De Krim, Russisch Oekraïne

De Russische Federatie heeft troepen naar Oekraïne gestuurd. Militairen namen bezit van twee vliegvelden op het Krim schiereiland. Sinds de jaren 50 is dit Russisch sprekend schiereiland onderdeel van Oekraïne. Tot dan toe behoorde het gebied tot Rusland, maar Sovjet leider Nikita Khrushchev gaf de Krim aan de Oekraïense Socialistische Sovjet Republiek. Toen de Sovjet-Unie in 1991 uit elkaar viel werd de Krim een autonome republiek binnen de Republiek Oekraïne. Echter de Russisch sprekende bevolking moest weinig hebben van de etnische Oekraïners. Na het afzetten van president Viktor Yanukovych, keren veel Russisch sprekende gebieden zich tegen de nieuwe overheid in Kiev. Vooral in de Krim zijn veel tegenstanders te vinden van de ''Euromaiden'' beweging, die steunt krijgt van Europa en fel tegen Rusland is. Nu heeft Rusland gekozen om soldaten naar de Krim te sturen!

Het is nu al maanden onrustig in Oekraïne, een voormalige Sovjet republiek waar etnische Oekraïners en Russisch sprekende Oekraïners lijnrecht tegenover elkaar staan. Het wantrouwen van beidde groepen is al bijna 100 jaar oud. Oekraïne was tot 1917 een onderdeel van het Russische Keizerrijk. De Oekraïense taal en cultuur werd onderdrukt door de tsaren. Na de februari revolutie nam de lokale bourgeoisie de macht over. Deze werden gesteund door de mensjewieken en de sociaal revolutionairen. Omdat politiek rechts zeer zwak was in Oekraïne, moest de heersende klasse vertrouwen op deze gematigde socialistische partijen. Toen de arbeidsraden onder leiding van de bolsjewieken de macht grepen in november 1917, ontstond een conflict tussen de Oekraïense Nationale Republiek en de Oekraïense Sovjets!

De Oekraïense Nationale Republiek was de eerste onafhankelijke staat, opgericht met steun van de Duitsers. Het Duitse Keizerrijk steunde veel landen die ooit deel waren van het Russische Keizerrijk. Dat kwam omdat Rusland sinds 1914 in oorlog was met Duitsland. Toen de Oekraïense bourgeoisie de nationale republiek uitriep kregen ze Duitse steun. De aanhangers van de arbeidersraden stichtte de Oekraïense Volksrepubliek van Sovjets. Deze Sovjet republiek bestond maar enkele maanden en werd verwoest door de legers van de nationale republiek in maart 1918!

Het probleem van de Oekraïense Nationale Republiek was dat ze weinig bondgenoten hadden. Duitse steun viel in 1919 weg, waardoor de republiek er alleen voorstond. Sovjet Rusland veroverde grote delen van het land, maar werd door de anticommunistische Witte Legers gedwongen om zich terug te trekken. In november 1919, werden delen van oost Oekraïne bestuurd door anticommunistische Russen, die met steun van antisemieten jacht maakte op joden. Er wordt vermoed dat ongeveer 150.000 Oekraïense joden opgepakt en systematisch vermoord werden. Veel etnische Oekraïners deden hieraan mee, dat kwam omdat de Russisch Orthodoxe Kerk het antisemitisme predikte en de bevolking vergiftigd met haat. Joden en bolsjewieken waren het slachtoffer van dit Witte Terreur!

In 1920 bestuurd de Oekraïense Nationale Republiek nog maar een klein gebied in west-zuid Oekraïne. De Republiek Polen had ook een deel van het land in bezit genomen. De leiders van de nationale republiek gingen met Polen praten om een alliantie te vormen tegen de Witte Legers en het Rode Leger van Sovjet Rusland. Polen was bereid om de Oekraïense Nationale Republiek te helpen, maar alleen om hun eigen imperialistische ambities te vervullen. Sovjet Rusland had de Witte Legers grotendeels verslagen en met hun steun werd de Oekraïense Socialistische Sovjet Republiek gevormd. De Witte Legers bezaten alleen nog de Krim en het zuiden van Oekraïne!

Terwijl het Rode Leger de laatste Witte gebieden aanviel, besloot de Poolse-Oekraïense Alliantie om een verrassingsoffensief te beginnen. In juni 1920 probeerde ze de rug van de Oekraïense Socialistische Sovjet Republiek te breken. Echter door de ijzeren discipline van het Rode Leger werd de aanval afgeslagen. Nu was het de buurt aan de Sovjets om de soldaten van Polen en de Oekraïense Nationale Republiek terug te drijven. Na twee maanden van strijd werd de Poolse-Oekraïense Alliantie verslagen. De Oekraïense Socialistische Sovjet Republiek had de burgeroorlog gewonnen. In november 1921 probeerde de nationalisten via Polen, nog een aanval op Sovjet grondgebied. Die aanval werd keihard afgeslagen. Pas in 1990 zouden de anticommunisten ( dankzij stalinistisch verraad ) weer instaat zijn om Oekraïne te veroveren!

Tijdens de Sovjet periode in het land kwamen vooral veel Russen wonen. In de eerste tien jaar van de Oekraïense Socialistische Sovjet Republiek genoten de etnische Oekraïners veel culturele vrijheden. De Russisch taal en cultuur werd niet ongedwongen, Moskou gaf de voorrang aan de ontwikkeling van de Oekraïense taal en cultuur. Dit veranderde echter met de opkomst van Joseph Stalin. Als overtuigde Russische chauvinist begon hij in de jaren 30, met de invoering van het Russisch als administratieve taal. Daarbij zorgde de collectivisatie van de economie voor enorm veel doden in Oekraïne. Er is tegenwoordig een vurig debat over de aard van de grote hongersnood onder het stalinisme. Etnische Oekraïners zeggen dat het een genocide was, opzettelijk gedaan om de inheemse bevolking te verzwakken. Pro-Russische Oekraïners zeggen dat de hongersnood een resultaat was van de stalinistische economische politiek en dat het geen opzet was!

Etnische Russen vestigde zich in het oosten van het land. Toen Sovjet Rusland in 1954 de Krim aan Sovjet Oekraïne gaf, kreeg het land opeens een groot schiereiland vol met Russen. Die Russen zijn nooit blij geweest met het feit dat ze deel werden van Oekraïne. Onder het stalinisme was dat niet erg want Moskou zorgde ervoor dat hun taal en cultuur dominant was in de gehele Sovjet-Unie. Maar na 1991 werd dat anders. Toen ging de Republiek Oekraïne nadruk leggen op hun eigen taal en cultuur. Veel ouderen van Russische afkomst spreken niet de inheemse taal van hun land. Ook onder Russisch sprekende jongeren is de Oekraïense taal niet populair. Ze voelen zich Russisch en niet Oekraïens!

De Krim werd in 1991 een autonome sovjet republiek en een jaar later een autonoom onderdeel van de nieuwe Republiek Oekraïne. Pro-Russische partijen hebben altijd de verkiezingen in de Krim gewonnen. De conservatieve; Partij van de Regio's en de stalinistische; Communistische Partij van Oekraïne doen het goed bij de Russisch sprekende bevolking. Maar in de rest van het land worden de Russische Oekraïners geminacht. Etnische Oekraïners vinden dat de Russen zich maar moet aanpassen aan de Oekraïense taal en cultuur. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, etnische Oekraïners hebben veel sympathie voor rechtse nationalisten, die openlijk haat prediken tegen Russen, joden en marxisten. Ook wordt een nationalistisch verzetsleger vereert dat tussen 1941 en 1949 tegen de Sovjet-Unie vocht. Deze nationalisten pleegde misdaden tegen Sovjet burgers, maar in de ogen van etnische Oekraïners zijn het helden. In de ogen van de Russisch sprekende Oekraïners zijn het ''fascisten'' en moordenaars!

Nu de pro-Russische; Viktor Yanukovych afgezet is, voelt de Russisch sprekende bevolking van de Krim zich niet vertegenwoordigd. Ze weigeren daarom ook om de nieuwe regering in Kiev te erkennen. Bewapende mannen hebben al het parlement van de Krim bezet en de Russische driekleur gehesen. Nu heeft dictator Vladimir Poetin van Rusland, soldaten naar het schiereiland gestuurd. Allemaal ter ''bescherming'' van de militaire basis daar. Door soldaten naar de Krim te sturen speelt Poetin met vuur. Want de extreem rechtse "Svoboda" partij wil niets lever dan alle Russen deporteren. Deze rechtse nationalisten speelde een belangrijke rol bij het omver werpen van Yanukovych. "Svoboda" werd deel van de nieuwe Oekraïense regering, maar hun fanatiek nationalisme baart zorgen. Want tot 2004 droeg "Svoboda" de naam Sociale-Nationale Partij van Oekraïne, een openlijke neo-nazi partij die fascistische symbolen hanteerde en Waffen SS soldaten vereerde. Als Kiev besluit tot een aanval op de Krim ontstaat niet alleen een oorlog tussen Rusland en Oekraïne, maar ook een burgeroorlog tussen etnische Oekraïners en Russische Oekraïners. 

Revolutionair socialisten keren zich fel tegen de nationalistische regering in Kiev en de pro-Russische groepen. De leiding van zowel de etnische Oekraïners als de Russische Oekraïners wil oorlog en conflict. Met nationalistische propaganda wordt haat en afkeer verspreid. In west Oekraïne zijn al 90 beelden van Vladimir Lenin verwoest door rechtse vandalen. Rusland en bewoners van de Krim, noemen de nieuwe machthebbers in Kiev, ''gevaarlijke radicalen''. Verschillende pro-Russische groepen zijn al opgericht om Russische Oekraïners te ''beschermen''. Revolutionair linkse partijen en groepen hebben hun steun uitgesproken voor Moskou. Vooral stalinistische politieke partijen geven steun aan de Russisch sprekende Oekraïners, zonder erbij na te denken dat die pionnen zijn op het schaakbord van het Kremlin!

Want het Kremlin heeft haar eigen agenda en misbruikt de angst van miljoenen Russische Oekraïners om invloed uit te oefenen. Laten we niet vergeten dat Poetin geen vriend is van de werkende klasse, hij is een ex-KGB agent. Een man die werkte voor de stalinistische geheime politie. Een man die verkiezingen manipuleert, vriendjes is met rijke kapitalisten en het niet zo nauw neemt met arbeiders-rechten. Hij is geen bondgenoot, maar een vijand van alle arbeiders!

De werkende klasse van Oekraïne moet verder kijken dan etniciteit. We zijn allemaal mensen die hun arbeid moeten verkopen voor ons loon. Of je nu Oekraïens, Russisch, Nederlands of Engels spreekt. Nationalisme is gif dat de heersende klasse verspreid om ons te verdelen. Dat zien we in Oekraïne waar nationalisme wordt gebruikt om de aandacht af te leiden van het feit, dat het kapitalisme al 24 jaar voor armoede en ellende zorgt. Dat is de werkelijke oorzaak voor de woede die veel Oekraïners ervaren!

Jonge Oekraïense nationalisten. De jongen vooraan draagt
nog het symbool van de Sociaal-Nationale Partij van Oekraïne

De voorloper van "Svoboda" die openlijk fascistisch was!

Liemers Museum

De neoliberale overheid bestaande uit VVD en PvdA willen keiharde bezuinigingen doorvoeren. Bijna alle sectoren van de Nederlandse samenleving krijgen ermee te maken. De culturele sector wordt ook zwaar geraakt, duizenden musea's krijgen minder subsidies en moeten hierdoor de deuren sluiten. Volgens neoliberale logica moet een museum dat geen winst kan maken ook maar sluiten. Want in onze maatschappij draait alles om het maken van winsten: De markt is God, concurrentie is Koning. Vooral kleine musea's zijn het slachtoffer van de bezuinigingswaanzin. Een klein streek museum dat dreigt te sluiten is het Liemers Museum in Zevenaar!

In 1981 werd het Liemers Museum in Zevenaar geopend. Al sinds 1948 waren er stemmen opgegaan om een streek museum in de Liemers te openen. Maar pas vanaf de jaren 70 begon men echt werk te maken van dit idee. Ton Veltman, leraar biologie aan het Liemers College, kan gezien worden als oprichter aangezien hij in 1976 begon om investeerders te zoeken voor een museum in de Liemers! Uiteindelijk werd het museum een feit dankzij de inzet van zes initiatiefnemers. In 2009 verhuisde het Liemers Museum naar de Kerkstraat 16, een historisch pand midden in het centrum van Zevenaar!

Het museum heeft een grote collectie van de voormalige TURMAC fabriek. Deze produceerde onder verschillende namen van 1920 tot 2008 sigaretten in Zevenaar. Ook de fabriek GIMBORN produceerde haar inkt in de stad. Daarnaast bezit het museum antieke voorwerpen uit de Steentijd, Romeinse periode en de Middel Eeuwen. Een ander belangrijk onderdeel van de collectie is de religieuze geschiedenis van de Liemers. Het katholicisme was zeer sterk in dit gebied omdat hier de katholieken de dominante religie vormde. De geschiedenis van de Liemers wordt goed weer gegeven in het Liemers Museum.

Echter eind 2013 gaat het mis. De gemeente van Zevenaar heeft de subsidie voor het museum enorm verminderd. Hierdoor kan het Liemers Museum niet meer de kosten van het pand aan de Kerkstraat 16 betalen. Per jaar betaald het museum bijna 70.000 euro aan de gemeente Zevenaar voor het gebruik van het pand aan de Kerkstraat. Echter zonder voldoende subsidie is het niet mogelijk om het museum te laten voorbestaan in het huidige museumpand. Kapitalistische logica zegt dat het museum maar commercieel moet gaan denken, toch blijven de kosten hoger dan de inkomsten. Mensen uit de Liemers willen helemaal niet dat het museum sluit. Het Liemers Museum hoort bij de streek en mag niet sluiten vinden velen. Bij het Liemers Museum werken 104 mensen, daarvan worden slechts drie betaald waarvan één fulltime. De andere 101 medewerkers werkt allemaal op vrijwillige basis!

De neoliberale VVD, PvdA en CDA in Zevenaar hechten echter meer waarde aan de bezuinigingen. Alleen de SP, GroenLinks en Lokaal Belang Zevenaar blijven zich inzetten voor het behoudt van de culturele instellingen. Het is dus duidelijke welke politieke partijen de culturele sector willen offeren op het altaar van de bezuinigingswaanzin. Dat de PvdA hieraan meedoet is weer typisch voor de (a)sociaal democraten, links lullen tijdens verkiezingen, maar rechts regeren. Dit doet de Partij van de ''Asocialen'' al sinds Wim Kok een einde maakte aan het sociaal democratische gedachtegoed binnen de partij. Wie anno 2014 nog een sociaal hart heeft moet SP stemmen en niet PvdA. Want de voormalige arbeiderspartij is niet meer wat ze ooit was, de enigste echte sociaal democratische partij van Nederland is de SP, ook al zijn wij revolutionair socialisten daar niet echt blij mee!

Het Liemers Museum dreigt haar pand aan Kerkstraat rond juni/juli te sluiten. Het kleine streek museum met haar 104 medewerkers kan gewoon niet rondkomen zonder voldoende subsidies van de gemeente. Oplossingen zijn er, de gemeente zou gewoon minder huur kunnen vragen voor het pand aan de Kerkstraat 16. Want 70.000 euro per jaar is wel heel veel geld. Als het Liemers Museum vertrekt dan blijft het gebouw onbewoond achter. Wie gaat er dan inzitten? Niemand natuurlijk, want welk bedrijf/instelling kan nu 70.000 euro per jaar aan huur betalen? Dus zal dit monumentale pand leeg staan, want niet goed is. Het Liemers Museum maakt er nu nuttig gebruik van en houdt ook krakers buiten de deur. Als de gemeente nu eens 14.000 euro zou vragen per jaar, dan kan het museum blijven bestaan. Echter de gemeente wil vast houden aan die 70.000 euro en dus zal het Liemers Museum moeten vertrekken!

Revolutionair socialisten roepen daarom op om tijdens de gemeenteraadsverkiezingen in Zevenaar niet te stemmen op de VVD, PvdA en CDA. Deze partijen willen kost wat kost vast houden aan bezuinigingslogica, voor hun is de culturele sector maar een ''linkse'' hobby. Wie niet marktgericht kan werken moet maar ten onder gaan. Daarom moet het anders in Nederland, het moet maar eens afgelopen zijn met de cultuur van; De Markt is God, Concurrentie is Koning!

Arbeiders in Zevenaar, 

stem op de SP
( Partijprogramma ) 

Behoudt het Liemers Museum! 

Het museumpand aan de Kerkstraat in Zevenaar

Hiervoor wil de gemeente per jaar 70.000 euro!

Paniek bij de EU elite

De verkiezingen voor het Europese parlement naderen en het ziet er niet goed uit voor de aanhangers van de Europese Unie. Veel Europeanen zien niets in de EU zoals die op dit moment bestaat. Gelijk hebben ze, want deze EU is geen unie voor de mensen, maar een economische unie voor de bedrijven. Dankzij het vrij verkeer van personen en goederen, kunnen Europese kapitalisten overal in de EU zich vestigen. Vooral toen Oost-Europa bij de unie kwam, sloeg het kapitaal zijn slag. Want de lonen in het oosten zijn zeer laag, modaal verdient een Poolse arbeider net 600 euro bruto in de maand. Vergelijk dit met Nederland waar het modale inkomen op 2300 euro bruto per maand is vast gesteld. West Europese bedrijven verplaatste dus veel productie werk naar Polen tot groot ongenoegen van de West Europese arbeiders. Daarnaast kwamen Oost Europese arbeiders naar het westen om hier te profiteren van de hogere lonen. Weer een pluspunt voor de kapitalisten, want het is goedkoper om buitenlandse arbeidskrachten te laten werken voor minimumloon dan ( dure ) Nederlanders in dienst nemen!

Anti-EU partijen doen het goed, vooral rechtse populisten en nationalisten stijgen in de peilingen. In Nederland is de rechts conservatieve PVV zeer populair, in Frankrijk doet het extreem-rechtse Front National het ook goed. Eurosceptische partijen zorgde ook voor een overwinning in Zwitserland, waar de rechtse conservatieven van de Zwitserse Volkspartij een referendum organiseerde tegen immigratie. 50,3% van de Zwitserse stemmers keerde zich tegen immigratie en dit dwingt de Zwitserse Confederatie om strengere eisen te stellen aan immigranten. De Europese elite in Brussel is hier niet blij mee, want strengere regels voor immigranten in Zwitserland staan haaks op de verdragen die dit land gesloten heeft met de EU!

De aanhangers van het Europese Federalisme vindt je vooral bij sociaal democraten/sociaal liberalen. Dit is terug te zien in Nederland, want zowel de PvdA als GroenLinks steunen een verenigd Europa. Ook Democraten 66 zijn voorstanders van een Europese superstaat. Wij revolutionair socialisten zijn niet tegen het idee van een verenigd Europa, maar zo'n verenigd Europa moet gebaseerd zijn op het socialisme en niet op het neoliberalisme. Deze EU draait op de principes van het neoliberale kapitalisme en daarom steunen wij de Europese Unie niet. Wij vinden dan ook dat de Europese arbeidersklasse massief in verzet moet komen, tegen de ondemocratische structuur van de EU en diens voorzitter José Manuel Barroso!

Europeanen voelen zich weinig betrokken bij de Europese Unie. Logisch ook want de EU lijkt een bureaucratisch instituut dat veel geld kost. Zeker als je kijkt naar de salarissen van parlementsleden van het Europese Parlement. Bruto verdienen deze ''vertegenwoordigers'' ongeveer 8.000 euro per maand. Van dat bedrag wordt ongeveer 1.200 euro ingetrokken als extra belasting. Er wordt dan 6.800 euro overgemaakt, van dat bedrag moet nog inkomensbelasting worden betaald. Dit percentage is echter in elk EU land weer anders. Netto houdt een EU parlementslid zeker 4.000 euro in de maand netto over. Het is dus logisch dat veel ''vertegenwoordigers'' van de EU zich een elitair leven kunnen veroorloven. Zeker als je bedenkt dat bijna 2/3 van alle Europese arbeiders nooit meer dan 2.000 euro netto verdient. In Oost Europa is 1000 euro netto per maand al boven modaal!

De EU is vooral bang dat Europeanen zich tegen de dogma's van de markt dictatuur zullen keren. Daarom doen sociaal democraten, christen democraten, liberalen en conservatieven veel moeite om de Europese Unie in een positief daglicht te zetten. Wanneer dit niet lukt gaan ze over tot dreigingen en intimidaties. Zo ook tijdens het Ierse referendum over het Verdrag van Lissabon in 2009. Na maanden van intimidaties en dreigingen lukte het de EU elite om een meerderheid voor zich te winnen, Ierland ging akkoord met het verdrag en de neoliberale eisen die daarin stonden. Het volk van Ireland was bang gemaakt met werkeloosheid en armoede, als men het lef had om tegen de EU te stemmen. De gehele kapitalistische media stond in dienst van een JA stem, ook Michael O'Leary van Ryan Air zette zich in voor het JA kamp. Na de overwinning van het JA kamp kon de Europese Unie opgelucht adem halen, alleen Ireland had een referendum gehouden. De volkeren van de andere Europese landen mochten niet stemmen over het verdrag!

Revolutionair socialisten zijn echter ook kritisch over linkse nationalisten die denken dat je een sociaal alternatief kunt opbouwen in eigen land. Zo denkt vooral de ''Sociaaldemocratische'' Partij in Nederland. De SP van Emile Roemer is zeer kritisch over de EU en dat is terecht. Maar de linkse sociaal democraten van de SP, beweren dat Nederland het zonder Europa wel kan redden. In plaats van te strijden voor een verenigd socialistisch Europa, pleit de SP voor minder Europa en meer Nederland. Dit soort links nationalisme is ook te vinden in de restanten van de communistische partijen. Die zijn altijd al tegen de EU geweest en door hun stalinistische overtuigingen nog steeds van plan om het socialisme in eigen land te realiseren.

De landen van de Europa kunnen zich zelf niet meer redden in een globaliserende wereld. Het kapitalisme is internationaal geworden en het kan niet verwoest worden in eigen land alleen. Mocht een socialistische revolutie inderdaad toeslaan in een Europees land, dan zal de EU alles op alles zetten om het socialisme te doen mislukken. Economische sancties, boycots of weigering om handel te voeren, kunnen een socialistisch land op de rand van de afgrond brengen. Antisocialistische partijen kunnen met leugens de werkende klasse weer in hun ban krijgen en zo verkiezingen winnen. Socialisme kan daarom niet in eigen land opgebouwd worden zolang het internationaal opereert. Vroeger was het kapitalisme nog vooral nationaal, maar na de tweede wereld oorlog veranderde dat, zeker toen China en India hun arbeidsmarkten opende voor buitenlandse bedrijven.

Net als bij nationale verkiezingen stellen de Europese verkiezingen niet veel voor. Alle grote coalities steunen het Europese kapitalisme. Sociaal democraten, christen democraten, liberalen en zelfs rechtse eurosceptici steunen de dictatuur van het kapitalisme. Rechtse nationalisten steunen vooral hun eigen kapitalisten, volgens het principe; ''Eigen kapitalisten eerst''. Daarom is het noodzakelijk dat de Europese arbeidersbeweging met eigen partijen komt. In Engeland, Schotland en Wales is er de Socialistische Vakbondscoalities ( TUSC ), Ireland heeft de Socialistische Partij die al sinds 1997 strijd voor een socialistisch Europa. Maar andere Europese landen zitten met een mix van oude stalinisten en gematigde socialisten op politiek links. Deze partijen zijn meestal links nationalistisch of willen slechts een socialer Europa zonder direct te breken met de ondemocratische structuur van de EU!

Als de verkiezingen komen zal Revolutionair Socialistische Media adviseren om toch SP te stemmen. Want de EU zoals die nu bestaat is ondemocratisch en alleen goed voor het bedrijfsleven. Een sterke SP kan de dictatuur van Brussel flink tegenwerken. Dat is wat we op dit moment kunnen doen, maar om de EU volledig uit te schakelen is een Europese socialistische beweging nodig. Een beweging van arbeiders die strijden voor een Europa dat niet bestaat voor de kapitalisten, maar voor de werkende klasse. Partijen en coalities zoals de Britse; Socialistische Vakbondscoalitie en de Ierse; Socialistische Partij pleiten voor dit doel!

Het Europese Parlement zoals het er nu uit ziet.

Donkerrood bestaat uit socialistische en communistische partijen,

rood bestaat uit sociaal democratische partijen,

groen bestaat uit groene partijen,

geel staat voor liberale partijen,

lichtblauw voor christen democratische partijen, 

donkerblauw staat voor conservatieve partijen, 

oranje voor nationalistische partijen en 

grijs staat voor onafhankelijke partijen!

Weer een geval van discriminatie

Weer toont het Nederlandse bedrijfsleven haar anti-islamistische houding. Een studente kreeg te horen dat ze geen plek kon krijgen als stagiaire bij een uitzendbureau, als ze een hoofddoek zou dragen. Volgens het uitzendbureau zijn ze vooral een ''Nederlands'' bedrijf, een hoofddoek zou bij hun niet goed in de smaak vallen. De studente Leila Kallal liet het er niet bij zitten en heeft aangiften gedaan van discriminatie. Natuurlijk wordt ze meteen aangevallen door rechtse types die het bedrijf verdedigen. ´´Een bedrijf mag hoofddoeken verbieden´´ brult de ene, ´´Hoofddoeken horen niet thuis op de werkvloer´´ brult de andere. Dit terwijl werkgevers volgens de wet niet mogen discrimineren op religieuze overtuigingen!

Leila Kallal wou stage gaan lopen bij een uitzendbureau, daar kreeg ze echter te horen dat het bedrijf haar geen plek kon geven als ze een hoofddoek draagt. Nu dit verhaal het nieuws heeft gehaald beweert het uitzend bureau, dat men Leila Kallal juist in bescherming wou nemen. Er zouden veel Poolse mensen bij het bureau komen en die zouden haar islamistische religie niet tolereren. Niet alleen wordt de studente gediscrimineerd, maar ook Poolse arbeiders krijgen het verwijt dat ze allemaal intolerant zouden zijn tegenover moslims!

Arbeiders van buitenlandse afkomst hebben het al zwaar genoeg. Ze worden geminacht door veel ´´blanke´´ Nederlanders, omdat rechtse populisten beweren dat buitenlanders hun werk ´´inpikken´´´. Zo zouden Poolse arbeiders bijna allemaal voor minimumloon willen werken en hierdoor de Nederlandse arbeider van de arbeidsmarkt drukken. Maar wie bepaald dit? Niet de Poolse arbeiders, nee dat bepalen de eigenaren van de bedrijven die de Polen in dienst nemen. Het zijn de kapitalisten die deze harde werknemers uitbuiten. Er zijn genoeg verhalen van Nederlandse kapitalisten die Poolse arbeiders voor minder dan het minimumloon laten werken. Dit is illegaal, maar daar geven deze kapitalisten niets om. 600 euro in de maand voor 40 uur werken per week, is bijna een modaal salaris in Polen maar niet in Nederland!

Door de verharding van de westerse maatschappij voelen veel jongeren die ouders hebben van buitenlandse afkomst zich niet thuis in Nederland. Geminacht door de maatschappij, buitengesloten van wegen hun religie en achtergrond hebben deze jongeren weinig hoop op een goede toekomst. Vele komen ook in aanraking met politie en justitie. Natuurlijk is dit niet altijd de schuld van de samenleving. Echter het huidige klimaat zorgt er wel voor dat jongeren van buitenlandse afkomst, moeilijker aan een baan komen. Het is al bewezen dat werkgevers discrimineren op etnische achtergrond. Kranten vertellen over een test van een journalist, die zich voordeed als een werkzoekende met verschillende buitenlandse accenten. Bij veel telefoongesprekken met bedrijven werd duidelijk dat men haar niet op gesprek wou. Maar toen ze ''Algemeen Beschaaft Nederlands'' ging praten waren werkgevers opeens wel geïnteresseerd in haar!

Vooral jongeren van Marokkaanse/Turkse/Surinaamse en Antilliaanse afkomst hebben het lastig. Doordat deze groepen geassocieerd worden met criminaliteit, slecht gedrag en religieus ( vooral bij Arabische volkeren ) fundamentalisme, zijn hun kansen op de arbeidsmarkt duidelijk zwakker. Zeker nu met de economische crisis, die al 6 jaar duurt. Doordat het kapitalisme de arbeiders laat bloeden, zitten ook ''blanke'' arbeiders met stijgende armoede, ze hebben dan ook het gevoel dat de overheid de buitenlanders ondersteunt. Dit wordt hun vooral verteld door rechtse types rond bladeren zoals Elsevier, de Telegraaf en door rechtse partijen zoals de Partij voor de ''Vrijheid'', de dictatoriale partij van Geert Wilders!

De oorzaak van discriminatie ligt bij het kapitalistische systeem. Dat wil juist de arbeidersklasse verdelen via de logica; ''verdeel en heers''. Een verdeelde arbeidersklasse is zwakker dan een verenigde. Als ''blanke'' arbeiders zich laten leiden door racistische opvattingen, dan versterkt dit het kapitalisme. Want het systeem heeft racisme nodig om aan de macht te blijven. Racisme was ook de motivatie voor het kolonialisme. De blanke Nederlanders vonden zich zelf superior aan andere mensen rassen. Vooral het zwarten mensenras werd gezien als minderwaardig. Miljoenen zwarte arbeiders werden als slaven verkocht en aan het werk gezet op plantages in Suriname. Pas rond 1877 werd de slavernij in Nederland afgeschaft, het land was toe al rijk en machtig geworden, dankzij de winsten van de slaven arbeiders!

We zagen dit racisme ook bij de 17 jarige Yosra Aajir, het meisje dat door de beveiliging van een HEMA winkel werd aangezien als ''junkie''. De beveiliging wou haar niet geloven dat ze suikerziekte had en daarom een injectie moest nemen. Eenmaal opgepakt zei de politie dat haar verhaal een ''trucje van allochtonen'' moest zijn, om zo vrij te komen. De beveiliging van de HEMA en de politie lieten zich leiden door vooroordelen en racistische overtuigingen, dat ''allochtoonse'' jongeren niet te vertrouwen zijn en dus niet gelooft moeten worden. Ondanks dat Yosra Aajir met bewijzen kwam werd ze niet gelooft. Zelfs haar beste vriendin en haar moeder konden niet op tegen de dogmatische overtuiging van de politie, dat haar verhaal een typisch ''allochtoons'' trucje moest zijn!

Revolutionair socialisten vinden dat arbeiders zich moeten verzetten tegen racisme bij werkgevers en de staat. Aan de andere kant hebben wij geen vertrouwen in de ''eerlijkheid'' van de politie en justitie. In een kapitalistische samenleving staat justitie in dienst van de mensen die eigenaar zijn van de productie middelen. Een rechter zal altijd het privé bezit van de kapitalist verdedigen tegen arbeiders. Het is ook uitgesloten dat rechters zullen toe geven aan arbeiders zelf bestuur als de werkende klasse bezit neemt van de grootste bedrijven. Daarom moeten deze staat ook vernietigd worden, socialisme is niet mogelijk zolang de wetgeving gebaseerd is op het privé bezit van bedrijven!

Wat is hier mis aan? Volgens rechtse types al heel veel!!

Hoe werkt het kapitalisme?

De kloof tussen rijk en arm wordt groter en groter. De verhouding van de kloof tussen de rijke en arme landen is verhoogd van 11 tegen 1 in 1913 tot 74 tegen 1 in 1997. Het is niet enkel de kloof tussen rijke en arme landen die is vergroot, ook de kloof binnen die landen is enorm toegenomen. De rijkdom van de 1% rijksten in de VS is groter dan die van de armste 90%. De inkomens van fabrieksarbeiders en hun bazen verhielden zich in 1980 nog als 1 op 42. Vandaag is dat 1 op 425. Volgens de burgerij en haar woordvoerders moeten we daar maar leren mee leven. De ene mens verschilt immers van de andere. De 'natuurlijke' verschillen tussen mensen zijn reëel, maar nooit groot genoeg om die kloof te verklaren. Het klopt dat er sinds het ontstaan van de klassenmaatschappij altijd wel uitbuiting bestaan heeft, maar moeten we er ons daarom zomaar bij neerleggen? Met het ontstaan van het kapitalisme is de kloof tussen arm en rijk enorm toegenomen. Wij denken dat dit een gevolg is van de manier waarop de maatschappij en haar productie georganiseerd zijn.

Een standpunt van de Linkse Socialistische Partij ( België ) 

Overproductie

De kapitalistische maatschappij is gebaseerd op privé eigendom van de productiemiddelen (werktuigen, fabrieken,...), een doorgedreven arbeidsdeling en een grote laag bezitslozen die enkel over hun arbeidskracht beschikt. De productie is gericht op winst, niet op de bevrediging van behoeften. De winst komt voort uit de onbetaalde arbeid van de arbeider (de meerwaarde). Resultaat: de arbeiders zijn nooit in staat hun volledige productie zelf te consumeren. De burgerij mag dan wel meer consumeren dan de arbeiders, op zich is zij onvoldoende talrijk om het volledige productieoverschot op te nemen.

Bovendien staan de verschillende kapitalisten als concurrenten tegenover elkaar. Allen proberen een zo groot mogelijk deel van de markt in te pikken. Productiekosten drukken ze door de arbeiders harder uit te buiten. Dat gebeurt door betere en modernere machines te installeren, een nog meer verfijnde arbeidsdeling door te voeren of de flexibiliteit op te drijven (opdrijven relatieve meerwaarde), of door de lonen te drukken en de arbeidstijd op te drijven (absolute meerwaarde) Met andere woorden: alle kapitalisten drijven de productie maximaal op zonder echt rekening te houden met de reële behoeften. Dat is een zeer chaotische productiewijze die regelmatig leidt tot overproductiecrises, bijvoorbeeld in Zuid-Oost Azië eind 1997!

Vandaag doet de burgerij echter, zij het op een zeer irrationale manier, vooral via de multinationals aan een zekere mate van planning. Overproductiecrises doen zich meestal niet meer voor onder de klassieke vorm, maar eerder als een afbouwen van productiecapaciteit. Denken we maar aan de talloze bedrijven die nog voor de recessie is ingetreden zich erop voorbereiden door het preventief ontslaan van personeel of het sluiten van afdelingen.

Oorlog

De concurrentie is al langer de nationale grenzen ontgroeid. Al sinds de eeuwwisseling hebben een handvol grote imperialistische mogendheden de wereld onder zich verdeeld. Enkele machtige holdings, het financiekapitaal en grote concerns dicteren de politiek van talloze regeringen. We leven, om het met Lenins woorden te zeggen, in het tijdperk van het imperialisme, het hoogste stadium van het kapitalisme. De globalisering is een politiek regime van sociale afbraak binnen dat tijdperk.

"Imperialisme", stelt Lenin, "betekent oorlog". De zwakkere burgerij zal proberen haar markten af te schermen tegen de sterkere, zeker in periodes van crisis. Zelfs in de periode van globalisering steunt iedere kapitalist uiteindelijk op één, in sommige uitzonderlijke gevallen - zoals het Brits - Nederlandse Shell op twee of enkele nationale staten, waarop hij indien nodig beroep doet om zijn belangen te beschermen. Met andere woorden de rol van de nationale staat is nog niet uitgespeeld. De oproerpolitie die de manifestanten in Göteborg te lijf ging was die van de Zweedse Staat, niet een zogenaamd internationaal politiekorps. Internationale 'vredesmachten' als de VN zijn in werkelijkheid een dekmantel voor het Amerikaans Imperialisme. Als zelfs protectionisme niet meer volstaat of als de belangen van de burgerij echt in het gedrang komen dan kan een handelsoorlog omslaan naar een echte oorlog. Oorlog is immers de verderzetting van politiek met andere middelen.

Onmenselijk

Niet alleen overproductie en wapengekletter leiden tot crisis onder het kapitalisme. Alles moet wijken voor winst. Het is het eerste maatschappelijk systeem waarbij crises geen gevolg zijn van tekorten, maar van teveel! Iets totaal onlogisch vanuit het standpunt van de mensheid. Om de concurrentie voor te blijven is de kapitalist verplicht de productie voortdurend te 'verbeteren'. 

Dat vereist enorme sommen kapitaal waarbij de kleine bedrijfjes onvermijdelijk verdwijnen.
Een ander gevolg is dat de arbeider steeds verder komt te staan van het product dat hij maakt. Marx noemde dat de vervreemding. Door de arbeider te scheiden van z'n product ontneemt de kapitalist hem net dat wat arbeid interessant maakt. De arbeider is niet alleen een aanhangsel geworden van de machine, een wegwerpproduct, maar hij wordt meer en meer zelf beschouwd als een waar bestemd voor de ruil. Dat weerspiegelt de decadentie van dit systeem, denk maar aan de vrouwen- en kinderhandel.

De mens en zijn omgeving

Concurrentie verplicht de kapitalist om steeds betere machines te installeren die steeds sneller afgeschreven moeten worden. Bijgevolg is steeds meer kapitaal vereist om dezelfde winst te maken. In de loop van de jaren '80 verachtvoudigde het kapitaal van de Generale Bank, de winst verdubbelde slechts. In de industrie zijn vergelijkbare cijfers nog schokkender. Kortom: om de winst op peil te houden moet steeds meer rijkdom uit de economie gehaald worden (de tendens van de winstvoet om te dalen). Dat gebeurt uiteraard niet op kosten van de kapitalist, maar ten koste van het zweet, de zenuwen en zelfs het bloed van de arbeiders die steeds harder moeten draaien.

Toppunt is dat de meeste technologie onder het kapitalisme niet leidt tot minder hard labeur en kortere werkuren, hetgeen toch logisch zou zijn, maar juist tot meer flexibiliteit, uitstoot van arbeid, werkloosheid en dus... meer druk op de lonen. Het is echter niet enkel de mens, maar ook zijn leef- en werkomgeving die ondergeschikt gemaakt wordt aan de winst.

Hoe zou een democratische planecononie werken?

Hoewel nooit in de geschiedenis een grotere rijkdom werd geproduceerd, gaan de levensstandaard en/of de arbeidsomstandigheden van de meerderheid van de bevolking er voortdurend op achteruit. Onvermijdelijk leidt dit met de regelmaat van de klok tot massale bewegingen. De voordelen van een socialistische planeconomie liggen zijn evident. Het afschaffen van de privé-eigendom van de productiemiddelen en de vervanging door gemeenschappelijke eigendom en controle door de gemeenschap over de industrie en diensten, zou het mogelijk maken de productiemiddelen aan te wenden voor sociale prioriteiten.

Socialisme versus Stalinisme

Socialisme veronderstelt planning zodat de productie overeen stemt met de behoeften. Daarvoor is het wel nodig de behoeften te kunnen inschatten. Met de huidige technologie zou dat eigenlijk relatief eenvoudig moeten zijn. Maar hoe goed de technologie waarover men beschikt ook mag zijn, in een systeem van planning is inspraak en beheer door de arbeiders, arbeidersdemocratie dus, absoluut noodzakelijk. Enkel de arbeiders, die tegelijk producent en consument zijn, zijn in staat in te schatten welke producten overbodig zijn, welke voldoen inzake kwaliteit etc... met andere woorden: voor een planeconomie is arbeidersdemocratie even onontbeerlijk als zuurstof voor een lichaam of.

De stalinistische karikatuur van het socialisme probeerde het gebrek aan arbeidersdemocratie op te vangen door een centraal planbureau. In een relatief éénvoudige economie is zoiets nog haalbaar, in een moderne economie waarin honderdduizenden producten geproduceerd worden is dat onmogelijk. In dat geval wordt de bureaucratie die in een eenvoudige economie een relatieve rem is op de ontwikkeling van de maatschappij, een absolute rem.

Op ieder niveau

Bij de planning moet vertrokken worden van de behoeften van alle arbeiders. Soms betekent dit dat de belangen van één bedrijf of sector tijdelijk of deels in conflict komen met belangen van andere arbeiders. In het kapitalisme geeft dat onvermijdelijk aanleiding tot getwist; in een socialistisch systeem, gebaseerd op de democratische deelname van heel de bevolking wiens gemeenschappelijke rijkdom eenieder ten goede komt, kunnen die conflicten vreedzaam uitgediscussieerd worden.

De planning moet gebeuren op bedrijfs- en sectorieel niveau. Die arbeiders zijn immers het best geïnformeerd over hun product en de vraag ernaar. De aanwezigheid van vertegenwoordigers van de arbeiders van andere sectoren en de rest van de bevolking moet garanderen dat ook rekening gehouden wordt met de bredere belangen. Het moet eveneens gebeuren op nationaal niveau door afgevaardigden uit alle sectoren, en vandaag ook op internationaal niveau om de productie op elkaar af te kunnen stemmen.
Socialisme vergt een zekere graad van ontwikkeling van de productie. Het huidig productieapparaat zou met een socialistische planning en minder verspilling probleemloos aan eenieder een degelijke levensstandaard kunnen bieden. Het stalinisme was een karikatuur, het gevolg van het isolement van de Russische Revolutie in een achtergebleven land. Zoals Marx (in de Duitse Ideologie) zei: zolang er tekorten zijn, zal om die tekorten gestreden worden en komt de oude vuiligheid opnieuw bovendrijven.

Stimulatie om te werken

De mens zou volgens sommigen van nature lui zijn en dus geen zin hebben om te werken als er niet de persoonlijke stimulans van de concurrentie en/of competitie zou zijn. Alsof we allemaal een eigen lap grond of een eigen atelier hebben vandaag, integendeel, de meeste onder ons hebben juist niets. Het werk dat ze verrichten doen ze niet omdat ze gestimuleerd zijn door de vrucht van hun arbeid, maar omdat ze daartoe gedwongen zijn om een inkomen te hebben. In een socialistisch systeem zou de arbeider werken voor de collectieve rijkdom en zou de vervreemding bestreden worden door hem te betrekken bij de volledige productie.
Een hardnekkig vooroordeel is dat socialisme de 'vrijheid' zou aantasten. Wij denken dat het andersom is, vandaag is enkel diegene vrij die er de middelen voor heeft. Laat ons echter meteen de kleine zelfstandige gerust stellen: we zijn niet van plan iedere bakker te nationaliseren. We zijn tegen uitbuiting, voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie, tegen privé-eigendom van productiemiddelen, niet voor de 'socialisatie' van eenieders gebruiksgoederen.

Een socialistisch systeem hoeft geen dwang te gebruiken, tenzij tegenover een handvol onverbeterlijke uitbuiters. De beperking van de vrijheid, het profiteren en uitbuiten en het onaantrekkelijk maken van de arbeid zijn niet de kenmerken van het socialisme, maar die van het kapitalisme.

Waar gaat het Linkse Front heen?

In Frankrijk zit het Linkse Front is een dilemma. Een deel wil aansluiting zoeken bij de sociaal democraten van de ''Socialistische'' Partij ( PS ), de partij van president Hollande. Deze sociaal democraten voeren een beleid van harde besparingen en neoliberale politiek. Net als de PvdA in Nederland stellen de Franse sociaal democraten zich neoliberaal op. Het Linkse Front is een coalitie van twee linkse partijen, de Linkse Partij ( PdG ) en de Franse Communistische Partij ( PCF ). De Linkse Partij ( Parti de Gauche ) wordt geleid door Jean-Luc Mélenchon, die zich een ecologische socialist noemt. In 2008 stapte hij uit de ''Socialistische'' Partij en stichtte de Linkse Partij. De Franse Communistische Partij is na de ondergang van het stalinisme, helemaal de weg kwijt. Ondanks dat de partij zich nog ''communistisch'' noemt is hun politiek niet revolutionair socialistisch te noemen!

Het Linkse Front bestaat uit meer dan alleen de PCF en de PdG, maar deze twee partijen domineren wel de politiek van het front. Jean-Luc Mélenchon wil een nieuwe Franse Republiek oprichten, maar noemt daarbij het socialisme niet. Als voormalig lid van de ''Socialistische'' Partij ( PS ) behoorde Mélenchon tot de linkse sociaal democraten. François Mitterrand was dat ook. Deze PS leider kwam in 1981 aan de macht en bleef tot 1995 president. François Mitterrand beloofde in 100 dagen het socialisme te realiseren. De sociaal democratische regering voerde een progressief bewind. Het culturele klimaat werd vrijer en het dogmatisme anticommunisme van de vorige regeringen verdween. Ook wou de PS samenwerken met de PCF wat ertoe leiden dat de stalinisten in de regering kwamen. Maar ondanks alle progressieve daden van Mitterrand bleef het Franse kapitalisme bestaan!

De Franse bourgeoisie was niet blij met de hogere belastingen en de sociale programma's. Ze ontsloegen veel arbeiders om kosten te besparen. Door de werkeloosheid en de schulden van de overheid raakte de PS in paniek. Want de media gaf hun ''socialistische'' politiek de schuld. Doordat Mitterrand de productiemiddelen niet nationaliseerde, bleef de rijkdom van Frankrijk in kapitalistische handen. Het bedrijfsleven voerde massaontslagen door en beweerde dat de overheid daaraan schuld had, mede door de hoge belastingen. Politiek rechts speelde daar goed op in en brulde dat socialisme niet kon werken. De sociaal democraten gingen door de knieën en accepteerde deze leugen!

President Mitterrand begon zijn beleid terug te draaien, tot woede van de arbeidersklasse. Het rechts-populistische Nationaal Front wist van dit verraad te profiteren, omdat de stalinistische PCF de regering Mitterrand steunde. Deze racistische partij geleid door Jean Marie Le Pen, wist met populistische propaganda bijna 2.700.000 stemmen te winnen bij de verkiezingen van 1986. Ook politiek rechts wist te scoren door de schuld van de werkeloosheid bij links te leggen. Mitterrand en zijn coalitie ( PS, PCF en andere linkse partijen ) verloren de verkiezingen in 1986. Deze nederlaag van politiek links lag vooral aan de zwakheid van hun president, die niet het lef had om daadwerkelijk socialisme in te voeren!

Jean-Luc Mélenchon begon zijn politieke loopbaan als lid van de trotskistische; Internationale Communistische Organisatie. Hij verliet de ICO in 1977 en werd lid van de ''Socialistische'' Partij. Anders dan de meeste sociaal democraten bleef Mélenchon zich een socialist noemen, ook al zouden wij revolutionair socialisten hem eerder gematigd socialistisch omschrijven. In 2000 werd hij minister voor onderwijs in de Franse regering van Lionel Jospin. Toen de sociaal democraten tussen 1997 en 2002 aan de macht waren, toonde ze hun neoliberaal gezicht. Sociaal werd Frankrijk er niet door, er werden neoliberale privatiseringen doorgevoerd. Ook de Franse sociaal democratie gaf haar linkse veren op!

Nog zes jaar bleef Mélenchon lid van de ''Socialistische'' Partij, totdat hij die in 2008 verliet. Nadat zijn linkse aanhangers slechts 19% van de stemmen kregen tijdens het partijcongres, begreep Mélenchon dat de PS niet meer links te maken was. Hij stichtte samen met andere linkse leden van de PS, de Linkse Partij ( PdG ). Deze Linkse Partij kreeg een gematigd socialistisch uiterlijk, met groene opvattingen. Mélenchon omschrijft zich ook als een ecologische socialist, het is daarom logisch dat zijn PdG een groen linkse ideologie nastreeft. Anders dan de Nederlandse politieke partij; GroenLinks, is de Linkse Partij duidelijk anti-neoliberaal en ook kritisch over de EU!

Met de stalinistische Franse Communistische Partij ( PCF ) gaat het sinds de ondergang van de Sovjet-Unie slecht. De partij verloor meer stemmers en meer leden. Wanhopig probeerde de stalinisten toenadering te zoeken tot andere linkse groepen. In plaats van te pleiten voor socialisme en arbeiders-democratie, steunde de PCF vaak de PS en diens neoliberale politiek. Hierdoor zijn de stalinisten al helemaal niet meer populair bij de Franse arbeiders-klasse, die toch al nooit in de ban was van dat dogmatische stalinisme. Toen het Linkse Front werd opgericht zat de PCF in een diepe crisis, de presidentiële verkiezingen van 2007 waren zeer slecht verlopen. De kandidaat van de PCF kreeg 707.268 stemmen, terwijl de trotskistische kandidaat van de Revolutionair Communistische Liga ( LCR ) bijna 1.500.000 stemmen won!

De oprichting van het Linkse Front zou een goede stap geweest zijn, als men het socialisme voorop stelde. Maar dat deed men niet. Zowel de Linkse Partij van Jean-Luc Mélenchon als de Franse Communistische Partij houden hun mond over het marxistische socialisme. Er wordt gepraat over een ''sociaal Frankrijk'', een ''progressieve overheid'' en een nieuwe burgerlijke Franse Republiek. Het zijn propagandawoorden die zo van de sociaal democratische PS kunnen komen. Maar dat is precies waar Mélenchon en de PCF op rekenen. Ze hopen dat sommige ''linkse'' leden van de PS willen samenwerken met het Linkse Front. Komt dat niet bekend voor? Ook de ''Sociaaldemocratische'' Partij van Emile Romer in Nederland zoekt toenadering tot de neoliberale PvdA. Is de Nederlandse SP niet bezig om een centrum-linkse coalitie te vormen met de PvdA en GroenLinks? Lukt dat? Natuurlijk niet, want de PvdA en de Franse PS hebben kapitalistische ''regeringsverantwoordelijkheid'' en dat betekend neoliberale politiek ten kosten van de arbeiders-klasse!

Waarom zien politici zoals Emile Roemer en Jean-Luc Mélenchon dit niet in? Omdat ze niet revolutionair socialistisch denken. Ze hopen dat binnen de oude sociaal democratische partijen nog principiële mensen te vinden zijn. Daarom flirt het Linkse Front en de SP met de sociaal democraten, in de hoop die weer principieel links te maken, wat niet zal lukken. De situatie in Frankrijk lijkt er op die in Nederland. Ook in Frankrijk ontstond een felle verkiezingsstrijd tussen de rechtse Nicolas Sarkozy en de schijn-linkse; François Hollande. In Nederland waren het Mark Rutte ( VVD ) en Diederik Samsom ( PvdA ) die als tegenpolen werden neergezet door de media. De werkelijkheid is echter anders. Zowel Hollande als Samsom zijn niet links, dat bewijst hun beleid. In Frankrijk wil president Hollande zware bezuinigingen doorvoeren, precies wat premier Rutte en Samsom ook willen!

Door hun neoliberale politiek zijn Hollande en Samsom enorm onpopulair geworden. Helaas profiteert politiek links daar niet van. Dat komt omdat politici zoals Mélenchon en Roemer, liever praten over ''linkse'' coalities met de partijen van Hollande en Samsom. In Frankrijk probeert het Linkse Front vooral te spelen op de linkse vleugel van de PS. Dit spel is al eerder gespeeld, toen de groenen probeerde de sociaal democratie weer links te maken, door compromissen te sluiten en samen op te trekken. De sociaal democratie draaide echter verder naar rechts en de groenen verloren hun geloofwaardigheid!

Ook binnen de Linkse Partij van Mélenchon gaat het fout. De partij is geen strijdbaar orgaan, haar leden zijn voornamelijk ex-sociaal democraten van de PS. Mensen die totaal geen activistische houding hebben, laat staan een klassenbewustzijn. Er worden geen discussies gevoerd over het socialisme, ook zijn er geen contacten tussen PdG leden en PCF leden, terwijl beidde partijen in het Linkse Front zitten. Arbeiders en jongeren voelen zich aangesproken tot de linkse taal van Mélenchon, maar zullen geen socialistische alternatieven vinden bij zijn partij. De kans is dan ook groot dat de Linkse Partij implodeert en daarmee ook het Linkse Front met zich meeneemt. Van de stalinisten hoeven we nog minder te verwachten. De PCF heeft de hamer en sikkel al van haar partijkaart gehaald en kan beter fuseren met de PdG van Mélenchon, want revolutionair socialistisch zijn ze niet zo min als de Chinese Communistische Partij!

Revolutionair socialisten in Frankrijk vinden dat het Linkse Front een socialistisch programma moet aannemen. Maar aangezien de twee grootste partijen binnen dit front meer sociaal democratisch dan socialistisch zijn, is de kans zeer klein dat dit gebeurd. Mélenchon en de Franse Communistische Partij willen niet praten over een toekomstige socialistische raden-democratie. Helaas doen andere linkse partijen het ook niet beter. De Nieuwe Antikapitalistische Partij leek in 2009 een alternatief. Maar deze partij bleef vast zitten in conflicten tussen leden van de oude Revolutionair Communistische Liga, die opging in de Nieuwe Antikapitalistische Partij. Door de ruzies tussen ex-LCR fracties zagen veel activisten en anti-kapitalisten geen toekomst in de partij!

Het is bijzonder tragisch dat politiek links in zowel Frankrijk als Nederland geen alternatief kan brengen op de neoliberale sociaal democraten en politiek rechts. Hierdoor weten rechtse populisten zoals Geert Wilders en Marine Le Pen door te slaan. Hun populisme is aantrekkelijk voor vele die de traditionele politiek spuugzat zijn. Wilders en Le Pen spelen op de angst, woede en afkeer van de werkende klasse op de heersende elite. Die wordt dan de ''linkse elite'' genoemd en krijgt het label ''socialistisch''. Alsof de regeringen van president Hollande en premier Rutte, socialistisch van aard zijn. Een ander doel van rechtse populisten is buitenlanders de schuld te geven. Moslims zijn de nieuwe joden anno 2014. Vroeger was het Nationaal Front ( FN ) zeer antisemitisch. Maar dat antisemitisme is vermindert, nu zijn het de moslims die het grote kwaad voorstellen volgens het FN. Wilders en Le Pen willen ons afleiden van de werkelijke vijand; het internationale kapitalisme, dat gesteund wordt door deze twee rechtse populisten!

Mélenchon slaat grote woorden uit, maar spreekt niet 

over een socialistisch alternatief, laat staan een nieuwe

arbeiderspartij!