Verwachtingen van de SP

Door Max van Lingen, Internationale Socialisten! 

De hoge peilingen voor de SP gaan gepaard met de hoop op een linkse regering die de problemen voor ons oplost. Dat is niet gek aangezien de hele campagne van de SP hierop is gericht. Maar gepraat over Roemer als premier is prematuur en schept verwachtingen waarvan nu al gezegd kan worden dat ze niet gaan uitkomen. 

Het gaat allereerst voorbij aan hoe de SP door alle andere partijen als ‘te links’ op afstand wordt gehouden. Maar het gaat ook voorbij aan de beperkingen van de SP als partij en die van de macht van het parlement.

De SP is net als Syriza, Die Linke en het Front de Gauche een linksreformistische partij. Deze partijen belichamen de onvrede over de bezuinigingen en vormen electoraal een alternatief voor de neoliberale consensus. Maar de strategie van deze partijen is om door middel van regeringsdeelname veranderingen te bereiken.

Om dit te kunnen doen zwakken ze hun standpunten steeds verder af. Ook in het geval van de SP is dat al langer zichtbaar. Roemer liet eerder al weten samenwerking met Rutte niet uit te sluiten, Ronald van Raak gaf onlangs aan dat de eis ‘65 blijft 65’ niet meer heilig is en op lokaal niveau betekende SP-deelname aan sommige colleges ook medewerking aan bezuinigingen.

Dit zijn beperkingen van de eigen strategie. Deze is namelijk gebaseerd op het idee dat de macht in de Kamer ligt en dat deelname aan een regering, het ‘aan de knoppen zitten’, een verovering van de macht betekent. Maar de werkelijke macht ligt niet in de Kamer, maar bij de grote bedrijven en de staatsbureaucratie.

Met die beperking werd de regering-Den Uyl in de jaren ’70 al geconfronteerd. Recenter werd het parlement in Italië buitenspel gezet om vervolgens de technocraat Monti zonder enig mandaat aan te stellen als premier ter vervanging van Berlusconi. Onder druk van het IMF gebeurde hetzelfde in Griekenland met Papandreou.

Dat we als IS oproepen om SP te stemmen betekent dus niet dat we het met alles van de SP eens zijn, of dat we vinden dat de SP de regering in moet. De bezuinigingsaanvallen kunnen alleen gestopt worden als we de neoliberale logica en machtsstructuren zelf bestrijden, en daarbij elke illusie in het parlement vaarwel zeggen.

Maar tegelijkertijd mogen we geen kans ongemoeid laten om de problemen van onze tegenstanders te vergroten. Een SP-overwinning op 12 september strooit zand in de machine van Rutte en creëert daarmee de mogelijkheden voor effectieve oppositie – in de Kamer, maar vooral ook op straat, in de bedrijven en op de universiteit, daar waar we democratie werkelijk vorm kunnen geven!

http://socialisme.nu

Politieke partijen in Nederland anno 2012

Het Koninkrijk der Nederlanden is een parlementaire monarchie. Haar eerste grondwet stamt uit 1810 en de huidige is in 1983 aangemaakt. Het land is een democratie waarin verschillende politieke partijen coalities vormen om een regering tot stand te brengen. Anno 2012 kent Nederland de volgende politieke partijen.

- Volkspartij voor Vrijheid en Democratie 
- Partij van de Arbeid 
- Partij voor de Vrijheid 
- Christen Democratische Appel 
- Socialistische Partij
- Democraten 66
- GroenLinks
- ChristenUnie
- Staatkundig Gereformeerde Partij 
- Partij voor de Dieren 
- Democratisch Politiek Keerpunt
- Liberaal Democratische Partij  

Op 12 september 2012 kies Nederland een nieuwe Tweede Kamer. De vorige verkiezingen waren gehouden in juni 2010. Toen won de VVD de verkiezingen probeerde een coalitie te vormen tussen het CDA en de PVV. Echter net voordat de coalitie rond was, stapte de PVV uit de onderhandelingen. Verslagen moest de VVD nieuwe verkiezingen uitschrijven. De peilingen geven aan dat het een flinke race zal worden tussen de neoliberale VVD en de sociaal democratische SP. 

Maar wat voor partijen heeft Nederland? Waar staan deze partijen voor? 

- VVD: De Volkspartij voor Vrijheid en Democratie is een conservatief (neo)liberale partij. Opgericht in 1948 en is de rechtse partij van Nederland. De VVD staat voor een vrije markt economie  waarbij iedere burger zelfstandig en los van de overheid dient te leven. De VVD ziet veel heil in een kleine overheid die de vrijheid van iedere burger garandeert. Maar in het economische leven mag de overheid weinig invloed hebben. De VVD heeft veel steun onder individualisten,  zakenmensen en ondernemers ( kapitalisten )! 

- PvdA: De Partij van de Arbeid is een sociaal democratische partij van de derde weg. Oorsprong heeft de partij in een fusie tussen gematigde socialisten, progressieve liberalen en linkse christenen. Bijna 50 jaar lang was de PvdA de voorhoede van politiek links in Nederland. De partij heeft echter veel linkse idealen ingeruild voor (neo)liberale opvattingen. In de jaren 90 was het PvdA die het neoliberalisme invoerde. De partij zelf ziet zich als een partij voor een sterk en sociaal Nederland. Als sociaal democratische partij ziet ze veel heil in een gemengde markt economie, een balans tussen staat en markt! 

- PVV: De Partij voor de Vrijheid is een relatief nieuwe partij in Nederland. De PVV is in 2006 ontstaan toen ex-VVD kamerlid Geert Wilders een eigen partij begon. Wilders keerde zich tegen de politiek van de VVD, zeker op gebied van multiculturalisme. Geert Wilders is de PVV want de partij heeft geen leden, dus alles binnen de PVV is Geert Wilders. Je kunt de PVV zien als een radicaal rechtse partij. Radicaal omdat ze een heel duidelijk standpunt hebben tegenover moslims en hun religie. Voor hun is dat geloof een ''smerige woestijn religie''. De hele PVV draait om anti-islam propaganda en de strijd van het ''westen tegen het islamisme''. Ideologisch gezien is de PVV een nationaal conservatieve partij. Nationaal omdat ze trots zijn op de Nederlandse cultuur en tradities. De PVV steun Israël en is pro-Amerikaans! 

- CDA: Het Christen Democratisch Appel is ontstaan uit een fusie tussen protestanten en katholieke christenen. Het CDA is een centrum partij, maar is de laatste jaren meer economisch (neo)liberaal geworden. De christen democratie is haar ideologie, echter net als de sociaal democratie is ook de christen democratie enorm vervaagd en verrechtst. Het CDA heeft het secularisme aanvaard en volgt niet meer trouw de Bijbelse normen en waarden. Wel legt de partij nadruk op het christelijke erfgoed van Nederland. 

- SP: De Socialistische Partij is een klassieke sociaal democratische partij. Anders dan de PvdA legt de SP nog nadruk op veel sociaal democratische standpunten, zoals meer overheid en minder markt. De SP is ontstaan uit de maoistische traditie en was tot 1990 nog een revolutionaire partij.  Na de val van het stalinisme nam de partij voorgoed afscheid van het marxisme. De partij zocht naar een eigen Nederlands socialisme. Dat NL socialisme werd echter elk jaar minder belangrijk. Anno 2012 is de SP een sociaal democratische partij. De partij legt nadruk op een menselijker en socialer Nederland en is fel tegen het neoliberalisme! 

- D66: Democraten 66 zijn opgericht als radicaal progressieve partij in 1966. De partij wou de gehele maatschappij democratiseren en stond voor de directe democratie. D66 staat tegenwoordig voor een ''sociaal liberale'' economie, waarbij de overheid zich alleen met mensen bemoeit als ze het nodig hebben. Helaas is ook D66 meegegaan met de (neo)liberale tendentie die na 1990 over heel Europa waaide. Anno 2012 kun je de partij zien als een progressieve (neo)liberale partij. Een pro-EU partij die een verenigd Europa nastreeft. 

- GroenLinks: GroenLinks is ontstaan als eenheidslijst tussen de Communistische Partij van Nederland ( CPN ), de Pacifistisch Socialistische Partij ( PSP ) en de Politieke Partij Radicalen ( PPR ). In 1989 werd GroenLinks  opgericht als een groene socialistische partij. Dat socialisme werd al snel de sociaal democratie en na 2002 werd die sociaal democratie, het sociaal liberalisme. GroenLinks is tegenwoordig een groene partij, die nadruk legt op multiculturalisme, sociaal liberalisme en duurzaamheid. Ze zijn echter niet antikapitalistisch!  

- ChristenUnie: De ChristenUnie is een traditionele christen democratische partij. De partij heeft veel moeite met de seculiere maatschappij en vooral met niet-christelijke normen en waarden. De ChristenUnie is niet theocratisch ingesteld, maar kijkt anders naar de scheiding tussen kerk en staat dan de liberalen en sociaal democraten. Economisch gezien is de ChristenUnie een centrum-rechtse partij. Ze staan voor een vrije markt economie en een positieve rol van Nederland in Europa!

- SGP: De SGP is een radicaal christelijke partij. Anders dan de ChristenUnie en het CDA, legt de SGP veel nadruk op de Bijbelse normen en waarden. De partij wil een christelijke staat oprichten en het secularisme afschaven. Economisch gezien steunt de partij het kapitalisme. De SGP is fel tegen de gelijkheid tussen man en vrouw. Bijna alle leiders van de partij zijn mannelijk en vrouwen worden er niet gezien als gelijkwaardig. De meeste steun heeft de partij bij strenge christenen! 


- PvdD: De Partij voor de Dieren is een dieren partij, die dieren rechten heel belangrijk vindt. De PvdD kwam voor het eerst in 2006 in de tweede kamer met twee zetels. Economisch gezien steunt de partij een centrum-linkse richting. Ze wensen een samenleving waarin dieren goed behandeld worden en waarin de bio-industrie niet meer bestaan! 

- DPK: Democratisch Politiek Keerpunt is een afsplitsing van de PVV. Het is nog maar de vraag of de partij wat zetels zal winnen bij de verkiezingen van 12 september 2012. Hero Brinkman is de leider van deze fusie partij, bestaande uit zijn eigen Onafhankelijke Burger Partij en Trots op Nederland van Rita Verdonk. DPK is minder anti-EU dan de PVV, maar is wel duidelijk conservatief rechts. Echter dat nationalisme van de PVV zit er bij het DPK niet in! Economisch gezien is de partij een voorstander van een kleine overheid en een grote vrije markt economie!!

- LibDem: De Liberaal Democratische Partij is een anti-neoliberale progressive partij. De LibDem zet zich in voor een sociaal liberaal Nederland en keert zich tegen de (neo)liberale dogma van de laatste  20 jaar. Je kunt de partij vergelijken met het oude D66 voordat die het (neo)liberalisme aanvaarde. Voor de Liberaal Democraten staat de vrije markt economie en een sterk sociaal vangnet centraal. Anders dan de gevestigde liberale partijen is de Liberaal Democratische Partij gericht op principes en ideologie!  

Nederland heeft op 12 september dus genoeg keuzen. United Socialist Productions - Revolutionair Socialistische Media geeft advies om op de SP te stemmen. Want alle andere politieke partijen zijn neoliberaal en steunen het kapitalisme. Zelfs de PvdA en GroenLinks doen dat. Een stem op de SP zal geen socialisme brengen, maar het maakt Nederland wel wakker uit de illusie dat het neoliberalisme almachtig is! 

De twee China’s

In 1912 kwam er een einde aan het Chinese Keizerrijk. Drie duizend jaar van keizerijlijke heerschappij over China kwam ten einden. Echter de Chinezen waren niet voorbereid om hun eigen land te besturen. De Republiek China werd in 1912 uitgeroepen. Professor Sun Yat-Sen van de Chinese Nationalistische Partij ( Kuomingtang ) werd de eerste president. Maar al snel kreeg generaal Yuan die titel en Yat-Sen moest terug treden. Yuan verklaarde zich in 1915 keizer van China en herstelde de monarchie. Een jaar later stierf Yuan en het Chinese Keizerrijk viel in een burgeroorlog die 20 jaar zou duren!

De Chinese Nationalistische Partij ( KMT ) van Sun Yat-Sen zag in dat een democratisch China niet te doen was. Een eenpartijstaat was volgens hun tijdelijk noodzakelijk om orde te handhaven. In Sjanghai werd in 1921 de grote concurrent van de KMT gesticht. Met hulp van Henk Sneevliet en Chinese studenten werd de Chinese Communistische Partij ( CCP ) gesticht. Het doel van die partij; de wereldrevolutie en het marxistische socialisme!

De KMT en de CCP sloten een alliantie tegen de krijgsheren van China. De nationalisten en de communisten waren in het begin nog niet vijandig tegenover elkaar. De KMT werd namelijk door de Communistische Internationale gezien als een revolutionaire partij die gesteund moest worden. Professor Sun Yat-Sen had grote bewondering voor het marxisme en was ook goed te spreken over Lenin!

Door het revolutionaire karakter van Sun-Yat-Sen werd zijn regering niet erkend door het imperialistische westen. In 1923 begon de Sovjet Unie zijn regering te steunen. Een jaar later mochten leden van de CCP lid worden van de KMT. Deze alliantie tussen communisten en nationalisten bleef niet lang bestaan. In 1925 stierf Sun-Yat-Sen, hij werd opgevolgd door de militair Chiang Kai-shek. Shek was een anticommunist en zag niets in de idealen van arbeidersdemocratie en proletarisch internationalisme. Het idee van een socialistisch China was voor hem een nachtmerrie!

Een anticommunist aan de top van de KMT werd niet verwelkomd door de CCP leden. Ze dreigde de alliantie met de KMT te verbreken. Echter Joseph Stalin gaf een direct bevel aan de Chinese communisten om de leiding van de KMT kritiekloos te steunen. Hier door bleven de communisten binnen de KMT werken!

In 1927 begon Chiang Kai-Shek aan een groot anticommunistisch meesterplan. Ondanks dat de communisten hem twee jaar lang kritiekloos gesteund hadden, wou hij nu van ze af. In Sjanghai gaf hij het bevel om alle leden van de communistische partij te vermoorden. Ongeveer 400 werden opgepakt en geëxecuteerd, 5000 raakte vermist vermoedelijk ook vermoord.

Daarmee was de grote jacht op communisten begonnen. Overal in KMT gebied werden communisten opgejaagd en vermoord. Het Chinese witte terreur heeft ongeveer 70.000 levens geëist. Van de 60.000 communisten begin 1927 waren er aan het einde van dat jaar nog maar 10.000 in leven. Stalin en de nu stalinistische Communistische Internationale waren met stomheid geslagen. Toch kreeg de sovjet leiding geen kritiek. Stalin had net bevolen dat iedereen hem kritiekloos moest gehoorzamen. Iedereen die niet stalinistisch was werd neergezet als tegenstander van het marxisme leninisme ( in praktijk stalinisme )!

China werd onder Chiang Kai-Shek een eenpartijstaat. De idealen van een linkse democratie zoals professor Sun-Yat-Sen die voor ogen had, werden nooit ingevoerd. Nationalisme en kapitalisme werden de idealen van de KMT en de linkse kant van de partij werd monddood gemaakt en langzaam uitgeschakeld!

De burgeroorlog werd nu uitgevochten door drie machtige partijen. De KMT, de CCP en de krijgsheren. De communisten kregen nauwelijks steun van Stalin’s Sovjet Unie en moesten het alleen doen. In het zuiden van China werd in 1930 de Chinese Sovjet Republiek gesticht. Mao Zedong werd één van haar leiders. Die nieuwe republiek werd gesticht op stalinistische idealen: geen arbeidersdemocratie, eenpartijstaat, repressie tegen andersdenkenden!

In 1934 werd de Chinese Sovjet Republiek aangevallen door de KMT. De zwakke republiek had slechts 86.000 soldaten, de KMT had er 300.000. Mao Zedong gaf het bevel om via de bergen naar het noorden te trekken. Die tocht werd de lange mars genoemd, onderweg werden ze aangevallen door KMT soldaten die hun overal probeerde te doden. Uiteindelijk bereikte slechts 7000 van de 86.000 levend het noorden!

De lange mars gaf Mao Zedong de macht die hij zo graag wou. Met zijn tegenstanders uit de weg geruimd stond de Chinese Communistische Partij onder zijn leiderschap. Mao’s greep naar de totale macht binnen de partij was geslaagd. De antistalinistische marxisten zeggen dat de CCP al in 1935 voorbestemd was om ooit weer het kapitalisme in te voeren. Leon Trotsky beweerde dit in zijn boek; de Verraden Revolutie ( 1936 )!

In 1937 vielen de Japanners China binnen. Binnen de KMT vonden sommigen dat de burgeroorlog tegen de communisten moest stoppen en dat een tijdelijke alliantie nodig was. Chiang Kai-Shek wou geen tijdelijke vrede en pas nadat hij gegijzeld werd door een mede KMT commandant gaf hij toe!

De alliantie tussen de KMT en de CCP kwam er. Samen gingen de communisten ( nu maoïsten ) en de nationalisten de japanners te lijf. De strijd in China zou miljoenen levens kosten. De KMT raakte tijdens de tweede wereld oorlog zo corrupt dat de maoïsten van Mao Zedong steeds meer steun kregen van de Chinese boeren. Hoewel de intellectuelen en de burgerij pro KMT waren, konden ze niet voorkomen dat de maoïsten steeds meer steun kregen!

In 1945 waren de japanners verslagen. Met de nederlaag van Japan was de alliantie tussen de CCP en de KMT verleden tijd. In maart 1946 begon de burgeroorlog weer. De maoïsten hadden in 1946; 1,2 miljoen soldaten. De KMT bezat 4 miljoen troepen, Chiang Kai-Shek was duidelijk in de meerderheid. Maar toen gebeurde er iets dat hij en zijn elitaire vriendjes niet verwacht hadden. Het volk begon Mao te steunen. De communistische idealen van gelijkheid en solidariteit waren machtiger dan de 4 miljoen soldaten van de KMT. In 1948 bezatten de maoïsten; 2,8 miljoen soldaten, de KMT nog maar 3,6 miljoen!

In 1949 dreven de legers van Mao, de nationalisten naar de zee. Van de 4 miljoen KMT soldaten uit 1946 waren nog maar 1,4 miljoen over. Veel KMT soldaten waren overgelopen naar Mao’s rode leger. Uiteindelijk werden de nationalisten verdreven van het vasteland en ze trokken zich terug naar het eiland Taiwan, vlak voor de Chinese kust. Mao riep de Volksrepubliek China uit en zo begonnen de dagen van het maoïsme in China. Op Taiwan leefde de verslagen Chiang Kai-Shek verder als absolute dictator van de Republiek China, tot aan zijn dood in 1975!

De Volksrepubliek China werd een totalitaire eenpartijstaat. Één van haar eerste doelen was de vereniging van historisch China. Het Koninkrijk Tibet was sinds 1911 onafhankelijk. Het land werd bestuurd door de religieuze Dalai Lama’s. Deze Lama’s bestuurde Tibet op een middeleeuwse manier. Voor de maoïsten was dit een rede om Tibet te “bevrijden”. In 1950 vielen soldaten van het Volks Bevrijdingsleger, Tibet binnen. Na de verovering van Tibet beweerde Mao, dat de Volksrepubliek China verenigd was!

Tibet blijft een omstreden onderwerp. De Volksrepubliek China beweert dat ze het land ‘’vredig bevrijd’’ hebben van de middeleeuwse Dalai Lama. De Dalai Lama beweert dat Tibet met geweld bezet is en dat de Chinezen zich wreed en misdadig gedragen. Zowel de Dalai Lama en de Chinezen hebben gelijk en geen gelijk. Tibet was een absolute monarchie, een dictatuur bestuurd door een kleine religieuze elite. Maar de Chinezen brachten geen bevrijding, wat China bracht was maoïstische intolerantie en wreedheid!

In de Volksrepubliek China begon Mao Zedong met het zuiveren van de Chinese samenleving. Rijke landeigenaren werden onteigend, buitenlands bezit ook. Alles in China werd eigendom van de staat. Deze verandering werd enorm gesteund door de arme boeren die door Mao gezien werden als het revolutionaire volk. In 1958 begon de Chinese Communistische Partij met de Grote Sprong Voorwaarts. Dit project liep uit op een humanitaire ramp. Tussen 20 en 43 miljoen Chinese stierven als gevolg van hongersnoden!

Ondanks de dictatuur kreeg Mao kritiek. Sommige partijleiders vonden dat Mao te ver ging met de Grote Sprong Voorwaarts. De grote leider was echter de kritiek snel spuugzat en hij lanceerde een enorme persoonlijkheidscultus, volgens het traditionele stalinistische model. Mao Zedong werd het centrum van een nieuwe stalinistische religie, waarin Mao godheid nummer 1 werd!

Op Taiwan genoot de Republiek China alle internationale aandacht. Het kleine land vertegenwoordigde namelijk China in de VN, de Volksrepubliek was tot 1972 niet vertegenwoordig. De Republiek China werd ook enorm gesteund door de anticommunistische V.S die altijd een trouwe bondgenoot was geweest van Chiang Kai-Shek!

Het kapitalistische systeem werd in Taiwan geïntroduceerd, rijke westerse bedrijven konden voor een appel en een ei arbeiders uitbuiten. Dankzij de eenpartijstaat en de absolute macht van de KMT over het politieke leven, waren de arbeiders echte loonslaven op Taiwan!

De westerse imperialistische wereld zag Chiang Kai-Shek als rechtmatige leider van China. Zo kwam het dat een klein eiland geheel China vertegenwoordigde in de Verenigde Naties. Ondertussen begon de CCP aan een groot maoïstisch experiment; de Culturele Revolutie. Duizenden boeddhistische tempels werden gesloten en hun monniken werden geïntimideerd en uitgescholden door de jongeren van Mao’s Rode Garde. Deze jeugd groep bestond uit jongeren die als wilde beesten China in trokken om de vijanden van het maoïsme te bestrijden!

De Rode Garde was door Mao persoonlijk in het leven geroepen. Ze vormde een belangrijk onderdeel van de Culturele Revolutie. Niet alleen oude elementen uit de Chinese cultuur werden het slachtoffer van deze jongeren, ook gematigde maoïsten kregen er flink van langs. Partijleiders zoals Deng Xiaoping werden publiekelijk vernederd en neergezet als kapitalistische verraders. De Rode Garde werd uiteindelijk zo radicaal dat ze een gevaar vormde voor Mao zelf. In 1967 begon hij dat ook in te zien. Tijdens het hoogte punt van de Culturele Revolutie liet Mao de Rode Garde ontbinden, het Volksbevrijdingsleger ( PLA ) moest zelfs uitrukken om opstandige Rode Gardisten monddood te maken. Daardoor lukte het de partijleiding om eind 1968 het radicalisme van de Rode Garde te beëindigen!

In 1972 waren de relaties tussen China en de Sovjet Unie flink verslechterd. China was een klassieke stalinistische ( maoïstische ) staat, terwijl de Sovjet Unie na Stalin’s dood een meer gematigd stalinisme volgde. De Sovjet Unie kwam in conflict met klassieke stalinisten, die in het gematigde stalinisme een verraad zagen aan het oorspronkelijke stalinisme. De Verenigde Staten van Amerika probeerde voordeel uit het Sovjet-Chinese conflict te halen!

Onder president Nixon werden de relaties met de Volksrepubliek China hersteld. De Republiek China werd keihard in de steek gelaten. Nog in het zelfde jaar ( 1972 ) nam de Volksrepubliek China, de zetel van de Republiek China over in de VN. Het regime van Chiang Kai-Shek stond nu alleen, in de steek gelaten door dat land dat hun tussen 1945 en 1972 zo enorm gesteund had. Chiang Kai-Shek leefde nog drie jaar, totdat hij in 1975 stierf. De Republiek China rouwde om zijn dood, sinds 1925 was hij de grote leider van het anticommunistische China geweest en nu was hij dood!

In 1976 stierf Mao Zedong. Hij was van 1949 tot 1976 dictator van de Volksrepubliek China. Met zijn dood kwam een einde aan het klassieke maoïsme en de culturele revolutie. De partijleiding besloot om gematigde maoïsten aan de top te zetten. De belangrijkste van die gematigde maoïsten was Deng Xiaoping. Hij nam in 1978 informeel de macht over van Mao’s opvolger!

Deng begon met het hervormen van de Chinese staat. Het hele revolutionaire karakter werd overboord gezet. In 1982 werd een nieuwe grondwet ingevoerd. Deze grondwet liet heel wat klassieke socialistische idealen weg. Het recht om te staken werd uit de grondwet gehaald en het recht om publiekelijk te debatteren ook. Hoewel deze rechten typisch socialistisch van aard waren, werden ze in maoïstisch China ( 1949-1976 ) nooit toegepast. De arbeidersklasse van China was en blijft tot de dag van vandaag een slaaf aan de Chinese Communistische Partij!

Met Deng’s hervormingen begon de economie van China te groeien. De centrale planeconomie was ineffectief en het maoïstische boerenbeleid ook. China moest zich industrialiseren en onder Deng’s leiderschap gebeurde dat. Helaas lokte deze hervormingen ook onrust uit. In 1989 kwamen studenten in opstand tegen het regime van de CCP. De gematigde maoïsten waren in shock, sinds het neerslaan van de Rode Gardisten in 1968 hadden de jongeren nooit meer gedemonstreerd!

Met duizenden jongeren op het Plein van Hemelse Vrede in Beijing werden de leiders echt bang. De massa’s eiste democratie en vonden dat de regering moest stoppen met de liberalisatie van de economie. Deng liet zich niet klein krijgen ( Groter dan 1.55 was hij toch al niet ) en stuurde het leger en de politie op de jongeren af. Ongeveer 2500 werden gedood en nog veel meer werden opgesloten in staatsgevangenissen!  

Na het neerslaan van de demonstratie van studenten en arbeiders, konden de maoïsten verder gaan met hun kapitalistische praktijken. Met de val van de Sovjet Unie in 1991 opende China haar markten voor buitenlandse kapitalisten. De Chinese economie groeide enorm in de jaren 90, de kloof tussen arm en rijk ook!

Op Taiwan waren ook politieke veranderingen. Sinds de dood van dictator Chiang Kai-Shek was het land in politieke onrust. Studenten eiste een vrije democratie en na veel demonstraties gaf de KMT overheid toe aan hun eisen. In 1986 mochten oppositie partijen opgericht worden, daarmee was de alleenheerschappij van de KMT voorbij. In 1991 gaf de Republiek China haar pogingen op om het vasteland weer te veroveren!

De jaren 90 waren heel goed voor de nieuwe kapitalistische elite van de Volksrepubliek China. De economische hervormingen van Deng Xiaoping zorgde voor de terugkeer van de bourgeoisie. Rijke eigenaren van fabrieken konden zich zelf enorm verrijken, omdat de sociale wetgeving zeer zwak is. In 2015 kent het land een rijke middenklasse die een westerse levensstijl heeft. Van de 1,3 miljard Chinezen zijn er 120 miljoen rijk en welvarend. 1,18 miljard Chinezen zijn echter arm en 236 miljoen van hun leven onder de armoedegrens van 1 euro per dag!

De democratie heeft op Taiwan voor meer welvaart gezorgd. Arbeiders konden zich eindelijk verenigen in vakbonden en stakingen werden niet meer met brut geweld neergeslagen. Toch blijft Taiwan sociaal gezien een zwak land, waar geld en hebzucht nog altijd heersen. Bij het aanbreken van het millennium waren beidde China’s ver op het pad van het rechtse kapitalisme. De Volksrepubliek China en de Republiek China groeide steeds meer naar elkaar toe. In 2015 zijn de verhoudingen niet meer zo heftig als tussen 1949-1991. Toch blijft de Volksrepubliek, Taiwan zien als een deel van China. De gehele westerse wereld schijnt dat voorbeeld ook te volgen. Als laffe honden keerde ze zich na 1972 af van het ''Vrije China'' op Taiwan, dat enkel nog door wat Afrikaanse landen erkent wordt!

De Olympische Spelen werden in 2008 gehouden in Beijing. De gehele wereld deed vrolijk mee met het festijn. Geen kritiek kreeg China op de barbarse methodes die gebruikt werden om stadions te bouwen. Geen kritiek op de enorme schending van de mensenrechten in Tibet en elders. Nee, de kapitalistische landen zijn veel te blij met het regime in China. Ze zijn blij omdat hun kapitalisten nu veel winst kunnen maken in het land. Bedrijven zoals Phillips  maken enorme winsten, maar de gewone Chinees ziet daar weinig van terug. Het is ironisch dat juist de westerse kapitalisten hedendaags zo pro-China zijn. Tussen 1949 en 1983 steunde het westerse kapitalisme de Republiek China op Taiwan. Maar toen de Volksrepubliek China begon met kapitalistische hervormingen veranderde dat!

Ideologisch gezien is er tegenwoordig

 weinig verschil meer tussen

de Volksrepubliek China en de Republiek China

Vroeger was dat duidelijk anders! 

De Amerikaanse eenpartijstaat!

De Verenigde Staten van Amerika zijn een plutocratie waarin het grote geld bepaald wie gekozen wordt en wie niet. Er is anno 2012 nauwelijks verschil meer tussen de neoliberale Democratische Partij en de conservatieve; Republikeinse Partij. Beidde partijen zijn lakeien van de grote Amerikaanse bedrijven. Het zijn die bedrijven die de macht over Amerika hebben en niet de politici.

Als we kijken naar de politieke standpunten van Obama en Mitt Romney dan is het verschil echt minimaal. Natuurlijk is Mitt Romney een kapitalistische robot, maar ook Obama kan er wat van. Zijn naaste adviseurs zijn allemaal conservatief ingesteld, echte liberalen aan zijn kant heeft Obama niet! Volgens www.politicalcompass.org/uselection2012 is er weinig verschil meer tussen de rechtse Democraten en de rechtse Republikeinen. Daarmee kun je zeggen dat de USA een eenpartijstaat is geworden. Verschil tussen Democratische kandidaten en Republikeinse kandidaten wordt steeds kleiner!

Natuurlijk is er nog vrijheid van meningsuiting, zolang je geen gevaar wordt voor de grote bedrijven kun je en mag je alles zeggen. Maar als je gevaarlijk wordt ( bijvoorbeeld de Occupy Protesten van 2011 ) dan zullen de grote bedrijven via hun propaganda zender; Fox News de grootste leugens over je in de wereld brengen. Fox News is een rechts conservatief kanaal, eigendom van Rupert Murdoch. Deze kapitalist bezit 1/3 van de Amerikaanse media. Samen met het Disney Empire en Time Warner bestuurd hij wat de Amerikanen op TV zien!

Ondertussen proberen de conservatieven in Amerika, de neoliberalen van Obama neer te zetten als radicaal linkse socialisten. In honderden kranten en nog meer posters wordt Barack Obama neerzet als een tweede Stalin! De Republikeinse leugen machine draait overuren om de conservatieve Amerikaan vol te proppen met leugens over de Democraten. Want de echte Obama is geen socialist. Hij is een VVD'er en dat zegt genoeg. Hij is misschien zelf conservatiever dan de VVD, want echt liberaal is hij op sommige punten niet!

Bijvoorbeeld is Obama pas zeer recent een voorstander geworden van het homohuwelijk. Maar in de eerste vier jaar van zijn presidentschap was hij geen voorstander van het homohuwelijk. Het is nog maar de vraag of hij er echt in gelooft. Want net als alle andere presidenten is ook Obama een christen en gelooft hij in de Bijbel.

Hoewel de Democratische Partij nog veel progressieve types kent, is de leiding van de partij duidelijk conservatief liberaal. Je kunt het vergelijken met de voormalige arbeiderspartijen van Europa. De Nederlandse; Partij van de Arbeid, had een arbeiders basis. De partijleiding van de PvdA is echter altijd kapitalistisch geweest/gebleven.

Vroeger had je twee duidelijke partijen in Amerika.

- De Democratische Partij; progressief, liberaal en seculier
- De Republikeinse Partij; conservatief, traditioneel en christelijk

Maar de laatste 20 jaar is er veel veranderd. Alle politieke partijen zijn verrechtst. Van de sociaal democraten in Europa, tot de liberalen in Amerika. Allemaal zijn ze neoliberaal geworden. Het neoliberalisme is ook door de Democratische Partij omarmd. De Republikeinse Partij daartegen degenereerde volledig in een partij van zakenmensen en elitaire types. Zelfs echt conservatief is de Grand Old Party ( GOP ) niet eens meer. Ze zijn spreekbuizen geworden voor hun donoren zoals de steenrijke Koch Brothers. Republikeinse politici schijnen alles te doen voor geld. Het is niet ongewoon dat politici van de GOP ongeveer 500.000 tot 1.000.000 dollars krijgen van lobbyisten om te pleiten voor rechtse politiek.

In de Senaat van Amerika zitten bijna alleen miljonairs. Steenrijke rechtse Democraten en elitaire Republikeinen. Allemaal beweren ze voor het Amerikaanse volk te zijn, maar in werkelijkheid leven ze in hun eigen rijke droomwereld. Een wereld zonder armoede, zonder angst voor ontslag, zonder zorgen en zonder financiële problemen. De senatoren van Amerika zijn rijk en kunnen onmogelijk begrijpen wat de werkende klasse voelt. Als een rechtse Democraat een wet invoert die het kapitalisme meer macht geeft dan krijgt hij/zij meteen 500.000 dollars als beloning. Als de elitaire verzekeringsbedrijven hun premies verhogen dan merken de senatoren dat niet. Die hebben speciale gezondheidsverzekering van de overheid. Veel rechtse Republikeinen die zo anti-overheid zijn, maken wel dankbaar gebruik van staatsgezondheidszorg.

De Plutocratie in Amerika is de laatste 20 jaar enorm toegenomen. Dat heeft vooral te maken met het regime van George W Bush dat tussen 2000 en 2008 aan de macht was. Bush deed precies wat het kapitalisme eist. Na 11 september 2001 wou het grote geld oorlog, zo kon de wapenindustrie nog rijker worden. Dus viel George W Bush Afganistan binnen. In maart 2003 wou het kapitaal oorlog met Irak om de olie. Bush viel samen met zijn rechtse vriend; Tony Blair de Republiek Irak binnen!

Obama kon breken met het regime van Bush. Maar dat deed hij niet. De lage belastingen voor het bedrijfsleven bleven bestaan. Ook de oorlog in Afghanistan gaat verder. Na vier jaar Obama is er weinig tot niets veranderd. Ja, de Amerikanen moeten nu een gezondheidsverzekering hebben. Maar Obama stelde geen eisen aan de verzekeringsbedrijven. Die kunnen nog steeds elke premie vragen voor hun zorg. Terwijl wij al met €100 tot €120 per maand zitten, zijn de premies in Amerika al snel €212 voor mensen die ongeveer $10.000 dollar per jaar verdienen. Voor werkende mensen die meer dan $29.000 dollar verdienen  is de premie al snel $900!

De Democratische Partij wil voortdurend compromissen maken met de elitaire Republikein. Obama heeft bijna drie jaar verspild aan compromis politiek. Toen wonnen de Republikeinen de meerderheid in het Congres ( USA parlement ) en zo werd Obama gedwongen om bij elke wet te onderhandelen met de partij van het grote geld en de super rijken!

In Nederland gaan de mensen op 12 september naar de stembus. De race is vooral tussen de neoliberale VVD en de sociaal democratische SP. Bij ons gaat het nog tussen rechts en links. Ook al vindt USP-RSM dat de Socialistische Partij van Emile Roemer steeds sociaal democratischer wordt!

Overzicht van onbekende stalinistische regimes

Veel mensen kennen het stalinisme als communisme of marxisme leninisme. Slechts weinig weten dat er een groot verschil is tussen het politieke marxisme leninisme en het totalitaire stalinisme. Er zijn mensen die de aard van Stalin’s dictatuur bij Lenin en het marxisme leggen. Ze beweren dat alle ‘’socialistische’’ landen totalitair waren omdat het communisme van Lenin totalitair van aard zou zijn. Dat is echter een grote leugen puur bedoeld om mensen anticommunistisch te maken.   

Van 1922 tot 1990 heerste het stalinisme over 1/3 van de wereld bevolking. De media van de stalinistische regimes noemde hun landen ‘’socialistische arbeidersstaten’’. Voor het westen waren deze landen ‘’communistische’’ dictaturen en dat werd in de media heel duidelijk gemaakt. Maar het ging het westen niet om democratie of mensenrechten. Hoewel ze in hun propaganda brulde op te komen voor de vrijheid, bleek in werkelijkheid dat het bij de Amerikaanse en west Europese landen alleen ging om kapitalistische vrijheid.

Kapitalistische vrijheid betekend dat je economisch bezit mag hebben. Privé bezit van bedrijven en fabrieken bijvoorbeeld. Dat is de grootste vrijheid volgens westerse economen. Niet politieke vrijheid of persoonlijke vrijheid, maar economische vrijheid is de grootste vrijheid volgens westerse normen. Daarom steunde de USA en west Europa ook dictaturen die kapitalistisch waren. Bijvoorbeeld het regime van Chiang-Kai-Shek op Taiwan, de kleptomanie van Mobutu in Kongo en het bloedige anticommunistische regime van Suharto in Indonesië.   

Stalinisme is een gedegenereerde vorm van het marxisme leninisme. Het legt nadruk op de volgende kenmerken:

-          Een eenpartijstaat, de communistische partij heeft het alleenrecht om te regeren  

-          Een enorme staatsbureaucratie, de staat bepaald het economische leven

-          Onderwerping van het individu aan het collectief

-          Totalitaire controle van de communistische partij over het dagelijkse leven  

-          Partijleden hebben de beste banen en toegang tot luxe artikelen

-          Het onderdrukken van kritische personen

-          Het vereren van partijleiders als helden  

-          Verheerlijking van het land en het volk door middel van nationalisme

Dit document gaat stalinistische regime aan het licht bregen die weinig mensen kennen. Regimes die niet meer bestaan of nauwelijks bekend zijn. We praten hier niet over de Sovjet-Unie, de Volksrepubliek China, Vietnam of Cuba. Nee, we praten hier over Benin, Mongolië, Kongo en Laos.

De Volksrepubliek Benin was een stalinistische staat opgericht in 1971. Het vreemde is dat deze volksrepubliek helemaal het idee was van één persoon. Niet de Sovjet-Unie nog China zaten er achter. Ook was het stalinisme niet opgedwongen door een bevrijdingsleger of een rebellen groep. Het kwam allemaal van één man; Mathieu Kérékou.

Kérékou werd in 1972 tijdens een staatsgreep aan de macht gebracht. Hij was een militaire commandant, die president van de Republiek Dahomey werd. Dahomey was ooit een Franse kolonie geweest en werd in 1958 onafhankelijk. Mathieu Kérékou leidde in 1972 een staatsgreep tegen de drie presidenten die het land sinds de onafhankelijkheid samen bestuurde.

Hij beweerde geen aanhanger te zijn van het stalinisme nog van het kapitalisme. Hij was een nationalist en beweerde om te komen voor het eigen land en volk. Maar de wereld in 1972 was opgedeeld in twee kampen. Je had het stalinistische kamp en het kapitalistische kamp. Mathieu Kérékou besloot om te kiezen voor het stalinistische kamp. Maar daarvoor moest zijn land lijken op een socialistische volksrepubliek. In november 1974 maakte hij bekend dat zijn land een marxistisch leninistische staat zou worden. De mensen waren totaal verbaast. Niemand wist wat dat inhield. Maar Mathieu Kérékou ging te werk. Hij stichtte de Volksrevolutionaire Partij van Benin als enigste legale partij. De Republiek Dahomey werd de Volksrepubliek Benin. Met de naam Benin wou hij neutraal overkomen bij de vele ethische groepen in het land. 

Kérékou droomde van een nationalistisch en socialistisch Benin. Maar het marxisme leninisme ( stalinisme ) in eigen land draaide slecht. De top van de Volksrevolutionaire Partij  wou helemaal niet modaal leven. Ook Kérékou leefde heel royaal terwijl de armoede en corruptie toe namen. In 1986 stond het land op de grond van de armoede. De droom van een sterk nationalistisch socialistisch Benin was mislukt. Wat ging er fout?

De Volksrepubliek Benin was nooit een socialistische republiek. Alle politieke macht lag bij de elite van de partij en Kérékou. Wie kritiek had kon eindigen in de cel voor vele jaren zonder een proces. Mismanagement zorgde ervoor dat bedrijven erg slecht draaide. In wanhoop liep Mathieu Kérékou naar het IMF voor hulp. Het Internationaal Monetair Fonds wou hem echter alleen helpen als hij afstand nam van de planeconomie en zijn economie opstelde voor buitenlandse ''investeerders'' ( roof-kapitalisten ). 

Toen het stalinisme in oost Europa viel, zag ook Mathieu Kérékou dat het voorbij was. In 1990 maakte hij bekend dat vrije verkiezingen kwamen. Die verkiezingen verloor hij en het land kreeg de naam; Republiek Benin. De Volksrevolutionaire Partij van Benin werd opgeheven en de staat privatiseerde de economie. De vrije markt economie heeft geen welvaart gebracht voor Benin. Het land is nog steeds armoedig en corrupt. Mathieu Kérékou werd in 1996 herkozen als president en bleef dat tot 2006. Hij koos echter nu voor het kapitalistische kamp.   

De Volksrepubliek Mongolië was één van de oudste stalinistische landen ter wereld. Opgericht in 1924 was het de tweede stalinistische staat ter wereld na de Sovjet-Unie. Mongoolse revolutionairen vochten samen met de Russische bolsjewieken tegen de witte legers. In 1921 werd de Mongoolse Volksrevolutionaire Partij opgericht. De partij kreeg hulp van de bolsjewieken en drie jaar later werd de partij lid van de Communistische Internationale.

De stalinisten die na 1924 veel invloed hadden in de Mongoolse Volksrevolutionaire Partij zuiverde de partij al zeer vroeg van kritische types. Omdat Mongolië zeer achtergesteld was waren er weinig protesten. Het Mongoolse volk leefde 200 jaar in het verleden en was primitief. Tussen 1924 en 1928 heerste een rustige periode in de Volksrepubliek Mongolië. Maar in 1928 eiste de stalinisten in Moskou dat Mongolië zich aanpaste aan het socialisme in eigen land van Joseph Stalin.   

Je kunt zeggen dat na 1928 de Volksrepubliek Mongolië een marionettenstaat van Moskou werd. In de jaren 30 voerde de Mongoolse stalinisten een vreselijk terreur regime tegen iedereen die niet stalinistisch dacht. Religie werd geminacht en gelovigen werden massaal vervolgd. Khorloogiin Choibalsan was de Stalin van Mongolië. Zijn naam kun je plaatsten naast die van Stalin en Mao. Hij liet 35.000 mensen doden tussen 1937 en 1938.

Na de tweede wereld oorlog poogde Stalin bij Chiang-Kai-Shek om Mongolië te erkennen als zelfstandige natie. Tot 1911 was Mongolië deel van het Chinese Keizerrijk geweest. China had nooit de Volksrepubliek Mongolië erkend. Na lange gespreken tussen Stalin en Chiang-Kai-Shek ging China akkoord. Khorloogiin Choibalsan had graag een groot Mongolië gezien, want China bestuurd nog steeds Mongoolse gebieden. Maar hij moest accepteren dat die gebieden toebehoorde aan de Volksrepubliek China.

Choibalsan stierf in januari 1952. Yumjaagiin Tsedenba werd de nieuwe stalinistische leider. Hij koos uiteindelijk ook de kant van Nikita Sergeyevich Khrushchev en kreeg de woede van maoïstisch China over zich heen. Tsedenba werd gehaat door nationalistische stalinisten, want hij wou van Mongolië een Sovjet republiek maken. Elke keer werd hij aangevallen door nationaal stalinisten die hem beschuldigde van verraad aan het Mongoolse volk. Hij kon alleen overleven dankzij de steun van de Sovjet-Unie.

In 1984 werd hij eindelijk afgezet door zijn concurrenten. 24 jaar was hij de leider van de Volksrepubliek Mongolië geweest. Jambyn Batmönkh werd de nieuwe leider van het land tot 1990. In dat jaar begonnen jongeren te demonstreren tegen het stalinisme. Ze wouden democratie en vrijheid. De eerste vrije verkiezingen werden gewonnen door de ex-stalinisten. Die zijn nu sociaal democraten geworden en hebben het woord ‘’revolutionaire’’ uit hun naam gehaald. De partij van de ex-stalinisten heet nu de Mongoolse Volkspartij.

Bij de naam Kongo denken de meeste mensen aan de Democratische Republiek Kongo. Het voormalige Zaïre van Mobutu. Maar is een tweede Kongo. Dit Kongo ligt pal naast het voormalige Belgische Kongo en was Frans bezit tot 1960. Abbé Fulbert Youlou was de eerste president van de Republiek Kongo. Hij was een corrupte katholieke leider en zorgde voor veel onrust. In 1963 werd hij omver geworpen door het militair en de vakbonden. De Nationale Raad van de Revolutie nam de macht over en Alphonse Massamba-Debat werd de nieuwe president van het land.

Op 4 september 1968 werd Massamba-Debat afgezet door zijn eigen partij. Marien Ngouabi leidde de stalinistische fractie en stichtte de Volksrepubliek Kongo. Hij kreeg te maken met het anticommunistische Kongo van Mobutu en zocht contacten met de Sovjet-Unie. De Nationale Raad van de Revolutie werd hernoemt in de Congolese Partij van de Arbeid. De Volksrepubliek Kongo werd een eenpartijstaat volgens de klassieke stalinistische richtlijn.

Op 18 maart 1977 werd president Marien Ngouabi vermoord door een killer commando. De Congolese Partij van de Arbeid liet een gigantisch terreur apparaat los op de bevolking. Ook Massamba-Debat werd opgepakt en geëxecuteerd. Jacques Joachim Yhombi Opango, een militaire leider werd de nieuwe president. Hij werd twee jaar later weer afgezet door Denis Sassou Nguesso. Die beschuldigde hem ervan lid te zijn van een ‘’rechtse club’’ binnen de Congolese Partij van de Arbeid.  

Nguesso zou het stalinistische land van 1979 tot 1991 leiden. Howel hij loyaal aan het marxisme beweerde te zijn, liet hij wel Franse kapitalisten toe tot de olie van zijn land. Zijn pragmatisme ging soms wel heel erg ver. Eind jaren 80 begon hij te zien dat het zogenaamde communisme in elkaar storten. De val van de stalinistische regimes in oost Europa en de val van de Sovjet-Unie zorgde ervoor dat Nguesso capituleerde voor het kapitalisme. Hij legaliseerde oppositie partijen en liet vrije verkiezingen toe.

De verkiezingen werden gewonnen door de Pan Afrikaanse Unie voor de Sociaal Democratie. De naam was pure propaganda, want een sociaal democratie zou Kongo niet krijgen. De nieuwe democratische regering hernoemde het land om in Republiek Kongo. Het marxisme leninisme ( stalinisme ) werd vervangen door neoliberaal kapitalisme. De Congolese Partij van de Arbeid ging de oppositie in.

Maar de ex-stalinisten bleven een belangrijke partij. Ze lieten wel goed merken dat ze loyaal waren aan de dictatuur van de markten. Bij de verkiezingen van 2012 won de Congolese Partij van de Arbeid, 89 van de 139 zetels. Daarmee waren de oude stalinisten van vroeger weer aan de macht. Toch zal het marxisme leninisme niet meer terug komen. Nee, de ex-stalinisten zijn nu trouw sociaal democraten en geloven heilig in een kapitalistische markt economie.   

De Lao Volksdemocratische Republiek is een klein land naast Vietnam. Laos was tot eind jaren 80 een typische stalinistische volksrepubliek. Er heerste een planeconomie met een dictatuur van een stalinistische partij. Echt onafhankelijk is Laos niet. Veel van haar politiek wordt zwaar bijinvloed door Vietnam.

Het Koninkrijk Laos werd in 1953 gesticht toen Frans Indochina ophield met bestaan. Indochina werd opgeheeld in vier landen. Noord Vietnam, Zuid Vietnam, Cambodja en Laos. Cambodja en Laos werden monarchistische landen. In Laos werd Sisavang Vatthana in 1959 koning. Zijn vader was al eerder door de Fransen aangesteld om koning te worden. Vatthana kreeg te maken met de nationaal stalinisten van de Pathet Lao. Een nationalistische groepering die tegen de monarchie vochten. De Pathet Lao werden gesteund door de Noord Vietnamezen van Ho Chi Minh.

Op 30 april 1975 viel Zuid Vietnam. Zonder de steun van de Amerikanen en de Zuid Vietnamezen viel ook de monarchie in Laos. Koning Sisavang Vatthana moest in 1976 zijn troon en paleis afstaan aan de leden  van de Lao Volksrevolutionaire Partij. Die riepen de Lao Volksdemocratische Republiek uit.      

Hun leider was een ex-monarchist. Prins Souphanouvong werd in 1975 de eerste president van de Lao Volksdemocratische Republiek. Hij was een klassieke stalinist en volgde trouw de planeconomie volgens het voorbeeld van Ho Chi Minh in Vietnam. In 1986 werd Do Moi ingevoerd in Vietnam. Dat hield in dat de Communistische Partij van Vietnam begon aan kapitalistische hervormingen. De Lao Volksrevolutionaire Partij volgde dat voorbeeld.

President Souphanouvong deed afstand van het presidentschap in 1991. In dat jaar viel ook de Sovjet-Unie en het wereldwijde stalinisme. De nieuwe presidenten van Laos versnelde de markt hervormingen. Anno 2012 is Laos een arm land waar weinig buitenlandse kapitalisten zitten. Toch wappert de communistische rode vlag met hamer en sikkel nog trots naast de vlag van Laos.

Vietnam heeft enorm veel invloed op het kleine en arme Laos. In 1979 werd het land gedwongen om alle contacten met China en de wereld te verbreken. Dat bevel kwam uit Vietnam en Laos volgde het bevel op. Pas in 1991 begon Laos zich weer te openen voor de wereld. In 1997 werd het land lid van de Wereld Handelsorganisatie.

Laos heeft een slecht relatie met het Hmong volk. Die vochten namelijk tijdens de Laos burgeroorlog ( 1953-1975 ) aan de kant van de monarchie en de CIA. Na de val van het koninkrijk begon de stalinistische overheid met een heksenjacht op de Hmong. Sommigen zeggen dat Laos een genocide pleegde om dit volk te straffen. Meer dan 200.000 Hmong zijn gevlucht naar Thailand. Daar strijden vele nog tegen het zogenaamde ‘’communisme’’ in Laos. Ze worden gesteund door anticommunistische groepen wereldwijd!

De Volksdemocratische Republiek Algerije. Tussen socialisme, nationalisme en islamisme

Algerije is een arabisch sprekend land, dat vele jaren onderdrukt was door de imperialistische Fransen. Een land dat een bittere strijd vocht voor haar vrijheid en helaas nog steeds lijdt onder een corrupt regime dat zich presenteerde als revolutionair nationalistisch, socialistisch en democratisch. Helaas is weinig daarvan werkelijkheid.

Algerije was van 1530 tot 1830 deel van het Ottomaanse Rijk. De Turkse invloed in Noord Afrika nam begin 19^de eeuw echter af. De Europese imperialisten grepen hun kansen en het Koninkrijk Frankrijk nam in juni 1830 bezit van Algerije. De komende 132 jaar zou het land een Franse kolonie zijn onder het bestuur van een gouverneur. 

Het waren de imperialistische Europeanen die de Afrikaanse landen hun grenzen gaven. Frankrijk gaf het land haar huidige grenzen. Naast de Democratische Republiek Kongo is Algerije het grootste land van Afrika. Het loopt van de middellandse zee tot diep in de Sahara woestijn. De meeste bewoners van Algerije leven in het noorden en spreken de Arabische taal. In het zuiden van het land leven de Berbers, dit volk woont al duizenden jaren in de woestijn. Hun taal is een nationaal erkende taal in Algerije.

Het Algerijnse volk heeft veel ellende moeten doorstaan. Ook verraad van linkse partijen speelt een grote rol. De sociaal democraten en stalinisten hebben het volk van Algerije in de steek gelaten toen ze hun solidariteit het zwaarste nodig hadden. De Franse Afdeling van de Arbeiders Internationale was de Franse sociaal democratische partij tussen 1905 en 1969. In 1936 kwamen de sociaal democraten aan de macht in Frankrijk. Ze hadden een Volksfront gevormd met de stalinistische; Franse Communistische Partij en de sociaal liberale; Radicale Republikeinse - Radicaal-Socialistische Partij.

Voor de eerste keer in de geschiedenis was politiek links aan de macht. Maar er kwam geen socialisme en geen vrijheid voor de Algerijnse bevolking. De heersende sociaal democraten wouden het kapitalisme en imperialisme niet afschaven. Ook de stalinisten hielden zich stil en zo bleef Algerije een Franse slaaf, terwijl linkse partijen de dienst uitmaakte in Frankrijk.  

Tijdens de eerste twee jaar van de tweede wereld oorlog werd Algerije deel van de Franse Staat. Deze staat was een pro-Duitse dictatuur gesticht door de conservatieve generaal; Philippe Petain. Generaal Petain was een held uit de eerste wereld oorlog. Hij koos echter de kant van de Duitsers en werd dictator van Vichy Frankrijk. In 1942 kwam een einde aan de Franse Staat toen de Duitsers hardhandig een einde maakte aan het regime van Petain.

Na de oorlog werd het Franse koloniale gezag in Algerije hersteld. Weer kwam een regering van stalinisten, sociaal democraten en sociaal liberalen. Weer bleef de vrijheid uit, echter de alliantie tussen de gematigde sociaal democraten/sociaal liberalen en de revolutionaire stalinisten liep vast. Onder de invloed van het anticommunistische klimaat in de jaren 50 verliet de communistische partij de regering. De sociaal democraten maakte toen coalities met de progressieve burgerij. Ondertussen begon men in Algerije aan een verzetsbeweging tegen de Franse bezetter. 

In november 1954 werd het Nationale Bevrijdingsfront ( FLN ) gesticht. Deze politieke partij wou de bevrijding van Algerije. Haar ideologie was een mix van nationalisme, socialisme en secularisme. Anders dan de Arabische socialistische groepen was het Nationale Bevrijdingsfront seculier ingesteld. Dat is ook de rede waarom Algerije een seculiere natie is en de islamitische Sharia wetgeving alleen toegestaan is binnen de familie.

Het Nationale Bevrijdingsleger was de gewapende tak van het FLN. Dit leger was opgedeeld in twee delen. Een guerrilla leger en een traditionele verzetsleger. Dat verzetsleger had haar basissen in Arabische landen en viel Franse legereenheden aan. De oorlog tussen het Nationale Bevrijdingsleger en het Franse leger begon in 1954 en duurde tot 1962. In deze bloedige strijd stierven meer dan 1,5 miljoen Algerijnse burgers.

De reactie van het Franse Imperialisme was snel en wreed. Men stichtte twee rechtse paramilities in Algerije om het Franse leger te helpen. Zo was er de FAF en het OAS. Het FAF was het Franse Algerijnse Front en bestond uit blanke Fransen die in Algerije woonde. Zij wouden niet dat het land vrij en onafhankelijk werd. Ze stichtte het FAF om hun interesses te verdedigen en tegen het Nationale Bevrijdingsleger te strijden. Het OAS was de Organisatie van het Geheime Leger, een streng anticommunistisch leger dat naast het FAF en het Franse Leger streed tegen het FLN.

De Algerijnse Communistische Partij ( PCA ) bestond ook. Deze partij was in 1936 ontstaan toen de Algerijnse communisten zich afsplitste van hun Franse moederpartij. In 1955 werd de partij door de Franse Republiek verboden, dat kwam omdat de PCA het verzet tegen het Franse Imperialisme steunde. Er waren drie grote antikoloniale groepen in Algerije tussen 1954 en 1962, het FLN, de PCA en de kleinere MNA. Het MNA was de Algerijnse Nationale Beweging en was opgericht door Messali Hadj. Deze nationalistische leider had al in 1926 meegeholpen met de opbouw van het verzet tegen Frankrijk. Maar toen de FLN in 1954 begon aan de opstand was hij niet op de hoogte gebracht. Woedend stichtte hij de MNA om een concurrent te bieden tegen de FLN en de PCA.

Het Nationale Bevrijdingsleger voerde ook terroristische aanvallen uit op de blanke Franse burgers van Algerije. Zo werden meer dan 4300 Franse burgers tussen 1954 en 1962 vermoord door leden van het Nationale Bevrijdingsleger. Ook met moslims waren de relaties niet goed. Het FLN was seculier ''socialistisch'' nationaal ingesteld. De moslims waren streng conservatief en hielden niet van het FLN en haar progressieve taal. 70.000 moslims werden vermoord door FLN eenheden tijdens de onafhankelijkheidsoorlog.

In maart 1962, na acht jaar van bloedig conflict capituleerde de Franse overheid. Algerije werd onafhankelijk onder de naam; Republiek Algerije. Het Nationale Bevrijdingsfront onder de leiding van Ahmed Ben Bella stichtte een eenpartijstaat en verbood alle andere politieke partijen. Bella raakte echter snel onpopulair doordat hij zich autoritair gedroeg en zelfs begon aan een persoonlijkheidscultus. In 1965 werd hij door zijn eigen militair afzet tijdens een staatsgreep.

De nieuwe leider van Algerije werd Houari Boumediene. Hij verwierp de politieke instituties en was zo goed als alleenheerser over de Revolutionaire Raad met zijn militaire medestanders. In 1967 probeerde enkele soldaten hem ook af te zetten. Dit mislukte en Houari Boumediene versterkte zijn greep op het militair. Economisch nam hij afstand van de politiek van Ahmed Bella. Boumediene was een voorstander van industrialisatie volgens stalinistische richtlijnen. Een stalinist was hij echter niet. Van het marxisme wou hij niets weten, de Algerijnse Communistische Partij en haar organisaties waren door Ahmed Bella in 1964 verboden.

Het was onder het regime van president Boumediene dat het land de naam; Volksdemocratische Republiek Algerije kreeg. Het land beweerde socialistisch te zijn en had een centrale planeconomie. Van marxistisch socialisme was geen spraken. Het Nationale Bevrijdingsfront was een Algerijnse links nationalistische partij en duldde geen marxistische oppositie naast zich.

De Arabische taal werd ingevoerd als standaard taal van het land. Het werd zelfs verplicht om Arabische letters te gebruiken in winkels. Tot dan toe waren het Frans en de Latijnse letters veel in gebruik. Maar daar wou Houari Boumediene van af. Hij wou een Arabisch sprekend Algerije. De elite van het land was echter niet blij met de Arabische taal. Van 1830 tot 1962 was Frans de taal van de Algerijnse elite en die wouden niets te maken heben met de Arabische taal, die ze als minderwaardig aanzagen.  

President Houari Boumediene stierf in 1979. Hij werd opgevolgd door Chadli Bendjedid. Deze nieuwe leider was duidelijk meer westers ingesteld en vond dat de centrale planeconomie niet kon voldoen aan zijn wensen. Begin jaren 80 begon hij met economische liberalisaties tot grote woede van veel leden van het FLN.

In de jaren 80 begon de economie achter uit te lopen. Algerije vertrouwt op hoge olie prijzen om welvarend te worden. De gehele economie van het land is gebaseerd op het winnen van olie. De olie prijzen zakte in de jaren 80, wat grote gevolgen had voor de toch al bureaucratische en inefficiënte economie. Onder invloed van neoliberale westerse leiders begon Chadli Bendjedid met hervormingen. De staat moest minder te zeggen hebben en de privé sector moest gaan groeien. Hierdoor kwamen echter wel veel mensen in de armoede terecht. Dat is ook logisch want men wist niet hoe om te gaan met een markt economie. De arbeiders waren gewend om te gehoorzamen en geen zelfstandigheid te tonen.

Eind 1988 waren vooral jongeren het zat. De jeugd zag geen toekomst in de kapitalistische hervormingen en ze gingen massaal de straat op. Chadli Bendjedid trad hard op en gaf het bevel om te schieten. Hierdoor groeide het protest nog meer en uiteindelijk besloot het Nationale Bevrijdingsfront om vrije verkiezingen te houden. Vrije verkiezingen betekende echter vrijheid van meningsuiting en daar maakte de islamieten dankbaar misbruik van.

In de jaren dat het FLN aan de macht was, waren de moslims onderdrukt. De Islam had geen staatsbetekenis en de Sharia wetgeving werd niet nagestreefd. Dat was voor veel moslim extremisten een grote schande. Ze besloten om gebruik te maken van de stijgende armoede en machtsloosheid onder jongeren. De moslim radicalen stichtte het Islamitische Reddingsfront. Ze beweerde dat een strenge islamitische staat de beste oplossing was voor de problemen van jongeren. Hun tactiek lukte, veel jongeren ( maar ook ouderen ) kwamen onder de invloed van het Islamitische Reddingsfront. 

De eerste vrije verkiezingen werden gehouden op 26 december 1991. Een dag eerder was de Sovjet Unie gevallen, hiermee begon een massief antisocialistisch offensief van alle contrarevolutionaire partijen en groepen. De sociaal democratie capituleerde en verrechtste volledig. De val van de seculiere USSR was mooi propaganda materiaal voor de islamieten. Bij de verkiezingen wonnen ze 47,3% van de stemmen. De elite van het Nationale Bevrijdingsfront was in shock. Ze waren verslagen door de moslims. Het volk van Algerije had gekozen voor de radicale islam. Het FLN won slechts 23,4%!

Het leger moest echter niets van de uitslag weten, nooit zouden ze de radicale islam aanvaarden. Het leger weigerde de uitslag te erkennen en dwongen Chadli Bendjedid om afstand te doen van de macht. De militairen zetten Mohammed Boudiaf aan de macht. Deze was een oude tegenstander van de vorige presidenten van Algerije. Hij behoorde tot de Partij van de Socialistische Revolutie en woonde 27 jaar in het buitenland. Nadat het leger aan de macht kwam vroegen ze Mohammed Boudiaf om leider te worden van de militaire junta. Hij accepteerde en werd de nieuwe president van Algerije, tot grote woede van de moslims en het Islamitische Reddingsfront.  

Nadat de oude Mohammed Boudiaf door het militair aan de macht was gezet begon de Algerijnse burgeroorlog. De radicale islamieten van het Islamitische Reddingsfront werden neergezet als staatsvijanden en opgejaagd door het militair. Hierop stichtte de moslims het Nationale Reddingsleger. Dit islamitische leger verklaarde de Jihad tegen de seculiere militaire junta. Mohammed Boudiaf werd een slachtoffer van die Jihad. Hij werd vermoord door een lijfwacht toen hij een televisie toespraak hield in het openbaar. De lijfwacht was een radicale moslim.

De moslims hadden de meeste steun in de noordelijke provincies van het land. In het Berber zuiden was het Islamitische Reddingsfront behoorlijk zwak. In het noorden werden daarom ook de meeste gevechten gehouden. Het sterkst was het Nationale Reddingsleger in 1994. Toen waren 40.000 strijders in dienst van de Jihad. Het Algerijnse leger had 140.000 soldaten in dienst en verloor tussen 1992 en 2002 bijna 16.000 soldaten.

Er waren ook andere islamitische organisaties die vochten tegen de militaire overheid. Zo was er de Gewapende Islamitische Groep van Algerije. Ze kregen bekendheid toen jonge islamitische strijders in december 1994 een vliegtuig van Air France kaapte. Vier terroristen verklede zich als politie mannen en kwamen zo aanboord van de A300 van Air France. Toen maakte ze bekend dat ze niet van de politie waren, maar van de Gewapende Islamitische Groep van Algerije. Leider van de vier jonge terroristen was de 25 jarige  Abdul Abdullah Yahia.

Frankrijk en Algerije besloten om samen te werken en na drie dagen vielen speciale Franse eenheden het vliegtuig aan. Daarbij werden alle vier terroristen gedood. Helaas was het hun gelukt om in die drie dagen 3 passagiers te doden. Later werd duidelijk dat ze de A300 wouden opblazen boven de Eiffeltoren in Parijs.

Terroristische aanslagen waren normaal in Algerije tijdens de burgeroorlog. Het leger trad wreed en hard op. Martelingen en executies waren niet ongewoon. Maar uiteindelijk bleek het leger sterker. In 2002 verklaarde de overheid dat ze gewonnen hadden. Van de 40.000 strijders van het Nationale Reddingsleger in 1994, waren nog maar 500 tot 1000 man in leven. De rest was dood of gevangen genomen. 150.000 sympathisanten en leden van het Islamitische Reddingsfront waren vermoord of gedood.    

De seculiere staat was gered. Maar daarvoor werden andersdenkenden opgejaagd en vermoord. Islamitische partijen hebben geen bestaansrecht in Algerije. Alleen seculiere partijen hebben dat. Het FLN begon een neoliberale koers in te slaan wat tot meer armoede leed. Het westen was echter dik te tevreden over de koers en steunde het FLN. Tijdens de Arabische revoluties die Ben Ali, Mubarak en Gaddafi ten val brachten, begonnen ook mensen in Algerije te demonstreren voor meer vrijheid. We zullen zien of de politieke elite van het FLN daar aan gehoor geef!

Het embleem van de Volksdemocratische Republiek Algerije