Protest Michiel de Rover doorbreekt koloniale consensus

In Amsterdam, vlakbij het Scheepvaartmuseum tijdens de wereldpremière protesteerden op maandagavond 26 januari honderd mensen tegen de koloniale en nationalistische propagandafilm Michiel de Ruyter. Ook waren er tien mariniers die hun ongenoegen uitten naar de demonstranten. Desondanks verliep de avond rustig!

Door Laina van der Heijden, Internationale Socialisten 

De actie was opgezet door de actiegroep Michiel de Rover, met de organisaties Doorbraak, ZwartePietKENNIET, Strijd tegen Racisme, internationale Socialisten en losse individuen. Ook kregen zij ondersteuning van organisaties als AFA den Haag en D'Hero movement. Samen is hard gewerkt om een tegengeluid te vormen tegen de mainstreammedia rondom de film. Dit is gelukt. In verscheidene media is het protest opgepikt en werd kritischer naar de film gekeken.

Op de actie waren verschillende goede sprekers. De avond begon met Mimi van MAD Mothers, een organisatie die zich inzet voor jongeren in de gekleurde gemeenschap. Zij sprak over witte suprematie: ‘We zijn onderdeel van de wij, maar wij zijn geen wij. Niet in de wet, niet in de maatschappij en niet in de bioscoop.’ Mimi wees erop dat de film wordt gesponsord door de staat ( Koninklijke marine en de provincie Zeeland ) en de AVRO!

Autonoom Leroy Lucas zei: ‘Ik weiger getolereerd te worden, ik weiger om een figurant te zijn in mijn eigen land die aan de zijlijn staat met twee keuzes: of je doet mee of je rot maar op.’ Albulkasim Al-Jaberi sprak namens Back2Palestine de krachtige woorden: ‘Terwijl ze daar (in het scheepvaartmuseum) haat prediken, prediken wij hier liefde. Terwijl zij achter ons de geschiedenis aan het vervalsen zijn, koloniale verleden en geweld aan het verheerlijken zijn, verheerlijken wij communiteit, verheerlijken wij eenheid, broeder- en zusterschap.’

Als laatste sprak Rubenthin namens ZwartepietKENNIET en actiegroep Michiel de Rover over de kracht van de activisten. ‘De bedreigingen kwamen niet uit de lucht vallen, waar zijn ze die pantoffel helden? We werden bediend van de nodige verwensingen en pornografische plaatjes, maar we lieten ons niet kisten.’

Hierna liepen de demonstranten naar het Scheepvaartmuseum, met leuzen als ‘Michiel de Rover, niet mijn held!’ Maar het geplande lawaaiprotest voor het Scheepvaartmuseum was onmogelijk: daar waren mariniers en fascisten, die geen vergunning hadden aangevraagd.

De Telegraaf durft over de actie te schrijven dat de demonstranten niet in gesprek wilde gaan met de mariniers en fascisten, maar waarom zouden demonstranten in gesprek gaan met mensen die schelden, spugen, racistische uitlatingen en bedreigingen doen? De dreigementen op Facebook, bijvoorbeeld om mensen in het water te gooien, deden de mariniers af als ‘een grap’.

De prijs die slaven, natuur en arbeiders betaalden voor de ‘Gouden Eeuw’ willen de filmmakers niet laten zien. De achterliggende boodschap van de film is dat het leegroven van landen, de natuur verwoesten en vrouwen verslinden je heldenstatus opleveren. Deze kritiek kwam door de actie uitgebreid aan bod in de media. Daar mogen de activisten trots op zijn. Het is gelukt om een brede discussie te starten en een links geluid te laten horen in dit door rechts gedomineerde land. De actie afdoen als ‘gratis reclame’ klinkt dan ook als achterhaalde kritiek.

In plaats van haten op het internet kan er ook georganiseerd worden: alles valt te leren en samen bereiken we meer. Door meer acties te organiseren in de buurt, op scholen en op het werk zullen we alleen maar groeien!

SYRIZA wint, maar maakt al fouten

De politieke partij SYRIZA heeft de Griekse verkiezingen van 25 januari gewonnen. Echter de linkse partij haalde net niet genoeg zetels voor een meerderheid in het Griekse parlement. Hierdoor is Alexis Tsipras verplicht om een coalitie partner te zoeken volgens burgerlijke opvattingen. Revolutionair socialisten zijn van mening dat een socialistische regering alleen kan bestaan als daarvoor een meerderheid is. In Griekenland krijgt de winnende partij een bonus van 50 zetels. Dankzij de 15 zetels van de Communistische Partij van Griekenland ( KKE ) kan een socialistische regering gevormd worden. Echter de sektarische KKE weigert om met SYRIZA samen te werken. Hierdoor heeft Tsipras  gekozen voor een coalitieregering met de rechts populistische; ''Onafhankelijke Grieken''! 

SYRIZA wordt door de kapitalistische media extreem-links genoemd. Maar dat is al pure propaganda. In werkelijkheid is SYRIZA behoorlijk gematigd in haar opvattingen. Natuurlijk kun je elke politiek extreem noemen die zich afzet tegen de bezuinigingslogica van de Europese Unie. Het is natuurlijk in de interesses van de kapitalistische elite om SYRIZA te demoniseren, daarom wordt de partij extremistisch genoemd. Tsipras is namelijk fel tegen de bezuinigingen die armoede en sociale achteruitgang hebben veroorzaakt. Bijvoorbeeld kinderarmoede is in 6 jaar gestegen van 20% naar 40% en veel gezinnen leven van minder dan 600 euro netto per maand. Modaal inkomen in Griekenland ligt al rond de 1000 euro, vergelijk dit met Nederland waar dat 1800 euro is! 

Alexis Tsipras is een jonge politicus van net 40 jaar oud. Sinds 2008 is hij leider van de Coalitie van Links, Bewegingen en Ecologie ( SYNASPISMOS ). Deze eerdere coalitie van linkse partijen ontstond in 1991, nadat een groep communisten de Communistische Partij van Griekenland verlieten. SYNASPISMOS was een coalitie verband van radicaal linkse partijen dat uiteindelijk een nieuwe linkse politieke partij werd. Echter de nieuwe partij verzwakte haar radicalisme en werd uiteindelijk niet meer revolutionair, eerder euro-communistisch en compromisbeleid. SYNASPISMOS was de grootste partij die in 2004, samen met 16 andere radicaal linkse partijen de Coalitie van Radicaal Links ( SYRIZA ) oprichtte!

De nieuwe Coalitie van Radicaal Links bleef tot 2012 redelijk zwak. Veel Griekse arbeiders stemde nog op de Pan-Helleense ''Socialistische'' Beweging, de traditionele sociaal democratische partij. Of als men liever radicaal links wou, stemde men op de Communistische Partij van Griekenland ( KKE ). SYRIZA was altijd een middenweg tussen de gematigde PASOK en de revolutionaire KKE. Echter in 2009 ging het bergafwaarts. De Europese Unie legde zwarte bezuinigingen op aan Griekenland. Er moest overal op bezuinigt worden. Armoede was het resultaat van deze waanzin. Echter de sociaal democraten en conservatieven van de politieke partij; Nieuwe Democratie deden trouw wat Brussel beval!

In slechts drie jaar wist Alexis Tsipras veel steun te winnen door systematisch tegen de stroom in te gaan. Waar sociaal democraten vooral de Europese Unie steunde en allerlei neoliberale politiek doorvoerde, stond Alexis Tsipras aan de kant van de arbeidersklasse. SYRIZA wist de tweede politieke partij van het land te worden na de tweede verkiezingen in 2012. De zwakte van Tsipras en SYRIZA ligt in hun compromisbereidheid met de EU. Een zwakte die ook SYNASPISMOS bezat. Ook al waren de meeste linkse partijen die SYRIZA vormde revolutionair van aard, komt de partij niet met een socialistisch programma. Over socialisme wordt niet eens gesproken!

De stalinistische KKE wil hierdoor niet met SYRIZA samenwerken. Hun sektarisme ligt ook in het feit dat veel SYRIZA leden ooit behoorde tot SYNASPISMOS en die tot 1991 deel van de KKE waren. De communistische partij ziet de leden van SYRIZA aan als verraders, omdat ze te gematigd zijn en niet revolutionair van aard. Daarnaast is de KKE zo dogmatisch in leer dat ze heilig ervan overtuigd zijn dat alleen hun partij de revolutie kan maken. De arbeidersklasse van Griekenland heeft echter voor Alexis Tsipras gekozen en de communistische partij zou er juist goed aan doen om SYRIZA naar links te leiden. Door systematisch te weigeren om samen te werken, riskeert de KKE dat er nooit socialisme wordt opgebouwd. Griekenland wil het socialisme, samen met SYRIZA heeft de KKE genoeg zetels. Maar dogmatisme, sektarisme en stalinisme weerhoudt een socialistische coalitie tussen de Communistische Partij van Griekenland en SYRIZA!

Enkele uren nadat Alexis Tsipras de verkiezingen won, vormde hij een regering. Maar omdat hij niet de meerderheid heeft in het parlement, moet er een coalitie partner gezocht worden. Die heeft hij gevonden bij de rechts populistische; ''Onafhankelijke Grieken''. Deze rechtse partij is afkomstig uit een splitsing in de conservatieve partij; Nieuwe Democratie. De ''Onafhankelijke Grieken'' zijn een ''Geert Wilders'' type partij en minachten vooral de bezuinigingen van de EU, dat delen ze met SYRIZA. Echter dat is het enigste dat de twee partijen met elkaar delen, op andere punten heben ze niets gemeen. Zo willen de rechtse populisten een immigratie stop en de banden aanhalen met de Griekse Orthodoxe Kerk. SYRIZA is juist voor een open multiculturele samenleving en tegen de reactionaire Orthodoxe Kerk!

Daarnaast zijn de ''Onafhankelijke Grieken'' een nationalistische partij en pro-kapitalistisch. Ze willen geen belastingverhogingen voor de rijken en zullen nooit een socialistisch Griekenland steunen. Dus hoe denkt Alexis Tsipras met deze bende rechtse populisten samen te werken? Het is dan ook enorm dom geweest om met deze groep in zee te gaan. Revolutionair socialisten verwachten dan ook dat de coalitie regering snel in conflict met elkaar zal komen. Behalve natuurlijk als SYRIZA enorm veel compromissen gaat maken net zoals PASOK ( sociaal democraten ) deed. Dat zou een massieve desillusie veroorzaken bij de arbeidersklasse en enorm veel vreugde geven aan de heersende klasse. Ook Europa zou zeer tevreden zijn met een SYRIZA dat precies dat doet wat de Europese Centrale Bank en het IMF bevelen!

Het is aan de arbeidersklasse om druk uit te oefenen op minister president Alexis Tsipras. Hij moet breken met de EU en met het kapitalisme. Ja, de Griekse kapitalisten zullen proberen de boel te saboteren, maar daarom is de mobilisatie van miljoenen arbeiders noodzakelijk. De leugenachtige Europese media zet SYRIZA behoorlijk negatief neer, met name de Duitse media doet alles om de politiek van SYRIZA neer te zetten als ''onrealistisch''. Logisch ook omdat Duitsland de grootste schuldeiser van Griekenland is. De Duitse kapitalisten proberen via hun media om de arbeiders in eigen land tegen de Grieken op te zetten. Want een verdeelde arbeidersklasse is precies wat de willen!

De overwinning van SYRIZA bij de verkiezingen geeft hoop, maar ook vrees. Revolutionair socialisten vrezen dat de partijleiding te gematigd is om tegen de EU machine in te gaan. Alexis Tsipras wil onderhandelen, maar de Europese leiders blijven hard vasthouden aan neoliberale politiek. Daarom moet er gebroken worden met de Europese Unie, ook al betekend dit dat Griekenland uit de Eurozone wordt gezet. Onder het kapitalisme zijn geen oplossingen te bereiken, zeker niet binnen een EU dat gebouwd is voor het kapitalisme. Alexis Tsipras moet pleiten voor een socialistisch Europa en de huidige Europese Unie verwerpen!

Toch is het nog mogelijk om socialisme op te bouwen. Daarvoor moet echter SYRIZA bereid zijn om te breken met het bestaande systeem. Ook moet ze toenadering zoeken tot de leden van de communistische partij, want die zijn de enigste die beweren voor het revolutionair socialisme op te komen. Dat de KKE zo sektarisch is blijft natuurlijk ook een obstakel. Juist nu zouden beiden partijen de handen in elkaar moeten slaan voor een Helleense Socialistische Republiek!

 De 40 jarige Alexis Tsipras is nu minister president!

Het Ba'ath regime in Irak 1968-2003

Hij was de Stalin van Irak, een massamoordenaar die ondanks zijn misdaden door een deel van de Irakese bevolking wordt vereerd. In het chaotische Irak van 2015, verlagen velen terug naar de tijden toen het regime van de Arabisch-Socialistische Ba'ath Partij voor orde en regelmaat zorgde. Irak onder Saddam Hussein lijkt voor sommigen een heilstaat in vergelijk met het huidige Irak dat min of meer verdeeld is in drie stukken. Koerdisch Irak in het noorden, sjiitische Irak in het zuid-oosten en het streng soennitische Irak, dat onderdeel is van de Islamistische Staat!

Saddam Hussein Abd al-Majid al-Tikriti, de naam van de man die bijna 24 jaar over Irak heerste. Hij werd dictator van het land in 1979, toen hij samen met een klein groep Ba'ath leden de macht greep. Hij verving Ahmed Hassan al-Bakr, die al tien jaar leider was van Irak. Saddam Hussein en Ahmed al-Bakr golden als de belangrijkste Ba'ath leiders in de jaren 70. De Arabisch-Socialistische Ba'ath Partij behoorde tot het Arabisch-socialisme. Dit Arabische socialisme was anti-marxistisch van aard en gericht op etnisch nationalisme!

Etnisch nationalisme houdt in dat Saddam Hussein vooral een Arabische nationalist was. Minderheden in de Republiek Irak moesten zich onderwerpen aan de cultuur van de Arabieren. Met name Koerden werden onderdrukt in het noorden. Dit volk maakt een groot deel uit van de Irakese bevolking maar werd tot 1992 systematisch onderdrukt. Hoewel het ba'athisme vooral anticommunistisch van aard was, nam het wel veel elementen van het Russische stalinisme over. Zo geloofde de oprichters van de Ba'ath Partij in het leninistische principe van een voorhoede partij. Zij vonden echter net als Joseph Stalin, dat deze voorhoede partij het alleenrecht had op de politieke macht in een land! 

Socialisme betekent niet gelijkheid binnen het ba'athisme en net als bij het stalinisme, is het ba'athisme een autoritaire stroming dat heilig gelooft dat alleen de leden van de Ba'ath Partij het recht hebben om politieke en economische besluiten te nemen. Hoewel seculier van aard is het ba'athisme door haar etnisch nationalisme, een ideologie die de islam ziet als het bewijs van Arabische ''superioriteit''. Echter in tegenstelling tot de huidige islamieten die een religieuze theocratie nastreven, was de islam in ogen van de ba'athisten meer spiritueel en mocht nooit met dwang opgelegd worden!

In 1963 greep de Ba'ath Partij in Syrië de macht. Er kwamen al meteen conflicten tussen de aanhangers van de Egyptische president Nasser en die van Ahmed al-Bakr. Op 23 juli probeerde de aanhangers van Nasser een staatsgreep tegen de Ba'ath leiders. Die staatsgreep mislukte en de relaties tussen Ba'ath Syrië en het Egypte van Nasser werden zeer slecht. Dit had allemaal te maken met de weigering van zowel Nasser als de leiders van de Ba'ath Partij om macht te delen. Hun autoritarisme was de oorzaak voor de mislukking van het pan-arabisme!

Om de boel nog erger te maken kreeg de Ba'ath Partij te maken met een scheuring in 1966. De Irakese tak van de partij splitste zich af. Saddam Hussein en Ahmed al-Bakr werden de belangrijkste Irakese Ba'ath leiders, terwijl in Syrië het vooral Hafez Al-Assad zou worden. Deze Hafez Al-Assad nam in 1971 de macht over van Nureddin al-Atassi, terwijl in Irak Ahmed al-Bakr de leiding nam. Zo doende was de Ba'ath Partij gesplitst in een Syrische tak en een Irakese tak. Beidde taken konden elkaar niet uitstaan. Ook hun Arabisch nationalisme verdween, ze gingen hun eigen landen en culturen verheerlijken, de vereniging van de Arabische wereld verdween als ideaal!

Ahmed al-Bakr heerste van 1968 tot 1979. Hoewel zijn Irakese Ba'ath Partij zich baseerde op Arabisch-socialisme, was hij niet bepaald anti-kapitalistisch. Zijn regime was meer populistisch, hij liet de bourgeoisie van Irak grotendeels met rust. Maar er kwamen wel grote sociale programma's, die het arbeidersvolk ten goede kwamen. Irak was zeer achtergesteld en het platteland had niet eens elektriciteit. Ahmed al-Bakr zorgde ervoor dat dankzij subsidies en winsten uit de olie industrie een welvaartsbloei ontstond!

Echter de Koerden voelde zich onderdrukt, net als in Turkije bevindt zich een groot deel van dit volk binnen de grenzen van Irak. In 1974 vochten Koerdische strijders een gewapende strijd tegen het Ba'ath regime. De strijd werd gewonnen door de Ba'ath regering en het zou tot 1992 duren voordat Noord Irak onder Koerdisch bestuur zou komen. Saddam Hussein was ondertussen bezig om te groeien binnen de partij. Hoewel Ahmed al-Bakr de president was, bestuurde Hussein de partij en had grote invloed op de economie. Hij bouwde een clubje van aanhangers om zich heen, zo versterkte Hussein zijn invloed!

In 1976 werd Saddam Hussein benoemd tot generaal in het Ba'ath Volksleger. Dit paramilitaire leger diende als beschermingseenheid voor de Ba'ath Partij, omdat men het Irakese Leger niet vertrouwde. Hussein was nooit soldaat geweest, maar kreeg toch deze belangrijke positie. Daarnaast diende hij sinds 1968 als vice-president van de Republiek Irak en was de tweede man van het Ba'ath regime. Na 11 jaar in de schaduw van al-Bakr gestaan te hebben, greep Saddam Hussein zijn kans. Op 16 juli 1979 werd bekend gemaakt dat Ahmed al-Bakr afstand had gedaan van het presidentschap en Saddam Hussein werd benoemd tot nieuwe president!

Hussein was een bewonderaar van Joseph Stalin en Adolf Hitler. Het is niet verwonderlijk dat hij zijn Ba'ath regime baseerde op deze twee totalitaire dictators. Tot 1979 waren nooit massieve zuiveringen geweest binnen de Ba'ath Partij. Massa executies van politieke tegenstanders was ongewoon. Hoewel tegenstanders wel opgepakt en soms gedood werden, was er geen spraken van zuiveringen volgens klassiek stalinistisch model. Saddam Hussein zou daar verandering in brengen. Op 22 juli werd een partijcongres gehouden waar Hussein op stalinistische wijze zijn tegenstanders beschuldigde van verraad. 68 leden van het partijcongres werden in de zaal opgepakt door aanhangers van Hussein en afgevoerd. 22 van hun werden ter dood veroordeeld. Niet soldaten maar Ba'ath partijleden moesten van de sadistische Saddam Hussein, de veroordeelden doodschieten! 

Maar het terreur zou niet eindigen bij de executie van deze 22. Al een week na dat partijcongres had Saddam Hussein meer dan 100 Ba'ath partijleden laten oppakken en executeren. Dit waren vooral Irakezen geweest die zich ooit kritisch hadden uitgesproken over Hussein in het verleden. Om zich zelf neer te zetten als vader van het volk, ontstond een massieve persoonlijkheidscultus in Irak. Alles ging draaien om Saddam Hussein. Duizenden posters en afbeeldingen van de president verschenen op straten!

De islamistische revolutie in Iran zorgde voor een nieuw hoofdstuk. Irak zag een kans om delen van Iran te annexeren. Daarnaast vreesde de soennitische Saddam Hussein dat de sjiitische moslims in Irak zich tegen hem zouden keren met steun van Iran. Daarom viel het Irakese Leger op 22 september 1980, Iran binnen. Steun kreeg de Irakese dictator van het imperialistische westen. Vooral de Verenigde Staten van Amerika zochten wraak voor het feit dat Iran zich tegen het westen had gekeerd. Donald Rumsfeld ( de man die in 2003 de Amerikaanse invasie van Irak mede organiseerde ) ging naar Bagdad om de hand van Saddam Hussein te schudden!

Acht jaar duurde de oorlog tussen Irak en Iran. Het zou Irak niet lukken om Iran te verslaan. Miljarden aan wapens kocht de dictator, terwijl het volk het met minder moest zijn. De welvaart van de jaren 70 verdween, omdat alle grondstoffen gebruikt werden voor de oorlog met Iran. Veel geld werd ook gebuikt voor het onderdrukken van sjiitische moslims. Hoewel de soennitische landen achter Hussein stonden, werd Ruhollah Khomeini een held bij de sjiitieten!

Aan de buitenkant deed Saddam Hussein alsof hij een traditionele man was. Een man van familie en loyaliteit aan de islam. Maar achter de schermen was de familie van Hussein vreselijke elitair, crimineel en gek op macht. Trouw aan zijn vrouw was de dictator al helemaal niet, hij trouwde met zijn minnares in het geheim. Dit zorgde voor een breuk tussen Saddam en zijn eerste vrouw Sajida Talfah waarmee hij sinds 1963 getrouwd was. Buiten de familie wist natuurlijk niemand dat Saddam ontrouw was en met een andere vrouw ging!

Met zijn oudste zoon was het ook ellende. Uday Hussein was een gewelddadige sadist, die van feesten, seks, drank en drugs hield. Tijdens zijn periode aan de Universiteit van Bagdad, kreeg Uday enorm veel titels. Later zou bleken hij zijn titels slechts had gekregen omdat hij een zoon van de president was. Dit nepotisme was typisch voor Saddam Hussein. Familie leden konden alles doen en niemand hield hun tegen. Corruptie en machtsmisbruik waren heel normaal. Uday ging zelfs zo ver dat hij in 1988, een favoriet van zijn vader doodsloeg met een honkbal knuppel na een argument. Zijn vader was woedend en wou zijn oudste zoon executeren. Maar nadat de familie van de gedode favoriet om genade had gevraagd ( vermoedelijk uit angst ) werd Uday slechts verbannen voor een tijdje naar Zwitserland, waar hij in luxe op wintersport kon gaan!

Ondanks de politieke steun die Irak kreeg van het westen om tegen Iran te vechten, werd duidelijk dat er nooit een overwinning zou komen. Toch bleef Saddam Hussein miljarden lenen van Arabische landen om zijn oorlog te winnen. Armoede begon te groeien onder het Irakese volk, maar daar had de dictator geen oog voor. Want in zijn waanvoorstelling stond Irak op het punt om te winnen. Adolf Hitler had zulke waanvoorstellingen ook. In de jaren 80 probeerde Koerden opnieuw om in opstand te komen. Weer sloeg het Ba'ath bewind hard terug en dode daarbij ongeveer 70.000 Koerden. Bij het neerslaan van de Koerdische opstand gebruikte Saddam Hussein gifgas dat meer dan 4.500 mannen, vrouwen en kinderen dode. Ali Hassan al-Majid was de man die de aanval uitvoerde. Zijn bijnaam kreeg hij door het moorden met gif ''Ali Chemikali''

De oorlog eindigde in 1988, niemand had iets gewonnen alleen maar verloren. Irak had enorme schulden en lag in puin. Weer zocht het Ba'ath regime naar geld dit keer voor de wederopbouw. Saddam Hussein liet zijn ogen vallen op het kleine, maar zeer rijke oliestaatje Koeweit. Dit emiraat onder leiding van een absolute monarch, had nog 30 miljard dollars te goed van de Irakezen. Koeweit wilde geld zien en Saddam wou niet betalen. Dus koos de dictator voor geweld, wat hij altijd al gewend was. Maar dit keer stond het westen niet aan zijn kant. Amerika had hem gesteund tegen Iran, maar Koeweit was een bondgenoot van het westen!

Op 2 augustus 1990 viel Irak, de Staat Koeweit binnen. 80.000 Irakese soldaten vielen een land aan dat slechts 12.000 actieve soldaten had. Na twee dagen van strijd was Koeweit bezet door Irak. Saddam Hussein riep de Republiek Koeweit uit, een marionettenstaat van zijn eigen Ba'ath regime. Uday Hussein ging meteen winkelen in het bezette land. Irak roofde veel waardevolle spullen uit waaronder antieke spullen en de schatten van de gevluchte emir. Nog geen maand na de invasie besloot Saddam om Koeweit maar gewoon te annexeren. De Republiek Koeweit bestond slechts 24 dagen!

Amerika eiste dat Irak zich volledig terug trok en kreeg de Verenigde Naties achter zich. Het Ba'ath regime hoopte dat de Sovjet-Unie zich tegen een Amerikaanse interventie zou keren, maar Gorbachev had andere problemen. Het stalinisme implodeerde in 1990 en de Sovjet-Unie stond op instorten. Amerika mobiliseerde een krijgsmacht in de woestijn van Saudi-Arabië, acht landen deden mee waaronder ook het Ba'ath regime van Hafez Al-Assad in Syrië. De twee Ba'ath landen waren bittere vijanden geworden, Al-Assad en Hussein behoorde tot verschillende islamistische religies. Hussein was soennitisch en Al-Assad was sjiitisch!

Op 24 februari 1991 viel de krijgsmacht het bezette Koeweit binnen. Ondanks enkele gevechten met Irakese tanks werd Koeweit Stad snel bereikt. Meer dan 150.000 Irakese soldaten gaven zich over aan de strijdkrachten van de VS. Blijkbaar was de moraal enorm laag en durfde velen niet te vechten. De Irakese T-72 tanks bleken daarnaast geen partij voor de modernere tanks van het Amerikaanse leger. Ongeveer 25.000 Irakese soldaten werden gedood, de coalitie van de VS verloor slechts 1.100 soldaten. Na vier dagen droop het verslagen leger van Saddam Hussein terug naar Irak. Sommigen in het westen wouden doorgaan en Hussein onttronen. Maar president George Bush weigerde om door te gaan!

Na de mislukte operaties in Koeweit kwam een groot deel van het Irakese volk in opstand tegen Saddam Hussein. Dat waren vooral Koerden en sjiitische moslims. In maart 1991 werd fel gevochten in noord en zuid Irak. Het Ba'ath regime wist dat als deze opstand zou slagen dat het einde in zicht was. Dus gedroeg het regime zich bijzonder wreed. In slechts twee maanden tijd weren meer dan 150.000 burgers vermoord door Irakese soldaten. Doordat vooral soennieten de dictator trouw bleven en ook het leger achter hem bleef staan, werd de opstand neergeslagen. Het zou nog 11 jaar duren voordat het einde voor Saddam Hussein zou komen!

Irak was in de jaren 90 een ruïne. Geïsoleerd door sancties en een no-fly zone. Hoewel het regime aan de macht bleef werd in Noord Irak een autonome zone opgericht waar de Koerden de baas werden. Er kwamen echter al snel conflicten tussen aanhangers van de Koerdistan Democratische Partij ( die met de Ba'ath regering een deal hadden gesloten ) en de Patriottische Unie van Koerdistan. De Koerdische burgeroorlog in Noord Irak duurde tot 1997 en kostte aan bijna 4.000 mensen het leven. Saddam Hussein kon zo aan de macht blijven, ook al had hij over Noord Irak feitelijk niets meer te zeggen!

Veel Irakezen voelde zich verraden door de VS. Vele hadden gehoopt dat Amerika hun zou bevrijden van Saddam Hussein in 1991. De opstand had rekening gehouden met een Amerikaanse invasie. Maar doordat men dit niet deed kon het verslagen Irakese Leger massaal ingezet worden om Hussein aan de macht te houden. Vooral sjiitische moslims voelde zich verraden, ook al bood Amerika in 2003 verontschuldiging aan. Ondertussen bleef het Ba'ath regime zich schuldig maken aan enorme misdaden tegen de mensheid. Martelingen, verkrachtingen en corruptie waren enorm. Ook het Irakese Leger was zwak, gedemoraliseerd en had veel materiaal verloren. De ooit machtige luchtmacht bestond in de jaren 90 uit 180 vliegtuigen waarvan slechts de helft vliegwaardig was. Bedenk dat voor de Koeweit invasie, Irak een luchtmacht had van 750 vliegtuigen!

Terwijl het volk leed, bleef de familie Hussein genoten van luxe en welvaart. Saddam liet verschillende paleizen bouwen, terwijl er schaarste was. Die paleizen waren voorzien van gouden badkuipen, vloeren van duur marmer en prachtige ruimtes. Hier genoten Saddam Hussein en zijn Ba'ath top van wat Irak nog over had na twee mislukte oorlogen. Iedereen was Irak min of meer vergeten tot 11 september 2001. Toen islamistische terroristen de WTC torens vernietigde in New York. Het regime van de Ba'ath werd gelijk geschakeld met Al-Qaida en kwam in het doelwit van George W Bush, zoon van de president die in 1991 besloot om Irak niet te bezetten! 

Amerikaanse conservatieven brulde vuur en vlam. Saddam Hussein zou in verbinding staan met Osama Bin Laden brulde Fox News. Bush gaf de familie Hussein 24 uur de tijd om Irak te verlaten. Natuurlijk weigerde deze en dus op 20 maart 2003 vielen vier landen onder Amerikaanse leiding, de Republiek Irak binnen. Aanvankelijk waren veel Irakezen blij met de zogenaamde bevrijding. Dat waren vooral de Koerden en sjiitische moslims. De Ba'ath Partij werd verboden en ging de illegaliteit in. Saddam Hussein wist tot december uit de handen van de Amerikanen te blijven. Uiteindelijk gaf hij zich over. De man die brulde te sterven als martelaar voor Irak, kwam uit een gat in de grond met zijn handen in de lucht. Zelfmoord plegen durfde hij niet!

Amerika had echter niet de bedoeling om Irak weer op te bouwen. Men installeerde verschillende minister presidenten die allemaal niet instaat bleken om de onrusten tegen te houden. Soennitische moslims kregen conflicten met sjiitische moslims die na zo veel jaren van onderdrukking niet meer naar een soennitische regering wouden luisteren. De Koerden trokken zich terug in hun autonome regio en bemoeide zich niet meer met de rest van het land. Hierdoor werd Irakees Koerdistan een rustig en welvarender gebied dan de rest van het land!

In 2006 werd Nouri al-Maliki aangesteld als leider. Hij was een sjiitische moslim en lid van de Islamistische Dawa Partij. Doordat nu een sjiitische moslim de leiding kreeg over Irak waren de sjiieten tevreden. Echter de soennieten werden woedend toen de sektarische al-Maliki vooral mensen van zijn eigen religie voortrok. Ook groeide de corruptie en machtsmisbruik. Irak werd een zwak armoedig land, dat het internationale kapitalisme van dienst wilde te zien. Saddam Hussein had in de jaren 90 al geprobeerd om zich neer te zetten als islamistisch. Daarmee brak hij met het secularisme dat kenmerkend was voor het ba'athisme. Sinds 1991 stond op de Irakese vlag in de handschrift van Hussein, de woorden; Allah Akbar ( God is Groot )!

Nouri al-Maliki verwijderde de drie sterren op de Irakese vlag in 2008, waardoor nu alleen nog de woorden; Allah Akbar te zien zijn in het groen. De Irakese regering werd vooral pro-Amerikaans en steunde George W Bush en zijn opvolger Barack Obama. Corruptie en armoede bleven groeien omdat het regime vooral kapitalistische politiek voerde. Het geld ging naar de kapitalisten en de top van de regering. Hierdoor groeide de haat en afkeer vooral bij de soennieten. Verschillende aanslagen werden dan ook gepleegd in Bagdad tussen 2003 en 2011!

Amerika trok zijn soldaten in 2011 terug waardoor Nouri al-Maliki alleen stond tegen de groeide soennitische oppositie. Verkiezingen werden een schijn vertoning, zeker omdat de staat de media gebruikte om soennieten in een slecht dag licht te stellen. Toen buurland Syrië in een burgeroorlog terecht kwam, ontstond een groepering die samen met ex-Ba'ath officieren en soldaten de macht zou grijpen in West-Irak. Saddam Hussein zou dit allemaal niet meer mee maken. De Irakese overheid veroordeelde hem tot de doodstraf. Saddam Hussein Abd al-Majid al-Tikriti werd op 30 december 2006 opgehangen!

Veel huidige Irakezen snakken naar de illusies uit het Ba'ath tijdperk. Maar als men echt vraagt of ze terug willen naar de man die zo veel mensen liet doden, dan zullen de meesten nee zeggen. Door de opsplitsing van het huidige Irak en de vernedering die vele nog ervaren, is Saddam Hussein bij vooral soennieten een martelaar geworden. Het terreur van de Islamistische Staat is niet minder wreed dan wat de Ba'ath Partij deed onder Saddam Hussein. Echter de illusie van een machtig en sterk Irak dat door de Ba'ath propaganda tot 2003 werd verspreid is nog zeer sterk!  

Saddam Hussein, hier met Ba'ath officieren in het jaar 2000

PvdA Congres 2015

"Orde heerst weer binnen de PvdA. Jullie stompzinnige neoliberale knechten! Maar jullie orde is op zand gebouwd. De revolutie zal zich morgen reeds met luide galm verheffen en tot uw schrik onder bazuingeschal verkondigen: ik was, ik ben en ik zal zijn."

Neoliberaal beleid gered dankzij de kapitalistische

bestuurderspartij; PvdA!

''Staken levert niks op'' zegt vakbond

De Unie, vakbond voor Middelbaar en Hoger Personeel, stopt met harde acties en stakingen. Staken heeft geen zin en levert niks op volgens voorzitter Reinier Castelein. Daarmee bewijst De Unie hoe zwak de Nederlandse vakbonden in werkelijkheid zijn. Natuurlijk staken goedbetaalde arbeiders minder snel dat modaal of benden modaal betaalde arbeidskrachten, maar dat maakt niets uit. Stakingen zijn het enigste middel waarmee de werkende klasse, nog kan vechten tegen massa ontslagen en uitbuitingen. De Unie toont aan dat ze geen vakbond zijn, maar een organisatie die slechts wil praten en onderhandelen. Echter de praktijk laat zien dat de kapitalisten het praten snel zat zijn en alleen door harde acties bang gemaakt kunnen worden!

Staken is een recht, ook al willen de kapitalisten dit recht liever afschaven. Wat De Unie wil doen komt de heersende klasse natuurlijk zeer goed uit. Want al vakbonden alleen maar willen praten, dan kunnen de bedrijven makkelijk ontslagen doorvoeren. Daar gaat het namelijk om, massa ontslagen die men al te graag deze tijden wil doorvoeren. Nederlandse vakbonden zijn te slap en willen slechts compromissen zoeken. Geen harde acties en geen massa stakingen, nee dat durven vele niet. Uit angst voor negatieve media aandacht, wat ook logisch is want de media kiest vaak de kant van de bedrijven!

Vakbonden in Nederland zijn niet revolutionair ingesteld. Dit is vooral zichtbaar in de vakbondsmensen die gekozen worden om de bonden te leiden. Dat zijn geen revolutionaire types, eerder compromis sluiters van PvdA niveau. Dat is ook waar veel vakbonden zich nog mee verbinden, met de oude arbeiderspartijen. Maar die oude arbeiderspartijen zijn niet meer links, laat staan socialistisch. De Partij van de Arbeid heeft de werkende klasse de rug toe gekeerd, toch blijven de vakbonden vaak achter de sociaal democraten staan. Zo ook elders in Europa, waar vakbonden trouw blijven aan de sociaal democratische partijen zoals de SPD in Duitsland, PS in Frankrijk en PSOE in Spanje. Echter de sociaal democraten voeren geen linkse politiek en zitten maar al te graag in een neoliberale overheid ( zie kabinet Mark Rutte 2 )!

Het is aan de arbeiders om mensen te kiezen die hun interesses verdedigen in de vakbonden. Geen vertrouwen moeten ze hebben in sociaal democratische figuren die banden hebben met de voormalige arbeiderspartijen. Helaas is het een feit dat het klassenbewustzijn zeer laag is bij veel arbeiders. Men beseft niet hoe verraderlijk, vakbondsleiders kunnen zijn. Dit heeft er allemaal mee te maken, dat men liever compromissen probeert te sluiten met het kapitaal, dan acties en stakingen te voeren. Angst is er ook voor de media, die genadeloos aanvallen uitvoert op stakende arbeiders. Die worden dan ''onverantwoord'' genoemd en ''hinderlijk''. Zo probeert de kapitalistische media, de mensen tegen stakingen te keren. Door het lage klassenbewustzijn is een deel van de werkende klasse, vatbaar voor deze leugens! 

De vakbonden zijn daarnaast ook bang voor massa ontslagen. Daarom accepteren ze vaak slechtere arbeidsvoorwaarden, lagere lonen en hogere werkdruk. Allemaal omdat de kapitalisten dreigen bedrijven te sluiten en vooral productiewerkzaamheden te verplaatsen. Hierdoor is een groot deel van de vakbonden bereid om compromissen te zoeken in plaats van acties te organiseren. Veel arbeiders werden dan geraakt en voelen zich in de steek gelaten. Vakbonden krijgen hierdoor geen goede naam als arbeiders steeds weer in de steek gelaten worden!

Revolutionair socialisten proberen binnen de bestaande vakbonden om het verzet te organiseren. Ze krijgen echter te maken met de compromisbereidheid van veel vakbondstypes. Dit zijn dan vooral types die profiteren van goede baantjes bij de bonden en die helemaal niet zitten te wachten op socialisme en arbeidersmacht. Een bekend figuur die de arbeiders in de steek liet was Wim Kok. Een vakbondsman die opklom tot leider van de FNV. Eind jaren 80 stond hij aan het roer en poogde voor samenwerking met de kapitalisten. Zijn grote verraad kwam toen hij minister president werd en het neoliberalisme invoerde. Onder Wim Kok verloren de vakbonden aan kracht, zeker omdat de PvdA veel rechtse opvattingen steunde!

In dictatoriale landen zijn vakbonden vaak onder gesteld aan de staat. Zo ook in stalinistische landen, waar de organen van de arbeiders niets te zeggen hebben. In zulke landen dienen de vakbonden meestal de heersende bureaucraten van de stalinistische partij. Ook al zijn veel arbeiders lid van de officiële staats-vakbond is dit meestal een formaliteit, die noodzakelijk gesteld wordt om ergens te mogen werken. Zo kunnen de heersende stalinisten de schijn hoog houden dat veel arbeiders zich verenigd hebben in een vakbond die de partij steunt. De werkelijkheid is echter anders. Vakbondsleiders worden aangesteld door bedrijfsleiders en handelen dan ook in het interesses van het Chinese bedrijfsleven en de staat. De Landelijke Chinese Vakbond Federatie is een instrument van dat kapitalisme en de autoritaire regering!

Van de 1,33 miljard Chinezen zijn ongeveer 198 miljoen lid van de Landelijke Chinese Vakbond Federatie. Echter omdat deze ''vakbond'' als enigste toegestaan is door de Chinese ''Communistische'' Partij en niet onder toezicht van de Chinese arbeiders staat, wordt deze staatsgeleide vakbond niet erkend door de Internationale Vakbond Confederatie. In het streng stalinistische Noord Korea ben je als arbeider verplicht om lid te worden van de Generale Federatie van Vakbonden van Korea. Net als de Chinese staatsgeleide vakbond is ook de Noord Koreaanse bond een instrument van de dictatuur!

Politiek rechts staat negatief tegenover vakbonden. Vooral liberalen en conservatieven hekelde vakbondsacties tegen hun beleid. Zeker omdat dit beleid in dienst staat van het bedrijfsleven ( het kapitalisme ). Maar ook de sociaal democratie kreeg te maken met de vakbonden, zeker nadat Wim Kok en zijn PvdA de kant van de kapitalisten kozen. Gek genoeg kregen de arbeiders al begin jaren 70 te maken met PvdA verraad, zeker 15 jaar voor Wim Kok. In 1970 komen haven arbeiders in opstand tegen de havenbedrijven. De bestaande vakbonden denken het allemaal te kunnen regelen door compromissen te sluiten, maar ze onderschatten het klassenbewustzijn van veel stakers!

Revolutionaire maoisten weten met hun actiecomité; Arbeidersmacht de stakers achter zich te krijgen. Ze pleiten voor 75 gulden per week aan loonsverhoging, terwijl de haven kapitalisten slechts 25 gulden meer willen betalen. De vakbond denken dat 25 gulden voldoende is, maar de arbeiders pikken dit niet. Ze steunen het comité Arbeidersmacht en staken door. PvdA burgemeester van Rotterdam; Wim Thomassen, keert zich fel tegen de arbeiders en noemt Arbeidersmacht een ''Mao-communistische bende''!

De haven kapitalisten weigeren te onderhandelen, zeker niet met Arbeidersmacht. Dus de staking duurt nog drie werken. In die tijd zette Wim Thomassen ook de politie en ME in tegen de stakers. Politie geweld werd gebruikt om de stakende arbeiders te verzwakken. Uiteindelijk gingen de arbeiders akkoord met een loonsverhoging van 35 gulden per week en een uitkering van 200 gulden. De PvdA in Rotterdam liet de haven arbeiders keihard in de steek, 20 jaar voor de opkomst van het neoliberalisme. Vakbondsleiders merkte hoe ver ze stonden van de werkvloer, maar geleerd hebben ze er niets van. 15 jaar later kwam Wim Kok en draaide de PvdA volledig naar rechts. Het waren de maoisten van Arbeidersmacht die de staking leidde en grote dapperheid en moed toonde, tegen politie geweld en politiek verraad door de Partij van de ''Asocialen''!

Arbeidersmacht leidde de stakers in 1970, tegen de kapitalisten

de officiële vakbond en de PvdA burgemeester!

Satirisch blad slachtoffer van religieus terreur

Het linkse satirische Franse blad Charlie Hebdo is slachtoffer geworden van religieuze intolerantie en haat. Twee mannen bewapend met AK-47's vielen de redactie in Parijs binnen. In slechts enkele minuten werden tien medewerkers koudbloedig vermoord. Eenmaal buiten brulde de terroristen de bekende islamistische woorden; Allah Akbar voordat ze het vuur opende op twee politie agenten. In het vuurgevecht werd een agent geraakt en viel neer. De terroristen rende naar hem toe en executeerde hem terwijl hij om genade vroeg. Revolutionair Socialistische Media verwerpt deze laffe aanval, maar waarschuwt ook voor extreem rechts, dat deze terreur daad zal proberen te misbruiken om moskeeën aan te vallen en moslims verantwoordelijk te stellen. 

Charlie Hebdo is een links blad dat de spot drijft met politiek, kapitalisme en religie. Het wordt gehaat door strenge katholieken en islamieten. In het verleden werd het blad al eens aangevallen, daarom kreeg het politie bewaking. Bij de aanslag op 7 januari 2015 zijn waren de terroristen echter bewapend met machine geweren en konden de agenten makkelijk overwinnen. Het is duidelijk dat deze laffe daad het werk is van een kleine bende van religieuze misdadigers, extremistische islamieten die angst proberen te verspreiden!

In tegenstelling tot veel commerciële bladeren is Charlie Hebdo, tegen advertenties en moet het dus hebben van 70.000 abonnees en straatverkoop. De heersende klasse moest in de jaren 60 niets hebben van het satirische blad dat toen nog Hara-Kiri genoemd werd. Politiek rechts probeerde het blad te verbieden wat in 1961 en 1969 tijdelijk lukte. In de jaren 70 werd de naam; Charlie Hebdo aangenomen, het blad baseerde haar nieuwe naam op de figuur Charles "Charlie" Brown, het hoofdpersonage uit de Amerikaanse stripreeks Peanuts van Charles M. Schulz. Uiteindelijk moest men de deuren sluiten omdat de kosten hoger werden dan de inkomsten, dit omdat Charlie Hebdo weigerde om advertenties te plaatsen van kapitalisten. In 1981 verdween het satirische blad, tot opluchting van de katholieken en rechtse politici!

Echter tien jaar later keerde Charlie Hebdo terug. Van het eerste nummer werden meteen meer dan 100.000 stuks verkocht. Anno 2015 heeft het blad bijna 70.000 abonnees en kan dus financieel onafhankelijk blijven. Naast hun satirische tekeningen gericht tegen de katholieke kerk en de rechtse elite, is Charlie Hebdo ook bijzonder kritisch over het islamisme. Volgens hun vergoddelijk deze rechtse stroming het antisemitisme, wat RSM erkent. Na 9/11 had het blad ook felle kritiek op delen van revolutionair links, die in hun anti-Amerikaanse haat toenadering zochten bij islamieten. Ook dit kan Revolutionair Socialistische Media goed begrijpen. Delen van radicaal links hebben inderdaad de foutieve onderstelling dat je met moslim fundamentalisten kunt optrekken tegen de kapitalistische elite!

Op 2 september 2011 kwam de eerste aanslag. Een molotovcocktail werd naar het redactie kantoor geworpen. Hierdoor kreeg Charlie Hebdo politie bescherming. Die bleken echter niet opgewassen tegen de islamistische terroristen, die op 7 januari 2015 aanvielen. Nadat ze klaar waren met moorden, brulde een terrorist dat de Profeet Mohammed gewroken was. Hiermee is het motief voor de massamoord duidelijk. De reactionaire islamieten wouden wraak voor de satirische tekeningen die Charlie Hebdo had gepubliceerd van de Deense cartoonist; Kurd Westergaard!

Revolutionair socialisten staan pal achter Charlie Hebdo. Echter wij verwerpen de racistische hetze tegen moslims die zal ontstaan. Moslims zijn niet de vijand, de vijand zijn de aanhangers van het islamisme, een reactionaire politieke ideologie. Charlie Hebdo vertegenwoordigd de vrijheid van meningsuiting die RSM tot de dood zal verdedigen. Racisme en haat tegen moslims valt daar niet onder, maar dat deed Charlie Hebdo ook niet. Zij dreven slechts spot met religie en dat wat te veel mensen niet kunnen accepteren!

Spot drijven met religie is een recht en niemand mag ons dit weg nemen. Christenen, moslims en joden proberen dit juist wel. In Nederland zijn vooral de ChristenUnie en SGP fel tegen satirische afbeeldingen gericht tegen religie. In de Verenigde Staten brult de rechtse; Republikeinse Partij moord en brand als seculiere Amerikanen de spot drijven met het christendom. Wie de terreur staat Israël bekritiseerd wordt meteen een antisemiet genoemd in rechts zionistische media kringen!

Maar ze zullen niet winnen. Wij zijn niet bang voor religieuze intolerantie. Daarom zegt Revolutionair Socialistische Media:

Weg met het islamisme

Weg met het zionisme

Weg met het katholicisme & protestantisme 

Vader na 18 jaar uitgezet naar Afghanistan

Feda Amiri, een man van 54 jaar en 18 jaar woonachtig in Nederland, is gedeporteerd naar Afghanistan. Als 36 jarige vluchtte Feda uit Afghanistan in 1997. Zijn leven was niet meer veilig omdat de Taliban een heksenjacht hadden geopend op alle voormalige ambtenaren van de Republiek Afghanistan ( 1987-1992 ). Feda Amiri was KHAD agent geweest onder president Mohammad Najibullah. Deze werd in 1987 president van de Democratische Republiek Afghanistan toen nog een stalinistische volksrepubliek. Nederland steunde echter de islamistische oppositie en verklaarde dat alle soldaten, officieren en politie agenten uit het voormalige leger van de Republiek Afghanistan ''oorlogsmisdadigers'' zijn. Feda Amiri kreeg daarom geen staatsburgerschap in 2006 en is nu gedeporteerd naar het onveilige Afghanistan!

Het beleid van de Nederlandse staat omtrent Afghanen is onmenselijk en zelfs crimineel. Het is gebaseerd op het idee dat alleen Afghanen recht hebben op Nederlands staatsburgerschap die zich niet schuldig gemaakt aan misdaden. Volgens Nederland zijn alle soldaten, officieren en politie agenten uit het voormalige Nationale Leger van de Republiek Afghanistan ( 1987-1992 ) schuldig aan misdaden tegen de menselijkheid. Daarom krijgen ex-soldaten, ex-officieren en ex-politie agenten van deze republiek geen verblijfsvergunning of staatsburgerschap in Nederland!

Dit heeft allemaal te maken met de Khadamat-e Aetla'at-e Dawlati of KHAD. Deze organisatie was het zwaard en schild van het stalinistische bewind van de Volksdemocratische Partij van Afghanistan. In 1978 greep deze partij de macht in het streng gelovige Afghanistan. De stalinisten verwierpen de islam en voerde een progressief seculier bewind. Vrouwen kregen gelijke rechten en men scheidde staat en godsdienst tot woede van religieuze leiders. Het regime van de volksdemocratische partij werd door de diep religieuze Afghanen verworpen en velen kwamen in verzet!

De Sovjet-Unie viel Afghanistan binnen nadat er ruzies waren ontstaan binnen de volksdemocratische partij. Na de moord op voorzitter Nur Muhammad Taraki, werd Babrak Karmal door de Sovjets aangesteld als Voorzitter van de Revolutionaire Raad. Karmal werd echter gehaat door de meeste Afghanen die in hem een marionet van de Sovjet-Unie zagen. Het islamistische verzet groeide en de stalinistische overheid trad genadeloos op. De KHAD onder Mohammad Najibullah was bijzonder effectieve in het oppakken en martelen van tegenstanders. Op papier was de KHAD een onafhankelijke organisatie, maar achter de schermen stond de Sovjet KGB. Deze had de KHAD in 1980 helemaal opnieuw opgebouwd volgens hun methodes!

KHAD leider Mohammad Najibullah werd in 1987 staatsleider. Hij maakte een einde aan het stalinisme en hervormde de geheime politie. Het is vermoedelijk dat Feda Amiri rond de periode 1987-1992 lid werd van de KHAD, die toen al niet meer onder KGB toezicht stond. De Sovjet-Unie trok haar soldaten eind jaren 80 terug. President Mohammad Najibullah probeerde vijf jaar om vrede te zoeken met het verzet. Maar het westen moedigde de islamieten aan om door te vechten!

Nederland zag de KHAD aan als een criminele organisatie in navolging van het Amerikaanse beleid. Iedereen die bij de staatsveiligheidsdienst van het seculiere Afghanistan ( 1978-1992 ) werkte, is in de ogen van Nederland een potentiële oorlogsmisdadiger. Revolutionair Socialistische Media is fel tegen deze houding. Het toont aan hoe hypocriet en misdadig het asielbeleid is. Het klopt dat de KHAD geen tolerante organisatie was, maar je kunt niet iedere medewerker van deze voormalige geheime dienst neerzetten als een oorlogsmisdadiger!

Het leven van ex-KHAD agenten is niet veilig in het islamistische Afghanistan. De machthebbers in Kaboel zijn de islamistische rebellen die in 1992, het regime van Mohammad Najibullah omver wierpen. Die deed in 1990 verschillende pogingen om een einde te maken aan de burgeroorlog. Maar de islamistische rebellen wouden de complete vernietiging van de Republiek Afghanistan. Zonder Sovjet steun viel het seculiere bewind. Ook al was de islam weer staatsgodsdienst, maakte dat niets meer uit. Islamistische strijdkrachten namen bezit van Kaboel en stichtte de Islamistische Staat Afghanistan!

Mensen zoals Mohammad Najibullah en Feda Amiri werden gehaat en vervolgt door de islamieten. De ex-president zocht toevlucht in de VN ambassade waar hij tot 1996 kon blijven. De islamieten kregen ondertussen ruzie om de toekomst van hun islamistisch land. Extremisten wouden een islamisme volgens middeleeuwse normen en waarden. Gematigden wouden een islamisme volgens Pakistaanse normen. De Taliban ontstond uit de radicale vleugel van de islamieten en wist in 1996 de controle over Kaboel te krijgen. Feda Amiri wist te vluchten net als velen, maar Mohammad Najibullah werd in de VN ambassade opgepakt en opgehangen aan een lantarenpaal!

De familie van Feda Amiri  wist naar Nederland te vluchten. Daar kreeg zijn vrouw en dochters in 2006 het Nederlandse staatsburgerschap. Echter de nu 54 jarige vader werd dit geweigerd. Omdat hij als jonge man in dienst stond van de KHAD, bijna 23 jaar geleden. Negen jaar later besloot de Nederlandse staat dat Feda Amiri maar terug moest naar Afghanistan. Zonder na te denken hoe zijn leven daar uit zal zien werd hij in een vliegtuig gezet en gedeporteerd, 18 jaar nadat hij in Nederland aankwam!

Het is misdadig was de familie Amiri is aangedaan. Hun man/vader is gedeporteerd, puur omdat hij een baantje had bij de Afghaanse geheime dienst KHAD. Revolutionair socialisten vinden dat Feda Amiri hier thuis hoort. Hij is een politieke vluchteling die gevlucht is voor het Taliban bewind, waar Nederland zo tegen beweert te zijn. De huidige machthebbers in Afghanistan zijn dan wel niet de Taliban, maar hun islamisme is net zo conservatief en reactionair. Ex-ambtenaren uit de periode 1978-1992 worden gediscrimineerd, gehaat en kunnen zelfs vermoord worden op straat! 

Maar daar geeft Nederland niets om. Zeker als je Fred Teeven ( VVD ) hebt als Minister van Deportatie. 

Vader Amiri in betere tijden. Hij woonde 18 jaar in Nederland!

Paniek en angst bij de Griekse kapitalisten

Paniek en angst, dat moet heersen bij de top van de Griekse elite. Hun angst is goed zichtbaar in de campagne die ze voeren tegen SYRIZA, een linkse partij die de grootste dreigt te worden in Griekenland. SYRIZA is fel tegen de bezuinigingen die de EU en het IMF afdwingen op de Griekse bevolking. Door de crisis is de armoede flink gegroeid en revolutionair links is populairder geworden. SYRIZA wil breken met de bezuinigingslogica en daar schrikt de elite van. Zij vrezen dat de partij van Alexis Tsipras verder gaat en socialisme realiseert in Griekenland. Dus beginnen ze met een lastercampagne tegen SYRIZA vol met leugens, onwaarheden en anticommunisme!

De investeringsmaatschappij; Capital Group zegt in een uitgelekte email dat de politiek van SYRIZA zelfs erger zou zijn dan ''communisme''. Het Europese kapitalisme doet er alles aan om de Grieken bang te maken. Ook buitenlandse investeerders vrezen de politiek van SYRIZA. Wat ze vooral vrezen is het feit dat Alexis Tsipras symbool staat voor verzet tegen de bezuinigingen die Europa op dwingt. In reactie op een dreigde overwinning van SYRIZA bij de aankomende verkiezingen, heeft het IMF alle steun aan Griekenland opgeschort!

Griekenland lijdt onder extreme kapitalistische politiek. Sinds 2009 voert het land een rechts beleid gericht op bezuinigingen en privatiseringen. Armoede en ellende voor de Griekse arbeiders is enorme toegenomen. Bijna de helft van de arbeiders leeft in armoede. Vele moeten rondkomen van een uitkering die niet hoger is dan 600 euro netto per maand. Modaal inkomen voor mensen die wel een baan hebben komt niet hoger dan 1000 euro netto per maand!

Deze rechtse politiek wordt gevoerd door de conservatieve partij; ''Nieuwe Democratie'' en de (a)sociaal democratische; Pan-Helleense ''Socialistische'' Beweging ( PASOK ). In het begin was een tweede sociaal democratische partij genaamd ''Democratisch Links'' deel van de rechtse overheid. Maar ''Democratisch Links'' verliet de regering in protest tegen het sluiten van de publieke omroep. Die werd een slachtoffer van de bezuinigingen. Echter in principe steunen alle pro-Europese sociaal democraten in Griekenland, de eisen van de Europese Centrale Bank en het IMF!

Revolutionair links in Griekenland is fel tegen de bezuinigingen, terecht. Het Griekse volk lijdt al jaren onder stijgende armoede. Dit is vooral zichtbaar door lagere lonen en hogere kosten voor levensonderhoudt. Prijzen voor levensmiddelen zijn niet langer in Griekenland. Rondkomen van 600 euro netto in de bijstand is niet te doen als de huurprijzen al 600 euro per maand zijn. Werken biedt ook geen zekerheid, zeker als het ene bedrijf na het andere mensen ontslaat. Kinderarmoede is in zes jaar gegroeid van 25% naar 43%!

Op dit moment is vooral de voormalige Coalitie van Radicaal Links, de stijgende ster. Onder de naam SYRIZA begon deze beweging als coalitie van radicaal linkse partijen. De grootste partij binnen SYRIZA was Synaspismos ( Coalitie van Linkse Bewegingen en Ecologie ). Synaspismos ontstond uit oppositie groepen binnen de Communistische Partij van Griekenland. Hoewel de communistische partij trouw bleef aan het stalinisme na 1991, splitste zich een deel van de partij af. Deze delen werden uiteindelijk Synaspismos!

SYRIZA ontstond in 2004 toen Synaspismos met andere radicaal linkse groepen de Coalitie van Radicaal Links oprichtte. Ze stonden in duidelijke oppositie tegen PASOK, de sociaal democratische partij van Griekenland. In het begin won SYRIZA weinig arbeiders stemmen, omdat PASOK nog gezien werd als de partij van de arbeid. In 2009, won de coalitie slechts 4,6% van de stemmen. PASOK won 43%!

Echter de arbeidersklasse werd verraden. PASOK stelde zich in dienst van de Europese bezuinigingsdrift. Op bevel van de Europese Centrale Bank moest de Griekse overheid, neoliberale handelingen doorvoeren om geld te mogen lenen. De markt moest het leven gaan bepalen, marktwerking moest in alle sectoren heersen, dat waren de eisen van de EU. De sociaal democraten onder George Papandreou deden wat Europa eiste. Woede en afkeer was het resultaat. Griekse arbeiders voelde zich verraden en kozen de kant van SYRIZA in de verkiezingen van mei en juni 2012!

Echter doordat een meerderheid van de Grieken ( nog ) stemde op zowel PASOK, ''Nieuwe Democratie'' als ''Democratisch Links'', werd een neoliberale coalitie bestaande uit die partijen opgericht. Leider van de coalitie regering werd ''Nieuwe Democratie'', die maar al te graag het Europese kapitalisme van dienst zijn. De conservatieven willen voorkomen dat de rijken de crisis gaan betalen. Volgens hun moest iedereen in Griekenland meebetalen, natuurlijk valt de klap het hardst bij werkende mensen die toch al niet veel verdienen. Een rijke Griek kan best 100 tot 200 euro extra per maand aan vaste lasten kwijt, maar een arbeider met een inkomen van rond de 1000 euro netto komt flink in de problemen!

De sociaal democratie in Griekenland zit flink in de problemen. Tot 2009 was de Pan-Helleense ''Socialistische'' Beweging de grootste sociaal democratische partij. Echter door de crisis en de dramatische nederlagen bij de verkiezingen splitste zich sociaal democraten af van PASOK. De eerste was Democratisch Links, dat wel bereid bleek om de bezuinigingen te steunen. In 2015 komt de Beweging van Democratische Socialisten in leven. Opgericht is deze derde sociaal democratische partij door ex-PASOK leider; George Papandreou, de man die de arbeidersklasse verraden heeft in 2009. Papandreou is een bekende naam binnen de Griekse sociaal democratie. Zijn vader was de oprichter van PASOK in de jaren 70, toen de partij nog een links profiel had!

Met zijn ''Beweging van Democratische Socialisten'' probeert George Papandreou weer steun te winnen die hij verloor nadat PASOK hem opzij zette. Natuurlijk is zijn beweging niet socialistisch van aard. Papandreou is een voorstander van de EU en daarmee de bezuinigingen. Dat hij socialistisch zou zijn is pure misleiding. Maar zijn naam geeft hem bekendheid en misschien weet hij stemmers weg te snoepen van PASOK en ook SYRIZA. Linkse stemmers zouden echter beter moeten weten dan stemmer op sociaal democraten. PASOK, ''Democratisch Links'' en deze ''Beweging van Democratische Socialisten'' bieden de arbeidersklasse niets anders dan dezelfde bezuinigingen die ''Nieuwe Democratie'' steunt!

SYRIZA heeft de historische taak om een socialistische regering te vormen. Echter Alexis Tsipras blijft vaag over zijn doelen. Hij lijkt zelfs bereid om bepaalde bezuinigingen te steunen, dit terwijl de Griekse arbeiders fel tegen zijn. Zijn gematigdheid is een groot probleem, waardoor ook de KKE ( communistische partij ) weigert om met SYRIZA samen te werken. Het sektarisme van de stalinisten ligt in oude vijandigheid, die heerst tussen de KKE en het oude Synaspismos, die de dogma's van het stalinisme verwierpen in 1991. 

De KKE was tot kort de grootste radicaal linkse partijen van Griekenland. Echter de partij weigerde om afstand te nemen van hun dogma's. Dit komt vooral omdat de KKE als stalinistische partij, heilig ervan overtuigd is dat afstand nemen van het marxisme-leninisme, zoals dat door de Sovjet-Unie is gevoerd meteen leidt tot anticommunisme en capitulatie. Zij vinden dan ook dat Synaspismos het marxisme verraden heeft door afstand te nemen van de Sovjet-Unie en de zogenaamde ''socialistische'' landen! 

Revolutionair socialisten zijn van mening dat de KKE en SYRIZA samen moeten optrekken. Een socialistische coalitie tussen de twee partijen is een noodzaak voor een toekomstige socialistisch Griekenland. De KKE heeft gelijk dat SYRIZA te gematigd is voor een echte socialistische partij en Alexis Tsipras lijkt te flirten met verraderlijke partijen zoals ''Democratisch Links''. Echter SYRIZA wordt gezien als een alternatief op de partijen van bezuinigingen en EU dwang. Daarom moet er een coalitie gevormd worden op een revolutionair socialistisch programma. Echter als de KKE dogmatisch blijft geloven in haar eigen gelijk, dan blijft radicaal links verdeeld. Socialisme kan opgebouwd worden in Griekenland, er is daar steun voor!

Als SYRIZA een socialistische coalitie afwijst dan heeft de KKE het recht om Alexis Tsipras neer te zetten als klassenverrader net als George Papandreou. Radicaal links moet samenwerken om een socialistische regering mogelijk te maken. PASOK en ''Nieuwe Democratie'' zullen leugens en onwaarheden verspreiden om de Griekse stemmer bang te maken. De kapitalistische media doet dat nu al, ook internationaal. SYRIZA wordt neergezet als ''gevaarlijk'' voor de Griekse economie. De beurzen doen ook mee en lopen in het rood, allemaal om mensen bang te maken om vooral niet op SYRIZA te stemmen. Het is een hetze die het kapitalisme voert om de angst voor radicaal links te vergroten!

Ondertussen is wel duidelijk dat de groep rond partijleider Tsipras zich gematigder wil opstellen. Een exit uit de Eurozone steunt SYRIZA niet meer, ook wil de partijtop gaan onderhandelen met de Europese Centrale Bank. Revolutionair socialisten vrezen dat dit reformisme uiteindelijk zal zorgen voor massieve desillusie onder de arbeidersklasse als een SYRIZA regering aan de macht komt. Extreem rechts kan er van profiteren mocht Tsipras geen diepgaande veranderingen brengen. Daarom pleiten revolutionair socialisten voor een socialistische revolutie, maar daarvoor is een arbeiderspartij nodig. SYRIZA kan die partij worden als ze pleit voor revolutionair socialisme en het EU kapitalisme volledig afwijst. Maar wil Alexis Tsipras dat wel? Dat is de vraag. Nieuwe verkiezingen staan gepland voor 25 januari 2015!

Nee, dit is geen armoedig oost Europees land. Dit is Griekenland

ooit een land dat mensen kon voeden. Verraden door conservatieven en (a)sociaal democraten aan het Europese kapitalisme!

1885: Oprichting Belgische Werkliederen Partij

Er is maar één land in de beschaafde wereld, waar men met begeerte en plezier iedere staking als voorwendsel aangrijpt om arbeiders te vermoorden. Dat unieke land is België. De Belgische kapitalist staat algemeen bekend om zijn vurige liefde voor de vrijheid van de arbeid. Hij is zo gesteld op de vrijheid van zijn arbeiders om gedurende heel zijn leven voor hem te werken, zonder uitzondering van ouderdom of geslacht, dat hij iedere arbeidswet met verontwaardiging afwijst. Hij huivert bij de gedachte alleen dat een vulgaire arbeider pervers genoeg zou zijn om een hogere lot bestemming te betrachten dan het verrijken van zijn meester, zijn natuurlijke overste. Vandaar zijn woeste haat tegen de stakingen. Voor hem is een staking een godslastering, de revolte van een slaaf, het signaal van de maatschappelijke ineenstorting. Geeft nu in handen van die bevende kapitalisten, wreed uit lafheid, de onverdeelde en ongecontroleerde handhaving van de absolute heerschappij, wat het geval is in België, en gij zult er u niet langer over verwonderen dat in dit land de sabel, de bajonet en het geweer wettelijk en regelmatig functioneren als het instrument voor het neerdrukken van de lonen en het hoog houden van de winsten.”

Karl Marx schreef dit in 1869, nadat de stakingen van de glas- en textielarbeiders in Vlaanderen en de mijnwerkers in Wallonië voor de zoveelste keer op bloedige wijze neergeslagen waren.

http://www.socialisme.be/nl/21220/1885-oprichting-bwp-ontstaan-uit-strijd