Revolutionair socialisten zijn tegenstanders van nationalisaties onder het kapitalisme. In zo'n situatie worden de verliezen genationaliseerd en de winsten weer geprivatiseerd. De belastingbetaler betaald dus voor de verliezen en moet de winsten weer vrij geven aan de markt. Bij de KNM was de staat, de enigste aandeelhouder. Maar het bedrijf werk op kapitalistisch basis, de staat is de kapitalist die winsten eist. Dus probeerde men allerlei avonturen om die winsten te behalen. De grootste ellende kwam toen het bedrijf problemen kreeg bij de productie van Chileense munten. Omdat men niet op tijd klaar was, moest de KNM hoge boetes aan Chili betalen!
Omdat de staat de enigste aandeelhouder is, moest het weer bijspringen om het bedrijf te redden. Dit wordt ook gedaan bij de NS, aangezien daar de staat ook groot aandeelhouder is. Revolutionair socialisten verwerpen de manier waarop de overheid, de rol van een kapitalist speelt. We moeten geen kapitalisten gaan spelen, maar nutsbedrijven zoals de NS en de KHM moeten onder democratische controle van de gemeenschap geplaatst worden. Geen kapitalistische bazen of staatsmanagers, maar vrije arbeidersraden moeten de directie vormen. Leiders van dit soort raden dienen een modaal salaris te verdienen om zich niet te vervreemden van hun arbeiders!
Niet alleen het mislukte avontuur in Chili heeft tot financiële problemen geleid. Intern schijnt er bij de KHM ook van alles mis te zijn. Niet alleen commercieel heeft het bedrijf gefaald, maar ook de organisatie is niet op orde. Dit bewijst weer eens waarom arbeiders het zelf moeten doen en niet kunnen vertrouwen op bazen aangesteld door aandeelhouders. Of die nu van de staat of van een andere groep kapitalisten komen. Een kapitalistische staat is niet beter dan de heersende klasse op zich. Want een staat die gelooft in de markt dictatuur is net zo fout!
Onder het socialisme zullen de grootste bedrijven eigendom zijn van de gemeenschap. Kleinere ondernemingen zullen niet meteen genationaliseerd worden. Wel is het de bedoeling dat privé bezit van ondernemingen niet meer voortvloeit onder het socialisme. Revolutionair socialisten pleiten voor een economie in dienst van de gemeenschap, niet in dienst van het kapitaal. Dit eist niet alleen participatie van de werkende klasse, maar ook een klassenbewustzijn en dat missen Nederlanders. Het bewustzijn dat we meer zijn dan loonslaven. We klagen over kapitalistisch wanbeleid en zien heel goed hoe de politiek en het bedrijfsleven ons arbeiders leegzuigen. Maar we zijn nog niet in staat om dat om te zetten in een bewustzijn voor het socialisme. Een ander rede hiervoor is de afwezigheid van een arbeiderspartij en slappe houding van de vakbonden. Want ook binnen de vakbeweging wordt niet gepleit voor socialisme, de meeste vakbondsleiders willen liever compromissen sluiten met de ''werkgevers'' dan strijden voor arbeidersrechten!
Dat de superrijken weer rijker geworden zijn in 2015, komt niet onverwacht. Terwijl de arbeidersklasse lijdt onder baanverlies, armoede en het sociale stigma van de bijstand, heeft Nederland weer vier miljardairs erbij. Daarnaast zagen de top 500 rijkste Nederlanders hun vermogen groeien met 10%. Dit terwijl de groep die minder dan 17.000 euro per jaar verdient, met 100.000 personen is gegroeid naar 1,4 miljoen. Maar daar hebben de superrijken geen problemen mee. Die vinden het terecht dat ze zoveel geld hebben, terwijl steeds meer arbeiders moeite hebben met rondkomen!
Revolutionair socialisten pleiten daarom voor de hernationalisatie van bedrijven zoals de NS, de KNM en andere voormalige staatsbedrijven. Echter niet alleen nutsbedrijven dienen in de hand van de gemeenschap te komen. Ook grote multinationals zoals Shell en Phillips dienen genationaliseerd te worden. Compensaties mogen alleen betaald worden op bewezen behoefde. Dat de heersende klasse dit nooit zal accepteren is duidelijk. Helaas denken veel Nederlanders dat de markt beter in staat is om bedrijven te besturen dan de gemeenschap. Dit is een resultaat van leugens en bureaucratisch beleid dat bestond in het verleden bij staatsbedrijven. Dat waren bedrijven die werden bestuurd door staatsmanagers, die geen winst voor ogen hadden. Probleem was vaak inefficiëntie en verspilling van overheidsgeld. In de jaren 90 werd beweerd dat privatiseringen voor lagere prijzen zou zorgen. Het tegendeel bleek waar, maar de ideologische strijd hadden de aanhangers van het kapitalisme gewonnen. Revolutionair socialisten geloven echter dat de arbeidersklasse tot meer in staat is dan ze denken. Wij geloven in het principe van arbeiderszelfbestuur waarbij bedrijven bestuurd worden door vertegenwoordigers van de arbeiders die er werken!
Het paarse kabinet zorgde voor neoliberale privatiseringen!
De markt werd God, concurrentie werd Koning!
