Het zogenaamde ''communisme'' in Afghanistan begon met een militaire staatsgreep in 1978. Progressieve soldaten gaven de politieke macht aan de leiders van de Volksdemocratische Partij van Afghanistan. Deze partij was verdeeld in twee dominante fracties. De Khalq waren het meest radicaal in hun opvattingen. Het diep islamistische Afghanistan moest een revolutionaire transformatie ondergaan. Alle conservatieve tradities moesten overboord geworpen worden. Nur Muhammad Taraki was de leider van de Khalq en hij werd voorzitter van de Revolutionaire Raad in 1978!
De meer gematigde stalinisten binnen de Volksdemocratische Partij van Afghanistan droegen de naam; Parcham. Anders dan de Khalq vonden de Parcham dat Afghanistan niet klaar was voor een socialistische transformatie. In die zin hadden ze wel gelijk, het land was diep gelovig en net als in Rusland rond 1917, was het proletariaat in de minderheid. Babrak Karmal was de leider van de gematigden en zou in 1980 staatsleider worden!
Nadat het militair het regime van president Mohammed Daoud Khan omverwierp, werd de Democratische Republiek Afghanistan uitgeroepen. Taraki en zijn Khalq hadden de meerderheid binnen de Revolutionaire Raad. Maar hun sektarisme zorgde voor onrust. Taraki wou dat alle leger officieren zich bekeerde tot het revolutionaire gedachtegoed van de Khalq. Wie weigerde werd als ''contra-revolutionair'' opgepakt. Natuurlijk waren de Parcham hier fel tegen, want er waren genoeg officieren die gematigd socialistisch dachten en dus meer geneigd waren om Babrak Karmal te steunen!
De radicale Taraki begon met massieve zuiveringen binnen de overheid, leger en partij. Veel leden van de Parcham werden verbannen en ook Babrak Karmal kreeg het zwaar. Maar wie vooral te lijden had onder het radicalisme van de Khalq waren Afghanen die behoorde tot de bourgeoisie. Vooral rijke landeigenaren en religieuze leiders zagen hun bezit verdwijnen. Ook de meerderheid van de bevolking was tegen Taraki, zeker omdat de Khalq het staats-atheïsme invoerde en de islam verwierpen. Al na enkele maanden werd duidelijk dat de bevolking zich tegen het stalinistische bewind zou keren. Conservatieve islamistische leiders riepen op tot verzet ( Jihad ) tegen het ''godloze'' regime van Taraki!
Onder zijn eigen aanhang groeide de angst voor een opstand. Hafizullah Amin was een hechte vriend van Taraki, maar hij en de Khalq leider kregen flinke ruzies. Dit kwam voornamelijk omdat Taraki vreselijk sektarisch dacht. Toen Amin een bezoek bracht aan het presidentiële paleis werd hij bijna vermoord door onbekenden. Onder de veronderstelling dat Taraki achter de mislukte moordaanslag zat, pleegde Amin een staatsgreep. Hierna had hij een gesprek met Sovjet leider; Leonid Ilyich Brezhnev. Hij vroeg wat hij met Muhammad Taraki moest doen. Brezhnev zei dat dit de keuze van Amin was. Met die gedachten in zijn hoofd liet de nieuwe leider zijn voormalige vriend Taraki executeren. De leider van de Khalq stierf door verstikking met een kussen!
Daarop werd Hafizullah Amin leider van de volksdemocratische partij en voorzitter van de Revolutionaire Raad. Zijn bewind duurde slechts een maand en enkele dagen. Hij kon de onrust in het land niet tegenhouden. Ook de Sovjet-Unie keek bezorgd toen de islamistische oppositie zich verenigde onder de naam; Moedjahedien. In wanhopige pogingen om de bevolking achter zich te krijgen, begon Hafizullah Amin zelfs te beweren dat de islam geen vijand was en hij noemde Allah vaak in zijn toespraken. Echter het volk zag in Amin een wrede dictator, die andersdenkenden liet vermoorden. De Moedjahedien riepen iedere Afghaan op tot Jihad, tegen de atheïstische overheid!
De buitenlandse politiek van Hafizullah Amin was minder gericht op de Sovjet-Unie. Dit viel niet goed in smaak bij het Kremlin, die bang waren dat Afghanistan te zelfstandig zou worden. Daarom nam men in Moskou het besluit om Amin te doden en de gematigde stalinisten aan de macht te zetten. Operatie Storm-333 was een geheime missie van Speciale Sovjet Commando's. Hun taak was het om het presidentiële paleis te bestormen en Hafizullah Amin te doden. Op 27 december 1979 vielen 660 commando's het presidentiële paleis aan. Hafizullah Amin werd beschermd door 2.200 soldaten, maar die waren niet in staat om de commando's tegen te houden. Na enkele uren vechten waarbij 20 Sovjet commando's en 400 Afghaanse soldaten stierven, werd Hafizullah Amin gedood. In de eerste instantie wou hij niet geloven dat Sovjet-Unie hem wou doden. Pas nadat men hem vertelde dat Russen op hun schoten, snapte Amin dat het Kremlin hem dood wou!
Na de slag om het presidentiële paleis begon de Sovjet-Unie met een massieve invasie van Afghanistan. 80.000 soldaten en 1.200 tanks rolde Afghanistan binnen. Babrak Karmal, de leider van de gematigde stalinisten, werd leider van de Volksdemocratische Partij van Afghanistan. Na bijna een jaar van onderdrukking door de radicale Khalq, wouden de Parcham wraak. Er werden speciale tribunalen opgericht om tegenstanders van Karmal te berechten. Vooral aanhangers van Amin kregen het zwaar, nu waren zij degene die vervolgt en gearresteerd werden. Het sektarisme tussen de twee groepen was zo heftig dat de Sovjet-Unie uiteindelijk moest ingrijpen. Er werd een compromis besloten, maar de diepe sektarische haat tussen Parcham en Khalq zou nooit verdwijnen!
Onder Karmal nam Afghanistan een gematigd stalinistisch bewind aan. Het staats-atheïsme bleef bestaan en ook de officiële propaganda zei dat het land op weg was naar het socialisme. Echter de rode vlag van Taraki uit 1978 werd vervangen door een vlag met de Afghaanse kleuren. Maar het volk van Afghanistan moest niets van Karmal hebben. In hun ogen was hij een marionet van Moskou, wat inderdaad het geval was. De Sovjet-Unie hield het regime van de Volksdemocratische Partij van Afghanistan in leven. In totaal waren bijna 100.000 Sovjet soldaten gestationeerd in het land. Het Nationale Leger van Afghanistan bezat slechts 55.000 soldaten. Ze waren volledig afhankelijk van de Sovjet-Unie!
Dankzij de achtergesteldheid van het land, wisten conservatieve islamieten veel steun te winnen. Religieuze leiders riepen Jihad uit, een heilige oorlog tegen de stalinisten. Doordat Afghanistan een diep gelovig land is, voelde veel Afghanen het als religieuze plicht om tegen de marionet Karmal te strijden. Ook moslims uit Pakistan trokken naar Afghanistan om hun moslimbroeders te helpen. Door de wreedheid van veel Sovjet soldaten, groeide het islamistische verzet steeds sterker. Uiteindelijk zou Afghanistan het Vietnam voor de Sovjet-Unie worden!
In 1985 kwam een nieuwe Sovjet leider aan de macht. Mikhail Sergeyevich Gorbachev vond dat Babrak Karmal verantwoordelijk was voor de problemen in het land. Karmal smeekte om leider te mogen blijven, maar het Kremlin had genoeg gezien. Gehaat door zijn volk en in de steek gelaten door de Sovjet-Unie trad Babrak Karmal af. Hij werd opgevolgd door een man die zijn aanhang had in de geheime staatspolitie. Dr. Mohammad Najibullah was niet alleen een dokter in medicijnen, maar ook de minister van staatsveiligheid onder Karmal tussen 1980 en 1985. Najibullah leidde de gehate; Khadamat-e Aetla'at-e Dawlati ( KHAD ). Net als de KGB was de KHAD het zwaard en schild van de heersende stalinisten. De organisatie werd in 1979 opgericht en kwam volledig onder KGB controle!
Dokter Najibullah steunde Gorbachev en dat leidde ertoe dat hij in 1986 leider werd van de Revolutionaire Raad. Anders dan Taraki, Amin en Karmal was Najibullah niet sektarisch. Hij was juist vreselijk pragmatisch en deed alles om toenadering te zoeken tot de islamistische Afghanen. In september 1986 was Najibullah al begonnen met zijn Nationale Verzoening. De overheid zocht contact met delen van de islamistische oppositie. Het doel was om een coalitie overheid op te stellen van stalinisten en islamieten. De onderhandelingen mislukte omdat de Moedjahedien de totale capitulatie eiste van Najibullah!
De overheid van Afghanistan begon afstand te nemen van het marxisme-leninisme ( stalinisme ). Het land werd hernoemt in de Republiek Afghanistan, alle socialistische symboliek werd uit het nationale embleem gehaald. Najibullah liet de Revolutionaire Raad in 1988 ontbinden, in haar plaats kwam een nationaal parlement ook werden oppositie partijen gelegaliseerd. Toch weigerde de Moedjahedien om de strijd te staken. De islamieten wouden de totale verwoesting van het seculiere bewind en de oprichting van een islamistische republiek. Ze werden hierin gesteund door de Verenigde Staten van Amerika, die miljarden dollars gaven aan de islamistische strijders. De logica van de Amerikanen was duidelijk, de Moedjahedien vochten tegen de Sovjet-Unie en dus tegen het ''communisme''. Amerika was bereid om elke anticommunistische groep te steunen met geld en wapens!
Sommige democratisch gezinde intellectuelen begonnen Najibullah te steunen. Maar hun droom voor een seculier democratisch Afghanistan bleek onder Najibullah niet realistisch. Op 18 februari 1989 werd de noodtoestand uitgeroepen en de overheid arresteerde meteen 1.700 oppositie leden. Vier dagen eerder had de Sovjet-Unie zich terug getrokken. Nu stond Najibullah alleen, tegenover een massief islamistisch leger van 200.000 strijders. Die beheerste rond 1989 grote delen van het land, de overheid bestuurde in feite alleen de grote steden. De Moedjahedien genoten veel steun, mede door het totalitarisme en atheïsme van de vorige stalinistische regeringen. Het diep gelovige volk moest niets hebben van seculiere progressieve idealen. Natuurlijk moet wel vermeld worden dat de Moedjahedien en de religieuze leiders, ervoor zorgde dat iedereen die kritiek had op het islamisme meteen monddood gemaakt werd. Kritiek op islam werd net zo min getolereerd als steun voor Najibullah's overheid.
In 1990 kreeg Afghanistan een nieuwe grondwet. In deze grondwet stond dat het land een islamistische staat was. Alle verwijzingen naar secularisme en socialisme waren verwijderd. Najibullah probeerde hiermee een laatste poging om zijn Republiek Afghanistan neer te zetten als islamistisch. Maar de Moedjahedien weigerde om de strijd te staken. Ook de Volksdemocratische Partij van Afghanistan zag geen heil meer in het socialisme. De partij werd hernoemd in de Democratische Watan Partij. Najibullah bleef partijleider en president van het land. Zijn overheid had nu volledig afstand genomen van het marxisme. Leiders van de Democratische Watan Partij zeiden dat het socialisme verleden tijd was, toch bleef de westerse media het regime neer zetten als ''communistisch''. De laatste klap voor Najibullah kwam op 26 december 1991, toen de Sovjet-Unie ophield met bestaan. Zonder financiële steun vanuit Moskou, was het gedaan met Dokter Najibullah en zijn overheid.
Op 28 april 1992 kreeg de president te horen dat het voorbij was. Najibullah werd afgezet door zijn eigen partij, die bereid was zich over te geven aan Ahmad Shah Massoud. Deze gematigde islamistische leider bood Najibullah aan om Afghanistan te verlaten. Maar dit weigerde Najibullah, hij geloofde dat de Moedjahedien hem in leven zouden laten. Die waren echter diep verdeeld na de ondergang van de Republiek Afghanistan. Het voormalige islamistische verzet viel uit elkaar in drie groepen. De meest radicale groep droeg de naam; Taliban. Zij wouden een streng theocratisch islamistisch bewind, terwijl de gematigde islamieten een islamistische republiek wouden volgens Pakistaans model!
Het Nationale Leger van Afghanistan was qua materiaal niet verslagen. Echter de politieke leiding capituleerde toen generaal Abdul Rashid Dostum, overliep naar de islamieten. Met zijn verraad was het gedaan met de ''seculiere'' republiek, ook al noemde de laatste grondwet de Republiek Afghanistan nog een islamistische staat. Op 30 april 1992 was Kaboel volledig in bezit van de nieuwe Islamistische Staat van Afghanistan. Meteen werd de Sharia ingevoerd als wetgeving en alle vrouwen werden verplicht om een hoofddoek te dragen. Hiermee kwam een einde aan 14 jaar scheiding tussen religie en staat. De oude islamistische dogma's waren weer van kracht!
Tussen 1992 en 1996 vochten drie islamistische groepen om de macht in Afghanistan. De gematigden werden geleid door Ahmad Shah Massoud, Abdul Hadi Arghandiwal leidde de Hezbi Islami ( Islamistische Partij ) en Al-Qaeda steunde de Taliban. Het internationale terreur netwerk Al-Qaeda was in 1988 opgericht met Amerikaans geld. Net als de Taliban was Al-Qaeda een onderdeel geweest van de Moedjahedien. De Arabier; Osama Bin Laden uit Saoedi-Arabië werd het gezicht van deze organisatie, die als doel heeft een wereldwijd islamistisch kalifaat via terreur aanslagen op te richten!
Na vier jaar van burgeroorlog tussen gematigde en radicale moslims, wonnen de radicalen. In 1996 werd het Islamistische Emiraat van Afghanistan opgericht door de Taliban. Die voerde een schrikbewind dat veel erger was dan het beleid van Ahmad Shah Massoud. Vrouwen moesten een boerka gaan dragen en mannen werden verplicht een baard te laten groeien. Ook deed de Taliban aan openbare executies van mensen die de Sharia hadden gebroken. Het regime van de stalinisten mag dan wel wreed geweest zijn, maar het theocratische regime van de Taliban wierp Afghanistan bijna 100 jaar terug in de tijd!
Gematigde islamieten vluchten naar het noorden en bleven de Taliban bevechten. Als Al-Qaeda niet gekozen had voor de aanslagen op 11 september 2001, dan was Afghanistan misschien wel langer onder Taliban heerschappij gebleven. Maar de Amerikanen dachten dat Bin Landen misschien in Afghanistan zat en ze vielen het land binnen en verjoegen de Taliban. De gematigde islamieten werden aan de macht gezet door Washington DC en zo herhaalde de geschiedenis zich weer!
Dat zei Dr. Najibullah ook nadat hij was afgezet. Hij en zijn broer leefde tussen 1992 en 1996 in de VN Ambassade. Maar de radicale Taliban erkende de VN niet en nadat Kaboel hun bezit was, vielen ze de ambassade binnen. Najibullah en zijn broer werden vreselijk gemarteld en gecastreerd. Hierna droeg de Taliban de voormalige president naar buiten en hingen hem en zijn broer op aan een lantarenpaal. Babrak Karmal was de enigste ex-leider die na de moord op Najibullah nog leefde. Hij had generaal Abdul Rashid Dostum nog in 1992 geholpen om zijn rivaal Najibullah te verslaan. Maar Karmal had weinig politieke macht meer na de ondergang van de Republiek Afghanistan. In december 1996 stierf de voormalige Parcham leider aan longkanker in Moskou!
Nadat de Taliban in 2001 verdreven werden, stichtte de gematigde islamieten de Islamistische Republiek Afghanistan na Pakistaans model. Al 13 jaar is Hamid Karzai, leider van het land. Maar net als Babrak Karmal is deze Hamid Karzai een marionet. Zonder zijn Amerikaanse bondgenoten is het best mogelijk dat de Taliban weer in staat zijn om Afghanistan te veroveren. Sinds de oprichting van de Islamistische Republiek Afghanistan tien jaar geleden zijn 10.000 Afghaanse soldaten gedood door Taliban. Ongeveer 17.000 Afghaanse burgers zijn gedood in de strijd tussen de gematigde islamieten, hun westerse bondgenoten en de radicale islamieten van de Taliban!
Wat beschermd het westen in Afghanistan? Een democratische natie? Een seculiere staat?? Fout, fout en nog eens fout. Het regime van Hamid Karzai is niet alleen corrupt en ondemocratisch, maar ook theocratisch. Zijn overheid duld geen politieke partij/beweging die de islam afwijst. Dit beschermd het westen dus, hiervoor zijn onze jongens en meiden gestorven. Om een corrupt theocratisch regime in leven te laten. Vrouwen zijn tweederangsburgers in dit zogenaamde ''democratische'' Afghanistan. Het dragen van een hoofddoek is verplicht, niets vrijheid van meningsuiting. Wie de islam afwijst heeft geen recht op vrijheid volgens de islamieten. Daarom is het islamisme een vijand van de democratie, het socialisme en de vooruitgang. Islamisme wil de heerschappij van een religie, het is een conservatieve theocratische ideologie die wij revolutionair socialisten keihard afwijzen!
Nederland speelt ook nog een kleine rol in dit conflict. Want de Nederlandse overheid heeft in het jaar 2000 besloten dat alle officieren van het voormalige Nationale Leger van Afghanistan ( 1978-1992 ) allemaal schuldig zijn aan oorlogsmisdaden. Veel officieren en hun gezinnen zijn gevlucht na 1992 en velen kwamen in Europa terecht. Nederland heeft het idiote idee in haar hoofd gezet om al die mannen neer te zetten als oorlogsmisdadigers. Waarom? Nederland zegt dat ze in 2000 te horen kregen dat het voormalige Nationale Leger van Afghanistan ( vooral de KHAD ) zich schuldig maakte aan grootschalige misdaden tegen het Afghaanse volk. Omdat men geen individuen kan noemen, moet elke ex-officier maar meteen een ''massamoordenaar'' zijn volgens Nederland.
Volgens die logica zouden wij revolutionair socialisten alle Nederlandse koloniale soldaten neer kunnen zetten als ''oorlogsmisdadigers''. Maar nee, alleen de kapitalistische staat mag zoiets doen. Dus worden ex-officieren van de Democratische Republiek Afghanistan door de Nederlandse IND neergezet als ''oorlogsmisdadigers''. Nederland vertrouwt puur op informatie bronnen uit Pakistan. Een land dat juist de islamistische oppositie tegen de stalinisten steunde. 22 jaar na de ondergang van Najibullah en zijn regering, worden ex-officieren uit het voormalige Nationale Leger van Afghanistan behandeld als oorlogsmisdadigers. Hoe moet dat voelen voor hun vrouwen en kinderen als ´´rechtsstaat´´ Nederland hun vaders beschuldigd van misdaden tegen de menselijkheid, puur omdat ze lid waren van het Afghaanse leger tussen 1978 en 1992!!
Afghaanse meisjes hadden tussen 1978 en 1992, meer vrijheid
dan in het huidige Afghanistan!
