Door Tayfun Balçik - Internationale Socialisten
Mehmet geeft aan dat ze al vanaf 9 uur hier staan, en meer mensen willen praten. Jamal, ook een koerier, zegt dat ze lange dagen maken: ‘We werken op een “normale” dag van 9 uur in de ochtend tot 19.00 uur in de avond. Ik ken collega’s die soms 15 uur per dag draaien.’ ‘Tijdens het laden krijgen we geen moer betaald’, merkt ‘Mo’ boos op. ‘Ze verschuiven bij PostNL alle kosten naar de ZZP’ers’ zegt Rachid. ‘Je moet een eigen – nieuwe – bus hebben, minimaal bouwjaar 2009, ingebouwde schappen, allemaal op eigen kosten.
De druppel die de emmer vandaag deed overlopen was het feit dat de stopprijzen werden verlaagd. Dus per stop die je maakt om pakketjes af te leveren bij de klanten krijg je nu €1,14, terwijl het eerst €1,40 was. Tegen een paar jongens hebben ze vandaag gezegd ‘je accepteert dit of je vliegt eruit’. Mehmet, Jamal, ‘Mo’ en Rachid: alleen maar Turkse, Marokkaanse, Surinaamse of Antilliaanse Nederlanders als stakende chauffeurs. Toen hoorde ik achter me geroezemoes. De leidinggevenden – allemaal witte Nederlanders, strak in pak – komen samen met de Turkse woordvoerder van de chauffeurs (Celil, zelf ook een chauffeur) naar buiten om te vertellen wat ze bereikt hebben. De chauffeurs wordt gevraagd om te rijden. De arbeiders worden boos op hun woordvoerder.
Mensen maken ruzie en na enkele chaotische minuten weigeren de chauffeurs opnieuw om te rijden. Ze willen eerst zwart op wit zien dat hun lonen niet worden verlaagd en dat de algemene arbeidsomstandigheden worden verbeterd. Celil hakt de knoop door en schreeuwt: ‘Wij rijden niet!’ Er is gejuich. Hierop proberen de leidinggevenden de groep te verdelen door individueel met de arbeiders te praten. Dit mislukt en de leidinggevenden gaan weer terug naar binnen.
Het feit dat alle leidinggevenden witte Nederlanders zijn en alle chauffeurs allochtoon geeft de uitbuiting een nog viezere smaak. Abdel zegt: ‘We waren het zat, dit verstikkende klimaat. Ik hoop dat wat wij hier hebben gedaan ook andere mensen bij andere bedrijven aan het denken zet, dat ze samenkomen en het werk neerleggen. Alleen door samen te komen kan er hopelijk iets veranderen. Dit is echt belangrijk. Hoe kan je de prijs verlagen, terwijl de verzendkosten hetzelfde blijven? Als dit gebeurt, dan denk ik dat er hier iets meer aan de hand is. Dat ze mij laag willen houden. Dat ik bijvoorbeeld niet eens meer op vakantie kan gaan. Waarom zou je dat willen?’
‘Het staat vast dat we geen ezels zijn, maar toch worden we zo behandeld. Ik werk 8 uur lang zonder pauze. We kunnen niet eens normaal koffie drinken. Vroeger deden ezels zulke dingen, nu doen wij het. PostNL is het snelst groeiende bedrijf in West-Europa. Er is 5 procent winst gemaakt, dat is zeker een paar miljoen. Dit allemaal terwijl wij het gezicht van PostNL zijn ten opzichte van de klanten. Al die klanten zien ons, niet die Hollanders in pak.’
De leidinggevenden zijn weer naar buiten gekomen. ‘Ik had gehoopt dat jullie nu aan het rijden zouden zijn. Maar helaas is dat niet het geval. We willen dit graag goed en eerlijk laten afronden en zullen de komende weken met jullie individueel gaan praten’. Dit bevredigt bijna niemand. Celil neemt het woord: ‘Ze willen ons uiteendrijven, maar dat gaat ze niet lukken. Ik hoop jullie allen weer morgenochtend om 07.00 weer te zien.’
Stakende chauffeurs bij het distributiecentrum bij Sloterdijk, 25 juni 2013
