Staken is een recht, ook al willen de kapitalisten dit recht liever afschaven. Wat De Unie wil doen komt de heersende klasse natuurlijk zeer goed uit. Want al vakbonden alleen maar willen praten, dan kunnen de bedrijven makkelijk ontslagen doorvoeren. Daar gaat het namelijk om, massa ontslagen die men al te graag deze tijden wil doorvoeren. Nederlandse vakbonden zijn te slap en willen slechts compromissen zoeken. Geen harde acties en geen massa stakingen, nee dat durven vele niet. Uit angst voor negatieve media aandacht, wat ook logisch is want de media kiest vaak de kant van de bedrijven!
Vakbonden in Nederland zijn niet revolutionair ingesteld. Dit is vooral zichtbaar in de vakbondsmensen die gekozen worden om de bonden te leiden. Dat zijn geen revolutionaire types, eerder compromis sluiters van PvdA niveau. Dat is ook waar veel vakbonden zich nog mee verbinden, met de oude arbeiderspartijen. Maar die oude arbeiderspartijen zijn niet meer links, laat staan socialistisch. De Partij van de Arbeid heeft de werkende klasse de rug toe gekeerd, toch blijven de vakbonden vaak achter de sociaal democraten staan. Zo ook elders in Europa, waar vakbonden trouw blijven aan de sociaal democratische partijen zoals de SPD in Duitsland, PS in Frankrijk en PSOE in Spanje. Echter de sociaal democraten voeren geen linkse politiek en zitten maar al te graag in een neoliberale overheid ( zie kabinet Mark Rutte 2 )!
Het is aan de arbeiders om mensen te kiezen die hun interesses verdedigen in de vakbonden. Geen vertrouwen moeten ze hebben in sociaal democratische figuren die banden hebben met de voormalige arbeiderspartijen. Helaas is het een feit dat het klassenbewustzijn zeer laag is bij veel arbeiders. Men beseft niet hoe verraderlijk, vakbondsleiders kunnen zijn. Dit heeft er allemaal mee te maken, dat men liever compromissen probeert te sluiten met het kapitaal, dan acties en stakingen te voeren. Angst is er ook voor de media, die genadeloos aanvallen uitvoert op stakende arbeiders. Die worden dan ''onverantwoord'' genoemd en ''hinderlijk''. Zo probeert de kapitalistische media, de mensen tegen stakingen te keren. Door het lage klassenbewustzijn is een deel van de werkende klasse, vatbaar voor deze leugens!
De vakbonden zijn daarnaast ook bang voor massa ontslagen. Daarom accepteren ze vaak slechtere arbeidsvoorwaarden, lagere lonen en hogere werkdruk. Allemaal omdat de kapitalisten dreigen bedrijven te sluiten en vooral productiewerkzaamheden te verplaatsen. Hierdoor is een groot deel van de vakbonden bereid om compromissen te zoeken in plaats van acties te organiseren. Veel arbeiders werden dan geraakt en voelen zich in de steek gelaten. Vakbonden krijgen hierdoor geen goede naam als arbeiders steeds weer in de steek gelaten worden!
Revolutionair socialisten proberen binnen de bestaande vakbonden om het verzet te organiseren. Ze krijgen echter te maken met de compromisbereidheid van veel vakbondstypes. Dit zijn dan vooral types die profiteren van goede baantjes bij de bonden en die helemaal niet zitten te wachten op socialisme en arbeidersmacht. Een bekend figuur die de arbeiders in de steek liet was Wim Kok. Een vakbondsman die opklom tot leider van de FNV. Eind jaren 80 stond hij aan het roer en poogde voor samenwerking met de kapitalisten. Zijn grote verraad kwam toen hij minister president werd en het neoliberalisme invoerde. Onder Wim Kok verloren de vakbonden aan kracht, zeker omdat de PvdA veel rechtse opvattingen steunde!
In dictatoriale landen zijn vakbonden vaak onder gesteld aan de staat. Zo ook in stalinistische landen, waar de organen van de arbeiders niets te zeggen hebben. In zulke landen dienen de vakbonden meestal de heersende bureaucraten van de stalinistische partij. Ook al zijn veel arbeiders lid van de officiële staats-vakbond is dit meestal een formaliteit, die noodzakelijk gesteld wordt om ergens te mogen werken. Zo kunnen de heersende stalinisten de schijn hoog houden dat veel arbeiders zich verenigd hebben in een vakbond die de partij steunt. De werkelijkheid is echter anders. Vakbondsleiders worden aangesteld door bedrijfsleiders en handelen dan ook in het interesses van het Chinese bedrijfsleven en de staat. De Landelijke Chinese Vakbond Federatie is een instrument van dat kapitalisme en de autoritaire regering!
Van de 1,33 miljard Chinezen zijn ongeveer 198 miljoen lid van de Landelijke Chinese Vakbond Federatie. Echter omdat deze ''vakbond'' als enigste toegestaan is door de Chinese ''Communistische'' Partij en niet onder toezicht van de Chinese arbeiders staat, wordt deze staatsgeleide vakbond niet erkend door de Internationale Vakbond Confederatie. In het streng stalinistische Noord Korea ben je als arbeider verplicht om lid te worden van de Generale Federatie van Vakbonden van Korea. Net als de Chinese staatsgeleide vakbond is ook de Noord Koreaanse bond een instrument van de dictatuur!
Politiek rechts staat negatief tegenover vakbonden. Vooral liberalen en conservatieven hekelde vakbondsacties tegen hun beleid. Zeker omdat dit beleid in dienst staat van het bedrijfsleven ( het kapitalisme ). Maar ook de sociaal democratie kreeg te maken met de vakbonden, zeker nadat Wim Kok en zijn PvdA de kant van de kapitalisten kozen. Gek genoeg kregen de arbeiders al begin jaren 70 te maken met PvdA verraad, zeker 15 jaar voor Wim Kok. In 1970 komen haven arbeiders in opstand tegen de havenbedrijven. De bestaande vakbonden denken het allemaal te kunnen regelen door compromissen te sluiten, maar ze onderschatten het klassenbewustzijn van veel stakers!
Revolutionaire maoisten weten met hun actiecomité; Arbeidersmacht de stakers achter zich te krijgen. Ze pleiten voor 75 gulden per week aan loonsverhoging, terwijl de haven kapitalisten slechts 25 gulden meer willen betalen. De vakbond denken dat 25 gulden voldoende is, maar de arbeiders pikken dit niet. Ze steunen het comité Arbeidersmacht en staken door. PvdA burgemeester van Rotterdam; Wim Thomassen, keert zich fel tegen de arbeiders en noemt Arbeidersmacht een ''Mao-communistische bende''!
De haven kapitalisten weigeren te onderhandelen, zeker niet met Arbeidersmacht. Dus de staking duurt nog drie werken. In die tijd zette Wim Thomassen ook de politie en ME in tegen de stakers. Politie geweld werd gebruikt om de stakende arbeiders te verzwakken. Uiteindelijk gingen de arbeiders akkoord met een loonsverhoging van 35 gulden per week en een uitkering van 200 gulden. De PvdA in Rotterdam liet de haven arbeiders keihard in de steek, 20 jaar voor de opkomst van het neoliberalisme. Vakbondsleiders merkte hoe ver ze stonden van de werkvloer, maar geleerd hebben ze er niets van. 15 jaar later kwam Wim Kok en draaide de PvdA volledig naar rechts. Het waren de maoisten van Arbeidersmacht die de staking leidde en grote dapperheid en moed toonde, tegen politie geweld en politiek verraad door de Partij van de ''Asocialen''!
Arbeidersmacht leidde de stakers in 1970, tegen de kapitalisten
de officiële vakbond en de PvdA burgemeester!
