Duitsland verbood de Koerdistan Arbeiders Partij in 1993, bijna 9 jaar voordat ook Europa dit deed. Met bijna 15.000 leden was de PKK één van de grootste linkse buitenlandse partijen in Duitsland. In de BRD wonen bijna 650.000 Koerden, met het PKK verbod werd hun bevrijdingsorganisatie verboden. Dat doet denken aan het verbod op het Afrikaans Nationaal Congres van Nelson Mandela. Het ANC werd in 1961 een ''terreur'' groep genoemd door Zuid Afrika, West-Europa en de Verenigde Staten. Pas in 2008, toen Barack Obama aan de macht kwam werd het ANC van de terreur lijst gehaald!
De Bondsrepubliek Duitsland steunt de Turkse Republiek in hun strijd tegen de PKK. West-Duitsland was ook een bondgenoot van de Turkse militaire junta, die met West-Europese steun jacht maakte op linkse Turken en Koerden. Vooral in de jaren 80 werden meer dan 3.000 Koerdische dorpen vernietigd met westerse wapens. Het Turkse militair was genadeloos en martelde duizenden tegenstanders. In reactie op het wrede militair sloeg de PKK hard terug. Aanhangers van de Turkse Republiek waren hun doodsvijanden en werden dan ook niet gespaard. De PKK was bereid om terreur in te zetten en deed dat ook. Moordaanslagen op burgers was een onderdeel van de strijd. Een contra-productief onderdeel aangezien vooral Turkse arbeiders zich hierdoor tegen de Koerden keerde!
Tot 2014 hadden weinig leiders van Europa moeite met het PKK verbod. Want Turkije was toch een ''vrije democratie'' en de PKK wou die ''democratie'' met geweld vernietigen. Dat was de boodschap van de heersende klasse. In werkelijkheid is Turkije alles behalve democratisch. De vrijheid van meningsuiting is beperkt. Zeker voor Koerden die tot 2009 niet eens hun eigen taal mochten praten op scholen en in het openbaar. Slechts vijf jaar geleden begon Turkije met het invoeren van minderheidsrechten, een actie die woede veroorzaakte bij Turkse nationalisten. Die vinden namelijk dat iedereen en alles in Turkije, toebehoort aan ethische Turken. Minderheden moeten zich Turks gedragen, zo brullen de etnische nationalisten!
Koerden maken echter wel 18% tot 20% van de gehele Turkse bevolking uit. We praten hier over een grote ethische groep, die al jaren onderdrukt wordt door een intolerante meerderheid. Het terreur van de PKK is een resultaat van de wreedheid en dictatoriale houding van de Turkse staat. Als Turkije in de jaren 80 gewoon tolerant was geweest voor de Koerden en hun minderheidsvrijheden had gegund dan was de PKK slechts een kleine stalinistische partij gebleven. Echter door zich fel te verzetten tegen Turkije en geen compromissen te sluiten, werd de Koerdistan Arbeiders Partij populair bij Koerden!
Revolutionair socialisten bekritiseren de autoritaire structuur van de PKK, maar dat is min of meer normaal voor partijen die uit het stalinisme komen. Abdullah Öcalan was een dogmatische stalinist tot 1999. Nadat hij in de cel belande, veranderde de Koerdische leider van ideologie en houding. Hij zwoor het marxisme-leninisme ( stalinisme ) af en begon een eigen ideologie te ontwikkelen genaamd; democratisch confederalisme. In de praktijk zou dit confederalisme neerkomen op een associatie van lokale democratische structuren van zelforganisatie en zelfbestuur binnen de bestaande staten. Binnen de partij kregen ecologische en feministische eisen meer aandacht, iets waar stalinisten weinig mee hadden!
Daarom is de huidige Koerdistan Arbeiders Partij niet meer de partij uit de jaren 80 en 90. De partij heeft zich ontstaan van haar stalinistische ideologie, ze streven niet eens meer een onafhankelijk Koerdistan na. Maar de nationalistische Turkse staat weigert dat in te zien en blijft Koerden tegen werken. Zo zijn er in 25 jaar veel Koerdische partijen verboden omdat de staat beweerde dat ze banden hadden met de PKK. In 1994 veroordeelde men de eerste vrouwelijke Koerdische parlementariër tot 10 jaar celstraf, omdat ze in het Koerdisch haar eed af legde in het Turkse parlement. Doordat ze lid was van het parlement genoot ze immuniteit, echter de staat loste dit makkelijk op door haar Koerdische politieke partij te verbieden. Zo kon de vrouwelijke politici veroordeeld en opgesloten worden!
Europa schonk weinig aandacht aan de Koerdische vrijheidsstrijd. In de jaren 80 was Turkije het goeden en de PKK het kwaad, omdat Abdullah Öcalan een communist was en de Sovjet-Unie steunde. Dat de bondgenoot Turkije meer dan 3.000 Koerdische dorpen verwoestte en duizenden eigen burgers martelde liet het hypocriete westen koud. Ronald Reagan steunde Turkije enorm, net als andere pro-Amerikaanse dictaturen, van Zaïre ( Congo ) in Afrika tot Zuid Korea in Azië. Allemaal dictatoriale landen en allemaal kregen ze steun vanwege hun anticommunisme!
Ook na de val van de Sovjet-Unie, bleef men de Koerden negeren. Europa begon zelfs met Turkije te flirten in de hoop dat het land zou toetreden tot de EU. Door de aanslagen van de PKK kon men makkelijk de gehele Koerdische vrijheidsstrijd neerzetten als ''terroristisch''. Er zijn wel Koerdische partijen die het westen steunt. Maar die zitten in Irakees Koerdistan en zijn niet revolutionair van aard. De Koerdistan Democratische Partij en de Patriottistische Unie van Koerdistan zijn pro-kapitalistisch en burgerlijk. Deze partijen worden wel gesteund door de Europese Unie en de Verenigde Staten van Amerika, echter de PKK en haar zusterorganisaties niet!
Met de opkomst van de Islamistische Staat is alles anders geworden. De Democratische Unie Partij ( PYD ) vecht in Noord Syrië tegen de IS barbaren. In 2003 is de PYD ontstaan als Syrische tak van de Koerdistan Arbeiders Partij. Op dit moment wordt er gevochten om de Syrisch Koerdische stad; Kobani. De Islamistische Staat probeert deze stad te veroveren, maar de dappere strijdkrachten van de Volks beschermingseenheden ( YPG ) en Vrouwelijke beschermingseenheden ( YPJ ), maken het de islamieten erg lastig. Het westen heeft echter een probleem, de YPG en YPJ zijn verbonden aan de PYD en dus aan de PKK. Turkije noemt de PYD dan ook een ''terreur'' groepering en weigert ze te steunen. Europa wil Turkije te vriend houden, zeker omdat die lid is van de NAVO. Maar aan de andere kant zijn de YPG en YPJ de enigste progressieve krachten in Syrië, die vechten tegen de IS!
De Koerden in Noord Irak worden wel met wapens gesteund. Hun soldaten behoren tot de Peshmerga en zijn beter bewapend. Echter de strijdvaardigheid van de YPG en YPJ ligt veel hoger dan de gemiddelde Peshmerga soldaat. Mannen en vrouwen vechten zij aan zij en zien zich als strijders voor een democratisch confederaal Koerdistan. De Peshmerga is alleen loyaal aan de regering in Noord Irak en heeft weinig met Abdullah Öcalan en de strijd in Turkije!
Revolutionair socialisten roepen op om het PKK verbod af te schaven in Duitsland en de EU. De tweede leider van de Koerdistan Arbeiders Partij moet vrij kunnen reizen net als iedereen. Ook moet de Duitse politie stoppen met het arresteren van Koerdische demonstranten die PKK vlaggen hebben. Want de Islamistische Staat is niet verboden in Duitsland, hun leden mogen wel met de zwarte vlag zwaaien. Europa moet de PKK legaliseren en steunen, niet alleen in Syrië maar ook in Turkije en Iran. Hier vecht namelijk PJAK, de Partij voor een Vrij Leven in Koerdistan tegen het theocratische Iranese regime. PJAK is net als de PYD een tak van de Koerdistan Arbeiders Partij. Het westen steunt PJAK daarom niet. Terwijl ze dat dolgraag willen, wat wij revolutionair socialisten dan weer bekritiseren. Steun zoeken bij imperialistische landen is geen goede strategie. Het westen heeft andere belangen dan vrijheid en democratie. Koerden moeten aansluiting zoeken bij de Turkse, Syrische, Irakese en Iranese arbeidersklasse. Gemeenschappelijk moet gevochten tegen reactionaire krachten en kapitalistische regeringen!
Cemil Bayik, mede oprichter van de Koerdistan Arbeiders Partij!
