Er is veel ongelijkheid in Argentinië. Vooral door het neoliberalisme in de jaren 90, stortte de economie in. Meer dan 25% van alle arbeiders kwam in de armoede terecht, maar daar had de politieke elite geen problemen mee. Want door de arbeiders te offeren zou het land weer ''economisch gezond'' worden, aldus de propaganda van rechts. Aan het einde van de jaren 90 had de nationale munteenheid, 70% van haar waarde verloren. Het volk was woedend en er waren veel rellen en plunderingen, omdat arbeiders niet genoeg geld hadden voor basis levensmiddelen!
De grote klap kwam in 2001. Toen stortte alles in elkaar wat nog overeind stond. Het neoliberalisme had volledig gefaald, maar daar zwegen de economen uit Washington DC over. In Europa bleven kapitalistische leiders zoals Wim Kok en Gerrit Zalm, heilig verkondigen dat privatiseringen en markerwerking de best oplossingen zouden bieden voor de 21ste eeuw. In Argentinië leeft in het eerste jaar na de millennium wisseling bijna de helft van het volk in armoede. Van alle kinderen in het jaar 2002, leefde zeven van de tien in gezinnen die onder de armoedegrens vielen!
Néstor Kirchner beweerde het anders te doen. Hij kwam in 2003 aan de macht en beloofde vooral een einde te maken aan de ongelijkheid. Met populistische woorden wist hij de verkiezingen te winnen. Zijn bewind was protectionistisch van aard, hij beweerde het Argentijnse bedrijfsleven te beschermen van de roofkapitalisten uit Europa en Amerika. Ondanks dat het Néstor Kirchner lukte om de enorme staatsschulden te verminderen, bleef hij trouw aan het kapitalisme. Dit is ook de oorzaak waarom de armoede bleef heersen. Hoewel hij tot de linkse politici wordt gerekend is dit niet echt het geval. Zijn bewind was niet socialistisch, niet eens sociaal democratisch. Anders dan Hugo Chavez in Venezuela werden er nooit sociale programma's ingevoerd om de armoede terug te dringen. Kircher geloofde heilig dat de Argentijnse kapitalistenklasse de economie zou kunnen herstellen!
In 2007 won zijn vrouw de presidentiële verkiezingen. Cristina Fernández Kirchner gebruikte ook populistische trucs om vooral arbeiders en linkse Argentijnen aan haar kant te krijgen, tegen de traditionele rechtse kandidaat. Eenmaal aan de macht probeerde ze wat sociale programma in te voeren, waardoor ze echter conflicten kreeg met rechtse types die hoge functies hadden binnen de overheid. Het kwam tot bittere conflicten tussen de president en delen van de overheid, die glashard weigerde om haar politiek te uitvoer te brengen. Internationaal werd Cristina Kirchner neergezet als ''links'' omdat ze optrok met Chavez en ook harde taal uitsloeg tegenover westerse bedrijven!
Maar net als haar man is Cristina Kirchner een product van de heersende klasse. Ze is protectionistisch en populistisch, maar wil vooral niet dat de arbeiders aan de macht komen. Haar steun voor het Argentijnse kapitaal is duidelijk. Er is echter een groot verschil tussen Kirchner's propaganda en haar manier van regeren. Tegenover haar aanhang gebruikt de links populistische woorden en zegt tegen het neoliberalisme te zijn. Maar tegenover de heersende klasse steunt ze weer minder regels en minder lasten voor het bedrijfsleven. Cristina Kirchner probeert zo om twee kampen voor zich te winnen, zowel de arbeiders als de kapitalisten. Maar wij revolutionair socialisten zien dat het de kapitalisten zijn, die het meeste winnen. Ook al hebben zij liever een volledig rechtse president!
Dan is er ook nog haar verhouding met de media. Er wordt vermoed dat 80% van alle kranten en televisie stations het beleid Cristina Kirchner kritiekloos steunen. Dit wordt versterkt omdat ze de staatsmedia omtoverde tot propagandamachine voor haar beleid. Daarnaast bezit ze indirect ook veel macht over kranten die wel privé bezit zijn, maar dan van haar aanhangers binnen de bourgeoisie. Vakbonden en arbeiders hebben zich ook ingezet voor haar bewind, zo kwam het dat zowel de media van de arbeidersklasse als die van de kapitalistenklasse zich voor de president uitspraken!
Toch bleef de corruptie bestaan, er kwamen zelfs berichten dat president Kirchner ook betrokken was bij een schandaal. Daarnaast is haar persoonlijk vermogen meer dan zeven keer verdubbeld sinds haar man president werd in 2003. De familie Kirchner heeft zich dus net zo verrijkt als de rest van de kapitalistenklasse. Dit versterkte de traditionele rechtse elite, die besloot om voor de presidentiële verkiezingen van 2015 een campagne te voeren op klassiek rechtse opvattingen. Zo beweerde rechts dat onder Kirchner, de economie kapot gemaakt was en dat enkel en alleen het neoliberalisme voor welvaart kon zorgen. Rechts wist de verkiezingen met enkele procenten te winnen en dus zal de rijke; Mauricio Macri de nieuwe president van Argentinië worden!
Macri is een typische neoliberaal. Geboren in een rijke familie, hij genoot luxe en welvaart. Dit maakt hem ideaal voor het Republikeinse Voorstel; een conservatief rechtse partij. Mauricio Macri wil meteen een einde maken aan de prijscontroles en de vrije markt met rust laten. Daarnaast moet er een einde komen op subsidies voor brandstof. We kunnen er gif opnemen dat veel arbeiders dit zullen merken. Dat deze rechtse kandidaat heeft kunnen winnen, ligt aan de zwakheid van politiek links. Ook al was er een socialistische alliantie genaamd het Arbeiders Front, bleef de meeste aandacht gericht op de partij van president Kirchner en Macri. Het Arbeiders Front won wel 700.000 stemmen wat een groot aantal is voor een radicaal linkse coalitie. Revolutionair links had nog 195.000 meer kunnen winnen, als de Beweging voor het Socialisme en de Arbeiders Socialistische Beweging deel waren geweest van het Arbeiders Front. Maar helaas heerst het sektarisme binnen deze trotskistische groeperingen en is eenheid vaak lastig te vinden!
Revolutionair socialisten roepen op tot massale eenheid van arbeiders om tegen het toekomstige neoliberale offensief van Mauricio Macri te vechten. Er moet een socialistisch alternatief worden neergezet. Dat kan via het Arbeiders Front minst ze bereid zijn om hun sektarisme opzij te zetten voor gemeenschappelijke socialistische doelen. Zoals:
- De nationalisatie van de grootste bedrijven, die de economie domineren
- Opening van alle boekhoudingen, ontmasker rijke families zoals de Kirchner's
- Arbeiders zelfbestuur in genationaliseerde ondernemingen zoals het Hotel Bauen
- Geen staatscontrole over de media, maar ook geen kapitalistische controle
- Nee, tegen de afschaffing van subsidies op brandstof, tegen besparingen en kapitalisme
- Een socialistisch Argentinië als onderdeel van een vrijwillige socialistische federatie van Latijn Amerika
De nieuwe president wil terug naar de tijden van het neoliberalisme!
