De PKK wordt een terreur groep genoemd door de Europese-Unie. Dat komt omdat de beweging in het verleden zich schuldig heeft gemaakt aan terreuraanslagen. Echter de EU heeft de PKK pas na 2002 als terreur groep omschreven, terwijl de strijd tegen Turkije al sinds 1984 gaande is. Tot 2009 hadden de Koerden nauwelijks tot geen rechten in Turkije. De dictatoriale Turkse Republiek met steun van het kapitalistische westen en met name de CIA, maakte in de jaren 70 en 80 jacht op linkse groepen!
In 1978 stichtte de Koerd; Abdullah Öcalan, de Koerdistan Arbeiders Partij ( PKK ). Aanvankelijk wou de partij een onafhankelijk socialistisch Koerdistan oprichten volgens strakke stalinistische opvattingen. Turkije was in de jaren 70 een broeinest van revolutie en contrarevolutie. Revolutionair links werd opgejaagd door extreem rechtse groeperingen die door de CIA en de staat opgeleid werden. De staatsgreep van 1970 bracht het militair aan de macht, die meteen hardhandig optrad tegen revolutionair links!
Verschillende revolutionair linkse groepen gingen aanslagen uitvoeren op de overheid. De jaren 70 waren dan ook een tijdperk van guerrilla strijd. Veel revolutionair linkse jongeren dachten dat door guerrilla strijd, je de heersende klasse omver kon werpen. Hun voorbeeld was Cuba, waar Fidel Castro in 1959 het gehate Batista regime omver geworpen had. Ook het maoïsme kon rekenen op veel populariteit mede door het revolutionair idealisme van zo veel jongeren. Echter hun opvattingen bleken contraproductief en versterkte alleen maar de macht van de bourgeoisie. De Turkse staat sloeg genadeloos terug en martelde duizenden linkse Turken en Koerden!
Abdullah Öcalan behoorde ook tot de generatie linkse jongeren, die dachten een socialistische revolutie te kunnen doorvoeren via guerrilla strijd. Toch was zijn PKK niet maoïstisch ingesteld, misschien komt dat omdat de partij pas in 1978 werd opgericht, toen het maoïsme al in populariteit had afgenomen. De PKK werd al snel het gezicht van de Koerdische strijd tegen het Turkse nationalisme. Dit ethische nationalisme predikt het idee van een almachtig Turkije. Minderheden moesten Turks praten en hadden geen vrijheid van meningsuiting. De Koerdische taal was dan ook verboden op straat en in scholen, alleen Turks mocht openbaar gesproken worden. Dit terwijl de Koerden ongeveer 18% tot 20% van de Turkse bevolking uitmaken!
De strijd tegen de Turkse Republiek begon in 1984, toen de PKK de Volksbeschermingskracht oprichtte. Deze guerrilla groep nam het op tegen de dictatoriale Turkse staat die net weer een staatsgreep had ondergaan. Het militair had in 1980 weer de macht gegrepen en meer dan 650.000 ( met name linkse ) Turken laten arresteren. Daarnaast werden 1,3 miljoen Turken en Koerden op zwarte lijsten gezet en mochten niets publiceren!
In de strijd tegen de Turkse staat was de PKK niet bang om terreur methodes te gebruiken. Van afpersingen tot moordaanslagen, ze deden het allemaal. Echter het effect was juist dat de Turken wreder gingen optreden en met hulp van de CIA, werden speciale Contra-Guerrilla groepen opgericht. Deze werkte bijzonder wreed en zuiverde hele Koerdische dorpen van PKK aanhangers. Duizenden mannen, vrouwen en kinderen werden opgepakt en gemarteld. Sinds 1984 heeft het Turkse militair meer dan 3.000 Koerdische dorpen vernietigd, Turkije wordt geen terreur staat genoemd door het westen. Nee, alleen de misdaden van de PKK worden veroordeeld, maar de Turkse staat blijft buitenbeeld. Want de EU hoopte in 2002, dat Turkije misschien lid wou worden en dus werd de Koerdistan Arbeiders Partij op de zwarte lijst van terreur groepen gezet. Dit terwijl de Turkse staat verantwoordelijk is voor het onderdrukken, martelen en doden van duizenden linkse Turken en Koerden!
Een bondgenoot van Abdullah Öcalan was de Syrische dictator Hafez Al-Assad. Ironisch omdat de huidige PYD in Koerdisch Syrië, juist fel tegen de Ba'ath regering is. Maar in de jaren 80 steunde Syrië de PKK, Abdullah Öcalan leefde ook tot 1999 in dit land. Maar door het wegvallen van de Sovjet-Unie en dreigingen vanuit Turkije, kreeg de PKK leider te horen dat hij Syrië moest verlaten. Na wat rondreizen door verschillende landen, werd Abdullah Öcalan in Kenia opgepakt door Turkse agenten en afgevoerd naar Turkije. Daar werd hij veroordeeld voor het leiden van een separatistische organisatie wat verboden is. Men wou hem eerst executeren, maar dat werd omgezet in levenslange gevangenisstraf. Öcalan werd opgesloten op een klein eiland waar hij tot 2009 geïsoleerd leefde. Tegenwoordig mag hij tien uur per week contact hebben met mede PKK gevangenen!
Door de ondergang van de Sovjet-Unie in 1991, veranderde de PKK van ideologie. Dit was niet ongewoon aangezien veel linkse groepen het dogmatische marxisme-leninisme ( stalinisme ) overboord wierpen. Echter de Koerdistan Arbeiders Partij besloot om niet sociaal democratisch ( pro-kapitalistisch ) te worden, zoals het Afrikaans Nationaal Congres van Nelson Mandela. Abdullah Öcalan besloot een libertarisch-socialistische ideologie na te sterven genaamd; democratisch communalisme. In tegenstelling tot het stalinisme dat een centralistische staat nastreeft, is het communalisme juist antistaat en meer authentiek communistisch. In die zin streeft de PKK niet meer een totalitaire eenpartijstaat na, zoals de meeste revolutionair linkse partijen vroeger deden!
Ondanks sommige pogingen tot vrede met Turkije, bleef de PKK doorvechten. De Turkse regering toonde weinig bereidheid om toe te geven aan de eisen van Öcalan. Die eisen zijn behoorlijk redelijk, geen onafhankelijkheid slechts democratische rechten en de oprichting van een onafhankelijke commissie, die onderzoek moet doen na misdaden van zowel de PKK als de Turkse staat. Ankara weigerde echter om in te gaan en bleef de PKK aanvallen. Hierdoor is er nooit echt vrede ontstaan. Pas in 2009 deed Turkije een eerste stap in de goede richting door Koerden wat basis vrijheden te geven. Het werd legaal om Koerdisch te spreken in het openbaar en ook scholen mochten les gaan geven in het Koerdisch. Helaas blijft Turkije de PKK zien als terroristisch en weigert Ankara om de Koerden politieke autonomie te geven. Ondanks wat basis vrijheden, blijft de politieke macht in handen van de Turkse staat!
In Syrië, Irak en Iran wonen ook Koerden. Het gebied dat ze Koerdistan noemen is verdeeld over bijna vier landen. Sinds 1992 staat Noord Irak onder zelfbestuur van de Koerden via hun Koerdistan Democratische Partij. Deze PDK is de oudste Koerdische politieke partij, opgericht in 1946. Anders dan de PKK is de PDK een centrum partij en pro-westers ingesteld. De KDP vocht een oorlog met de Arabisch-Socialistische Ba'ath Partij in de jaren 70. Die oorlog leidde tot een nederlaag en de PDK moest zich uit Irak terug trekken. Pas na de eerste Golf Oorlog wist de partij in Noord Irak de macht te grijpen. Dictator Saddam Hussein was na de Golf Oorlog te zwak om de Koerdische strijders tegen te houden. Dus liet hij hun min of meer met rust!
Na de 2003 invasie van Irak door het westen, kreeg Irakees Koerdistan autonomie. Het gebied werd het rijkste deel van Irak, mede door de stabiliteit. Terwijl sektarische groepen in Bagdad elkaar te lijf gingen was Noord Irak behoorlijk stabiel. De PDK wist door samenwerken met Arabische partijen een stabiele overheid te vormen. In Koerdisch Iran werd in 2007, PJAK opgericht. De Partij voor Vrij Leven in Koerdistan, bevecht het theocratische regime in Teheran. Omdat de regering van Iran een vijand is van het westen, hoopt de PJAK op steun van Amerika. Echter omdat de PKK achter de oprichting van de PJAK zit, weigert het westen om steun te geven aan de Koerdische strijders in Iran. Revolutionair socialisten raden de Koerden aan om hun ziel niet te verkopen aan het imperialistische westen. Het westen wil geen onafhankelijk ( en zeker geen ) socialistisch Koerdistan!
In Syrië bleven de Koerden onderdrukt. Ook al steunde Hafez Al-Assad de PKK tot 1999, hadden de Koerden zeker geen autonomie of zelfbestuur. De Arabisch-Socialistische Ba'ath Partij is een Arabisch-nationalistische partij die de Arabieren voorrang geeft. In 2003 besloot de PKK om een eigen partij op te richten in Syrië genaamd de Democratische Unie Partij ( PYD ). De PYD strijd voor Koerdische rechten in een democratisch federaal Syrië. Ze volgt hiermee de nieuwe koers van de PKK, die tegenwoordig het idee van een onafhankelijk socialistisch Koerdistan opzij heeft gezet. Toen de Arabische revoluties begin 2011 los braken, verloor de Syrische overheid de controle over veel dorpen. De PYD zag haar kans en greep de macht in Noord Syrië via hun Volksbeschermingseenheden ( YPG )!
Op 12 juli 2012, verdreven YPG eenheden de laatste overheidsgroepen, Koerdisch Syrië kwam onder zelfbestuur te staan. Dictator Bashar Al-Assad ( zoon en opvolger van Hafez Al-Assad ) leek in het nauw gedreven te zijn. Hij bestuurde alleen nog West-Syrië, nu het noorden en het oosten onder rebels bestuur stonden. Echter de Syrische rebellen waren ver van verenigd. Het seculiere Vrije Syrische Leger had genoeg soldaten, maar te weinig wapens. Islamistische rebellen daarentegen kregen genoeg geld om wapens te kopen. Vooral Saudi-Arabië, Qatar en andere Arabische monarchieën, steunen de islamieten. Het westen weigerde echter de islamieten te bewapenen, hun angst is dat deze radicale moslims de wapens tegen het westen zouden inzetten. Want in het verleden had het westen de Afghaanse islamieten gesteund tegen de Sovjets, uit die groep kwam de Taliban!
Begin 2013 kwam een nieuw gevaar op. De Islamistische Staat in Irak groeide uit tot een massa beweging van woedende soennitische moslims. Sinds 2006 stond Irak onder sjiitisch bestuur, wat natuurlijk niet geaccepteerd werd door de soennitische meerderheid. De Islamistische Staat in Irak was een product van Al-Qaida, de internationale terreurgroep van Osama Bin Laden. Echter de groep ging een eigen leven leiden en ging zich met de Syrische burgeroorlog bemoeien. Toen Al-Qaida hun het bevel gaf om zich buiten de burgeroorlog te houden, weigerde ze nog te luisteren. Hierop verbrak Al-Qaida de banden en de Irakese groep hernoemde zich om in; Islamistische Staat van Irak en de Levant ( ISIL ).
ISIL wist misbruik te maken van de woede die groeide onder de soennitische massa's. Armoede, sociale ongelijkheid en overheidscorruptie vormde een makkelijk voedingsbodem voor het soennitische fundamentalisme. De groep bleef groeien en werd al snel het gezicht van het verzet tegen Bagdad. Amerika had hun laatste soldaten in 2011 terug getrokken, maar wel genoeg wapens achter gelaten. Het Irakese leger bleek echter niet in staat om de ISIL te verslaan. In december 2013 begon de groep aan een groot offensief tegen de Republiek Irak. 10.000 ISIL militanten gesteund door aanhangers van Saddam Hussein vielen aan. Hoewel het Irakese leger in West Irak uit 25.000 soldaten bestond waren de soldaten bijzonder slecht gemotiveerd om soennitisch gebied te verdedigen!
Irak is namelijk een sektarisch land, altijd al verdeeld tussen westerse soennieten, oostelijke sijieten en noordelijke Koerden. In het nieuwe Irakese leger domineerde vooral de sijieten, de rangen. Die hadden weinig zin om gebied dat door soennieten bevolkt werd te beschermen. Toen de ISIL de aanval openende op de stad Mosul, sloegen bijna 30.000 soldaten, officieren en politie agenten op de vlucht. Ze lieten daarbij al hun materiaal achter, die de islamieten graag overnamen. Het offensief van de islamieten was een enorm succes en een vreselijke vernedering voor de regering in Bagdad. In juli 2014 stond 1/3 van Irak onder bestuur van de ISIL!
Nadat ISIL de macht over West Irak kreeg, vielen ze Oost Syrië binnen en verdreven daar het Al-Nusra Front, de Syrische tak van Al-Qaida. Het Al-Nusra Front is een radicaal islamistische groepering opricht in 2011 door islamieten die wapens en geld vanuit Saudi-Arabië krijgen. Maar de Islamistische Staat in Irak en de Levant weet door het gebruik van internet en sociale media, meer aanhang te werven dan de Syrische islamieten. Opeens werd de burgeroorlog een strijd tussen vier partijen. De Syrische regering, de Syrische rebellen, de Islamistische Staat en de Koerden!
De Volksbeschermingseenheden van de Democratische Unie Partij ( PYD ) staat alleen tegenover de Islamistische Staat in Irak en de Levant, die vanaf 2014 zich alleen nog Islamistische Staat noemt. De IS wil niet alleen geheel Irak veroveren, maar ook Syrië onder haar theocratische dictatuur brengen. Daarbij gebruiken de fundamentalisten wrede methodes zoals onthoofdingen, massa executies en onderdrukken ze minderheden en vrouwen. Vooral vrouwen worden verplicht zich te bedekken en mogen zonder een man niet over straat lopen. De islamieten zeggen de zuivere islam na te streven, maar in werkelijkheid is hun kalifaat alles behalve dat wat de Koran beweert te zeggen. Want de werkelijke macht ligt niet bij de soennitische moslims, maar bij Abu Bakr al-Baghdadi. Hij is het hoofd van de terreur groep IS en bepaald alles!
Om hun dorpen te verdedigen tegen de oprukkende IS, werden de Volksbeschermingseenheden opgericht. Een onderdeel daarvan zijn de Vrouwen Beschermingseenheden ( YPJ ). De YPJ bestaat uit 6.000 tot 10.000 vrouwen die bewapend zijn. Het zijn allemaal jonge vrouwen, waarvan de meesten jonger zijn dan 30 jaar. Ze komen voornamelijk uit Koerdische gezinnen, maar ook Arabische vrouwen hebben zich bij de YPJ aangesloten om voor vrouwenrechten te vechten. Want binnen de Arabische samenleving spelen vrouwen een ongeschikte rol. De IS wil dat de vrouw volledig ondergeschikt wordt aan de man en daar strijdt de YPJ fel tegen!
Voor de mannelijke strijders van de IS vormen de vrouwen van de YPJ een grote bedreiging. Want volgens hun theocratische leer zal de moslim strijder niet in de hemel terecht komen als hij gedood wordt door minderwaardige wezens, waaronder vrouwen. De strijders van de IS hebben een probleem als ze gedood worden door de YPJ en dus vluchten sommigen liever. De IS is echter zwaar bewapend met westerse wapens. Veel voertuigen, tanks en zware wapens zijn veroverd op het Irakese leger, dat na het grote offensief van 2013, bijna al haar materiaal in West Irak achterliet. Ondanks het dappere verzet van de YPJ vrouwen en de YPG zitten de Koerden in Noord Syrië zonder internationale steun. Dit heeft er mee te maken dat Turkije de moederpartij van de YPG ziet als deel van de PKK. De Democratische Unie Partij is de Syrische tak van de PKK en dus omschreven als ''terroristisch'' in het westen. Dit terwijl de PYD en haar strijders als enigste in Noord Syrië tegen de IS vechten!
Het kapitalistische westen heeft daarom besloten om alleen de Koerden in Noord Irak te bewapenen. Want die worden geleid door de burgerlijke PDK, die niets met de PKK te maken wil hebben. Daarnaast bestuurd de PDK al vanaf 1992, Irakees Koerdistan en blijft trouw aan het burgerlijke parlementarisme en kapitalisme. Maar de Koerden en Arabieren weten dat de PDK hun niet kan beschermen, ze willen dat de YPG bewapend wordt. Het westen echter weigert dit, omdat men bang is dat de PKK en PYD die wapens zullen gebruiken tegen misschien Turkije in een toekomstig conflict!
Op 17 september 2014, begon de Islamistische Staat met een offensief richting Noord Syrië. Veel Koerdische dorpen werden overmeesterd, waarbij de IS massaal terreur los liet. Mannen die voor de PYD werkte werden onthoofd, vrouwen verkracht en verslaafd. Al snel naderde IS strijders de Koerdische stad; Kobani ( Arabisch; Ayn al-'Arab ). Hier staat het hoofdkwartier van de PYD en YPG. De strijd leek in het voordeel van de IS te lopen, mede door hun fanatisme en zware wapens. Maar de vrouwen van de YPJ wisten de mannen van de IS terug te dringen en op dit moment op 22-10-2014, beheerst de IS nog maar 1/3 van de stad. Toch is de strijd nog niet voorbij en vechten elke dag, dappere mannen en vrouwen tegen de reactionaire IS!
Revolutionair socialisten steunen de YPG en de YPJ in hun strijd. Maar wij vinden dat ze fout bezig zijn door om hulp te vragen in het westen. De PKK in Turkije, de PYD in Syrië en de PJAK in Iran moeten niet vertrouwen op neoliberaal Europa. Dat is het grootste probleem op dit moment, want de PYD heeft zelfs hulp gevraagd aan Turkije. Ankara weigert echter elke hulp en kijkt liever toe hoe de Koerden in Noord Syrie aangevallen worden. Daarnaast worden alle partijen opgericht door de PKK in het westen automatisch gezien als ''terroristisch''. Zowel de PYD als de PJAK zijn in de ogen van Europa en Amerika, een bende ''terroristen'', net zo fout als de Islamistische Staat, die trouwens niet op de zwarte lijst van terreur groepen staat!!
In Duitsland wonen bijna 800.000 Koerden, maar de Duitse overheid blijft hameren op het PKK verbod. Koerden die voor de PKK werken worden opgepakt en berecht voor ''terroristische'' daden. Terwijl de Islamistische Staat in Duitsland gewoon nog kan opereren. Dit bewijst de hypocriete en asociale houding van het westen. Natuurlijk heeft de PKK terreur aanslagen uitgevoerd in het verleden en zich schuldig gemaakt aan misdaden. Maar die moeten gezien worden in het feit, dat de Turken pas in 2009 besloten om Koerden wat basic vrijheden te geven, PAS IN 2009.Turkije is nog steeds de aanstichter van het conflict met de PKK, door Koerden nog steeds te discrimineren en te veroordelen voor hun mening!
Abdullah Öcalan is nog de officiële leider van de Koerdistan Arbeiders Partij en ook uitgeroepen tot eren leider van de Democratische Unie Partij ( PYD-Syrië ) en de Partij voor Vrij Leven in Koerdistan ( PJAK-Iran ). Voor veel Koerden is hij een held, een icoon, een Grote Leider. Revolutionair socialisten merken echter dat alles min of meer draait om deze Abdullah Öcalan. Strijders van de YPG en YPJ leren vooral over Öcalan, wiens portret bijna overal gedragen wordt. Deze persoonlijkheidscultus is meteen gevaarlijk, want het centraliseert alle macht in deze persoon. Abdullah Öcalan beweert voor een libertair socialisme op te komen, maar er zijn al genoeg geruchten die zeggen dat de PYD andersdenkenden tegenwerkt, daar zullen revolutionair socialisten kritisch over zijn!
Toch zal Revolutionair Socialistische Media, de Koerdische vrijheidsstrijders van de YPG en vooral de vrouwen van de YPJ steunen. Wij zien vooral in de Vrouwen Beschermingseenheden een groot voorbeeld van hoe een toekomstig Arbeiders en Boeren; Rode Leger eruit kan zien. Waarin vrouwen zij aan zij met mannen vechten en gelijke verplichtingen hebben. De Syrische Koerden tonen wat mogelijk is en daarom moeten wij hun steunen. Natuurlijk zijn er punten van kritiek, maar op dit moment moeten alle progressieve en socialistische krachten als één blok achter de PYD staan om de IS terroristen te verslaan.
Geen vertrouwen in de NAVO, met name Turkije!
Geen vertrouwen in de dictatoriale Syrische regering
& reactionaire rebellen!
& reactionaire rebellen!
Een vrouwelijke strijder staat voor een propaganda poster
met gedode martelaren van de YPG en YPJ. Het gezicht van
Abdullah Öcalan is groot afgebeeld!
