Abvakabo FNV houdt stand, media aanvallen zullen volgen

De vakbond Abvakabo FNV houdt stand en weigert een akkoord te tekenen. Mark Rutte wil keiharde bezuinigingen doorvoeren in de zorg, waardoor 50.000 zorgwerkers ontslagen worden. Abvakabo FNV is de grootste vakbond voor ambtenaren, zorgwerkers en semi-overheid arbeiders. Anders dan de andere vakbonden is Abvakabo FNV meer militant en niet bereid om ontslagen zomaar te aanvaarden. Dit terwijl de andere vakbonden van de FNV een ''sociaal'' akkoord sloten met werkgevers nog niet zo lang geleden! 

Abvakabo FNV is de tweede grote vakbond van Nederland, alleen FNV bondgenoten is groter dan Abvakabo FNV. Met 335.000 leden vertegenwoordigd de vakbond een groot deel van de arbeiders die bij de overheid werken. Vooral in de zorg sector wil de overheid veel bezuinigingen doorvoeren, hierdoor verliezen 50.000 mensen hun baan. Voor de mensen die zorg nodig hebben is dit zeer slecht nieuws, want met minder personeel is er minder hulp! 

´´In dit zorgakkoord wordt een groot deel van de thuiszorg afgebroken en hierdoor verliezen 50.000 medewerkers hun baan. Maar ook in de verzorgingshuizen, gehandicaptenzorg en geestelijke gezondheidszorg zullen tienduizenden medewerkers hun baan verliezen en nog meer cliënten hun zorg. In tijden van historische werkloosheidscijfers kan Abvakabo FNV niet verantwoorden dat hier met steun van de vakbond nog tienduizenden ontslagen in de zorg bij komen´´

Abvakabo FNV na hun weigering om het zorgakkoord tussen bonden en overheid te tekenen! 

Hiermee houdt Abvakabo FNV zich sterk, ondanks vorige aanvallen van media imperialisten op de ´´rebelse´´ houding. Want de media houdt niet van opstandige arbeiders. Nu Abvakabo FNV weigert om een deal te sluiten met de overheid moeten acties volgens. Een staking van 24 uur zou een goed begin zijn. Arbeiders in de zorg moeten laten zien dat ze het niet pikken. Zorg is een belangrijk onderdeel van de maatschappij, als die strak commercieel moet gaan denken dan krijgen wel Amerikaanse toestanden. Bedenk eens, ziekenhuizen die met elkaar concurreren, dokters die denken als zakenmensen en alleen maar kijken naar de cijfers en kosten van medicijnen. Daarom zeggen revolutionair socialisten ook ´´eerst de mensen, niet de winsten´´

De media zal niet blij zijn met deze weigering. Abvakabo FNV zal militant genoemd worden en een ''obstakel'' zijn voor ''noodzakelijke'' bezuinigingen. Ook de andere vakbonden zullen niet blij zijn met houding van Abvakabo FNV. Die vinden dat compromissen met de kapitalisten klasse noodzakelijk zijn. Zo diep zit de sociaal democratische illusie dat je met compromissen veel bereikt. De laatste 23 jaar hebben we gezien wat er door compromissen is bereikt. Neoliberalisme, privatiseringen, werkeloosheid en armoede. Dit terwijl de super rijken alleen maar rijker werden!

Het is goed om te zien dat niet alle vakbonden van de FNV zich laten misleiden door compromissen met de overheid en de werkgevers. Natuurlijk is Abvakabo FNV is super militant, maar ze tonen wel strijdvaardigheid. Dat is iets wat vakbonden de laatste 23 jaar vooral missen, strijdvaardigheid.  De verrechtsing van de sociaal democratie en de ondergang van het stalinisme, heeft ook de vakbeweging geraakt. Wij revolutionair socialisten vinden dat de vakbonden zich los moeten koppelen van de sociaal democratische partijen, want PvdA is mede veroorzaker van deze ellende en niet de oplossing!

Binnen de Federatie Nederlandse Vakbonden is een felle strijd aan de gang tussen de gematigde vakbondsleiders rond de huidige voorzitter Tom Heerts en de voorzitter van Abvakabo FNV Corrie van Brenk. Heerts is de man geweest die met de kapitalisten dat ''sociaal'' akkoord sloot, een akkoord dat de klassenstrijd tot 2016 moest uitstellen. Tom Heerts behoort duidelijk tot de gematigde FNV terwijl van Brenk een sterke rug houdt tegen het kabinet en de kapitalisten. De vernieuwede FNV krijgt binnenkort een nieuwe voorzitter. Voor de arbeidersklasse is Corrie van Brenk een betere kandidaat dan Tom Heerts, die is namelijk bereid om veel sociale zekerheden te offeren. Het is echter nog maar de vraag of de FNV leden bereid zijn om te strijden voor hun rechten!

Abvakabo FNV's voorzitster Corrie van Brenk

een sociaal democraat die nog moed toont! 

Is het stalinisme een product van het bolsjewisme?

Is het waar dat het stalinisme het wettige product van het bolsjewisme is, zoals alle reactionairen volhouden, zoals Stalin zelf beweert, zoals de mensjewieken, de anarchisten en bepaalde linkse doctrinairen — die zichzelf voor marxisten houden — geloven? “We hebben het altijd voorspeld”, zeggen ze, “sinds het verbod van de andere socialistische partijen, de onderdrukking van de anarchisten en de instelling van de bolsjewistische dictatuur in de sovjets, kon de Oktoberrevolutie slechts eindigen met de dictatuur van de bureaucratie. Stalin is zowel de voortzetting als het bankroet van het leninisme.”

Door Leon Trotsky uit zijn stuk ''Stalinisme en bolsjewisme'' 1937  

De fout in deze redenering begint met de stilzwijgende gelijkstelling van bolsjewisme, Oktoberrevolutie en de Sovjet-Unie. Het historische proces van de strijd tussen vijandelijke krachten wordt vervangen door de ontwikkeling van het bolsjewisme in een vacuüm te plaatsen. Maar het bolsjewisme is slechts een politieke stroming, nauw verbonden met de arbeidersklasse, maar niet aan haar gelijk. Naast de arbeidersklasse zijn er in de Sovjet-Unie honderd miljoen boeren, verscheidene nationaliteiten, en een erfenis van onderdrukking, armoede en achterlijkheid. De staat, die door de bolsjewieken opgebouwd is, weerspiegelt niet alleen de gedachten en de wil van het bolsjewisme, maar ook het culturele niveau van het land, de sociale samenstelling van de bevolking, de druk van een barbaars verleden en een niet minder barbaars wereld imperialisme. Het degeneratieproces van de sovjetstaat als de ontwikkeling van zuiver bolsjewisme voorstellen betekent: de sociale werkelijkheid ontkennen namens één van haar — door zuivere logica afgezonderde — elementen. Men hoeft deze elementaire fout slechts bij zijn werkelijke naam te noemen om ieder spoor ervan te laten verdwijnen.

Het bolsjewisme vereenzelvigde zich echter nooit met de Oktoberrevolutie of met de arbeidersstaat, die uit haar ontstond. Het bolsjewisme beschouwde zichzelf als een van de factoren van de geschiedenis, de ‘bewuste’ factor. Een heel belangrijke, maar niet de beslissende factor. We hebben ons nooit aan historisch subjectivisme schuldig gemaakt. We zagen de beslissende factor — op de basis van de productiekrachten in de klassenstrijd, niet alleen op een nationale, maar ook op een internationale schaal.

Toen de bolsjewieken concessies deden aan de bezitsneigingen van de boeren, strenge regels voor het partijlidmaatschap opstelden, de partij van vreemde elementen zuiverden, andere partijen verboden, de N. E. P. invoerden, als concessie een zeker initiatief toestonden of diplomatieke overeenkomsten met imperialistische regeringen afsloten, trokken ze conclusies uit het fundamentele feit dat hen van het begin af aan theoretisch duidelijk was. Dat de verovering van de macht — hoe belangrijk die ook op zichzelf mag zijn — de partij helemaal niet tot de enige leider van het historische proces maakt. Als ze de staat heeft overgenomen, is de partij zeker in staat de ontwikkeling van de maatschappij met een tot nu toe onbereikbare kracht te beïnvloeden, maar daartegenover staat ze zelf aan een tienmaal zo grote beïnvloeding van alle overige elementen van deze maatschappij bloot. Ze kan door een directe aanval van vijandige krachten van de macht weggevaagd worden. Bij een trager ontwikkelingstempo kan ze, terwijl ze aan de macht blijft, innerlijk ontaarden.

Het is juist deze dialectiek van het historische proces, die niet door de sektarische logici, die in de verrotting van de stalinistische bureaucratie een vernietigend argument tegen het bolsjewisme willen vinden, begrepen wordt. In wezen zeggen deze heren: de revolutionaire partij, die geen garantie tegen haar eigen ontaarding in zich bergt, is ondeugdelijk.

Bij een dergelijk criterium wordt het bolsjewisme natuurlijk veroordeeld, want een beschermer heeft het niet. Maar het criterium zelf is verkeerd. Wetenschappelijk denken veronderstelt een concrete analyse, hoe en waarom degenereerde de partij?

Niemand anders dan de bolsjewieken zelf hebben tot nu toe zo een analyse gegeven. Om dit te doen hoefden ze niet met het bolsjewisme te breken. Integendeel, in haar arsenaal vonden ze alles wat ze nodig hadden om haar ondergang te verklaren. Ze trokken de volgende conclusie: Natuurlijk is het stalinisme uit het bolsjewisme ontstaan, echter niet logisch maar dialectisch. Niet als een revolutionaire bevestiging maar als een termidoriaanse negatie. Dit is volstrekt niet hetzelfde! 

Meer valt te lezen op

http://www.marxists.org/nederlands/index.htm

Geert Wilders en zijn extreem rechtse vrienden

Jaren heeft de nationaal conservatief Geert Wilders beweert dat hij geen fascist is. Maar nu komt zijn vriendenkring wel erg dichtbij het fascisme. Want Wilders heeft de leidster van het extreem rechtse Front National uitgenodigd om naar Nederland te komen. Marine Le Pen is de dochter van Jean-Marie Le Pen, een fascist die in 1987 en 2004 veroordeeld werd voor het verspreiden van racisme. Jean Marie Le Pen stichtte het Front National in 1972 en was jaren het gezicht van het Franse extreme nationalisme! 

Wilders en Marine Le Pen vinden elkaar op het vlak van anti-islam. Zowel de dochter van Le Pen als Wilders minachten de islamistische cultuur en religie. Dit terwijl ze de joods-christelijke cultuur zien als een verheerlijking van Europa. Een typisch stel hypocrieten op een rij, maar zo denken nationalisten eenmaal. Jean Marie Le Pen werd in 2004 opnieuw veroordeeld voor het verspreiden van rassenhaat. Zo beweerde hij dat Frankrijk niet meer zou bestaan als moslims er de dienst uitmaken. Ook beweerde Le Pen dat de fascistische bezetting van Frankrijk niet al te erg onmenselijk was. Zijn dochter Marine nam het roer van het Front National in januari 2011 over, hijzelf blijft ''eervolle voorzitter''!

Anti-fascisten kunnen wel raden welk Frankrijk Le Pen liever zag. Niet het Frankrijk van Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap. Nee, hij wilde het Frankrijk van Arbeid, Familie en Vaderland, het motto van Vichy Frankrijk dat met Nazi Duitsland samenwerkte. Dat is het ideale Frankrijk voor Le Pen, het land dat jacht maakte op joden, communisten en anti-fascisten. Een land dat uiteindelijk door de nazi's in 1944 toch nog werd bezet! 

Dat de Nederlandse Geert Wilders flirt met de dochter van deze extreem rechtse leider is zeer fout. Wilders is dan wel geen fascist, maar door zijn nationaal conservatisme komt hij erg dicht in de buurt van het fascisme. Nu heeft hij vrolijk een lunch gehad met de leidster van Front National. Wie wordt de volgende extreem rechtse partij? Jobbik van Hongarije? Die zijn al zo erg antisemitisch, of misschien de Nationaaldemocratische Partij van Duitsland? 

Wij revolutionair socialisten vinden dat Wilders hiermee laat zien waar zijn hart ligt. Niet helemaal bij het fascisme, maar wel erg in die richting. Hij mist het racistische element dat de meeste fascisten hebben. Ook is Wilders geen antisemiet, maar juist zionistisch door zijn steun aan de Staat Israël. Dit terwijl het Front National niet al te positief was over de joden in het verleden. 

Maar de nieuwe vijand van het Front National is niet de jood, maar de moslim. Vooral moslims uit Algerije zijn de groot boosdoener. Net als in Nederland leven veel moslims in Frankrijk. Die zijn bijna allemaal afkomstig uit midden oosterse landen. Niet alle Fransen zijn daar blij mee. Net als veel Nederlanders vrezen ze het radicalisme van moslim jongeren en net als veel Nederlanders worden ook de Fransen opgestookt met afkeer en minachting voor alles dat met islam te maken heeft. 

De economische crisis speelt het Front National in de hand. Armoede onder de blanke arbeiders-klasse stijgt, doordat de Franse overheid ( ook onder sociaal democratisch bestuur ) meer privatiseringen en neoliberale politiek voert. Veel Franse arbeiders zijn boos en worden makkelijk verleidt door de nationalistische politiek van Marine Le Pen. Die heeft het FN omgevormd tot een nationaal conservatie partij. Anders dan de meeste nationalistische conservatieven, steunt het Front National een economische politiek van protectionisme. Ironisch, want in de jaren 80 was de partij een vurige voorstander van het neoliberalisme van Margaret Thatcher. Pas eind jaren 90 draaide het FN bij en bekeerde zich tot het beschermen van de France markt. Bij Marine Le Pen draait het allemaal om ''eigen kapitalisten eerst''!

Net als Geert Wilders is het FN anti-EU. Hun afkeer van de Europese Unie heeft allemaal te maken met hun nationalisme en protectionisme. Het Front National wil de Franse markt beschermen tegen goedkope arbeidskrachten uit Polen en elders. Dus echt 100% kapitalistisch zijn de nationaal conservatieven niet, dit in tegenstelling tot de liberaal conservatieven van de VVD en CDA, die steunen juist wel het internationale kapitalisme en de vrije handel tussen EU landen. Revolutionair socialisten zijn ook tegen deze EU, maar wij willen een verenigd socialistisch Europa, terwijl de nationaal conservatieven terug willen naar de tijden voor de gemeenschappelijke Europese markt! 

Samen lunchen met de leidster van het Front National

Geertje is weer bezig!

Dwangarbeid voor je uitkering

Dwangarbeid bestaat. Niet alleen in armoedige landen, maar ook in het rijke Nederland. Deze vorm van dwangarbeid wordt gevoerd door de gemeentes. Die dwingen werklozen om laagbetaald werk te doen, alleen dan hebben deze mensen recht op hun uitkering. Nu zijn die uitkeringen al redelijk laag, maar dat weerhoudt de gemeentes er niet van om werkelozen te dwingen om te werken. Dat is die ''vrijheid op werk'' waar rechtse mensen altijd zo op hameren!

In de gemeente Vlissingen werden werkelozen gedwongen om bijna 32 uur te werken voor  Orionis. Op hun website zeggen ze dat: ''Orionis Walcheren geeft bijzondere aandacht aan de toeleiding naar betaald werk van mensen met een uitkering en voor andere niet werkende inwoners van Walcheren die (weer) een baan zoeken. Dit gebeurt door middel van een arbeidstoeleidingstraject dat kan bestaan uit bemiddeling naar werk en opdoen van werkervaring''. In werkelijkheid worden mensen met een uitkering door Orionis gedwongen om arbeid tegen hun wil te doen. 

Joris van de Hulle moest voor Orionis, 32 uur in de week werken. Hij kreeg een zogenaamde ''werkstage'' bij het bedrijf. Dat hield echter geen arbeidscontract in en geen hulp naar daadwerkelijk werk. Joris van de Hulle leeft in de bijstand en werd verplicht om 32 uur te werken voor Orionis. Hij weigerde om deze dwangarbeid te verrichten. Dus werd zijn uitkering met 50% gekort. Uiteindelijk werd hij 100% gekort op zijn uitkering omdat hij weigerde voor Orionis te werken! 

Onduidelijk is ook wat voor werk Joris van de Hulle zou moeten doen. Als hij inderdaad zou zijn gaan werken voor Orionis dan was hij aangesteld als ''algemeen medewerker''. Aangezien hij geen contract had kon het bedrijf hem elk werk op dwingen. Ook werd hij verplicht om een geheimhouding contract te tekenen!

Het schoonmaken van de wc's zou ook door Joris van de Hulle gedaan kunnen worden, dit terwijl Orionis een schoonmaak bedrijf inhuurt. Mensen zoals Van de Hulle zouden dan gratis de wc's schoonmaken, wat ertoe leidt dat de echte schoonmakers ( in loondienst ) geen werk krijgen en dus ontslagen worden. Natuurlijk wint Orionis hiermee want die hoeven dan niet te betalen voor schoonmaak kosten, Van de Hulle zou dan gratis voor hun dat werk doen! 

Omdat hij geen dwangwerk wou doen werd Joris van de Hulle uiteindelijk 100% gekort op zijn bijstandsuitkering. Hij stapte echter naar de rechter die hem gelijk gaf. De gemeente mocht hem niet dwingen om 32 uur te werken bij Orionis. Maximaal 20 uur mogen werkelozen in de bijstand werken, bepaalde de rechter. Maar de rechtbank zei niets over de verplichte geheimhouding en de andere bezwaren die Van de Hulle had! 

Jongeren in de WAJONG zijn nog niet verplicht om dwangarbeid te doen. Echter wanneer de overheid besluit om de WAJONG samen te voegen met de bijstand krijgen deze jongens en meisjes het lastig. WAJONG krijg je niet zomaar. De uitkering voor jong gehandicapten was oorspronkelijk ingevoerd om jongeren met een arbeidshandicap het leven makkelijker te maken. Echter de huidige neoliberale overheid vindt dat er te veel WAJONG'ern zijn. De wetgeving is al verscherpt en veel jongeren met een lichte arbeidsbeperking komen al niet meer in aanmerking. 

Als straks de WAJONG een bijstanduitkering wordt, krijgt de gemeente de macht om deze jongeren te dwingen om te gaan werken. Werken onder dwang zal deze jongeren niet goed komen. De eisen van de huidige arbeidsmarkt zijn te hoog voor deze groep die nu in de WAJONG zitten. 40 uur per week, sterke sociale vaardigheden en marktgericht werken kunnen de meesten niet. In de bijstand kan de gemeente met dwang deze jongeren aan het werk zetten, meestal voor minder dan het minimumloon. Vrolijk zullen ze er niet op worden, maar daar geven de rechtse politici niets om. Die vinden dat je zelf schuld bent dat je niet mee kunt draaien op de arbeidsmarkt. Als je het daar niet redt, moet je maar arbeid verrichten die de gemeente met dwang op je legt! 

De anarchistische groep Doorbraak heeft verschillende verslagen van dwangarbeid in Nederland. Klink maar op de namen van steden om de verhalen over dwangarbeid in Nederland te lezen!

- Amsterdam
- Den Haag
- Deventer
- Eindhoven
- Helmond
- Hoogeveen
- Leiden
- Vlagtwedde
- Vlissingen

Syrisch Al-Nusra Front nu deel van Al-Qaida

De radicaal islamistische terreurgroep Al-Nusra in Syrië is deel geworden van Al-Qaida. Hiermee is duidelijk geworden dat de radicale islamieten kant gekozen hebben aan de zijde van het internationale islamistische terrorisme. Dit is goed nieuws voor de aanhang van de seculiere Syrische dictator Bashar Al-Assad. Nu Al-Nusra zich heeft aangesloten bij Al-Qaida kan Al-Assad goede propaganda maken tegen de opstandelingen die al twee jaar proberen hem omver te werpen! 

In April 2013 zijn vermoedelijk al 80.000 Syrische mensen gedood. De burgeroorlog gaat vooral tussen het Vrije Syrische Leger en Syrische Strijdkrachten van de Syrische Arabische Republiek. De radicale islamieten van het Al-Nusra Front zijn slechts een klein deel van de opstandelingen. Echter door hun radicalisme worden ze vaak door de westerse media neergezet alsof zij het verzet leiden. In werkelijkheid heeft Al-Nusra ongeveer 10.000 strijders, terwijl het Vrije Syrische Leger met 140.000 de meeste soldaten heeft. De laatste tijd geeft de kapitalistische media veel aandacht aan Al-Nusra, waardoor bij westerlingen het gevoel ontstaat alsof de islamieten de rebellen opstand leiden!

De seculiere nationalisten van het Vrije Syrische Leger willen Al-Nusra te vriend houden. Ze hebben de islamieten nodig, maar ook zij weten dat Al-Nusra geen vrij Syrie nastreeft. Zeker nu ze deel zijn van Al-Qaida is het volstrekt duidelijk dat Al-Nusra geen seculiere democratie wil. Daarom heeft het Vrije Syrische Leger maar één mogelijkheid, ze moeten Al-Nusra zien als vijand en niet als bondgenoot. De vraag is of ze dat ook daadwerkelijk gaan doen. Want in de strijd tegen Bashar Al-Assad hebben de rebellen vechtlustige strijders nodig. De 10.000 strijders van Al-Nusra behoren tot de beste en vechten fanatiek! 

Ondertussen gebruikt de Arabisch-Socialistische Ba'ath Partij, de bekering van Al-Nusra als ultiem bewijs dat radicale islamieten de opstand leiden. Dictator Al-Assad krijgt al steun van bijna alle ( oude ) anti-imperialistische groeperingen in de wereld. Vooral stalinistische revolutionairen steunen de Syrische dictator kritiekloos. Echter ook bange seculiere Syriërs en christenen kiezen zijn kant, puur uit angst voor Al-Qaida die nu Al-Nusra bestuurd! 

De Syrische burgeroorlog is hierdoor nog lastiger geworden. Hoewel veel Syriërs tegen de Ba'ath dictatuur zijn, hebben vele een negatieve mening over de rebellen. Zeker nu de wereld media zich minder richt op het Vrije Syrische Leger en meer op de radicaal islamieten. Abu Mohammed al-Golani is de leider van die islamieten. Men weet eigenlijk baar weinig over hem, zeker is ook dat de naam Abu Mohammed al-Golani een schijnnaam is en hoogstwaarschijnlijk niet de echte naam van de Al-Nusra leider. Wel is bekend dat deze Abu Mohammed al-Golani de groep Al-Nusra in januari 2012 stichtte. Al snel kreeg hij geld en wapens uit islamistische koninkrijken. Saudi-Arabië en Qatar steunen Al-Nusra, dat heeft ermee te maken dat de islamistische koninkrijken behoren tot de soennitische moslims. De stam van Al-Assad behoort tot de sjiitische moslims. Het is puur sektarisme, de ene moslim groep tegen de andere moslim groep. Slachtoffer van dit sektarisme is de Syrische arbeidersklasse! 

Het westen is niet blij met Al-Nusra en de Amerikanen zette de terreur groep op hun lijst van terroristische organisaties. De Nationale Coalitie van Syrische Revolutionaire en Oppositie Groepen was daar niet van gediend. Zij beweren dat het enigste terrorisme in Syrie afkomstig is van de Ba'ath overheid. Een grove leugen want Al-Nusra terroristen hebben al verschillende aanslagen gepleegd op burgers. 57 zelfmoord aanslagen zijn opgeëist door de islamitische terroristen. De Ba'ath dictatuur zal stiekem wel enorm blij zijn met de criminele aard van de islamieten. Hun propaganda machine draait overuren om de gehele opstand tegen Bashar Al-Assad neer te zetten als één groot islamistisch complot om van Syrië een islamistisch emiraat te maken! 

Ondertussen zijn het echter de Syrische Strijdkrachten die elke dag burgers vermoorden  Al-Nusra mag dan wel zelfmoord aanslagen plegen, maar de Syrische Strijdkrachten plunderen en moorden er ook graag op los. Elke dag worden zeker 100 burgers vermoord door soldaten van het Al-Assad regime. De Syrische luchtmacht werpt bommen op huizen waardoor veel families sterven. Deze moorden zijn echter steeds minder te zien op de televisie. De propaganda van Al-Assad vermeld de moorden op burgers van hun strijdkrachten natuurlijk niet. Nee, de soldaten van de  Syrische Strijdkrachten zijn helden die het land verdedigen tegen terroristen, althans dat brult de Syrische media! 

De media van de rebellen doet het niet beter. Die verzwijgt de misdaden die gepleegd worden door zowel Al-Nusra strijders als het Vrije Syrische Leger. Want er duiken ook filmpjes op van seculiere soldaten die burgers intimideren en mishandelen. Zo is er een Syrische man in een geel pak. Hij leeft in de stad Aleppo en was een lokale bekendheid. Op you-tube staat een filmpje waar deze onschuldige man in zijn gele pak werd opgepakt en geïntimideerd door seculiere rebellen. Het Vrije Syrische Leger heeft belooft de arrestatie van deze man te onderzoeken. Maar blijkbaar zijn sommige seculiere soldaten net zo arrogant en asociaal als de soldaten van de Syrische Strijdkrachten!

Op 18 april 2013 sprak Bashar Al-Assad op de Syrische zender Al-Ikhbariya. De staatsmedia in Syrië is door de Arabische Liga buitengesloten en mag geen gebruik meer maken van de Arabische netwerken. Hierdoor is de staatsmedia alleen nog in staat om you-tube te gebruiken om internationaal publiek te bereiken. De media in Syrië is nooit vrij geweest, ook nu tijdens de burgeroorlog steunen de meeste zenders nog steeds het Ba'ath regime. Al-Assad sprak over de westerse steun aan de rebellen en zei dat Syrie van de kaart zou verdwijnen als de rebellen zouden winnen. Hij duidde ook op Libië waar chaos heerst sinds de ondergang van de Libische Arabische Jamahiriya in oktober 2011. Tijdens de Libische burgeroorlog tussen de aanhangers van Muammar Gaddafi en rebelse groepen steunde het westen de Libische rebellen. Die versloegen de aanhang van Gaddafi en veroverde in augustus 2011, de hoofdstad van het land. Gaddafi werd in oktober 2011 opgepakt en vermoord! 

Ayman Mohammed Rabie al-Zawahiri is de huidige leider van Al-Qaida. Aan deze man hebben de leiders van het Al-Nusra Front trouw gezworen. Al-Zawahiri werd leider van Al-Qaida na de executie van Osama Bin Laden door Amerikaanse commando's. Die vonden Bin Landen in Pakistan waar hij zich schuil hield. Op 2 mei 2011 werd de villa van Osama Bin Laden aangevallen door Amerikaanse commando's. Na een kort vuurgevecht werd Bin Landen door het hoofd geschoten. Hij probeerde nog zijn vrouw als schild te gebruiken, maar de commando's schoten hem dood. Na de dood van Bin Landen werd zijn lichaam in zee gedumpt!     

Wat vinden revolutionair socialisten van deze bekering van Al-Nusra? Voor ons is Al-Nusra een terreur groep, contrarevolutionair en reactionair. Syrische arbeiders moeten niet denken dat Al-Nusra iets voor de normale Syrische burger zal doen. Een Islamistisch Emiraat van Syrië zal wreder zijn dan het Bashar Al-Assad regime. Maar dat houdt niet in dat men nu Al-Assad moet steunen. Syrische arbeiders moeten volksraden oprichten. Deze raden moeten buurten en bedrijven besturen. Uiteindelijk zullen deze volksraden de basis leggen voor een raden-democratie. Helaas blijkt steeds dat spontane volksraden hun macht opgeven aan een parlementaire democratie, na een revolutie. Dit terwijl de raden-democratie beter is dan de gecentraliseerde parlementaire democratie! 

Veel Syrische jongeren zijn gevoelig voor de 

islamistische leer van het Al-Nusra Front!

Ledenraad FNV steunt ''sociaal'' akkoord

De ledenraad van de Federatie Nederlandse Vakbeweging steunt het ''sociaal'' akkoord dat gesloten is tussen werkgevers en ''werknemers''. Revolutionair Socialistische Media is tegen dit akkoord omdat het helemaal niet voorstelt. Het stelt de hardste aanvallen op onze levensstandaard iets uit en daarvoor heeft FNV onderhandelaar Ton Heerts akkoord gegaan met twee pijnlijke aanvallen.Zoals de verkorting van de WW en de versoepeling van het ontslagrecht. Vooral dat laatste houdt in dat werkgevers makkelijker werknemers kunnen ontslaan. Vooral bij de wat zwakkere mensen in loondienst zal deze versoepeling ertoe kunnen leiden dat ze ontslagen worden! 

Het akkoord is een eenzijdige vrede. Met dit akkoord tekenen de vakbonden en werkgevers een vrede die tot 2016 duurt. De klassenstrijd wordt dus drie jaar uitgesteld allemaal onder het motto van ''we hebben iedereen nodig'' en dat ''iedereen moet inleveren''. De FNV gaat helemaal in dat sprookje mee, terwijl over de 100.000 ontslagen in de thuiszorg niet gesproken werd. Ook over de verhoging van de huren zien we niets terug. Uiteindelijk werd ook niet bepaald over de herkapitalisatie van de banken met onze pensioenen!

Wat nu belangrijk is dat er een democratisch bestuur in de FNV komt, die de belangen van werknemers beschermt. Te lang heeft de FNV leiding gelooft in compromissen met de kapitalisten klasse. Met de vernieuwing van de vakbeweging wordt het tijd voor een democratisch gekozen bestuur. Dit bestuur moet de interesses van haar leden verdedigen en geen nutteloze compromissen sluiten. In zo'n nieuwe vakbeweging hebben bestuurders zoals Ton Heerts die de agenda van Wientjes willen doorvoeren geen plek!

Bij de aankomende Prinsjesdag, zal het kabinet haar volgende neoliberale aanval presenteren. De nieuwe koning zal dan de aanvallen bekend maken. Duidelijk is wel dat het neoliberale kabinet en de werkgevers met dit ''sociaal'' akkoord gewonnen hebben. Ze hebben rust gekocht en kunnen nu plannen maken voor 2014. Ondertussen moet de FNV zich rustig houden!

Echter niet alle neoliberale partijen zijn tevreden. De top van het economische leven had liever nu al enorme aanvallen gezien op de levensstandaard van arbeiders. Ook Democraten 66 vinden dat de vakbeweging met dit akkoord gewonnen heeft. D66 wil net als de VVD en PvdA, keiharde aanvallen uitvoeren om het Nederlandse kapitalisme van dienst te zijn. GroenLinks is blij met het akkoord, alleen maar omdat de boel uitgesteld wordt. Wij delen die blijheid niet, omdat er niets is om blij over te zijn. De aanvallen van dit kabinet en de werkgevers zullen gewoon doorgaan. De FNV is door dit akkoord lam gelegd en dus niet in staat om tot 2016 de strijd te voeren tegen het kabinet en de bezittende klasse!

Veel mensen zijn echter positief over het akkoord. Dat heeft vooral ermee te maken dat enkele aanvallen op onze levensstandaard ( voorlopig ) niet doorgevoerd worden. Helaas heeft ook de ledenraad van de FNV ingestemd, dus ook de leden steunen dit nutteloze akkoord. De burgerlijke media brult trots dat ook de FNV leden volledig akkoord gaan met het ''sociaal'' akkoord. In totaal stemde 83% voor het akkoord, echter 17% deed dat niet. Die 17% worden gewoon vergeten!

Ondertussen maakt VVD minister Halbe Zijlstra bekend, dat extra bezuinigingen toch ''noodzakelijk'' zijn. De neoliberale minister zegt dat de extra bezuinigingen van 4,3 miljard euro toch nodig zijn en dat dat het hele ''sociaal'' akkoord een gekke constructie is. Zelfs een VVD minister geeft al aan dat het hele akkoord niets waar is. Dit bewijst maar weer dat uiteindelijk alleen het kabinet en de werkgevers winnen. Als het grote geld eist dat er harde aanvallen komen, zal komen die er ook. Ondertussen zal de FNV niets doen en zich braaf houden aan een akkoord dat toch wel geschonden zal worden!

Het is zo typisch voor rechtse mensen om te brullen dat bezuinigingen nodig zijn. Vooral als je een neoliberale minister bent met een leuk salaris van 144.000 euro per jaar. Bedenk dat Nederlandse arbeiders modaal net 27.000 euro bruto per jaar verdienen. Al die neoliberale ministers die lachend praten over harde bezuinigingen die zij toch niet zullen voelen. Zij hebben het geld om door te crisis te komen, net als Bernhard Wientjes en zijn kapitalisten klasse. Echter de arbeiders klasse met hun beperkt inkomen krijgt het zwaar. Daarom vinden revolutionair socialisten dat gekozen vertegenwoordigers een modaal salaris moeten verdienen. Dan voelen ze ook meteen wat de consequenties zijn van hun politiek. In een kapitalistische maatschappij echter betaald de staat haar ministers goed geld om rechtse politiek te voeren. Daarom is de afdrachtsregeling van de SP goud waard. SP leden in de eerste en tweede kamer verdienen modaal en moeten met dat modale inkomen leven!

De echte winnaars zijn Mark Rutte en Bernhard Wientjes

Weg met dit ''sociaal'' akkoord

Over de doelstelling van het sociaal akkoord zijn kabinet, werkgevers en FNV-leiding duidelijk: het moet vertrouwen voor de toekomst creëren. Maar het sociaal akkoord bevat geen afspraken om iets te doen tegen de massale werkloosheid, de nog hogere jeugdwerkeloosheid, de beroerde situatie van veel ZZP’ers, de achteruitgang van de AOW, de pensioenen en de bezuinigingen. Sommige worden een beetje uitgesteld. De versoepeling van het ontslagrecht ook. Voor de meer dan één miljoen georganiseerde werknemers en de miljoenen ongeorganiseerde, is het een waardeloos stuk papier. Nodig is een campagne voor een algemene 24-uursstaking tegen het afbraakbeleid van het kabinet en tegen de werkloosheid, de jeugdwerkloosheid en de verslechteringen voor de zzp’ers.

Artikel door Pieter Brans, Socialistisch  Alternatief - CWI in  Nederland

In het sociaal akkoord zit eigenlijk maar één positieve zaak: de belofte om de doorgeslagen flexibilisering aan te pakken. Schijnconstructies met buitenlandse werknemers mogen niet meer. Tijdelijke contracten wordt beperkt. Nulurencontract in de zorg worden verboden.  Het handhaven van de WW-duur is ‘winst’ maar daarbij moeten we er rekening mee houden dat de werknemers de verlenging zelf betalen vanaf 2016. En dat zelfs de grotere werkgevers de verkorting van de WW een slechte zaak vonden, omdat de verkorting het vertrouwen van de arbeiders in de economie ondermijnde. De bezuinigingsdoelstelling van het kabinet komt er niet door in gevaar.

Voor de rest wordt een aantal bezuinigingen en hervormingen alleen maar uitgesteld. Het kabinet neemt pas in het najaar besluiten over verdere bezuinigingen. Dat betekent dat de nullijn voor de zorg en de ambtenaren (voorlopig) van tafel is. Het ontslagrecht wordt versoepeld vanaf 2016. Nu is het vanwege de hoge werkloosheid niet het goede moment voor deze maatregel…De verplichting voor werkgevers om 5% arbeidsgehandicapten in dienst te nemen, is van tafel. In plaats daarvan komen vrijwillige afspraken.

Het is duidelijk dat het kabinet van Rutte en Samson, eigenlijk nog maar net aan de macht, nu al op de politieke en economische grenzen van zijn bikkelharde bezuinigingsbeleid is gestoten. Hoe triomfantelijk het kabinet ook werd neergezet, het bleek al  snel dat Rutte II behoorlijk last had van het gebrek aan een meerderheid in de Eerste Kamer. Langzamerhand is zelfs de meerderheid van de burgerlijke economen er van overtuigd dat de eindeloze bezuinigingen economisch meer kapot maken dan ze lief is. En wat de werkgevers betreft, hoefde een aantal van de zogenaamde hervormingen eigenlijk niet zo, want die zouden er toe leiden dat iedereen op zijn geld ging zitten. Het kabinet heeft dus gewoon flink gas terug moeten nemen.

Voor de arbeidersbeweging ligt de zaak heel anders. In deze periode van enorme crisis heeft de arbeidersbeweging meer dan ooit organisaties nodig om zijn belangen te verdedigen. De PvdA is al 20 jaar niet meer de partij voor de arbeiders. Zelfs de oudere arbeiders die de PvdA nog trouw waren, keren de PvdA nu de rug toe door de bezuinigingen op de pensioenen en de AOW. De gedachte dat de SP de effectieve kampioen van de arbeiders zou worden, lijkt met de verkiezingsuitslag van 2012 vervlogen.  De onduidelijke houding van de SP-leiding bij de verkiezingscampagne, de bezuiniging van 10 miljard in het verkiezingsprogramma en het laten varen van het standpunt van 65=65, hebben het vertrouwen ondermijnd. De SP wordt op dit moment niet gezien als de politieke organisatie die het tij van de bezuinigingen gaat keren. Het is te hopen dat de SP het vertrouwen door een strijdbare opstelling in de toekomst herwint.

Het ontbreken van de brede en strijdbare arbeiderspartij betekent dat de vakbeweging belangrijker is dan ooit. Het is de enige verdedigingswal die de arbeiders nog beschermt tegen de economische verval onder het kapitalisme. Geen wonder dat na de pogingen om over de pensioenen tot een akkoord te komen, er een opstand uitbrak in de vakbeweging. De maatstaf voor de vakbeweging zijn niet de behoefte van het kapitalisme aan verslechteringen van de AOW en de pensioenen, maar de behoefte van de alle arbeiders, jong en oud, aan redelijke inkomens, sociale voorzieningen en een redelijke oude dag.

De weg van de huidige FNV-voorzitter, Ton Heerts, naar het huidige sociaal akkoord ging dan ook niet over rozen. Het wantrouwen was groot en hij kreeg een mandaat mee dat er niet aan WW en ontslagrecht getornd moest worden. Met de aantekening dat de werknemers zelf het handhaven van de WW mogen betalen en dat nieuw ontslagrecht later wel aan de orde komt, is niet aan die voorwaarde voldaan. En het schandelijke plan om de werknemers in de zorg en de ambtenaren voor 2,5 jaar op de nullijn te plaatsen (wat hebben deze gedaan om dit te verdienen?) is slechts voorlopig van de baan. Wat weerhoudt het kabinet om het in het najaar weer van stal te halen?

En veel erger: geen van de eerdere verslechteringen van de AOW, de pensioenen, de positie van de ZZP’ers wordt ongedaan gemaakt. Aan de ongehoord hoge jeugdwerkeloosheid en werkeloosheid in het algemeen, wordt niets, maar dan ook niets gedaan. Het VUT-gat (geen inkomen tussen einde VUT en begin AOW) blijft gewoon bestaan.

Bij het vorige sociaal akkoord, dat van 1982, werd de automatische prijscompensatie, waarvoor jarenlang succesvol was gestreden, door Wim Kok weggegeven in ruil voor banen die er nooit gekomen zijn. Wij waren toen van mening dat de belangen van de arbeidersklasse in dat akkoord waren uitverkocht. Er kwamen uiteindelijk banen, maar dat was deeltijdwerkgelegenheid voor goedkope krachten (voornamelijk vrouwen). Maar hoe loos hij ook bleek, het sociaal akkoord uit 1982 bevatte in ieder geval nog de belofte van banen.

Dit sociaal akkoord bevat op dat cruciale punt helemaal niets.Met de officiële werkeloosheid op meer dan 7% (jaren tachtig 10%, jaren dertig 18%) en stijgende, met de jeugdwerkeloosheid op meer dan 15,5% en vele ZZP’ers die niet of nauwelijks draaien (en niet in de werkeloosheidsstatistieken zitten), is een sociaal akkoord dat geen oplossing biedt voor deze problemen een waardeloos stuk papier.

Het helpt het kabinet aan draagvlak, de werkgevers komen er leuk mee weg, maar aan de grote problemen voor de arbeiders doet het niets.De nieuwe leiding van de FNV lijkt met dit sociaal akkoord het recht van de vakbeweging weg te geven om de bezuinigingen en de verslechteringen van dit kabinet voluit en massaal te bestrijden. Nodig is een campagne voor een algemene 24-uursstaking tegen het afbraakbeleid van het kabinet, tegen de werkloosheid, de jeugdwerkloosheid en de verslechteringen voor de zzp’ers en tegen de verslechteringen van de AOW en de pensioenen.  

• Nee tegen het sociaal akkoord!

• Bestrijdt alle bezuinigingen en privatiseringen;

• Een campagne voor een algemene staking van 24 uur, mobiliseer het massale potentieel van de vakbeweging;

• De SP moet de arbeiders en de mensen die lijden onder de bezuinigingen  vertegenwoordigen en een strijdbaar politiek alternatief bieden voor de ondernemersvriendelijke bezuinigingspartijen;

• Voor een socialistisch alternatief voor de bezuinigingen en het kapitalisme, met een democratisch socialistisch plan voor de productie gebaseerd op de belangen van de overweldigende meerderheid van de mensen en niet die van een kleine superrijke elite.

De schijn-democratie in Myanmar ( Birma )

De Republiek van de Unie van Myanmar ( Birma ) is nog niet zo oud. Tot 2010 droeg het land de naam Unie van Myanmar en stond onder het gezag van het militair. Die militairen waren in 1988 aan de macht gekomen. De Wet en Gezag Herstellingsraad werd eind jaren 80 opgericht om de militaire junta te leiden. Hoewel de Nationale Liga voor de Democratie de eerste vrije verkiezingen in het land gewonnen had, wou het militair de macht niet overhandigen aan Aung San Suu Kyi van de Nationale Liga voor de Democratie!

Westerlingen kennen Myanmar als Birma, een Britse kolonie opgericht in 1824. Brits Birma was deel van Brits Indië. Alle macht lag in de handen van een blanke gouverneur , die in naam van Britse kroon de inheemse bevolking onderdrukte. De Britten waren echte racisten en gedroegen zich niet minder wreed tegenover de Birmezen, dan tegenover andere volkeren van hun imperium. Ze lieten mensen van Indische afkomst de administratie doen in Brits Birma  dit tot grote woede van de inheemse bevolking, die een hekel kreeg aan mensen van Indische en blanke afkomst!  

In de jaren 20 kwam het eerste verzet tegen het Britse imperialisme in Birma. Het waren vooral studenten, die genoeg hadden van de Indiërs en de de Britten. Na verschillende stakingen en protesten besloten de Britten om hervormingen door te voeren. Toch bleven studenten zich anti-Brits opstellen. Dus sloeg het imperialisme keihard terug. Verschillende oppositie leiders werden opgepakt en vermoord. Zo werd de jonge nationalistische opstand met brut geweld neergeslagen!

Toch waren de blanke machthebbers onrustig geworden. Zo erg zelfs dat ze besloten om van Birma een eigen Britse kolonie te maken. In 1937 werd het land gesplitst van Brits Indië en werd een ''zelfstandige'' Britse kolonie onder de Engelse kroon. Tijdens de tweede wereld oorlog werd fel gevochten in Birma. De imperialistische Japanners gebruikte de anti-Britse gevoelens van veel jongeren tegen de westerse geallieerden. In 1943 werd de Staat van Birma gesticht in Japans gebied. Deze marionetten staat beweerde de eerste vrije Birmese republiek te zijn!

De pro-Japanse Staat van Birma hield slechts 20 maanden stand. Op 27 maart 1945 namen de Britten weer bezit van Birma en werd Brits Birma weer een kolonie. Echter de tijd van kolonialisme was voorbij, na de tweede wereld oorlog begrijpen de blaken dat ze het recht niet hadden om andere landen te bezitten. In 1948 werd de Unie van Birma uitgeroepen.    

Shwe Thaik werd de eerste president van een onafhankelijk Birma. De Anti-fascistische Volks Vrijheid Liga was de partij die het land 14 jaar zou besturen. Oorspronkelijk opgericht als volksfront tussen de Communistische Partij van Birma en de progressieve burgerij werd de AFVVL na 1948 een politieke partij. De stalinisten van de CPB waren niet tevreden over de manier waarop de progressieve nationalisten omgingen met de onafhankelijkheid van Birma. Ze beschuldigde hun ervan om samen met de Britten te werken. Daarom werd de Communistische Partij van Birma uit het volksfront gezet en verboden. Haar leiders besloten om een volksoorlog te voeren tegen de nationalistische overheid! 

De Communistische Partij van Birma is de oudste politieke partij in het land. Opgericht in 1939 door jonge idealistische Birmezen, werd de partij al snel een icoon tijdens de strijd tegen de Japanners. Na de ondergang van het Japanse Keizerrijk kwam de partij in conflict met de progressieve burgerij. Die wouden met de Britten samenwerken en niet via revolutionaire middelen aan de macht komen. Toch bleef de CPB pleiten voor een eensheidsfront tussen stalinisten, socialisten en de progressieve burgerij. Die vonden echter dat de stalinisten niet te vertrouwen waren en beweerde dat de CPB een staatsgreep plande. 

Na het verbod op de CPB, gingen de stalinisten ondergronds werken. Hier kwamen ze in aanmerking met het maoistische gedachtegoed  De Communistische Partij van Birma werd in de loop der tijd een maoistische partij, net als de meeste Aziatische communistische partijen, die ondergronds moesten werken. 

De militair Ne Win zag zijn kans om tijdens de burgeroorlog, de macht te grijpen. Na 14 jaar conflicten tussen maoisten en nationalisten, besloot Ne Win om een staatsgreep te plegen. Hij was minister president onder de nationalistische overheid en met hulp van zijn militaire collega's greep hij in 1962 de macht! 

Ne Win was een nationalistische ''socialist'', die via dictatoriale politiek beweerde een marxistische volksrepubliek te kunnen opbouwen. Net als de Sovjet stalinisten bouwde Ne Win een eigen politieke partij op. De Birma Socialistische Programma Partij werd de enigste legale partij in het land. Natuurlijk werd deze ''socialistische'' revolutie niet erkend door de maoisten van de CPB, die noemde Ne Win een militaristische dictator! 

26 jaar lang zou Ne Win aan de macht zijn. Hij baseerde zijn politiek vooral op een mengelmoes van stalinisme en Birmees nationalisme. Zijn programma droeg de naam; De Birmese weg naar het socialisme. Iedereen in het land werd gedwongen om een verplichte drie maandelijks heropvoedingscursus te doen in het ''Birmese socialisme''. Daarnaast kreeg het land een typische planeconomie, echter zonder enige democratische participatie van arbeiders en boeren! 

Birma kreeg de naam; Socialistische Republiek van de Unie van Myanmar. Hiermee brak Ne Win met de oude koloniale naam Birma. Het nieuwe Myanmar moest een progressieve natie zijn, althans dat dacht Ne Win en zijn aanhang in de Birma Socialistische Programma Partij. In werkelijkheid was het land een wrede dictatuur. Vooral aanhangers van de Communistische Partij van Birma werden hardhandig opgepakt en gemarteld. 

Ne Win propagandeerde dat alles gedaan werd in naam van het volk. Alles moest ook de de naam; volks dragen zoals volkswinkels, volksziekenhuizen, volkswegen en volkshuizen. De dictator gaf alles en iedereen de schuld, toen zijn ''Birmees socialisme'' niet de groei bracht die hij wou. Daarom werd de Birma Socialistische Programma Partij in 1971 opengesteld voor iedereen om lid van te worden. In 1972 waren ongeveer 72.000 mensen lid van de partij. Daarvan was de helft ook deel van het militair. Want daar lag de werkelijke steun voor Ne Win, niet bij het proletariaat maar bij het leger. De arbeidersklasse was toen der tijd, relatief zwak. Myanmar was een agrarisch land en werd gedomineerd door kleine boeren die onderdrukt werden door rijke landeigenaren. Na 1962 werden die rijke landeigenaren onteigend door de totalitaire staat, maar voor de kleine boeren maakte dat niet veel uit. Of de onderdrukker nu een rijke landeigenaar was of een staats-bureaucraat, dat was geen verschil voor hun! 

In 1977 begon Ne Win aan een grote zuiveringen binnen de partij. Vooral voormalige aanhangers van de Communistische Partij van Birma werden geroyeerd. Iedereen die niet 100% loyaal was aan de persoon Ne Win kon uit de partij gezet worden. De meeste die geroyeerd waren behoorde toe aan de linkse delen van de partij. Die waren het meest kritisch over de centralisatie van de macht in de handen van Ne Win. De maoisten bleven ondertussen doorvechten tegen de overheid! 

De oppositie tegen Ne Win werd vooral geleid door de maoisten. Echter ook binnen de Communistische Partij van Birma ontstonden onenigheden. De transformatie van een proletarische stalinistische partij in een agrarische maoistische partij was niet zonder slag of stoot. De maoisten en de stalinisten werden al snel doodsvijanden, maar dankzij het agrarische karakter van Birma, wonnen de maoisten de onderlinge strijd om de macht. In 1967 begonnen de maoisten aan grote zuiveringen binnen de partij. Belangrijke partijleiders die niet dogmatisch genoeg dachten werden vermoord. Dit terreur van maoisten binnen de CPB, gaf de overheid van Ne Win de kans om de maoistische rebellen flinke schade toe te brengen!

Een nieuw partijbestuur werd in 1975 gekozen. Door het chaos van de zuiveringen en de voortdurende aanvallen van de overheid, was de CPB enorm verzwakt. De nieuwe leiding waarschuwde tegen het dogmatisme, maar ook tegen het revisionisme. Revisionisme wordt door maoisten gebruikt om stalinisten aan te duiden die de ''zuivere leer van Stalin'' verwierpen en niet meer revolutionair idealisme toonde. Hoewel de nieuwe partijleiding afstand nam van het extreme dogmatisme, bleven ze wel absolute gehoorzaamheid eisen van haar leden aan het maoïsme! 

Ondanks de totalitaire dictatuur van Ne Win besloten veel studenten om toch te demonstreren. Zo waren er opstanden in maart 1976, september 1987 en de bekende opstanden eind jaren 80. De studenten wouden vrijheid en democratie, eisen die dictator Ne Win niet wou navolgen. Het militair van Myanmar maakte hardhandig een einde aan elke opstand en doodde daarbij veel onschuldige jongeren!

In de jaren 80 werd duidelijk dat de ''Birmese weg naar het socialisme'' niet zou werken. Het land stond door de opstanden der maoisten, de inefficiënte economische politiek en de totalitaire dictatuur op de rand van de afgrond. Ondertussen was het volk van Myanmar volledig in opstand gekomen. In maart 1988 ontstonden protesten en demonstraties. Deze opstanden kregen de naam 8888 Volksopstanden!

Dictator Ne Win besloot in juli 1988 om afstand te doen van de macht. Hij dreigde echter dat het militair zou ingrijpen als men zijn ''Birmees socialisme'' zou afzweren. Echter weinig Birmezen geloofde nog in de leugens van de Birma Socialistische Programma Partij. De mensen toonde ongehoorzaamheid en de het militair zag dat Ne Win en zijn partij de macht aan het verliezen waren. Toen de partijleiding vrije democratische verkiezingen uitschreef voor 1990 besloot het militair om in te grijpen!

De Wet en Gezag, Herstellingsraad werd in september 1988 opgericht na het bloedig neerslaan van de 8888 volksopstanden. 10.000 demonstranten werden door het militair vermoord. De Nationale Liga voor de Democratie werd al snel de grootste oppositie partij in het land. Deze partij wordt nog steeds geleid door Aung San Suu Kyi. Haar partij won de verkiezingen in 1990 en zou een democratisch Myanmar moeten leiden. Echter de generaals van de Wet en Gezag, Herstellingsraad wouden dat niet toelaten. De uitslag werd ongeldig verklaard en Aung San Suu Kyi kwam onder huisarrest. Myanmar werd een militaire junta onder de leiding van generaal Than Shwe! 

In 1997 werd de naam van de militaire junta veranderd. De Wet en Gezag, Herstellingsraad werd de Staats Vrede en Ontwikkelingsraad, hiermee hoopte de militairen meer steun te winnen voor hun regime. De internationale gemeenschap erkende echter de militaire junta niet. Voor Aung San Suu Kyi kwam wel veel steun, vooral omdat ze een geweldloze oplossing wou en geen gewelddadige opstand. Bijna 20 jaar zou ze onder huisarrest staan, gevangen in haar villa en onder scherp toezicht van de militairen!

Ne Win en zijn Birma Socialistische Programma Partij verdwenen uit het straatbeeld. De partij hernoemde zich in de Nationale Partij, maar kreeg niets meer te zeggen. Ne Win werd een schaduw figuur en had weinig tot geen invloed op de militaire junta. Vlak voor zijn dood in 2002, werd hij en zijn dochter onder huisarrest geplaatst. Zijn drie zonen werden ter dood veroordeeld wegens een poging tot een staatsgreep. Het is onduidelijk of deze zonen inderdaad geëxecuteerd zijn!

De militaire junta nam afstand van de planeconomie, maar behield wel veel controle over de economie. Het economische model van Myanmar kan een staats-kapitalistische economie genoemd worden. Ook buitenlandse bedrijven mochten zich vestigen in het land, maar alleen als ze dat deden met een inheemse partner  Enkele olie bedrijven gingen zich vestingen in Myanmar, pas na de opstanden in 2007 trokken deze zich terug!

Het volk was de militaire junta uiteindelijk zat. Na bijna 17 jaar van militaire dictatuur kwamen ze weer in opstand. De protesten van 2007 werden vooral geleid door monniken die geweldloze demonstraties hielden. Het leger trad hard op en arresteerde duizenden. De woede in de internationale gemeenschap zorgde voor economische sancties. Uiteindelijk besloot Than Shwe en zijn generaals om grote hervormingen door te voeren! 

Wat belangrijk voor de militaire junta was dat Myanmar buitenlands geld nodig had. Om buitenlandse kapitalisten te trekken moest het land democratisch lijken. Een militaire junta leverde inderdaad weinig tot geen investeerders op. Dus in het jaar 2010 begonnen de grote politiek hervormingen. De Staats Vrede en Ontwikkelingsraad werd afgeschaft en de generaals beloofde eerlijke verkiezingen te houden!

Binnen het pro-democratische kamp waren twijfels of men mee moest doen met de verkiezingen die door de militairen werden gehouden. Aung San Suu Kyi weigerde om mee te doen met deze verkiezingen. Een deel van haar Nationale Liga voor de Democratie splitste zich af en deed toch mee. Pas in 2012 zou de Nationale Liga voor de Democratie meedoen met de verkiezingen!

De eerste verkiezingen sinds 1990 werden gewonnen door de partij van de militairen. Deze Unie Solidariteit en Ontwikkelingspartij won 57% van de stemmen. Het is duidelijk dat het geen eerlijke verkiezingen waren. Ook de media in Myanmar is niet vrij en wordt streng gecontroleerd door de staat. Ex-generaal Thein Sein werd de eerste civiele president van Myanmar sinds Ne Win. Één van de eerste daden van de nieuwe overheid was de opheffing van het huisarrest van Aung San Suu Kyi. Na 20 jaar mocht ze weer haar villa verlaten. In tegenstelling tot veel andere gevangenen van het militaire regime, had Aung San Suu Kyi een best lux leven in haar privé villa!

Toch was de internationale gemeenschap bij met de opheffing van haar huisarrest. De Amerikanen stuurde Hilary Clinton naar Myanmar om met Thein Sein te praten. Deze gesprekken gingen vooral over economische hervormingen.  De Amerikanen willen dat Myanmar haar arbeidsmarkt opent voor buitenlandse kapitalisten. President Thein Sein ging akkoord en begon met kapitalistische hervormingen die gunstig zijn voor buitenlandse bedrijven! 

Het volk van Myanmar kreeg meer politieke vrijheden. Echter de Communistische Partij van Birma blijft verboden. Na 1990 werd weinig tot niets meer vernomen van de partij. In 2004 werd nog een website gemaakt voor de partij, maar daarna bleef het rustig. Het is nog maar de vraag of de maoisten nog bestaan. Het is goed mogelijk dat de val van de Sovjet-Unie en de kapitalistische hervormingen in China, een einde gemaakt hebben aan het revolutionaire idealisme! 

In 2012 deed de Nationale Liga voor de Democratie wel mee met de parlementaire verkiezingen. In de schijn-democratie die Myanmar is, won de partij maar 8,41% van de stemmen. De Unie Solidariteit en Ontwikkelingspartij won natuurlijk weer de meerderheid van de stemmen. Door de civiele overheid te erkennen en door de nieuwe grondwet te steunen heeft Aung San Suu Kyi zich laten spannen voor de heersende partij van de militairen. De Nationale Liga voor de Democratie zit nu in het parlement, maar kan bitter weinig doen tegen de schijn-democratie die gevoerd wordt! 

Ondertussen gaan de kapitalistische hervormingen goed door. Grote ondernemingen hebben nu makkelijker toegang tot de arbeidsmarkt van Myanmar. Volgens kapitalistische logica is dit goed, in werkelijkheid zijn deze hervormingen alleen goed voor buitenlandse ondernemingen. Myanmar is net als Cambodja, een corrupte schijn-democratie waar oude heersers via schijn-verkiezingen gewoon aan de macht blijven. Aung San Suu Kyi probeert via parlementaire wegen veranderingen te brengen, maar een echte democratie zullen de civiele lakeien van het militair niet toestaan. Met steun van het internationale kapitalisme blijft Myanmar een dictatuur. Vrijheid en democratie blijven slechts propaganda woorden in de Republiek van de Unie van Myanmar!

Via hun Unie Solidariteit en Ontwikkelingspartij

heersen de militairen nog steeds

De mislukking van het Panarabisme

Tussen 1952 en 1980 was er spraken van het Panarabisme, deze ideologie ging ervan uit om alle Arabische landen te verenigen in één natie. Verschillende Arabische leiders poogde voor de vereniging van de Arabische wereld. Twee belangrijke pogingen werden ondernomen, maar allebei mislukte. De oorzaak lag vooral bij de dictatoriale houding van Arabische leiders, hun machtshonger en onderlinge strijd om wie wat te zeggen had. Na 1980 nam het islamisme de rol van het panarabisme over. De Arabieren verloren hun hoop op eenheid en raakte in de ban van de islamistische dogma. Dit document verteld over de periode toen de Arabische wereld nog grotendeels seculier dacht en het islamisme nog in de schaduwen stond van machtige leiders zoals Nasser en Gaddafi! 

De huidige Arabische Republiek Egypte kreeg haar huidige naam in 1971. Van 1958 tot 1971 stond het land bekend als de Verenigde Arabische Republiek ( VAR ). Oorspronkelijk was de VAR een fusie tussen de landen Egypte en Syrië. Echter na een staatsgreep van Syrische officiers trok het land zich terug uit de VAR. Alleen Egypte bleef de naam VAR dragen. Toen ook Gamal Abdel Nasser stierf was het gedaan met de VAR! 

Die Gamal Abdel Nasser is voor veel Egyptenaren nog steeds een held. Nasser was een populistische leider, die via dictatoriale handelingen aan de macht kwam en aan de macht bleef. Zijn grootste tegenstanders waren de atheïstische stalinisten en de religieuze Moslim-Broederschap. Op 23 juli 1952 grepen Nasser en enkele Egyptische officieren de macht in het Koninkrijk Egypte. De corrupte koning werd afgezet en Muhammad Naguib werd de eerste president van de Republiek Egypte!

Nasser en Muhammad Naguib waren bondgenoten, maar al snel ontstonden conflicten. Na de revolutie kwam de macht te liggen bij de Revolutionaire Commando Raad van het Egyptische leger. Deze raad bestond uit 14 officieren, Nasser en Naguib waren de belangrijkste. Naguib was president en Nasser vice president! 

De Revolutionaire Commando Raad gaf de president echter weinig macht. Dat irriteerde Naguib, die wel verantwoordelijk werd gehouden voor de politiek van Egypte, maar echte bevoegdheid had hij niet. Hij was meer een marionet van de raad en dat beviel hem niet. Hoewel Nasser en Naguib beidde aanhangers waren van het panarabisme en Arabisch-socialisme, waren hun meningen over de methodes verdeeld. Nasser wou meteen revolutionaire veranderingen doorvoeren en met harde hand. Naguib vond dat de Egpytische overheid eerst legitimiteit moest hebben van het volk, voordat men revolutionaire daden ging verrichten. Nasser was echter bang dat een vrije democratie ervoor zou zorgen dat de oude corrupte politieke leiders en de Moslim Broederschap weer macht zouden krijgen. Ook de Egyptische Communistische Partij groeide en daar was Nasser niet blij mee!

In feite kwam het er op neer dat Nasser snelle revolutionaire politieke veranderingen wou via dwang en dictatuur. Naguib was meer een voorstander van evolutionaire veranderingen en meer democratische inspraak van het volk. De meeste leden van de Revolutionaire Commando Raad, steunde echter Nasser. Ze ontsloegen Naguib en zette Nasser op de troon van Egypte. Dit werd echter niet geaccepteerd door veel Egyptenaren die dit als staatsgreep aanzagen. Naguib was populair bij veel democratisch gezinde Egyptenaren. De raad had met Nasser een frontale fout gemaakt. In paniek werd Nasser weer afgezet en Naguib weer uitgeroepen tot president! 

Toen de Revolutionaire Commando Raad aan de macht kwam werden alle politieke partijen verboden. Voor veel Egyptenaren was dit niet echt problematisch. Onder de corrupte monarchie hadden veel politici zich verrijkt en politieke partijen hadden hierdoor een slecht imago. Toen de raad de partijen verbood waren alleen de liberale, stalinistische en islamistische Egyptenaren woedend. In 1954 had Gamal Abdel Nasser zich hersteld van zijn nederlaag twee jaar eerder. Opnieuw werd Naguib afgezet als president en opnieuw kwamen veel Egyptenaren in opstand. Dit keer hield Nasser zich sterk en weigerde om de macht op te geven. Naguib kreeg een nutteloos baantje als voorzitter van de raad, maar zonder enige macht. Hij weigerde om een marionet voor Nasser te worden en verliet de Revolutionaire Commando Raad. Nasser en zijn medestanders plaatste Naguib onder huisarrest. Pas in 1974 zou hij door president Sadat vrij gelaten worden!

Meteen nadat Nasser aan de macht kwam werden 20.000 politieke oppositie leden opgepakt. Het was de grootste razzia ooit door gevoerd in Egypte. Aanhangers van de liberale, stalinistische en islamistische partijen werden opgepakt en opgesloten. In januari 1956 werd een nieuwe grondwet aangenomen. Egypte werd een eenpartijstaat waarin de Arabische Socialistische Unie de enigste legale partij werd!

Ondanks de overeenkomsten met een stalinistische volksrepubliek was Egypte dat juist niet. Want de stalinisten in Egypte werden net zo hard vervolgt als de liberalen en islamieten. De Egyptische Communistische Partij bleef echter groeien en dat zorgde voor onrust bij Nasser. Hij wist dat hij de Arabische wereld snel moest verenigen om de dreigingen van het ''godloze communisme'' tegen te gaan!

Maar eerst kwamen grootschalige nationalisaties. De Egyptische overheid nam de controle over de economie over en onteigende veel rijke families, die daarop allemaal naar het buitenland vluchtte. De belangrijkste nationalisatie was die van het Suez Kanaal. Dit kanaal was eigendom van de Fransen en dus was het westerse imperialisme niet blij toen Nasser ''hun'' bezit onteigende!

Samen met de Staat Israël werd een plan gemaakt om Nasser te onttronen. Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk zouden een luchtlanding uitvoeren op Egyptisch grondgebied. Israel viel als eerste aan en veroverde bijna de gehele Senai woestijn. Ook vielen Franse en Britse parachutisten het kanaal aan. Weer had de Staat Israël getoond hoe trouw ze waren aan het westerse imperialisme. De nieuwe Joodse staat speelde haar rol perfect! 

Militair gezien was de operatie een succes. Het Egyptische leger was niet in staat om de Franse, Britse en Israëlische soldaten tegen te houden. Echter de ware overwinning werd niet behaald op het slagveld. Nasser kreeg de steun van de VS en de Sovjet-Unie. De Verenigde Staten van Amerika hadden net de Sovjet invasie van Hongarije veroordeeld, dus om niet hypocriet over te komen werd ook de aanval van de Europese grootmachten veroordeeld! 

Nadat de Amerikanen dreigde de Britse economie onderuit te halen, werd een staak het vuren gekentekend. Al snel trokken de Franse en Britten zich uit Egypte terug. Een jaar later vertrok ook Israël. Nasser had de slag militair gezien verloren, maar dankzij de politiek van de VS en de internationale gemeenschap won hij toch. Het maakte hij tot een volksheld. De meeste Egyptenaren waren zo trots op hun overwinning, dat ze Nasser vereerde als godheid! 

Frankrijk was woest op de VS en trok zich uit de NAVO terug, pas in de jaren 80 zou het land weer lid worden. De Sovjet-Unie zag in Nasser een anti-imperialistische bondgenoot en ondanks dat hij de Egyptische Communistische Partij onderdrukte, zag Moskou in hem een vriend. Echter vriend Nasser was bezorgd om de Egyptische Communistische Partij. Anders dan de Moslim-Broederschap bleven de stalinisten ook populair bij het militair. Er waren genoeg officieren die wel sympathie hadden voor het Marxisme!

Ook in Syrië was de communistische partij sterk actief. Dit zorgde voor onrust bij de Syrische aanhangers van Nasser. Die vreesde net als hij een ''communistische'' staatsgreep. Daarom besloten de Syrische machthebbers om Syrie en Egypte te laten fuseren. Dat paste helemaal binnen het panarabisme van Nasser. Om de communistische partijen tegen te werken werd in februari 1958, de Verenigde Arabische Republiek opgericht. Haar hoofdstad was Cairo en Nasser werd haar eerste ( en laatste ) president. Officieren die pro-communistische sympathieën hadden werden opgepakt en opgesloten. Zo werd de invloed van de communistische partijen op het militair vernietigd!

Echter al snel ontstonden spanningen. Nasser gedroeg zich heel dictatoriaal en gaf nauwelijks politieke macht aan zijn Syrische aanhangers. Die begonnen zich onderdrukt te voelen door de Egyptische machthebbers. Ook de Syrische bevolking kreeg steeds meer het gevoel alsof de Egyptenaren alles voor hun bepaalde. De spanningen liepen zo hoog op dat in 1961 enkele Syrische officieren in opstand kwamen. Syrië lukte zich los van de VAR en werd weer een onafhankelijke natie. Nasser dacht er over na om Syrië met geweld terug te halen. Uiteindelijk besloot hij om dat toch niet te doen. De dictator van Egypte voelde zich echter wel verraden door zijn Syrische officieren, die in 1958 trouw zweerde aan zijn panarabisme!

Egypte bleef zich de Verenigde Arabische Republiek noemen. In Syrië kwam in 1963 de Arabisch-Socialistische Ba'ath Partij aan de macht. De ba'athisten waren ook pan-Arabische nationalisten, echter anders dan Nasser waren de ba'athisten niet bereid om de onafhankelijkheid van hun land op te offeren. Ook was de Ba'ath Partij meer pro-Sovjet dan Nasser was!

De grootste klap voor het panarabisme kwam in 1967, tijdens de zesdaagse oorlog met Israël. De luchtmacht van de Staat Israël overviel de luchtmacht van de Verenigde Arabische Republiek. 334 vliegtuigen van de VAR luchtmacht werden in enkele uren vernietigd. 148 Mig-21 straaljagers en 112 Mig-17 werden vernietigd. Israël verloor slechts 19 straaljagers. De klap was zo enorm dat Nasser persoonlijk verantwoordelijkheid nam. Voor alle Arabische nationalisten was de zesdaagse oorlog een enorme nederlaag. Toch wouden de Egyptenaren Nasser niet kwijt. Hoewel de Egyptische dictator afstand wou doen van de macht, wou het Egyptische volk dat niet. Vele wouden niet dat Nasser afstand deed van zijn presidentschap! 

In 1968 kwamen ook in Irak de Arabisch-Socialistische Ba'ath Partij aan de macht. Echter de eenheid tussen de Syrische Ba'ath en de Irakese Ba'ath was al in 1966 verdwenen. De Ba'ath Partij splitste zich op in twee stromingen. De Syrische stroming en de Irakese stroming. Uiteindelijk zouden Hafez Al-Assad in Syrië en Saddam Hussein in Irak, de belangrijkste Ba'ath leiders worden. Echter van het oorspronkelijke Ba'ath panarabisme was niets meer over. Zowel Assad als Hussein konden elkaar niet uitstaan en waren brute dictators! 

Nasser stond alleen in de Arabische wereld. Zijn laatste twee jaar waren waren moeilijk voor hem. Zijn droom van een verenigde Arabische wereld leek verder dan ooit. Er kwam in 1969 wel een kleine vlam in de duisternis. In het conservatieve Koninkrijk Libië grepen militaire officieren de macht. Net als in Egypte werd ook in Libië een Revolutionaire Commando Raad gevormd. Leider van deze raad werd de 27 jarige Muammar Gaddafi! 

Gaddafi en Nasser konden het goed met elkaar vinden. De jonge Libische leider zag zich als opvolger van de oudere Nasser. Die zag zichzelf in de jonge idealistische Gaddafi en dacht dat tussen Egypte en Libië iets kon groeien. De vlag en wapen van Libië onder Gadddafi was al bijna het zelfde als die van de VAR!

Helaas zou Nasser nooit meemaken wat er van Gaddafi zou worden. Op 28 september 1970 kreeg hij een hartaanval, na een samenkomst van Arabische leiders. Nasser was een zware roker en had ook last van diabetes. Niemand wist dat hij al twee eerdere hart aanvallen had overleeft. Deze derde hart aanval werd hem fataal. De gehele Arabische wereld was in shock en rouw, Muammar Gaddafi kon zijn tranen niet verborgen houden, net als miljoenen Arabieren wereldwijd! 

Anwar El Sadat was vice president van de VAR onder Nasser. Na zijn dood werd hij door de Arabisch-Socialistische Unie gekozen als nieuwe president van de VAR. Sadat maakte een einde aan de Verenigde Arabische Republiek en hernoemde het land om in Arabische Republiek Egypte. Kort daarop kwamen hij en Gaddafi bijeen om te praten over Arabische eenheid. Ook de nieuwe Syrische leider; Hafez Al-Assad was erbij. Dit keer zou er geen spraken zijn van een eenheidsstaat, maar van een federatie. Een Federatie van Arabische Republieken!

De droom van Nasser leek werkelijkheid te worden. Op 1 september 1972 werd de Federatie van Arabische Republieken opgericht. De landen; Egypte, Syrië en Libië werden lid. Oorspronkelijk wou ook Sudan lid worden en ook Irak werd het lidmaatschap aangeboden. Maar door politieke verschillen bleven Sudan en Irak buiten de federatie. Uiteindelijk zouden juist de politieke ruzies tussen Sadat en Gaddafi voor de ondergang van de federatie zorgen!

Het begon als toen Gaddafi een eenheidsstaat wou vormen met Tunesië. Deze staat moest de naam; Arabische Islamistische Republiek dragen. Dit terwijl Libië al deel was van de Federatie van Arabische Republieken. Ook het revolutionaire gedrag van Gaddafi was storend voor de pragmatische Sadat. Gaddafi wou oorlog voeren tegen Israël en het wereldwijde imperialisme. Sadat wou liever vrede en stond ook open voor democratische ontwikkelingen in Egypte! 

Ook begon Gaddafi te praten over zijn ideale maatschappij, die hij Jamahiriya noemde. Hij beschreef zijn ideaal in het Groene Boekje. Sadat en zijn pragmatische Egyptenaren moesten niets weten van Gaddafi's Jamahiriya. Ook zijn dogmatisch anti-imperialisme was voor vele een doorn in het oog. Zelfs Nasser was niet zo revolutionair en anti-westers als Gaddafi was. In de Libische Arabische Republiek begon Gaddafi al in 1973 met zijn Jamahiriya transformatie. Zijn nieuwe staat moest een ''Staat van de massa's'' worden. Een natie bestuurd door volkscongressen. Deze volkscongressen moesten direct door het volk gekozen worden. Geen politieke partijen, geen ministers en geen elitaire politici. Dat was hoe Gaddafi zijn Jamahiriya propagandeerde. In werkelijkheid bleef hij de absolute leider van het land. Gaddafi's regime zou pas in oktober 2011 eindigen met zijn dood aan de hand van Libische rebellen!

Sadat begon ondertussen naar vrede met Israel en de VS te zoeken. Ondanks de politieke overwinningen tijdens de Yom Kippur Oorlog, was ook deze oorlog weer een militaire nederlaag. De Federatie van Arabische Republieken had veel soldaten en materiaal verloren.  In verhouding verloren ze 8.000 tot 10.000 soldaten, terwijl Israël slechts 3.000 soldaten verloor. Tussen 2.000 en 3.000 tanks werden verwoest, Israël verloor 400 tanks!

De oorlog was militair gezien een tweede nederlaag. Israël was gewoon beter getraind en bewapend. De Arabische landen hadden dan wel goed Sovjet materiaal. Echter de Israëliërs werden getraind direct door de Amerikanen. Ook missen de Arabieren, het militarisme dat de Amerikanen juist bezitten. De Staat Israël kon profiteren van miljarden aan dollars die elk jaar binnen kwamen. Ook waren veel Israëlische burgers afkomstig uit het buitenlands. Slechts zeer weinig waren al wonend in Palestina toen Israël in 1948 werd gesticht! 

Na deze Yom Kippur Oorlog had president Sadat van Egypte genoeg van de eeuwige oorlogen met Israël. Hij zocht contacten met de zionistische vijand, tot grote woedde van Gaddafi. In november 1977 bezocht Sadat als eerste Arabische leider het land van zijn vijand. Veel Arabieren waren woedend en de minachting voor de Egyptische president groeide. Want veel Arabieren erkennen de Staat Israël niet en beschouwen het land als een Joodse bezetting van Palestina!

In Libië besloot Gaddafi om een einde te maken aan het Libische lidmaatschap van de Federatie van Arabische Republieken. Hij hernoemde zijn land om in de Socialistische Volks Libisch Arabische Jamahiriya. Toen Libië de federatie verliet, zagen Sadat en Al-Assad geen heil meer in het panarabisme. Egypte en Syria hieven de federatie in december 1979 op. Ondertussen was in Iran een revolutie uitgebroken. De heersende Shah van Iran, sloeg op de vlucht en islamistische fundamentalisten werden de baas. Iran werd een islamistische republiek en verklaarde vijandig te staan tegenover het seculiere panarabisme van de Arabieren!

Het islamisme zou vanaf 1980 de geesten van veel Arabieren veroveren. Waarom? Omdat de heersende seculiere dictators niets gaven om de armen en de arbeidersklasse. De radicale islamisten doen veel aan sociale hulp, iets dat de seculiere overheden maar weinig deden. Hierdoor winnen ze een sterke machtsbasis onder de armen. Het is niet vreemd dat de radicale Hezbollah partij in Libanon het goed doet. Ook Hamas in de Palestijnse gebieden is heel populair. Voor 1980 hadden de islamieten weinig macht en invloed. Die invloed wonnen ze echter doordat de seculiere overheden steeds minder om de mensen gaven!

In 1981 werd president Sadat vermoord door islamistische militanten in het Egyptische leger. Dat had vooral ermee te maken dat Sadat een vredesverdrag had getekend met Israël en het land erkend had. Dat had veel kwaad bloed veroorzaakt bij de anti-zionistische Arabieren. Op 6 oktober 1981, tijdens een militaire parade, werd president Sadat beschoten. Hij overleefde de aanslag niet! 

Na zijn dood nam vice president; Muhammad Hosni El Sayed Mubarak de macht over. Deze luchtmacht officier wou van 1981 tot 2011 dictator van Egypte spelen. Mubarak maakte definitief een einde aan het panarabisme waar Nasser mee begonnen was. Hij privatiseerde de Egyptische economie en liet het kapitalisme weer toe. De armoede en de sociale ongelijkheid die hierdoor ontstonden zouden de basis leggen voor zijn eigen ondergang. In februari 2011 moest de bejaarde Mubarak afstand doen van de macht. Het Egyptische leger dwong hem hiertoe!

Nu in 2013 heeft de Moslim-Broederschap eindelijk de macht over Egypte gekregen. Waar Nasser in 1952 bang voor was is uitgekomen. De islamieten wonnen de vrije verkiezingen en namen bezit van de Arabische Republiek Egypte. Op dit moment beloven ze trouw te zijn aan de democratie, echter achter de schermen komen al berichten over machtsmisbruik en pogingen om de islamistische wetgeving volledig in te voeren. Nu de Syrische burgeroorlog de macht van de Ba'ath Partij in Syrië bedreigt, komt hoogst waarschijnlijk ook een einde aan de laatst pan-Arabische partij die nog aan de macht is!

De Revolutionaire Commando Raad in de jaren 50