De strijd in Afrika

Afrika, een rijk continent. Vol met rijkdommen die elke Afrikaan rijk en welvarend kan maken. Toch is het continent het armste van onze planeet. Armoede in Afrika is een standaard begrip. We zien elke dag op TV, de armoede waar veel Afrikaanse mensen in leven. Van de sloppenwijken van Nigeria en Zuid Afrika, tot de hongersnoden in Soedan en Somalië. De armoede in Afrika is vooral te danken aan het westerse imperialisme, dat tussen 1830 en 1975 bijna geheel Afrika in bezit had. Westerse landen, gedreven door kolonialisme en racisme, roofde in bijna 140 jaar het Afrikaanse continent leeg!  



Op de kaart hierboven is de wereld afgebeeld rond 1898. We zien dat landen zoals; Frankrijk en Groot Brittannië enorm veel Afrikaanse landen in bezit hadden. Alleen Ethiopië was in 1898 een onafhankelijk land en geen kolonie van een westerse grootmacht. Het Spaanse imperialisme was rond 1898 al vergaan. De Spaanse kolonies in Zuid Amerika hadden zich al losgerukt uit de klauwen van de Spaanse kroon.


Portugal had twee belangrijke kolonies in Afrika; Angola en Mozambique. België bezat het grote Congo dat van 1885 tot 1908 privé bezit was van koning Leopold 2. De Belgische koning was een wrede tiran die zeven miljoen Congolezen liet vermoorden. Deze mensen stierven door slavenarbeid en executies. Als de zwarte arbeiders niet snel genoeg werkte lieten de blanke imperialisten handen en benen afhakken. Zo zijn miljoenen gestorven. Pas in 1908 greep de Belgische overheid in en nationaliseerde Congo.


Het imperialistische Nederland had geen koloniën in Afrika, maar het Duitse Keizerrijk wel. Duitsland was in 1871 gesticht en had net als ander Europese landen, imperialistische ambities. Duitsland had twee kolonies in Afrika; Duits Oost Afrika, Duits Zuid West Afrika en Duits Cameroon. Deze kolonies bestonden van 1884 tot 1919. Duitsland verloor al haar Afrikaanse kolonies na de eerste wereld oorlog. De Franse en Britse imperialisten namen ze over!


De opkomst van de Sovjet-Unie had een grote invloed op de anti-koloniale vrijheidsstrijders. Vooral na 1945 versterkte de Sovjets hun invloed in Afrika. De Koude Oorlog tussen de westerse kapitalisten en de oosterse stalinisten was duidelijk te merken in Afrika. De anti-koloniale vrijheidsstrijders vonden hun heil bij de anti-imperialistische leer van de stalinisten. De blanke imperialistische heersers van Afrika vonden hun heil bij de anticommunistische; Verenigde Staten van Amerika. Dit was lastig voor de Amerikanen. Aan de ene kant was de Amerikaanse overheid tegen kolonialisme. Men kun dus niet zomaar de Europese landen steunen terwijl die hun koloniën gingen verdedigen tegen linkse rebellen. Aan de andere kant waren de plutocraten in de VS niet bereid om Afrika volledige onafhankelijkheid te gunnen. Wan dan zouden linkse groepen de macht grijpen en hun bezit nationaliseren!


In de jaren 50 werden verschillende linkse groepen gesticht om de blanke koloniale regimes te bevechten.



De Volksbeweging voor de Bevrijding van Angola is een linkse nationalistische partij. Opgericht in 1956 als een ''marxistisch leninistisch'' bevrijdingsleger. De MPLA vocht een bloedige strijd tegen het Portugese imperialisme en later tegen anticommunistische groepen. In 1990 liet de beweging het marxisme leninisme vallen en accepteerde men het kapitalisme. De MPLA bestuurd nog steeds Angola.

De Zuid West Afrikaanse Volksbeweging is in 1960 opgericht als verzetsbeweging tegen de Zuid Afrikaanse bezetting in Namibië. Tijdens de burgeroorlog in Angola vocht SWAPO aan de kant van de MPLA, maar had geen marxistisch leninistische ( stalinistische ) ideologie. In 1990 trok Zuid Afrika zich terug uit Namibië en SWAPO kwam aan de macht. De huidige partij is centrumlinks ingesteld!


Het Bevrijdingsfront van Mozambique is anno 2012 een sociaal democratische partij, maar tussen 1962 en 1992 steunde men het ''marxisme leninisme''. De FRELIMO is de linkse nationalistische partij van Mozambique en bevocht het Portugese imperialisme. Tussen 1974 en 1992 vochten ze tegen anticommunistische groepen die gesteund werden door de Verenigde Staten van Amerika.


Het Afrikaans Nationaal Congres ook wel ANC, is de leidende partij van Zuid Afrika. Maar tussen 1912 en 1990 vocht het een bloedige strijd tegen de blanke heersers van het land. Het ANC werd in 1990 legaal en won de verkiezingen vier jaar later. Hoewel de partij ooit radicaal socialistisch dacht, besloot Nelson Mandella om niet het socialisme in te voeren. Het ANC koos voor de sociaal democratie en later voor het neoliberalisme. Hierdoor bleef Zuid Afrika een kapitalistische natie tot grote vreugde van westerse landen!


De Zimbabwaanse Afrikaanse Nationale Unie - ZANU was de linkse nationalistische beweging tegen de blanke heersers in Rhodesië/Zimbabwe. ZANU vocht een bloedige strijd tegen de racistische overheid, die gesteund werd door Zuid Afrika en de Verenigde Staten van Amerika. Echter in 1979 kwam er vrede en gingen blanken en zwarten samenwerken. Robert Mugabe werd in 1980 gekozen tot eerste president van Zimbabwe. ZANU fuseerde met Zimbabwaanse Afrikaanse Volks Unie en zo omstond ZANU-PF ( Zimbabwaanse Afrikaanse Nationale Unie - Patriottistisch Front ). Anno 2012 is ZANU-PF gedegenereerd in dat waar ze ooit tegen vochten. ZANU-PF is een dictatoriale racistische partij geworden, die blanke mensen minacht en die op dictatoriale wijze Zimbabwe bestuurd. Robert Mugabe, ooit de held van Zimbabwe is nu een paranoïde dictator die zijn volk tot hongersnood dreef!  


Het marxisme leninisme werd door veel bewegingen gesteund. Echter dat zelfde marxisme leninisme werd net zo snel weer verworpen als het werd aangenomen. Toen de Unie van Socialistische Sovjet Republieken uit elkaar viel in 1991, lieten bijna alle bewegingen in Afrika het marxisme leninisme vallen. Van de MLPA tot FRELIMO, allemaal acepteerde ze het kapitalisme als nieuwe dogma. Daarom heerst nu zoveel armoede en ongelijkheid in Afrika. De oude verzetsbewegingen zijn meestal nog steeds aan de macht. Maar nu volgen ze trouw de wetten van het IMF en de Wereldbank!

Strijd, Solidariteit, Socialisme

Strijd, Solidariteit, Socialisme