PVV: Alle Moskeeën sluiten!!

De rechtse Partij voor Vreemdelingenhaat en Vrijemarktpolitiek, vindt dat moslims geen rechten horen te hebben. Hun moskeeën moeten sluiten vindt de PVV. ''We willen Nederland de-islamiseren. De enige leegstand waar Nederland beter van wordt, is de leegstand van moskeeën'', aldus de rechtse nationalistische partij. Wilders en zijn bende weten door de woede en afkeer die veel mensen ondervinden weer te groeien. In de peilingen staat ze op 27 zetels, een hoog aantal mede mogelijk gemaakt door het ( zoveelste ) verraad van de PvdA. Met racistische uitlatingen en hun drang om de vrijheden van moslims te beperkingen, vertegenwoordigd de PVV het ijskoude etnische nationalisme dat revolutionair socialisten zo minachten!

Weinig Nederlanders weten hoe economisch rechts de PVV is. Op persoonlijk vlak weet Wilders zich neer zetten als een sociale politici. Door te pleiten voor goede zorg en hulp voor sociaal zwakkeren. Maar achter deze pseudo-linkse taal staat het neoliberale karakter van deze club. In Den-Haag steunde de PVV de privatisering van het openbaar vervoer. Verder is de bende van Wilders tegen regels op het bedrijfsleven. De overheid moet zich niet bemoeien met het zakenleven, zo vinden veel PVV'ers. Ook dierenrechten worden als ''links'' thema verworpen. Zo stemde de bende van Wilders tegen een betere controle op intensieve veeteelt, tegen aanscherping van de dierenwelzijnsregels, tegen een verkoopverbod voor de bedreigde blauwvintonijn en stemde voor de plezierjacht op wilde zwijnen op de Kroondomeinen!

Als rechtse partij steunt de PVV de afbrokkeling van de verzorgingsstaat. De PVV stemde tegen het opstellen van een armoedebeleid en tegen gelijke rechten op ww en ziektewet voor flexwerkers, stemde voor bezuinigingen op jonggehandicapten en sociale werkplaatsen en voor het korten van de huurtoeslag. Dat laatste kost huurders met een laag inkomen zo'n € 180 per jaar. Een PVV Kamerlid wou een SP motie steunen die huurders in bescherming nam tegen huisbazen, maar werd door Geert Wilders terug gefloten. Want de PVV steunt huisbezitters en niet huurders!

Ook wil de bende van de Grote Leider niet dat in de cultuur sector een maximum salaris komt. Een motie om de Balkende norm in te voeren in de culturele sector werd weggestemd door de PVV. Wel vindt Wilders dat het elitaire koningshuis een belastingvoordeel dient te krijgen. Want pro-monarchistisch is de PVV zeker, net als de NSB van Anton Mussert. In hun propaganda kraait Wilders tegen het graaien en hoge bonussen, in werkelijkheid steunt de PVV dit systeem van enorme salarissen door tegen maatregelen te stemmen die dit moeten voorkomen!

De hele Partij voor Vreemdelingenhaat en Vrijemarktpolitiek draait op haat en afkeer van één religieuze groepering. Wilders minacht moslims en hun religie. Hij wil hun leven zuur maken door ze voortdurend dwars te zitten. Met een hoofddoek belasting, met het afnemen van hun recht op islamitisch onderwijs en nu moeten alle moskeeën sluiten. In Nederland zijn slechts 453 moskeeën actief, vergelijk dit met 7.000 kerken. Nog geen 100 jaar geleden hadden we 12.000 christelijke kerken en 0 moskeeën! 

Wie gaat de PVV steunen in de klassenstrijd tussen arbeiders en kapitalisten? De kapitalist natuurlijk. Zo stemde de rechtse nationalisten tegen een motie van de SP om postbodes een minimum loon te garanderen, na de opsplitsing van TNT Post in 2009. Daarnaast is de PVV tegen moties om kapitalisten te beboeten die hun arbeiders uit buiten. Weer kiest de ''sociale'' partij van Wilders de kant van de heersende klasse. Maar dit weet zijn electoraat niet, die stemmen op hem omdat hij zich fel uitspreekt tegen PvdA en VVD!

Verder stemde de PVV tegen een inkomensafhankelijke premie, tegen maatregelen om wachtlijsten in de jeugdzorg te verminderen en zelfs tegen het in stand houden van het wettelijk recht op jeugdzorg. Ja, we kunnen nog meer rechtse politiek van de PVV opnoemen, maar wie onderzoek doet komt er wel achter hoe neoliberaal de Partij voor de ''Vrijheid'' daadwerkelijk is. Daarnaast is Geert Wilders een felle voorstander van Zwarte Piet. Zo erg zelfs dat hij een wet wil invoeren die het verplicht om Zwarte Piet zwart te houden. Wie daar tegen is, zou opgepakt moeten worden. Met staatsdwang wil de PVV het racistische icoon behouden. Zijn politici gingen zelfs verkleed als Zwarte Piet naar politieke vergaderingen om dit duidelijk te maken!

Zwarte Pieten van de Partij voor Vreemdelingenhaat en

Vrijemarktpolitiek!

De SP is de oude PvdA en dat is goed fout!

De Partij van de ''Arbeid'' verliest massaal in de peilingen. Terecht want deze partij voert al 25 jaar een neoliberaal beleid, soms met CDA en D66 of zelfs de VVD. Maar de gematigde socialisten van Emile Roemer's SP winnen niet de steun die de PvdA verliest. Waarom niet? Een antwoord is heel simpel, de SP gedraagt zich als een sociaal democratische partij. Bij de SP draait het om PvdA standpunten die men 30 jaar geleden nog verdedigde. Maar linkse kiezers hebben geen tweede sociaal democratische partij nodig. Wat nodig is, is een partij die zich verzet tegen het kapitalisme en pleit voor een socialistisch alternatief op de Europese Unie, de monarchie en de NAVO!

Zoals Martin Sommer in de Volkskrant schrijft; ''Misschien is de SP net als destijds de PvdA op zoek gegaan naar een nieuwe achterban, omdat de echte arbeiders op zijn. Maar dit ontgaat de SP kiezers niet en dit is mijn typering van de stand van zaken: de SP is de PvdA, maar dan dertig jaar later.Misschien is de SP net als destijds de PvdA op zoek gegaan naar een nieuwe achterban, omdat de echte arbeiders op zijn. Maar dit ontgaat de SP kiezers niet en dit is mijn typering van de stand van zaken: de SP is de PvdA, maar dan dertig jaar later''

Revolutionair socialisten merken al sinds de jaren 90, dat de SP aan het verrechtsen is. Dat begon in 1990 toen de partij afstand nam van het marxisme in geheel. Niet alleen het stalinisme werd overboord geworpen maar ook de opvattingen van Lenin. Opvattingen die de SP van 1972 tot 1990 als dogma hanteerde. De partij zocht naar een Nederlands socialisme, typerend voor ex-stalinisten. Nog steeds is de SP behoorlijk nationaal ingesteld en heeft geen internationaal alternatief op de neoliberale EU. Zo wil de SP meer Nederland en minder Europa, dat is geen socialistisch alternatief. Socialisten horen te pleiten voor een verenigd socialistisch Europa dat zich verzet tegen imperialistische machtsblokken zoals Amerika, Rusland en China!

In november 2006 won de SP, 25 zetels in de tweede kamer. Een groot deel van de linkse kiezer was overgestapt naar de SP. Jan Marijnissen begon echter meteen met onderhandelingen om zijn partij in een kapitalistische regering met PvdA en CDA te krijgen. Die wouden de SP echter niet hebben en kozen voor een regering met de ChristenUnie. De kapitalistische media gaf Marijnissen de schuld, die zou niet genoeg compromissen gemaakt hebben. Sommige kiezers gingen dit geloven, dat de SP geen ''regeringsverantwoordelijkheid'' wou!

Na 2006 ging het berg afwaarts. Jan Marijnissen vertrok en werd opgevolgd door Agnes Kant, een vrouw die niet geschikt was voor het leiderschap. In 2010 nam Emile Roemer het over, hij toonde een vriendelijk gezicht. Echter achter de schermen was de SP vooral bezig om te flirten met de PvdA. Want Roemer wil dolgraag een kapitalistische regering vormen met deze bende klassenverraders. Ook liberaal; ''GroenLinks'' wil hij in zijn centrum-linkse regering en ook Democraten 66, die echt niet socialistisch van aard zijn!

De tweede kamer verkiezingen in 2012 leken een race te zijn tussen SP en VVD. Maar toen kwam Diederik Samsom op en werd het linke boegbeeld genoemd in de media. Emile Roemer was door zijn slappe houding niet in staat om tegenwind te geven en al snel steeg de PvdA in de peilingen. Linkse kiezers stemde op Samsom om Mark Rutte dwars te zetten. De verkiezingen werden gewonnen door VVD en PvdA, beiden hadden ze 69 zetels. De SP die ooit met 30 zetels in de peilingen stond, kwam uit op 15!

Weer bleef Roemer hameren op sociaal democratische standpunten. Hij nam geen revolutionaire houding aan en poogt niet voor de afschaffing van het kapitalisme, de nationalisatie van de economie onder democratische controle van arbeidersraden. Nee, de ''Sociaaldemocratische'' Partij wil slechts minder markt en meer staat, terug naar de jaren toen de burgerlijke overheid nog economische invloed had. De sociaal democratisering van de SP in een burgerlijke partij is hiermee voltooid. 24 jaar nadat de partij afstand nam van het marxisme-leninisme, kan gezegd worden dat ook het socialisme niet meer bereikt wil worden door de Socialistische Partij!

Het grote voorbeeld van Jan Marijnissen is de Noorse; Socialistische Linkse Partij. Een partij die in 2001 meer dan 300.000 stemmen ( 12.5% ) won. De partij kwam echter in een kapitalistische regering met de sociaal democraten en agrarische democraten. Noorse kiezers merkte al snel dat er van die linkse beloftes niets overbleef, de regering voerde een neoliberaal beleid. 11 jaar later won de Socialistische Linkse Partij nog maar 100.000 stemmen, een verlies van bijna 200.000 kiezers! 

Waarom verloor de Noorse SV zo veel stemmen? Omdat ze hun idealen verkochten voor regeringsdeelname. De linkse kiezer wou in 2001 echte socialistische politiek. Maar wat deed de Socialistische Linkse Partij? Vlak voor de verkiezingen in 2005 kondigde de partij aan in een regering met de sociaal democraten te stappen, terwijl zo veel linkse kiezers de sociaal democratie wouden straffen voor hun rechtse politiek. Hierdoor verloor de SV haar eerste 100.000 stemmers. Toch stapte de partij in een kapitalistische regering. In 2009 verloor de partij 70.000 stemmen, maar bleef deel van de regering. De verkiezingen van 2013 vormde de afstraffing, nog maar 4,1% van de stemmers stemde op de SV ( vergelijk dit met 12,5% uit 2001 ). Hun bereidheid om in een neoliberale regering te stappen en linkse idealen te offeren, zorgde ervoor dat 2/3 van hun electoraat niet meer op de SV stemt!

Als de Nederlandse SP de route van de Noorse SV volgt, dan zal ze ook aan steun verliezen. Dan zit Nederland met drie sociaal democratische partijen, waar de linkse kiezers niets aan heeft. Ook PvdA en GroenLinks kraaien linkse taal uit tijdens verkiezingen, maar voeren kapitalistische politiek met rechts erna. Sociaal democraten werpen hun idealen dolgraag weg om ''regeringsverantwoordelijkheid'' te tonen. Want daar draait het allemaal om, een stabiele regering om het kapitalisme van dienst te zijn. Als de SP dat wil dan is ze zeker geen socialistische partij!

Joop den Uyl achter rode vlaggen, toen de PvdA nog 

droomde het socialisme te bereiken. De huidige SP

praat er niet eens over!

Deportatie van Leyla en Ali Karabulut en hun twee kinderen

Aan de KLM,

Ik duld de deportatie van Leyla en Ali Karabulut en hun twee kinderen niet. Als de KLM meewerkt aan hun uitzetting, dan zal ik niet meer vliegen met uw maatschappij. Als de KLM deze vluchtelingen naar Turkije brengt, dan bent u er medeverantwoordelijk voor dat ze worden overgeleverd aan hun beulen. 

Turkije is een autoritair land dat mensen oppakt voor politieke opvattingen. Alleen al de Koerden worden tegengewerkt door de Turkse overheid. Maar vooral linke, anti-nationalistische Turken hebben het lastig. Turkije is bijzonder intolerant voor tegenstanders van het Turkse nationalisme, waaronder communisten. De KLM mag niet meewerken aan het deporteren Leyla en Ali Karabulut en hun twee kinderen!

Leyla en Ali hebben beiden zo’n tien jaar vastgezeten in Turkse gevangenissen, vanwege hun politieke overtuiging. Als communisten hebben ze in Turkije voortdurend te maken met staats repressie. Ze zijn diverse keren aangehouden en ook gemarteld. De oudere broer van Ali, Serdar Karabulut, is tijdens zijn gevangenschap overleden als gevolg van een hongerstakingsactie. Na hun vrijlating werden zowel Leyla als Ali aan de lopende band lastig gevallen door de politie. Uiteindelijk zagen ze zich gedwongen om samen met hun dochter naar Nederland te vluchten en asiel aan te vragen. Hier zoeken ze veiligheid en bescherming.

Het nummer van de vlucht waarmee de vluchtelingen dreigen te worden uitgezet, is KLM1613 (Amsterdam-Istanbul). Zorg ervoor dat Leyla en Ali Karabulut en hun kinderen Defne Naz en Ernesto SErdar niets overkomt. Neem dit gezin dus niet mee op deze vlucht!

Jorein Versteege 

www.doorbraak.eu

Update: Ondanks pogingen om de deportatie te voorkomen is de familie op 16 november gedeporteerd naar Turkije. Door hun communistische opvattingen lopen Leyla en Ali Karabulut groot gevaar om opnieuw opgepakt en opgesloten te worden. Dit wordt mede mogelijk gemaakt door de Nederlandse overheid! 

Weg met het PKK verbod

De Koerdistan Arbeiders Partij is een verboden groepering in Duitsland. Daar werd de partij verboden omdat ze een gewapende strijd voert tegen het nationalistische Turkse regime. In 2002 werd de PKK op de Europese lijst van terreur groepen gezet, omdat Brussel hoopte Turkije van dienst te zijn. Aanhangers van de PKK die in ballingschap wonen in Europa, worden in de gaten gehouden en zelfs beperkt in hun vrijheden. Zo moet de tweede leider van de PKK ( die in Duitsland woont ) zich elke dag melden bij de Duitse politie. Zijn misdaad? Hij is de tweede man van de Koerdistan Arbeiders Partij, een ''terroristische'' organisatie volgens Berlijn. Revolutionair Socialistische Media roept op om het PKK verbod op te heffen!

Duitsland verbood de Koerdistan Arbeiders Partij in 1993, bijna 9 jaar voordat ook Europa dit deed. Met bijna 15.000 leden was de PKK één van de grootste linkse buitenlandse partijen in Duitsland. In de BRD wonen bijna 650.000 Koerden, met het PKK verbod werd hun bevrijdingsorganisatie verboden. Dat doet denken aan het verbod op het Afrikaans Nationaal Congres van Nelson Mandela. Het ANC werd in 1961 een ''terreur'' groep genoemd door Zuid Afrika, West-Europa en de Verenigde Staten. Pas in 2008, toen Barack Obama aan de macht kwam werd het ANC van de terreur lijst gehaald!

De Bondsrepubliek Duitsland steunt de Turkse Republiek in hun strijd tegen de PKK. West-Duitsland was ook een bondgenoot van de Turkse militaire junta, die met West-Europese steun jacht maakte op linkse Turken en Koerden. Vooral in de jaren 80 werden meer dan 3.000 Koerdische dorpen vernietigd met westerse wapens. Het Turkse militair was genadeloos en martelde duizenden tegenstanders. In reactie op het wrede militair sloeg de PKK hard terug. Aanhangers van de Turkse Republiek waren hun doodsvijanden en werden dan ook niet gespaard. De PKK was bereid om terreur in te zetten en deed dat ook. Moordaanslagen op burgers was een onderdeel van de strijd. Een contra-productief onderdeel aangezien vooral Turkse arbeiders zich hierdoor tegen de Koerden keerde!

Tot 2014 hadden weinig leiders van Europa moeite met het PKK verbod. Want Turkije was toch een ''vrije democratie'' en de PKK wou die ''democratie'' met geweld vernietigen. Dat was de boodschap van de heersende klasse. In werkelijkheid is Turkije alles behalve democratisch. De vrijheid van meningsuiting is beperkt. Zeker voor Koerden die tot 2009 niet eens hun eigen taal mochten praten op scholen en in het openbaar. Slechts vijf jaar geleden begon Turkije met het invoeren van minderheidsrechten, een actie die woede veroorzaakte bij Turkse nationalisten. Die vinden namelijk dat iedereen en alles in Turkije, toebehoort aan ethische Turken. Minderheden moeten zich Turks gedragen, zo brullen de etnische nationalisten!

Koerden maken echter wel 18% tot 20% van de gehele Turkse bevolking uit. We praten hier over een grote ethische groep, die al jaren onderdrukt wordt door een intolerante meerderheid. Het terreur van de PKK is een resultaat van de wreedheid en dictatoriale houding van de Turkse staat. Als Turkije in de jaren 80 gewoon tolerant was geweest voor de Koerden en hun minderheidsvrijheden had gegund dan was de PKK slechts een kleine stalinistische partij gebleven. Echter door zich fel te verzetten tegen Turkije en geen compromissen te sluiten, werd de Koerdistan Arbeiders Partij populair bij Koerden!

Revolutionair socialisten bekritiseren de autoritaire structuur van de PKK, maar dat is min of meer normaal voor partijen die uit het stalinisme komen. Abdullah Öcalan was een dogmatische stalinist tot 1999. Nadat hij in de cel belande, veranderde de Koerdische leider van ideologie en houding. Hij zwoor het marxisme-leninisme ( stalinisme ) af en begon een eigen ideologie te ontwikkelen genaamd; democratisch confederalisme. In de praktijk zou dit confederalisme neerkomen op een associatie van lokale democratische structuren van zelforganisatie en zelfbestuur binnen de bestaande staten. Binnen de partij kregen ecologische en feministische eisen meer aandacht, iets waar stalinisten weinig mee hadden!

Daarom is de huidige Koerdistan Arbeiders Partij niet meer de partij uit de jaren 80 en 90. De partij heeft zich ontstaan van haar stalinistische ideologie, ze streven niet eens meer een onafhankelijk Koerdistan na. Maar de nationalistische Turkse staat weigert dat in te zien en blijft Koerden tegen werken. Zo zijn er in 25 jaar veel Koerdische partijen verboden omdat de staat beweerde dat ze banden hadden met de PKK. In 1994 veroordeelde men de eerste vrouwelijke Koerdische parlementariër tot 10 jaar celstraf, omdat ze in het Koerdisch haar eed af legde in het Turkse parlement. Doordat ze lid was van het parlement genoot ze immuniteit, echter de staat loste dit makkelijk op door haar Koerdische politieke partij te verbieden. Zo kon de vrouwelijke politici veroordeeld en opgesloten worden!

Europa schonk weinig aandacht aan de Koerdische vrijheidsstrijd. In de jaren 80 was Turkije het goeden en de PKK het kwaad, omdat Abdullah Öcalan een communist was en de Sovjet-Unie steunde. Dat de bondgenoot Turkije meer dan 3.000 Koerdische dorpen verwoestte en duizenden eigen burgers martelde liet het hypocriete westen koud. Ronald Reagan steunde Turkije enorm, net als andere pro-Amerikaanse dictaturen, van Zaïre ( Congo ) in Afrika tot Zuid Korea in Azië. Allemaal dictatoriale landen en allemaal kregen ze steun vanwege hun anticommunisme!

Ook na de val van de Sovjet-Unie, bleef men de Koerden negeren. Europa begon zelfs met Turkije te flirten in de hoop dat het land zou toetreden tot de EU. Door de aanslagen van de PKK kon men makkelijk de gehele Koerdische vrijheidsstrijd neerzetten als ''terroristisch''. Er zijn wel Koerdische partijen die het westen steunt. Maar die zitten in Irakees Koerdistan en zijn niet revolutionair van aard. De Koerdistan Democratische Partij en de Patriottistische Unie van Koerdistan zijn pro-kapitalistisch en burgerlijk. Deze partijen worden wel gesteund door de Europese Unie en de Verenigde Staten van Amerika, echter de PKK en haar zusterorganisaties niet!

Met de opkomst van de Islamistische Staat is alles anders geworden. De Democratische Unie Partij ( PYD ) vecht in Noord Syrië tegen de IS barbaren. In 2003 is de PYD ontstaan als Syrische tak van de Koerdistan Arbeiders Partij. Op dit moment wordt er gevochten om de Syrisch Koerdische stad; Kobani. De Islamistische Staat probeert deze stad te veroveren, maar de dappere strijdkrachten van de Volks beschermingseenheden ( YPG ) en Vrouwelijke beschermingseenheden ( YPJ ), maken het de islamieten erg lastig. Het westen heeft echter een probleem, de YPG en YPJ zijn verbonden aan de PYD en dus aan de PKK. Turkije noemt de PYD dan ook een ''terreur'' groepering en weigert ze te steunen. Europa wil Turkije te vriend houden, zeker omdat die lid is van de NAVO. Maar aan de andere kant zijn de YPG en YPJ de enigste progressieve krachten in Syrië, die vechten tegen de IS!

De Koerden in Noord Irak worden wel met wapens gesteund. Hun soldaten behoren tot de Peshmerga en zijn beter bewapend. Echter de strijdvaardigheid van de YPG en YPJ ligt veel hoger dan de gemiddelde Peshmerga soldaat. Mannen en vrouwen vechten zij aan zij en zien zich als strijders voor een democratisch confederaal Koerdistan. De Peshmerga is alleen loyaal aan de regering in Noord Irak en heeft weinig met Abdullah Öcalan en de strijd in Turkije!

Revolutionair socialisten roepen op om het PKK verbod af te schaven in Duitsland en de EU. De tweede leider van de Koerdistan Arbeiders Partij moet vrij kunnen reizen net als iedereen. Ook moet de Duitse politie stoppen met het arresteren van Koerdische demonstranten die PKK vlaggen hebben. Want de Islamistische Staat is niet verboden in Duitsland, hun leden mogen wel met de zwarte vlag zwaaien. Europa moet de PKK legaliseren en steunen, niet alleen in Syrië maar ook in Turkije en Iran. Hier vecht namelijk PJAK, de Partij voor een Vrij Leven in Koerdistan tegen het theocratische Iranese regime. PJAK is net als de PYD een tak van de Koerdistan Arbeiders Partij. Het westen steunt PJAK daarom niet. Terwijl ze dat dolgraag willen, wat wij revolutionair socialisten dan weer bekritiseren. Steun zoeken bij imperialistische landen is geen goede strategie. Het westen heeft andere belangen dan vrijheid en democratie. Koerden moeten aansluiting zoeken bij de Turkse, Syrische, Irakese en Iranese arbeidersklasse. Gemeenschappelijk moet gevochten tegen reactionaire krachten en kapitalistische regeringen!

Cemil Bayik, mede oprichter van de Koerdistan Arbeiders Partij!

De Obama ''revolutie'' is voorbij

Het is gedaan met de macht van de Democratische Partij in VS. Nadat ze al de meerderheid in het Congres hadden verloren, zijn de Democraten nu ook de meerderheid in de Senaat kwijt. Dit houdt in dat de Republikeinse Partij min of meer het land bestuurd. Zij beheersen nu zowel het Congres als de Senaat, waardoor ze alle besluiten van de president kunnen tegenhouden. De Republikeinen zijn conservatief rechts en doen alles om de Democratische Partij tegen te werken. Nu ze de meerderheid hebben in de Senaat is Obama volledig vleugellam gelegd!

In het jaar 2008 brak er feest los rond de progressieve Amerikanen. Voor het eerst in de geschiedenis van het land werd een donkere man gekozen tot president. Barack Obama beloofde veranderingen. Hij zou het allemaal anders doen, dan de gehate George W Bush die het land door twee oorlogen leidde. Maar al snel werd duidelijk dat Obama helemaal niet met oplossingen kwam. Erger nog, hij voerde bijna hetzelfde rechtse beleid als Bush. Er volde massieve desillusie en veel stemmers keerde zich tegen de president of kwamen niet meer stemmen. De ultra-conservatieve Republikeinen wisten daar misbruik van te maken, vooral door Obama neer te zetten als een ''gevaarlijke socialist''!

De Republikeinse Partij heeft het slim aangepakt. Ze maken misbruik van het feit dat veel Amerikanen totaal niet door hebben hoe rechts en asociaal de Republikeinse Partij in feite is. Veel stemmers zijn boos omdat Obama niets veranderd heeft. Het kapitalistische systeem blijft onveranderd doorgaan met steun van beidde partijen ten kosten van de werkende klasse. In veel staten speelde de Republikeinen in op een simpele vraag; ''Bent u tevreden met de president? Nee, stem dan op ons, wij doen het anders''. Met deze lege belofte hebben Republikeinse kandidaten gewonnen. Natuurlijk gaat er niets positiefs veranderen, want de conservatieven willen niet het gewone volk helpen maar alleen zich zelf en de rijken, daar staat de Republikeinse Partij om bekend. Helaas realiseren zich te weinig Amerikanen hoe fout en verraderlijk deze partij is! 

Maar de Democratische Partij belooft ook al jaren dingen die ze niet waar gemaakt hebben. In 2008 brulde Democratische kandidaten dat Obama voor verandering stond. In 2012 wisten ze net nog van de Republikeinen te winnen omdat men de president een tweede kans wou geven. Maar Obama heeft het vertrouwen verloren, iets wat wij revolutionair socialisten al in 2008 konden voorspellen. Wij wisten dat Obama geen alternatief had op het neoliberale rechtse beleid van Bush, want de Democratische Partij is ook neoliberaal ingesteld. We zagen dat Obama in zijn eerste vier jaar, alleen maar pogingen deed om de Republikeinen tevreden te houden. Compromis na compromis wou hij maken om de Republikeinse Partij aan zijn kant te krijgen. Dit terwijl deze asociale rechtse partij juist bezig was met een racistische hetze tegen de president. 

Deze hetze had de vorm van de Tea Party, een beweging opgericht door rechtse rijke Amerikanen en Republikeinen om de Democraten neer te zetten als ''gevaarlijke socialisten''. Overal in het land werden posters opgehangen met Obama naast Lenin, Stalin en zelfs naast Hitler. Men ging de Democraten met communisten en nazi's vergelijken en de conservatieve propagandazender; Fox News deed daar nog een schepje bij door Tea Party vertegenwoordigers een podium te geven op televisie!

Door deze antisocialistische hetze en angst campagne werden vooral conservatieve Amerikanen bang gemaakt. Die zijn van nature al behoorlijk paranoia ( vooral als de Democraten aan de macht zijn ) en antisocialistisch. Opgevoed met rechtse opvattingen en leugens over het socialisme, waren het vooral deze conservatieve Amerikanen die vatbaar bleken voor de Tea Party propaganda. Revolutionair socialisten hebben altijd de Tea Party verworpen omdat die niet alleen pro-kapitalistisch was, maar ook behoorlijk racistisch. Tea Party leden vertrouwde Obama niet omdat zijn ouders niet inheems waren. Ook was er een deel van de Tea Party die dacht dat hij een geheime moslim was!

Achter de Tea Party stonden rijke Amerikanen en Republikeinen. Hun doel was het om met deze Tea Party, hun conservatieve achterban te mobiliseren tegen Obama en zelfs tegen gematigde Republikeinse politici. Echter na 2012 verloor de beweging aan kracht, zeker nadat het de Republikeinse Partij niet gelukt was om de presidentiële verkiezingen te winnen. Dat de conservatieven nu toch aan de macht gekomen zijn is niet dankzij de Tea Party, maar dankzij het verraad van Obama zelf. Hij heeft zijn kiezers verraden in 2008 en 2012. Hierdoor is hij nu machteloos en overgeleverd een een Congres en Senaat waarin de Republikeinse Partij de meerderheid heeft!

Stemmen op de Democratische Partij is een verspilde stem in de VS. Want de Democraten staan niet in dienst van de werkende klasse. Dit is een illusie die doorbroken moet worden. Arbeiders en vakbonden moeten inzien dat er geen verbeteringen komen door te pleiten voor een stem op de Democratische Partij. Stemmen op de Republikeinse Partij is alleen goed als je een rijke kapitalist bent of een blanke racist. De Republikeinen zijn de partij van de super rijken en blanke racistische Amerikanen ( red necks ). Vooral in het zuiden van de VS zijn veel blanken zeer anti-Obama en minachten hem omdat hij gekleurd is!

Socialistisch Alternatief in de VS pleit voor een stem op progressieve linkse krachten. Zoals Howie Hawkins van de Groene Partij en Jess Spear van Socialistisch Alternatief. Maar het is onwaarschijnlijk dat deze twee progressieve kandidaten gekozen worden. De media geeft alleen aandacht aan de Democratische Partij en Republikeinse Partij. Er wordt geen aandacht geschonken aan de Groene Partij of Socialistisch Alternatief in de Amerikaanse media. Dat is ook een rede waarom het twee partijen stelsel blijft bestaan. Amerikanen groeien op met slechts twee partijen in hun hoofd, de Democratische Partij en de Republikeinse Partij. Informatie over andere partijen komt gewoon niet op televisie. Het kost enorm veel geld om reclame te maken op tv. Geld die de twee grote partijen wel bezitten ( dankzij rijke donoren en het bedrijfsleven ) maar kleinere partijen niet. Alleen al 500 miljoen dollar per partij wordt verspild aan reclame op televisie, tijdens de presidentiële verkiezingen. De meeste Amerikanen ( met name de conservatieve en 50+ generatie ) halen hun informatie nog steeds van de tv en niet van internet!

Stemmen op de Republikeinse Partij is stemmen op dezelfde slang

die zo veel conservatieve Amerikanen haten!

Dwangarbeid en arbeidsethos tegelijk bestrijden

“Verzet tegen dwangarbeid kan alleen maar succes hebben als tegelijk ook stelling wordt genomen tegen het arbeidsethos”, aldus Bart de Baan in onderstaande kritiek op de campagnes tegen dwangarbeid van Doorbraak en de FNV'' 

Artikel door Bart de Baan op www.doorbraak.eu 

Mijn kritiek begint met het fundamentele onderscheid tussen “werk” en “arbeid”. Werken is het aanbrengen van wenselijk geachte veranderingen in de omgeving door menselijke activiteit. Werk kan zowel lichamelijk als geestelijk zijn. Werken doe je – doet iedereen – voor zichzelf, om 1. Te overleven: bijvoorbeeld huishoudelijk werk , 2. Je leven te verrijken, bijvoorbeeld je te vermaken, te ontspannen, een sport te beoefenen of te lezen en 3. Je sociaal te engageren: bijvoorbeeld al dan niet intensief sociale contacten onderhouden en vrijwilligerswerk, wat het onafhankelijk kiezen is om gratis je tijd te geven om anderen te helpen en de wereld te verbeteren!

Arbeiden is daarentegen een economische bezigheid. Het economisch nut is daarbij het doel. Economisch in de zin van het maken van winst, een winst die vaak (te vaak) ten koste gaat van dat wat leeft en dat wat het leven mogelijk maakt. Arbeiden doe je voor een baas, als baas of als zelfstandige. En tegenover die geleverde arbeid staat normaliter een vergoeding, loon genaamd, met de bijbehorende arbeidsrechten en -plichten. Arbeid wordt verricht in de vorm van een baan, als zelfstandige, ondergeschikte of in een leidende positie, dat maakt in essentie niet veel uit. De “werkloze” mens is dus feitelijk geen werkloze, maar een baanloze mens. Daarom zal ik het verder in dit stuk hebben baanlozen in plaats van werklozen.

Workfare

De media berichten vrijwel dagelijks over “het grote probleem van de massawerkloosheid”. “Werkloosheid” komt daarin altijd naar voren als iets puur negatiefs. In die sfeer worden baanlozen steeds meer gestigmatiseerd en ontmenselijkt en worden veel van de keiharde maatregelen tegen baanlozen, zoals dwangarbeid, relatief makkelijk geaccepteerd door de meeste mensen die nog wel betaalde arbeid verrichten. De Nederlandse staat heeft dat gratis arbeid leveren ‘positief’ geframed als “werken met behoud van uitkering” en “tegenprestatie”, maar baanlozen en actiegroepen als Doorbraak hebben dat op hun beurt en met enig succes weer gereframed als “dwangarbeid”.

In andere landen wordt dwangarbeid vergelijkbaar ‘positief’ geframed. In het Verenigd Koninkrijk spreekt men van “workfare” (vrij vertaald “welzijnswerk”) in aansluiting op de “welfare benefits” (“welzijn voordelen”, oftewel een uitkering). In Australië wordt dwangarbeid “mutual obligation” (“wederzijdse verplichting”) genoemd en in België “gemeenschapsdienst”. Wederkerigheid en arbeid staan dus steevast centraal: “voor wat hoort wat, jij krijgt een uitkering dus moet je er iets voor doen”. Juist die framing van wederkerigheid maakt dat veel mensen, waaronder zelfs een deel van de uitkeringsgerechtigden zelf, dwangarbeid niet als zodanig ervaren. Het is die eeuwige nadruk op arbeid, op dat men pas “nuttig” is als men arbeid verricht, als men via arbeid een bijdrage levert aan de maatschappij, waarmee de overheid dwangarbeid acceptabel probeert te maken. Dat nuttigheidsdenken is het arbeidsethos. Met het frame van dwangarbeid gaan actievoerders daar terecht tegenin. Helaas wordt daarbij door hen dan wel weer vaak gesproken van “werklozen” die moeten dwangarbeiden. Helaas, want daarmee stapt men dus in het frame van de overheid die ons wil wijsmaken dat baanlozen niets zinnigs te doen zouden hebben.

Doorbraak

Op 10 september organiseerde het actiecomité Dwangarbeid Nee, waar ook Doorbraak in mee doet, een “mars tegen dwangarbeid”. In het verslag staan naast de terechte en legitieme eisen van het comité, ook de leuzen die tijdens de demonstratie geroepen werden. Een aantal daarvan is echter strijdig met die eisen, in het bijzonder met de eis “geen criminalisering meer van bijstandsgerechtigden”. Deze leuzen dragen daar volgens mij namelijk juist aan bij: “Wat willen we? Loon! Wanneer willen we het? Nu!”, “Steeds meer dwangarbeid, steeds meer banen kwijt!”, “Doe gewoon en geef me loon!”, “Een contract op dag 1, dat willen we meteen!”, “Wij willen werk met loon, dat is toch heel gewoon!”, “Wij willen loon en zekerheid, zij willen onderdanigheid!”, “Wij willen een loon, contract en rechten, daar blijven wij voor vechten!”, “Alleen is maar alleen, maar samen staan we sterk, tegen al die dwang en voor loon naar werk!” en “Wij zijn niet bang, wij zijn hier, wij willen poen, voor de arbeid die we doen!” Allemaal zijn deze leuzen gericht op arbeid. Allemaal leggen ze de nadruk op het willen verrichten van arbeid onder de condities die gelden bij een normale baan, met een loon met de bijbehorende arbeidsrechten. Ogenschijnlijk een legitiem verlangen, afgezet tegenover de dwangarbeid waartegen geprotesteerd wordt, want die biedt uiteindelijk geen banen. Maar het eisen van reguliere arbeid die de dwangarbeid moet vervangen, maakt van de uitkeringen feitelijk een probleem. En dat juist in een tijd waarin overheid uitkeringen tot een gunst probeert te maken in plaats van een recht.

FNV

Ook de FNV gaat mee in een zelfde redeneertrant. Opvallend is dat de bond het begrip dwangarbeid, dat in de beweging ingeburgerd is geraakt, bewust niet hanteert. Onder het mom van “stop werken zonder loon” legt de FNV daarentegen erg zwaar de nadruk op de werkverdringing. In de gehanteerde framing staan arbeid, en het ontvangen van een loon daarvoor, centraal. De verplichting wordt naar de achtergrond gedirigeerd. “Stop verplicht arbeiden zonder loon” was al een veel betere leus geweest. En tot overmaat van ramp is de bond ook nog eens “vóór goede begeleiding naar werk”. Baanloos zijn is in de ogen van de bond per definitie een probleem, en de inzet zou altijd arbeid moeten zijn, bij hen weliswaar via “begeleiding”. Waarmee men uiteindelijk bijna stilzwijgend akkoord gaat met de vele vage constructies die baanlozen moeten begeleiden naar die zo geroemde “echte baan”. Denk bijvoorbeeld aan al die vaak maffiose reïntegratietrajecten en werkleerbedrijven. “Geef mensen perspectief op een echte baan met een normale beloning”, schrijft de bond. Waarbij baanloos zijn in hun ogen dus kennelijk zonder “perspectief” is. Ook weer een bijdrage aan de stigmatisering en uiteindelijk ook ontmenselijking van de baanloze mens.

Hoezeer de bond baanloze mensen stigmatiseert, werd onlangs weer eens onderstreept door FNV-bestuurslid Leo Hartveld in zijn artikeltje “Leo Hartveld over echte banen door Dagobert Duck taks”. Hartveld: “Met een werkloosheid van bijna 650 duizend mensen is het belangrijk dat er eerlijke maatregelen komen om echt uit de crisis te komen. Dat is nodig voor onze economie, maar dat is vooral ook nodig voor al die mensen die thuis in onzekerheid zitten. Werk is gewoon ontzettend belangrijk. Meedoen aan de maatschappij, samenwerken met collega’s, iets opbouwen, trots zijn op je vak. Mensen hebben ook behoefte aan zekerheid, zodat ze een huis kunnen kopen, op vakantie kunnen, een gezin kunnen stichten. Er zijn zoveel mensen die dolgraag aan de slag willen. Er moet dus snel een oplossing komen.”

Volgens Hartveld bevinden alleen baanlozen zich in “onzekerheid”. Alsof de geflexibiliseerde arbeidsmarkt mensen met betaalde arbeid zoveel zekerheid schenkt. Werk, hij noemt het geen arbeid, is zou het allerbelangrijkste zijn. De baanloze mens doet volgens hem niet mee met de maatschappij, dat kan kennelijk alleen door te arbeiden. Baanlozen hebben volgens hem geen collega’s, kennelijk zijn ze geïsoleerd van de mensen om hen heen. Baanlozen kunnen niets opbouwen, en kennelijk alleen maar uit hun neus peuteren. Baanlozen kunnen nooit trots zijn op hetgeen ze goed in zijn, want dat kan kennelijk alleen als je arbeid. Maar inderdaad baanlozen kunnen geen huis kopen, nauwelijks op vakantie gaan en moeilijker een gezin stichting. Maar dat komt niet door een gebrek aan arbeid, maar door te lage uitkeringen.

Controle-apparaat

Een verzet dat de uitkering als een verworven recht beschouwt, zou echter niet arbeid centraal stellen in het eisenpakket, maar veeleer dat de verplichtingen binnen de bijstandswet aangepakt worden. Dat het gigantische controle-apparaat stilgezet wordt omdat het leidt tot sociale uitsluiting, omdat dat apparaat het stigmatiseren, criminaliseren en ontmenselijken van bijstandsgerechtigden legitimeert.

Velen ervaren het baanloos zijn op zichzelf niet als een probleem, maar men “wil” toch heel graag een baan vanwege de (dreiging van) repressie, en vooral vanwege de sociale druk die voortkomt uit het idee dat wie niet betaald werkt eigenlijk geen goed mens is, er niet bij hoort. Die sociale uitsluiting wordt nog eens gestimuleerd door de voortdurende krampachtige benoemen van wat baanloze mensen allemaal níet doen. Er wordt daardoor een onnatuurlijke druk op het mens-zijn gelegd. In alle definities van “(verplicht) vrijwilligerswerk” en “tegenprestatie” en “onbetaalde maatschappelijk nuttige activiteiten” gaat het alleen maar om het leveren van een “nuttige” bijdrage aan de samenleving, aan de “participatiemaatschappij”. Tevergeefs zal men zoeken naar iets over zelfontplooiing of zichzelf zijn.

De sociale uitsluiting draagt ertoe bij dat de baanloze ontmenselijkt kan (en mag) worden. Een ontmenselijking die gelegitimeerd wordt doordat de “baan” (betaling voor geleverde arbeid) nog steeds krampachtig als maatstaf gehanteerd wordt. Maar door de mechanisering en robotisering, en door de lage loonlandenpolitiek, zijn er wereldwijd domweg niet meer zo veel mensen nodig bij de productie van handelswaar of diensten. Kortom, er is niet meer voor iedereen een “echte baan”. En ook de flexibilisering van de arbeid – dat wil zeggen mensen gebruiken als ze nodig zijn en daarna dumpen – draagt ertoe bij dat die “echte baan” meer en meer een mythe aan het worden is.

Andere eisen en andere perspectieven

De inzet van de beweging zou daarom veel meer moeten gaan in de richting van het eisen van een menswaardig bestaan voor baanlozen. Het gaat erom gezamenlijk te laten zien dat er een uitweg is uit de crisis waarvoor niet het laatste beetje menselijkheid dat ons nog rest hoeft te worden afgebroken. Het hebben van een baan is niet zaligmakend. Maar zolang dat niet dominant op de politieke agenda gezet gaat worden – door de baanlozen en juist ook de dwangarbeiders – zullen uitkeringsgerechtigden steeds gestigmatiseerd en gecriminaliseerd blijven worden, en dus ook ontmenselijkt.

Daarom pleit ik voor meer offensieve eisen als:

1. – Stop de verplichting om te zoeken naar banen die er toch niet zijn.
2. – Stop het controleapparaat.
3. – Verhoog de uitkeringen zodat iedereen een menswaardig bestaan kan leiden.
4. – Stop de stigmatisering, criminalisering en ontmenselijking van baanloze mensen.

( Die laatste eis is feitelijk een aanvulling op de reeds geformuleerde eis van het actiecomité: “Geen criminalisering meer van bijstandsgerechtigden” )

Deze eisen geven een eigen antwoord op het feit dat er voor de meeste baanlozen geen arbeid is en ook nooit meer zal zijn. Ze erkennen dat baanloosheid een blijvend en structureel gegeven is, ook wereldwijd. De eisen geven meteen ook een concrete inhoud aan de FNV-leus dat de werkloosheid aangepakt moet worden in plaats van de werklozen. En ze bekritiseren het allesoverheersende vertoog waaraan ook links zo krampachtig vasthoudt: dat alleen “vaste banen” zaligmakend zijn. En die kritiek is hard nodig, want dat vertoog ligt ideologisch aan de basis van de criminalisering van baanlozen. Links draagt zo bij aan de mogelijkheden van rechts om baanlozen te stigmatiseren en ontmenselijken. Kortom, “echte banen” eisen speelt rechts en haar repressie alleen maar in de kaart.

Baanloze mensen zijn ook mensen die als medemens een plaats in de maatschappij hebben, ook baanloos blijven het mensen. De strijd voor menselijkheid is de enige strijd die de ontmenselijking kan stoppen.