landen. Linkse politici krijgen meteen de misdaden van het stalinisme over zich heen en worden ''smerige communisten'' genoemd. Zelfs de neoliberale sociaal democraten worden nog vaak ''communisten'' genoemd in de anticommunistische media! 

In het westen is het ook belangrijk dat een socialistisch alternatief komt. Hier en daar zijn linkse formatie opgebouwd, maar die missen vaak een socialistisch bewustzijn. Veel nieuwe linkse partijen komen uit de stalinistische of sociaal democratische traditie. Breken met zowel het stalinisme als de sociaal democratie is lastig voor linkse partijen. De communistische partijen die Sovjet-Unie overleefde, zitten nog steeds in de waan dat de USSR een alternatief bood. Deze oud-communisten kunnen en willen niet toegeven dat ze totalitaire en misdadige regimes steunde. Daarom houden vele vast aan de illusie die Joseph Stalin verspreidde. De illusie van een sterk ''socialistisch'' Oost Blok onder Sovjet leiding tegen het criminele kapitalistische westen. Op het laatste punt had Stalin gelijk, maar het Oost Blok was echt geen bastion van arbeiders. Wij revolutionair socialisten hebben het stalinisme nooit gesteund en zullen dat nooit doen. Onze wortels liggen juist in de anti-stalinistische Linkse Oppositie in de Sovjet-Unie die tussen 1923 en 1927 tegen Stalin vocht!

Wij arbeiders moeten breken door de houdgreep van het bedrijfsleven. We moeten strijden tegen de kapitalisten en politieke lakeien. Van sociaal democraten hoeven we geen steun te verwachten, ook vakbondsbureaucraten staan niet aan onze kant. Wij hebben mensen nodig zoals Bob Crow, een Britse vakbondsleider die zeer recent is overleden. Crow was nog een echte strijder, een man die niet aan vuile compromissen deed, maar wie bereid was om fel te strijden voor zijn arbeiders. Het kapitalisme vreesde Bob Crow dan ook terecht, zeker omdat hij zich nog een communist noemde!

Het is logisch dat arbeiders in laagloon landen niet snel durven te staken. Ze zijn volledig afhankelijk van het kapitalisme, die hun van een hongerloontje voorziet. Van hun politici hoeven ze al helemaal niets te verwachten, want die likken de konten van het bedrijfsleven volledig. Van liberalen tot sociaal democraten, allemaal staan ze aan de kant van het grote geld. Mocht een socialistisch alternatief ontstaan dan zullen de kapitalisten via de beurzen voor sociale onrust zorgen. Massaontslagen en kapitaalvlucht is wat de heersende klasse zal proberen om via de politiek een land neoliberaal te houden. Dit laat zien hoe de markten ons leven dicteren. Als het fout gaat met de markten, brullen politici dat we juist meer neoliberale politiek moeten voeren, allemaal om het bedrijfsleven tevreden te houden! 

Een laatste voorbeeld van het verplaatsen van productiewerk is de Amerikaanse stad; Detroit. Ooit een metropolis van 1,7 miljoen mensen. Tussen 1945 en 1957 werden bijna 25 autofabrieken gebouwd. Drie grote automerken zorgde ervoor dat ze een monopolie kregen op de autoverkoop door kleine autofabrieken dood te concurreren. In de fabrieken werkte vooral blanke arbeiders. Door het racisme in de VS, kregen de blanken de beste banen. Zware arbeiders hadden het lastig en moesten het met slecht betaald werk doen. Detroit had een Apartheidstelsel, blanken en zwarten leefde gescheiden van elkaar. In de jaren 60 woonde de blanken in mooie buitenwijken van de stad. De zwarten leefde in het centrum, in achterstandsbuurten waar veel armoede en criminaliteit heerste. Na jaren van vernedering, armoede en racisme kwamen zwarte jongeren in opstand. Op 23 juli 1967 ontstonden rellen die ontaarde in bloedige confrontaties tussen politie en demonstranten. 43 mensen werden gedood, 1.100 raakten gewond en 7.200 werden opgepakt. De economische schade was enorm, 2,500 winkels waren vernietigd en geplunderd. 388 families werden dakloos, 400 huizen raakte onherstelbaar beschadigd!

Blanke arbeiders besloten na de rassenrellen om Detroit te verlaten. Ook het bedrijfsleven had te maken met economische problemen. De autoverkoop daalde en veel fabrieken gingen failliet. In de jaren 80 verplaatste veel automerken hun autoproductie. Detroit werd een spookstad, met enorm veel lege gebouwen en fabrieken. Nu leven nog maar 700.000 mensen in de stad, waarvan bijna 84% van Afrikaanse afkomst is. De blanken konden dankzij hun geld verhuizen, maar de zwarte arbeiders hadden het geld niet om Detroit te verlaten. Nu in het jaar 2014 is de stad failliet verklaard. Aan alles is tekort, er is geen geld voor politie en brandweer. Het bedrijfsleven laat Detroit links liggen. Door de armoede is er veel criminaliteit, bewapende bendes maken het centrum nachts onveilig en de politie is door geldgebrek niet in staat om adequaat op te treden. Deze stad is het levende bewijs van kapitalistische ongelijkheid. Rechtse politici geven de etnische minderheden de schuld, die zouden het bedrijfsleven weg houden uit de stad. Maar het is juist het bedrijfsleven die met hun racistische selectie, de zwarte arbeiders aandreef tot de rellen van 1967. Het was ook het kapitalisme dat de productiewerkzaamheden verplaatste naar andere Amerikaanse steden in de jaren 70 en 80!

In de jaren 70 en 80 verplaatste het kapitalisme bijna alle

productiewerkzaamheden uit de stad; Detroit!

25 jaar geleden: De val van de Berlijnse Muur

Geschiedenis wordt bijna geheel door de overwinnaars geschreven. Vandaar dat talloze reportages, televisieprogramma´s en krantenartikels de handtekening dragen van de heersende kapitalistische klasse. Ze hebben het over het einde van een wrede dictatuur, de overwinning van de democratie, de gewonnen vrijheden en het samenkomen van een volk dat 40 jaar gescheiden leefde. Wat was de echte betekenis van de beweging in Duitsland 25 jaar geleden?

Aangepaste versie van een artikel door Tanja Niemeier van de Linkse Socialistische Partij ( België ) 

Ze hebben het over het einde van een wrede dictatuur, de overwinning van de democratie, de gewonnen vrijheden en het samenkomen van een volk dat 40 jaar gescheiden leefde. Ongetwijfeld zullen ze het ook hebben over de moed van de toenmalige DDR-bevolking om in opstand te komen en het bureaucratische regime ten val te brengen. De hereniging van Duitsland op kapitalistische basis zal klinken als het logische gevolg van deze – inderdaad moedige en indrukwekkende – massabeweging.

Voor de heersende klasse komt dit goed van pas nu de kapitalistische economie in een zware crisis verkeert. De gevolgen zijn inmiddels zichtbaar. Een groot deel van de arbeidende bevolking en de jongeren is er zich wel van bewust dat zij opdraaien voor deze kapitalistische crisis. De woede stijgt en zal leiden tot een legitimiteitscrisis van het systeem. Ook de stalinistische versie van het socialisme kende eind de jaren ’80 een zware legitimiteitscrisis. De bevolking wou meer democratie, meer vrijheid,… Maar wat is het alternatief? Zowel in 1989 als in 2014 is dit de centrale vraag.

“Het socialisme heeft gefaald”, “Marx is dood, Jezus leeft”. Deze uitspraken, die onmiddellijk na de val van de muur de ronde deden, hebben een stempel gedrukt op het bewustzijn van de internationale arbeidersklasse. De val van de Berlijnse Muur staat symbool voor de val van het socialisme (lees: stalinisme) in het algemeen. Het heeft de wereld veranderd. Het heeft geleid tot frustratie en demotivatie ter linkerzijde. Het heeft de koers naar rechts binnen de sociaaldemocratie en de vakbondsleiding versneld. Een correcte schets van deze gebeurtenissen is cruciaal voor iedereen die vandaag en morgen de zoektocht begint naar een economisch en ideologisch alternatief op het kapitalisme.

Glasnost en Perestroika

De protestbeweging die leidde tot de revolutionaire ontwikkelingen in de DDR van oktober 1989 tot januari/februari 1990 ontstond in een internationale context.

In de Oostbloklanden werkte de economie niet volgens de principes van de vrije markt, maar op basis van een geplande economie. De productiemiddelen waren niet in privé-handen, winstmaximalisatie was niet de drijfveer van de productie.

Openbaar vervoer, huisvesting, onderwijs, boeken, eten en zelfs speelgoed en bloemen werden goedkoop ter beschikking gesteld aan de bevolking. De bureaucratische planeconomie kende weinig directe inbreng, inspraak en controle van arbeiders en gebruikers. Alles werd centraal gepland. Het gebrek aan democratie leidde tot starre en bureaucratische planning, wat op zijn beurt leidde tot tekorten (zoals bvb wachttijden van 10 jaar voor een auto of 8 jaar voor een telefoon) en soms tot slechte kwaliteit van producten. In de jaren ‘80 ontwikkelde de bureaucratie in de meeste landen tot een totale rem op de planeconomie, werden de tekorten groter en daalde het BBP.

In 1985 kwam Michail Gorbatsjov aan de macht in de Sovjetunie. Zijn programma van Glasnost (opening) en Perestroika (hervorming) was in feite een eerste aanzet tot kapitalistische restauratie. Maar het werd door veel mensen als “een nieuwe frisse wind” ervaren. Er bestonden heel wat illusies in de verandering van koers in de Sovjetunie. Het tolereren van een zekere mate van publieke discussie had ook gevolgen in Oost-Duitsland.

Mensen durfden op café opeens openlijk kritisch te zijn. De kritiek ging vooral over het gebrek aan democratische rechten, de vrijheid om te reizen en bezorgdheid over de economische toestand. De eerste kleine protestacties vonden plaats. Meestal diende de kerk, die een speciaal statuut genoot, als “onderdak” voor de oppositie. De bureaucratie was alert en gebruikte repressie als wapen.

Ongenoegen komt tot uiting

In mei 1989 waren er twee belangrijke gebeurtenissen in de aanloop naar de revolutionaire massabeweging die later zou volgen.

Op 2 mei opende Hongarije zijn grens met Oostenrijk. Voor het eerst sinds lang bood dit ook de mogelijkheid om de DDR te verlaten zonder grote moeilijkheden.

Even belangrijk waren de gemeenteraadsverkiezingen van 7 mei. Aangezien er meer openlijk kritiek werd gegeven op het regime, wist de bevolking dat de reële steun voor het regime beperkt was. Weinigen hechtten enig geloof aan de officiële verkiezingsresultaten die stelden dat 98,77% van de kiezers voor de regeringskandidaten hadden gestemd. Het provoceerde een diepe woede en dezelfde avond nog trokken 1.500 mensen de straat op.

Ook elders komt het ongenoegen tot uiting. Op 4 juni eindigde de protestbeweging van Chinese studenten en arbeiders in het bloedbad op Tien An Men. Die gebeurtenissen werden wereldwijd gevolgd. In Oost-Duitsland kreeg Tien An Men een bitter nasmaak. Her regime keurde de repressie officieel goed. Neue Deutschland, het propagandablad van de bureaucratie, schreef: “het [de repressie] was een noodzakelijk antwoord op de oproer van een minderheid”. Het scenario van een gelijkaardig optreden tegen de beweging in eigen land leek een reële optie.

De Exodus – “wir wollen raus”

In augustus en september 1989 beslisten steeds meer mensen om de DDR via Hongarije en Tsjecho-Slowakije te verlaten. Eind september hadden reeds 25.000 mensen, waaronder veel jongeren, het land verlaten. In oktober volgden 57.000 anderen en in de eerste week van november liep het op tot 9.000 mensen per dag.

Dit bracht onvermijdelijk discussie met zich mee in de beweging. “Wat gaat er gebeuren als iedereen wegloopt? Gaat de economie in elkaar storten vanwege een gebrek aan arbeidskrachten? Wij willen niet weglopen. Dit is onze thuis. Maar we willen verandering. We willen dat er iets gebeurt.” Terwijl steeds meer mensen vertrokken, was er ook een toenemend aantal deelnemers aan de protestbetogingen.

De bureaucratie probeerde het tij nog te keren. In de eerste week van oktober waren er feestelijkheden om “40 jaar DDR” te vieren. Met een bombastisch feest moest de macht en de dominantie van de bureaucratie worden aangetoond. De betogingen aan de vooravond van het feest werden onderdrukt: 1.300 betogers werden opgepakt.

Maar ook binnen het regime ontstonden de eerste meningsverschillen. Er werd vol spanning uitgekeken naar de eerstvolgende, intussen de zesde, maandagbetoging in Leipzig. Daarbij kwamen er maar liefst 70.000 betogers op straat, de grootste mobilisatie tot dan toe. Het regime reageerde niet, ook niet met repressie. Dat werd op zich gezien als een overwinning en een teken van zwakte bij de bureaucratie. Het zelfvertrouwen nam toe en de beweging werd offensiever.
Erich Honecker, de toenmalige minister-president en de vertegenwoordiger bij uitstek van het regime, werd het eerste slachtoffer. Het regime offerde hem op in een poging om de beweging te kalmeren. Op 17 oktober nam hij ontslag wegens “gezondheidsredenen”.

Maandagbetogingen: “Wir bleiben hier – Wir sind das Volk”

De beweging liet zich echter niet zomaar kalmeren. Integendeel! De hoofdslogan was intussen aangepast tot “wij blijven hier” en “wij zijn het volk”. De maandagbetogingen bleven verder aangroeien. Op 9 oktober waren er 70.000 betogers, op 16 oktober 120.000, op 23 oktober 250.000 en op 30 oktober waren het er al 300.000. De beweging kende ook een geografische uitbreiding.

De massa’s betraden het politieke toneel en het regime vertoonde interne barsten. Dat zijn twee wezenlijke kenmerken van een revolutie. Op dat ogenblik was er geen enkele eis die wees op een verlangen naar een terugkeer van het kapitalisme of een eenmaking met het andere Duitse buurland.

De centrale eisen gingen over meer democratie, vrije verkiezingen en het einde van de in de grondwet gebetonneerde positie van de regimepartij SED (Sozialistische Einheitspartei Deutschlands). Op alle betogingen werd de Internationale gezongen. In een interview met BBC stelde Jens Reich, een leidinggevende figuur van het Neues Forum: “Volgens mij kan en zou de DDR als onafhankelijke eenheid binnen Europa moeten blijven bestaan. We zijn een socialistisch land en willen dit ook blijven. Natuurlijk zijn er hervormingen en veranderingen nodig, maar toch is de Duitse hereniging niet aan de orde. Ik denk niet dat dit realistisch of wenselijk zou zijn.”

“Dit is een socialistische betoging”

De doorbraak en het hoogtepunt van de revolutionaire beweging kwam er met een betoging op 4 november. Naargelang de bron waren er 500.000 tot 1 miljoen betogers in Berlijn. Ook deze betoging liet geen twijfel bestaan over het pro-socialistische karakter van de beweging. Het klopt dat er voor het eerst spandoeken waren met slogans als “Duitsland, Vaderland”, maar dat bleef geïsoleerd.

De betoging werd geopend met de slogan: “Dit is een socialistische betoging”. Eén van de sprekers was de schrijver Stefan Heym. Hij riep op om eindelijk te beginnen aan de uitbouw van het echte socialisme, een socialisme dat deze naam waardig was. Anderen hadden het over een socialisme met een menselijk gezicht.

Onder de sprekers waren er ook vertegenwoordigers van de SED, onder meer Gregor Gysi (die vandaag mee aan de leiding staat van Die Linke), die begrip toonden voor de betogingen en de eisen voor hervormingen. Deze sprekers vroegen tegelijk begrip voor de fel bekritiseerde opvolger van Honecker, Egon Krenz.

Opvallend op de betoging was dat niemand een terugkeer van het kapitalisme eiste. De spandoeken op de betoging benadrukten dit. Er waren verwijzingen naar de socialistische Oktoberrevolutie van 1917 in Rusland: “Lang lebe die Oktoberrevolution von 1989”, maar vooral veel eisen die bewust of onbewust een politieke revolutie eisten: “DDR – Direkte Demokratische Reformen”, “Weg met alle privileges”, “Privileges voor iedereen”, “Gebruik jullie macht – richt arbeidersraden op”, “Tegen monopoliesocialisme, Voor een democratisch socialisme”, “Vrije verkiezingen. Nu!”

Het regime was op dit ogenblik niet meer functioneel en stond volledig geïsoleerd in de samenleving. De macht lag op straat. Beslissende en concrete eisen op deze betoging hadden het begin kunnen vormen om een programma van politieke revolutie in de praktijk om te zetten. Helaas riepen de sprekers op het einde van de betoging alleen op om naar huis te gaan en bepaalde metro- en tramstations te mijden om zo de overlast te beperken.

De betoging van 4 november toonde de sterktes en de zwaktes van de revolutie aan. De beweging was in staat om de massa´s te mobiliseren en het oude regime te doen wankelen. De massa´s voelden hun eigen kracht en kregen zelfvertrouwen. Het karakter van de beweging was spontaan, de organisatiestructuur los. Geen enkele van de grotere oppositiestructuren had een duidelijk programma en strategie om de eis van “een humaan en democratisch” socialisme in de praktijk om te zetten. De zelforganisatie van de mensen om het dagelijkse leven in hun bedrijven, school, universiteit, wijk,… zelf in handen te nemen door raden op te richten, bleef abstract. Waar er raden of comités ontstonden, was er meestal een gebrek aan coördinatie om deze op nationaal niveau te laten functioneren. Een echte machtsstructuur die de oude structuren kon vervangen ontstond niet. Dit had zware gevolgen voor het resultaat van de revolutie.

De Muur valt

De betoging van 4 november was een echt machtsvertoon van de massa´s. De oppositie werd officieel erkend en er werden verkiezingen uitgeroepen voor mei 1990. Onder druk van de betoging werd het onmogelijke mogelijk. Op 9 november dwong de Oost-Duitse bevolking de vrijheid van reizen af. De Berlijnse Muur viel.

Tussen 9 en 19 november bezochten 9 miljoen mensen (bijna de helft van de inwoners van de DDR) West-Duitsland of West-Berlijn. Slechts 50.000 kozen ervoor om niet terug te keren. In een opiniepeiling gaf 87% van de bevraagden aan dat ze in de DDR wilden blijven wonen.

De West-Duitse regering en de kapitalistische elite hadden de gebeurtenissen aandachtig geobserveerd. Op 22 augustus stelde de toenmalige CDU-kanselier Helmut Kohl dat hij geen belang had bij onstabiliteit in Oost-Duitsland. Vanaf november kwam de West-Duitse regering wel naar voor met het idee van kapitalistische hereniging. Er werd immers gevreesd dat een socialistische massamobilisatie in het Oosten ook gevolgen zou hebben voor het bewustzijn van de arbeidersklasse in het Westen.

Ronde Tafels

De SED-bureaucratie was volledig verzwakt en stond geïsoleerd, maar ook de zwakte van de oppositie kwam tot uiting. Ondanks alle kritiek op het regime verklaarde de grootse oppositiestructuur Neues Forum : “(…) het is niet goed als de SED ten onder gaat. Het Neues Forum is niet in staat om de regering over te nemen, daarom is het best dat de regering eindelijk samen werkt met de oppositie”.

Zo ontstonden de ronde tafels. Deze hielpen het regime om te overleven op een ogenblik dat de afkeer bij de bevolking tegen dit regime enkel maar toenam. Dat werd versterkt door het einde van de censuur, waardoor tot dan toe geheim gehouden feiten aan het licht kwamen over onder meer de levensstandaard van de elite of de omvang van de afluister- en verkliktechnieken van de Stasi (staatsveiligheid).

De arbeidersklasse

De eis “Weg met het regime, weg met de SED” werd een vast punt van de demonstraties. De woede over de decadente levensstijl van de elite zorgde ervoor dat de rol van de arbeidersklasse als georganiseerde kracht veranderde. Tot dan toe waren er vooral avond- en weekendbetogingen. De arbeiders waren massaal aanwezig, maar zagen de acties als iets voor ’s avonds terwijl overdag werd gewerkt.

Die houding was een uitdrukking van het bewustzijn van de arbeiders. Ondanks alle kritiek bestond er een loyaliteit en een verantwoordelijkheidsgevoel tegenover de economische productie. Omdat er geen privé-eigendom bestond, zouden stakingen alleen maar de eigen bevolking treffen. Op een moment dat de economie moeilijkheden kende en met een tekort aan arbeidskrachten kampte, zou dit bijzonder hard aankomen.

De bekendmaking van de enorme verspilling van middelen door de elite, die een vergelijkbare levensstandaard kende als de hebzuchtige kapitalistenklasse, was een klap in het gezicht. De arbeiders gingen nu wel over tot stakingsacties om het regime verder te destabiliseren.

Er werden discussies opgezet over de nood aan een nieuwe, democratische en strijdbare vakbond. Er werd een algemene staking aangekondigd voor 11 december, maar deze vond nooit plaats. Zowel regering als oppositie spraken zich uit tegen een algemene staking. Een algemene staking had een breed en open debat op nationaal niveau kunnen uitlokken onder arbeiders van verschillende bedrijven. Het had een begin kunnen vormen van de democratisering van de planning en de productie. Het gebrek aan een consequente leiding zorgde er evenwel voor dat het pro-kapitalistische kamp van de situatie kon profiteren.

Het begin van de contrarevolutie

De aarzelende houding van de oppositiebeweging en het blijven vasthouden aan de ronde tafel gesprekken, zorgde ervoor dat de West-Duitse regering van Kohl zich kon profileren als de meest consequente tegenstander van het DDR-regime. Dat leidde tot een toename van het aantal Duitse vlaggen op de betogingen. Ook de eis naar een hereniging met West-Duitsland werd prominenter.

Op de ronde tafel van eind september werd bekend gemaakt dat 59.000 van de oorspronkelijk 85.000 Stasi-werknemers nog steeds in dienst waren en dat het centraal computersysteem nog steeds in gebruik was. Dat leidde tot grote betogingen en een bestorming van de gebouwen van de Stasi. Deze gebeurtenissen verdiepten verder de haat tegenover het regime. De hoofdvijand bleef echter de bureaucratische elite. Op de volgende betogingen werden spandoeken meegedragen die de intussen tot PDS (Partei des Democratisches Sozialismus) vervelde SED omschrijven als “Partei der Stalinisten”, “Partei der Stasi” of als “Priviligien, Dominanz, Stagnation”.

Om de gemoederen te bedaren en ook uit schrik voor een dreigende algemene staking werd beslist om de verkiezingen te vervroegen naar 18 maart. Onder druk van een verslechterende economische situatie zagen de oppositiegroepen geen alternatief op de invoering van kapitalistische elementen in de economie. De verkiezingen zorgden voor een onverwacht sterke overwinning van de door Kohl opgerichte Alliantie voor Duitsland. Die haalde 42,8%. De PDS kreeg nog 16,4% van de stemmen.

Dit resultaat en de propaganda vanuit de West-Duitse elite waarin een sociale markteconomie werd beloofd, openden de deuren voor een hereniging van Duitsland op kapitalistische basis op 3 oktober 1990.

25 jaar later is voor de overgrote meerderheid van Oost-Duitsers duidelijk dat de beloofde “bloeiende landschappen” er niet meer zullen komen. Een jaar na de hereniging was de werkloosheid al gestegen van 7,2% tot 30%. Er kan snel een balans worden opgemaakt van wie won en wie verloor door de hereniging.

De Oost-Duitse arbeidersklasse houdt na 25 jaar ervaring met het kapitalisme nog altijd goede herinneringen over aan de positieve elementen van de geplande economie. In september 2005 bracht Der Spiegel een opvallende opiniepeiling. Daaruit bleek onder meer dat 73% van de ondervraagde Oost-Duitsers “de kritiek van Karl Marx op het kapitalisme vandaag nog steeds zinvol vindt” en dat 66% “het socialisme een goed idee vindt dat in het verleden echter fout is uitgevoerd”. Daarom doet de kapitalistische media in Duitsland alles om het socialisme vooral met het SED stalinisme gelijk te schakelen. Wie voor socialisme strijdt, wordt als snel met Erich Honecker en zijn DDR vergeleken. Allemaal om de massa's weg te houden van het enigste alternatief op de neoliberale dictatuur!

Massaprotesten in de DDR. Niet voor kapitalisme of 

neoliberalisme, maar voor vrijheid van meningsuiting!

Hebzucht gaat voor hygiëne en veiligheid

Vlees, iedereen is er gek op. Ook het kapitalisme, dat er miljarden aan verdient. Maar er is veel mis met de vleesindustrie. De Onderzoeksraad voor Veiligheid maakt bekend dat producenten van vlees zich niet houden aan regels die opgesteld zijn. Zo kwam laatst in het nieuws dat paardenvlees verwerkt was in koeienvlees. Massieve fraude komt ook voor, iets waar wij revolutionair socialisten niet vreemd van op kijken. Waar miljarden te halen zijn, speelt het kapitaal niet volgens regels. Want voor de vleeskapitalisten gaan winsten voor alles. In onze neoliberale heilstaat wordt veel gebruld, maar er bestaat nauwelijks controle over de productie van vlees. De Onderzoeksraad voor Veiligheid vindt dat het kabinet samen met de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit en de vleessector harde afspraken moet maken om vlees veiliger te maken voor consumenten. Er zouden ook vaker onaangekondigde controles bij leveranciers moeten plaatsvinden!

Kapitalisme kun je niet hervormen of reguleren. Hoe hard sociaal democraten en andere burgerlijke politici ook brullen, het bedrijfsleven houdt zich niet aan regels. Dit is logisch omdat bedrijven geen mensen zijn. Voor een bedrijf draait alles om geld en regels staan de drang naar snelle winsten in de weg. In de bouwsector zien we het ook, massieve fraude onder bouwbedrijven is niet ongewoon. Stiekem prijsafspraken maken om zo veel mogelijk geld uit de gemeenschap te trekken, dat doen veel bouwbedrijven!

Echter daar doet de overheid weinig tegen. Dit terwijl werklozen en mensen met een uitkering keihard aangepakt worden door gemeentes. Wie in de bijstand zit krijgt te maken met dwangarbeid en wordt verplicht om vaak nutteloos werk te doen voor de gemeente. Ondertussen wordt het bedrijfsleven min of meer met rust gelaten. Sectoren waar miljarden euro's in omgaan, draait de kapitalistische hebzucht overuren. In de vleesindustrie moet hygiëne een belangrijk onderdeel zijn van de productie. Maar in de praktijk blijkt dit niet zo vanzelfsprekend. Door het neoliberalisme trok de overheid zich terug en liet de controle van vleesproducten over aan de bedrijven zelf. Dit was vragen om fraude, maar de norm is nog steeds: De markt is God, concurrentie is Koning!  

De Onderzoeksraad voor Veiligheid laat weten dat: Het toezicht op de vleesproductie wordt de afgelopen jaren steeds vaker overgelaten aan de bedrijven zelf. De overheid trekt zich bij het toezicht vaker terug, vertrouwend op ‘systeemcontroles’. Maar de vleessector is nog lang niet in staat om zelf alle controles uit te voeren. Het terugtreden van het publieke toezicht is daarom „voorbarig” geweest. Aldus de Onderzoeksraad!

Revolutionair socialisten zeggen dat fraude, slechte hygiëne en het mixen van vleessoorten een symptoom is van het systeem. De eeuwige drang naar snelle winsten, daarvoor offeren de vleeskapitalisten de gezondheid van mensen. Meer overheidscontrole is de eerste stap, maar om deze symptomen volledig te vernietigen moet de ziekte gedood worden. Die ziekte draagt de naam kapitalisme. Sociaal democraten willen de ziekte slechts afremmen, wij revolutionair socialisten willen hem doden. Het moet afgelopen zijn met het privé bezit van grote bedrijven, afgelopen moet het zijn met de anarchie van de markt dictatuur. De bouw sector, de vlees sector, de financiële sector en andere dominante sectoren van onze economie moeten genationaliseerd worden. De productie moet democratisch gepland worden door consumenten en arbeiders. Democratische planning moet decentraal gebeuren, dat kan tegenwoordig via moderne technologie. Kapitalisten gebruiken die technologie al voor marketing onderzoek, we zouden die techniek ook voor democratische planning kunnen gebruiken!  

www.onderzoeksraad.nl

De supermarkten praten over ''vertrouwd'' en ''betrouwbaar'' vlees

maar dat klopt niet altijd!

Leegloop PVV

Wilders heeft met zijn uitspraken over ´´minder Marokkanen´´ een leegloop veroorzaakt. Verschillende PVV'ers hebben zijn partij verlaten omtrent de racistische uitspraken van Den Leider. Ook de PVV fractie in de stad Almere keerde zich tegen zijn uitspraken en eisen dat Wilders zijn woorden terug nam. Aangezien Den Leider absolute heerser is over de PVV kunnen leden niets tegen hem doen. Hierop heeft de gehele afdeling ( met uitzondering van één raadslid ) van de partij in Almere besloten om uit de PVV te stappen. Hoe dan ook, de leegloop bij de Partij voor de ´´Vrijheid´´ lijkt begonnen. Een prachtig moment voor alle tegenstanders van deze nationaal conservatieve partij, die mensen tegen elkaar opzet en het westerse imperialisme volledig van dienst is. Geert Wilders mag eindigen zoals de Lijst Pim Fortuyn!

Sinds de oprichting van de PVV in het jaar 2006, zijn al verschillende mensen uit de partij gezet of hebben gekozen om de partij te verlaten. Een bekende ex-PVV was Hero Brinkman. Hij was tweede kamer lid voor de PVV van 2006 tot 2012. Anders dan Martin Bosma ( de Goebbels van Wilders ) stond Brinkman voor een democratische PVV en hij wou een jongeren organisatie. Natuurlijk waren Wilders en zijn propagandameester Bosma daar niet mee eens. Want Wilders was Den Leider en ook een jongerenorganisatie zou niet goed aanstaan. Het is namelijk geen geheim dat veel jongeren die PVV stemmen, extreem rechtse opvattingen hebben!

Hero Brinkman verliet de PVV omdat hij vond dat Wilders een dictator was. Ook het ´´Polen meldpunt´´ sloeg bij hem verkeerd aan. Dit meldpunt was door de PVV in het leven geroepen zodat mensen konden klagen over Poolse mensen die overlast veroorzaakte. Het meldpunt zorgde zelfs voor flinke kritiek vanuit de Republiek Polen, die het racistisch vonden dat er een meldpunt was gemaakt puur voor mensen van Poolse afkomst!

Door de uitspraken over ´´minder Marokkanen´´ hebben vooral lokale PVV politici de partij de rug toe gekeerd. In Friesland zijn twee leden van de provinciale staten uit de partij gestapt. Ook de enigste vrouw van de PVV in het Europese parlement vertrekt, Laurence Strassen laat Den Leider in de steek. Revolutionair socialisten kunnen alleen maar juichen bij de leegloop van de Partij voor de ''Vrijheid''. Dit herinnert ons aan de ondergang van de Lijst Pim Fortuyn. Deze partij bestond van 2002 tot 2008 en implodeerde mede door de dood van Fortuyn en sektarische conflicten tussen LPF leden. Onder naam Lijst 5 Fortuyn deden de restanten van de LPF nog mee met de tweede kamer verkiezingen in 2006. De partij won geen zetels. Ook aan het ledenaantal kon je de ondergang van de LPF zien. In 2003 waren 4100 mensen lid van de partij. Twee jaar later nog maar 1274 en in augustus 2007 slechts 444. De partij werd op 1 januari 2008 opgeheven!

Hoewel de leegloop bij de PVV goed is, moeten we niet vergeten dat de voedingsbodem voor het rechtse populisme blijft bestaan. Hierdoor zal de PVV niet snel verdwijnen. Want zolang etnische minderheden de schuld krijgen van criminaliteit en problemen, zullen rechtse types altijd kunnen scoren. Het is de taak aan revolutionair socialisten om een arbeiders partij op te bouwen en om een socialistisch alternatief te presenteren tegen de neoliberale overheid en de Europese Unie. Wilders weet ook steun te winnen omdat hij zich tegen de bureaucratie in Brussel uitspreekt. Revolutionair socialisten zijn ook fel tegen de neoliberale EU, maar anders dan Wilders willen wij een verenigd socialistisch Europa. Want alleen kan Nederland het juist niet redden in deze globale wereld. Het internationale kapitalisme moet door internationaal socialisme verslagen worden, socialisme in eigen land werkt absoluut niet!

Wilders wilde minder Marokkanen, in plaats daarvan krijgt

hij minder PVV'ers die hem trouw zijn!

Willen jullie minder Marokkanen!!

PVV-leider Geert Wilders vindt het „te gek voor woorden" dat hij niet over Joden mag zeggen wat hij wil. Hij zei dat donderdag op RTLZ. Wilders reageerde op de commotie die is ontstaan over een uitspraak hij woensdag deed op verkiezingscampagne in Den Haag. Hij zei dat dat „een stad met minder lasten en als het even kan wat minder Joden" moet worden. PvdA-voorzitter Hans Spekman zei donderdag dat hij van deze uitspraken moest braken. Wilders hoopt niet dat Spekman daadwerkelijk moet braken, maar dat zou volgens hem wel „een mooie aanleiding zijn om eens een keer een schone trui aan te trekken". In het RTLZ interview herhaalde Wilders dat Joden oververtegenwoordigd zijn in statistieken over criminaliteit en bijstand. Dit Joods tuig moet wat hem betreft het land uit, aldus de PVV leider!

Als Wilders zo zou praten over Joden zou hij door de gehele kapitalistische media een antisemiet en haatzaaier genoemd worden. Revolutionair Socialistische Media heeft zijn woorden aangepast en het woord ''Marokkanen'' vervangen door ''Joden''. Bedenk eens hoe woest de Joodse gemeenschap zou zijn als Wilders deze woorden gebruikt had. Dan had men hem zeker met Joseph Goebbels vergeleken, want de Duitse pers ook deed. Natuurlijk was de Partij voor de ''Vrijheid'' heel boos. Wilders mag de Koran ''fascistisch'' noemen, maar hij mag niet met Hitler en Goebbels gelijk geschakeld worden, dat is echt hypocriet!

De PVV leider kan dit soort dingen zeggen omdat de afkeer en haat tegen Marokkanen in Nederland groeit. Dankzij de media worden jongeren van Marokkaanse afkomst in een slecht daglicht gezet. Ze zouden grotendeels  ''crimineel'' en ''anti-Nederlands'' zijn. Dit terwijl 70% van deze jongeren aangeeft zich Nederlands te voelen en niet Marokkaans. De oorzaak van de hoge criminaliteit onder jongeren van Marokkaanse afkomst, moet gezocht worden in hun omgeving. Armoede en sociaal isolement is de oorzaak voor veel criminaliteit, dit zien we ook bij inheemse Nederlanders. Armoede is meestal een oorzaak waarom mensen de criminaliteit in gaan. Veel gezinnen van Marokkaanse afkomst leven niet op een modaal inkomen. Door de veranderingen op de arbeidsmarkt zijn veel arbeiders ontslagen die vroeger in fabrieken werkte. Marokkaanse arbeiders deden veel fabriek werk in de jaren 60!

Doordat sommige jongeren van Marokkaanse afkomst problemen veroorzaken en veel crimineel gedrag vertonen, is de haat tegen hun bevolkingsgroep toe genomen. Dat begon met Pim Fortuyn, die als eerst rechts populistische leider de strijd aanging met de ''islamisering'' van Nederland. Fortuyn en Wilders konden spelen op de verrechtsing van de sociaal democratie, die de arbeidersklasse in de steek liet. Veel inheemse arbeiders voelde zich in de steek gelaten door de politiek, die in hun ogen alleen maar goed was voor de buitenlandse arbeiders!

Dit was ook de oorzaak waarom rechtse nationalisten van de Centrum-Democraten, eind jaren 80 in staat waren om genoeg stemmen te winnen voor een zetel in de tweede kamer. Hans Janmaat en zijn nationalisten wisten misbruikt te maken van de enorme omdraai naar rechts die de sociaal democratie maakte. Net als in Duitsland wisten de nationalisten de zwakheid van politiek links uit te buiten. Ook Adolf Hitler kon veel stemmen winnen doordat de SPD en KPD niet konden samenwerken. Na het wegvallen van de CPN en de verrechtsing van de PvdA, had de Nederlandse arbeidersklasse geen partij die voor hun op kwam. De SP was toen der tijd nog klein en werd ''communistisch'' genoemd door de kapitalistische media. Pas in 1994 kon de partij doorbreken mede omdat Jan Marijnissen, het roer had overgenomen en een pragmatische koers koos!

Tegenwoordig weten rechtse populisten nog steeds stemmen te winnen. Meestal zijn dit protest stemmen van woedende mensen, die de politiek in Den Haag meer dan zat zijn. Terecht ook, daarom zijn VVD en PvdA zwaar gestraft tijdens de gemeenteraadsverkiezingen op 18 maart 2014. Maar omdat een socialistisch alternatief ontbreekt en de SP met haar pragmatisme juist rechtser is geworden, blijft de arbeidersklasse zonder een partij. Geert Wilders kan inspelen op een deel van de arbeidersklasse, die frustratie ervaart en last heeft van probleemjongeren van Marokkaanse afkomst. Door het afbreken van de verzorgingsstaat zullen nog meer jongeren in de armoede komen, zeker als ze in achterstandswijken opgroeien. Het neoliberale wanbeleid van Mark Rutte is de oorzaak van veel ellende!

Discriminatie is ook een oorzaak voor de afkeer die een kleine groep jongeren ervaren tegenover de Nederlandse samenleving. Deze jongeren ervaren elke dag, hoe ze geminacht worden door de inheemse Nederlanders en de media. Hun religie wordt neergezet alsof die niet in Nederland thuis hoort, hun tradities en gebruiken zouden allemaal niet passen in de ''open en democratische cultuur'' van Nederland. Dan is er ook nog werkeloosheid. Veel jongeren van Marokkaanse afkomst krijgen minder snel werk, dan ''blanke'' Nederlanders. Werkgevers doen aan massale discriminatie, omdat men liever geen jongeren in dienst wil hebben van Marokkaanse ouders!

Wij revolutionair socialisten begrijpen heel goed waarom een deel van de jeugd, die Marokkaanse ouders heeft zich niet thuis voelt in Nederland. Doordat de tolerantie voor andere culturen ( met name islamistische culturen ) sterk is verminderd, doen veel minderheden aan sociaal isolement. Ze sluiten zich af van de Nederlandse samenleving en doen alleen activiteiten binnen hun eigen etnische kring. Bij hun jeugd heerst helaas ook een foutief beeld dan de Nederlandse samenleving allemaal tegen hun is. Dit foutieve beeld wordt ook gedeeltelijk gerecreëerd door radicale tegenstanders van de seculiere maatschappij. Islamistische fundamentalisten proberen greep te krijgen op de jeugd, door de westerse maatschappij neer te zetten als ''fout'' en ''slecht''. Een minderheid van de moslim jeugd gelooft deze leugens! 

Geert Wilders maakt de boel alleen maar erger, door te pleiten voor ''Minder Marokkanen'' in Nederland. Hij wil mensen gaan selecteren op etnische afkomst en de grenzen sluiten voor islamistische vluchtelingen. Dit soort nationalistische uitspraken zijn giftig en dienen om de arbeidersklasse te splitsten. Want een verdeelde arbeidersklasse staat zwakker tegenover het internationale kapitalisme, dat Wilders volledig steunt. De PVV is ook geen linkse partij, maar een neoliberale partij die het bedrijfsleven steunt!

Achter een grote Nederlandse vlag, brult Wilders

''Willen jullie minder Marokkanen''