Veel mensen kennen het stalinisme als communisme of marxisme leninisme.
Slechts weinig weten dat er een groot verschil is tussen het politieke marxisme
leninisme en het totalitaire stalinisme. Er zijn mensen die de aard van Stalin’s
dictatuur bij Lenin en het marxisme leggen. Ze beweren dat alle ‘’socialistische’’
landen totalitair waren omdat het communisme van Lenin totalitair van aard zou
zijn. Dat is echter een grote leugen puur bedoeld om mensen anticommunistisch
te maken.
Van 1922 tot 1990 heerste het
stalinisme over 1/3 van de wereld bevolking. De media van de stalinistische
regimes noemde hun landen ‘’socialistische arbeidersstaten’’. Voor het westen
waren deze landen ‘’communistische’’ dictaturen en dat werd in de media heel
duidelijk gemaakt. Maar het ging het westen niet om democratie of
mensenrechten. Hoewel ze in hun propaganda brulde op te komen voor de vrijheid,
bleek in werkelijkheid dat het bij de Amerikaanse en west Europese landen
alleen ging om kapitalistische vrijheid.
Kapitalistische vrijheid betekend dat
je economisch bezit mag hebben. Privé bezit van bedrijven en fabrieken
bijvoorbeeld. Dat is de grootste vrijheid volgens westerse economen. Niet
politieke vrijheid of persoonlijke vrijheid, maar economische vrijheid is de
grootste vrijheid volgens westerse normen. Daarom steunde de USA en west Europa
ook dictaturen die kapitalistisch waren. Bijvoorbeeld het regime van
Chiang-Kai-Shek op Taiwan, de kleptomanie van Mobutu in Kongo en het bloedige
anticommunistische regime van Suharto in Indonesië.
Stalinisme is een gedegenereerde vorm
van het marxisme leninisme. Het legt nadruk op de volgende kenmerken:
-
Een
eenpartijstaat, de communistische partij heeft het alleenrecht om te regeren
-
Een
enorme staatsbureaucratie, de staat bepaald het economische leven
-
Onderwerping
van het individu aan het collectief
-
Totalitaire
controle van de communistische partij over het dagelijkse leven
-
Partijleden
hebben de beste banen en toegang tot luxe artikelen
-
Het
onderdrukken van kritische personen
-
Het
vereren van partijleiders als helden
-
Verheerlijking
van het land en het volk door middel van nationalisme
Dit document
gaat stalinistische regime aan het licht bregen die weinig mensen kennen.
Regimes die niet meer bestaan of nauwelijks bekend zijn. We praten hier niet
over de Sovjet-Unie, de Volksrepubliek China, Vietnam of Cuba. Nee, we praten
hier over Benin, Mongolië, Kongo en Laos.
De Volksrepubliek Benin was een
stalinistische staat opgericht in 1971. Het vreemde is dat deze volksrepubliek
helemaal het idee was van één persoon. Niet de Sovjet-Unie nog China zaten er
achter. Ook was het stalinisme niet opgedwongen door een bevrijdingsleger of
een rebellen groep. Het kwam allemaal van één man; Mathieu Kérékou.
Kérékou werd in 1972 tijdens een staatsgreep aan de macht gebracht. Hij
was een militaire commandant, die president van de Republiek Dahomey werd. Dahomey
was ooit een Franse kolonie geweest en werd in 1958 onafhankelijk. Mathieu
Kérékou leidde in 1972 een staatsgreep tegen de drie presidenten die het land
sinds de onafhankelijkheid samen bestuurde.
Hij beweerde geen aanhanger te zijn van het stalinisme nog van het
kapitalisme. Hij was een nationalist en beweerde om te komen voor het eigen
land en volk. Maar de wereld in 1972 was opgedeeld in twee kampen. Je had het
stalinistische kamp en het kapitalistische kamp. Mathieu Kérékou besloot om te
kiezen voor het stalinistische kamp. Maar daarvoor moest zijn land lijken op
een socialistische volksrepubliek. In november 1974 maakte hij bekend dat zijn
land een marxistisch leninistische staat zou worden. De mensen waren totaal
verbaast. Niemand wist wat dat inhield. Maar Mathieu Kérékou ging te werk. Hij
stichtte de Volksrevolutionaire Partij van Benin als enigste legale partij. De Republiek Dahomey werd de Volksrepubliek Benin. Met de naam Benin wou hij neutraal overkomen bij de vele ethische groepen in het land.
Kérékou droomde van een nationalistisch en socialistisch Benin. Maar het
marxisme leninisme ( stalinisme ) in eigen land draaide slecht. De top van de Volksrevolutionaire Partij wou helemaal niet modaal leven. Ook Kérékou leefde heel
royaal terwijl de armoede en corruptie toe namen. In 1986 stond het land op
de grond van de armoede. De droom van een sterk nationalistisch socialistisch Benin was mislukt. Wat ging er fout?
De Volksrepubliek Benin was nooit een socialistische republiek. Alle
politieke macht lag bij de elite van de partij en Kérékou. Wie kritiek had kon
eindigen in de cel voor vele jaren zonder een proces. Mismanagement zorgde
ervoor dat bedrijven erg slecht draaide. In wanhoop liep Mathieu Kérékou naar
het IMF voor hulp. Het Internationaal Monetair Fonds wou hem echter alleen helpen als hij afstand nam van de planeconomie en zijn economie opstelde voor buitenlandse ''investeerders'' ( roof-kapitalisten ).
Toen het stalinisme in oost Europa viel, zag ook Mathieu Kérékou dat het
voorbij was. In 1990 maakte hij bekend dat vrije verkiezingen kwamen. Die
verkiezingen verloor hij en het land kreeg de naam; Republiek Benin. De
Volksrevolutionaire Partij van Benin werd opgeheven en de staat privatiseerde
de economie. De vrije markt economie heeft geen welvaart gebracht voor Benin.
Het land is nog steeds armoedig en corrupt. Mathieu Kérékou werd in 1996
herkozen als president en bleef dat tot 2006. Hij koos echter nu voor het kapitalistische
kamp.
De Volksrepubliek Mongolië was één van de oudste stalinistische
landen ter wereld. Opgericht in 1924 was het de tweede stalinistische staat ter
wereld na de Sovjet-Unie. Mongoolse revolutionairen vochten samen met de Russische
bolsjewieken tegen de witte legers. In 1921 werd de Mongoolse Volksrevolutionaire Partij opgericht. De partij kreeg
hulp van de bolsjewieken en drie jaar later werd de partij lid van de Communistische
Internationale.
De stalinisten die na 1924 veel invloed hadden in de Mongoolse Volksrevolutionaire Partij zuiverde de partij al zeer
vroeg van kritische types. Omdat Mongolië zeer achtergesteld was waren er
weinig protesten. Het Mongoolse volk leefde 200 jaar in het verleden en was
primitief. Tussen 1924 en 1928 heerste een rustige periode in de Volksrepubliek
Mongolië. Maar in 1928 eiste de stalinisten in Moskou dat Mongolië zich
aanpaste aan het socialisme in eigen land van Joseph Stalin.
Je kunt zeggen dat na 1928 de Volksrepubliek Mongolië een
marionettenstaat van Moskou werd. In de jaren 30 voerde de Mongoolse
stalinisten een vreselijk terreur regime tegen iedereen die niet stalinistisch
dacht. Religie werd geminacht en gelovigen werden massaal vervolgd. Khorloogiin
Choibalsan was de Stalin van Mongolië. Zijn naam kun je plaatsten naast die van
Stalin en Mao. Hij liet 35.000 mensen doden tussen 1937 en 1938.
Na de tweede wereld oorlog poogde Stalin bij Chiang-Kai-Shek om Mongolië
te erkennen als zelfstandige natie. Tot 1911 was Mongolië deel van het Chinese
Keizerrijk geweest. China had nooit de Volksrepubliek Mongolië erkend. Na lange
gespreken tussen Stalin en Chiang-Kai-Shek ging China akkoord. Khorloogiin
Choibalsan had graag een groot Mongolië gezien, want China bestuurd nog steeds
Mongoolse gebieden. Maar hij moest accepteren dat die gebieden toebehoorde aan
de Volksrepubliek China.
Choibalsan stierf in januari 1952. Yumjaagiin Tsedenba werd de nieuwe
stalinistische leider. Hij koos uiteindelijk ook de kant van Nikita Sergeyevich
Khrushchev en kreeg de woede van maoïstisch China over zich heen. Tsedenba werd
gehaat door nationalistische stalinisten, want hij wou van Mongolië een Sovjet
republiek maken. Elke keer werd hij aangevallen door nationaal stalinisten die
hem beschuldigde van verraad aan het Mongoolse volk. Hij kon alleen overleven
dankzij de steun van de Sovjet-Unie.
In 1984 werd hij eindelijk afgezet door zijn concurrenten. 24 jaar was
hij de leider van de Volksrepubliek Mongolië geweest. Jambyn Batmönkh werd de
nieuwe leider van het land tot 1990. In dat jaar begonnen jongeren te demonstreren
tegen het stalinisme. Ze wouden democratie en vrijheid. De eerste vrije verkiezingen
werden gewonnen door de ex-stalinisten. Die zijn nu sociaal democraten geworden
en hebben het woord ‘’revolutionaire’’ uit hun naam gehaald. De partij van de
ex-stalinisten heet nu de Mongoolse
Volkspartij.
Bij de naam Kongo denken de meeste mensen aan de Democratische Republiek
Kongo. Het voormalige Zaïre van Mobutu. Maar is een tweede Kongo. Dit Kongo
ligt pal naast het voormalige Belgische Kongo en was Frans bezit tot 1960. Abbé Fulbert Youlou was de eerste president van de Republiek Kongo. Hij
was een corrupte katholieke leider en zorgde voor veel onrust. In 1963 werd hij
omver geworpen door het militair en de vakbonden. De Nationale Raad van de Revolutie nam de macht over en Alphonse Massamba-Debat werd de nieuwe
president van het land.
Op 4 september 1968 werd Massamba-Debat afgezet door zijn eigen
partij. Marien Ngouabi leidde de stalinistische fractie en stichtte de
Volksrepubliek Kongo. Hij kreeg te maken met het anticommunistische Kongo van
Mobutu en zocht contacten met de Sovjet-Unie. De Nationale Raad van de Revolutie werd hernoemt in de Congolese Partij van de Arbeid. De Volksrepubliek
Kongo werd een eenpartijstaat volgens de klassieke stalinistische
richtlijn.
Op 18 maart 1977 werd president Marien Ngouabi vermoord door een killer
commando. De Congolese Partij van de
Arbeid liet een gigantisch terreur apparaat los op de bevolking. Ook Massamba-Debat
werd opgepakt en geëxecuteerd. Jacques Joachim Yhombi Opango, een militaire
leider werd de nieuwe president. Hij werd twee jaar later weer afgezet door
Denis
Sassou Nguesso. Die beschuldigde hem ervan lid te zijn van een ‘’rechtse club’’
binnen de Congolese Partij van de Arbeid.
Nguesso zou het stalinistische land van 1979 tot 1991 leiden. Howel hij
loyaal aan het marxisme beweerde te zijn, liet hij wel Franse kapitalisten toe
tot de olie van zijn land. Zijn pragmatisme ging soms wel heel erg ver. Eind
jaren 80 begon hij te zien dat het zogenaamde communisme in elkaar storten. De
val van de stalinistische regimes in oost Europa en de val van de Sovjet-Unie
zorgde ervoor dat Nguesso capituleerde voor het kapitalisme. Hij legaliseerde
oppositie partijen en liet vrije verkiezingen toe.
De verkiezingen werden gewonnen door de Pan Afrikaanse Unie voor de Sociaal Democratie. De naam was pure
propaganda, want een sociaal democratie zou Kongo niet krijgen. De nieuwe democratische
regering hernoemde het land om in Republiek Kongo. Het marxisme leninisme (
stalinisme ) werd vervangen door neoliberaal kapitalisme. De Congolese Partij van de Arbeid ging de
oppositie in.
Maar de ex-stalinisten bleven een belangrijke partij. Ze lieten wel goed
merken dat ze loyaal waren aan de dictatuur van de markten. Bij de verkiezingen
van 2012 won de Congolese Partij van de
Arbeid, 89 van de 139 zetels. Daarmee waren de oude stalinisten van vroeger
weer aan de macht. Toch zal het marxisme leninisme niet meer terug komen. Nee,
de ex-stalinisten zijn nu trouw sociaal democraten en geloven heilig in een kapitalistische
markt economie.
De Lao Volksdemocratische Republiek is een klein land naast
Vietnam. Laos was tot eind jaren 80 een typische stalinistische volksrepubliek.
Er heerste een planeconomie met een dictatuur van een stalinistische partij.
Echt onafhankelijk is Laos niet. Veel van haar politiek wordt zwaar bijinvloed
door Vietnam.
Het Koninkrijk Laos werd in 1953 gesticht toen Frans Indochina ophield
met bestaan. Indochina werd opgeheeld in vier landen. Noord Vietnam, Zuid
Vietnam, Cambodja en Laos. Cambodja en Laos werden monarchistische landen. In
Laos werd Sisavang Vatthana in 1959 koning. Zijn vader was al
eerder door de Fransen aangesteld om koning te worden. Vatthana kreeg te maken
met de nationaal stalinisten van de Pathet Lao. Een nationalistische groepering
die tegen de monarchie vochten. De Pathet Lao werden gesteund door de Noord
Vietnamezen van Ho Chi Minh.
Op 30 april 1975 viel Zuid Vietnam. Zonder de steun van de Amerikanen en de Zuid
Vietnamezen viel ook de monarchie in Laos. Koning Sisavang Vatthana moest in
1976 zijn troon en paleis afstaan aan de leden
van de Lao Volksrevolutionaire
Partij. Die riepen de Lao Volksdemocratische Republiek uit.
Hun leider was een ex-monarchist. Prins Souphanouvong werd in 1975 de eerste president van de Lao Volksdemocratische Republiek. Hij was een klassieke stalinist en volgde trouw de planeconomie volgens het voorbeeld van Ho Chi Minh in Vietnam. In 1986 werd Do Moi ingevoerd in Vietnam. Dat hield in dat de Communistische Partij van Vietnam begon aan kapitalistische hervormingen. De Lao Volksrevolutionaire Partij volgde dat voorbeeld.
President Souphanouvong deed afstand van het presidentschap in 1991. In
dat jaar viel ook de Sovjet-Unie en het wereldwijde stalinisme. De nieuwe
presidenten van Laos versnelde de markt hervormingen. Anno 2012 is Laos een arm
land waar weinig buitenlandse kapitalisten zitten. Toch wappert de
communistische rode vlag met hamer en sikkel nog trots naast de vlag van Laos.
Vietnam heeft enorm veel invloed op het kleine en arme Laos. In 1979 werd
het land gedwongen om alle contacten met China en de wereld te verbreken. Dat bevel
kwam uit Vietnam en Laos volgde het bevel op. Pas in 1991 begon Laos zich weer
te openen voor de wereld. In 1997 werd het land lid van de Wereld Handelsorganisatie.
Laos heeft een slecht relatie met het Hmong volk. Die vochten namelijk
tijdens de Laos burgeroorlog ( 1953-1975 ) aan de kant van de monarchie en de
CIA. Na de val van het koninkrijk begon de stalinistische overheid met een
heksenjacht op de Hmong. Sommigen zeggen dat Laos een genocide pleegde om dit
volk te straffen. Meer dan 200.000 Hmong zijn gevlucht naar Thailand. Daar
strijden vele nog tegen het zogenaamde ‘’communisme’’ in Laos. Ze worden
gesteund door anticommunistische groepen wereldwijd!
