Het Linkse Front bestaat uit meer dan alleen de PCF en de PdG, maar deze twee partijen domineren wel de politiek van het front. Jean-Luc Mélenchon wil een nieuwe Franse Republiek oprichten, maar noemt daarbij het socialisme niet. Als voormalig lid van de ''Socialistische'' Partij ( PS ) behoorde Mélenchon tot de linkse sociaal democraten. François Mitterrand was dat ook. Deze PS leider kwam in 1981 aan de macht en bleef tot 1995 president. François Mitterrand beloofde in 100 dagen het socialisme te realiseren. De sociaal democratische regering voerde een progressief bewind. Het culturele klimaat werd vrijer en het dogmatisme anticommunisme van de vorige regeringen verdween. Ook wou de PS samenwerken met de PCF wat ertoe leiden dat de stalinisten in de regering kwamen. Maar ondanks alle progressieve daden van Mitterrand bleef het Franse kapitalisme bestaan!
De Franse bourgeoisie was niet blij met de hogere belastingen en de sociale programma's. Ze ontsloegen veel arbeiders om kosten te besparen. Door de werkeloosheid en de schulden van de overheid raakte de PS in paniek. Want de media gaf hun ''socialistische'' politiek de schuld. Doordat Mitterrand de productiemiddelen niet nationaliseerde, bleef de rijkdom van Frankrijk in kapitalistische handen. Het bedrijfsleven voerde massaontslagen door en beweerde dat de overheid daaraan schuld had, mede door de hoge belastingen. Politiek rechts speelde daar goed op in en brulde dat socialisme niet kon werken. De sociaal democraten gingen door de knieën en accepteerde deze leugen!
President Mitterrand begon zijn beleid terug te draaien, tot woede van de arbeidersklasse. Het rechts-populistische Nationaal Front wist van dit verraad te profiteren, omdat de stalinistische PCF de regering Mitterrand steunde. Deze racistische partij geleid door Jean Marie Le Pen, wist met populistische propaganda bijna 2.700.000 stemmen te winnen bij de verkiezingen van 1986. Ook politiek rechts wist te scoren door de schuld van de werkeloosheid bij links te leggen. Mitterrand en zijn coalitie ( PS, PCF en andere linkse partijen ) verloren de verkiezingen in 1986. Deze nederlaag van politiek links lag vooral aan de zwakheid van hun president, die niet het lef had om daadwerkelijk socialisme in te voeren!
Jean-Luc Mélenchon begon zijn politieke loopbaan als lid van de trotskistische; Internationale Communistische Organisatie. Hij verliet de ICO in 1977 en werd lid van de ''Socialistische'' Partij. Anders dan de meeste sociaal democraten bleef Mélenchon zich een socialist noemen, ook al zouden wij revolutionair socialisten hem eerder gematigd socialistisch omschrijven. In 2000 werd hij minister voor onderwijs in de Franse regering van Lionel Jospin. Toen de sociaal democraten tussen 1997 en 2002 aan de macht waren, toonde ze hun neoliberaal gezicht. Sociaal werd Frankrijk er niet door, er werden neoliberale privatiseringen doorgevoerd. Ook de Franse sociaal democratie gaf haar linkse veren op!
Nog zes jaar bleef Mélenchon lid van de ''Socialistische'' Partij, totdat hij die in 2008 verliet. Nadat zijn linkse aanhangers slechts 19% van de stemmen kregen tijdens het partijcongres, begreep Mélenchon dat de PS niet meer links te maken was. Hij stichtte samen met andere linkse leden van de PS, de Linkse Partij ( PdG ). Deze Linkse Partij kreeg een gematigd socialistisch uiterlijk, met groene opvattingen. Mélenchon omschrijft zich ook als een ecologische socialist, het is daarom logisch dat zijn PdG een groen linkse ideologie nastreeft. Anders dan de Nederlandse politieke partij; GroenLinks, is de Linkse Partij duidelijk anti-neoliberaal en ook kritisch over de EU!
Met de stalinistische Franse Communistische Partij ( PCF ) gaat het sinds de ondergang van de Sovjet-Unie slecht. De partij verloor meer stemmers en meer leden. Wanhopig probeerde de stalinisten toenadering te zoeken tot andere linkse groepen. In plaats van te pleiten voor socialisme en arbeiders-democratie, steunde de PCF vaak de PS en diens neoliberale politiek. Hierdoor zijn de stalinisten al helemaal niet meer populair bij de Franse arbeiders-klasse, die toch al nooit in de ban was van dat dogmatische stalinisme. Toen het Linkse Front werd opgericht zat de PCF in een diepe crisis, de presidentiële verkiezingen van 2007 waren zeer slecht verlopen. De kandidaat van de PCF kreeg 707.268 stemmen, terwijl de trotskistische kandidaat van de Revolutionair Communistische Liga ( LCR ) bijna 1.500.000 stemmen won!
De oprichting van het Linkse Front zou een goede stap geweest zijn, als men het socialisme voorop stelde. Maar dat deed men niet. Zowel de Linkse Partij van Jean-Luc Mélenchon als de Franse Communistische Partij houden hun mond over het marxistische socialisme. Er wordt gepraat over een ''sociaal Frankrijk'', een ''progressieve overheid'' en een nieuwe burgerlijke Franse Republiek. Het zijn propagandawoorden die zo van de sociaal democratische PS kunnen komen. Maar dat is precies waar Mélenchon en de PCF op rekenen. Ze hopen dat sommige ''linkse'' leden van de PS willen samenwerken met het Linkse Front. Komt dat niet bekend voor? Ook de ''Sociaaldemocratische'' Partij van Emile Romer in Nederland zoekt toenadering tot de neoliberale PvdA. Is de Nederlandse SP niet bezig om een centrum-linkse coalitie te vormen met de PvdA en GroenLinks? Lukt dat? Natuurlijk niet, want de PvdA en de Franse PS hebben kapitalistische ''regeringsverantwoordelijkheid'' en dat betekend neoliberale politiek ten kosten van de arbeiders-klasse!
Waarom zien politici zoals Emile Roemer en Jean-Luc Mélenchon dit niet in? Omdat ze niet revolutionair socialistisch denken. Ze hopen dat binnen de oude sociaal democratische partijen nog principiële mensen te vinden zijn. Daarom flirt het Linkse Front en de SP met de sociaal democraten, in de hoop die weer principieel links te maken, wat niet zal lukken. De situatie in Frankrijk lijkt er op die in Nederland. Ook in Frankrijk ontstond een felle verkiezingsstrijd tussen de rechtse Nicolas Sarkozy en de schijn-linkse; François Hollande. In Nederland waren het Mark Rutte ( VVD ) en Diederik Samsom ( PvdA ) die als tegenpolen werden neergezet door de media. De werkelijkheid is echter anders. Zowel Hollande als Samsom zijn niet links, dat bewijst hun beleid. In Frankrijk wil president Hollande zware bezuinigingen doorvoeren, precies wat premier Rutte en Samsom ook willen!
Door hun neoliberale politiek zijn Hollande en Samsom enorm onpopulair geworden. Helaas profiteert politiek links daar niet van. Dat komt omdat politici zoals Mélenchon en Roemer, liever praten over ''linkse'' coalities met de partijen van Hollande en Samsom. In Frankrijk probeert het Linkse Front vooral te spelen op de linkse vleugel van de PS. Dit spel is al eerder gespeeld, toen de groenen probeerde de sociaal democratie weer links te maken, door compromissen te sluiten en samen op te trekken. De sociaal democratie draaide echter verder naar rechts en de groenen verloren hun geloofwaardigheid!
Ook binnen de Linkse Partij van Mélenchon gaat het fout. De partij is geen strijdbaar orgaan, haar leden zijn voornamelijk ex-sociaal democraten van de PS. Mensen die totaal geen activistische houding hebben, laat staan een klassenbewustzijn. Er worden geen discussies gevoerd over het socialisme, ook zijn er geen contacten tussen PdG leden en PCF leden, terwijl beidde partijen in het Linkse Front zitten. Arbeiders en jongeren voelen zich aangesproken tot de linkse taal van Mélenchon, maar zullen geen socialistische alternatieven vinden bij zijn partij. De kans is dan ook groot dat de Linkse Partij implodeert en daarmee ook het Linkse Front met zich meeneemt. Van de stalinisten hoeven we nog minder te verwachten. De PCF heeft de hamer en sikkel al van haar partijkaart gehaald en kan beter fuseren met de PdG van Mélenchon, want revolutionair socialistisch zijn ze niet zo min als de Chinese Communistische Partij!
Revolutionair socialisten in Frankrijk vinden dat het Linkse Front een socialistisch programma moet aannemen. Maar aangezien de twee grootste partijen binnen dit front meer sociaal democratisch dan socialistisch zijn, is de kans zeer klein dat dit gebeurd. Mélenchon en de Franse Communistische Partij willen niet praten over een toekomstige socialistische raden-democratie. Helaas doen andere linkse partijen het ook niet beter. De Nieuwe Antikapitalistische Partij leek in 2009 een alternatief. Maar deze partij bleef vast zitten in conflicten tussen leden van de oude Revolutionair Communistische Liga, die opging in de Nieuwe Antikapitalistische Partij. Door de ruzies tussen ex-LCR fracties zagen veel activisten en anti-kapitalisten geen toekomst in de partij!
Het is bijzonder tragisch dat politiek links in zowel Frankrijk als Nederland geen alternatief kan brengen op de neoliberale sociaal democraten en politiek rechts. Hierdoor weten rechtse populisten zoals Geert Wilders en Marine Le Pen door te slaan. Hun populisme is aantrekkelijk voor vele die de traditionele politiek spuugzat zijn. Wilders en Le Pen spelen op de angst, woede en afkeer van de werkende klasse op de heersende elite. Die wordt dan de ''linkse elite'' genoemd en krijgt het label ''socialistisch''. Alsof de regeringen van president Hollande en premier Rutte, socialistisch van aard zijn. Een ander doel van rechtse populisten is buitenlanders de schuld te geven. Moslims zijn de nieuwe joden anno 2014. Vroeger was het Nationaal Front ( FN ) zeer antisemitisch. Maar dat antisemitisme is vermindert, nu zijn het de moslims die het grote kwaad voorstellen volgens het FN. Wilders en Le Pen willen ons afleiden van de werkelijke vijand; het internationale kapitalisme, dat gesteund wordt door deze twee rechtse populisten!
Mélenchon slaat grote woorden uit, maar spreekt niet
over een socialistisch alternatief, laat staan een nieuwe
arbeiderspartij!
