Overzicht van onbekende stalinistische regimes

Veel mensen kennen het stalinisme als communisme of marxisme leninisme. Slechts weinig weten dat er een groot verschil is tussen het politieke marxisme leninisme en het totalitaire stalinisme. Er zijn mensen die de aard van Stalin’s dictatuur bij Lenin en het marxisme leggen. Ze beweren dat alle ‘’socialistische’’ landen totalitair waren omdat het communisme van Lenin totalitair van aard zou zijn. Dat is echter een grote leugen puur bedoeld om mensen anticommunistisch te maken.   

Van 1922 tot 1990 heerste het stalinisme over 1/3 van de wereld bevolking. De media van de stalinistische regimes noemde hun landen ‘’socialistische arbeidersstaten’’. Voor het westen waren deze landen ‘’communistische’’ dictaturen en dat werd in de media heel duidelijk gemaakt. Maar het ging het westen niet om democratie of mensenrechten. Hoewel ze in hun propaganda brulde op te komen voor de vrijheid, bleek in werkelijkheid dat het bij de Amerikaanse en west Europese landen alleen ging om kapitalistische vrijheid.

Kapitalistische vrijheid betekend dat je economisch bezit mag hebben. Privé bezit van bedrijven en fabrieken bijvoorbeeld. Dat is de grootste vrijheid volgens westerse economen. Niet politieke vrijheid of persoonlijke vrijheid, maar economische vrijheid is de grootste vrijheid volgens westerse normen. Daarom steunde de USA en west Europa ook dictaturen die kapitalistisch waren. Bijvoorbeeld het regime van Chiang-Kai-Shek op Taiwan, de kleptomanie van Mobutu in Kongo en het bloedige anticommunistische regime van Suharto in Indonesië.   

Stalinisme is een gedegenereerde vorm van het marxisme leninisme. Het legt nadruk op de volgende kenmerken:

-          Een eenpartijstaat, de communistische partij heeft het alleenrecht om te regeren  
-          Een enorme staatsbureaucratie, de staat bepaald het economische leven
-          Onderwerping van het individu aan het collectief
-          Totalitaire controle van de communistische partij over het dagelijkse leven  
-          Partijleden hebben de beste banen en toegang tot luxe artikelen
-          Het onderdrukken van kritische personen
-          Het vereren van partijleiders als helden  
-          Verheerlijking van het land en het volk door middel van nationalisme

Dit document gaat stalinistische regime aan het licht bregen die weinig mensen kennen. Regimes die niet meer bestaan of nauwelijks bekend zijn. We praten hier niet over de Sovjet-Unie, de Volksrepubliek China, Vietnam of Cuba. Nee, we praten hier over Benin, Mongolië, Kongo en Laos.

De Volksrepubliek Benin was een stalinistische staat opgericht in 1971. Het vreemde is dat deze volksrepubliek helemaal het idee was van één persoon. Niet de Sovjet-Unie nog China zaten er achter. Ook was het stalinisme niet opgedwongen door een bevrijdingsleger of een rebellen groep. Het kwam allemaal van één man; Mathieu Kérékou.

Kérékou werd in 1972 tijdens een staatsgreep aan de macht gebracht. Hij was een militaire commandant, die president van de Republiek Dahomey werd. Dahomey was ooit een Franse kolonie geweest en werd in 1958 onafhankelijk. Mathieu Kérékou leidde in 1972 een staatsgreep tegen de drie presidenten die het land sinds de onafhankelijkheid samen bestuurde.



Hij beweerde geen aanhanger te zijn van het stalinisme nog van het kapitalisme. Hij was een nationalist en beweerde om te komen voor het eigen land en volk. Maar de wereld in 1972 was opgedeeld in twee kampen. Je had het stalinistische kamp en het kapitalistische kamp. Mathieu Kérékou besloot om te kiezen voor het stalinistische kamp. Maar daarvoor moest zijn land lijken op een socialistische volksrepubliek. In november 1974 maakte hij bekend dat zijn land een marxistisch leninistische staat zou worden. De mensen waren totaal verbaast. Niemand wist wat dat inhield. Maar Mathieu Kérékou ging te werk. Hij stichtte de Volksrevolutionaire Partij van Benin als enigste legale partij. De Republiek Dahomey werd de Volksrepubliek Benin. Met de naam Benin wou hij neutraal overkomen bij de vele ethische groepen in het land. 

Kérékou droomde van een nationalistisch en socialistisch Benin. Maar het marxisme leninisme ( stalinisme ) in eigen land draaide slecht. De top van de Volksrevolutionaire Partij  wou helemaal niet modaal leven. Ook Kérékou leefde heel royaal terwijl de armoede en corruptie toe namen. In 1986 stond het land op de grond van de armoede. De droom van een sterk nationalistisch socialistisch Benin was mislukt. Wat ging er fout?

De Volksrepubliek Benin was nooit een socialistische republiek. Alle politieke macht lag bij de elite van de partij en Kérékou. Wie kritiek had kon eindigen in de cel voor vele jaren zonder een proces. Mismanagement zorgde ervoor dat bedrijven erg slecht draaide. In wanhoop liep Mathieu Kérékou naar het IMF voor hulp. Het Internationaal Monetair Fonds wou hem echter alleen helpen als hij afstand nam van de planeconomie en zijn economie opstelde voor buitenlandse ''investeerders'' ( roof-kapitalisten ). 

Toen het stalinisme in oost Europa viel, zag ook Mathieu Kérékou dat het voorbij was. In 1990 maakte hij bekend dat vrije verkiezingen kwamen. Die verkiezingen verloor hij en het land kreeg de naam; Republiek Benin. De Volksrevolutionaire Partij van Benin werd opgeheven en de staat privatiseerde de economie. De vrije markt economie heeft geen welvaart gebracht voor Benin. Het land is nog steeds armoedig en corrupt. Mathieu Kérékou werd in 1996 herkozen als president en bleef dat tot 2006. Hij koos echter nu voor het kapitalistische kamp.   

De Volksrepubliek Mongolië was één van de oudste stalinistische landen ter wereld. Opgericht in 1924 was het de tweede stalinistische staat ter wereld na de Sovjet-Unie. Mongoolse revolutionairen vochten samen met de Russische bolsjewieken tegen de witte legers. In 1921 werd de Mongoolse Volksrevolutionaire Partij opgericht. De partij kreeg hulp van de bolsjewieken en drie jaar later werd de partij lid van de Communistische Internationale.

De stalinisten die na 1924 veel invloed hadden in de Mongoolse Volksrevolutionaire Partij zuiverde de partij al zeer vroeg van kritische types. Omdat Mongolië zeer achtergesteld was waren er weinig protesten. Het Mongoolse volk leefde 200 jaar in het verleden en was primitief. Tussen 1924 en 1928 heerste een rustige periode in de Volksrepubliek Mongolië. Maar in 1928 eiste de stalinisten in Moskou dat Mongolië zich aanpaste aan het socialisme in eigen land van Joseph Stalin.   

Je kunt zeggen dat na 1928 de Volksrepubliek Mongolië een marionettenstaat van Moskou werd. In de jaren 30 voerde de Mongoolse stalinisten een vreselijk terreur regime tegen iedereen die niet stalinistisch dacht. Religie werd geminacht en gelovigen werden massaal vervolgd. Khorloogiin Choibalsan was de Stalin van Mongolië. Zijn naam kun je plaatsten naast die van Stalin en Mao. Hij liet 35.000 mensen doden tussen 1937 en 1938.

Na de tweede wereld oorlog poogde Stalin bij Chiang-Kai-Shek om Mongolië te erkennen als zelfstandige natie. Tot 1911 was Mongolië deel van het Chinese Keizerrijk geweest. China had nooit de Volksrepubliek Mongolië erkend. Na lange gespreken tussen Stalin en Chiang-Kai-Shek ging China akkoord. Khorloogiin Choibalsan had graag een groot Mongolië gezien, want China bestuurd nog steeds Mongoolse gebieden. Maar hij moest accepteren dat die gebieden toebehoorde aan de Volksrepubliek China.

Choibalsan stierf in januari 1952. Yumjaagiin Tsedenba werd de nieuwe stalinistische leider. Hij koos uiteindelijk ook de kant van Nikita Sergeyevich Khrushchev en kreeg de woede van maoïstisch China over zich heen. Tsedenba werd gehaat door nationalistische stalinisten, want hij wou van Mongolië een Sovjet republiek maken. Elke keer werd hij aangevallen door nationaal stalinisten die hem beschuldigde van verraad aan het Mongoolse volk. Hij kon alleen overleven dankzij de steun van de Sovjet-Unie.

In 1984 werd hij eindelijk afgezet door zijn concurrenten. 24 jaar was hij de leider van de Volksrepubliek Mongolië geweest. Jambyn Batmönkh werd de nieuwe leider van het land tot 1990. In dat jaar begonnen jongeren te demonstreren tegen het stalinisme. Ze wouden democratie en vrijheid. De eerste vrije verkiezingen werden gewonnen door de ex-stalinisten. Die zijn nu sociaal democraten geworden en hebben het woord ‘’revolutionaire’’ uit hun naam gehaald. De partij van de ex-stalinisten heet nu de Mongoolse Volkspartij.

Bij de naam Kongo denken de meeste mensen aan de Democratische Republiek Kongo. Het voormalige Zaïre van Mobutu. Maar is een tweede Kongo. Dit Kongo ligt pal naast het voormalige Belgische Kongo en was Frans bezit tot 1960. Abbé Fulbert Youlou was de eerste president van de Republiek Kongo. Hij was een corrupte katholieke leider en zorgde voor veel onrust. In 1963 werd hij omver geworpen door het militair en de vakbonden. De Nationale Raad van de Revolutie nam de macht over en Alphonse Massamba-Debat werd de nieuwe president van het land.

Op 4 september 1968 werd Massamba-Debat afgezet door zijn eigen partij. Marien Ngouabi leidde de stalinistische fractie en stichtte de Volksrepubliek Kongo. Hij kreeg te maken met het anticommunistische Kongo van Mobutu en zocht contacten met de Sovjet-Unie. De Nationale Raad van de Revolutie werd hernoemt in de Congolese Partij van de Arbeid. De Volksrepubliek Kongo werd een eenpartijstaat volgens de klassieke stalinistische richtlijn.

Op 18 maart 1977 werd president Marien Ngouabi vermoord door een killer commando. De Congolese Partij van de Arbeid liet een gigantisch terreur apparaat los op de bevolking. Ook Massamba-Debat werd opgepakt en geëxecuteerd. Jacques Joachim Yhombi Opango, een militaire leider werd de nieuwe president. Hij werd twee jaar later weer afgezet door Denis Sassou Nguesso. Die beschuldigde hem ervan lid te zijn van een ‘’rechtse club’’ binnen de Congolese Partij van de Arbeid.  

Nguesso zou het stalinistische land van 1979 tot 1991 leiden. Howel hij loyaal aan het marxisme beweerde te zijn, liet hij wel Franse kapitalisten toe tot de olie van zijn land. Zijn pragmatisme ging soms wel heel erg ver. Eind jaren 80 begon hij te zien dat het zogenaamde communisme in elkaar storten. De val van de stalinistische regimes in oost Europa en de val van de Sovjet-Unie zorgde ervoor dat Nguesso capituleerde voor het kapitalisme. Hij legaliseerde oppositie partijen en liet vrije verkiezingen toe.

De verkiezingen werden gewonnen door de Pan Afrikaanse Unie voor de Sociaal Democratie. De naam was pure propaganda, want een sociaal democratie zou Kongo niet krijgen. De nieuwe democratische regering hernoemde het land om in Republiek Kongo. Het marxisme leninisme ( stalinisme ) werd vervangen door neoliberaal kapitalisme. De Congolese Partij van de Arbeid ging de oppositie in.

Maar de ex-stalinisten bleven een belangrijke partij. Ze lieten wel goed merken dat ze loyaal waren aan de dictatuur van de markten. Bij de verkiezingen van 2012 won de Congolese Partij van de Arbeid, 89 van de 139 zetels. Daarmee waren de oude stalinisten van vroeger weer aan de macht. Toch zal het marxisme leninisme niet meer terug komen. Nee, de ex-stalinisten zijn nu trouw sociaal democraten en geloven heilig in een kapitalistische markt economie.   

De Lao Volksdemocratische Republiek is een klein land naast Vietnam. Laos was tot eind jaren 80 een typische stalinistische volksrepubliek. Er heerste een planeconomie met een dictatuur van een stalinistische partij. Echt onafhankelijk is Laos niet. Veel van haar politiek wordt zwaar bijinvloed door Vietnam.

Het Koninkrijk Laos werd in 1953 gesticht toen Frans Indochina ophield met bestaan. Indochina werd opgeheeld in vier landen. Noord Vietnam, Zuid Vietnam, Cambodja en Laos. Cambodja en Laos werden monarchistische landen. In Laos werd Sisavang Vatthana in 1959 koning. Zijn vader was al eerder door de Fransen aangesteld om koning te worden. Vatthana kreeg te maken met de nationaal stalinisten van de Pathet Lao. Een nationalistische groepering die tegen de monarchie vochten. De Pathet Lao werden gesteund door de Noord Vietnamezen van Ho Chi Minh.

Op 30 april 1975 viel Zuid Vietnam. Zonder de steun van de Amerikanen en de Zuid Vietnamezen viel ook de monarchie in Laos. Koning Sisavang Vatthana moest in 1976 zijn troon en paleis afstaan aan de leden  van de Lao Volksrevolutionaire Partij. Die riepen de Lao Volksdemocratische Republiek uit.      

Hun leider was een ex-monarchist. Prins Souphanouvong werd in 1975 de eerste president van de Lao Volksdemocratische Republiek. Hij was een klassieke stalinist en volgde trouw de planeconomie volgens het voorbeeld van Ho Chi Minh in Vietnam. In 1986 werd Do Moi ingevoerd in Vietnam. Dat hield in dat de Communistische Partij van Vietnam begon aan kapitalistische hervormingen. De Lao Volksrevolutionaire Partij volgde dat voorbeeld.

President Souphanouvong deed afstand van het presidentschap in 1991. In dat jaar viel ook de Sovjet-Unie en het wereldwijde stalinisme. De nieuwe presidenten van Laos versnelde de markt hervormingen. Anno 2012 is Laos een arm land waar weinig buitenlandse kapitalisten zitten. Toch wappert de communistische rode vlag met hamer en sikkel nog trots naast de vlag van Laos.

Vietnam heeft enorm veel invloed op het kleine en arme Laos. In 1979 werd het land gedwongen om alle contacten met China en de wereld te verbreken. Dat bevel kwam uit Vietnam en Laos volgde het bevel op. Pas in 1991 begon Laos zich weer te openen voor de wereld. In 1997 werd het land lid van de Wereld Handelsorganisatie.

Laos heeft een slecht relatie met het Hmong volk. Die vochten namelijk tijdens de Laos burgeroorlog ( 1953-1975 ) aan de kant van de monarchie en de CIA. Na de val van het koninkrijk begon de stalinistische overheid met een heksenjacht op de Hmong. Sommigen zeggen dat Laos een genocide pleegde om dit volk te straffen. Meer dan 200.000 Hmong zijn gevlucht naar Thailand. Daar strijden vele nog tegen het zogenaamde ‘’communisme’’ in Laos. Ze worden gesteund door anticommunistische groepen wereldwijd!

Strijd, Solidariteit, Socialisme

Strijd, Solidariteit, Socialisme