De neoliberale ellende van Rutte en Samsom

Het is zover, het neoliberale kabinet Mark Rutte 2 is er. Voor de werkende klasse heeft Mark Rutte heel veel aanvallen op hun levenstandaard voorbereid. Trots naast hem de asociaal democraat; Diedriek Samsom, waar veel mensen tactisch op stemde om de VVD buitenboord te houden. Ondanks alle waarschuwingen over de ware aard van de PvdA, stemde men toch massaal op de Partij van de Asocialen. Wel nu is Mark Rutte weer premier en samen met de PvdA zal hij keiharde neoliberale politiek voeren! 

Laten we eens kijken naar de plannen van dit kabinet, dat Nederland sterker en socialer moest maken volgens PvdA propaganda tijdens de verkiezingen! 

Ziektekostenpremie wordt inkomensafhankelijk, afschaffen zorgtoeslag. Voor mensen met een minimumloon zal dat niet veel schelen, maar mensen met een modaal salaris kan dit nadelig uitpakken! 

Na 6, in plaats van 12, maanden, moet iemand in de WW al alle soorten werk aannemen. Dan kan hij niet meer wachten op 'passende arbeid'. Moderne slavernij. Geen vrije keuzen meer maar dwang van de overheid! 

De kinderbijslag voor kinderen van 6 t/m 17 jaar gaat in drie jaar tijd omlaag naar het bedrag voor kinderen van 0 t/m 5 jaar. Mark Rutte en Diedrik Samsom denken dat kinderen tussen 6 en 17 jaar, net zo veel kosten als 0 tot 5 jarigen. Dat wordt leuk voor een arbeidersgezin met twee kinderen, waar papa en mama beidde net modaal verdienen!  

Hoogste belastingtarief gaat van 52 naar 49 procent, derde schijf van 42 naar 38 procent. In 1990 was het hoogste belastingtarief nog 60%. In 23 jaar hoeven de top rijken dus 21% minder belasting te betalen, dankzij VVD-PvdA kabinetten. 

AOW-leeftijd versneld verhogen tot 66 in 2018 en 67 jaar in 2021. Zal lastig worden voor veel ouderen. De kapitalisten staan niet te springen om ouderen in dienst te houden. Ze zijn door hun ouderdom langzamer en kosten hierdoor meer tijd en dus geld. 

Er komt een sociaal leenstelsel voor studenten. Studenten moeten lenen voor hun studie. Dat houdt in dat vele naast hun studie een baan moeten zoeken en dan nog met een hoge schuld eindigen.  Rijke jongeren hoeven zich geen zorgen te maken. Want 3000 euro per kind betaald de rijken best wel. Voor jongeren uit arbeidersgezinnen betekend dit lenen en eindigen met een hoge schuld. 

De gratis schoolboeken op de middelbare school worden afgeschaft. Dat houdt in dat ouders nog meer kosten kwijt zijn aan hun kinderen. 

Holland Casino wordt onder voorwaarden verkocht: Gokken zal straks geen inkomsten meer opleveren voor de overheid. De gok kapitalisten zullen in de rei staan om de Holland Casino's over te nemen! 

Uit het akkoord blijkt dat de VVD goed heeft onderhandeld. Rutte moet zich op onderdelen aanpassen maar hoeft geen fundamenteel andere koers te varen, de lijn blijft klassiek neoliberaal. Geen verhoging van de belastingen voor de rijken ( juist verlaging ), geen hogere bijdragen van de grote bedrijven. Nee het normale volk moet bloeden, zo ziet Mark Rutte dat. De peilingen geven al aan dat de regeringspartijen 10 zetels verloren hebben. Eens kijken hoeveel linkse stemmers nog PvdA willen stemmen na vier jaar Rutte 2! 

De media

De media in een kapitalistisch land kiest nooit de kant van de arbeidersbeweging. De staatsmedia zal de heersende politieke partijen napraten en de commerciële media praat het kapitalisme goed. In landen zoals Nederland is de commerciële media de dominerende media. Zenders zoals; SBS6, de RTL zenders, Net5, Veronica en verder worden veel bekeken. 

RTL Nieuws is de commerciële concurrent van NOS Journaal. Toch is er weinig verschil tussen RTL Nieuws en NOS Journaal. Dat is logisch want beidde zenders zijn burgerlijk ingesteld. Met burgerlijk wordt niet de burgers bedoeld, maar bourgeoisie. Deze bourgeoisie bezit de media. In Italië bezit Silvio Berlusconi 2/3 van alle media in het land. Zijn media zorgt ervoor dat zijn politieke partij, positief wordt neergezet. Zijn media vergiftigd het volk met kapitalistische propaganda en sensatie journalistiek. 

In Nederland is de media ook in bezit van deze bourgeoisie. RTL is bezit van het Duitse mega media imperium; Bertelsmann SE & Co. Deze Duitse media kapitalisten hebben een eigen vermogen van 15,3 miljard ( berekend in 2009 ). SBS6 is samen met Net5 en Veronica eigendom van het Finse; Sanoma. Dit media imperium heeft een eigen vermogen van 6 miljard euro. 

Kort gevat: De Duitse en Finse kapitalisten bezitten onze media. Voor ons revolutionair socialisten maakt het niets uit of het nu Nederlandse of buitenlandse kapitalisten zijn. Feit is wel dat deze media imperialisten, de macht hebben over onze media. Zij bepalen wat er gebeurd met zenders zoals RTL, SBS6, Net5 en Veronica. De meeste mensen geven daar niets om. Ze weten vermoedelijk niet eens dat onze tv zenders eigendom zijn van buitenlandse media imperialisten.   

Naast deze commerciële zenders, zijn er ook de publieke zenders. Deze zijn eigendom van de gemeenschap. Voordat de televisie standaard in elke huiskamer stond had je verschillende radio omroepen. Toen de tv kwam gingen deze ook tv programma uitzender op de publieke zenders. Deze omroepen bestaan nog steeds, maar hebben hun politieke ideologie grotendeels overboord geworpen. 

- AVRO ( Algemene Verenigde Radio Omroep ) de liberale omroep 
- EO ( Evangelische Omroep )  de strengere christelijke omroep
- KRO ( Katholieke Radio Omroep ) de katholieke omroep 
- NCRV ( Nederlandse Christelijke Radio Vereniging ) de protestantse omroep  
- VARA ( Verenigde Arbeiders Radio Amateurs ) oorspronkelijk socialistisch van aard
- VPRO ( Vrijzinnige Protestantse Radio Omroep ) liberale protestantse omroep

De VARA was vele jaren de radio/tv omroep voor de arbeidersklasse. Echter het socialistische gedachtegoed verdween al snel. Anno 2012 is de VARA meer populistisch bezig en betaald haar presentatoren ver boven het modale inkomen van de Nederlandse arbeider. Een rechts populistische omroep is POWNED. Deze omroep beweert tegen de politieke elite te zijn en is niet bang om mensen lastige vragen te stellen. In werkelijkheid gaat het puur om sensatie. POWNED noemt bijvoorbeeld demonstranten ''gewelddadig'' omdat het bij demonstraties vaak tot conflicten komt met de politie. Alleen omdat sommige demonstranten met stenen gooien en de politie aanvallen, noemt POWNED alle demonstranten ''gewelddadig''. Mensen die Palestina steunen zijn antisemieten in de ogen van POWNED, zo werd ook Gretta Duisenberg een antisemiet genoemd door de sensatie journalisten! 

In de Verenigde Staten van Amerika lijkt de media heel vrij te zijn. In werkelijkheid zijn alle tv zenders, radio stations en kranten, eigendom van drie grote media imperiums. Deze zijn: 

- News Corporation
- The Walt Disney Company  
- Time Warner 

Deze drie media imperiums bezitten de gehele Amerikaanse media. Alle grote kranten, tv stations en radio zenders zijn eigendom van deze drie. Het rechtse Fox News bijvoorbeeld is eigendom van News Corporation van Rupert Murdoch. Newline Cinema van de Lord of the Rings films is eigendom van Time Warner. Disney bezat ook Fox Kids in Nederland, later hernoemd in Jetix en anno 2012 Disney XD. 

In Venezuela is vele jaren een flinke media strijd aan de gang tussen de linkse regering van Hugo Chavez en de rechtse media. De media in Venezuela bestaat uit acht televisie stations. Van deze acht zenders zijn zeven in handen van de bourgeoisie. De kapitalistische media speelde een belangrijke rol tijdens de staatsgreep van 2002. Toen brulde ze dat het volk anti-Chavez was en dat de president terecht afgezet was. Grote leugens, want het volk was juist pro-Chavez en ging massaal de straat op. Ondanks verschillende pogingen om Chavez negatief neer te zetten, bleef het volk de linkse president steunen. Ook nadat Hugo Chavez weer aan de macht gezet werd, hield de kapitalistische media niet op met leugens verspreiden. Tijdens de verkiezingen van 2012, stonden zeven van de acht tv stations aan de kant van de rechtse oppositie! 

Dat is het probleem in een kapitalistische democratie. De media die prive bezit is, zal altijd het kapitalisme steunen. Want de eigenaren van radio en tv stations halen winsten uit reclames en andere bronnen van inkomen. Het socialisme is antikapitalistisch en is tegen het privé bezit van de media. Revolutionair socialisten willen dat de media eigendom is van iedereen en dat elke groep ervan gebruik kan maken. Wij willen niet dat de staat een monopolie krijgt op de berichtgeving, nee! Wij willen een democratische media, waarin niet de mensen met het meeste geld bepalen wat er op tv komt. Onder het kapitalisme bepalen de eigenaars en aandeelhouders wat wij zien en horen op radio en tv! 

De strijd in Mozambique 1977-1992

De Republiek Mozambique is één van de armste landen in zuid oost Afrika. Tot 1975 was dit land een kolonie van Portugal. De Portugezen waren sinds 1498 de baas over het gebied dat tegenwoordig Mozambique heet. Tussen 1977 en 1992 woedde een felle strijd tussen de links nationalistische FRELIMO en de rechts nationalistische RENAMO. FRELIMO werd gesteund door de Sovjet-Unie en RENAMO kreeg steun van Rhodesië ( tot 1979 ) en Zuid Afrika!

Portugal was een conservatieve dictatuur sinds de eerste wereld oorlog. Linkse partijen waren verboden en de Nationale Unie domineerde de politiek. In 1958 was admiraal; Américo de Deus Rodrigues Tomá gekozen tot president van het land. Hij diende onder de rechtse; António de Oliveira Salazar, die de conservatieve dictatuur in Portugal had gesticht in de jaren 30!

Salazar was een anticommunist en een felle tegenstander van alle linkse ideologieën. Hij verbood de Socialistische Partij en de Communistische Partij. Alle rechtse partijen werden verenigd in de Nationale Unie. Hoewel hij sympathie had met de nazi's, koos Portugal geen kant tijdens de tweede wereld oorlog. Salazar was geen fascist en had niets met de echte fascisten in Portugal!

Na de oorlog kreeg Portugal steun van West Europese landen. Dat Salazar andersdenkenden liet opsluiten deed de West Europese landen weinig. Anticommunisme was belangrijker dan mensenrechten voor landen zoals Frankrijk, Groot Brittannië en West Duitsland. Zeker voor West Duitsland waar Konrad Adenauer linkse mensen liet berechten door ex-nazi rechters!

In Tanzania werd in 1962, het Bevrijdingsfront van Mozambique gesticht. De Verenigde Republiek Tanzania stond positief tegenover de linkse nationalisten van FRELIMO. Net als veel Afrikaanse vrijheidsstrijders was het marxisme leninisme een secondaire ideologie, het primaire doel was de onafhankelijkheid van hun land. Het internationalisme had minder prioriteit! 

De gewapende strijd tussen het conservatieve Portugal en de linkse rebellen duurde van 1962 tot 1975. In die strijd stierven 20.000 rebellen en 3.500 Portugese soldaten. 50.000 burgers werden gedood. Na bijna 13 jaar van strijd werd de conservatieve dictatuur in Portugal omver geworpen. De linkse militaire junta maakte een einde aan het kolonialisme en trok alle soldaten uit Mozambique en Angola terug! 

FRELIMO greep haar kans en stichtte op 25 juni 1975, de Volksrepubliek Mozambique. De nieuwe staat werd een stalinistische volksrepubliek en verbood alle politieke partijen. Leider van het land werd Samora Moisés Machel, die zijn critici liet oppakken en vermoorden. De nieuwe volksrepubliek onteigende Portugese grootgrondbezitters en collectiviseerde de economie volgens Sovjet voorbeeld. Dit stootte op verzet bij veel traditionele mensen, die niets zagen in de progressieve koers van Machel!

Als reactie op de revolutionaire overheid stichtte de inlichtingendienst van Rhodesië met steun van het racistische Zuid Afrika; het Mozambique Nationaal Verzet. RENAMO werd een conservatieve anticommunistische verzetsbeweging, gesteund door Rhodesië en Zuid Afrika. Twee jaar na de onafhankelijkheid begon RENAMO met het verzet. Met geld en wapens vielen ze dorpen binnen en pleegde daar vreselijke misdaden. Ook saboteerde ze spoorwegen en vielen scholen en ziekenhuizen aan. Kinderen werden ook gebruikt door de RENAMO rebellen. Die werden dan uit hun dorpen ontvoert en moesten vechten tegen de overheid. Deze kindersoldaten hebben nog steeds grote trauma's!   

De reactie van de overheid was hard. FRELIMO trad autoritair op tegen iedereen die kritiek op hun stalinistisch beleid had. Sympathisanten van RENAMO werden opgepakt en vaak meteen vermoord. Wie anticommunistisch dacht werd neergezet als ''contrarevolutionair'' en als ''vijand van het volk'' vervolgd!

Hoewel de conservatieven in de VS poogde om RENAMO te steunen, deed de Amerikaanse overheid dat niet. Anders dan in Angola stond Amerika niet 100% aan de kant van RENAMO. Toch steunde Amerika via hun steun aan Rhodesië en Zuid Afrika ook RENAMO. West Duitsland steunde RENAMO ook, vooral door hun anticommunisme!

De werkende klasse in Mozambique was puur marxistisch gezien helemaal niet klaar voor een socialistische samenleving. De Portugese bezetters hadden het volk dom gehouden en de massa's hadden weinig kennis over politieke zaken. FRELIMO had dus de taak om de massa's te voorzien van onderwijs. Door de burgeroorlog was dit echter niet altijd mogelijk. De bevolking van Mozambique wist niet beter dan onderdrukking en bezetting. Het marxisme leninisme sprak weinigen aan, vooral omdat de mensen doodgewoon niets van marxistische politiek begrepen. Ook de dictatoriale houding van FRELIMO zorgde ervoor dat veel arbeiders liever hun mond hielden en meededen, zonder echt te leren van Marx en Lenin! 

In de jaren 80 begon de revolutionaire overheid af te zien van de planeconomie. Samora Moisés Machel had voor zijn dood in 1986, al genoeg van de Russische bemoeienis in zijn land. Hij stierf tijdens een vliegtuig ongeluk in Zuid Afrika, toen zijn Tu-134 neer stortte. Sommigen zeggen dat de Sovjet-Unie of Zuid Afrika achter het ongeluk zat. Anderen zeggen dat de Russische bemanning schuld draagt. Die zouden niet goed hebben opgelet tijdens de vlucht!   

Machel werd opgevolgd door Joaquim Alberto Chissano. Deze hervormde de grondwet van Mozambique in 1989. De nieuwe democratische grondwet maakte een einde aan de eenpartijstaat. Toch weigerde RENAMO om de strijd te staken. Dus vroeg Chissano om hulp bij de Verenigde Naties. Die stuurde soldaten om de vredesonderhandelingen te steunen. In 1992 werd met VN hulp een vredesverdrag getekend tussen FRELIMO en RENAMO. In drie jaar had FRELIMO een transformatie ondergaan. De revolutionaire partij van 1962-1990 was nu een pragmatische sociaal democratische partij, die zich open stelde voor het kapitalisme en de vrije markt! 

Maar om de transformatie van een revolutionaire partij in een kapitalistische partij, goed af te sluiten moest FRELIMO haar geschiedenis opnieuw herschrijven. Alle verwijzingen naar Marx en Lenin verdwenen, alsof FRELIMO nooit marxistisch leninistisch was geweest. De strijd voor een socialistisch Mozambique werd nu de strijd voor een onafhankelijk Mozambique genoemd in de geschiedenisboeken van de partij!

De eerste vrije verkiezingen werden in 1994 gehouden. FRELIMO heeft elke verkiezing sinds die tijd gewonnen. Sommigen twijfelen of Mozambique wel een democratie is. De bestuurlijke elite in het land bestaat voor bijna 100% uit FRELIMO leden. RENAMO is nu een rechtse partij en is nooit gestraft voor haar misdaden tijdens de burgeroorlog. Er wordt vermoed dat 1.000.000 mensen gedood zijn in de strijd tussen FRELIMO en RENAMO! 

Sinds de eerste verkiezingen is veel veranderd. FRELIMO moedigt het volk van Mozambique aan om zich open te stellen voor buitenlandse ''investeerders''. De bestuurlijk elite belooft de kapitalistische landen, dat ze alles zullen doen om bedrijven makkelijk toegang te geven tot de arbeidsmarkt. Zo diep is FRELIMO gezakt! 

De Volksrepubliek China is nu de tweede grote handelsparther van het land. China ''investeerde'' in 2010 meer dan tien miljard dollar. Elke tweede autoweg in het land wordt door Chinees geld gebouwd. Maar de Volksrepubliek China heeft geen solidaire bedoelingen. China wil de grondstoffen van Mozambique en krijgt door haar goede contacten met FRELIMO een monopolie op alle markten in het land. De Chinezen geven niets om hun eigen arbeiders, laat staan de arbeiders van een straatarm Afrikaans land! 

In 1990 werd het land hernoemt in Republiek Mozambique. Alle verwijzingen naar haar revolutionair verleden zijn uitgewist. Alleen op de vlag en het embleem zie je de restanten van de ''socialistische'' periode. De AK-47 en de schoffel, nog steeds verenigd onder de opkomende zon en de rode ster! 

De strijd in Angola 1974-2002

Angola was een Portugese kolonie. In 1575 stichtte Portugese imperialisten een kolonie in het gebied dat nu Angola heet. Bijna 400 jaar heerste het kolonialisme van de Portugezen. Ook na de tweede wereld oorlog bleven de blanken in Angola. Portugal was een rechtse conservatieve dictatuur en onderdrukte elke anti-koloniaal geluid. Dat kwam de anticommunistische Amerikanen goed uit. Portugal stelde zich anticommunistisch op en was een goede bondgenoot van de VS. 

De Volksbeweging voor de Bevrijding van Angola ontstond in 1956. Vijf jaar later begon de strijd om onafhankelijkheid. In het bloedige conflict tussen de linkse rebellen van de MLPA en de conservatieve Portugese dictatuur stierven 25.000 vrijheidsstrijders. 

Naast de linkse MPLA vocht ook het Nationaal Bevrijdingsfront van Angola tegen Portugal. Het probleem was echter dat het FNLA een rechtse houding had. De twee groepen kregen al snel conflicten. Die conflicten liepen hoog op, want de MLPA wou een ''socialistisch'' Angola terwijl de FNLA een antisocialistisch Angola wou. 

De leidende ideologie van zowel de MLPA en FNLA was het nationalisme en onafhankelijkheid. Echter naast dat nationalisme speelde de twee grote wereld ideologieën een grote rol. De MLPA streefde het stalinisme na ( socialisme in eigen land ), de FNLA streefde een christelijk conservatief Angola na. 

Na 14 jaar van bloedige oorlog, omstond in Portugal een revolutie. De rechtse dictatuur werd afgezet en een linkse militaire junta nam de macht over. De linkse militairen in Portugal gaven Angola haar onafhankelijkheid. Aangezien de MLPA de sterkste groep was, nam die dan ook de macht over. Volgens stalinistische richtlijnen werd een eenpartijstaat uitgeroepen  Het land kreeg de naam; Volksrepubliek Angola. 

FNLA was natuurlijk niet blij dat de linkse nationalisten aan de macht waren. Het leger van de rechtse nationalisten bestond uit 2000 soldaten en kreeg steun van 120 Portugese huurlingen die anticommunistisch waren. Het rechtse regime van Mobutu in Zaire stuurde 1200 soldaten naar Angola om het FNLA te helpen tegen de MLPA. 

Op datzelfde moment stuurde Fidel Castro, 188 Cubaanse soldaten naar Angola. Dit waren de eerste soldaten die Cuba zou sturen om de MLPA te helpen. Ze waren net op tijd voor de slag om Quifangondo. Op 10 november 1975, twee uur voordat de MLPA de geboorte van de Volksrepubliek Angola bekend maakte, viel de anticommunistische coalitie aan! 

De slag om Quifangondo was de eerste slag in de Angolaanse burgeroorlog die tot 2002 zou duren. De slag was een grote overwinning voor de MLPA en Cuba. Slechts één soldaat van de MLPA stierf, de Cubanen hadden slechts twee gewonden. Aan de FNLA kant waren honderden doden en gewonden. Blijkbaar was de aanval slecht gecoördineerd. Het was de FNLA niet gelukt om door te rukken naar de hoofdstad om de onafhankelijkheid tegen te houden. 

Door deze nederlaag raakte het FNLA verzwakt en zou geen belangrijke rol meer spelen in de komende burgeroorlog. Maar een ander anticommunistisch leger stond klaar om de rol van het FNLA over te nemen. De Unie voor de Totale Onafhankelijkheid van Angola was de tweede anticommunistische groep van het land. UNITA was rechts nationalistisch en fel tegen linkse idealen. In 1966 was UNITA opgericht door Jonas Malheiro Savimbi, deze man stelde zich pro-Amerikaans op. Voor de CIA was hij de perfecte kandidaat om een anticommunistisch Angola te leiden. Amerika steunde Savimbi daarom met wapens en met adviseurs. 

UNITA werd ook gesteund door het racistische Zuid Afrika. Savimbi vond het blijkbaar geen probleem om zaken te doen met blanke racisten, die in eigen land zijn zwarte broeders en zusters onderdrukte. Zijn haat tegen het communisme was blijkbaar sterker dan zijn haat tegen racisten!

Terwijl de stalinistische wereld de kant van de MPLA koos, stond de maoistische kant aan de zijde van de rechtse FNLA. Waarom Mao Zedong koos om het FNLA te steunen is vreemd. Het FNLA heeft een burgerlijk karakter en was niet eens socialistisch ingesteld. Toch steunde de Volksrepubliek China het FNLA nog vele jaren. Misschien is dat wel de rede waarom deze beweging kon overleven. Want rond 1990 had het FNLA nog maar 7.000 strijders, vergelijk dat met de 65.000 strijders van UNITA! 

Maoistische groepen waren dan ook woest toen Cuba soldaten naar Angola stuurde. Ze noemde Fidel Castro een pion van het Sovjet ''sociaal imperialisme''. Cubaanse soldaten waren in maoistische ogen ''bezetters'' die een ''sociaal imperialistisch'' regime hielpen! Wel heel vreemd aangezien het FNLA geen revolutionaire ideologie bezat. 

Maar was de MPLA dan echt socialistisch bezig? Nee, de overheid van Angola was niet socialistisch. Er waren geen democratische arbeiders raden en geen vrijheid van meningsuiting. Natuurlijk is het logisch dat je tijdens een burgeroorlog vrijheden moet beperken. Je kunt de vijand geen spreek ruimte geven. Maar de MPLA pakte iedereen op die een ''contrarevolutionair'' genoemd werd. Ook kritische arbeiders en boeren konden opgepakt worden. De Volksrepubliek Angola was een stalinistische staat die op bureaucratisch centralisme werkte. Het parlement was nutteloos, aangezien de partijleiding van de MPLA alle besluiten nam! 

De westerse overheden waren niet bereid om de MPLA te erkennen. Daarom organiseerde verschillende linkse groepen, actiecomités om de Volksrepubliek Angola te erkennen. Pas rond 1990 wou de westerse wereld Angola erkennen. De Sovjet-Unie en Cuba waren de grootste bondgenoten en erkende het land meteen in 1975. Cuba heeft tot 1990 bijgedragen aan de strijd tegen de UNITA en het FNLA.

De val van het stalinisme in 1989 en de neergang van de Sovjet-Unie, betekende het einde voor de marxistisch leninistische ideologie binnen de MPLA. De leiding liet zich overtuigen dat het kapitalisme beter was dan het socialisme. Dus adopteerde de partijleiding de sociaal democratie, dat ze democratisch socialisme noemde. Met steun van de VN werd een staak het vuren getekend tussen MPLA en UNITA. Er kwamen vrije verkiezingen in Angola. 

Het werd een spannende strijd tussen MPLA en UNITA. Uiteindelijk was de uitslag als volgt: 

Candidate	Party	Votes	%
José Eduardo dos Santos	MPLA	1,953,335	49.57
Jonas Savimbi	UNITA	1,579,298	40.07
António Alberto Neto	Angolan Democratic Party	85,249	2.16
Holden Roberto	FNLA	83,135	2.11
Honorato Lando	Liberal Democratic Party of Angola	75.789	1.92
Luís dos Passos	Democratic Renewal Party	58,121	1.47
Bengui Pedro João	Social Democratic Party	38,243	0.97
Simão Cacete	Front for Democracy	26,385	0.67
Daniel Chipenda	Independent	20,845	0.52
Anália de Victória Pereira	Liberal Democratic Party	11,475	0.29
Rui Pereira	Social Renewal Party	9,208	0.23
Invalid/blank votes		460,455
Total		4,401,339	100

De MPLA won de verkiezingen, maar UNITA leider Jonas Savimbi erkende de uitslag niet. Volgens hem was er fraude gepleegd. Dus gaf hij UNITA het bevel om verder te vechten. De burgeroorlog ging dus door. Echter zonder steun van Zuid Afrika en de VS, moest Savimbi ergens zijn geld vandaan halen. Hij besloot bloed diamanten te gaan verkopen. Dat bracht hem heel veel geld op. Hierdoor kon UNITA doorvechten tegen de MPLA. 

Die hernoemde het land om in Republiek Angola en herschreven hun eigen geschiedenis. Alle verwijzingen naar het marxisme leninisme werden verwijderd. De MPLA werd als nationaal bevrijdingsleger neergezet en niet meer als strijder voor een socialistische toekomst. Met nationalistische teksten probeert de MPLA de mensen af te leiden van het keiharde feit, dat ze het kapitalisme weer toe lieten! 

Twaalf jaar later lukte het de MPLA overheid om UNITA leider  Jonas Savimbi te doden. Hiermee kwam een einde aan de bloedige burgeroorlog die meer dan 500.000 levens kostte. UNITA ging akkoord met het vredesvoorstel en werd een rechtse politieke partij.  

Anno 2012 is Angola een arm land. De restanten van de burgeroorlog zijn nog goed te zien. De Volksbeweging voor de Bevrijding van Angola heerst nog steeds. Elke verkiezing wordt door de MPLA gewonnen. Sommigen twijfelen of Angola wel een eerlijke democratie is. Corruptie is dagelijks aanwezig en de armoede ook. De nu kapitalistische MPLA doet er niets aan. Voor hun is het belangrijker dat buitenlandse ''investeerders'' naar Angola komen. Daarom moeten de lonen laag zijn en de belastingen ook! Ja de MPLA heeft goed geleerd van het IMF en de Wereldbank. 

Voor ons revolutionair socialisten is maar één woord voldoende om de MPLA te omschrijven: 

VERRADERS! 

De strijd in Afrika

Afrika, een rijk continent. Vol met rijkdommen die elke Afrikaan rijk en welvarend kan maken. Toch is het continent het armste van onze planeet. Armoede in Afrika is een standaard begrip. We zien elke dag op TV, de armoede waar veel Afrikaanse mensen in leven. Van de sloppenwijken van Nigeria en Zuid Afrika, tot de hongersnoden in Soedan en Somalië. De armoede in Afrika is vooral te danken aan het westerse imperialisme, dat tussen 1830 en 1975 bijna geheel Afrika in bezit had. Westerse landen, gedreven door kolonialisme en racisme, roofde in bijna 140 jaar het Afrikaanse continent leeg!  

Op de kaart hierboven is de wereld afgebeeld rond 1898. We zien dat landen zoals; Frankrijk en Groot Brittannië enorm veel Afrikaanse landen in bezit hadden. Alleen Ethiopië was in 1898 een onafhankelijk land en geen kolonie van een westerse grootmacht. Het Spaanse imperialisme was rond 1898 al vergaan. De Spaanse kolonies in Zuid Amerika hadden zich al losgerukt uit de klauwen van de Spaanse kroon.

Portugal had twee belangrijke kolonies in Afrika; Angola en Mozambique. België bezat het grote Congo dat van 1885 tot 1908 privé bezit was van koning Leopold 2. De Belgische koning was een wrede tiran die zeven miljoen Congolezen liet vermoorden. Deze mensen stierven door slavenarbeid en executies. Als de zwarte arbeiders niet snel genoeg werkte lieten de blanke imperialisten handen en benen afhakken. Zo zijn miljoenen gestorven. Pas in 1908 greep de Belgische overheid in en nationaliseerde Congo.

Het imperialistische Nederland had geen koloniën in Afrika, maar het Duitse Keizerrijk wel. Duitsland was in 1871 gesticht en had net als ander Europese landen, imperialistische ambities. Duitsland had twee kolonies in Afrika; Duits Oost Afrika, Duits Zuid West Afrika en Duits Cameroon. Deze kolonies bestonden van 1884 tot 1919. Duitsland verloor al haar Afrikaanse kolonies na de eerste wereld oorlog. De Franse en Britse imperialisten namen ze over!

De opkomst van de Sovjet-Unie had een grote invloed op de anti-koloniale vrijheidsstrijders. Vooral na 1945 versterkte de Sovjets hun invloed in Afrika. De Koude Oorlog tussen de westerse kapitalisten en de oosterse stalinisten was duidelijk te merken in Afrika. De anti-koloniale vrijheidsstrijders vonden hun heil bij de anti-imperialistische leer van de stalinisten. De blanke imperialistische heersers van Afrika vonden hun heil bij de anticommunistische; Verenigde Staten van Amerika. Dit was lastig voor de Amerikanen. Aan de ene kant was de Amerikaanse overheid tegen kolonialisme. Men kun dus niet zomaar de Europese landen steunen terwijl die hun koloniën gingen verdedigen tegen linkse rebellen. Aan de andere kant waren de plutocraten in de VS niet bereid om Afrika volledige onafhankelijkheid te gunnen. Wan dan zouden linkse groepen de macht grijpen en hun bezit nationaliseren!

In de jaren 50 werden verschillende linkse groepen gesticht om de blanke koloniale regimes te bevechten.

De Volksbeweging voor de Bevrijding van Angola is een linkse nationalistische partij. Opgericht in 1956 als een ''marxistisch leninistisch'' bevrijdingsleger. De MPLA vocht een bloedige strijd tegen het Portugese imperialisme en later tegen anticommunistische groepen. In 1990 liet de beweging het marxisme leninisme vallen en accepteerde men het kapitalisme. De MPLA bestuurd nog steeds Angola.

De Zuid West Afrikaanse Volksbeweging is in 1960 opgericht als verzetsbeweging tegen de Zuid Afrikaanse bezetting in Namibië. Tijdens de burgeroorlog in Angola vocht SWAPO aan de kant van de MPLA, maar had geen marxistisch leninistische ( stalinistische ) ideologie. In 1990 trok Zuid Afrika zich terug uit Namibië en SWAPO kwam aan de macht. De huidige partij is centrumlinks ingesteld!

Het Bevrijdingsfront van Mozambique is anno 2012 een sociaal democratische partij, maar tussen 1962 en 1992 steunde men het ''marxisme leninisme''. De FRELIMO is de linkse nationalistische partij van Mozambique en bevocht het Portugese imperialisme. Tussen 1974 en 1992 vochten ze tegen anticommunistische groepen die gesteund werden door de Verenigde Staten van Amerika.

Het Afrikaans Nationaal Congres ook wel ANC, is de leidende partij van Zuid Afrika. Maar tussen 1912 en 1990 vocht het een bloedige strijd tegen de blanke heersers van het land. Het ANC werd in 1990 legaal en won de verkiezingen vier jaar later. Hoewel de partij ooit radicaal socialistisch dacht, besloot Nelson Mandella om niet het socialisme in te voeren. Het ANC koos voor de sociaal democratie en later voor het neoliberalisme. Hierdoor bleef Zuid Afrika een kapitalistische natie tot grote vreugde van westerse landen!

De Zimbabwaanse Afrikaanse Nationale Unie - ZANU was de linkse nationalistische beweging tegen de blanke heersers in Rhodesië/Zimbabwe. ZANU vocht een bloedige strijd tegen de racistische overheid, die gesteund werd door Zuid Afrika en de Verenigde Staten van Amerika. Echter in 1979 kwam er vrede en gingen blanken en zwarten samenwerken. Robert Mugabe werd in 1980 gekozen tot eerste president van Zimbabwe. ZANU fuseerde met Zimbabwaanse Afrikaanse Volks Unie en zo omstond ZANU-PF ( Zimbabwaanse Afrikaanse Nationale Unie - Patriottistisch Front ). Anno 2012 is ZANU-PF gedegenereerd in dat waar ze ooit tegen vochten. ZANU-PF is een dictatoriale racistische partij geworden, die blanke mensen minacht en die op dictatoriale wijze Zimbabwe bestuurd. Robert Mugabe, ooit de held van Zimbabwe is nu een paranoïde dictator die zijn volk tot hongersnood dreef!  

Het marxisme leninisme werd door veel bewegingen gesteund. Echter dat zelfde marxisme leninisme werd net zo snel weer verworpen als het werd aangenomen. Toen de Unie van Socialistische Sovjet Republieken uit elkaar viel in 1991, lieten bijna alle bewegingen in Afrika het marxisme leninisme vallen. Van de MLPA tot FRELIMO, allemaal acepteerde ze het kapitalisme als nieuwe dogma. Daarom heerst nu zoveel armoede en ongelijkheid in Afrika. De oude verzetsbewegingen zijn meestal nog steeds aan de macht. Maar nu volgen ze trouw de wetten van het IMF en de Wereldbank!

Linkse jongeren van het maoisme!

Wie als tiener niet links denkt heeft geen hart, wie als volwassene nog links denkt heeft geen verstand. Een bekend zinnetjes dat graag te horen is bij burgerlijke mensen. Ouders denken vaak van ''ze worden wel burgerlijk'' als hun tieners met linkse idealen komen. Ze wijzen dan vaak op de generatie van 1968. Toen waren veel studenten en jongeren zeer revolutionair links ingesteld. Vele van hun waren idealisten, ze droomde van een eerlijke wereld. In hun idealisme maakte ze echter domme fouten. Fouten die ertoe leidde dat vele capituleerde toen het stalinisme in elkaar stortte tussen 1989 en 1991! 

Politiek links was tot 1968 verdeeld in twee dominante groepen. Je had de kapitalistische sociaal democraten aan de ene kant en de revolutionaire stalinisten aan de andere kant. Maar in de jaren 60 veranderde veel. De sociaal democraten werden iets linkser onder de invloed van Nieuw Links. De stalinisten namen wat af in hun revolutionair dogmatisme. De dood van Joseph Stalin en de opkomst van Nikita Khrushchev veranderde de gehele politiek van de stalinisten!

In 1956 was de gehele stalinistische wereld stomverbaasd toen Khrushchev, het lef had om Joseph Stalin te bekritiseren. Het was sinds 1927 taboe om kritiek te hebben op het beleid van Stalin. Dat de opvolger van Stalin dat lef had, toonde aan dat veranderingen in de lucht lagen. Echter niet alle stalinistische landen gingen akkoord met de kritiek. In Albanië bleef het klassieke stalinisme heersen. Enver Hoxha kreeg flinke ruzies met Moskou en Albanië sloot zich helemaal af van de wereld!

Ook vanuit het maoistische China kwam kritiek op de Sovjet-Unie. Mao Zedong had namelijk ook geëxperimenteerd met de vrijheid van meningsuiting in 1957. Toen mocht het Chinese volk kritiek leveren op de Volksrepubliek China. Meteen begonnen arbeiders het totalitair regime te bekritiseren. Sommigen begonnen zelf de Verenigde Staten van Amerika te eren, tot grote woede van de maoisten. Mao Zedong maakte hard handig een einde aan de korte periode waarin vrijheid van meningsuiting was toegestaan. Hij liet arbeiders en studenten massaal oppakken en afvoeren naar arbeidskampen!

Mao Zedong wist dat vrijheid van meningsuiting gevaarlijk was voor zijn regime en voor de gehele stalinistische wereld. Omdat de Sovjet-Unie afstand nam van het dogmatisme van Stalin, kon Mao zijn plaats in nemen. In de jaren 60 begon de Volksrepubliek China overal in de westerse wereld, maoistische groepen op te richten. Vooral jonge studenten bleken vatbaar voor de maoistische revolutie!

Wat de maoistische groepen kenmerkte was hun sektarisme. Revolutionair dogmatisme was de lijn draad. Leden van een maoistische partij moesten zich helemaal overgeven aan de partij. De partij bepaalde wat je deed en hoe je dacht. De werken van Marx, Lenin, Stalin en Mao moesten zorgvuldig bestuurd worden. Vooral het maoistische Rode Boekje was verplichte literatuur!

Om duidelijk te maken dat de maoisten anders waren dan de gematigde stalinisten, kregen de nieuwe maoistische groepen vaak de naam; Communistische Partij van ............ - Marxistisch Leninistisch. Met Marxistisch Leninistisch wilde de maoisten duidelijk maken dat ze het Marxisme Leninisme volgde zoals dat door Stalin en Mao werd gezien!

Voor linkse jongeren waren de maoisten de echte revolutionairen. Hun revolutionaire aard was verlokkend voor veel studenten die snakte naar een betere wereld. Het maoïsme leek alle problemen op te lossen. Het socialisme was te bereiken als men maar dat deed wat voorzitter; Mao Zedong voorschreef. Op universiteiten ontstonden felle debatten tussen ''conservatieve'' leerkrachten en maoistische studenten. Linkse jongeren die niet volgens de maoistische lijn dachten kregen scheldnamen. Aanhangers van de Moskou trouwe communistische partijen werden ''sociaal imperialisten'' genoemd. Trotskisten waren ''sociaal fascisten'' en de sociaal democratische studenten waren net zo ''imperialistisch'' als liberale en conservatieve studenten!

Er zijn drie oorzaken te noemen waarom linkse jongeren zich aangetrokken voelde tot de totalitaire sektes van het maoïsme.

1; Het gevoel van onrechtvaardigheid
2; De identificatie van de oorzaak
3; Het geloof in het middel om de onrechtvaardigheid te bestrijden

Met onrechtvaardigheid bedoelde veel jongeren de wrede kapitalistische maatschappij. In de jaren 60 vochten veel westerse landen een koloniale oorlog. Frankrijk vocht in Algerije, Portugal in Angola en de Verenigde Staten in Vietnam. Linkse jongeren vonden het kapitalisme wreed en onrechtvaardig. Door dit gevoel sloten veel studenten zich aan bij de revolutionaire maoisten!

Geloof in de revolutie speelde een belangrijke rol. Je moet kritiekloos geloven in de ideologie. Kritiek leveren als taboe en meestal hadden de leiders van de maoistische sektes enorme macht. Een bekende maoistische leider was Daan Monjé. Deze Monjé was een leider van de Kommunistische Partij Nederland - Marxistisch Leninistisch. De KPN-ML kreeg in 1971 de naam Socialistische Partij!

De Kommunistische Eenheidsbeweging - Marxistisch Leninistisch waar de KPN-ML was van gesplitst, is een mooi voorbeeld van hoe beperkt en gecontroleerd het leven in zo'n maoistische partij was. Het Centraal Comité bepaald het leven van de partijleden. Zo bepaalde KEN-ML leider; Kees de Boer dat ouders en kinderen geen exclusieve relatie met elkaar mochten hebben. Ook het huwelijk werd door de partij bepaald. Wie zich verzette tegen dit psychologisch terreur kreeg te horen nog ''restanten van het burgerlijk denken'' te bezitten. Als een lid zich dan niet meteen bekeerde werd hij/zij genadeloos geroyeerd. Vaak betekende een royement dat hij/zij alle sociale contacten verloor. Veel leden hadden hun vriendenkring binnen de maoistische beweging opgebouwd. Wie geroyeerd werd verloor vaak familie en vrienden!

Wat was de maoistische beweging voor veel linkse jongeren? We kunnen twee conclusies trekken;

Nummer 1;  

De maoistische beweging ontstond als een vernieuwingsbeweging binnen de 

CPN, die wilde teruggrijpen op de ideologische fundamenten van het 

communisme. Teruggrijpend op haar ervaring in de CPN, deed zij ñ op 

sektarische wijzen een dogmatische waarheidsclaim en eiste de energie van 

haar leden voor zich op.  

Nummer 2; 

Aan de ene kant sloten zich vanaf het einde van de jaren zestig honderden 

jongeren aan bij de maoisten, omdat zij van mening waren dat hun actieve 

lidmaatschap zou bijdragen tot een rechtvaardiger wereld. Aan de andere kant 

bood het voor deze jongeren vaak een breed gevoel van compensatie, voor het 

uiteenvallen van de sociale structuren waarin zij opgroeiden, voor de 

verbrokkelend waarden en normen en voor de uitwassen van de maatschappij 

waarvan zij zelf deel uit maakten. Het moment wanneer mensen in hun leven 

kennis maakten met de maoistische beweging was vaak van grote betekenis voor 

de beslissing om wel of niet lid te worden

Wat is er over van veel linkse jongeren uit de maoistische tijd? Vele werden begin jaren 80 weer burgerlijk kapitalistisch. Zeer weinig tot geen zullen anno 2012 nog in de leer van Mao Zedong geloven. Het is waarschijnlijker dat de meeste de gehele marxistische ideologie overboord geworpen hebben. Ze voelen zich gebruikt en misbruikt door leiders zoals Kees de Boer. Zijn KEN-ML raakte begin jaren 80 in opspraak door jeugd verwaarlozing en seks met minderjarigen. De sektes waar veel idealistische jongeren in geloofde waren in werkelijkheid gruwelijke organisaties waar geen persoonlijke vrijheid in bestond!

Het maoïsme viel in verval in de jaren 80. De dood van Mao Zedong in 1976 en de opkomst van Deng Xiaoping maakte een einde aan de dogmatisme leer. Na 1983 begon de Volksrepubliek China met kapitalistische experimenten, waardoor de gehele maoistische wereld haar ideologische bron verloor. In Albanië verbrak Enver Hoxha het contact met Beijing, twee jaar later stief hij! In Nederland was de Socialistische Partij van Daan Monjé de enigste maoistische partij die de koude oorlog overleefde. Na de dood van Monjé in 1986 nam Jan Marijnissen het roer over. Als een echte Deng Xiaoping ruilde Marijnissen ideologische zuiverheid in voor pragmatisme. Zo kon de SP uitroeien tot een moderne linkse partij. De vraag alleen is of de SP anno 2012 nog echt socialistisch genoemd kan worden!

Een bekend jong iemand uit de maoistische hoek was Paul Rosenmöller. Hij was van 1977 tot 1981 lid van de Groep Marxisten Leninisten/Rode Morgen. De GML-Rode Morgen was ontstaan toen de KEN-ML zich weer opsplitste en bestaan anno 2012 nog steeds! Rosenmöller was 21 jaar toen hij in 1977 lid werd. Net als veel studenten steunde hij maoïstisch China, maar ook het bloedige regime van Pol Pot in Cambodja. Toen de Vietnamese stalinisten het regime van Pol Pot omver wierpen in 1979, was de GML-Rode Morgen fel tegen Vietnam. Ze noemde de bevrijding van Cambodja door Vietnam ''sociaal imperialisme'' zo ook Paul Rosenmöller! 

De linkse jongeren uit de maoistische tijd zijn tegenwoordig op middelmatige leeftijd en hebben vaak een eigen gezin. De meeste durven niet meer te spreken over hun maoistisch verleden. Ze noemen het een jeugdzonde en schamen zich voor het feit dat ze zich lieten misbruiken. Wij revolutionair socialisten veroordelen hun niet op hun idealisme en hun drang om het socialisme te verwezenlijken  Wij veroordelen hun op hun dogmatisme en hun kritiekloze steun aan massamoordenaars. Verder was het fout om het marxisme te zien als dogma. Ze dachten dat je een goede communist was door de werken van Marx en Lenin uit je hoofd te kennen. Uren werden verspild met het leren van marxistische teksten, alleen om zwaar gestraft te worden als je een uitspraak of tekst niet uit je hoofd kende!

Marxisme is geen dogma. Het is een middel om de wereld te begrijpen. De maoistische sektes dwongen hun leden om marxistische boeken te zien als Bijbels. Kritiek op Marx en Lenin was heiligschennis en dus fout! Hierdoor hebben veel jongeren zich later ontdaan van het marxisme. Dat gaf het kapitalisme een gigantische boost. Met de val van het stalinisme tussen 1989 en 1991 viel de laatste bastion van hun geloof. Aangezien alles vernietigd was waar ze in geloofde, accepteerde vele de kapitalistische leugen dat het communisme mislukt was! 


De nieuwe generatie marxisten moet leren van hun fouten. We moeten inzien dat een arbeiderspartij nooit kan werken op bureaucratisch centralisme. Een partij voor arbeiders en jongeren moet tolerant zijn voor andersdenkende en het echte democratische centralisme nastreven. Vrijheid van discussies moet heersen en eenheid in actie moet gelden. Alleen zo bereiken we wat Lenin in 1917 lukte: De socialistische revolutie! 

De Vereniging voor Volksverlakkerij en Diefstal

Voor de liberalen van de VVD is hun partij een ''nette'' partij. Maar onder dat nette pak van haar leden zit een smerige partij, wiens leden zich graag verrijken ten kosten van de werkende klasse. De neoliberale VVD is het gezicht van het neoliberale kapitalisme in Nederland. Ze zijn de politieke tak van de werkgevers organisatie VNO-NCW en krijgen hun bevelen van Bernhard Wientjes. 

In het verleden zijn VVD leden vaker in opspraak gekomen. Neem Ton Hooijmaijers, ex-gedeputeerde in Noord Holland, werd opeens wat tonnen rijker. Wikipedia geeft het volgende bericht over het OM onderzoek naar de praktijken van Ton Hooijmaijers!

''Op 31 maart 2010 deden de opsporingsdienst FIOD-ECD en de Rijksrecherche op verdenking van ambtelijke corruptie en omkoping invallen bij Hooijmaijers thuis, bij zijn moeder, en bij zes bedrijven. Onder de bedrijven waren het Rotterdamse Fortress en het Noord-Hollandse bouwbedrijf Van Erk. Volgens Fortress, dat in 2007 het vastgoedbedrijf IMCA van Erik de Vlieger overnam, richtte het onderzoek zich op betalingen van IMCA aan Hooijmaijers. In de zaak-Van Erk ging het om het bouwproject Bloemendalerpolder in Muiden, waarin steekpenningen zouden zijn betaald. Hooijmaijers had op eigen houtje dit plan gewijzigd zodat op de oevers van de Vecht woningbouw kon worden gerealiseerd, nadat die oevers de afgelopen tijd met gemeenschapsgeld in hun natuurlijke staat waren hersteld!''

Ook de provincie Noord-Holland onderzoekt de gang van zaken rond projecten waarbij Hooijmaijers betrokken was, zoals het Wieringerrandmeer. Dit plan om het voormalige eiland Wieringen weer los te maken van Noord-Holland, en in het aldus ontstane randmeer waterwoningen met jachthavens te realiseren, werd wegens de fraudeverdenking en geldgebrek geannuleerd.

Op 18 oktober 2012 diende een rechtszaak tegen Hooijmaijers bij de rechtbank in Haarlem. Volgens de aanklacht wordt hij verdacht van omkoping, valsheid in geschrifte en witwassen''

Veel VVD'ers zijn ook harde kapitalisten. Voor hun is de vrije markt God, concurrentie is Koning. Zo dacht ook Jos van Rey, tot zeer recent VVD wethouder in Roermond. Die wordt anno november 2012 verdacht van ambtelijke corruptie en het aannemen van smeergeld. Natuurlijk blijft de Vereniging voor Volksverlakkerij en Diefstal hun Jos van Rey steunen. Naast zijn werk als wethouder was Van Rey ook lid van de Eerste Kamer, die functie legde hij ook neer toen het OM een onderzoek instelde! 

Stiekem geld stelen wou ook VVD'er Ton van der Schans. Deze 62 jarige ''nette'' man roofde 18.000 van zijn eigen partij. Hij kon de schande niet verdragen en pleegde op 19 oktober 2012 zelfmoord. Voor het verduisteren van 18.000 euro was Ton van der Schans veroordeeld tot een werkstraf. Misschien was de schaamte hoger over het feit dat een nette VVD'er een werkstraf moest uitzitten, dan de daadwerkelijke diefstal van 18.000 euro! 

De VVD houdt ervan om geld te halen bij de zwakken en de armen. Zo wil premier Mark Rutte samen met collega neoliberaal; Diedrik Samsom ( PvdA ) flink gaan bezuiningen. We zullen zien hoeveel geld er gehaald wordt bij de werkende klasse om de kapitalisten klasse en de financiële markten tevreden te houden. Ook de neoliberale Europese Unie eist een streng rechts beleid, want de markten moeten heersen. Dat is de logica van het kapitalisme!

Toch geloven veel Nederlanders dat de VVD een ''nette'' partij is. Hun nette pakken en hun harde standpunten maken de partij aantrekkelijk voor antisocialisten, rechtse individualisten  en natuurlijk harde zakenmensen! 

Van links naar rechts: de regering van François Mitterrand

Op de avond van 10 mei 1981 dansten honderdduizenden in de straten van Parijs en in het hele land. De reden voor de vreugde was de verkiezing van François Mitterrand tot president van Frankrijk. De politiek leider van de Parti Socialiste (PS) beloofde om Frankrijk in honderd dagen naar het socialisme te leiden. Maar hoe is dat gelopen? 

Door Lev Lhommeau en Luigi Wolf - Internationale Socialisten

Telkens weer benadrukte Mitterrand dat het niet ging om het ‘beheer’ of de ‘regulering’ van het kapitalisme. ‘Het is van belang dat het eigendom van de bezitters in andere handen komt’. Geen enkele andere president of regeringsleider in Europa sprak zulke radicale taal: ‘Ik geloof, net als Lenin, dat iedere fundamentele verandering door een verovering van de staatsmacht mogelijk is.’

De nieuwe president hield woord en zette een serie verreikende hervormingen door. Hij voerde een vijfde week betaalde vakantie in en verkortte de volle werkweek van 40 naar 39 uur – met als doel die op de langere termijn naar 35 uur terug te brengen. Verder verhoogde de nieuwe regering de lonen bij de overheid, de pensioenen en de werkloosheidsuitkeringen met 10 tot 25 procent. Binnen een jaar werden belangrijke industriële bedrijven en de bankensector genationaliseerd, zodat het aandeel van de staatssector in het bruto nationaal product steeg van 11 procent tot 17 procent. 

De staat controleerde nu 95 procent van de krediet- en bankensector, het grootste deel van de zware industrie en 75 procent van de textielindustrie. In de openbare diensten werden 200.000 arbeidsplaatsen geschapen en nog eens tienduizend in de door de staat gesubsidieerde sector. Daarnaast stelde de regering de pensioenleeftijd op 60 jaar, begon ze een groot vernieuwingsprogramma in de sociale woningbouw, werd de doodstraf afgeschaft en werd er een Ministerie voor Vrouwenrechten ingesteld.

‘Hervormingspauze’

Vijf jaar later: links in Frankrijk ligt op z’n kont. De sociaal-democraten verliezen de parlementsverkiezingen van 1986 en het rechts-radicale Front National komt voor het eerst in het parlement. Hoe kon het zover komen? Aan de basis van de nederlaag lag een fundamentele politieke draai van de PS. Vanaf juni 1982 stelde de regering Mitterrand een ‘hervormingspauze’ in en vanaf maart 1983 volgde een draai naar een bezuinigingspolitiek. Er verdwenen talrijke banen in de openbare sector. De werkloosheid steeg tussen mei 1981 en maart 1986 van 1,7 miljoen naar 2,6 miljoen. Dat was een van de hoogste percentages in Europa. Daarbovenop kwamen vanaf 1983 talrijke bezuinigingen. Tegelijk kregen de bedrijven een lastenverlichting.

De kern van de oorspronkelijke regeringsplannen bestond uit een keynesiaans geïnspireerd economisch programma. Met behulp van een massief investerings- en consumptieprogramma moest de conjunctuur aangezwengeld worden. Zo verhoogde de regering de wetenschapsbegroting met 500 procent, het budget voor cultuur met 101 procent en stelde ze een enorm bouwprogramma op. De stijging van de lonen en pensioenen bedroeg ongeveer één procent van het BNP. Maar deze politiek kon niet zomaar worden voortgezet. De wereldeconomie bevond zich sinds 1981 in een recessie. Terwijl Franse producten daarom op de wereldmarkt moeilijker verkocht konden worden, konden buitenlandse bedrijven gebruik maken van de gestegen koopkracht in Frankrijk om hun producten te verkopen.

Daar kwam nog een massale kapitaalvlucht bij. Ondernemingen en particuliere kapitaalbezitters investeerden niet meer in Frankrijk, maar brachten hun kapitaal naar het buitenland tegen een hogere rente. De kapitaalstromen naar het buitenland leidden er ook toe dat de koers van de Franc daalde. Maar Frankrijk was er door het Europese Muntverdrag toe gedwongen om de koers binnen zekere grenzen stabiel te houden. De centrale bank moest daarom binnen korte tijd bijna haar totale reserves aanspreken om Francs op te kopen en zo de koers te stabiliseren.

De handelsbalans van Frankrijk daalde naar een tekort van 93 miljard Franc. Alleen al het tekort op de handelsbalans met de belangrijkste handelspartner Duitsland nam tussen 1980 en 1981 met 34 procent toe en in 1982 steeg het zelfs met 80 procent ten opzichte van 1980.

Maar kapitaalvlucht en handelstekorten zijn geen natuurrampen. Ze waren het resultaat van een bewuste politiek van het kapitaal. Het ging om de beslissing van grote particuliere kapitaalgroepen om niet meer in Frankrijk te investeren. 

Fundamenteel

In deze situatie waren er fundamenteel gezien twee soorten oplossingen mogelijk. De ene bestond eruit om het hele keynesiaanse programma op te geven en om – net zoals andere staten dat in de recessie deden – de staatsuitgaven te verminderen en in combinatie met loondalingen de concurrentiekracht van het Franse kapitaal te herstellen en dan te hopen dat de particuliere investeringen weer zouden gaan stijgen. Dit was de weg die de Franse sociaal-democraten insloegen. Zij bevroren de lonen en salarissen en zetten stevig het mes in de staatsuitgaven.

Daartegenover was er een andere weg mogelijk geweest. Daarover hadden de Franse sociaal-democraten voor de verkiezingen uitgebreid gediscussieerd. Zij hadden overwogen om enerzijds beschermende rechten in te voeren om Franse producten te beschermen tegen buitenlandse concurrentie. Anderzijds werd de discussie gevoerd over uittreden uit de Europese Muntunie met een afwaardering van de waarde van de Franc en het invoeren van controles op kapitaalstromen. 

Daarnaast had door een verder ingrijpen van de staat de beslissingsmacht van het kapitaal over geldkapitaal en investeringsstromen in toenemende mate aan banden kunnen worden gelegd en tenslotte gebroken kunnen worden. Daartoe had de PS al in 1979 een voorstel aangenomen, dat het mogelijk zou maken nationalisaties door te voeren, als de meerderheid van de arbeiders in een onderneming daartoe in een referendum zou besluiten. Uitgangspunt had daarbij kunnen zijn een versterking van de bedrijfscomités, die volgens de verkiezingsbeloftes van Mitterrand een vetorecht zouden krijgen bij ontslagen en bedrijfssluitingen. In stappen had zo de macht van het kapitaal gebroken kunnen worden.

Maar dit was alleen mogelijk geweest met een directe mobilisering van de bevolking. De vooruitzichten daarvoor waren niet slecht, want de regering had ondanks een massale maatschappelijke polarisering een duidelijk mandaat voor haar politiek gekregen: 59 procent van de bevolking steunde de nationalisatie van de banken, 56 procent die van de industriële bedrijven en 55 procent vond de nationalisaties onomkeerbaar. Maar de weg van de mobilisatie van de bevolking tegen het kapitaal werd nooit getoetst.

Of het de sociaal-democraten gelukt zou zijn om dit conflict te winnen, is een andere vraag. Want de verkiezingen in 1981 gingen niet gepaard met een algemene opgang van sociale strijd. De Franse arbeidersbeweging was in de jaren voor 1981 eerder zwakker geworden. De ledenaantallen van de vakbonden gingen sinds 1977 omlaag en het aantal stakingen liep dramatisch terug. Werden er in 1976 nog 5,01 miljoen stakingsdagen geregistreerd, dat aantal liep in 1981 terug tot 1,49 miljoen (3,66 miljoen in 1977, 2,20 miljoen in 1979, 1,67 miljoen in 1980).

Beweging

In 1979 was er een grote strijd in de staalindustrie in Lotharingen, wat in dat jaar het aantal stakingsdagen flink deed stijgen. Maar de strijd van de staalarbeiders, die sterk door de lokale bevolking werden gesteund en ook door een solidariteitsbeweging in het hele land, werd verloren en dat had een demoraliserende uitwerking op de gehele arbeidersbeweging. Ook de ledenaantallen van de PS en de PCF gingen omlaag in deze jaren. Dat leidde ertoe dat er na de verkiezingsoverwinning geen spontane beweging in de arbeidersklasse ontstond. De PS en de PCF hadden moeten proberen om de passieve steun om te zetten in zelfactiviteit, maar dat deden ze niet.

De redenen waarom zij verzuimden om de bevolking te mobiliseren moeten we zoeken in de opvatting die de sociaal-democraten van politiek hebben. De Franse sociaal-democratie verbond zijn radicale retoriek met het idee dat hun economische politiek het beste was om ook de belangen van de Franse ondernemers te dienen. Maar daar dachten de ondernemers anders over. Toen de implementatie van hun program op hard verzet van de kant van het kapitaal stuitte, waren de sociaal-democraten daarop niet voorbereid. Dat leidde er tenslotte toe dat de regering op de koers van de ondernemers ging varen.

Deze ontwikkeling ging ook zo makkelijk omdat de sociaal-democraten al hun kracht en energie hadden ingezet op een overwinning bij de presidentsverkiezingen. De door De Gaulle ingevoerde grondwet versterkte de praktische macht van de president en plaatste hem in het centrum van het politieke systeem van Frankrijk. De president stelde de regering samen en kon die ook altijd veranderen of afzetten, wat onder Mitterrand ook meermaals is gebeurd. 

Op het volgende niveau van de hiërarchie kwamen de ministers, die behoorden tot verschillende stromingen binnen de regeringspartij. Belangrijke beslissingen, zoals over de bezuinigingspolitiek, nam Mitterrand alleen. De fractie van de PS in het parlement speelde slechts een ondergeschikte rol. De fractie van 285 leden kende maar heel weinig arbeiders. Vaak werden de parlementsleden pas kort voor de besluitvorming in de regering van initiatieven op de hoogte gesteld.

Bij de partij was het nog erger gesteld. De leiding van de partij sprak zich pas twee maanden na de ‘hervormingspauze’ daarover uit. De omslag naar de bezuinigingspolitiek werd pas na drie maanden in de partij besproken. In plaats van de politiek democratisch mee te bepalen, werd de PS een aanhangsel van de regering – een slecht uitgangspunt om een strijd met het kapitaal in de maatschappij uit te vechten. 

Macht

De ervaringen van de periode Mitterrand laten zien dat ieder radicaal hervormingsprogramma in tijden van scherpe economische concurrentie maatschappelijke strijd toespitst op de vraag van de macht. Het kapitaal zal in zo’n conflict alles wat haar tot beschikking staat inzetten om een linkse regering ten val te brengen.

De Franse sociaal-democraten kozen ervoor om deze confrontatie niet aan te gaan. De alternatieven – uittreden uit de Muntunie, het voortzetten van een keynesiaans programma, radicalisering van de hervormingen tot en met het vervangen van de economische beslissingsmacht van het kapitaal door alternatieve democratische organen – daar hadden ze programmatisch wel aan gedacht, maar nooit uitgeprobeerd.

Beslissend is dat de PS daarvoor in een te slechte positie verkeerde. Ze kwam weliswaar in de regering. Maar haar parlementaire fixatie betekende dat ze daar waar het kapitaal haar uitdaagde – in de openbaarheid en in de bedrijven – te weinig invloed had. Haar verankering in de vakbonden was zwak. Ze had nooit een strategie ontwikkeld om de groeiende steun in de verkiezingen te gebruiken om veranderingen in de maatschappelijke krachtsverhoudingen door te voeren. De PS in de regering stond geïsoleerd ten opzichte van de sociale bewegingen en ging als ‘staatsbedrijf’ waken over de concurrentiekracht van Frankrijk tegenover de VS van Reagan, het Groot-Brittannië van Thatcher en het Duitsland van Kohl.

Wie dus in de huidige tijd radicale hervormingen wil doorvoeren, moet dus de uitdaging willen aangaan om de politieke opgang van links in Europa om te zetten in een opgang van de maatschappelijke strijd.