De twee China’s

In 1912 kwam er een einde aan het Chinese Keizerrijk. Drie duizend jaar van keizerijlijke heerschappij over China kwam ten einden. Echter de Chinezen waren niet voorbereid om hun eigen land te besturen. De Republiek China werd in 1912 uitgeroepen. Professor Sun Yat-Sen van de Chinese Nationalistische Partij ( Kuomingtang ) werd de eerste president. Maar al snel kreeg generaal Yuan die titel en Yat-Sen moest terug treden. Yuan verklaarde zich in 1915 keizer van China en herstelde de monarchie. Een jaar later stierf Yuan en het Chinese Keizerrijk viel in een burgeroorlog die 20 jaar zou duren!

De Chinese Nationalistische Partij ( KMT ) van Sun Yat-Sen zag in dat een democratisch China niet te doen was. Een eenpartijstaat was volgens hun tijdelijk noodzakelijk om orde te handhaven. In Sjanghai werd in 1921 de grote concurrent van de KMT gesticht. Met hulp van Henk Sneevliet en Chinese studenten werd de Chinese Communistische Partij ( CCP ) gesticht. Het doel van die partij; de wereldrevolutie en het marxistische socialisme!

De KMT en de CCP sloten een alliantie tegen de krijgsheren van China. De nationalisten en de communisten waren in het begin nog niet vijandig tegenover elkaar. De KMT werd namelijk door de Communistische Internationale gezien als een revolutionaire partij die gesteund moest worden. Professor Sun Yat-Sen had grote bewondering voor het marxisme en was ook goed te spreken over Lenin!

Door het revolutionaire karakter van Sun-Yat-Sen werd zijn regering niet erkend door het imperialistische westen. In 1923 begon de Sovjet Unie zijn regering te steunen. Een jaar later mochten leden van de CCP lid worden van de KMT. Deze alliantie tussen communisten en nationalisten bleef niet lang bestaan. In 1925 stierf Sun-Yat-Sen, hij werd opgevolgd door de militair Chiang Kai-shek. Shek was een anticommunist en zag niets in de idealen van arbeidersdemocratie en proletarisch internationalisme. Het idee van een socialistisch China was voor hem een nachtmerrie!

Een anticommunist aan de top van de KMT werd niet verwelkomd door de CCP leden. Ze dreigde de alliantie met de KMT te verbreken. Echter Joseph Stalin gaf een direct bevel aan de Chinese communisten om de leiding van de KMT kritiekloos te steunen. Hier door bleven de communisten binnen de KMT werken!

In 1927 begon Chiang Kai-Shek aan een groot anticommunistisch meesterplan. Ondanks dat de communisten hem twee jaar lang kritiekloos gesteund hadden, wou hij nu van ze af. In Sjanghai gaf hij het bevel om alle leden van de communistische partij te vermoorden. Ongeveer 400 werden opgepakt en geëxecuteerd, 5000 raakte vermist vermoedelijk ook vermoord.

Daarmee was de grote jacht op communisten begonnen. Overal in KMT gebied werden communisten opgejaagd en vermoord. Het Chinese witte terreur heeft ongeveer 70.000 levens geëist. Van de 60.000 communisten begin 1927 waren er aan het einde van dat jaar nog maar 10.000 in leven. Stalin en de nu stalinistische Communistische Internationale waren met stomheid geslagen. Toch kreeg de sovjet leiding geen kritiek. Stalin had net bevolen dat iedereen hem kritiekloos moest gehoorzamen. Iedereen die niet stalinistisch was werd neergezet als tegenstander van het marxisme leninisme ( in praktijk stalinisme )!

China werd onder Chiang Kai-Shek een eenpartijstaat. De idealen van een linkse democratie zoals professor Sun-Yat-Sen die voor ogen had, werden nooit ingevoerd. Nationalisme en kapitalisme werden de idealen van de KMT en de linkse kant van de partij werd monddood gemaakt en langzaam uitgeschakeld!

De burgeroorlog werd nu uitgevochten door drie machtige partijen. De KMT, de CCP en de krijgsheren. De communisten kregen nauwelijks steun van Stalin’s Sovjet Unie en moesten het alleen doen. In het zuiden van China werd in 1930 de Chinese Sovjet Republiek gesticht. Mao Zedong werd één van haar leiders. Die nieuwe republiek werd gesticht op stalinistische idealen: geen arbeidersdemocratie, eenpartijstaat, repressie tegen andersdenkenden!

In 1934 werd de Chinese Sovjet Republiek aangevallen door de KMT. De zwakke republiek had slechts 86.000 soldaten, de KMT had er 300.000. Mao Zedong gaf het bevel om via de bergen naar het noorden te trekken. Die tocht werd de lange mars genoemd, onderweg werden ze aangevallen door KMT soldaten die hun overal probeerde te doden. Uiteindelijk bereikte slechts 7000 van de 86.000 levend het noorden!

De lange mars gaf Mao Zedong de macht die hij zo graag wou. Met zijn tegenstanders uit de weg geruimd stond de Chinese Communistische Partij onder zijn leiderschap. Mao’s greep naar de totale macht binnen de partij was geslaagd. De antistalinistische marxisten zeggen dat de CCP al in 1935 voorbestemd was om ooit weer het kapitalisme in te voeren. Leon Trotsky beweerde dit in zijn boek; de Verraden Revolutie ( 1936 )!

In 1937 vielen de Japanners China binnen. Binnen de KMT vonden sommigen dat de burgeroorlog tegen de communisten moest stoppen en dat een tijdelijke alliantie nodig was. Chiang Kai-Shek wou geen tijdelijke vrede en pas nadat hij gegijzeld werd door een mede KMT commandant gaf hij toe!

De alliantie tussen de KMT en de CCP kwam er. Samen gingen de communisten ( nu maoïsten ) en de nationalisten de japanners te lijf. De strijd in China zou miljoenen levens kosten. De KMT raakte tijdens de tweede wereld oorlog zo corrupt dat de maoïsten van Mao Zedong steeds meer steun kregen van de Chinese boeren. Hoewel de intellectuelen en de burgerij pro KMT waren, konden ze niet voorkomen dat de maoïsten steeds meer steun kregen!

In 1945 waren de japanners verslagen. Met de nederlaag van Japan was de alliantie tussen de CCP en de KMT verleden tijd. In maart 1946 begon de burgeroorlog weer. De maoïsten hadden in 1946; 1,2 miljoen soldaten. De KMT bezat 4 miljoen troepen, Chiang Kai-Shek was duidelijk in de meerderheid. Maar toen gebeurde er iets dat hij en zijn elitaire vriendjes niet verwacht hadden. Het volk begon Mao te steunen. De communistische idealen van gelijkheid en solidariteit waren machtiger dan de 4 miljoen soldaten van de KMT. In 1948 bezatten de maoïsten; 2,8 miljoen soldaten, de KMT nog maar 3,6 miljoen!

In 1949 dreven de legers van Mao, de nationalisten naar de zee. Van de 4 miljoen KMT soldaten uit 1946 waren nog maar 1,4 miljoen over. Veel KMT soldaten waren overgelopen naar Mao’s rode leger. Uiteindelijk werden de nationalisten verdreven van het vasteland en ze trokken zich terug naar het eiland Taiwan, vlak voor de Chinese kust. Mao riep de Volksrepubliek China uit en zo begonnen de dagen van het maoïsme in China. Op Taiwan leefde de verslagen Chiang Kai-Shek verder als absolute dictator van de Republiek China, tot aan zijn dood in 1975!

De Volksrepubliek China werd een totalitaire eenpartijstaat. Één van haar eerste doelen was de vereniging van historisch China. Het Koninkrijk Tibet was sinds 1911 onafhankelijk. Het land werd bestuurd door de religieuze Dalai Lama’s. Deze Lama’s bestuurde Tibet op een middeleeuwse manier. Voor de maoïsten was dit een rede om Tibet te “bevrijden”. In 1950 vielen soldaten van het Volks Bevrijdingsleger, Tibet binnen. Na de verovering van Tibet beweerde Mao, dat de Volksrepubliek China verenigd was!

Tibet blijft een omstreden onderwerp. De Volksrepubliek China beweert dat ze het land ‘’vredig bevrijd’’ hebben van de middeleeuwse Dalai Lama. De Dalai Lama beweert dat Tibet met geweld bezet is en dat de Chinezen zich wreed en misdadig gedragen. Zowel de Dalai Lama en de Chinezen hebben gelijk en geen gelijk. Tibet was een absolute monarchie, een dictatuur bestuurd door een kleine religieuze elite. Maar de Chinezen brachten geen bevrijding, wat China bracht was maoïstische intolerantie en wreedheid!

In de Volksrepubliek China begon Mao Zedong met het zuiveren van de Chinese samenleving. Rijke landeigenaren werden onteigend, buitenlands bezit ook. Alles in China werd eigendom van de staat. Deze verandering werd enorm gesteund door de arme boeren die door Mao gezien werden als het revolutionaire volk. In 1958 begon de Chinese Communistische Partij met de Grote Sprong Voorwaarts. Dit project liep uit op een humanitaire ramp. Tussen 20 en 43 miljoen Chinese stierven als gevolg van hongersnoden!

Ondanks de dictatuur kreeg Mao kritiek. Sommige partijleiders vonden dat Mao te ver ging met de Grote Sprong Voorwaarts. De grote leider was echter de kritiek snel spuugzat en hij lanceerde een enorme persoonlijkheidscultus, volgens het traditionele stalinistische model. Mao Zedong werd het centrum van een nieuwe stalinistische religie, waarin Mao godheid nummer 1 werd!

Op Taiwan genoot de Republiek China alle internationale aandacht. Het kleine land vertegenwoordigde namelijk China in de VN, de Volksrepubliek was tot 1972 niet vertegenwoordig. De Republiek China werd ook enorm gesteund door de anticommunistische V.S die altijd een trouwe bondgenoot was geweest van Chiang Kai-Shek!

Het kapitalistische systeem werd in Taiwan geïntroduceerd, rijke westerse bedrijven konden voor een appel en een ei arbeiders uitbuiten. Dankzij de eenpartijstaat en de absolute macht van de KMT over het politieke leven, waren de arbeiders echte loonslaven op Taiwan!

De westerse imperialistische wereld zag Chiang Kai-Shek als rechtmatige leider van China. Zo kwam het dat een klein eiland geheel China vertegenwoordigde in de Verenigde Naties. Ondertussen begon de CCP aan een groot maoïstisch experiment; de Culturele Revolutie. Duizenden boeddhistische tempels werden gesloten en hun monniken werden geïntimideerd en uitgescholden door de jongeren van Mao’s Rode Garde. Deze jeugd groep bestond uit jongeren die als wilde beesten China in trokken om de vijanden van het maoïsme te bestrijden!

De Rode Garde was door Mao persoonlijk in het leven geroepen. Ze vormde een belangrijk onderdeel van de Culturele Revolutie. Niet alleen oude elementen uit de Chinese cultuur werden het slachtoffer van deze jongeren, ook gematigde maoïsten kregen er flink van langs. Partijleiders zoals Deng Xiaoping werden publiekelijk vernederd en neergezet als kapitalistische verraders. De Rode Garde werd uiteindelijk zo radicaal dat ze een gevaar vormde voor Mao zelf. In 1967 begon hij dat ook in te zien. Tijdens het hoogte punt van de Culturele Revolutie liet Mao de Rode Garde ontbinden, het Volksbevrijdingsleger ( PLA ) moest zelfs uitrukken om opstandige Rode Gardisten monddood te maken. Daardoor lukte het de partijleiding om eind 1968 het radicalisme van de Rode Garde te beëindigen!

In 1972 waren de relaties tussen China en de Sovjet Unie flink verslechterd. China was een klassieke stalinistische ( maoïstische ) staat, terwijl de Sovjet Unie na Stalin’s dood een meer gematigd stalinisme volgde. De Sovjet Unie kwam in conflict met klassieke stalinisten, die in het gematigde stalinisme een verraad zagen aan het oorspronkelijke stalinisme. De Verenigde Staten van Amerika probeerde voordeel uit het Sovjet-Chinese conflict te halen!

Onder president Nixon werden de relaties met de Volksrepubliek China hersteld. De Republiek China werd keihard in de steek gelaten. Nog in het zelfde jaar ( 1972 ) nam de Volksrepubliek China, de zetel van de Republiek China over in de VN. Het regime van Chiang Kai-Shek stond nu alleen, in de steek gelaten door dat land dat hun tussen 1945 en 1972 zo enorm gesteund had. Chiang Kai-Shek leefde nog drie jaar, totdat hij in 1975 stierf. De Republiek China rouwde om zijn dood, sinds 1925 was hij de grote leider van het anticommunistische China geweest en nu was hij dood!

In 1976 stierf Mao Zedong. Hij was van 1949 tot 1976 dictator van de Volksrepubliek China. Met zijn dood kwam een einde aan het klassieke maoïsme en de culturele revolutie. De partijleiding besloot om gematigde maoïsten aan de top te zetten. De belangrijkste van die gematigde maoïsten was Deng Xiaoping. Hij nam in 1978 informeel de macht over van Mao’s opvolger!

Deng begon met het hervormen van de Chinese staat. Het hele revolutionaire karakter werd overboord gezet. In 1982 werd een nieuwe grondwet ingevoerd. Deze grondwet liet heel wat klassieke socialistische idealen weg. Het recht om te staken werd uit de grondwet gehaald en het recht om publiekelijk te debatteren ook. Hoewel deze rechten typisch socialistisch van aard waren, werden ze in maoïstisch China ( 1949-1976 ) nooit toegepast. De arbeidersklasse van China was en blijft tot de dag van vandaag een slaaf aan de Chinese Communistische Partij!

Met Deng’s hervormingen begon de economie van China te groeien. De centrale planeconomie was ineffectief en het maoïstische boerenbeleid ook. China moest zich industrialiseren en onder Deng’s leiderschap gebeurde dat. Helaas lokte deze hervormingen ook onrust uit. In 1989 kwamen studenten in opstand tegen het regime van de CCP. De gematigde maoïsten waren in shock, sinds het neerslaan van de Rode Gardisten in 1968 hadden de jongeren nooit meer gedemonstreerd!

Met duizenden jongeren op het Plein van Hemelse Vrede in Beijing werden de leiders echt bang. De massa’s eiste democratie en vonden dat de regering moest stoppen met de liberalisatie van de economie. Deng liet zich niet klein krijgen ( Groter dan 1.55 was hij toch al niet ) en stuurde het leger en de politie op de jongeren af. Ongeveer 2500 werden gedood en nog veel meer werden opgesloten in staatsgevangenissen!  

Na het neerslaan van de demonstratie van studenten en arbeiders, konden de maoïsten verder gaan met hun kapitalistische praktijken. Met de val van de Sovjet Unie in 1991 opende China haar markten voor buitenlandse kapitalisten. De Chinese economie groeide enorm in de jaren 90, de kloof tussen arm en rijk ook!

Op Taiwan waren ook politieke veranderingen. Sinds de dood van dictator Chiang Kai-Shek was het land in politieke onrust. Studenten eiste een vrije democratie en na veel demonstraties gaf de KMT overheid toe aan hun eisen. In 1986 mochten oppositie partijen opgericht worden, daarmee was de alleenheerschappij van de KMT voorbij. In 1991 gaf de Republiek China haar pogingen op om het vasteland weer te veroveren!

De jaren 90 waren heel goed voor de nieuwe kapitalistische elite van de Volksrepubliek China. De economische hervormingen van Deng Xiaoping zorgde voor de terugkeer van de bourgeoisie. Rijke eigenaren van fabrieken konden zich zelf enorm verrijken, omdat de sociale wetgeving zeer zwak is. In 2015 kent het land een rijke middenklasse die een westerse levensstijl heeft. Van de 1,3 miljard Chinezen zijn er 120 miljoen rijk en welvarend. 1,18 miljard Chinezen zijn echter arm en 236 miljoen van hun leven onder de armoedegrens van 1 euro per dag!

De democratie heeft op Taiwan voor meer welvaart gezorgd. Arbeiders konden zich eindelijk verenigen in vakbonden en stakingen werden niet meer met brut geweld neergeslagen. Toch blijft Taiwan sociaal gezien een zwak land, waar geld en hebzucht nog altijd heersen. Bij het aanbreken van het millennium waren beidde China’s ver op het pad van het rechtse kapitalisme. De Volksrepubliek China en de Republiek China groeide steeds meer naar elkaar toe. In 2015 zijn de verhoudingen niet meer zo heftig als tussen 1949-1991. Toch blijft de Volksrepubliek, Taiwan zien als een deel van China. De gehele westerse wereld schijnt dat voorbeeld ook te volgen. Als laffe honden keerde ze zich na 1972 af van het ''Vrije China'' op Taiwan, dat enkel nog door wat Afrikaanse landen erkent wordt!

De Olympische Spelen werden in 2008 gehouden in Beijing. De gehele wereld deed vrolijk mee met het festijn. Geen kritiek kreeg China op de barbarse methodes die gebruikt werden om stadions te bouwen. Geen kritiek op de enorme schending van de mensenrechten in Tibet en elders. Nee, de kapitalistische landen zijn veel te blij met het regime in China. Ze zijn blij omdat hun kapitalisten nu veel winst kunnen maken in het land. Bedrijven zoals Phillips  maken enorme winsten, maar de gewone Chinees ziet daar weinig van terug. Het is ironisch dat juist de westerse kapitalisten hedendaags zo pro-China zijn. Tussen 1949 en 1983 steunde het westerse kapitalisme de Republiek China op Taiwan. Maar toen de Volksrepubliek China begon met kapitalistische hervormingen veranderde dat!




Ideologisch gezien is er tegenwoordig
 weinig verschil meer tussen
de Volksrepubliek China en de Republiek China
Vroeger was dat duidelijk anders! 

Strijd, Solidariteit, Socialisme

Strijd, Solidariteit, Socialisme