SP: BETAALBARE ZORG, WEG MET ZORGVERZEKERAARS

De zorg kan beter en betaalbaarder, en we kunnen af van de macht van de zorgverzekeraars. Dat laat de SP zien in het plan 'De zorg is van ons'. Het Centraal Planbureau (CPB) rekende de plannen door en kwam tot de conclusie dat in het SP-plan 7 van de 10 gezinnen goedkoper uit zijn. SP-Kamerlid Renske Leijten: 'Ons zorgstelsel loopt nu vast. Het is duur, bureaucratisch en de zorgverzekeraars hebben te veel macht. Het was hard nodig dat daar een alternatief voor kwam. Onze plannen maken de zorg weer sociaal en publiek. Ook leveren ze tienduizenden banen op.'

'De zorg is van ons' bevat voorstellen voor het afschaffen van de zorgverzekeraars, het invoeren van een publieke basisverzekering, het afschaffen van het eigen risico, een gemeentelijk basispakket dat het recht op (thuis)zorg garandeert en een inkomensafhankelijke zorgpremie. 

In het plan pleit de SP voor organisatie van de zorg op twee niveaus. Wat lokaal kan, regelen we lokaal. De gemeenten worden verantwoordelijk voor zorg en ondersteuning thuis en in de wijk. Uiteraard onder goede voorwaarden en betaalbaar voor iedereen. Het rijk wordt verantwoordelijk voor ziekenhuiszorg en instellingszorg. Daarom vormen we de zorgverzekeraars om tot één Landelijke Zorgvoorziening. Zo breken we de macht van de zorgverzekeraars en wordt er geen winst meer gemaakt over de rug van de patiënt.

Iedereen heeft recht op de zorg die hij of zij nodig heeft. Daarom schaffen we het eigen risico af. Deze boete op ziek zijn zorgt ervoor dat steeds meer mensen afzien van de zorg die zij nodig hebben. Wat medisch noodzakelijk is en maatschappelijk wenselijk hoort thuis in het basispakket. Dat breiden we dus uit. En we betalen de zorg solidair via premies en belastingen die inkomensafhankelijk zijn. Met dit plan is zeven van de tien gezinnen goedkoper uit.

Bron: ''Sociaaldemocratische'' Partij 

Burkina Faso, revolutie en contrarevolutie

Het Afrikaanse land Burkina Faso is zo goed als onbekend bij de meeste Nederlanders. Tot 1984 droeg het land ook een andere naam. Van haar onafhankelijkheid in 1960, tot aan de staatsgreep van 1983 droeg het de naam; Republiek Opper Volta. De revolutionaire president; Thomas Sankara veranderde de landsnaam in Burkina Faso. Aan zijn idealistisch bewind kwam een einde toen zijn beste vriend; Blaise Compaoré, de Afrikaanse Che Guevara liet doden tijdens een staatsgreep. De verraderlijke Compaoré werd president en bleef dat tot 2014. Hij moest vluchten toen het volk in opstand kwam, na 27 jaar dictatoriaal beleid en enorme corruptie! 

Opper Volta begon haar bestaan als Franse kolonie in 1895. Net als de Britse en Belgische imperialisten vonden de blanke Fransen dat ze recht hadden op gebieden in Afrika. Hun racistische leer was glashelder. De ''domme negers'' waren niet in staat om zich beschaaft te gedragen. Blanke Fransen zouden de ''westerse beschaving'' brengen en de heidense cultuur vervangen door katholicisme. Het Franse imperialisme was minder wreed dan dat van de Belgische koning Leopold 2, die meer dan 10 miljoen Congolezen liet doden en miljoenen verminkte. Toch vonden ook de Fransen dat hun blanke huiskleur en hun ''christelijke beschaving'' superieur waren dan de ''neger cultuur''!

Eind jaren 50 van de 20ste eeuw kwam een einde aan het Franse kolonialisme. De Republiek Opper Volta werd op 5 augustus 1960 een vrij land. Democratisch werd de nieuwe republiek echter niet. Want Maurice Yaméogo liet alle oppositie partijen verbieden. Alleen zijn eigen partij mocht blijven bestaan. De vakbonden reageerde woedend en een zes jarige strijd ontstond tussen de autoritaire overheid en de bonden. In 1966 gaf president Yaméogo toe en trad af. Zijn opvolger werd Sangoulé Lamizana die echter ook dictatoriaal werd!

In 1970 ontstond een grote droogte en dreigde hongersnood in Opper Volta. Verschillende fracties van de overheid gaven elkaar de schuld en de onrust sloeg toe. President Lamizana kreeg nog meer bevoegdheden en werd daarmee absolute heerser van het land. Een nieuwe grondwet kwam eind jaren 70 en de president won elke verkiezing. Ook genoot de Republiek Opper Volta goede contacten met het kapitalistische westen. Zo had Lamizana goede banden met de Amerikaanse president Richard Nixon!

De president moest in 1980 het veld ruimen toen het militair een staatsgreep doorvoerde. Saye Zerbo werd de nieuwe militaire leider van Opper Volta. Maar omdat hij de vakbonden tegen zich kreeg moest hij ( twee jaar na zijn staatsgreep ) ook het veld ruimen, voor een militaire arts. Deze arts was slechts president voor een jaar toen een jonge marxistische officier genaamd; Thomas Sankara de macht greep. Sankara was slechts 34 jaar oud toen hij President van de Republiek Opper Volta werd. Anders dan de presidenten voor hem, wou Sankara niet genieten van absolute macht en luxe. Als marxist had hij een gruwelijke hekel aan het feit dat de politieke elite, zo welvarend was terwijl de meerderheid van de bevolking in armoede leefde!

Als eerste revolutionaire daad werden alle luxe overheidslimousines verkocht. Ambtenaren moesten gaan rijden in de goedkoopste auto die in het land te kopen was; de Renault 5. Thomas Sankara weigerde een privé chauffeur en reed zijn Renault 5 persoonlijk. Hij vond ook dat ambtenaren kleding moesten dragen dat in het land was gemaakt. De beste vriend en kameraad van de jonge president was Blaise Compaoré die net 32 jaar was. Het was Compaoré  die de staatsgreep leidde en Sankara installeerde als president. Samen besloten ze om het land te hernoemen. Opper Volta werd Burkina Faso in 1984!

De revolutionaire Sankara zag dat zijn land er erg slecht aan toe was. Er heerste enorme achtergesteldheid. Traditionele stammenleiders hadden meer macht dan de lokale overheden en vrouwen hadden niets te zeggen. Vele werden verplicht om zich te laten besnijden op tiener leeftijd. Vrouwenbesnijdenis was traditioneel en bijna alle meisjes moesten het ondergaan. Thomas Sankara maakte daar meteen een einde aan. Daarnaast zorgde hij ervoor dat vrouwen gelijk rechten kregen en ook deel mochten nemen aan de politiek. Totaal ondenkbaar omdat de regeringen van Opper Volta altijd conservatief waren op het gebied van vrouwenrechten!

Sankara was idealistisch en verheerlijkte leiders zoals Fidel Castro en Che Guevara. Zijn revolutie noemde de jonge president; De Populaire Democratische Revolutie, volgens de stalinistische theorie dat men eerste de burgerlijke democratie dient te versterken, voort men het socialisme kan realiseren. Hoewel Sankara geen stalinist was, moet wel vermeld worden dat hij militaristisch en autoritair dacht. De voorhoede van zijn revolutie was het militair en niet de arbeidersklasse. De president dicteerde alles van boven af en dat zorgde al snel voor onrusten. Want veel arbeiders merkte dat ondanks de vooruitgang, zij niets te zeggen hadden in Burkina Faso!

Om de voormalige corrupte bureaucratie te berechten werden Volks Revolutionaire Tribunalen opgericht. Deze tribunalen gingen staatsbureauraten en arbeiders vervolgen die zich in het verleden schuldig hadden gemaakt aan corruptie, machtsmisbruik en luiheid. Hoewel bedoeld om de corruptie aan te pakken, werden deze ''revolutionaire'' tribunalen een machtsmiddel. Want wie schuldig was bevonden aan ''contrarevolutionair'' gedrag werd ingezet als dwangarbeider. Een ander revolutionair instituut dat de bevolking controleerde waren de; Revolutionaire Defensie Comités. Opgebouwd volgens de voorbeelden in Cuba en Libië, moesten deze comités zorgen dat de bevolking trouw bleef aan de ''Populaire Democratische Revolutie''. Wie openlijk kritiek gaf kon rekenen op arrestatie. Hoewel Thomas Sankara niet corrupt van aard was, gebruikte sommige militairen hun bevoorrechtte positie om zich zelf te verrijken. De bevolking ging de misstanden van de Revolutionaire Defensie Comités verwijten op president Sankara!

Door het top-down beleid voelde vele zich vervreemd van de ''Populaire Democratische Revolutie''. Zeker in het onderwijs waar de overheid met dwang een militaristisch programma wou doordrukken. Veel leerkrachten weigerde om van hun kinderen mini soldaten te maken, dus ontsloeg Sankara alle 2.500 leerkrachten in het land. Burkina Faso zat toen zonder geschoolde mensen om kinderen te onderwezen. Door het autoritaire top-down beleid, verloor de jonge president de steun van de arbeidersklasse. Als Sankara niet zo dogmatisch en autoritair was geweest, dan was de staatsgreep van 1987 niet zo makkelijk gegaan. Maar dat is precies de zwakte van het Afrikaans-socialisme, hun top-down beleid!

Ondanks de militaire dictatuur maakte Burkina Faso grote vooruitgang in de menselijke ontwikkeling. Zo kregen mensen goede gezondheidszorg en binnen een week, waren meer dan 2,5 miljoen gevaccineerd tegen veel voorkomende ziektes. De Wereldgezondheid Organisatie was erg onder de indruk. Nog nooit had een Afrikaans land zo veel moeite gedaan om een goede gezondheidssector op te zetten. In andere landen is goede gezondheidszorg alleen betaalbaar voor Afrikanen die veel geld hebben. Niet in Burkina Faso, want Sankara vond dat zorg gratis moest zijn. Daarnaast bouwde hij goedkope woningen en legde een spoorlijn van 700 kilometer aan. Hierdoor was treinverkeer mogelijk wat de economie zeer goed uit kwam!

Op het gebied van vrouwenrechten kwam een revolutie. Meisjes mochten niet meer besneden worden en dwang huwelijken werden verleden tijd. Sankara moedigde ook het gebruik van voorbehoedsmiddelen aan, iets wat in het katholieke Afrika door de kerk altijd werd tegen gehouden. President Sankara vond dat vrouwen net als mannen, zich moesten beschermen tegen geslachtsziektes zoals AIDS. De Katholieke Kerk was natuurlijk niet blij dat de revolutionaire overheid van Burkina Faso, zich uitsprak voor het gebruik van condooms!

De voormalige koloniale machthebber; Frankrijk, was niet blij met de Afrikaanse Che Guevara, wiens populariteit groeide. Thomas Sankara bekritiseerde de Franse sociaal democratie op hun imperialistische pogingen, om controle te blijven uitoefenen op hun voormalige kolonies. Burkina Faso stak de middelvinger op en daar was de sociaal democraat; François Mitterrand niet van gediend. Dus begon de Franse regering aan een complot met niemand anders dan Blaise Compaoré, de tweede man van Burkina Faso. Die moest Sankara omverwerpen en een pro-westerse koers gaan varen!

Blaise Compaoré stond vier jaar in de schaduw van de man die hij in 1983 aan de macht had geholpen. Met groeide onrust in het land, merkte hij dat zijn tijd gekomen was. Als tweede man van het militaire regime, kon Compaoré zijn slag slaan. Het westen beweerde dat de ''communistische'' Sankara een gevaar was voor de (zaken)relaties. Compaoré wist dat Frankrijk hem zou steunen en plande een nieuwe staatsgreep. Nu zou hij de macht grijpen en een einde maken aan de revolutionaire politiek!

Een kleine groep soldaten kreeg de opdracht om de jonge president te doden. Gilbert Diendéré wordt ervan verdacht, de opdracht van Compaoré te hebben gekregen. Diendéré was slechts 27 jaar oud toen op 15 oktober 1987, de verraders het presidentiële paleis binnendrongen en Thomas Sankara doodschoten. Niet alleen de president werd vermoord, maar ook twaalf van zijn naaste medewerkers. Hierna gaf Blaise Compaoré een toespraak op de staatstelevisie, waarin hij aankondigde de nieuwe president te zijn. Compaoré vormde een Trojka met twee andere coupplegers, die hij in 1989 liet oppakken en executeren. Frankrijk was tevreden, want de nieuwe regering maakte meteen een einde aan de ''Populaire Democratische Revolutie''!

De nieuwe president stelde zich op als ''democraat'' en voorstander van de vrijheid van meningsuiting. In werkelijkheid was dat een enorme façade. Er kwam geen onderzoek na de moord op Thomas Sankara. Compaoré draaide de socialistische programma's en revolutionaire projecten terug. Burkina Faso werd een conservatief corrupt land, zoals Opper Volta voor 1983 was. De contrarevolutie ondervond nauwelijks tegenstand omdat de dictatoriale houding van Sankara veel arbeiders vervreemd had. Het was hierdoor makkelijker voor dictator Compaoré om alles weer terug te draaien. In 1997 werd als laatste daad, het embleem van het land vervangen. Het socialistische ontwerp van Thomas Sankara uit 1984, maakte plaats voor een embleem dat erg veel lijkt op dat van Opper Volta. Wel behield het Burkina Faso haar naam, vlag en volkslied. Maar op alle andere vlakken was het weer Opper Volta en niet het land dat Sankara wou opbouwen!

In 1996 werden alle politieke partijen die de dictatoriale president steunde, samengevoegd tot het ''Congres voor Democratie en Vooruitgang'' ( CDP ). Deze politieke partij moest gaan dienen als front voor alle aanhangers van Blaise Compaoré. Hijzelf zou voor deze partij meedoen met presidentiële verkiezingen, die volledig nutteloos waren omdat hijzelf die altijd won. Mede mogelijk door massieve fraude en vervalsing van stemmen. Dictator Compaoré verrijkte zich zelf met de rijkdom van Burkina Faso. De armoede en achtergesteldheid groeide, maar het westen prees zijn neoliberaal beleid dat gericht was op markt hervormingen en zakelijkheid. Anno 2015 is het weer normaal dat meisjes besneden worden en geen belangrijke functie vervullen!

Dat de oppositie niets tegen de president kon doen lag ook aan hun eigen sektarisme. De meeste politieke partijen zijn loyaal aan verschillende volkeren waarvan Burkina Faso er mee dan negen heeft. Het grootste volk van het land zijn de Mossi, zij maken 48% van de totale bevolking uit. De andere acht volkeren maken 52% uit. Er zijn enorm veel politieke partijen actief in Burkina Faso. Maar alleen het CDP is machtig, aangezien deze partij door Compaoré voorgetrokken wordt. Oppositie partijen hebben grote moeite om steun te winnen. Zeker omdat door de achtergesteld, maar weinig mensen kunnen lezen en schrijven. Slechts 28% van alle inwoners kan lezen. Dit wordt veroorzaakt omdat er nauwelijks basis scholen bestaan. Nadat Thomas Sankara de 2.700 leerkrachten ontsloeg vanwege ''contrarevolutionair'' gedrag midden jaren 80, verloor een hele generatie de vaardigheid om te schrijven en lezen. Compaoré heeft dit niet hersteld, waarom zou hij? Hoe dommer het volk, hoe makkelijker hij aan de macht kon blijven!

Internationaal stond de President van Burkina Faso bekend als onderhandelaar die ruziënde Afrikaanse landen bij stond. Compaoré wist hierdoor een beeld van zichzelf neer te zetten als ''vreedzaam''. Het westen was erg blij met hem, met name Frankrijk kon het goed vinden. Het is voor revolutionair socialisten overduidelijk dat de Fransen met de staatsgreep van 1987 te maken hebben. Erger is nog dat dit betekend dat sociaal democraten van de Franse Socialistische Partij op de hoogte waren van de staatsgreep. Want deze partij was aan de macht in 1987!

Het leven leek rooskleurig voor Blaise Compaoré. Maar in 2014, maakte hij een enorme fout. Hij wou dat het parlement een wet goedkeurde die hij nog langer aan de macht liet. Natuurlijk was zijn  ''Congres voor Democratie en Vooruitgang'' bereid om deze wet te steunen. Maar op straat was men na 27 jaar het zat. Duizenden jongeren kwamen demonstreren tegen de plannen om de president langer aan de macht te laten. Hoewel de politie aanwezig was, konden ze niet voorkomen dat de massa's het parlement aanvielen. Duidelijk werd ook dat de politie en het leger niet goed met elkaar overweg konden. Er waren veel onderlinge conflicten tussen het Regiment voor Presidentiële Veiligheid ( RSP ) en reguliere soldaten. De RSP kreeg veel betere wapens en enorme salarissen. Terwijl politie agenten en reguliere leger eenheden, slecht betaald werden. Sinds de jaren 90, werd deze elite eenheid geleid door niemand anders dan Gilbert Diendéré. Hij en zijn 1.500 soldaten behoorde tot de best betaalde soldaten van Burkina Faso!

Nadat woedende demonstranten het parlement in brand hadden gestoken trokken ze naar de villa's van CDP leiders. Ook hun woningen werden geplunderd en vernield. In de villa van Compaoré's broer vonden de demonstranten bewijzen, hoe corrupt de kern rond de president was. Miljoenen dollars werden in de eigen zakken gestoken, terwijl 2/3 van het volk niet eens kan lezen en schrijven. Terwijl Blaise Compaoré genoot van luxe en welvaart, leefde miljoenen in bittere armoede door diens kapitalistische beleid. RSP leider Diendéré merkte dat de woede enorm was en zal wel de persoon geweest zijn, die tegen de dictator vertelde dat hij moest vluchten. Dat gebeurde op 1 november 2014, toen de man die 27 jaar aan de macht was vertrok naar Ivoor Kust!

Er werd een provisorische regering opgesteld met Michel Kafando als tijdelijke president. Nieuwe verkiezingen zouden gehouden worden in oktober 2015. Maar zo ver zou het Regiment voor Presidentiële Veiligheid, het niet laten komen. In de 10 maanden na de volksopstand, merkte Gilbert Diendéré dat de regering van Kafando zich tegen de kern van de ex-dictator keerde. Zo wilde de overheid voorkomen dat leden van het corrupte CDP, mee mochten doen met de verkiezingen. Ook was er een wet die de RSP ophief. Kafando wou een einde maken aan de presidentiële garde die zo veel macht bezat. Natuurlijk waren die 1.500 elite soldaten daar niet blij mee. Bijna 20 jaar hadden zij het beste van het beste en die luxe wouden ze niet opgeven!

Op 16 september 2015 greep de RSP naar de macht. De 1.500 soldaten arresteerde de provisorische regering en namen president Kafando gevangen. Op de staatstelevisie maakte men duidelijk dat Gilbert Diendéré was aangesteld als leider van de ''Nationale Raad voor de Democratie'' wat in feite een militaire junta was. Hun doel was controle krijgen over de aankomende verkiezingen zodat de aanhangers van de ex-dictator mee konden doen. Het is wel zeker dat als de verkiezingen onder RSP leiding waren gehouden, dat die niet eerlijk waren verlopen. CDP leiders zouden die volgens de bekende formule winnen. Blaise Compaoré zou misschien zelfs kunnen terugkeren!

Maar dat pikte de straatarme bevolking niet. Jongeren mobiliseerde zich in buurten, maar RSP soldaten waren genadeloos. Tien jongeren werden al gedood als bewijs voor de brutaliteit waarmee de elite soldaten opereerde. Toch draaide het blad tegen Diendéré, want internationaal stond hij geïsoleerd. De Afrikaanse Unie schorste Burkina Faso als lid en toen het reguliere leger zich tegen de staatsgreep uitsprak,  verscheen 
Diendéré op de staatstelevisie om zich te verontschuldigen!

Op 23 september maakte de legerleiding bekend dat de RSP zich moest overgeven. Bemiddelaars van de Afrikaanse Unie hadden ondertussen al een deal gesloten tussen de provisorische regering en de RSP. De eisen van Diendéré werden geaccepteerd, wat inhoudt dat de aanhangers van de ex-dictator toch mee mogen doen aan de verkiezingen. Daarnaast komt er een amnestie voor alle soldaten die participeerde in de staatsgreep. De RSP heeft haar doel bereikt, waardoor de kans groot is dat het corrupte ''Congres voor Democratie en Vooruitgang'' politieke invloed behoudt. Want ondanks het verzet van veel jongeren is een groot deel van de bevolking te arm en achtergesteld om iets van politiek te snappen.  Hou het volk dom en je wint elke verkiezing!

De provisorische regering van Michel Kafando is weer aan de macht in Burkina Faso. Maar de staatsgreep van het Regiment voor Presidentiële Veiligheid, bewijst hoe de contrarevolutie kan toeslaan. De provisorische regering is deel van het probleem en moet zo snel mogelijk vervangen worden door een socialistische regering. Als het leger de kant van de RSP had gekozen, dan was de hele volksopstand van vorige jaar nutteloos geweest!

Hoe nu verder met dit land? Zonder de macht van de corrupte elite te breken zullen contrarevolutionaire types zoals Gilbert Diendéré weer toeslaan. Hij kan wachten op de volgende regering waar de partij van zijn ex-baas zeker deel van zal worden. Het corrupte CDP is de enigste groepering met geld, macht en middelen. De oppositie is te verdeeld, te sektarisch en heeft weinig aanhang!

Revolutionair socialisten vinden dat Burkina Faso het volgende moet doen!

1. De onmiddellijke opheffing van het ''Regiment voor Presidentiële Veiligheid''
2. Een onderzoek instellen naar de activiteiten van Gilbert Diendéré tijdens het Compaoré bewind en zijn betrokkenheid bij de moord op Sankara in 1987!
3. Een onderzoek instellen naar de leiders van het CDP en hun activiteiten sinds 1996!
4. Een einde aan de staatsmedia, alle instrumenten moeten in de handen van het volk komen. De media moet in dienst staan van alle groeperingen en overtuigingen!
5. Een arbeiders partij moet worden opgebouwd om de werkende klasse een stem te geven bij de verkiezingen!
6. Zo'n partij moet pleiten voor een socialistisch Burkina Faso onder controle van de arbeidersklasse!
7. Nationalisatie van de grootste bedrijven, compensaties alleen betalen op bewezen noden!
8. Volledige onteigening van iedereen, die rijk geworden is dankzij de corruptie onder Blaise Compaoré! 
9. Gebruik de welvaart van de onteigende elite om de idealen van Thomas Sankara, 27 jaar na zijn moord te laten uitkomen. Dat zal een enorme propaganda overwinning worden op het westerse imperialisme. Met name op Frankrijk dat anno 2015 wordt geleid door dezelfde Franse; ''Socialistische'' Partij, die de Franse regering leidde in 1987 en die kritiekloos achter Compaoré stond!

Thomas Sankara, hier met zijn socialistisch staatsembleem. 
Blaise Compaoré verving het in 1997,
door het burgerlijke embleem van Opper Volta weer in te voeren!

Griekse verkiezingen

De Griekse verkiezingen van 20 september zijn een overwinning voor de neoliberale Europese Unie. Of het nu SYRIZA wordt of Nieuwe Democratie, beidde partijen zijn bereid om bezuinigingen en neoliberaal beleid te voeren. Van de conservatieven zijn we asociaal beleid gewend, maar de gematigde socialisten van SYRIZA hebben echt laten zien hoe verraderlijk ze zijn. In januari wonnen ze nog de verkiezingen om al een coalitieregering op te stellen met rechtse nationalisten. Na zeven maanden van dreigingen vanuit Brussel capituleerde Alexis Tsipras. In plaats van te pleiten voor een socialistisch alternatief, besloot de leider van ''radicaal links'' ( volgens de media ) om te buigen voor het altaar van het neoliberale Brussel!

Het verraad van SYRIZA en Tsipras is typisch voor gematigde socialisten, die niet durven breken met de macht van het kapitalisme. Puur omdat ze geen alternatief zien. Gematigde socialisten zijn linkser dan de sociaal democraten in hun propaganda. Maar als het puntje bij paaltje komt, durven ze niet echt socialistisch te handelen. Hier waren revolutionair socialisten al bang voor geweest in januari van dit jaar. Alexis Tsipras liet toen al zien dat hij compromissen wou zoeken en geen radicaal linkse politiek steunde. Dit terwijl de media hem ''radicaal links'' noemde, vanwege zijn oppositie tegen de opgelegde bezuinigingen!

Veel aanhangers van Tsipras proberen zijn verraad te rechtvaardigen met TINA. Daarmee bedoelen ze dat er geen alternatief was. TINA staat voor There Is No Alternative, een term bedacht door de Britse premier Margaret Thatcher. Zij stelde dat er geen alternatief bestond op het neoliberalisme en dat socialisten moesten accepteren dat de markt boven alles stond. Gematigde socialisten zoals die van SYRIZA krijgen steeds met TINA te maken. Omdat ze niet revolutionair denken en geen socialistisch alternatief willen/durven presteren resteert hun niets anders, dan toe te geven aan de eisen van de neoliberalen. Maar revolutionair socialisten verwerpen dit. Wij zeggen dat er een alternatief is en dat alternatief is het socialisme. Maar dat is nou juist wat gematigde socialisten niet willen opbouwen. Ze zijn gematigd, burgerlijk, braaf en willen goede vriendjes zijn met de rijken en het kapitalisme, alsof samenwerking tussen arbeiders en kapitalisten mogelijk is!

Linkse socialisten hebben zich vorig maand afgesplitst van SYRIZA. Onder de naam Populaire Eenheid ( door de Nederlandse media foutief; Volkseenheid genoemd ) proberen ze zich te verzetten tegen Alexis Tsipra. Probleem is dat de rechtse partij; Nieuwe Democratie enorm versterkt is door het verraad van SYRIZA. Dankzij TINA en massieve desillusie op politiek links, weten de conservatieven meer aanhang te winnen. Dit doen ze door te spelen om de frustratie en afkeer die vele nu hebben van socialistische partijen. Eerst was het de Pan Helleense Socialistische Beweging die de Grieken in de steek liet, nu de Coalitie van Radicaal Links ( SYRIZA ). De conservatieven zeggen dat politiek links net als politiek rechts moet toegeven aan de eisen van het kapitalisme en dat er geen andere weg is. Door de diepe desillusie zullen vooral jongeren geneigd zijn om deze weg in te slaan! 

Populaire Eenheid heeft gebroken met SYRIZA, maar niet met de methodes van haar voormalige moederpartij. Want Populaire Eenheid wordt bestuurd door voormalige SYRIZA leden die slechts de bezuinigingen afwijzen en de euro. Wat is hun alternatief? Spreken ze over een Helleense Socialistische Republiek? Is er een programma voor de nationalisatie van de productie midellen onder bestuur van arbeidersraden? NEE!!

Je kunt de nieuwe linkse partij zien als het linkse deel van SYRIZA, dat weigerde om de bezuinigingen te steunen. Ze zijn ook wat radicaler als het gaat om de euro. SYRIZA accepteert de monetaire unie en daarmee de neoliberale economie. Populaire Eenheid wil dat Griekenland ( terecht ) uit de EU stapt. Maar nogmaals, daarvoor moet het socialisme opgebouwd worden. Een kapitalistisch Griekenland zal het lastig krijgen buiten de EU om. Zeker als het de kapitalisten toestaat om te blijven bestaan. Die zullen massaal aan kapitaal vlucht doen om hun mijarden veilig op buitenlandse banken onder te brengen!

Links van Populaire Eenheid heb je het revolutionair linkse bundel; ANTARSYA. Dit blok is revolutionair van aard en vereent veel linkse partijen die in tegenstelling tot de voormalige linkse partijen binnen SYRIZA, wel revolutionair van aard zijn. Probleem is dat ANTARSYA erg sektarisch denkt en weigert om samen te werken. In het verleden weigerde ze ook om met SYRIZA op te trekken. De Communistische Partij van Griekenland ( KKE ) is ook enorm sektarisch en ziet zichzelf als enigste echte partij voor de Griekse arbeiders. Populaire Eenheid wordt door de KKE verworpen en met ANTARSYA heeft de KKE ook een slechte relatie!

Radicaal links is enorm verdeeld wat het gematigde SYRIZA versterkt. Het zal bij de verkiezingen van 20 september dan ook gaan tussen SYRIZA en Nieuwe Democratie. Wie ook mag winnen, het wordt duidelijk dat de bezuinigingen van Jeroen Dijsselbloem ( PvdA'er ) worden uitgevoerd. Het Griekse volk moet bloeden, daar zijn Alexis Tsipra en Nieuwe Democratie het over eens. Ze zullen dan wel geen coalitieregering opstellen, maar beiden zullen geen meerderheid winnen. Het is goed mogelijk dat Tsipra op zoek gaat naar bondgenoten bij de (a)sociaal democraten van de Pan Helleense ''Socialistische'' Beweging en de sociaal liberalen. Nieuwe Democratie zal dat ook doen, aangezien PASOK in het verleden ook met de conservatieven regeerde. De (a)sociaal democraten hebben geen moeite met neoliberale politiek. Dijsselbloem is ook een sociaal democraat en hij is de man die een rechts economisch beleid afdwingt op de Grieken!

Revolutionair socialisten van de socialistisch internationalistische organisatie; Xekinima pleiten voor een kritische stem op Populaire Eenheid. We weten dat deze linkse splinterpartij nog veel oude fouten van SYRIZA in zich heeft, maar ze verzetten zich wel fel tegen Tsipra en de rechtse vleugel die de bezuinigingen erdoor heeft gekregen. Een stem op de communistische partij raden wij af, omdat de KKE niet alleen sektarisch maar ook stalinistisch is. ANTARSYA is dan wel revolutionair van aard, maar is onderling enorm verdeeld en net als de KKE, sektarisch. Dit verzwakt revolutionair links enorm in Griekenland. Daarom is het noodzakelijk dat er een nieuwe arbeiderspartij wordt opgebouwd. Xekinima wil hieraan meewerken en roept op om kritisch op Populaire Eenheid te stemmen!

Toch zal duidelijk worden dat de partijen van bezuinigingen en neoliberaal afbraakbeleid het gaan winnen. Er is gewoon te veel desillusie in een alternatief op het bestaande economische systeem ontstaan, door het verraad van SYRIZA. Het bewijst ook waarom revolutionair socialisten geen vertrouwen hebben in partijleiders zoals Emile Roemer in Nederland en Alexis Tsipras in Griekenland. Deze leiders zijn allemaal te gematigd en bereid om alles opzij te zetten als het te heet voor ze wordt. Het TINA effect heeft hiermee te maken, maar vooral hun onvermogen om verder dan de bestaande machtsstructuren te kijken!

Dat het socialisme nergens op wereld is gerealiseerd ligt hieraan. Aan het feit dat socialistische en communistische partijen hun eigen idealen verraden hebben. Socialisten omdat ze het kapitalisme nooit afschaftte en communisten omdat ze een totalitair systeem ( stalinisme ) nastreefde, dat uiteindelijk implodeerde. Natuurlijk heeft de antisocialistische media en de partijen van de bourgeoisie ook hieraan bijgedragen. Maar zonder het enorme verraad van sociaal democraten en stalinisten, was de wereld anno 2015 misschien wel verenigd geweest onder socialistische vlag!  

Een vrouw verbrandt de vlag van SYRIZA

nadat Alexis Tsipra instemde met de eisen van Brussel

De grootste misdaad van de Belgen

Op 1 juli 1885 kocht de Belgische koning; Leopold 2, het Afrikaanse land Congo. Aan het einde van de 19de eeuw waren de Europese landen bezig met het bezetten en veroveren van Afrika. Omdat de slavernij afgeschaft was in de meeste Europese landen, ging men over tot imperialistische bezetting. Aangezien Afrika nog niet opgedeeld was in landen, vonden de Europeanen dat ze  het recht hadden om de welvaart van dit continent te plunderen. Één van de Europese vorsten die zo dacht was; Leopold 2 van België!

Hij werd geboren in 1835 als zoon van koning Leopold 1, de eerste koning van een onafhankelijk Koninkrijk België. Dit land was ontstaan na de korte oorlog met het Koninkrijk der Nederlanden, waar België tot 1830 deel van was. Op 9 jarige leeftijd had hij een hoge militaire functie en eenmaal koning in 1865, was hij luitenant generaal. Zijn beidde ouders stierven nog voordat hij 15 jaar oud was!

Leopold 2 was een racist en een imperialist. Maar dit was niet ongewoon rond die tijd. De meeste westerse landen hadden de slavernij afgeschaft, maar hun minachting voor het zwarte volk bleef bestaan. Ook al was het moreel fout om ze als slaaf te bezitten, ze waren toch een ‘’minderwaardig en barbaars’’ volk in de ogen van de meeste blanken. Leopold 2 was gek op Afrika, hij zag zichzelf als ‘’Groot Ondernemer’’ die met Afrikaanse grondstoffen het Koninkrijk België, rijk en machtig zou maken!

De koning was dus niet alleen een racist, maar ook een kapitalist. In 1884 werd besloten dat de Belgische vorst, het land Congo mocht kopen. Dat kwam hem goed uit want in eigen land had het koningshuis weinig meer te zeggen. De liberalen waren sinds de jaren 50 van de 19de eeuw aan de macht en voerde vooral een seculier bewind. Koning Leopold 2 snakte naar land waar hij als absolute monarch kon heersen. Dus in juli 1885 werd de Congo Vrijstaat opgericht. Dit land was geen kolonie maar het privé bezit van Leopold 2, in persoonlijke unie met het Koninkrijk België!   

Officieel beweerde de koning dat hij vooral humanitair wou handelen in Congo. Hij zou die ‘’domme negers’’ opvoeden en ‘’beschaving’’ brengen. De liberalen steunde hem hierin, want het blanke superioriteitscomplex, was bij alle politieke partijen 
( met uitzondering van de socialisten ) voelbaar. De Katholieke Kerk was erg behulpzaam, aangezien ze met Leopold missionarissen konden sturen, om die ‘’heidense negers’’ te bekeren tot het katholieke christendom!  
De eerste jaren onder Leopold 2 

Henry Morton Stanley was de man die de jaren 70 van de 19de eeuw, op onderzoek ging in Congo. Dat was toen nog onbekend terrein en de Belgische koning was erg gesteld op zijn rapporten over het Afrikaanse land. Net als de meeste Europese leiders werd Stanley misleidt door een kapitalistische Leopold 2, die beweerde slechts het christendom en de ‘’beschaving’’ te willen introduceren in Afrika. De imperialist zei natuurlijk niets over zijn planning om de welvaart van Congo te roven!

Het plan om Europa te misleiden werkte perfect. Leopold 2 stichtte de; Internationale Congo Gemeenschap. Deze nep-groep moest het idee wekken dat de Belgische vorst eropuit was om humanitaire handelingen door te voeren. Eenmaal in bezit van de Congo Vrijstaat, maakt Leopold 2 meteen een einde aan de groep en stelde hij blanke ministers aan die alles deden wat hij beval. In België kon de monarch dit niet meer doen, gezien de grondwet die zijn macht beperkte. Maar in de Congo Vrijstaat was de Belgische koning de absolute heerser over mens en dier! 

Boma werd de hoofdstad van zijn nieuw Afrikaans rijk. Hoewel men in België ook Nederlands spreekt, was dit in Congo niet het geval. Het Belgische koningshuis spreekt Frans en dus werd ook het privé bezit van Leopold 2 in Afrika een Frans sprekend land. Die merkte al snel dat er bepaalde dingen waren die opgelost diende te worden. Dit waren de grootste problemen waar de nieuwe koloniale overheid tegen aan liep in 1885! 

- Behalve wat rivieren die Stanley onderzocht en de zeven buitenposten die waren opgericht, was de Congo Vrijstaat nog steeds grotendeels onbekend terrein!
- De Britse imperialisten waren ook bezig met agressieve expansie van hun koloniën en dreigde de slecht verdedigde Congo Vrijstaat vanuit het zuiden!
- De slavendrijver Tippu Tip had een stevige positie in het land, vooral in het noorden! 

Leopold 2 was een nieuwkomer op het koloniale wereldbord. Het Britse Rijk, de Fransen en ook het nieuwe Duitse Keizerrijk waren al jaren bezig om Afrika te verdelen en leeg te roven. Officieel was Congo ook niet Belgisch bezit, het was privé bezit van de koning. Daarnaast waren er geen productiemiddelen gebouwd, geen fabrieken, geen infrastructuur. Er was dus in feite helemaal niets. Dus begon Leopold met een extreme kapitalistische politiek om maximale winsten te behalen! 

Doordat hij eigenaar was van het land, bepaalde Leopold 2 dat de staat eigenaar was van het land. Kleine boeren moesten hun oogst aanbieden aan de staat, die de prijs ook bepaalde. Hierdoor kon de Congo Vrijstaat zeer goedkope producten bemachtigen en verschepen naar België. Van concurrentie was geen spraken, want alles in het land was bezit van de koning. Je kunt de vrijstaat ook wel een persoonlijke dictatuur noemen, een plutocratie en een absolute monarchie. Alles draaide om het behalen van winsten, dat de arbeidersklasse nauwelijks kon rondkomen deed Leopold  2 niets. Zwarte arbeiders waren toch minderwaardig in zijn racistische ogen. Terwijl de blanke Belgen die voor hem werkte, erg goed betaald kregen en in de mooiste huizen woonde, moesten de zwarte arbeiders vaak werken onder dwang en vaak zonder enige vorm van betaling. Het was in feite gewoon slavernij!

Hoewel de blanke Belgen de leiders werden, gebruikte men ook zwarten om orde en gezag te hanteren. Zwarte Congolezen konden lid worden van de Openbare Weermacht, het privé leger van Koning Leopold 2. Ze werden vooral bekend om hun wreedheid en hun blauw rode uniformen gevreesd bij velen. Tussen 1892 en 1894 werd de Openbare Weermacht ingezet tegen de slavendrijver; Sefu de zoon van Tippu Tip. De koloniale overheid merkte dat de slavendrijvers veel inheemse Congolezen gebruikte als slaven soldaten. Ze hadden meer dan 100.000 man op de voet, de Vrijstaat had op dat moment slechts 3.500 soldaten en paar honderd Belgische officieren! 

Toch wisten de soldaten onder commando van hun Belgische officieren, de slavendrijvers te verslaan. Met de dood van Sefu kwam geheel Congo nu onder het bestuur van Leopold 2. Toen de vraag naar rubber op de internationale wereld markt toe nam, besloot het koloniale bestuur om de productie van rubber te versnellen. Leopold 2 eiste enorme winsten en dus werden miljoenen zwarte arbeiders ingezet onder dwang. Wie weigerde werd zwaar gestraft. Met de zweep en het afhakken van handen, armen en benen werd angst en terreur gezaaid. De Belgische kolonialisten waren in staat om enorme rijkdommen te produceren, maar daar kwam niets terecht bij de zwarte arbeiders. Alles ging naar het persoonlijke bankrekening van Koning Leopold 2! 

De Katholieke Kerk had ook geen moeite met de kapitalistische expansie politiek. Die was veel te blij dat ze missionarissen mochten sturen om de bevolking van de Vrijstaat te bekeren tot het katholicisme. Veel buitenlandse missionarissen waren getuigen van de vreselijke misdaden tegen de bevolking. Sommige klaagde daarom ook, maar de kerk deed er niets tegen. Dus begonnen ze te schrijven in westerse kranten over hoe de zwarte arbeiders misbruikt werden voor de hebzucht van één blanke leider! 

Slavenarbeid en massamoord

Ondanks de groeiende kritiek, zag Leopold 2 zich als rechtmatige eigenaar van de Congo Vrijstaat. Hij duldde geen weer spraak en zorgde er dan ook voor dat vooral linkse anti-kolonialisten zwart gemaakt werden. In conservatieve kranten werden de aanhangers van de Belgische Werkliederen Partij neergezet als ‘’vijanden van de gemeenschap’’. Ook de kerk steunde de koning, want de socialisten stonden voor een strikte scheiding tussen staat en kerk. Daarnaast waren de revolutionair socialisten met hun atheïstische opvattingen een doorn in het oog van veel geestelijke leiders. Maar doordat gematigde socialisten de BWP bestuurde vanaf het begin, sprak de partij niet over socialisme!

In de Congo Vrijstaat liep het aantal doden per jaar op. De blanken hadden daar geen moeite mee, want zwarten waren een ‘’minderwaardig’’ volkje. Om de berichtgeving over de vele doden, tegen te gaan begon de Koning een propaganda oorlog, tegen zijn tegenstanders. Vooral religieuze conservatieven, kolonialisten en rechtse nationalisten stonden aan zijn kant. De critici bestonden voornamelijk uit progressieve liberalen, socialisten en linkse christenen. In zijn propaganda beweerde de kapitalistische uitbuiter dat hij;

- Vocht juist tegen de slavernij, waarbij hij de strijd tegen de slavendrijvers gebruikte als rechtvaardig!
- Dat de Congo Vrijstaat voor ‘’beschaving’’ zorgt in het ‘’barbaarse’’ zwarte Afrika. 
- Dat zijn beleid ‘’christelijke moraliteit en zondigheid’’ voorstond!
- Dat economische vooruitgang geboekt werd!

Vooral dat hij economische vooruitgang boekte werd hem in dank afgekomen door Belgische kapitalisten. Die waren maar al te blij om Afrikaanse producten van goede kwaliteit te kopen bij de koning. Hun wisten waren ook enorm, dankzij de slavenarbeid van miljoenen Congolezen. De Belgische heersende klasse had dus in feite geen moeite met de manier waarop Leopold 2 omging met zijn onderdanen in het verre Congo!

Maar bij de arbeidersklasse was er verzet. Want ondanks dat Leopold 2 met man en macht probeerde de berichtgeving te vervalsen waren genoeg verslaggevers in de vrijstaat, die haarfijn noteerde hoeveel ellende de ‘’Groot Ondernemer’’ veroorzaakte. Men vermoed dat tussen 1885 en 1908, meer dan tien miljoen Congolezen stierven door slavenarbeid. Vele die het terreur regime van Leopold 2 overleefde, zouden verminkt overblijven en niet meer goed kunnen werken.  Als straf hadden de blanke heersers besloten om lichaamsdelen af te hakken. Miljoenen zwarte arbeiders verloren hierdoor delen van hun lichaam!

In 1892 werden delen van de Vrijstaat geprivatiseerd. Leopold gaf die vrije gebieden aan Belgische kapitalisten. Een deel van de winsten ging naar de koning en de rest mochten ze zelf houden. Het bleek een lucratieve handel, miljoenen werden gemaakt op de rug van miljoenen zwarte slaven arbeiders. Ondanks dat er bepaalde gebieden nu vrije handel bestond bleef de Belgische kroon, eigenaar van de meeste boerderijen en productie middelen. Zo kon Leopold 2 altijd verzekerd zijn, dat hij genoeg winsten zou behalen om steenrijk te blijven!    

De bedrijven die in de Congo Vrijstaat mochten werken, waren meestal eigendom van de kleine click rond de koning. Die was al in de jaren 70 van de 19de eeuw, zeer goed bevriend met de groeiende Belgische kapitalisten klasse. Net als de Nederlandse prins Bernhard honderd jaar later, was Leopold 2 een goede vriend van de rijken en de groot ondernemers. Hij had over het algemeen een diepe minachting voor de democratie en de pers vrijheid. Daar kon Leopold 2 in het Koninkrijk België weinig tegen doen, maar in zijn Congo Vrijstaat heerste hij als ‘’Groot Ondernemer’’! 

Om zijn kleinere kapitalistische vriendjes ook een beetje te helpen, mochten die vaak gratis gebruik maken van zijn ( zwarte ) arbeidskrachten. Vaak was het ook zo dat grondstoffen die de koning niet nodig had, vrij gegeven werden aan de bedrijven die werkte onder de kroon. In vrije handelszones ( zie afbeelding ) mochten verschillende Europese bedrijven werken. Die konden dan 10 tot 15 jaar een monopolie krijgen op hun handel. In de jaren 90 van de 19de eeuw, was dit zeer lucratief want in België klaagde de BWP over de lage lonen en arbeidsomstandigheden. Veel kapitalisten verplaatste hun productie dan ook naar de Congo Vrijstaat, waar ze geen belastingen hoefde te betalen en vaak gratis ( of voor zeer weinig geld ) gebruik konden maken van zwarte arbeiders. Dankzij het terreur van de Openbare Weermacht, durfde niemand in opstand te komen. Veel Afrikanen waren gewend geraakt om onderdrukt te worden door hun blanke ‘’meesters’’!

Massamoord was normaal, verkrachtingen ook. Nog steeds in de huidige Democratische Republiek Congo is verkrachting een groot probleem. Dat begon in feite al meteen in 1885 toen de Vrijstaat opgericht werd. Blanke kolonialisten konden een zwarte slavenvrouw heel makkelijk verkrachten. Niemand in het koloniale bestuur nam het voor deze vrouwen op, want een zwarte vrouw was al helemaal minder dan een blanke man. Vrouwenrechten waren in de 19de eeuw nog niet bestaand en in koloniaal Afrika, had een vrouw al helemaal niets te zeggen! 

Het verzet groeit tegen Leopold 2

Dat Congo bezit hoorde te zijn van de blanke Belgen, had niemand moeite mee in het koude België. Maar de verhalen over massamoorden en afgehakte armen en benen, raakte toch een snaar. Want ook in het buitenland ging men vragen stellen. Nu waren de Britten en de Fransen ook niet bepaald vriendelijk, maar Leopold 2 in Congo behoorde tot de wreedste kolonialisten van Europa. De Belgische politiek begon zich met de vrijstaat te bemoeien en ondanks de pogingen van de koning om elke kritiek de mond te snoeren, kon hij er niet langer omheen. In 1906 gaf hij toestemming om een onderzoek in te stellen!

Dit onderzoek mocht echter niet openbaar gemaakt worden. De koning wou niet als massamoordenaar te boek staan. Om zijn eigen hartje te redden beloofde hij hervormingen. Maar het kwam allemaal te laat. Het onderzoek toonde aan wat progressieve krachten al in de jaren 90 hadden gezegd. Massamoord op grote schaal, verkrachtingen en opzettelijke verminking als terreurwapen. Het spel was uit voor Leopold 2, maar als Koning der Belgen was hij onschendbaar en kon hij niet verantwoordelijk gehouden worden!

Internationaal waren het vooral de Britten die enorm veel kritiek hadden op het beleid van de Belgische koning. Kolonialisme goed, minachting voor zwarten acceptabel, maar massamoord op zo’n grote schaal was ook voor de Britse imperialisten een stap te ver. Ze noemde het barbarij, vooral de foto’s van zwarte arbeiders met afgehakte armen en benen zorgde voor massieve afkeuring!

De Britten: Dr. Henry Grattan Guinness, Edmund Dene Morel en Roger Casement besloten om het leed van de Congolezen onder de Europeanen te brengen. Ze stichtte de Congo Hervormingsbeweging. Hun beweging had als doel om een einde te maken aan de misdadige omstandigheden voor zwarte arbeiders in de Congo Vrijstaat. Ze waren vooral geïnspireerd door de verhalen van Belgische schrijvers, die al eerder geschreven hadden over de massamoord op zwarte arbeiders!

In de jaren 90 van de 19de eeuw had de koning had een propaganda oorlog kunnen voeren, maar bij het aanbreken van de 20ste eeuw, werd dat lastig. Zeker omdat foto’s niet logen, ze toonde precies aan hoe de Congolezen eraan toe waren, na slechts 15 jaar onder Leopold 2 geleefd te hebben. De roofkapitalist had niet alleen hun grondstoffen gestolen, maar ook hun lichamen misbruikt en verminkt!

In november 1902 was de man die zoveel Congolezen op zijn geweten had, bijna vermoord door een anarchist. Gennaro Rubino was een Italiaanse anarchist en zoals vele in zijn tijd, geloofde hij in individueel terrorisme om het kapitalisme en imperialisme te verzwakken. Marxisten hebben deze tactiek altijd verworpen omdat het de repressie van de kapitalistische staat juist versterkt. Maar in 1902, heerst nog vooral anarchistische opvattingen bij revolutionair links!

Van oorsprong was Gennaro Rubino geen anarchist, maar een arme man die wanhopig naar werk zocht. De Italiaanse staat gaf hem werk als spion in de anarchistische beweging. Probleem was echte dat Rubino ging sympathiseren en dus ontslagen werd als agent. Toen de anarchisten merkte hij ooit voor de geheime dienst had gewerkt, noemde ze hem een verrader. Om te bewijzen dat hij trouw was aan het anarchisme, plande hij zijn daad. Rubino wou de Koning der Belgen doden! 

Op 15 november 1902 reed Koning Leopold 2 terug naar huis. Zijn vrouw was net overleden en de koning kwam terug van haar herdenkingsdienst. Gennaro Rubino nam de koets in het vizier en vuurde drie kogels af. Ze mistte allemaal, alleen de derde kogel raakte het glas van de koets. Leopold 2 werd niet geraakt en Rubino werd meteen gepakt. Voor zijn poging om de koning te doden werd hij veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf. Gezien de wreedheid van de ‘’Grote Ondernemer’’ is het jammer dat de aanslag mislukte!

De internationale kritiek die de Leopold 2 over zich heen kreeg is deels hypocriet te noemen. Want de manier waarop hij arbeiders uitbuitte om massa winsten te behalen, werd grotendeels gekopieerd door landen zoals Nederland, Groot Brittannië, Duitsland en Frankrijk. De drang om winsten boven mensenlevens te plaatsten, was ook een groot onderdeel van andere koloniale regimes. Bijvoorbeeld in Nederlands Indië voerde de Nederlanders ook een bewind van economische uitbuiting van Indonesiërs. De organisatiestructuur die Leopold 2 in Congo introduceerde, zou tot het einde van het westerse kolonialisme in gebruik blijven in andere landen!

Niemand in het westen vond dat de Congolezen recht hadden op zelfbestuur. Alleen de revolutionair socialisten waren van mening dat geen volk vrij is dat een ander volk onderdrukt. De partijleiding van de Belgische Werkliederen Partij nam uit electorale overwegingen geen duidelijk standpunt tegen het imperialisme en kolonialisme. De gematigde socialisten zouden uiteindelijk zelfs de eerste wereld oorlog steunen!

Van de Congo Vrijstaat naar Belgisch Congo 

In 1908 besloten de koloniale grootmachten dat er een einde moest komen aan het privé bezit van Congo. Het Koninkrijk België moest het land overnemen als kolonie. Hoewel Leopold 2 dit natuurlijk niet had gewild, besloot hij om toe te geven. De vraag naar rubber en andere grondstoffen uit zijn vrijstaat, was in 1908 gedaald en concurrenten uit Azië produceerde veel goedkoper. De andere koloniale landen hadden van hem geleerd en aangezien hij toch veel rijkdom behield, gaf hij toe!

De Congo Vrijstaat werd op 15 november 1908 genationaliseerd door de Belgische overheid. Het land kreeg de naam Belgisch Congo, maar in feite veranderde er weinig. Koning Leopold 2 bleef gewoon de Koning der Belgen, alleen had hij nu geen controle meer over de welvaart van de kolonie. De oude massamoordenaar bleef nog een jaar in leven. Hij overleed op 74 jarige leeftijd in december 1909. Leopold 2 is nooit gestraft voor zijn misdaden. Nog steeds zie je zijn standbeelden staan hier en daar in België. De Belgen hebben nog steeds geen flauw idee, hoezeer hun vorst verantwoordelijk was voor de massamoord op tien miljoen Congolezen. Het zou tot de 21ste eeuw duren, voordat deze pijnlijke waarheid begon door te dringen!

De macht in het nieuwe Belgisch Congo, kwam te liggen bij de Minister voor Koloniale Zaken. Deze minister werd ondersteund door de Koloniale Raad, beidde zetelde in Brussel en bestuurde kolonie vanuit Europa. Hoewel het racisme en blanke superioriteitscomplex bleef bestaan onder de Belgische kolonialisten, verdwenen de zware straffen en er werden geen lichaamsdelen meer afgehakt. Koning Leopold 2 zou in België bekend worden als de man van de vele paleizen die hij liet bouwen. Weinigen wouden hem herinneren als de massamoordenaar van Congo. In de jaren 20 en 30 bouwde de Belgen verschillende monumenten voor de overleden ‘’Groot Ondernemer’’. Sommige beelden werden door privé fondsen betaald, zoals het grote Leopold 2 monument in centraal Brussel. 

Revolutionair socialisten zijn van mening dat alle beelden van deze kapitalistische uitbuiter vernietigd moeten worden. Hij verdient geen verering en geen monumenten. Koning Leopold 2 en zijn groot kapitalistisch kolonialisme, hebben ervoor gezorgd dat het land Congo nog steeds lijdt onder armoede en sociale ellende. Ondanks dat het land 55 jaar geleden onafhankelijk werd, is het Congolese volk nog steeds niet vrij van dictators en armoede. De geest van Leopold 2 en diens misdaad spookt nog steeds rond!

De Belgen bleven de welvaart van Congo weg roven. Tijdens de eerste wereld oorlog had men behoefde aan koper. Dus werden de zwarte arbeiders ingezet om in kopermijnen te werken. Ondanks dat België bezet werd door de Duitsers, leverde Belgisch Congo veel grondstoffen aan de Geallieerden. Het aantal blanke Belgen dat in de kolonie woonde was relatief klein. In 1900 toen de Congo Vrijstaat nog bestond, leefde slechts 1,187 blanken in het land. Dit aantal werden er 1,928 in 1910 en bijna 3,615 in 1920. Deze kleine groep blanken hadden een bevoorrechtte positie. Ze leefde in prachtige huizen en hadden de leidinggevende functie bij de koloniale overheid en het leger!

Hoewel er in de eerste jaren niet veel veranderde begon men vanuit Brussel wel nadruk te leggen op onderwijs en gezondheidszorg voor Congolezen. Daar had Leopold 2 tussen 1885 en 1908 geen moeite voor willen doen. De zwarte arbeiders waren voor hem slechts middelen om rijk te worden. Zijn kapitalistische vriendjes zagen ook weinig nut in het scholen van zwarte kinderen. De enigste groep die dat wel deed was de Katholieke Kerk, maar die had andere motieven. Hun doel het om gelovigen te winnen en op te leiden met christelijke dogma’s, zo wist de kerk heel wat arme Congolezen te bekeren!

Blanken die in de kolonie woonde hadden het goed, maar ze hadden verder niets te zeggen over het koloniale bestuur. Elke vorm van politieke bijeenkomsten was verboden de Openbare Weermacht zorgde daar wel voor. Toen de Communistische Partij van België in 1921 werd opgericht, mochten enkel aanhangers van het kolonialisme in Belgisch Congo wonen. Eind jaren 20 was het aantal blanken gegroeid naar 17,676! Maar door de recessie en economische crisis, verhuisde weinig Belgen naar Congo. Tussen 1930 en 1945 bleef het aantal blanken gelijk!

Tijdens de eerste wereld oorlog vocht de Openbare Weermacht aan de kant van de Geallieerden, tegen de Duitse koloniale legers in Afrika. Het Duitse Keizerrijk had in 1914, vier kolonies op het Afrikaanse continent. Belgisch Congo en haar leger viel de Duitse kolonie; Kameroen, op 6 augustus 1914 binnen. De grootste invasiemacht waren echter de Fransen, die met 7.000 koloniale troepen de aanval leidde. Britten en Belgen hadden veel kleinere legers, de Openbare Weermacht stuurde 600 soldaten en de Britten stuurde 1.600 koloniale troepen. De Duitsers hadden slechts 1.000 man onder de wapens, hoewel dit aantal opliep tot 6.000. Uiteindelijk werd Kameroen onder de voet gelopen en capituleerde als eerste Duitse kolonie!

Het einde van Belgisch Congo

Als dank voor hun steun tijdens de Afrikaanse campagne tegen de Duitsers, kregen de Belgen het kleine Ruanda-Urundi als beloning. Officieel stond het land onder gezag van de Volkerenbond, maar in feite deelde de Belgen de lakens uit. Die speelde in op het enorme sektarisme dat heerste tussen de Hutu’s en de Tusi’s. De Belgische kolonialisten gaven voorkeur aan de Tusi’s en gebruikte hun om de Hutu’s te onderdrukken. Dit zou zeventig jaar later leiden tot de Rwanda Genocide. De stammenmentaliteit zorgde er ook voor dat er geen verenigd front was, om tegen de blanke bezetters te vechten. Stamhoofden waren de baas en die werden rijkelijk beloond!

In mei 1940 liepen de Duitsers alweer België binnen. Belgisch Congo verklaarde loyaal te zijn aan de Belgische regering in Ballingschap. Tussen 1940 en 1945 werd de kolonie vanuit Londen bestuurd, maar door de oorlog moest het koloniale bestuur veel taken zelfstandig uitvoeren. Omdat door de oorlog de vraag naar rubber enorm was toegenomen begon Belgisch Congo weer met de massieve productie van rubber. Na 55 jaar had men in het land een redelijke infrastructuur aangesteld. Er waren spoorwegen en verharde wegen aangelegd. Ook produceerde men uranium waar ook veel vraag naar was!

Na de tweede wereld oorlog werd duidelijk dat het Europese kolonialisme niet meer deugde. Veel Afrikanen begonnen dat ook in te zien. Maar zowel gewoonlijk zagen de blanke leiders dit niet. Wel begon men meer moeite te doen om zwarten meer rechten te geven. Zo kwam het dat in 1950, Congolezen voor het eerst hun eigen producten mochten verkopen. Tot dan toe mochten ze alleen verkopen aan de staat, die hun dan bitter weinig betaald voor hun producten. Een kleine middenklasse wist te groeien in de periode tussen 1950 en 1960. Deze klasse begon langzaam te pleiten voor zelfbestuur en onafhankelijkheid!  

In het verwoestte Koninkrijk België had men geen langdurige strategie voor Belgisch Congo. Men was bezig met de wederopbouw en de kabinetten maakte zich weinig zorgen. De jaren 50 stonden in teken van groei en vooruitgang. Weinig Belgen vonden dat er een einde moest komen aan HUN bezit in Afrika. Want nog steeds heerste de racistische mentaliteit, dat de blanke cultuur superieur was aan de zwarte!

Patrice Émery Lumumba, hij kan gezien worden als de vader van de onafhankelijkheid voor Congo. Een man die zijn leven gaf voor de vrijheid en die door het Belgische imperialisme vermoord werd. Lumumba werd geboren in 1925, in de Katakokombe regio van Belgisch Congo. Zijn ouders waren kleine boeren en heel arm. Hij ging naar een Protestantse basisschool en volgde ook lessen bij een Katholieke internaat. Lumumba sprak vijf talen waarvan vier Afrikaanse en het Frans!

In 1958 stichtte hij de Beweging voor de Nationale Congolees. Natuurlijk was het koloniale gezag niet blij met zijn nationalistische politiek. In oktober 1959 werd Lumumba opgepakt en veroordeeld tot 69 maanden celstraf voor ophitsing en anti-koloniale activiteiten. Door zijn activisme werd hij populair bij de midden klasse die zijn anti-kolonialisme ging steunen. De Belgen vonden hem een onruststoker die snel monddood gemaakt diende te worden. Hoewel hun leider in de cel zat won de Beweging voor de Nationale Congolees, de lokale verkiezingen. De nieuwe politieke leiders eiste de vrijlating van Patrice Lumumba. Het koloniaal bestuur ging akkoord en onder luid gejuich werd Lumumba vrij gelaten!

Zijn anti-kolonialisme was zorgelijk, omdat veel Afrikaanse nationalisten in die tijd openlijk heulde met het marxisme. De Belgische kolonialisten zagen in Patrice Émery Lumumba, een gevaarlijke ‘’communist’’ die van Congo een ‘’socialistische land’’ zou maken. Dus gingen de Belgen en de criminele CIA samenwerken met reactionaire Congolezen. Ondertussen riep Lumumba op 27 januari 1960, de Republiek Congo uit. Verkiezingen werden gehouden in mei en een coalitieregering werd opgesteld. Deze verkiezingen zijn misschien wel de enigste echte vrije geweest in de hele geschiedenis van het land!

Joseph Kasa-Vubu werd de eerste president en Patrice Lumumba premier. Op de Onafhankelijkheidsdag van de Republiek Congo, was ook de Belgische koning Baudouin aanwezig en zijn vrouw. Kasa-Vubu sprak vol lof over de Belgische periode in Congo en was duidelijk niet kritisch over het feit dat Leopold 2, meer dan 10 miljoen Congolezen had vermoord nog geen halve eeuw geleden. Patrice Lumumba nam ongevraagd het woord en sprak over de misdaden van het Belgische imperialisme. De Koning der Belgen en de blanken waren geschrokken over de taal van Lumumba. Nog nooit had een Congolese leider zo hard de waarheid verteld over hun misdaden. In de Belgische kranten sprak men dan ook met minachting over de premier van het land. Achter de schermen begonnen de Belgen met het destabiliseren van Congo. Want als de blanken het niet konden krijgen, dan moest er maar chaos en armoede heersen. Belgische agenten begonnen sektarische leiders te steunen, die opstanden gingen uitlokken en zo de regering van Lumumba onder druk zette!

Patrice Lumumba vroeg om hulp bij de Sovjet-Unie, toen sektarische leiders van stammen zich afsplitste van de Republiek Congo. Dat de premier toenadering zocht tot Moskou was het bewijst voor de Europese imperialisten, dat Patrice Lumumba weg moest. Hij was een ‘’gevaarlijke communist’’ die hoe dan ook dood moest. Franse en Belgische agenten waren al druk bezig om Congo te destabiliseren. Binnen het Nationale Leger van Congo vonden ze een man die bereid was om het westen van dienst te zijn!

De relaties tussen president Joseph Kasa-Vubu en premier Lumumba waren altijd al slecht geweest vanaf het begin. Kasa-Vubu was een conservatieve man, die niets moest hebben van het staatsnationalisme dat Lumumba uitstraalde. Daarnaast was hij een anticommunist en zag duidelijk dat de aanhangers van de premier, interesses hadden in het marxisme. De Congo Crisis ontstond in Juli 1960, toen alles wat mis kon gaan ook fout ging. De Republiek Congo was dan wel onafhankelijk, maar het land was ontstaan als privé bezit van Leopold 2. Grenzen waren getrokken door de blanken, die nu weigerde om zich te voegen aan zwarte leiders!

In 1960 woonde 88.000 blanken in het land. Die hadden leidinggevende functies binnen de overheid gekregen, toen Belgisch Congo nog bestond. De nationalisten van Lumumba wouden daar een einde aan maken, wat tot confrontaties leidde. Chaos was het gevolg en toen de president zijn premier ontsloeg, dreigde het land te verscheuren. President Joseph Kasa-Vubu liet Lumumba arresteren en overvliegen naar de Katanga provincie. Daar hadden sektarische leiders met Belgische steun de macht gegrepen!

In het Nationale Leger plande kolonel; Joseph-Desiré Mobutu, een staatsgreep. Gesteund door de Fransen en Belgen was het Mobutu die Lumumba arresteerde en naar Katanga bracht. Hij wist dat de nationalistische leider veel te populair was en dus moest hij sterven. Belgische officieren waren het met hem eens. Zo kwam het dat op 17 januari 1961, de vrijheidsstrijder; Patrice Émery Lumumba, eerst brutaal gemarteld en toen vermoord werd. Blanke officieren waren erbij en participeerde in de misdaad. Het was het Belgische imperialisme gelukt om de vader van de Congolezen te doden, volledig in de geest van Leopold 2. De Belgen wouden dat er niets van zijn lichaam overbleef. Dus werd de overblijfselen volledig vernietigd. Lumumba mocht geen icoon worden voor de Congolezen! 

Met de dood van de ex-premier was het ‘’communistische’’ gevaar afgewend. Belgische officieren konden terug naar huis met de boodschap, dat de Republiek Congo geen bondgenoot van Moskou zou worden. Joseph-Desiré Mobutu werd beloond door president Joseph Kasa-Vubu en benoemde hem tot opperbevelhebber van de Congolese strijdkrachten. Maar de militaire Mobutu wou meer dan slechts de baas over het leger spelen. Hij wou dictator van het land worden en de CIA zou hem daar mee helpen!

Congo bleef onrustig en instabiel. Daar maakte Mobutu misbruik van om de macht van de president te beperken. In november 1965 pleegde Mobutu een staatsgreep en zette president Joseph Kasa-Vubu af. Na vijf jaar instabiliteit en politieke onrusten dachten sommigen Congolezen dat Mobutu voor rust en orde zou zorgen. Zijn eerste handelingen leken daar echt op. Hij beperkte de macht van de provinciën en centraliseerde de overheid. Internationaal stelde de nieuwe president zich anticommunistisch op. Westerse landen zagen in hem een voorbeeld. Want veel Afrikaanse landen hadden de kant van de Sovjet-Unie gekozen tegen het kapitalistische westen! 

In 1971 werd het land hernoemt in de Republiek Zaïre. Dictator Mobutu was een anticommunistische nationalist, die goede banden met het westerse imperialisme zocht. Hoewel dit in het begin nog niet vanzelfsprekend was. Want veel buitenlandse bedrijven werden genationaliseerd. Pas in de jaren 80 draaide de dictator deze nationalisaties terug. Mobutu’s nationalistische revolutie bleek en enorme façade. Zijn ‘’Beweging voor de Revolutie’’ diende slechts als machtsinstrument! 

Zijn politieke beweging moest een middel worden waarmee Mobutu zijn macht kon behouden. Net zoals in stalinistische landen kregen leden van zijn club; de beste banen, de mooiste huizen en natuurlijk de hoogste salarissen. Ondanks de beloftes over stabiliteit en welvaart, had Mobutu vooral persoonlijke doelen. Hij wou de rijkste Afrikaan van het continent worden. Dankzij de grondstoffen van Congo werd hij steenrijk. In de jaren 80 schatten westerse analisten het eigen vermogen van de dictator op 5 miljard dollars. Mobutu stond bekend als de kleptomaan van Afrika!

Maar bij de Franse en Belgische overheid was Mobutu graag gezien. Ook Prins Bernhard der Nederlanden, kon het goed vinden met de kleptomaan. Zeker omdat zijn regime internationaal gesteund werd door zowel de VS als Frankrijk en België. Voor het volk van Congo was de periode 1971-1997 ellende en armoede. 186.000 Congolezen werden gedood en wie in leven bleef moest een slaafse loyaliteit hebben aan de ‘’Grote Leider’’ Mobutu Sese Seko Kuku Ngbendu Wa Za Bang!

Conclusie 

Het Congolezen volk lijdt anno 2015 nog steeds. Ook al werd Mobutu in 1997 omver geworpen, is het huidige Democratische Republiek Congo een mislukte staat. Mislukt omdat de overheid nauwelijks iets doet voor de mensen. De ex-rebellen die Mobutu omverwierpen zijn nu de machthebbers. Rebellen leider Laurent-Désiré Kabila werd na Mobutu, President van de nieuwe RDC, de landsnaam; Zaïre werd afgeschaft.  Kabila was ooit een Marxist, maar in de jaren 90 nam hij afstand van zijn socialistische opvattingen, net al de meeste Afrikaanse leiders! 

In 2001 werd president Kabila vermoord door zijn lijfwacht; Rashidi Muzele. Sommige Congolezen beweerde dat Rwanda achter de moord zat. Zijn zoon; Joseph Kabila, net 30 jaar oud, volgde hem op als President van de RDC. De jongere Kabila is anno 2015 nog steeds aan de macht. Dit lukt omdat hij via oneerlijke verkiezingen steeds president kan blijven. In 2015 protesteerde studenten aan de Universiteit van Kinshasa, tegen een wetsvoorstel die de president bijna alleenheerser maakt. De politie schoot met scherp en dode daarbij 45 studenten. De officiële staatsmedia beweerde dat slechts 15 gedood werden!

Uitgemoord door een Belgische koning tussen 1885 en 1908, uitgebuit door het Koninkrijk België en beroofd van hun vrijheid. Alle ellende die de Congolezen mee gemaakt hebben is nergens duidelijke te zien dan in de persoon Patrice Émery Lumumba. Hij staat centraal voor het leed dat de Belgen hebben veroorzaakt en niet alleen onder Koning Leopold 2. Het Belgische volk heeft een morele verantwoordelijkheid voor wat de Congolezen is aangedaan. Bij de meeste Belgen is dat nooit doorgedrongen, hoe veel pijn en verdriet hun land veroorzaakte in Afrika!

Revolutionair socialisten vinden dat het tijd wordt om de misdaden van de Belgische kroon te openbaren. De Belgische koningen hebben zich vreselijk misdragen in Congo en hun verbazing toen Patrice Lumumba dat aankaartte zegt genoeg. Zij vonden dat ze het recht hadden om de grondstoffen en welvaart te plunderen. Ze hadden gewoon het recht, omdat volgens hun rassenleer, de blaken man beter was dan de ‘’domme neger’’. De massamoord op 6 miljoen joden is algemeen bekend, maar de 10 miljoen Congolezen die gemarteld en gedood werden zijn zo goed als onbekend. Er zijn geen monumenten voor hun in België, maar wel genoeg voor de slachter; Leopold Lodewijk Filips Maria Victor!!

Leopold 2, krijgt wat hij verdient

Rechtse sociaal democraten niet blij met Jeremy Corbyn

De rechtse partijleiding van de Arbeidspartij in Groot Brittannië is in shock. Jeremy Corbyn heeft de race om het partij voorzitterschap gewonnen. Corbyn is een socialist die altijd fel tegen de neoliberale houding van zijn partij streed. Een zeldzaam figuur binnen de Britse sociaal democratie, die onder Tony Blair verrechtst en haar linkse veren inruilde voor rechtse opvattingen. Jeremy Corbyn heeft zich altijd verzet tegen ''New Labour'' en nu de verrechtste sociaal democraten een verkiezing verloren hebben zoeken jongere partijleden naar een nieuw gezicht. Maar is deze Corbyn in staat om van de verrechtste Arbeidspartij weer een arbeiderspartij te maken?

De Arbeidspartij ( Labour Party ) is een neoliberale partij. Jeremy Corbyn mag zich dan nog wel een socialist noemen, maar de meeste gekozenen zien zich niet als socialist. Erger nog ze zijn niet eens meer sociaal democratisch te noemen. De meeste steunen neoliberale opvattingen, zoals besparingen en privatiseringen. Daarnaast zijn ze aanhangers van het westerse imperialisme en nauwelijks te onderscheiden van hun conservatieve tegenstanders!

Dat Corbyn nu partijvoorzitter geworden is, betekend een omslag. Britse sociaal democraten willen weer links zijn, althans dat willen de partijleden. De partij bonzen natuurlijk niet, die zijn veel te blij met hun elitair salaris en extraatjes die ze krijgen als vertegenwoordigers van het Britse volk. Want in werkelijkheid steunt de Arbeidspartij eerder de kapitalisten dan de arbeiders. Dit was 26 jaar geleden nog anders. Toen was de partij nog een arbeiderspartij, zij het met een kapitalistische leiding!

Kan dit onder Jeremy Corbyn veranderen? Dat is de vraag die revolutionair socialisten stellen. Want het hele partijapparaat van Labour is enorm kapitalistisch en behoorlijk tegen socialistische opvattingen. Corbyn moet keihard zijn en zo nodig hooggeplaatste partij bonzen royeren. Dit is noodzakelijk om duidelijk te maken dat de Arbeidspartij weer een linkse partij is en het neoliberalisme afwijst. Rechtse sociaal democraten zullen moord en brand schreeuwen, dat is ook precies hoe de oude Arbeidspartij verrechtste in de jaren 80!

Tony Blair voerde dan wel New Labour in, maar het was de rechtse partijleider Neil Kinnock, die de basis legde voor Blair. Deze Kinnock begon een heksenjacht op revolutionair socialisten binnen de Arbeidspartij, met de bedoeling de partij te zuiveren van alle marxisten. Ze gebruikte het argument dat Labour te links was geworden en hierdoor nooit meer een verkiezing zou kunnen winnen. Dit was niet juist omdat Labour juist stemmen verloor omdat het geen socialisme wou opbouwen in de jaren 70. Dat gaf de conservatieven uiteindelijk de overwinning en bracht Thatcher aan de macht. Niet omdat de partij te links was, maar omdat de sociaal democraten niet wouden breken met het kapitalisme en imperialisme!

Neil Kinnock wou af van het linkse gedachtegoed, de Arbeidspartij moest een ''sociaal'' liberale partij worden, een D66 partij. Maar men ging natuurlijk veel verder dan dat. In de jaren 90 na de implosie van het stalinisme, had het socialisme niets meer te bieden volgens Neil Kinnock. Wel blijft de Arbeidspartij zich omschrijven als ''democratische socialistische partij'' was opmerkelijk is aangezien de meeste sociaal democraten zich niet meer omschrijven als socialistisch!

Politieke analisten in Groot Brittannië lachen nog om Jeremy Corbyn. Ze zeggen dat hij zijn linkse opvattingen niet in daad om kan zetten. Simpel weg omdat je niet socialistisch mag denken, dat is gewoon ''Not Done''. Kijk maar naar SYRIZA in Griekenland. De voormalige Coalitie van Radicaal Links beloofde een einde te maken aan de bezuinigingen, maar capituleren toen ze hete voeten kregen van EU hardheid. Wat Jeremy Corbyn wil met de Arbeidspartij gaat lijnrecht tegen de neoliberale dogma's in. Aangezien geen enkele grote Britse politieke partij tegen dit asociale systeem vecht, denken de neoliberalen dat ze veilig zijn!

De nieuwe partijleider zal keihard moeten zijn. Rechtse sociaal democraten in het parlement zullen zich verzetten, zal Jeremy Corbyn dan durven knokken? Maar hij heeft de steun van de partijleden en de jongeren, als Corbyn lef toont en strijdvaardig blijft dan kan hij slagen. Echter om een socialistisch alternatief te presenteren is meer nodig dan klassieke sociaal democratische taal. Gaat de Arbeidspartij zich nu tegen de bezuinigingen keren en wat met die gekozenen die de bezuinigingen en rechts beleid voeren in naam de Labour? Want de Arbeidspartij wordt nog steeds gedomineerd door rechts denkende sociaal democraten!

Zal de PvdA ooit zo'n linkse leider krijgen als Jeremy Corbyn? Vermoedelijk niet omdat er geen linkse vleugel meer bestaat. Binnen de Britse Arbeidspartij waren nog altijd principiële socialisten als Corbyn actief. Zwaar in de minderheid, maar wel actief. Welk PvdA lid van de Tweede Kamer noemt zich nog een socialist? Die zitten anno 2015 toch allemaal bij de SP. Daarnaast is er in Groot Brittannië nooit een links alternatief geweest op Labour. Veel Britse arbeiders hebben jaren totaal foutief op de Arbeidspartij gestemd met de gedachte dat deze partij hun interesses zou waarborgen. Dit deden ook veel Nederlandse arbeiders met de PvdA in 2012. Maar de sociaal democratie is niet meer links, de meeste sociaal democraten zijn neoliberaal en maar al te graag bereid om het kapitalisme van dienst te zijn!

Wat moet als eerste gebeuren? Partijleider Corbyn moet meteen alle gekozenen ten orde roepen die bereid zijn om de neoliberale bezuinigingen van de Conservatieve Partij te steunen. Weigeren ze om te gehoorzamen dan genadeloos royeren. Wie als Labour lid bereid is om rechtse opvattingen te steunen, hoort niet thuis in een partij die verzet aankaart tegen het neoliberalisme. Er zijn genoeg gemeenteraden waar Labour een meerderheid heeft. Daar moet het verzet tegen besparingen beginnen. Ooit kwam de stad Liverpool in verzet tegen het besparingsbeleid van Thatcher. De gemeenteraad onder Labour weigerde om de bezuinigingen uit te voeren. Thatcher en de media waren razend. Uiteindelijk werd de gehele Labour afdeling van Liverpool geroyeerd door het rechtse partijbestuur onder Neil Kinnock! 

Nu zijn de rollen omgedraaid, nu staat weer een socialist aan de top van de Arbeidspartij. Maar kan Labour weer een partij van de arbeidersklasse worden? Socialistische opvattingen worden gemarginaliseerd en stigmatiseert in de kapitalistische media en het vereist veel doorzettingskracht, om tegen de regen van onwaarheden over het socialisme in te gaan. Rechtse politici hebben het veel makkelijker dan principiële socialisten. Zij worden niet keihard aangepakt door presentatoren wiens doel het is om het socialisme zwart te maken op televisie. Jeremy Corbyn zal schoonschip moeten maken, te beginnen met het royeren van alle Blair aanhangers. Dat zou zoette wraak zijn voor wat die rechtse sociaal democraten in de jaren 80 deden!

Een jongere Jeremy Corbyn, hier opgepakt door de politie

omdat hij demonstreert tegen Apartheid!