Van SDP naar CPN, VCN, NCPN en VCP

In 1909 werd de Sociaal Democratische Partij ( SDP ) opgericht in Nederland. Deze partij ontstond na een royering in de Sociaal Democratische Arbeiders Partij ( SDAP ). Revolutionair socialisten onder leiding van David Wijnkoop werden uit de SDAP gezet omdat ze trouw bleven aan de idealen van het revolutionaire socialisme, terwijl de partijleiding juist een gematigde socialistische koers wou varen. De SDP kreeg in 1918 de naam; Communistische Partij Holland ( CPH ) en in 1935; Communistische Partij van Nederland ( CPN ). Na de opkomst van Joseph Stalin werd de CPH en later CPN een spreekbuis van Moskou en bleef dat tot 1982, toen de partij de hele marxistisch-leninistische ideologie overboord wierp. Dogmatische stalinisten stichtte hierop het Verbond Communisten in Nederland ( VCN ) dat in 1992, de Nieuwe Communistische Partij van Nederland ( NCPN ) werd. De Verenigde Communistische Partij ontstond door een scheuring in de NCPN in 1999!

Anno 2014 bestaan er in Nederland twee communistische partijen die zich beroepen op het marxisme-leninisme, door ons revolutionair socialisten stalinisme genoemd, omdat wij het regime van Stalin ( en zijn opvolgers ) niet als socialistisch erkennen. Echter beide partijen spelen geen grote rol van betekenis op het politieke toneel in Den-Haag. De Nieuwe Communistische Partij van Nederland ook wel NCPN, bestaat voornamelijk uit oude CPN'ers, die het niet eens waren met de afschaffing van het marxisme-leninisme ( stalinisme ) in de oude CPN. De Verenigde Communistische Partij is alleen actief in het noorden in twee gemeentes, maar is veel minder dogmatisch in leer dan bijvoorbeeld de NCPN. Toch baseren de NCPN en VCP zich nog wel op het ''reëel bestaande socialisme'' dat door Lenin's opvolgers is gevoerd en blijven ze de Sovjet-Unie een ''socialistische'' natie noemen, wat revolutionair socialisten verwerpen!

De ondergang van de Communistische Partij van Nederland is direct te vertalen in de mislukking van het stalinisme als politiek en economisch systeem. Dit systeem van een eenpartijstaat, een totalitaire dictatuur en de heerschappij van een elitaire bureaucratie, stortte na 1989 volledig in elkaar. Stalinistische landen zoals China en Vietnam hadden zich in de jaren 80 al bekeerd tot het kapitalisme en waren in staat om de macht van de partij bureaucratie veilig te stellen. Cuba en Noord Korea weigerde om zich te bekeren, ook al heeft Cuba meer stappen gezet richting een markt economie dan Noord Korea!

In Nederland is de CPN nooit een massapartij geworden zoals de Italiaanse Communistische Partij of de Portugese Communistische Partij. Misschien komt dat omdat in Nederland het klassenbewustzijn nooit zo goed ontwikkeld is geweest. De PvdA in Nederland werd gezien als de partij van de arbeidersklasse en dat is tot de jaren 80 min of meer zo gebleven. Wel had de CPN in 1946 meer dan 10% van de stemmen weten de winnen, mede door hun strijd tegen de nazi's. Echter omdat de partij toen al stalinistisch was en Joseph Stalin kritiekloos achterna liep, verloor de partij snel stemmen. In 1959 had de CPN nog maar twee zetels in de tweede kamer!

Dat is altijd het probleem van de communistische partij geweest. Vanaf 1927 omarmde ze de dogma dat Stalin altijd gelijk had. Kritische communisten zoals Henk Sneevliet verlieten daarop de CPH. Door het stalinisme is de partij nooit aantrekkelijk geworden, behalve voor naïeve idealisten die het communisme als religie hanteerde. Zo had partijleider Paul de Groot een gigantisch portret van Stalin in zijn kleine flat hangen. Het portret was zo groot dat het bijna een gehele muur in beslag nam. Binnen de CPH en later CPN was ook geen spraken van democratische debatten. Alles wat het partijbestuur bepaalde moest men kritiekloos aanvaarden. De stalinisten beweerde dat dit democratisch centralisme was, wat overgenomen werd door de kapitalistische media. In werkelijkheid had de organisatie structuur van een stalinistische partij niets te maken met wat Lenin, democratisch centralisme noemde!

Onder democratisch centralisme bestaat er enorm veel vrijheid van meningsuiting. Over ieder onderwerp moet open gedebatteerd worden volgens Lenin. Echter wanneer een besluit door de meerderheid is genomen, dan moet de minderheid dit besluit steunen en uitvoeren. Als de minderheid tegen het democratische besluit ingaat, dan zijn ze in overtreding van het democratisch centralisme. Echter de stalinisten draaien alles om en geven enorm veel macht aan de top van de partij. Alleen die mogen debatteren, niet de partij zelf. Als de top een besluit genomen heeft dan wordt er geëist dat alles leden dit kritiekloos aanvaarden, wat natuurlijk niet overeen komt met Lenin's visie. Die vond namelijk dat in de gehele partij gedebatteerd moet worden!

De CPN was een hechte gemeenschap waarin je gesteund werd door elkaar, minst je geen kritiek gaf op het beleid van Paul de Groot en zijn rechterhand Marcus Bakker. In de jaren 50, bracht deze Marcus Bakker een boekje uit genaamd; ''CPN in de oorlog'' waarin kritische Nederlandse communisten zwart gemaakt werden. Het ''Rode Boekje'' was een typisch stalinistisch product, bedoeld om trouwe CPN'ers te hersenspoelen met leugens en onwaarheden over kritische communisten. Ex-CPN'ers die zwart gemaakt werden waren onder andere; Gerben Wagenaar, Henk Gortzak, Frits Reuter, Bertus Brandsen en Rie Lips-Odinot. Later werd duidelijk dat Paul de Groot het boekje had geschreven en niet Marcus Bakker!

De eerste Nederlandse partij die zich volledig baseerde op het revolutionaire socialisme ( marxisme ) was de Sociaal Democratische Partij ( SDP ). Om de oprichting van deze partij te begrijpen moeten we kijken naar de geschiedenis van het socialisme in Nederland. Tot 1919 mochten vrouwen niet stemmen en was er spraken van kiesrecht alleen voor mannen. Het was zelfs nog zo dat tot 1900 alleen rijke mannen mochten stemmen, mannen met geld. Van een vrije democratie was dus geen spraken, tolerantie voor socialisten was ook behoorlijk laag. De conservatieve heersende klasse rond het Huis van Oranje gedroeg zich vreselijk elitair. In hun ogen hadden zij het recht om Nederland te besturen en socialisten zoals Ferdinand Domela Nieuwenhuis werden door hun gehaat!

Domela Nieuwenhuis was een christelijke predikant die het geloof echter afzweerde nadat hij niet meer kon leven met het elitaire gedrag van de christelijke kerken in Nederland. Hij minachtte de manier waarop de kerken de arbeiders dom en achterlijk hielden. Hun conservatisme en pro-kapitalisme raakte hem diep en hij verwerp de religie. Ferdinand Domela Nieuwenhuis stichtte in 1881 de Sociaal Democratische Bond ( SDB ), de eerste socialistische partij van Nederland!

De uitgangspunten van de SDB waren:

1. algemeen kiesrecht
2. afschaffing van het koninkrijk, invoering van de republiek
3. afschaffing van leger en vloot
4. gelijke rechten voor mannen en vrouwen
5. Indonesië los van Nederland 

In de praktijk werd dit bijvoorbeeld uitgewerkt in:

• invoering van sociale verzekering
• verbod op kinderarbeid onder de 15 jaar
• gratis onderwijs
• een zes-urige arbeidsdag voor vrouwen met betaald verlof bij zwangerschap en bevalling
• meer en betere woningen voor arbeiders
• verbetering van het gevangeniswezen
• stoppen van de oorlog in Atjeh

Natuurlijk waren liberalen en conservatieven fel tegen deze ideeën. Vooral de liberalen die 100% achter de kapitalisten stonden. Ook het verbod op kinderarbeid werd door hun verworpen, want veel bedrijven draaide op kinderarbeid in 1881. Kapitalisten werden rijk door het uitbuiten van arme kinderen uit arbeidersgezinnen. Conservatieven hekelde de invoering van het algemeen kiesrecht, de afschaffing van de monarchie en het anti-kolonialisme!

In 1894 werd de Sociaal Democratische Arbeiders Partij opgericht. Ferdinand Domela Nieuwenhuis werd echter niet lid omdat hij de parlementaire democratie verwierp. De SDAP was vooral een evolutionaire partij en wou via hervormingen het socialisme bereiken. Tussen 1894 en 1909 waren veel debatten tussen revolutionaire socialisten en evolutionaire socialisten. Uiteindelijk besloot de partijleiding om de revolutionairen te royeren tijdens het partijcongres in 1909. De SDAP zou uiteindelijk steeds gematigder worden en in de jaren 30 zelfs pogingen doen om deel te worden van een kapitalistische regering. Na de tweede wereld oorlog werd de SDAP niet opnieuw opgericht, maar nam de Partij van de Arbeid ( PvdA ) haar plaats in. Het reformisme van de SDAP zou uiteindelijk leiden tot de verrechtsing van de sociaal democratie in Nederland!

De revolutionair socialisten stichtte de Sociaal Democratische Partij en wonnen in 1918, hun eerst twee kamer zetels. In november 1918 veranderde de partij van naam en werd de Communistische Partij Holland. Dit was in navolging van de Russische communisten die zich niet meer sociaal democratisch wouden noemen. De oude term communistisch werd weer gebruikt, een term die sinds de dood van Marx niet meer in gebruik was. In 1919 werd de Communistische Internationale opgericht en de CPH werd lid. Hun doel was de wereldwijde revolutie en de compromisloze strijd tegen de monarchie, het kapitalisme en het westerse kolonialisme!

Met de opkomst van Joseph Stalin na de dood van Vladimir Lenin, veranderde de communistische partijen. Stalin zorgde ervoor dat zijn aanhang versterkt werd, kritische communisten zoals de journalist Henk Sneevliet voelde zich steeds minder thuis in de CPH. Toen Stalin alle tegenstanders binnen de Unie Wijde Communistische Partij in de Sovjet-Unie royeerde stapte Sneevliet uit de CPH. In de jaren die volgde royeerde de Stalin aanhangers meer en meer communisten, die niet de lijn van Moskou trouw waren. Uiteindelijk besloot de partij om te pleiten voor een Nederlands socialisme, daarom werd de CPH hernoemt in Communistische Partij van Nederland, waarin men duidelijk wou maken loyaal te zijn aan de Nederlandse identiteit, het internationalisme werd opzij gezet!

De CPN steunde de burgerlijke Spaanse Republiek en noemde revolutionair socialisten en anarchisten die vochten voor een socialistisch Spanje; ''klassenverraders'' en ''spionnen van Hitler''. Tegenstanders uitschelden voor aanhangers van Hitler was heel populair onder CPN'ers in de jaren 30. Vooral de Revolutionair Socialistische Partij van Sneevliet kreeg vaak genoeg te horen dat ze ''trotskistische-fascisten'' waren. De CPN steunde het verdrag tussen Nazi Duitsland en de Sovjet-Unie in 1939 en hield haar mond toen Hitler en Stalin hun legers op Polen richtte. Kritiek op Adolf Hitler bleef beperkt binnen de partij, men bekritiseerde liever de SDAP en de burgerlijke partijen. De CPN riep ook niet op tot massaal verzet toen de nazi's, Nederland binnen trokken in mei 1940!

Pas na de februari staking van 1941, begon de CPN met massief verzet tegen de bezetter. Moskou moet daar niet blij mee geweest zijn, want Stalin had alle communistische partijen verboden om openlijk te strijden tegen Hitler. Want het niet aanvalsverdrag tussen Berlijn en Moskou was heilig voor Stalin en zelfs toen de Duitsers hun troepen mobiliseerde voor de grens, bleef hij vertrouwen op Hitler. De Sovjet dictator zou snel uit zijn droom ontwaken, op 22 juni 1941 viel Nazi Duitsland de Sovjet Unie aan. Stalin was compleet verrast en durfde zich twee weken niet te vertonen. Toen pas gaf Moskou het bevel aan alle communistische partijen om de Duitsers massief tegen te bevechten!

De CPN'ers deden goed en dapper werk tegen de bezetter. Hun moed en daadkracht is in de jaren 50 gemarginaliseerd door de heersende klasse en de anticommunistische media. Maar tegenwoordig weten we hoe dapper CPN'ers vochten voor de bevrijding van Nederland. Vele hebben hun strijd met dood beknopt, zo ook Hannie Schaft. Deze 25 jarige jonge vrouw met rood haar zat in het verzet, het communistische verzet ook al was ze nooit lid geweest van de CPN. Op 17 april 1945 werd Hannie Schaf door de Duitsers geëxecuteerd, nadat ze opgepakt was voor verzetswerk. Na de oorlog vreesde het anticommunistische establishment, dat Hannie Schaft's herdenking een icoon werd voor communisten. Dus deed de criminele Nederlandse overheid veel moeite om haar herdenking tegen te houden. Met pantserwagens en gewapende politie agenten werd de toegang naar de begraafplaats ontzegt. Oude verzetsstrijders voelde zich verraden door de overheid, maar die hield stand en verbood talrijke herdenkingen in de jaren 50!

Na de oorlog genoot de CPN best wat populariteit. Maar dat verdween snel door hun steun aan de totalitaire Sovjet-Unie en de Korea Oorlog, die door de media als Strijd tegen het Communisme werd neergezet. Noord Korea werd volledig gesteund door Paul de Groot en de CPN steunde ook het neerslaan van de Hongaarse opstand in 1956. Hierdoor verloor de partij veel stemmers wat resulteerde in slechts twee zetels bij de verkiezingen van 1959.

Eind jaren 60 nam Marcus Bakker het roer van Paul de Groot over. Bakker was in de jaren 50 al hoofdredacteur van ''De Waarheid'' en lid van de tweede kamer sinds 1956. Een vurige stalinist en niet vies om bureaucratische methodes te gebruiken om critici binnen de partij te royeren en hun leven moeilijk te maken. Maar Bakker was ook een goede spreker en de hete adem in de nek van de PvdA. Men zei wel eens dat de sociaal democraten alleen nog links waren, omdat ze de hete adem van Marcus Bakker konden voelen in hun nekvel!

Aan het einde van de jaren 70 groeide het verzet tegen het dogmatisme stalinisme in de CPN. Een nieuwe generatie leden wouden niet langer Marx en Lenin zien als dogma's. Men wou ook dat de partij zich ging inzetten voor homoseksuelen en feminisme. In de jaren 80 kwam de overheid met de eerste bezuinigingen op de sociale zekerheid. De CPN verzette zich fel tegen de aanvallen van CDA, PvdA en D66 onder de kabinetten Dries van Agt. In 1982 werd Marcus Bakker vervangen door Ina Brouwer. Zij was geen dogmatische stalinist, maar ook geen revolutionaire leidster. Brouwer behoorde tot de jonge generatie CPN'ers die tegen de autoritaire partijcultuur waren!

Op het partijcongres in 1982 haalde de hervormers een grote overwinning. Het marxisme-leninisme werd uit de partijstatuten gehaald. Hierop stichtte dogmatische CPN'ers een fractie groep met de naam; Horizontaal Overleg van Communisten. Een ironische zet omdat fracties binnen de partij altijd verboden waren. Twee jaar later verlieten de stalinisten de CPN en stichtte het Verbond Communisten in Nederland ( VCN ). Ondertussen verrechtste de partij steeds sneller, men werd burgerlijk en meer sociaal democratisch. Hierop verlieten bijna 2.000 leden de partij tussen 1984 en 1985. De ondergang van de CPN kwam in zicht!

In 1987 verloor de CPN haar laatste kamer zetels. Toen ging het snel met de degeneratie van een partij die zich zag als voorhoede van het proletariaat. Meer en meer leden zegde hun lidmaatschap op. Bijna 5.000 hadden de CPN tussen 1984 en 1989 verlaten. Ina Brouwer zocht contact met de Pacifistische Socialistische Partij en de Politieke Partij Radicalen. Weer ironisch omdat de PSP en CPN elkaar altijd gehaat hadden. Onder Paul de Groot bevocht de CPN alles wat de PSP zei en deed, ook al waren de opvattingen van de pacifistische socialisten in lijn met die van de CPN!

GroenLinks werd de naam van de lijstverbinding tussen de drie partijen. Maar een socialistisch alternatief kwam er niet uit. Dat deed de CPN weinig meer, toen het stalinisme in Oost Europa in elkaar zakte, verloren vele hun geloof waar ze zo lang in geloofde. Vlak voor het einde van de Sovjet-Unie hief de Communistische Partij van Nederland zich op in 1991. Een groep communisten weigerde om de opheffing te aanvaarden en zocht contact met het VCN, een jaar later werd de Nieuwe Communistische Partij van Nederland opgericht!

Ina Brouwer werd leidster van GroenLinks in 1994 en pleitte nooit voor socialisme. GroenLinks verrechtste samen met de PvdA en is tegenwoordig een groene liberale partij. Het kapitalisme is geen probleem voor de partij waarin de CPN opging. De NCPN doet niet meer mee met landelijke verkiezingen en wint alleen nog stemmen in de noordelijke provincies. Daar was de oude CPN bijzonder sterk en waar de geest van de partij nog leeft. Echter in 1999 ontstond een splitsing toen de NCPN het project; Blauw Stad steunde. Een deel van de partij vond dit project echter elitair en alleen goed voor mensen met veel geld. Dus splitste zich deze groep los van de partij en stichtte de Verenigde Communistische Partij. Anders dan de NCPN is de VCP minder dogmatisch in leer en meer praktijk gericht!

De ondergang van het officiële communisme in Nederland is helemaal de schuld van de CPN zelf geweest. Hun stalinistische leer en dogma's, hebben nooit veel steun gewonnen. Hun slaafse loyaliteit aan Moskou was ook een oorzaak. De kapitalistische media had gewoon gelijk als men zei dat de CPN een hond was van Rusland. Pas na 1982 veranderde dat, zeker nadat de Sovjet-Unie zelf met hervormingen kwam onder Micheal Gorbachev!

Had men de CPN kunnen redden? Ja, als men terug viel op het echte revolutionaire socialisme van Marx en Lenin. Maar de CPN leden waren niet meer in staat om terug te gaan. Er heerste desillusie in de ideeën van Marx en Lenin door de verhalen over de corruptie, armoede en inefficiëntie in de Oost Blok landen, die de CPN altijd als ''socialistische heilstaten'' omschreef. Toen de Sovjet-Unie implodeerde, capituleerde de meeste communisten voor de leugens en onwaarheden die politiek rechts verspreiden. Marcus Bakker bleef tot 1999 lid van GroenLinks, totdat die partij de bombardementen op Servië steunde. Vlak voor zijn dood in 2009 gaf hij toe dat hij fout was geweest in zaken de Sovjet-Unie en het Oost Blok. Echter in tegenstelling tot veel CPN'ers bleef Marcus Bakker trouw aan het marxistische socialisme!

De Communistische Partij van Nederland was vanaf 1927

tot 1982 een stalinistische partij!

Wim Kok en PvdA zelfverrijking

Sociaal democraten beweren links en progressief te zijn. Toch zijn het vooral sociaal democraten in Nederland die anno 2014, zich verrijken ten kosten van de arbeidersklasse. Twee klassenverraders zijn Wim Kok en Wouter Bos. Kok was ooit een vakbond leider en streed voor arbeiders tegen de kapitalisten. Maar in 1987 werd hij PvdA leider en nam afstand van zijn socialistische achtergrond. In 1994 kwam Wim Kok aan de macht met VVD en D66, om een jaar later voorgoed te breken met de sociale markt economie die de PvdA onder Willem Drees had opgebouwd. Neoliberale privatiseringen voerde Kok door. De markt werd God, concurrentie werd Koning. Marktwerking zou alles goedkoper en beter maken, een grote leugen! 

Na zijn loopbaan in de politiek, ging Wim Kok het bedrijfsleven in waar hij voor Shell ging werken. De klassenverrader keurde massieve bonussen goed voor de top van dit oliebedrijf. In de jaren 90 had hij als premier al zijn goedkeuring geven voor een massieve salarisverhoging van de ING directie. Hun salarissen gingen met 500% omhoog, terwijl door neoliberaal beleid de eerste arbeiders ontslagen werden. Na Shell vertrok Wim Kok naar China, daar is hij te koop voor Chinese zakenmensen. Sinds november 2014 is hij niet-uitvoerend bestuurder van de beursgenoteerde China Construction Bank. Het bestuur vergaderd slechts 6 keer per jaar. Koks eigen beloning voor zijn werkzaamheden bedraagt omgerekend zo'n 42.000 euro!

Wouter Bos nam het PvdA roer van Wim Kok over. Zijn leermeester was de neoliberale bankier; Gerrit Zalm, een VVD'er. In de jaren 60 en 70 was het ondenkbaar dat een sociaal democraat iets van een liberaal wou leren. Maar in de jaren 90 had de sociaal democratie afstand genomen van haar socialistische opvattingen en het individualisme van de liberalen omarmd. In 2010 had Bos genoeg van de politiek en ging net als Kok het bedrijfsleven in. Daar verdiende hij eerste 400.000 euro per jaar door te werken bij het accountants- en adviesbedrijf KPMG. Uiteindelijk ging Wouter Bos werken als bestuursvoorzitter van het VU medisch centrum. Daar verdient hij nog steeds een royaal jaarsalaris van 188.000 euro. Bedenkt dat een modaal inkomen in Nederland nog steeds 27.600 euro is!

Bert van der Roest, is ook een voorbeeld van de PvdA zelfverrijking. Deze dief roofde bijna 40.000 euro van de straatkrant waarvan hij penningmeester was. Van der Roest zat voor zijn Partij van de ''Asocialen'' in de gemeenteraad van Utrecht. Hij had ook nog het lef om wachtgeld te eisen, nadat hij uit de gemeenteraad stapte. Precies het elitaire gedrag dat zo typerend is voor de wereldwijde sociaal democratie anno 2014. Bert van der Roest is geen uitzondering, het verschil is wel dat hij stal van daklozen, de laagste sociale klasse!

Bedenk dat types zoals Kok, Bos en Bert van der Roest tijdens hun politieke carrière altijd beweerde voor de zwakkeren op te komen. Ondertussen voerde de PvdA onder hun beleid een rechtse koers. Die koers is nog steeds te zien bij de huidige PvdA onder Diederik Samsom, die van plan is om 60.000 sociale werkplaatsen te sluiten en 800 van de 2000 verzorgingshuizen. Daarnaast moeten ook mensen met een arbeidshandicap ( bijvoorbeeld autisme ) participeren op de arbeidsmarkt. Lukt dat niet ( omdat werkgevers ze niet in dienst nemen ) dan volgt de bijstand en dwangarbeid via de gemeentes. Want staan gehandicapte arbeiders sterk op de arbeidsmarkt? Hebben ze de kracht om 40 uur te werken, bezitten ze sterke sociale vaardigheden en een uitgebreid netwerk van contacten met werkgevers? Antwoord: NEE!!

Neoliberalisme met PvdA karakteristieken

De Partij van de ''Arbeid'' is een partij die zich al meer dan 25 jaar schuldig maakt aan neoliberaal wanbeleid. Dat houdt in dat ze de markten voor de mensen plaatsen en dat kapitalistische politiek bij hun meer waarde heeft dan linkse waarden. Deels komt dit door het onvermogen van de sociaal democraten om een socialistisch alternatief neer te zetten. Daarnaast is geheel politiek links ( met name parlementair links ) door de ondergang van het zogenaamde ''reëel bestaande socialisme'' ( stalinisme ) volledig weggespoeld door rechtse leugens. Links capituleerde voor de logica van rechts, dat de markt economie als enigst systeem werkbaar was. De PvdA heeft sindsdien alles wat progressief en links is uit haar idealen gehaald. Als laatste bekeerde de Jonge Socialisten zich tot het kapitalistische gedachtegoed, door het democratisch socialisme uit haar principes te halen!

Diederik Samsom is de huidige leider van de PvdA. Als echte neoliberaal ziet hij geen probleem in het sluiten van verzorgingshuizen ( 800 moeten dicht van Mark Rutte ), het afschaven van de sociale werkplaatsen en het dwingen van ziekenhuizen om commercieel te denken. Aan de andere kant is Samsom erg ''bezorgd'' over de toekomst van zijn dochter. Een meisje dat een handicap heeft en dankzij papa het lastig zal krijgen in de toekomst. Sociale werkplaatsen zijn er straks niet meer, iedereen moet gaan werken vinden de PvdA en de VVD!

Dat er voor mensen met een handicap weinig echt werk is doet hun niets. Zij willen dat deze groep kwetsbare mensen verplicht mee moet concurreren met de rest van de arbeidersklasse. Natuurlijk zal deze groep aan het laatste lootje trekken, want de kapitalisten zullen niet snel een arbeider met een arbeidshandicap in dienst nemen boven een ''normale'' arbeider. Dus geen werk, wat bijstand en dwangarbeid inhoudt. Want gemeentes mogen van de PvdA, best wat eisen van werkelozen, bijvoorbeeld 20 tot 30 uur dienst doen bij de gemeente. Wie weigert wordt gekort op de bijstand die toch al behoorlijk laag is! 

Een PvdA heks is Staatssecretaris Klijnsma. Deze gehandicapte tante vindt zich het beste voorbeeld van een mens, die ondanks haar handicap toch kan ''werken''. Dus moeten de regels voor de bijstand lekker aangetrokken worden. Kom je zonder werk te zitten? Dan vindt Staatssecretaris Klijnsma, dat je eerst een maandje maar goed moet gaan zoeken voordat je bijstand krijgt. Sociale diensten mogen een werkelozen pas na acht werken een bijstand uitkering geven, wat Klijnsma goed uit komt. Nadat je ontslagen bent heb je pas na 8 weken recht op bijstand, twee maanden zonder inkomen!

Een dogma binnen de PvdA anno 2014 is dat neoliberaal beleid ''noodzakelijk'' is. Deze leugen is direct te vertalen in het rechtse gedachtegoed van de gehele sociaal democratie. Alle grote sociaal democratische partijen in de wereld hebben de dogma aanvaard, dat bezuinigingspolitiek goede politiek is. De leugen dat bezuinigingen op de sociale zekerheid, de economie zal versterken brullen liberalen en conservatieven al 100 jaar. Na 1990 werd inderdaad de macht van de markten verstevigd, massale privatiseringen werden doorgevoerd dankzij de PvdA. Alles zou door marktwerking goedkoper en beter worden, dat was de politieke dogma van de jaren 90!

Revolutionair socialisten wezen toen al op de ongelijkheid die zou ontstaan. Maar de media schonk geen aandacht aan ons. Wij waren ''oud'' en ''ideologisch failliet'' verklaard door de politiek. Socialisme was verleden tijd, dat zei ook Wim Kok in 1995. Waarna de PvdA voorgoed brak met haar eigen sociaal democratische opvattingen, die 19 jaar later door de Socialistische Partij overgenomen zouden worden. De SP werd in de jaren 90 echter nog omschreven als een communistische partij, een stempel met een sterk negatief stigma!

In 2008 barstte de bom. Na 18 jaar neoliberaal wanbeleid ontstond een economische crisis. Wie kreeg de schuld? Economisch zwakke landen zoals Spanje en Griekenland. Die zouden allemaal schuldig zijn, niet het systeem en niet de heersende klasse. De sociaal democratie in deze landen deed precies wat het IMF en de Wereldbank eiste. Zo voerde de Spaanse ''Socialistische Arbeiders'' Partij ( PSOE ) een beleid dat gericht was op versterking van het Spaanse kapitalisme ten kosten van de Spaanse arbeiders. Woede en massieve stakingen waren het resultaat. In Griekenland ging de Pan-Helleense ''Socialistische'' Beweging ( PASOK ) over tot massieve bezuinigingen op de sociale zekerheid. 600 euro netto krijgen Grieken zonder werk nog, dit terwijl de prijzen voor levensonderhoudt echt niet lager zijn dan in Nederland. Rondkomen van 600 euro netto lukt gewoon niet, dus groeit de armoede zeer snel. In 2009 leefde 20% van de Grieken in armoede, in 2014 is dat 25% geworden!

De crisis had ook gevolgen voor andere Europese landen. Oost Europa werd zwaar geraakt. De armoede in deze landen was al bijzonder hoog, mede door de transformatie naar een kapitalistische economie. Bulgarije heeft de meeste armoede van alle EU landen. Daar leeft bijna 49% van alle mensen onder de armoede grens. Een gevolg van de wrede kapitalistische politiek die in dit voormalige stalinistische land gevoerd wordt. Ouderen leven in slechte woningen en in een sociaal isolement. De verzorgingshuizen die tijdens de Volksrepubliek Bulgarije ( 1946-1990 ) gebouwd werden, zijn of gesloten of laten alleen rijke ouderen toe. Dit omdat ze winst moeten maken en commercieel geworden zijn!

Sociaal democraten leven niet bepaald modaal. In Nederland doet de PvdA niet aan een afdrachtsregeling. Hierdoor kunnen parlementariërs lekker leven op minimaal 4.000 euro netto per maand. Bij de linkse sociaal democraten van de SP is dat anders. Deze partij hanteert wel een regel die bepaald dat parlementariërs hun loon afstaan aan de partij. De partij bepaald dan de vergoeding. Bij de SP is dat vastgesteld op ongeveer 2.300 euro netto per maand. Echter de PvdA heeft geen probleem met de enorme salarissen, niet alleen voor hun eigen parlementariërs maar ook in het bedrijfsleven. De partij doet niets aan de enorme bonuscultuur, logisch ook want coalitiepartner VVD, is de partij van het bedrijfsleven en de heersende klasse!

Door de verrechtsing binnen de gehele sociaal democratie is een gat ontstaan op politiek links. Dit gat is nog steeds aanwezig, mede door de zwakheid van vakbonden en arbeiders om nieuwe arbeiderspartijen op te richten. Ex-stalinisten proberen vaak om de plaats van de verrechtste sociaal democraten in te nemen. Echter deze groep loopt ook  vast in dezelfde fouten die de sociaal democratie zo verrechtst heeft. Fouten zoals het idee dat je compromissen moet maken met de kapitalistische politiek en dat je ''regeringsverantwoordelijkheid'' moeten nemen. Revolutionair socialisten verwerpen deze dogma, wij willen geen verantwoordelijkheid voor kapitalistisch beleid en roepen linkse partijen op om in geen regeringen te gaan zitten die zich baseren op het kapitalisme!

Een grote beperkingen van ex-stalinisten is hun nationalisme. Stalinisme is van natuur een nationale ideologie, de idee dat je het marxistische socialisme in eigen land kunt opbouwen zonder een internationale revolutie. Dit idee kwam in 1924 op in de Sovjet-Unie, na Lenin's dood. Stalin voerde dit principe, wat door alle stalinistische landen na 1945 gekopieerd zou worden. Stalinisme lag aan de basis voor het maoïsme in China en de juche leer in Noord Korea. Maar wat al deze regime deelde wat nationalisme, de verheerlijking van hun eigen land en volk!

Ex-stalinisten zijn dat nog steeds, trots op eigen land en volk. In Nederland zien we dat linkse nationalisme terug in de SP. Jan Marijnissen wou bijvoorbeeld een Nationaal Museum oprichten en Harry van Bommel noemt een PvdA politici meteen een ''landverrader'' als die kritiek heeft op het optreden van de huidige SP leider; Emile Roemer in zaken het Oekraïne-Rusland conflict. Daarnaast heeft de SP geen alternatief op de neoliberale EU. Volgens de partij moet er meer Nederland komen en minder Europa. Wat natuurlijk vreselijk nationalistisch is, je kunt namelijk niet alleen werken in de wereld. Natuurlijk is het neoliberale Europa fout, maar je moet met een alternatief op dat Europa komen. Daarom pleiten revolutionair socialisten voor een vrijwillige socialistische federatie van Europese landen. Zo'n Europese Socialistische Federatieve Republiek zal fundamenteel anders zijn dan de bureaucratisch-kapitalistische; Europese Unie, die vooral het Europese kapitaal van dienst wil zien! 

Waarom trekt de sociaal democratie nog steeds stemmers? Op die vraag is best makkelijk een antwoord te geven. Het probleem ligt in het gat op politiek links. Dat is ( 25 jaar na de ondergang van het stalinisme ) nog steeds aanwezig. De ex-stalinisten die nu gematigde socialisten zijn, bieden weinig alternatieven. Hun opvattingen zijn vaak linkser dan die van de huidige sociaal democratie, maar als het puntje bij paaltje komt, willen ook deze gematigde socialisten laten zien dat ze bereid zijn om compromissen te voeren met de vertegenwoordigers van het kapitalisme. Deze compromisbereidheid is de rede waarom een groot deel van het arbeidersvolk geen nut ziet in verkiezingen in het geheel, als politiek links toch in zee gaat om het systeem overeind te houden. 

Sommigen vallen nog voor de links taal van de sociaal democratische partijen tijdens verkiezingen. Men hoopt soms dat de sociaal democratie, het minst slechte kwaad voorstelt. Zo was het ook tijdens de verkiezingen voor de tweede kamer in 2012. Die race ging tussen PvdA en VVD, de media zette de strijd neer als een titanenstrijd tussen Samsom en Rutte, een strijd tussen links en rechts. Maar dat was een leugen. Meteen na de verkiezingen toonde de PvdA aan om de VVD een kabinet te vormen. Rutte 2 kwam en het neoliberalisme werd diens ideologie!

60.000 sociale werkplaatsen moeten weg. De mensen die daar werken, moeten aan de slag met een echte baan vindt de PvdA anno 2014. In 2012 beweerde PvdA leider; Job Cohen, dat zijn partij pal achter de sociale werkplaatsen stond. Hier zien we de leugenachtige houding van de wereldwijde sociaal democratie. Tijdens verkiezingen doen de sociaal democraten nog alsof ze links en progressief zijn. Maar daarna is het back to buisness. Doordat een socialistisch alternatief meestal ontbreekt en gematigde socialisten dat niet bieden, winnen de sociaal democraten nog best wat stemmen!

Revolutionair socialisten verwerpen het idee dat de Partij van de Arbeid nog een linkse partij is. Ze kunnen zeggen wat ze willen, maar hun daden tonen hun werkelijke aard. Sinds Wim Kok eind jaren 80, partijleider werd heeft deze partij precies gedaan wat alle sociaal democratische partijen deden; Afstand genomen van het socialistische gedachtegoed. Dit verraad is helemaal terug te vinden in het eerste sociaal democratische verraad van 1914, toen de arbeiderspartijen de eerste wereld oorlog steunde. Daarna steunde veel arbeiderspartijen, kapitalistische regeringen en participeerde erin. Ook stalinisten deden er aan mee. De Spaanse Republiek tussen 1936 en 1939 stond onder sociaal democratisch/stalinistisch bestuur, maar bleef kapitalistisch! 

Er is daarnaast een grote kloof ontstaan tussen individuele arbeiders en de sociaal democraten. Veel leden van sociaal democratische partijen zijn meestal nog best progressief en tot op een zekere hoogte nog links. Maar zijn niet socialistisch en wensen niet de macht van de werkende klasse. Dat was 50 jaar geleden wel anders. PvdA leden van vroeger waren arbeiders, die in de partij hun vertegenwoordigers zagen. Dat is nu anders, veel PvdA'ers hebben niet meer het inkomen van modale arbeiders. Er zitten nu zakenmensen, hoogopgeleiden, individualisten, ondernemers en leden van de bourgeoisie bij de partij. Deze burgerlijke groepen hebben allemaal een pro-kapitalistische opvatting. Zakenmensen en individualisten willen weinig overheidsregels, hoogopgeleiden willen elitaire banen, ondernemers willen flexibele arbeidsvoorwaarden en de bourgeoisie wil vooral aan de macht blijven. Die maken tegenwoordig de leden van de PvdA uit!

De Partij van de Arbeid beweert een volkspartij te zijn, voor iedereen. Maar zo werkt het niet, je kunt niet voor iedereen er zijn. We leven in een klassenmaatschappij en de heersende klasse is bij ons de kapitalisten klassen niet de arbeiders klasse. Wij die werken voor ons loon, doen dat omdat we moeten overleven, niet omdat we hiervoor kiezen. De kapitalisten klasse hoeft niet te werken, ze kunnen ervoor kiezen maar hoeven dat niet. Zij kunnen directeuren aanstellen en leven van de winsten die arbeiders produceren. Dit houdt niet in dat alle kapitalisten niet werken, alleen de arbeiders klasse wordt gedwongen om te werken dat is het verschil!

In de peilingen van oktober 2014 staat de PvdA er zeer slecht voor. De partij komt uit op 17 zetels, terwijl ze nu 38 in bezit hebben. Maar het verlies van de PvdA stemmers gaat niet naar de SP, maar naar Democraten 66. Deze sociaal liberalen zijn in net zo rechts als de sociaal democraten, alleen eerlijker. D66 praat geen linkse taal en zegt eerlijk dat ze voor ''noodzakelijke hervormingen'' staat, alleen dan wel met de woorden; ''verantwoordelijkheid'' en ''noodzakelijkheid''. D66 is gewoon een VVD-light die profiteert van de afkeer die veel mensen hebben van de PvdA. Echter D66 gaat precies hetzelfde doen, omdat deze partij net zo neoliberaal denkt. De gematigde socialisten van de SP winnen slecht twee zetels in de peilingen!

De PvdA in 2012. Linkse propaganda voor leden en stemmers.

Na de verkiezingen ging de partij de rechtse rekening steunen!

De Koerdische Strijd

Sinds het jaar 2011 is de Syrische Arabische Republiek in een burgeroorlog. In het begin was het nog duidelijk wie tegen wie vocht. Aan de ene kant heb je de seculiere dictatuur van Bashar Al-Assad, aan de andere kant het verzet dat met name geleid wordt door islamieten. In 2011 kwam het Syrische volk in opstand en eiste het aftreden van de dictator. Die weigerde echter en gaf het bevel om te schieten. Enkele soldaten weigerde dit en stichtte het Vrije Syrische Leger. Hierop begon de Syrische burgeroorlog die uitliep in een sektarisch conflict, waarin islamistische fundamentalisten het voortouw namen. Nu strijden de Koerdische; Volksbeschermingseenheden ( YPG ) in Noord Syrië tegen de oprukkende IS, het westen zit met haar handen in hun haren. Aan de ene kant willen ze de YPG steunen, maar aan de andere kant wil het westen niet een groep steunen die gekoppeld is aan de Koerdistan Arbeiders Partij - PKK!  

De PKK wordt een terreur groep genoemd door de Europese-Unie. Dat komt omdat de beweging in het verleden zich schuldig heeft gemaakt aan terreuraanslagen. Echter de EU heeft de PKK pas na 2002 als terreur groep omschreven, terwijl de strijd tegen Turkije al sinds 1984 gaande is. Tot 2009 hadden de Koerden nauwelijks tot geen rechten in Turkije. De dictatoriale Turkse Republiek met steun van het kapitalistische westen en met name de CIA, maakte in de jaren 70 en 80 jacht op linkse groepen!

In 1978 stichtte de Koerd; Abdullah Öcalan, de Koerdistan Arbeiders Partij ( PKK ). Aanvankelijk wou de partij een onafhankelijk socialistisch Koerdistan oprichten volgens strakke stalinistische opvattingen. Turkije was in de jaren 70 een broeinest van revolutie en contrarevolutie. Revolutionair links werd opgejaagd door extreem rechtse groeperingen die door de CIA en de staat opgeleid werden. De staatsgreep van 1970 bracht het militair aan de macht, die meteen hardhandig optrad tegen revolutionair links!

Verschillende revolutionair linkse groepen gingen aanslagen uitvoeren op de overheid. De jaren 70 waren dan ook een tijdperk van guerrilla strijd. Veel revolutionair linkse jongeren dachten dat door guerrilla strijd, je de heersende klasse omver kon werpen. Hun voorbeeld was Cuba, waar Fidel Castro in 1959 het gehate Batista regime omver geworpen had. Ook het maoïsme kon rekenen op veel populariteit mede door het revolutionair idealisme van zo veel jongeren. Echter hun opvattingen bleken contraproductief en versterkte alleen maar de macht van de bourgeoisie. De Turkse staat sloeg genadeloos terug en martelde duizenden linkse Turken en Koerden!

Abdullah Öcalan behoorde ook tot de generatie linkse jongeren, die dachten een socialistische revolutie te kunnen doorvoeren via guerrilla strijd. Toch was zijn PKK niet maoïstisch ingesteld, misschien komt dat omdat de partij pas in 1978 werd opgericht, toen het maoïsme al in populariteit had afgenomen. De PKK werd al snel het gezicht van de Koerdische strijd tegen het Turkse nationalisme. Dit ethische nationalisme predikt het idee van een almachtig Turkije. Minderheden moesten Turks praten en hadden geen vrijheid van meningsuiting. De Koerdische taal was dan ook verboden op straat en in scholen, alleen Turks mocht openbaar gesproken worden. Dit terwijl de Koerden ongeveer 18% tot 20% van de Turkse bevolking uitmaken!

De strijd tegen de Turkse Republiek begon in 1984, toen de PKK de Volksbeschermingskracht oprichtte. Deze guerrilla groep nam het op tegen de dictatoriale Turkse staat die net weer een staatsgreep had ondergaan. Het militair had in 1980 weer de macht gegrepen en meer dan 650.000 ( met name linkse ) Turken laten arresteren. Daarnaast werden 1,3 miljoen Turken en Koerden op zwarte lijsten gezet en mochten niets publiceren!

In de strijd tegen de Turkse staat was de PKK niet bang om terreur methodes te gebruiken. Van afpersingen tot moordaanslagen, ze deden het allemaal. Echter het effect was juist dat de Turken wreder gingen optreden en met hulp van de CIA, werden speciale Contra-Guerrilla groepen opgericht. Deze werkte bijzonder wreed en zuiverde hele Koerdische dorpen van PKK aanhangers. Duizenden mannen, vrouwen en kinderen werden opgepakt en gemarteld. Sinds 1984 heeft het Turkse militair meer dan 3.000 Koerdische dorpen vernietigd, Turkije wordt geen terreur staat genoemd door het westen. Nee, alleen de misdaden van de PKK worden veroordeeld, maar de Turkse staat blijft buitenbeeld. Want de EU hoopte in 2002, dat Turkije misschien lid wou worden en dus werd de Koerdistan Arbeiders Partij op de zwarte lijst van terreur groepen gezet. Dit terwijl de Turkse staat verantwoordelijk is voor het onderdrukken, martelen en doden van duizenden linkse Turken en Koerden!

Een bondgenoot van Abdullah Öcalan was de Syrische dictator Hafez Al-Assad. Ironisch omdat de huidige PYD in Koerdisch Syrië, juist fel tegen de Ba'ath regering is. Maar in de jaren 80 steunde Syrië de PKK, Abdullah Öcalan leefde ook tot 1999 in dit land. Maar door het wegvallen van de Sovjet-Unie en dreigingen vanuit Turkije, kreeg de PKK leider te horen dat hij Syrië moest verlaten. Na wat rondreizen door verschillende landen, werd Abdullah Öcalan in Kenia opgepakt door Turkse agenten en afgevoerd naar Turkije. Daar werd hij veroordeeld voor het leiden van een separatistische organisatie wat verboden is. Men wou hem eerst executeren, maar dat werd omgezet in levenslange gevangenisstraf. Öcalan werd opgesloten op een klein eiland waar hij tot 2009 geïsoleerd leefde. Tegenwoordig mag hij tien uur per week contact hebben met mede PKK gevangenen!

Door de ondergang van de Sovjet-Unie in 1991, veranderde de PKK van ideologie. Dit was niet ongewoon aangezien veel linkse groepen het dogmatische marxisme-leninisme ( stalinisme ) overboord wierpen. Echter de Koerdistan Arbeiders Partij besloot om niet sociaal democratisch ( pro-kapitalistisch ) te worden, zoals het Afrikaans Nationaal Congres van Nelson Mandela. Abdullah Öcalan besloot een libertarisch-socialistische ideologie na te sterven genaamd; democratisch communalisme. In tegenstelling tot het stalinisme dat een centralistische staat nastreeft, is het communalisme juist antistaat en meer authentiek communistisch. In die zin streeft de PKK niet meer een totalitaire eenpartijstaat na, zoals de meeste revolutionair linkse partijen vroeger deden!

Ondanks sommige pogingen tot vrede met Turkije, bleef de PKK doorvechten. De Turkse regering toonde weinig bereidheid om toe te geven aan de eisen van Öcalan. Die eisen zijn behoorlijk redelijk, geen onafhankelijkheid slechts democratische rechten en de oprichting van een onafhankelijke commissie, die onderzoek moet doen na misdaden van zowel de PKK als de Turkse staat. Ankara weigerde echter om in te gaan en bleef de PKK aanvallen. Hierdoor is er nooit echt vrede ontstaan. Pas in 2009 deed Turkije een eerste stap in de goede richting door Koerden wat basis vrijheden te geven. Het werd legaal om Koerdisch te spreken in het openbaar en ook scholen mochten les gaan geven in het Koerdisch. Helaas blijft Turkije de PKK zien als terroristisch en weigert Ankara om de Koerden politieke autonomie te geven. Ondanks wat basis vrijheden, blijft de politieke macht in handen van de Turkse staat!

In Syrië, Irak en Iran wonen ook Koerden. Het gebied dat ze Koerdistan noemen is verdeeld over bijna vier landen. Sinds 1992 staat Noord Irak onder zelfbestuur van de Koerden via hun Koerdistan Democratische Partij. Deze PDK is de oudste Koerdische politieke partij, opgericht in 1946. Anders dan de PKK is de PDK een centrum partij en pro-westers ingesteld. De KDP vocht een oorlog met de Arabisch-Socialistische Ba'ath Partij in de jaren 70. Die oorlog leidde tot een nederlaag en de PDK moest zich uit Irak terug trekken. Pas na de eerste Golf Oorlog wist de partij in Noord Irak de macht te grijpen. Dictator Saddam Hussein was na de Golf Oorlog te zwak om de Koerdische strijders tegen te houden. Dus liet hij hun min of meer met rust!

Na de 2003 invasie van Irak door het westen, kreeg Irakees Koerdistan autonomie. Het gebied werd het rijkste deel van Irak, mede door de stabiliteit. Terwijl sektarische groepen in Bagdad elkaar te lijf gingen was Noord Irak behoorlijk stabiel. De PDK wist door samenwerken met Arabische partijen een stabiele overheid te vormen. In Koerdisch Iran werd in 2007, PJAK opgericht. De Partij voor Vrij Leven in Koerdistan, bevecht het theocratische regime in Teheran. Omdat de regering van Iran een vijand is van het westen, hoopt de PJAK op steun van Amerika. Echter omdat de PKK achter de oprichting van de PJAK zit, weigert het westen om steun te geven aan de Koerdische strijders in Iran. Revolutionair socialisten raden de Koerden aan om hun ziel niet te verkopen aan het imperialistische westen. Het westen wil geen onafhankelijk ( en zeker geen ) socialistisch Koerdistan!

In Syrië bleven de Koerden onderdrukt. Ook al steunde Hafez Al-Assad de PKK tot 1999, hadden de Koerden zeker geen autonomie of zelfbestuur. De Arabisch-Socialistische Ba'ath Partij is een Arabisch-nationalistische partij die de Arabieren voorrang geeft. In 2003 besloot de PKK om een eigen partij op te richten in Syrië genaamd de Democratische Unie Partij ( PYD ). De PYD strijd voor Koerdische rechten in een democratisch federaal Syrië. Ze volgt hiermee de nieuwe koers van de PKK, die tegenwoordig het idee van een onafhankelijk socialistisch Koerdistan opzij heeft gezet. Toen de Arabische revoluties begin 2011 los braken, verloor de Syrische overheid de controle over veel dorpen. De PYD zag haar kans en greep de macht in Noord Syrië via hun Volksbeschermingseenheden ( YPG )!

Op 12 juli 2012, verdreven YPG eenheden de laatste overheidsgroepen, Koerdisch Syrië kwam onder zelfbestuur te staan. Dictator Bashar Al-Assad ( zoon en opvolger van Hafez Al-Assad ) leek in het nauw gedreven te zijn. Hij bestuurde alleen nog West-Syrië, nu het noorden en het oosten onder rebels bestuur stonden. Echter de Syrische rebellen waren ver van verenigd. Het seculiere Vrije Syrische Leger had genoeg soldaten, maar te weinig wapens. Islamistische rebellen daarentegen kregen genoeg geld om wapens te kopen. Vooral Saudi-Arabië, Qatar en andere Arabische monarchieën, steunen de islamieten. Het westen weigerde echter de islamieten te bewapenen, hun angst is dat deze radicale moslims de wapens tegen het westen zouden inzetten. Want in het verleden had het westen de Afghaanse islamieten gesteund tegen de Sovjets, uit die groep kwam de Taliban!

Begin 2013 kwam een nieuw gevaar op. De Islamistische Staat in Irak groeide uit tot een massa beweging van woedende soennitische moslims. Sinds 2006 stond Irak onder sjiitisch bestuur, wat natuurlijk niet geaccepteerd werd door de soennitische meerderheid. De Islamistische Staat in Irak was een product van Al-Qaida, de internationale terreurgroep van Osama Bin Laden. Echter de groep ging een eigen leven leiden en ging zich met de Syrische burgeroorlog bemoeien. Toen Al-Qaida hun het bevel gaf om zich buiten de burgeroorlog te houden, weigerde ze nog te luisteren. Hierop verbrak Al-Qaida de banden en de Irakese groep hernoemde zich om in; Islamistische Staat van Irak en de Levant ( ISIL ).

ISIL wist misbruik te maken van de woede die groeide onder de soennitische massa's. Armoede, sociale ongelijkheid en overheidscorruptie vormde een makkelijk voedingsbodem voor het soennitische fundamentalisme. De groep bleef groeien en werd al snel het gezicht van het verzet tegen Bagdad. Amerika had hun laatste soldaten in 2011 terug getrokken, maar wel genoeg wapens achter gelaten. Het Irakese leger bleek echter niet in staat om de ISIL te verslaan. In december 2013 begon de groep aan een groot offensief tegen de Republiek Irak. 10.000 ISIL militanten gesteund door aanhangers van Saddam Hussein vielen aan. Hoewel het Irakese leger in West Irak uit 25.000 soldaten bestond waren de soldaten bijzonder slecht gemotiveerd om soennitisch gebied te verdedigen!

Irak is namelijk een sektarisch land, altijd al verdeeld tussen westerse soennieten, oostelijke sijieten en noordelijke Koerden. In het nieuwe Irakese leger domineerde vooral de sijieten, de rangen. Die hadden weinig zin om gebied dat door soennieten bevolkt werd te beschermen. Toen de ISIL de aanval openende op de stad Mosul, sloegen bijna 30.000 soldaten, officieren en politie agenten op de vlucht. Ze lieten daarbij al hun materiaal achter, die de islamieten graag overnamen. Het offensief van de islamieten was een enorm succes en een vreselijke vernedering voor de regering in Bagdad. In juli 2014 stond 1/3 van Irak onder bestuur van de ISIL!

Nadat ISIL de macht over West Irak kreeg, vielen ze Oost Syrië binnen en verdreven daar het Al-Nusra Front, de Syrische tak van Al-Qaida. Het Al-Nusra Front is een radicaal islamistische groepering opricht in 2011 door islamieten die wapens en geld vanuit Saudi-Arabië krijgen. Maar de Islamistische Staat in Irak en de Levant weet door het gebruik van internet en sociale media, meer aanhang te werven dan de Syrische islamieten. Opeens werd de burgeroorlog een strijd tussen vier partijen. De Syrische regering, de Syrische rebellen, de Islamistische Staat en de Koerden!

De Volksbeschermingseenheden van de Democratische Unie Partij ( PYD ) staat alleen tegenover de Islamistische Staat in Irak en de Levant, die vanaf 2014 zich alleen nog Islamistische Staat noemt. De IS wil niet alleen geheel Irak veroveren, maar ook Syrië onder haar theocratische dictatuur brengen. Daarbij gebruiken de fundamentalisten wrede methodes zoals onthoofdingen, massa executies en onderdrukken ze minderheden en vrouwen. Vooral vrouwen worden verplicht zich te bedekken en mogen zonder een man niet over straat lopen. De islamieten zeggen de zuivere islam na te streven, maar in werkelijkheid is hun kalifaat alles behalve dat wat de Koran beweert te zeggen. Want de werkelijke macht ligt niet bij de soennitische moslims, maar bij Abu Bakr al-Baghdadi. Hij is het hoofd van de terreur groep IS en bepaald alles!

Om hun dorpen te verdedigen tegen de oprukkende IS, werden de Volksbeschermingseenheden opgericht. Een onderdeel daarvan zijn de Vrouwen Beschermingseenheden ( YPJ ). De YPJ bestaat uit 6.000 tot 10.000 vrouwen die bewapend zijn. Het zijn allemaal jonge vrouwen, waarvan de meesten jonger zijn dan 30 jaar. Ze komen voornamelijk uit Koerdische gezinnen, maar ook Arabische vrouwen hebben zich bij de YPJ aangesloten om voor vrouwenrechten te vechten. Want binnen de Arabische samenleving spelen vrouwen een ongeschikte rol. De IS wil dat de vrouw volledig ondergeschikt wordt aan de man en daar strijdt de YPJ fel tegen!

Voor de mannelijke strijders van de IS vormen de vrouwen van de YPJ een grote bedreiging. Want volgens hun theocratische leer zal de moslim strijder niet in de hemel terecht komen als hij gedood wordt door minderwaardige wezens, waaronder vrouwen. De strijders van de IS hebben een probleem als ze gedood worden door de YPJ en dus vluchten sommigen liever. De IS is echter zwaar bewapend met westerse wapens. Veel voertuigen, tanks en zware wapens zijn veroverd op het Irakese leger, dat na het grote offensief van 2013, bijna al haar materiaal in West Irak achterliet. Ondanks het dappere verzet van de YPJ vrouwen en de YPG zitten de Koerden in Noord Syrië zonder internationale steun. Dit heeft er mee te maken dat Turkije de moederpartij van de YPG ziet als deel van de PKK. De Democratische Unie Partij is de Syrische tak van de PKK en dus omschreven als ''terroristisch'' in het westen. Dit terwijl de PYD en haar strijders als enigste in Noord Syrië tegen de IS vechten!

Het kapitalistische westen heeft daarom besloten om alleen de Koerden in Noord Irak te bewapenen. Want die worden geleid door de burgerlijke PDK, die niets met de PKK te maken wil hebben. Daarnaast bestuurd de PDK al vanaf 1992, Irakees Koerdistan en blijft trouw aan het burgerlijke parlementarisme en kapitalisme. Maar de Koerden en Arabieren weten dat de PDK hun niet kan beschermen, ze willen dat de YPG bewapend wordt. Het westen echter weigert dit, omdat men bang is dat de PKK en PYD die wapens zullen gebruiken tegen misschien Turkije in een toekomstig conflict!

Op 17 september 2014, begon de Islamistische Staat met een offensief richting Noord Syrië. Veel Koerdische dorpen werden overmeesterd, waarbij de IS massaal terreur los liet. Mannen die voor de PYD werkte werden onthoofd, vrouwen verkracht en verslaafd. Al snel naderde IS strijders de Koerdische stad; Kobani ( Arabisch; Ayn al-'Arab ). Hier staat het hoofdkwartier van de PYD en YPG. De strijd leek in het voordeel van de IS te lopen, mede door hun fanatisme en zware wapens. Maar de vrouwen van de YPJ wisten de mannen van de IS terug te dringen en op dit moment op 22-10-2014, beheerst de IS nog maar 1/3 van de stad. Toch is de strijd nog niet voorbij en vechten elke dag, dappere mannen en vrouwen tegen de reactionaire IS!

Revolutionair socialisten steunen de YPG en de YPJ in hun strijd. Maar wij vinden dat ze fout bezig zijn door om hulp te vragen in het westen. De PKK in Turkije, de PYD in Syrië en de PJAK in Iran moeten niet vertrouwen op neoliberaal Europa. Dat is het grootste probleem op dit moment, want de PYD heeft zelfs hulp gevraagd aan Turkije. Ankara weigert echter elke hulp en kijkt liever toe hoe de Koerden in Noord Syrie aangevallen worden. Daarnaast worden alle partijen opgericht door de PKK in het westen automatisch gezien als ''terroristisch''. Zowel de PYD als de PJAK zijn in de ogen van Europa en Amerika, een bende ''terroristen'', net zo fout als de Islamistische Staat, die trouwens niet op de zwarte lijst van terreur groepen staat!!

In Duitsland wonen bijna 800.000 Koerden, maar de Duitse overheid blijft hameren op het PKK verbod. Koerden die voor de PKK werken worden opgepakt en berecht voor ''terroristische'' daden. Terwijl de Islamistische Staat in Duitsland gewoon nog kan opereren. Dit bewijst de hypocriete en asociale houding van het westen. Natuurlijk heeft de PKK terreur aanslagen uitgevoerd in het verleden en zich schuldig gemaakt aan misdaden. Maar die moeten gezien worden in het feit, dat de Turken pas in 2009 besloten om Koerden wat basic vrijheden te geven, PAS IN 2009.Turkije is nog steeds de aanstichter van het conflict met de PKK, door Koerden nog steeds te discrimineren en te veroordelen voor hun mening!

Abdullah Öcalan is nog de officiële leider van de Koerdistan Arbeiders Partij en ook uitgeroepen tot eren leider van de Democratische Unie Partij ( PYD-Syrië ) en de Partij voor Vrij Leven in Koerdistan ( PJAK-Iran ). Voor veel Koerden is hij een held, een icoon, een Grote Leider. Revolutionair socialisten merken echter dat alles min of meer draait om deze Abdullah Öcalan. Strijders van de YPG en YPJ leren vooral over Öcalan, wiens portret bijna overal gedragen wordt. Deze persoonlijkheidscultus is meteen gevaarlijk, want het centraliseert alle macht in deze persoon. Abdullah Öcalan beweert voor een libertair socialisme op te komen, maar er zijn al genoeg geruchten die zeggen dat de PYD andersdenkenden tegenwerkt, daar zullen revolutionair socialisten kritisch over zijn!

Toch zal Revolutionair Socialistische Media, de Koerdische vrijheidsstrijders van de YPG en vooral de vrouwen van de YPJ steunen. Wij zien vooral in de Vrouwen Beschermingseenheden een groot voorbeeld van hoe een toekomstig Arbeiders en Boeren; Rode Leger eruit kan zien. Waarin vrouwen zij aan zij met mannen vechten en gelijke verplichtingen hebben. De Syrische Koerden tonen wat mogelijk is en daarom moeten wij hun steunen. Natuurlijk zijn er punten van kritiek, maar op dit moment moeten alle progressieve en socialistische krachten als één blok achter de PYD staan om de IS terroristen te verslaan.

Geen vertrouwen in de NAVO, met name Turkije!

Geen vertrouwen in de dictatoriale Syrische regering 
& reactionaire rebellen!

Een vrouwelijke strijder staat voor een propaganda poster

met gedode martelaren van de YPG en YPJ. Het gezicht van

Abdullah Öcalan is groot afgebeeld!

Mishandelingen en bedreigingen om Zwarte Piet

Vorig jaar werd een vrouw die demonstreerde voor West-Papoea door een woedende menigte racisten aangevallen. Deze menigte demonstreerde voor het behoudt van Zwarte Piet, de donkere vrouw vond dat men beter kon demonstreren tegen de bezetting van West-Papoea door Indonesië. Echter de aanhangers van Zwarte Piet zagen de vrouw aan als tegenstander van hun icon, dus sloten 40 racisten de vrouw in en intimideerde haar. Dat was 2013, nu in 2014 is het weer raak. Niet alleen wordt misdaadverslaggever Peter R de Vries met de dood bedreigd, ook op straat durven voorstanders van de zwarte knecht geweld te gebruiken. Zo werd  ( weer ) een donkere vrouw aangevallen door een blanke man omtrent Zwarte Piet. De reacties op You-Tube toonde begrip voor de blanke man die de donkere vrouw aanviel! 

Het zijn vooral de voorstanders van Zwarte Piet die geweld, intimidaties en vooral grof taalgebruik hanteren tegenover Nederlanders die kritisch zijn. Waar de tegenstanders het vooral houden bij protesten of dood gewoon hun mening zeggen,schuwen de voorstanders niet terug voor geweld. De blanke meerderheid echter steekt zijn kop in het zand en doet alsof er niets gebeurd. Zo gaat het al sinds 2011, men kijkt weg en laat racisten, nationalisten en PVV tuig hun gang gaan. Want diep in hun hart kunnen sommigen zelfs sympathie opwekken voor deze voorstanders van hun icon!

Revolutionair Socialistische Media neemt stelling tegen Zwarte Piet en roept alle anti-racisten op om stelling te nemen tegen deze 19de eeuwse karikatuur van een zwarte man. Alleen al dat blanken bereid zijn om geweld te gebruiken tegen tegenstanders van Zwarte Piet toont aan dat men moet inzien dat het zo niet langer kan. Misdaadverslaggever Peter R de Vries kreeg zelfs een dreigbrief omdat hij opriep voor een Piet zonder racisme. Ook Paul de Leeuw veranderde van mening na de film; 12 Years A Slave gezien te hebben!

Het is gewoon een feit dat het uiterlijk van Zwarte Piet gebaseerd is op een racistische karikatuur uit 1850. In die tijd zag men zwarte mensen aan als minderwaardig en daarom werden ze ook als slaven, dienaren en knechten van blanken afgebeeld. Dat de blanke meerderheid van Nederland geen probleem ziet in Zwarte Piet ligt aan het feit dat velen niet willen inzien dat het gaat om racisme. Men doet alsof er geen racisme bestaat in Nederland en dat vooral zwarte activisten maar ''zeurpieten'' zijn. Dit terwijl er juist wel racisme bestaat en dat mensen van Afrikaanse afkomst, discriminatie ervaren!

Blanken weten echter niet hoe het is om gediscrimineerd te worden. Het blanke ras is nooit verslaafd, verkracht, gedwongen tot dwangarbeid door een andere rassengroep. Europees imperialisme is de oorzaak voor racisme en minachting voor zwarte mensen. Europa veroverde tussen 1800 en 1900, bijna geheel Afrika. Miljoenen Afrikanen werden naar kolonies in Latijn Amerika gebracht, met name Suriname. Maar hier staan blanken bijna nooit bij stil. Er wordt geen massieve aandacht gegeven aan dit feit op scholen en in de samenleving. Herdenkingen worden gehouden, maar dat zijn slechts korte nieuws feiten. Blanke Nederlanders staan niet stil bij racisme en discriminatie, omdat ze het niet mee maken!

Wie als tegenstander van Zwarte Piet probeert zijn mening te zeggen wordt van alle kanten aangevallen. Op werk krijg je te maken met ontkenning en vooral het verwijt dat ''jij'' fout bent. Op straat kun je aangevallen worden als je een trui draagt met de woorden; ''Zwarte Piet is racisme''. Op Internet krijg je te maken met doodsbedreigingen en haat-taal. Minachting en afkeer is de reactie van veel blanken, minachting voor jouw mening omdat jij tegen Zwarte Piet bent. Dit is dus het ''tolerante'' Nederland anno 2014!!

Jezelf lekker zwart maken om die ''linkse zeurpieten'' tegen te werken!

Volksrepubliek China viert feest, Hong-Kong demonstreert

Op 1 oktober 1949 werd in Beijing, de Volksrepubliek China uitgeroepen door Mao Zedong. Na een vier jarige burgeroorlog met de Chinese nationalisten van Chiang-Kai-Shek, wisten de maoïsten met steun van de arme boeren, het nationalistische leger terug te dringen naar Taiwan. Daar zou uiteindelijk de restanten van de Republiek China blijven bestaan. Sinds 1949 wordt China bestuurd door de Chinese ''Communistische'' Partij, ook wel CCP genoemd. Deze staats-kapitalistische partij heeft alles verraden waar Karl Marx en Vladimir Lenin voor stonden. Zelfs de idealen van hun groot icon; Mao Zedong zijn opzij gezet. De kapitalisten van de wereld vinden dit niet erg, de partij top in feite ook niet. Want ook al zijn 87 miljoen Chinezen lid van de CCP, een proletarische arbeiderspartij zijn ze zeker niet!

Het CCP regime viert 1 oktober altijd heel gesloten. Alleen de meeste trouw partijleden mogen aanwezig zijn. Het arbeidersvolk van Beijing wordt systematisch buitengesloten met veel politie macht. Want de partijtop is enorm bang voor demonstraties, aanslagen en onrusten. Ze hebben genoeg redenen om daar bang voor te zijn. In het westen van China, onderdrukt de volksrepubliek de Oeigoeren, een Turks sprekend islamistisch volk. Door deze onderdrukking hebben sommige Oeigoeren besloten om terreur aanslagen uit te voeren. Het hypocriete westen heeft deze aanslagen nooit veroordeeld, in tegenstelling tot de aanslagen van Palestijnen op Israëliërs. Want de Volksrepubliek China was ''communistisch'' en men zag de aanslagen van de Oeigoeren aan als verzet tegen het ( niet bestaande ) communisme. Terwijl de aanslagen van Palestijnen fel verworpen werden door West-Europa en de VS!

Mao Zedong en Chiang-Kai-Shek waren beide nationalisten. Alleen was het nationalisme van Chiang vooral anticommunistisch, politiek rechts en elitair. Zijn aanhangers waren de rijke Chinezen, de bourgeoisie en het kapitalistische westen. Mao Zedong voerde een nationalisme dat vloeide uit het stalinisme. Hij stond voor een ''Chinese socialisme'', dat gericht moest zijn op de boeren. Die waren dan ook zijn grootste aanhangers. Miljoenen arme boeren, die onderdrukt werden door rijke landeigenaren. Mao's Volksbevrijdingsleger bestond in 1949 vooral uit boeren. Nadat de Volksrepubliek China was uitgeroepen, gebruikte Mao zijn leger om het Koninkrijk Tibet in te lijven. Zo werd historisch China verenigd onder de maoïstische rode vlag met vijf sterren!

Hong-Kong was een kolonie van Groot Brittannië. In 1841 nam het Verenigd Koninkrijk bezit van deze havenstad door China min of meer te dwingen dit gebied af te staan aan het Britse imperialisme. Er werd afgesproken dat Groot Brittannië er 155 jaar mocht zitten. Dus werd Hong-Kong een kroon kolonie van het Britse wereld rijk. Toen Mao aan de macht kwam, bleef hij de overeenkomst trouw. De Volksrepubliek China liet Hong-Kong in Brits bezit. In 1985 werd besloten dat in het jaar 1997, de Britse kolonie deel zou worden van China. Vermoedelijk omdat in dit jaar al duidelijk was dat China goed op weg was om kapitalistisch te worden en geen bedreiging vormde voor het internationale kapitalisme!

Op 30 juni 1997 was het zover. Na 155 jaar werd de Britse vlag neergehaald, Prins Charles las het vaarwel woord van Koningin Elisabeth. Je kunt er gif op nemen dat een zeer groot deel van de Chinese bevolking in Hong-Kong niet blij was met de overdracht. In Hong-Kong was men niet vergeten wat de Beijing dictatuur in 1989 deed. Anders dan in de rest van China, waren de bewoners van Hong-Kong wel op de hoogte van de massamoord op het Plein van de Hemelse Vrede. Ook wist men hoe ondemocratisch het CCP regime was. Echter het volk van Hong-Kong had ook onder Brits imperialisme weinig te vertellen!

De CCP was in de jaren 90 behoorlijk afgestapt van haar maoïstische opvattingen. Na de dood van Mao Zedong had Deng Xiaoping de macht overgenomen. Hij liet de radicale maoïsten oppakken en maakte een einde aan de Culturele Revolutie. China opende zich en gaf buitenlandse kapitalisten het recht om bedrijven op te zetten. De demonstraties op het Plein van de Hemelse Vrede in 1989, waren gericht tegen het dictatoriale regime, maar ook tegen de kapitalistische hervormingen van Deng Xiaoping. Arbeiders en studenten zwaaide met rode vlaggen en zongen; De Internationale. Het CCP regime maakte hardhandig een einde aan de demonstraties. Meer dan 2.000 Chinezen werden daarbij gedood, ook al beweert Beijing dat er minder dan 300 doden vielen! 

Nu de partij het communisme in de praktijk zo goed als verlaten had, kon de CCP alleen nog steunen op Chinese nationalisme. Dus werd de rode vlag met vijf sterren een patriottisch symbool voor een nieuwe generatie Chinezen, die na 1989 geboren zijn. Deze generatie wordt nationalistisch opgevoed met het idee dat de ''grote Chinese natie'' door het buitenland wordt geminacht. Zo is er een fel conflict tussen de Volksrepubliek China en Japan om enkele onbewoonde eilanden, ook met Vietnam zijn er conflicten over grondbezit. Vietnamezen en Chinezen kunnen elkaar om historische redenen niet uitstaan en beidde groepen gebruiken nationalisme tegen elkaar. Communistische symbolen zoals de rode vlag en de hamer en sikkel worden misbruikt door de regeringen van China en Vietnam, om arbeiders tegen elkaar op te zetten. Marx en Lenin zouden ontploffen van woede!

Op 22 september 2014 begonnen studenten in Hong-Kong te demonstreren, tegen pogingen van de Beijing regering om te bepalen wie gekozen mag worden in de raad van de stad. De leider van Hong-Kong is Leung Chun-ying, een rijke kapitalist die lid is van de Chinese ''Communistische'' Partij. Maar omdat de CCP geen afdeling heeft in Hong-Kong, werkt Leung Chun-ying vooral op bevel van Beijing. Hij wordt gesteund door het bedrijfsleven, de officiële staats-vakbonden en de ''Liberale'' Partij ( neoliberale zakenpartij ). Toen de studenten met demonstraties begonnen, gaf Leung Chun-ying het bevel om hard op te treden. De politie in Hong-Kong viel hard aan, maar de demonstranten bleven overeind!

Revolutionair socialisten steunen de studenten en arbeiders die protesteren tegen het CCP regime. Wij zijn verenigd in Socialistische Actie, een politieke organisatie gelinkt aan het Comité voor een Arbeiders Internationale. Revolutionair socialisten zijn de laatste jaren ook in het vizier van de Chinese politie gekomen. Onze kritiek op het neoliberale beleid van de CCP wordt ons niet in dank af genomen. Nadat het regime vooral haar pijlen richten op liberalen en pro-kapitalistische democraten, worden nu ook socialisten en ironisch genoeg ook maoïsten vervolgd. De CCP gaat zelfs zo ver dat aanhangers van Mao Zedong door de politie gearresteerd worden!

In augustus 2014 had het schijn-parlement van de Volksrepubliek China besloten, dat er geen democratische verkiezingen gehouden worden voor de raad van Hong-Kong in 2017. Beijing wil alleen verkiezingen volgens hun model, dat alleen kandidaten mee mogen doen die goedgekeurd zijn door de CCP. Studenten pikte dit niet en begonnen met demonstraties. Ze staan recht tegenover een gigantische staats-kapitalistische dictatuur, die gesteund wordt door het internationale kapitalisme. China is een machtige natie, maar geen enkele natie is bestand tegen een proletarische revolutie. De studenten moeten de steun van de volledige arbeidersklasse winnen anders mislukt hun opstand!

De politie in Hong-Kong heeft al veel studenten opgepakt. Die krijgen zware beschuldigen over zich heen, zoals ''aanvallen op politie agenten'' en het ''gebruiken van brut geweld tegen de politie''. Terwijl het juist de ( door Britten opgeleide ) politie van Hong-Kong, brut geweld gebruikt tegen de studenten en arbeiders. Dat Leung Chun-ying brut geweld gebruikt toont zijn wreedheid en zijn loyaliteit aan de dictatuur in Beijing. Daarom moeten studenten en arbeiders massaal in opstand komen. Geheel Hong-Kong moet plat en ontregeld worden. Als het regime geweld gaat gebruiken zoals in 1989, dan moeten milities opgericht worden om terug te vechten. Een burgeroorlog zal uiteindelijk een noodzaak worden, want de heersende klasse zal haar macht nooit zonder slag of stoot op geven. Het Chinese proletariaat is al lang genoeg uitgebuit door buitenlandse en binnenlandse kapitalisten. We hebben niets te verliezen dan onze ketenen, we hebben een wereld te winnen!!

Daarom is Socialistische Actie in Hong-Kong: 

1. Voor een onmiddellijke nieuwe studentenstaking als antwoord op de regering en de politie repressie!
2. Voor de onmiddellijke vrijlating van alle gearresteerden zonder vervolging!
3. Voor een onafhankelijk en openbaar publiek onderzoek naar het politiegeweld van 26 en 27 september!
4. Voor de opbouw van democratische stakerscomités in alle scholen en campussen om de strijd verder te zetten, voor massale bijeenkomsten en campagnes op alle scholen!
5. Voor de creatie van een massale scholierenvakbond om de scholieren te organiseren en voor hun rechten op te komen!
6. Tegen de schijn-democratie! Voor massastrijd in Hong Kong en China tegen de dictatuur en de heerschappij van de miljardairs

De vlag van de Chinese ''Communistische'' Partij naast die van KFC in

China. Een bewijs voor hun loyaliteit aan het internationale kapitaal!