Werkpaard van de Russische luchtvaart

Ze waren en zijn nog steeds in dienst van enkele luchtvaartmaatschappijen. 1026 werden gemaakt en vormde de ruggengraat van de voormalige stalinistische burgerluchtvaart. De Tupolev 154 was en is nog steeds een vliegtuig dat eer en respect verdient. Door het kapitalistische westen worden deze toestellen neergezet als ''slecht'' en ''foutief''. In werkelijkheid is dit een grove leugen, bedoeld om alles dat door de Sovjet-Unie werd gemaakt, neer te zetten in een slecht daglicht. De Tu-154 vloog langer dan elk westers vliegtuig ooit vloog. Waar westerse landen de oude Boeing 727 na 1990 vervingen, bleef de Tu-154 nog bijna 20 jaar massaal vliegen bij Russische en Oostblok maatschappijen!

De Tupolev Tu-154 werd ontwikkeld door het Sovjet bedrijf; Tupolev in 1968. Het toestel ging de Tu-104 vervangen die al bijna 20 jaar vloog voor Aeroflot, de Sovjet luchtvaartmaatschappij. De leiding van de Sovjet-Unie wou een vliegtuig dat tussen de 2.800 en 4.000 kilometer kon bereiken met een maximum snelheid van 900 km per uur. De eerste Tu-154 vloog met Kuznetsov NK-8 motoren, die ook de Il-62 aandreven!

Net als de Boeing 727 had de Tu-154 drie straalmotoren. Beiden waren gemonteerd aan de staart, waarbij de laatste in de staart zelf zat. Het vliegtuig had een uitstekende stuwkracht-gewichtsverhouding waardoor het goed vloog. Een nadeel van de Tu-154 was dat de Kuznetsov NK-8 motoren veel brandstof eiste. Dit zou in latere jaren een rede zijn waarom in 1984 een nieuw model geproduceerd werd. In een Tu-154 kunnen 128 passagiers in twee klassen, een  toestel met alleen economy class kan 180 mensen vervoeren!

Anders dan westerse vliegtuigen was de Tu-154 ontworpen om ook op niet geasfalteerde vliegvelden te landen en op te stijgen. Daarvoor had het toestel een sterk landingsgestel, met zes wielen aan elke vleugel. Hierdoor was/is de Tu-154 bijzonder sterk en kan het opstijgen en landen op bijna alle vliegvelden, met of zonder asfalt. Men ontwierp het vliegtuig met de bedoeling een cockpit bemanning te hebben van drie personen. Een kapitein, een co-piloot en een boordwerktuigkundige. Echter tijdens de productie kwam men er achter dat een navigator ( nog ) nodig was. Dus werd een vierde zitplaats in de cockpit ingebouwd. De navigator werd na 1990 niet meer opgeleid en de meeste Tu-154 die nog vliegen, hebben drie personen in de cockpit en geen vier!

Op 7 februari 1972 nam de Sovjet luchtvaartmaatschappij; Aeroflot het eerste toestel in dienst. Aeroflot zou de Tu-154 tot 2009 gebruiken. Maar niet alleen de Sovjets gebruikte de Tu-154, ook de stalinistische volksrepublieken in Oost Europa maakte gebruik van het toestel. De Bulgaarse maatschappij Balkan behoorde tot de eersten, die de Tu-154 gingen gebruiken. Al snel zouden anderen volgen. Zo kwam de Tu-154 in gebruik bij:

Oost Duitsland: INTERFLUG ( alleen voor regeringsleiders, nooit civiel gevlogen ) 
Hongarije: MALEV, vloog tot 2001
Polen: LOT, vloog tot 1996
Tsjecho-Slowakije: CSA, vloog tot eind jaren 90
Bulgarije: BALKAN, tot faillissement in 2002 
Roemenië: TAROM, tot eind jaren 90

Na de ondergang van het stalinisme en de Sovjet-Unie bleef de Tu-154 nog zeker tien jaar vliegen in Oost Europa. Pas na het jaar 2000 begonnen westerse vliegtuigen het oude Sovjet werkpaard te vervangen. Op dat moment behoorde de meeste Tu-154 tot het M model. In totaal werden drie verbeterde modellen gemaakt. Het A model kwam in 1974 in productie, nadat scheuren ontdekt waren in de vleugels. Verder kreeg de Tu-154 een extra brandstof tank en extra nooduitgangen. Een jaar later kwam het B model in productie, weer omdat men scheuren ontdekte op de vleugels. Tupolev wou het vliegtuig economischer maken, maar omdat de motoren niet vervangen konden worden, moesten er meer passagiers in passen!

De Tu-154B2 kon nog meer passagiers vervoeren door de galley te verwijderen. Nu konden 180 passagiers plaats nemen in het toestel. Van alle Tu-154 die gemaakt werden behoorde 311 tot het B2 model. De grootste verbetering kwam in 1984, toen het M model werd ingevoerd. De laatste Tu-154's die rond het jaar 2013 begin 2014 nog vliegen behoren tot het M model. Eindelijk kreeg het werkpaard verbeterde motoren. De oude Kuznetsov NK-8 uit de jaren 60 werden vervangen door Soloviev D-30 motoren. Hierdoor was het M model veel economischer dan de vorige modellen!

Toen de Sovjet-Unie uit elkaar viel kwam ook een einde aan de monopolie van Aeroflot. De Tu-154 kwam in dienst van verschillende nieuwe luchtvaartmaatschappijen. Niet omdat men stond te springen om het oude toestel, maar omdat er geen westerse vliegtuigen waren. De meeste nieuwe Russische maatschappijen vlogen dus allemaal met oude Aeroflot toestellen, waaronder de Tu-134, Yak-40 en de Il-62. De drang naar geld en snelle winsten gingen ten kosten van de veiligheid en zo kregen de oude Sovjet toestellen een slecht reputatie in het westen. Ook mochten de oudere Tu-154 ( de modellen voor het M model ) niet meer vliegen op Europa, vanwege het geluid dat de oude Kuznetsov NK-8 motoren veroorzaakte!

Het kapitalisme maakte veel kapot in de voormalige Sovjet-Unie. Piloten moesten regels negeren van hun bazen om zo snel mogelijk van A naar B te vliegen. Uit angst voor ontslag overtraden vele de veiligheidsregels en zo ontstonden ongelukken. Ondanks het feit dat de Tu-154 uit 1968 stamde, bleef de Tupolev fabriek het toestel produceren. Massa productie eindigde pas in 2009 en anno 2013 heeft de fabriek nog materiaal om vier gloednieuwe Tu-154M te produceren. De vraag ernaar is echter door de stijgende brandstof prijzen flink gedaald. Waar je in het jaar 2000 nog veel Tu-154 kon zien in Oost-Europa en Rusland is dat dertien jaar later niet meer het geval. Tweedehandse westerse vliegtuigen vliegen nu in de voormalige Sovjet-Unie, de oude Sovjet toestellen verdwijnen steeds sneller!

De overheid van de Russische Federatie maakt nog wel gebruikt van het toestel. Nog zes Tu-154M vliegen voor Rossiya — Russian Airlines, dit staatsbedrijf vliegt voornamelijk voor de Russische overheid. In maart 2012 vlogen nog 54 van de 1026 toestellen die sinds 1968 gemaakt zijn. Bijna alle modellen die tegenwoordig nog vliegen behoren tot het M model aangezien het B2 model te veel brandstof verbruikt en te veel lawaai veroorzaakt. De Noord Koreaanse maatschappij; Air Koryo maakt nog gebruik van het B en B2 model. Inderdaad, de Noord Koreanen vliegen nog met de Tu-154B en B2. Hiermee is Noord Korea het laatste land ter wereld waar de oude Tu-154B nog vliegt. Het stalinistische land heeft dit gemerkt en biedt tegenwoordig vluchten aan voor westerse toeristen op hun oude Sovjet toestellen. De Islamistische Republiek Iran vloog ook met Tu-154, vanwege de economische boycot van het westen!

De Tupolev ontwerpers gingen ervan uit dat een Tu-154 ongeveer 45.000 vlieguren zou maken. Echter de Tu-154 was zo'n werkpaard dat vele aan de 80.000 vlieguren kwamen. Niemand bij Tupolev had gedacht dat men na 40 jaar nog zou vliegen met hun ontwerp. Deels is dit te verklaren door het feit dat het stalinistische systeem geen ruimte bood voor snelle innovaties. Waar het kapitalisme ( door hebzucht ) altijd zoekt naar goedkopere alternatieve, bleef de Sovjet-Unie zitten met een toestel dat maar weinig echte veranderingen onderging.

Vermoed wordt dat de Tu-154's nog zullen doorvliegen tot 2016. Dan is het tijdperk van deze werkpaarden echt ten einden. Ze hebben miljoenen mensen vervoerd en zich stand gehouden al die jaren. De Tu-154 was het icoon van de Sovjet burgerluchtvaart. Een symbool van een tijd waar veel mensen in Rusland nog graag aan terug denken. Westerse mensen klagen over het geluid en vrezen het toestel om haar reputatie, het kapitalisme heeft er goed aangedaan om de Tu-154 te demoniseren net zoals ze dat met de Lada deden. De Tu-154 was het werkpaard van de Sovjet en Oostblok luchtvaart. Tot het jaar 2000 vlogen ze bij veel Oostblok luchtvaartmaatschappijen. Aeroflot vloog ermee tot 2009, voordat ook de Russen het toestel opzij zetten. De Islamistische Republiek Iran zette het toestel in 2011 buitendienst!

P-552 van Air Koryo is de laatste Tu-154B die nog vliegt

Gebouwd in 1976!

Waarom socialisme?

Door Albert Einstein 1949 

Is het aan te raden dat iemand die geen expert is van economische en sociale thema’s standpunten inneemt over socialisme? Ik denk het wel.

Laat ons de vraag eerst bekijken vanuit het standpunt van wetenschappelijke kennis. Het kan lijken alsof er geen essentiële methodologische verschillen zijn tussen astronomie en economie: wetenschappers op beide terreinen proberen algemeen aanvaarde wetten te ontdekken voor een gegeven groep van fenomenen om het onderlinge verband tussen deze fenomenen zo verstaanbaar mogelijk te maken. Maar in de realiteit bestaan er wel methodologische verschillen. Het ontdekken van algemene wetten in de economie wordt bemoeilijkt door veel factoren die moeilijk afzonderlijk geëvalueerd kunnen worden. Daarenboven is de ervaring die opgedaan werd sinds het begin van de zogenaamde beschaafde periode van de menselijke geschiedenis, sterk beïnvloed en beperkt door redenen die niet louter economisch zijn. Zo hebben de belangrijkste landen in de geschiedenis hun rol kunnen spelen op basis van veroveringen. De veroveraars vestigden zichzelf, legaal en economisch, als een geprivilegieerde klasse in het veroverde land. Ze veroverden voor zichzelf een monopolie op het grondbezit en stelden priesters uit de eigen rangen aan. De priesters, die het onderwijs controleerden, zorgden ervoor dat het klassenonderscheid in de samenleving een permanent instituut werd en creëerden een systeem van waarden waardoor de bevolking in grote mate onbewust werd gehouden en waarmee ze begeleid werden in hun sociaal gedrag.

Maar de historische traditie is bij wijze van spreken iets van gisteren. We hebben nergens echt wat Thorstein Veblen “de roofzuchtige fase” van de menselijke ontwikkeling noemt, overstegen. De waarneembare economische feiten behoren tot die fase en zelfs de wetten die we eruit kunnen afleiden zijn niet van toepassing in andere fasen. Aangezien de echte doelstelling van het socialisme er net uit bestaat om de roofzuchtige fase van de menselijke ontwikkeling te overstijgen, kan de huidige economische wetenschap weinig duidelijkheid brengen over de socialistische samenleving van de toekomst.

Ten tweede heeft het socialisme sociaal-ethische doelstellingen. De wetenschap daarentegen kan geen doelstellingen naar voren brengen en kan deze nog minder indragen bij mensen. Ten hoogste kan de wetenschap de middelen voorzien om bepaalde doeleinden te bereiken. Maar die doeleinden op zich worden opgemaakt door personen met bepaalde ethische idealen en — als de doeleinden niet doodgeboren maar vitaal en krachtig zijn — worden deze doelstellingen aangenomen en naar voren gestuwd door die vele menselijke wezens die, deels onbewust, de trage evolutie van de samenleving bepalen.

Om deze redenen moeten we op onze hoede zijn om de wetenschap en wetenschappelijke methodes niet te overschatten als het gaat over kwesties van menselijke problemen; en we mogen niet veronderstellen dat de deskundigen de enigen zijn die hun standpunt mogen uiten over de organisatie van de samenleving.

Velen beweren al enige tijd dat de menselijke samenleving zich in een crisis bevindt, met name dat de stabiliteit ernstig verstoord is. Het is kenmerkend voor een dergelijke situatie dat de individuen zich onverschillig of zelfs vijandig opstellen tegenover de groep, kleine of grote groepen, waartoe ze behoren. Om mijn mening te illustreren wil ik een persoonlijke ervaring naar voren brengen. Ik sprak onlangs met een intelligente en capabele man over de dreiging van een nieuwe oorlog, die volgens mij het bestaan van de mensheid serieus zou bedreigen, en ik merkte op dat enkel een supranationale organisatie bescherming zou bieden tegenover dat gevaar. Hierop vroeg mijn bezoeker kalm en koel: “Waarom ben je zo sterk tegen het verdwijnen van de mensheid?”

Ik ben er zeker van dat een eeuw geleden niemand zo’n lichtzinnige opmerking gemaakt zou hebben. Het is een opmerking van een man die tevergeefs heeft geprobeerd om met zichzelf in evenwicht te komen en die min of meer de hoop op succes daarbij heeft opgegeven. Het is een uitdrukking van een pijnlijke eenzaamheid en isolement waaronder zoveel mensen vandaag lijden. Wat is de oorzaak? Is er een uitweg?

Het is gemakkelijk om dit soort vragen te stellen, maar het is moeilijk om er met enige graad van zekerheid op te antwoorden. Ik moet echter proberen om zo goed mogelijk te antwoorden, ook al ben ik er erg bewust van dat onze gevoelens en doelstellingen vaak tegenstrijdig en onduidelijk zijn en dat ze niet uitgedrukt kunnen worden in gemakkelijke en simpele formules.

De mens is tegelijk een solitair wezen en een sociaal wezen. Als solitair wezen probeert hij zijn eigen bestaan en dat van diegenen die hem het meest nabij staan te beschermen, zijn persoonlijke behoeftes in te vullen en om zijn interne mogelijkheden te ontwikkelen. Als sociaal wezen zoekt de mens erkenning en affectie van zijn medemensen, om plezier uit te wisselen, om hen te troosten bij hun verdriet en om hun levensomstandigheden te verbeteren. Enkel het bestaan van deze gevarieerde en vaak tegenstrijdige elementen zorgt voor het speciale karakter van de mens, en deze specifieke combinatie bepaalt de graad waarin een individu een intern evenwicht kan vinden en kan bijdragen aan de samenleving. Het is mogelijk dat de relatieve sterkte van deze twee elementen voornamelijk bepaald wordt op basis van afstamming. Maar de persoonlijkheid die uiteindelijk gevormd wordt, is in grote mate bepaald door de omgeving waarin een mens terechtkomt tijdens zijn ontwikkeling, door de structuur van de samenleving waarin hij opgroeit, door de tradities van die samenleving, door de waardering van bepaalde vormen van gedrag. Het abstracte concept ‘samenleving’ betekent voor het individu de totale som van zijn directe en indirecte relaties met zijn medemensen en met de mensen van vorige generaties. Het individu kan op zichzelf denken, voelen, zaken nastreven en werken, maar hij is zodanig afhankelijk van de samenleving — in zijn fysieke, intellectuele en emotionele bestaan — dat het onmogelijk wordt om een beeld te vormen van de mens buiten het kader van de samenleving. Het is de ‘samenleving’ die de mens voorziet in voedsel, kleding, een huis, arbeidsgereedschap, taal, denkwijzen en de meeste inhoud van het denken; het leven van de mens wordt mogelijk door de arbeid en door de verwezenlijkingen van de vele miljoenen mensen in het verleden en het heden die allemaal verstopt zitten achter het kleine woordje ‘samenleving’.

Het is dan ook evident dat de afhankelijkheid van een individu tegenover de samenleving een feit is dat niet afgeschaft kan worden — net zoals bij de mieren en de bijen. Maar daar waar het volledige levensproces van mieren en bijen tot in de kleinste details geregeld wordt door strikte erfelijke instincten, is het sociale patroon van intermenselijke relaties erg veranderlijk en vatbaar voor wijzigingen. Het geheugen, de capaciteit om nieuwe combinaties te maken, de gave van gesproken communicatie maken ontwikkelingen van de mens mogelijk die niet bepaald worden door biologische noden. Dergelijke ontwikkelingen komen tot uiting in tradities, instellingen en organisaties, in de literatuur, in wetenschappelijke en technische verwezenlijkingen, in kunst. Dit verklaart waarom de mens in zekere zin zijn leven kan beïnvloeden door zijn eigen gedrag en dat in dit proces bewust denken een rol kan spelen.

De mens verwerft bij zijn geboorte, door de erfelijkheid, een biologische basis die we moeten beschouwen als iets vaststaand en onveranderbaar. Daarin bevindt zich de natuurlijke drang die de menselijke soort karakteriseert. Daarbovenop verwerft de mens tijdens zijn leven een culturele basis die hij overneemt van de samenleving door communicatie en vele andere vormen van invloeden. Het is die culturele basis die met het verloop van de tijd aan verandering onderhevig is en in belangrijke mate de verhouding tussen een individu en de samenleving bepaalt. De moderne antropologie heeft ons door vergelijkend onderzoek van zogenaamd primitieve culturen, geleerd dat het sociale gedrag van mensen enorm kan verschillen afhankelijk van de heersende culturele patronen en organisatievormen die de samenleving domineren. Het is hierop dat diegenen die het lot van de mens willen verbeteren, zich baseren: mensen zijn niet veroordeeld omwille van hun biologische afstamming tot het uitroeien van elkaar of om een wreed lot te ondergaan.

Als we ons de vraag stellen hoe de structuur van de samenleving en de culturele instelling van de mens veranderd kan worden om een beter leven te bekomen, moeten we ons steeds bewust zijn van het feit dat er bepaalde elementen zijn die we niet kunnen veranderen. Zoals eerder vermeld is de biologische natuur van de mens niet onderhevig aan veranderingen. Bovendien hebben de technologische en demografische ontwikkelingen van de voorbije eeuwen voorwaarden gecreëerd die blijvend zijn. In vrij dicht bevolkte gebieden zal er voor de productie van goederen die nodig zijn voor het voortbestaan, een extreme arbeidsdeling en sterk gecentraliseerd productieapparaat noodzakelijk zijn. De tijd — die als we terugkijken zo idyllisch leek — dat individuen of kleine groepen volledig op zichzelf georganiseerd konden zijn, is definitief voorbij. Het is slechts een kleine overdrijving als we stellen dat de mensheid een wereldwijde gemeenschap van productie en consumptie vormt.

Ik kom nu op het punt waarin ik kort wil ingaan op wat volgens mij de essentie is van de huidige crisis. Het betreft de verhouding van het individu tot de samenleving. Het individu is zich meer dan ooit bewust van zijn afhankelijkheid tegenover de samenleving. Maar hij ziet deze ervaring niet als iets positiefs, als een organische band, als een beschermende kracht, maar veeleer als een bedreiging voor zijn natuurlijke rechten en zelfs voor zijn economisch bestaan. Bovendien is zijn positie in de samenleving erop gericht om de egoïstische doelstellingen constant te benadrukken, terwijl de sociale doelstellingen, die zwakker staan, geleidelijk aan naar de achtergrond verdwijnen. Alle menselijke wezen, wat ook hun positie in de samenleving is, lijden onder dit proces. Als onwetende gevangenen van hun eigen egoïsme voelen ze zich onveilig, eenzaam en ontdaan van ieder eenvoudig en onbedorven plezier van het leven. De mens kan betekenis in het leven vinden, ook al is het leven kort en gevaarlijk, door zijn leven te wijden aan de samenleving.

De economische anarchie van de kapitalistische samenleving zoals deze vandaag bestaat, is volgens mij de echte oorzaak van het kwaad. We zien een enorme gemeenschap van producenten, waarbij deze aanhoudend ernaar streven om elkaar de vruchten van hun collectieve arbeid te ontnemen — niet door geweld, maar in het algemeen door een goedgelovig naleven van de legaal gevestigde juridische regels. In die zin is het belangrijk dat we ons realiseren dat de productiemiddelen, het is te zeggen de volledige productiecapaciteit die noodzakelijk is voor het produceren van consumptiegoederen en bijkomend kapitaal, op legale wijze en voornamelijk het private bezit vormen van individuen.

Omwille van de eenvoud zal ik hierna iedereen ‘arbeider’ noemen die geen eigendom van de productiemiddelen bezit — ook al beantwoordt dit niet volledig aan de gebruikelijke definitie van deze term. De eigenaar van de productiemiddelen kan de arbeidskracht van de arbeider kopen. Door de productiemiddelen te gebruiken produceert de arbeider nieuwe goederen die de eigendom zijn van de kapitalist. Het essentiële element in dit proces is de verhouding tussen wat de arbeider produceert en wat hij verdient, waarbij deze beiden uitgedrukt worden in reële waarde. Voor zover de arbeidsovereenkomst ‘vrij’ is, zal hetgeen de arbeider betaald wordt niet bepaald worden door de reële waarde van de goederen die hij produceert, maar door zijn minimale behoeftes en de noden van de kapitalist voor arbeidskracht tegenover het aantal arbeiders dat beschikbaar is voor het werk. Het is belangrijk om te begrijpen dat zelfs in theorie het loon van de arbeider niet bepaald wordt door de waarde van hetgeen hij produceert.

Het privé-kapitaal heeft de tendens om geconcentreerd te worden bij een kleine groep mensen, deels omwille van concurrentie onder de kapitalisten en deels omwille van technologische ontwikkelingen en de stijgende arbeidsdeling die de vorming van grotere productie-eenheden ten koste van kleinere eenheden bevordert. Het resultaat van deze ontwikkelingen is een oligarchie van privaat kapitaal waarvan de enorme macht niet gecontroleerd kan worden door een democratisch georganiseerde politieke samenleving. Dit blijkt ook uit het feit dat de verkozenen van wetgevende organen aangeduid worden door politieke partijen die grotendeels gefinancierd, of toch beïnvloed worden door kapitalisten die om praktische redenen een onderscheid maken tussen de kiezers en de wetgevers. Het gevolg is dat de volksvertegenwoordigers in de praktijk niet de belangen verdedigen van de ongeprivilegieerde delen van de bevolking. Bovendien is het onder de huidige omstandigheden onvermijdelijk dat private kapitalisten de directe of indirecte controle uitoefenen op de belangrijkste informatiebronnen (kranten, radio, onderwijs). Het wordt hierdoor erg moeilijk, en in veel gevallen zelfs onmogelijk, voor de individuele burger om tot objectieve conclusies te komen en op die basis gebruik te maken van zijn politieke rechten.

De situatie in een economie gebaseerd op het privaat bezit van kapitaal wordt bijgevolg gekenmerkt door twee belangrijke principes: ten eerste is er privaat bezit van de productiemiddelen (kapitaal) en kunnen de eigenaars hierover beschikken naargelang het hen uitkomt; en ten tweede is de arbeidsovereenkomst vrij. Natuurlijk bestaat er niet zoiets als een pure kapitalistische maatschappij in deze zin. In het bijzonder moet opgemerkt worden dat de arbeiders doorheen lange en bittere politieke strijd erin geslaagd zijn om een enigszins betere vorm van de ‘vrije arbeidsovereenkomst’ af te dwingen voor bepaalde categorieën van arbeiders. Maar algemeen beschouwd verschilt de huidige economie niet sterk van het ‘pure’ kapitalisme.

De productie is gericht op de winst, niet op het gebruik ervan. Er is geen bepaling voorzien dat al diegenen die in staat zijn om te werken en daartoe bereid zijn, steeds bij machte zullen zijn om werk te vinden; een ‘leger van werklozen’ zal steeds bestaan. De arbeider vreest steeds dat hij zijn baan zal verliezen. Aangezien werklozen en slecht betaalde arbeiders niet voor een winstgevende markt zorgen, wordt de productie van consumptiegoederen beperkt en is miserie het gevolg. Technologische vooruitgang leidt er vaak toe dat de werkloosheid toeneemt, in plaats dat de arbeid van allen verlicht wordt. Het winstmotief, samen met de concurrentie tussen de kapitalisten, leidt tot onstabiliteit in de accumulatie en het gebruik van kapitaal, wat leidt tot enorme depressies. De onbeperkte concurrentie leidt tot een enorm verlies van arbeidskracht en tot het verlagen van het sociale bewustzijn van individuen waar ik eerder op wees.

Dit beperken van de mogelijkheden voor individuen beschouw ik als het ergste kwaad van het kapitalisme. Ons volledige onderwijssysteem lijdt hieronder. Een overdreven competitiedrang wordt de studenten opgedrongen om deze op te leiden in het koesteren van hebzuchtig succes als voorbereiding op een latere carrière.

Ik ben ervan overtuigd dat er slechts één manier is om een einde te maken aan dit kwaad, namelijk door het vestigen van een socialistische economie, wat gepaard gaat met een onderwijssysteem dat gericht is op sociale doelstellingen. In zo’n economie zijn de productiemiddelen het bezit van de samenleving zelf en kunnen deze op een geplande wijze gebruikt worden. Een planeconomie die de productie aanpast aan de behoeften van de samenleving, zou het werk verdelen onder al diegenen die in staat zijn om te werken en zou een menswaardig bestaan garanderen voor iedere man, vrouw en kind. Het onderwijs van het individu zou naast het bevorderen van de aangeboren capaciteiten gericht zijn op het ontwikkelen van een verantwoordelijkheidsgevoel voor de medemens in plaats van de verheerlijking van macht en succes in de huidige samenleving.

Het is evenwel noodzakelijk om te herinneren dat een geplande economie nog geen socialisme is. Een geplande economie kan gepaard gaan met het volledig onderdrukken van het individu. Het bereiken van socialisme vereist oplossingen voor extreem moeilijke socio-politieke problemen: hoe is het mogelijk om in een sterk doorgedreven centralisatie van politieke en economische macht te vermijden dat een bureaucratie oppermachtig wordt? Hoe kunnen de rechten van het individu beschermd worden en een democratische tegenmacht garanderen tegenover de macht van een bureaucratie?

Duidelijkheid over de doelstellingen en de problemen van het socialisme is van enorm belang in deze overgangsperiode. Aangezien in de huidige omstandigheden een vrije en open discussie over deze problemen een taboe geworden is, beschouw ik het oprichten van dit magazine als een belangrijke stap vooruit!

Albert Einstein in 1949

Neoliberaal en corrupt

De neoliberaal Ton Hooijmaijers die veroordeeld is tot drie jaar celstraf, heeft drie jaar geleefd van 330.000 euro aan wachtgeld. We praten hier over een corrupt VVD lid, die zich schuldig maakte aan het witwassen van geld. Ook deed de ''nette'' VVD'er aan valsheid in geschriften. Daarnaast kreeg hij bijna 1,8 miljoen euro van bijna 60 kapitalistische bedrijven. Deze bedrijven betaalde de VVD'er om lucratieve deals te krijgen van de provincie Noord Holland. Terwijl de neoliberale ''Volkspartij'' voor Vrijheid en Democratie zich keihard inzet tegen arbeiders en werkelozen, krijgen haar leden hoge salarissen en ''extraatjes'' van het kapitaal voor hun rechtse politiek! 

Hooijmaijers was lid van de Gedeputeerde Staten van de provincie Noord-Holland, maar moest in de nasleep van de kredietcrisis aftreden. Dat kwam omdat de provincie bijna 78 miljoen euro was kwijt geraakt door geld te stoppen in de IJslandse bank; Landsbanki. Ton Hooijmaijers was politiek verantwoordelijk en moest hierdoor aftreden. De elitaire VVD'er hield een afscheidsfeest ter waarden van 10.000 euro, betaald door de provincie Noord-Holland. Terwijl de VVD altijd brult dat arbeiders en werkelozen het met minder moeten doen, gaf de provincie Noord Holland ( VVD is daar de grootste partij ) wel doodleuk 10.000 euro uit voor dat feestje van Hooijmaijers!

Net als veel VVD'ers is Hooijmaijers een kapitalist. Hij bezit zes verschillende bedrijven, dat wordt in de neoliberale VVD zeer gewaardeerd. Want ''ondernemerschap'' staat hoog in het vaandel bij de liberalen. Dat zo'n ''nette'' zakenman een smerige corrupte boef zou zijn, wist natuurlijk niemand nog. Maar in 2010 begon de overheid een onderzoek naar Hooijmaijers en zijn praktijken. De politie deed een inval in zijn woning, bij zijn moeder en bij zijn zes bedrijven!

Het duurde helaas 3,5 jaar voordat het tot een rechtszaak tegen de VVD'er kwam. Ondertussen leefde hij van een luxe uitkering van 330.000 euro aan wachtgeld. Inderdaad, de elitaire Hooijmaijers leefde van ons belastinggeld. Dit terwijl zijn partij vindt dat uitkeringen lager moeten en dat arbeiders harder moeten werken voor minder loon. De VVD politici kunnen echter na hun vertrek uit de politiek gebruik maken van de wachtgeld regeling en zo een leuke uitkering ontvangen. Anders dan arbeiders hebben ex-politici minder moeite met het vinden van een nieuwe baan. Zeker rechtse politici vinden wel een baantje in het bedrijvenleven. Neem Wim Kok die voor Shell ging werken, of Gerrit Zalm!

Zijn proces begon op 4 november en duurde tot 3 december 2013. Ton Hooijmaijers moest zich verantwoorden voor;  fraude, omkoping, valsheid in geschrifte en witwassen. Het openbaar ministerie eiste een onvoorwaardelijke celstraf van vier jaar. Na een maand deed de rechter uitspraak. Hooijmaijers werd veroordeeld tot 3 jaar celstraf, hij ging in hoger beroep!

De veroordeling van Hooijmaijers was een klap in het gezicht van de VVD. Zeker omdat Hooijmaijers niet de enigste corrupte neoliberaal is van VVD afkomst. De website; ftm.nl heeft een lijstje met 12 neoliberalen waar een luchtje aan zit. Liberalen praten over vrijheid en ''verantwoordelijkheid'', ze stellen zich op als beschermers van de kapitalisten klasse. Zeker omdat bijna alle belangrijke VVD'ers nauwe banden hebben met het bedrijfsleven. Neem Hooijmaijers maar als voorbeeld. Hij is een kapitalist en zal het kapitalisme blijven voorzien van advies!

In december 2013 zegde Hooijmaijers zijn lidmaatschap van de VVD op. Dit zou zijn gebeurd op verzoek van "van een hooggeplaatste VVD'er". Bovendien kon Hooijmaijers volgens eigen zeggen zijn partijlidmaatschap niet meer betalen ( RIGHT! ). In het jaar 2009 zou Hooijmaijers nog gevraagd zijn als staatssecretaris van Economische Zaken. Verder is de ''nette'' ex-VVD'er; Ridder in de Orde van Oranje-Nassau sinds 2002. Eens kijken of de ridderorde dit lid nog wil houden?

Revolutionair socialisten zijn fel tegen de wachtgeld regering. Die bestaat ook niet voor arbeiders, laat staan voor werkelozen. Maar de kapitalistische politici leven in hun eigen wereld. Een wereld waarin ze 8.900 euro bruto per maand verdienen, plus allerlei extra vergoedingen. Van alle politici in Den-Haag zijn alleen de linkse sociaal democraten van de SP betrouwbaar. Dat komt omdat hun politici een modaal inkomen krijgen. Dit heeft te maken met de afdrachtsregeling, die bepaald dat Kamerleden van de SP hun salaris moeten afstaan aan de partij. Die betaald dan een modaal inkomen aan hun volksvertegenwoordigers. Hier is de kapitalistische media natuurlijk fel tegen en men schildert de SP graag af als ''dictatoriaal''. Maar de afdrachtsregeling voorkomt juist dat hebzuchtig tuig zoals Hooijmaijers bij de SP terechtkomt. Ondanks de verrechtsing van de SP in een sociaal democratische partij, is de partij nog niet meegegaan in het neoliberale denkvermogen zoals PvdA en GroenLinks deden!

  Drie jaar cel voor ex-VVD'er Hooijmaijers!

Venezeula: Rechts slaat terug!

De heersende klasse slaat terug tegen de regering van Venezuela. Tijdens de verkiezingen voor de gemeenteraden in de Boliviaanse Republiek Venezuela, verloor de Partido Socialista Unido de Venezuela, veel stemmen. Dit is een direct resultaat van de diepe ontevredenheid die heerst in het land. De dood van Hugo Chavez gaf de rechtse oppositie kracht, zeker omdat de heersende PSUV niet in slaat is om de economie te herstellen. Hierdoor weet de rechtse oppositie stemmen te winnen!  

Verenigd rond de coalitie; Mesa de la Unidad Democrática ( MUD ), slaan de politieke partijen van het kapitalisme terug. Deze coalitie werd vijf jaar geleden opgericht als kapitalistische tegenhanger van de Partido Socialista Unido de Venezuela ( PSUV ). Tot nu toe won de PSUV elke verkiezing, mede door de steun van de armen en arbeiders aan de regering. Maar de dood van het icon Chavez en de slechte economische situatie, zijn niet gunstig voor de overheid. President Nicolás Maduro zit in een lastige situatie, hij heeft enorm veel steun verloren. Vooral binnen de arbeidersklasse zijn vele overgestapt naar de rechtse oppositie uit ontevredenheid. Dit is ook zichtbaar bij de opkomst voor de gemeenteraadsverkiezingen. Slechts 58% van de stemmers kwam opdagen. Daarvan stemde 44% voor de staatspartij PSUV en 40% voor de kapitalistische MUD!

De coalitie van het kapitalisme wist 600.000 stemmers erbij te winnen. Dat zijn 600.000 mensen die de PSUV in de steek gelaten hebben. Nicolás Maduro beweert dat deze mensen allemaal verraders zijn aan Chavez en aan de zogenaamde ''Boliviaanse Revolutie''. De werkelijkheid is echter anders. Schuld aan het verlies van zo veel stemmers is Nicolás Maduro en vooral zijn bureaucratische overheid die steeds autoritairder wordt. Dit begon al onder Hugo Chavez toen die er niet in slaagde om de criminaliteit terug te dringen en de economische situatie te verbeteren. Chavez gaf de oppositie de schuld en het Amerikaanse imperialisme. Echter veel arbeiders vonden dat de schuld vooral lag bij de overheid, die dictatoriaal bezig is en zelfs de politie inzet tegen stakende arbeiders! 

Waarom de PSUV tot nu toe nog de verkiezingen wint is het feit dat de werkende klasse zich bewust is van de kapitalistische oppositie. Men weet dat MUD ( Democratische Eenheid ) geen alternatief is op de PSUV. Vooral de armoede klasse en de lagere arbeidersklasse realiseren dat een stem op MUD, een stem is voor het kapitaal en de rijken. Dit is de rede waarom de PSUV nog kan rekenen op de meerderheid van de stemmen. Maar dit zal niet lang meer zo blijven, zeker als nog meer stemmers het vertrouwen verliezen in de politiek. De laatste landelijke verkiezingen in 2012 was een titanen strijd tussen twee persoonlijkheden. Hugo Chavez en Henrique Capriles gebruikte weinig politieke standpunten in hun strijd, het was meer een strijd tussen twee personen. Chavez won die verkiezing, maar alleen dankzij zijn populariteit bij de armen en de laag-loon arbeiders. Henrique Capriles wist 44% te winnen en daarbij zaten ook veel stemmen van arbeiders, die misleidt raakte door zijn sociaal democratisch taalgebruik. Zowel Chavez als Capriles gebruikte populistische slogans, vooral Capriles sprak niet over zijn neoliberale overtuigingen!

Dan is er het probleem van de PSUV. Deze politieke partij zou een arbeiderspartij moeten zijn, een socialistische partij voor arbeiders. Helaas is dit niet het geval, de PSUV werd opgericht door alle pro-Chavez partijen te verenigen. De partij is een voertuig voor de regering van Maduro en niet een strijdorgaan van de arbeidersklasse. Dit merkte de arbeiders, toen de PSUV zich opstelde als staatspartij voor de bureaucraten en de pro-Chavez bourgeoisie. Revolutionair socialisten die kritiek hadden op de bourgeois houding van de partij, kregen te horen ''verraders'' te zijn aan de ''Boliviaanse Revolutie''. Al snel werd duidelijk dat de PSUV een bureaucratische partij voorstelde en weinig verschil toont met de stalinistische partijen. Het enigste verschil met de stalinisten is dat de PSUV geen volksrepubliek heeft uitgeroepen en de oppositie massief vervolgt!

Bij de verkiezingen voor de gemeenteraden in december 2013, verloor de PSUV ook omdat ze kandidaten had opgesteld die niet gesteund werden door het linkse electoraat. Een goed voorbeeld is de stad Barinas, waar Abundio Sanchez; burgemeester was voor de PSUV. Hoewel hij zeer populair was bij het volk, werd hij niet kandidaat voor de verkiezingen. Daar had de broer van Hugo Chavez voor gezorgd, die blijkbaar niet tevreden was met Abundio Sanchez. Dus kwam de populaire burgemeester niet op de kieslijst. De PSUV verloor de verkiezingen in Barinas hierover!

Er is nog een rede waarom de PSUV stemmen verliest. Dat lig in de aard van Hugo Chavez, die van 1999 tot 2013 regeerde. Ondanks dat hij de armoede flink verminderde en veel sociale programma's ten uitvoer bracht, brak hij nooit met het kapitalisme. Dit was de grote zwakte van Chavez, die tijdens zijn regeerperiode steunde op de progressieve bourgeoisie. Vooral zijn eerste drie jaar als president waren behoorlijk gematigd. Pas na de mislukte rechtse staatsgreep in 2002, werd Chaves radicaler en begon hij het kapitalisme tegen te werken. Maar dat is precies wat hij deed, tegenwerken en niet uitschakelen!

De rijken konden via hun televisiezenders, de president zwart maken en deden dat ook dagelijks. Van de acht televisie netwerken in Venezuela, zijn zeven privé bezit en dus eigendom van kapitalisten. Deze zeven netwerken steunde allemaal de staatsgreep in 2002 en hebben nog steeds een anti-linkse, pro-kapitalistische houding. Alleen de staatsmedia stond aan de kant van Hugo Chavez, hoe eerlijk is dat? Zeven kapitalistische televisienetwerken die elke dag rechtse propaganda uitzenden, tegen één ''socialistische'' staatszender!

Het heeft wat jaren geduurd, maar de rechtse oppositie weet dat ze het ''socialistische'' experiment van Chavez kunnen vernietigingen. Voor 2008 was rechts verlamt door de vele nederlagen, ook vertrouwde de rijken niet op verkiezingen. Via staatsgrepen heeft de heersende klasse altijd hun status en rijkdommen veilig kunnen stellen. Maar Hugo Chavez wist steeds de verkiezingen te winnen ondanks het feit dat de zeven kapitalistische televisiewerken dagelijks met anti-Chavez programma's kwamen. Die varieerde tot praatprogramma's tot komedie shows, waarin Chavez zwart gemaakt werd. Ook waarschuwde de rechtse media dat de linkse president een ''gevaarlijke communist'' was. Dit deed de armoede klasse en de arbeiders klasse weinig. Die stemde massaal op Hugo Chavez, tot grote schrik van de kapitalistische elite!

De oprichting van Mesa de la Unidad Democrática ( MUD ) was de eerste stap in eenheid van kapitalistische partijen. Daar worden alle kapitalistische ideologieën mee bedoeld. Van liberalen, sociaal democraten en conservatieven, allemaal verenigd om de PSUV te bestrijden. De belangrijkste partijen binnen MUD zijn:

- Een Nieuw Begin - ( neoliberale ) sociaal democratische partij opgericht in 1999
- Rechtvaardigheid Eerst - Een neoliberale partij opgericht in 2000
- Democratische Actie - Een nationalistische partij opgericht in 1941
- Populaire Partij - Een christen democratische partij opgericht in 1946

Ondanks dat veel partijen binnen MUD een centrum ideologie aanhouden, is het neoliberale denken dominant binnen de coalitie. Henrique Capriles wil de heerschappij van de markten en goede relaties met de Verenigde Staten van Amerika. Dat is ook waarom de Amerikaanse politici hun steun hebben uitgesproken voor de rechtse oppositie. Vooral de Republikeinen in de VS steunen MUD omdat ze weten dat Henrique Capriles, ervoor zal zorgen dat Venezuela weer een typische bananenrepubliek wordt!

Het jaar 2014 zal niet makkelijk zijn voor de arbeidersklasse van Venezuela. De staat zal de prijzen op brandstof verhogen om zo de winsten te vergroten. Er is nood aan een echte arbeiderspartij, een partij voor het werkende volk die zich verzet tegen de PSUV en de rechtse MUD. Arbeiders tonen al hier en daar dat ze zich verzetten tegen de bureaucratische staat. Een echte arbeiderspartij op een socialistisch programma kan de steun van de armoede klasse en de arbeiders klasse winnen. Tot nu toe wint de PSUV die stemmen, maar hoe minder mensen uit armoede gezinnen stemmen, hoe sterker de rechtse oppositie wordt. Arbeiders hebben niets te winnen door de stemmen op de PSUV. Deze partij is nooit een arbeiderspartij geweest. Daarom moeten arbeiders via hun vakbonden een nieuwe partij oprichten!

Henrique Capriles, het gezicht van de kapitalistische oppositie

tegen de PSUV!

Neoliberalisme, meer macht voor het grote geld

De meeste mensen weten dat het neoliberalisme een slecht systeem is. Maar door de propaganda van de kapitalistische politiek en het bedrijfsleven worden de arbeiders steeds weer overgehaald om op neoliberale partijen te stemmen. Een mooi voorbeeld waren de verkiezingen in 2012. In de eerste instantie leek de sociaal democratische SP veel stemmen te winnen. Maar toen begon de media de verkiezingsstrijd neer te zetten als een persoonlijke strijd tussen Mark Rutte ( VVD ) en Diederik Samsom ( PvdA ). De SP kon hier niet tegen op, dankzij de zwakke houding van Emile Roemer. De linkse stemmer kreeg te horen vooral op Samsom te stemmen om de rechtse Rutte tegen te houden. Dat gebeurde, maar de VVD en PvdA kwamen toch in een kabinet ook al wouden de linkse stemmers dit niet. Zo kreeg het kapitalisme het weer voor elkaar en dat doen ze al jaren. Manipulaties van mensen via de media houdt het neoliberalisme aan de macht!

Neoliberalisme betekend privatiseringen, meer marktwerking, meer hebzucht en meer armoede. Voor de eigenaren van grote ondernemingen is het neoliberalisme helemaal perfect. Zonder overheidsregels staat niets hun in de weg. Voor kapitalisten is ook maar één ding belangrijk, het maken van zo veel mogelijk winsten. Menselijke waarden komen op de tweede plaats, want het geld gaat boven alles!

Het oude liberalisme was al redelijk anti-overheid en min of meer de ideologie van de heersende klasse. De religieuze kapitalisten konden nog heil vinden bij de christen democratie, maar de meeste rijken stemde toch vooral op de liberale partijen. Het liberalisme weet door haar vrijheid idealisme ook arbeiders voor zich te winnen. Dat zijn vooral individualisten die heilig geloven dat het individu zich zelf moet redden in de wereld. Solidariteit is voor hun niet belangrijk, omdat individualisten meestal alleen aan zich zelf denken. Zij willen het liefste geen belasting betalen en vooral niet opdraaien voor de sociaal zwakkeren zoals ouderen en gehandicapten!

Nieuw liberalisme ontstond na 1980 en legde nadruk op de privatisering van staatsbedrijven. Neoliberale economen brulde dat staatsbedrijven niet effectief werkte en veel beter geprivatiseerd konden worden. Toen der tijd had Europa een gemengde economie, waarin staatsbedrijven samen met kapitalistische ondernemingen concurreerde. Maar omdat de staat geen winstoogmerk had, draaide het bij staatsbedrijven niet om geld verdienen. Veel staatsbedrijven draaide ook niet efficiënt volgens kapitalistische logica!

Sociaal democraten van vroeger waren voorstanders van staatsbedrijven. Zij wouden de nationalisatie van de nutsbedrijven zoals elektriciteit, post, openbaar vervoer en water. Na de tweede wereld oorlog gebeurde dit inderdaad. De christen democraten konden zich er in vinden, maar de liberalen zijn er altijd fel tegen staatsondernemingen geweest. Een derde stroming genaamd het sociaal liberalisme kwam in de jaren 60 op en pleitte voor een gereguleerde markt economie. Anders dan de toenmalige sociaal democraten vonden de sociaal liberalen dat de overheid alleen mensen moest helpen als ze het even niet konden. Sociaal liberalen bleven tegenstanders van staatsbedrijven!

Revolutionair socialisten zijn altijd tegenstanders geweest van staatsbedrijven onder het kapitalisme. Want de staat verving gewoon de kapitalistische baas. Ook al was er niet altijd een winstoogmerk, toch werkte de staatsbedrijven volgens markt normen. Arbeiders hadden geen democratische inspraak, er was geen spraken van arbeiderszelfbestuur. De staat diende ook niet de interesses van de arbeidersklasse, maar meer haar eigen kapitalistische interesses. Tot de jaren 60 was het kolonialisme ook nog een belangrijk onderdeel van de westerse samenlevingen. Nederland verloor Indonesië in 1949, Nederlands Nieuw Guinea moest in 1962 afgestaan worden aan Indonesië. De kolonie Suriname werd in 1975 onafhankelijk en de Nederlandse Antillen werd in 2010 opgeheven!

Wij pleiten voor socialistische nationalisaties en niet kapitalistische nationalisaties. Als een socialistische staat een bedrijf nationaliseert, dan worden niet alleen haar eigenaars onteigend, maar ook de directie wordt per direct ontslagen. Winsten van het bedrijf worden dan eigendom van de gemeenschap en de mensen die in het genationaliseerde bedrijf werken, kiezen dan hun directie die volledige verantwoording moet afleggen aan de arbeiders. De socialistische staat kan soms in conflict komen met een democratisch gekozen directie. Maar anders dan onder het kapitalisme, kunnen conflicten opgelost worden door gesprekken tussen staat en directie zonder dat de arbeiders daarvoor de lasten dragen. Onder het kapitalisme ontslaan de kapitalisten gewoon duizenden arbeiders als het even minder gaat met het bedrijf. Een beetje minder winst is al voldoende om massaontslagen door te voeren onder het neoliberalisme! 

Sinds 1990 is het neoliberalisme het standaard economische systeem van de wereld geworden. Na 18 jaar van privatiseringen en absolute macht van de markten ging het fout. In het jaar 2008 ontstond de economische crisis, weer brulde neoliberalen dat de overheden massaal moesten bezuinigen en meer privatiseringen moesten doorvoeren. Vooral de landen, Spanje en Griekenland moeten hun laatste staatsondernemingen verkopen. Conservatieven, liberalen en sociaal democraten deden wat het kapitalisme eiste. Hierdoor groeit de armoede enorm in Zuid Europa. Vooral jongeren hebben nauwelijks kans op werk. Als ze al werk krijgen is het slecht betaald. De meeste lonen in Zuid Europa komen niet verder dan 800 euro netto in de maand. Vergelijk dit met Nederland waar dat ongeveer 1800 euro netto in de maand is!

De ondergang van het stalinisme zorgde er ook voor dat de communistische partijen zich bekeerde tot het markt denken. Het waren de Chinese, Vietnamese en Zuid Afrikaanse stalinisten die tegen Nelson Mandela zeiden, dat hij het kapitalisme moest nastreven en niet het socialisme. Dit zeiden ze in 1992 tijdens het Wereld Economische Forum in Zwitserland. China en Vietnam waren al in de jaren 80 bezig met kapitalistische hervormingen, tot grote vreugde van de kapitalisten in het westen!

Ondanks dat revolutionair socialisten zich fel verzette tegen het oprukkende neoliberalisme, stonden we grotendeels alleen. De sociaal democratie pleegde verraad en de stalinisten zaten in een diepe crisis na de ondergang van het ''reëel bestaande socialisme'' zoals dat genoemd werd. Door het neoliberalisme rukte ook het fascisme weer op. Extreem rechts wist misbruikt te maken van de armoede in Oost-Europa. In de gebieden van de voormalige DDR wist de extreem rechtse Nationaaldemocratische Partij van Duitsland steun te winnen. Ook de Duitse Volks Unie wist een paar zetels te winnen in deelstaten. Tijdens de vergaderingen gaven de fascisten vooral de ex-stalinisten de schuld van alle problemen, ook buitenlanders werden als schuldigen neergezet. De kapitalistische partijen deden alsof de fascisten niet bestonden en weigerde ook om mee te doen met anti-fascistische demonstraties!

De hoofdpunten van het neoliberalisme zijn:

1: De absolute heerschappij van de markten: Het afschaven van overheidsregels, ongedacht de sociale ellende die hierdoor ontstaan. Verlaging van arbeiderslonen, het tegenwerken van vakbonden. De sociale zekerheid verminderen of het liefste helemaal afschaven onder het motto; ''het kost te veel geld''. Het verspreiden van de rechtse bewering dat privatiseringen zorgt voor lagere prijzen en lagere lasten!

2: Flinke bezuinigingen op openbare diensten: Sociale zekerheid privatiseren. Het niet of slecht onderhouden van wegen, bossen, bruggen en watervoorziening, allemaal in de naam van bezuinigingen. Werkelozen demoniseren en hun tot dwangarbeid dwingen!

3: Privatiseringen: Ervoor zorgen dat voormalige staatsondernemingen verkocht worden aan kapitalisten. Allemaal in de naam van efficiëntie en marktwerking. Hierdoor stijgt de welvaart van de kapitalisten klasse en stijgen de kosten voor de arbeidersklasse. In 20 jaar tijd zijn de salarissen van kapitalistische directeuren en managers met bijna 400% gestegen!

4: Afschaffing van het concept ''algemeen goed'' en ''gemeenschappelijk bezit'': Het neoliberalisme gelooft niet in de gemeenschap en wil die vervangen door puur individualisme. Mensen die in armoede leven moeten de schuld bij zich zelf leggen en niet bij de heersende klasse en diens controle over de economie. Als het hun niet lukt om uit de armoede te komen, dan komt dat door ''luiheid'' en ''werkweigering''!

Deze hoofdpunten zijn door bijna alle politieke ideologieën overgenomen. Van de ooit linkse sociaal democratie tot de centrum christen democratie, allemaal steunen ze de wetten van het neoliberalisme. De enigste ideologie die geprofiteerd heeft van de draai naar rechts is het liberalisme zelf. Zelfs sociaal liberalisme dat ooit pleitte voor de sociale zekerheid, steunt nu de ''hervorming'' van de sociale zekerheid zoals neoliberalen dat noemen. Ook GroenLinks ( een fusie van stalinisten, pacifisten en linkse christenen ) is meegegaan met de neoliberale dogma's. Natuurlijk wordt de huidige koers van de partij niet als verrechtsing maar als ‘realisme’ gepresenteerd. ‘Realistisch’ betekent in dit geval zich conformeren aan wat de machtsstructuren toelaten, in plaats van te strijden om die machtsstructuren te veranderen. In concrete termen: GroenLinks wil laten zien dat het ook voor de rechtse partijen een betrouwbare regeringspartner is!

De macht van het kapitalisme is na de val van het stalinisme enorm gegroeid. Niet omdat het onvermijdelijk was, maar omdat politiek daarvoor koos. Wij de arbeidersklasse betalen daar de prijs voor. Het wordt daarom tijd om een socialistisch alternatief op te bouwen. Helaas is dit in Nederland door de verrechtsing van de SP lastig. Nederland bezit geen echte arbeiderspartij. Andere landen doen het beter. In het Verenigd Koninkrijk is er de Vakbond en Socialistische Coalitie, een samenwerkingsverband van revolutionair socialisten en vakbondsactivisten. Zuid Afrika heeft sinds kort de Arbeiders en Socialistische Partij, die zich verzet tegen het neoliberale Afrikaans Nationaal Congres ( ANC ). Joe Higgins zit voor de Socialistische Partij in het Ierse parlement en Paul Murphy is lid van het EU parlement, ook voor de Ierse; Socialistische Partij!

Maar het neoliberalisme kan verslagen worden. Als de mensen weer in solidariteit en strijd gaan geloven, dan verliest de neoliberale propaganda machine. Maar daarvoor moet je bij je zelf de vraag gaan stellen: Wil ik leven in een wereld waarin geld en hebzucht mijn leven besturen? Alleen de werkende klasse kan een alternatief ontwikkelen en is de enigste klasse die voor verandering moet zorgen. Het marxistische socialisme is het enigste alternatief op de dictatuur van de markten en de kapitalisten. De sociaal democratie en het stalinisme hebben ons verraden, daarom moeten we kijken naar wat socialisme echt betekend!

Socialisme heeft niets te maken met ''luiheid'' of ''inefficiëntie''. Onder het socialisme staan de productie middelen onder controle van de gemeenschap en gaan de mensen voor de winsten. Een socialistische gemeenschap kan en moet volledig democratisch zijn. Zonder democratische arbeiders-raden is er geen socialisme. Daarom is de raden-democratie ook wat revolutionair socialisten willen opbouwen. Geen elitaire monarchie, geen deftige titels en tradities. We hebben een socialistische raden-republiek nodig en geen dictatuur van de rijken, de kapitalisten en hun bazen!

De rechtse Britse premier Thatcher noemde het TINA

THERE IS NO ALTERNATIVE!

Veel sociaal democraten gingen dat echt geloven en 

capituleerde voor het altaar van marktwerking!

Farmaceutische bedrijven verrijken zich ten kosten van de kankerpatiënten

Farmaceutische bedrijven behoren tot de grootste uitbuiters van deze wereld. Achter de rug van zieke mensen worden miljarden euro's aan winsten gemaakt. Schandalen over de farmaceutische wereld zijn er genoeg. Nog niet zo lang geleden werd bekend dat West-Duitse farmaceutische bedrijven, meer dan 4 miljard West-Duitse Mark betaalde aan Oost-Duitse ziekenhuizen voor het testen van nieuwe medicijnen op Oost-Duitse patiënten. Meer dan 50.000 Oost-Duitsers kregen jarenlang medicijnen die niet getest waren. Ze waren proefkonijnen zonder dat ze dat wisten. De DDR verkocht haar patiënten voor geld uit de BRD. Weer een bewijst voor het anticommunisme van de voormalige ''Socialistische'' Eenheidspartij van Duitsland!

In december 2013 is het weer raak. Twee farmaceutische bedrijven hebben zich schuldig gemaakt aan prijsafspraken om zo een goedkoop medicijn van de markt te houden. Het gaat hierbij om een medicijn tegen pijn als gevolg van kanker. De farmaceutische bedrijven Janssen-Cilag uit Tilburg ( dochter van het Amerikaanse Johnson & Johnson ) en Sandoz uit Almere ( dochter van het Zwitserse Novartis ) werden door de EU betrapt op prijsafspraken. Volgens de EU betaalde Janssen geld aan Sandoz om een goedkoper, generiek alternatief voor de superpijnstiller fentanyl van de markt te houden. Fentanyl is honderd keer sterker dan morfine!

Nu moeten Janssen-Cilag en Sandoz samen meer dan 16 miljoen euro aan boete betalen. Maar dit zal de oorzaak van prijsafspraken niet stoppen. De oorzaak ligt in het kapitalistische systeem dat winsten en geldhonger boven de mensheid zet. Over de rug van kankerpatiënten werden de eigenaars ( in dit geval het Amerikaanse Johnson & Johnson en het Zwitserse Novartis ) steenrijk, terwijl mensen met kanker veel geld moeten betalen aan pijnstillers!

Revolutionair socialisten zijn niet verbaast dat er prijsafspraken gemaakt werden. Prijsafspraken zijn een onderdeel van het kapitalistische systeem. Er bestaat  geen eerlijk kapitalisme en zeker geen eerlijke concurrentie. Want het gaat niet om eerlijke handel binnen het kapitalisme. Het gaat allemaal om geld, winsten en hebzucht. De slachtoffers van de farmaceutische bedrijven zijn de mensen die langdurig ziek zijn. Zij moeten torenhoge kosten maken om aan medicijnen te komen. De kapitalistische zorgverzekeraars willen natuurlijk ook geen extra geld uitgeven, dus die vertikken het dan om ( dure ) medicijnen te vergoeden!

Omdat er grof geld ''verdient'' wordt binnen de farmaceutische industrie, is 16 miljoen euro aan boetes een schijntje. De grote farmaceutische bedrijven kunnen makkelijk 16 miljoen euro uitgeven aan boetes en gewoon weer verder gaan met prijsafspraken. Europese Commissaris van Mededinging; Joaquin Almunia zegt dat hij elk jaar wil gaan controleren of bedrijven geen geheime prijsafspraken maken. Dat is een goed idee, maar de kapitalisten zijn ook niet gek. We kunnen prijsafspraken alleen beëindigen als we een einde maken aan het kapitalistische systeem. De farmaceutische industrie moet onteigend worden en onder democratische controle van de gemeenschap staan. Medicijnen moeten gemaakt worden niet voor de winsten, maar om mensen te genezen van ziektes!

Niet alleen binnen de  farmaceutische industrie zijn prijsafspraken bekend. Ook binnen de bouw wereld worden geheime deals gesloten tussen bouwondernemers. De bouwfraude groeide snel na 1990 ( na de invoering van het neoliberalisme ), zo snel zelfs dat in 2001 de tweede kamer een onderzoek instelde. Hieruit kwam voort dat veel bouwbedrijven illegale prijsafspraken hadden gemaakt, om de prijzen kunstmatig hoog te houden. In totaal hebben meer dan 300 Nederlandse bedrijven zich schuldig gemaakt aan bouwfraude. Uiteindelijk betaalde de bouw sector een boete van 70 miljoen euro aan de overheid. Maar wat zijn miljoenen in een wereld waar miljarden in zitten?

In een socialistische maatschappij zou de farmaceutische industrie in dienst staan van de mensen. Onderzoek wordt dan niet meer gelimiteerd door winsthonger en hebzucht. Medicijnen zullen gratis worden en voor iedereen te krijgen zijn. Ondanks de beperkingen van het stalinisme, was de gezondheidszorg in de voormalige Sovjet-Unie beter dan in het huidige Rusland. Ook veel Chinezen snakken terug naar de gezondheidszorg onder Mao Zedong. Tegenwoordig moet je veel geld betalen in China voor medische zorg. Tijdens het maoïsme was de gezondheidszorg gratis, dit werd na 1978 afgeschaft door Deng Xiaoping!

In de documentaire; Sicko besteed Micheal Moore aandacht aan de Amerikaanse gezondheidszorg, die in handen is van rijke farmaceutische bedrijven en de zorgverzekeraars. De rede waarom veel Amerikanen niet verzekerd zijn voor medische zorg, is omdat de premies enorm hoog zijn. Dit komt omdat de farmaceutische industrie en de zorgverzekeraars met elkaar onder een hoedje zitten en hoge premies vragen. Hierdoor worden de eigenaren en directeuren steenrijk. Hun lobbyisten zijn vooral machtig in Washington DC en fel tegen de nieuwe Amerikaanse ziektekosten wet, die ze Obamacare noemen. Met leugens en onwaarheden worden de Amerikanen bang gemaakt, hierdoor groeit de afkeer tegen de nieuwe ziektewet. Het zijn vooral de rechtse conservatieven van de Republikeinse Partij, die zich laten betalen door de Amerikaanse farmaceutische industrie. Maar ook de Democraten zijn bereid om geld aan te nemen van de lobbyisten. In praktijk houdt dit in dat zowel de Republikeinse Partij als conservatieve Democraten, alles in het werk stellen om de macht van de zorgverzekeraars en de farmaceutische industrie veilig te stellen! 

Het modaal inkomen van een arbeider in de Amerikaanse 

 farmaceutische industrie is 34.000 dollar ( 24.705 euro ).

Kijk maar wat de directie ''verdient'' aan salaris!!

Lenin beeld slachtoffer crisis in Oekraïne

Een 60 jaar oud Lenin beeld is het slachtoffer geworden van anti-overheid protesten in Oekraïne. Pro-EU betogers onder invloed van rechtse anticommunisten trokken het beeld van de eerste Sovjet leider neer. De beelden doen denken aan 1990, toen demonstranten ook onder invloed van nationalisten, de symbolen van de Sovjet-Unie vernietigde. Dit conflict gaat echter niet over de Sovjet-Unie, maar over een crisis tussen een pro-Russische regering en een gedeelte van het volk dat fel anti-Russisch is!

Sinds de ondergang van de Unie van Socialistische Sovjet Republieken in december 1991, zit Oekraïne in een crisis. Het land wordt door corrupte ambtenaren bestuurd en de armoede is sinds de Sovjet periode flink opgelopen. 24 jaar nadat het kapitalisme weer ingevoerd werd, leven bijna 100.000 kinderen in bittere armoede. Daarnaast leven 1/3 van alle gezinnen van een zeer laag inkomen. Vooral ouderen hebben het moeilijk omdat niemand moeite voor hun doet. De pensioenen zijn bitterlaag, velen moeten rondkomen van nog geen 286 euro in de maand. Hierdoor moeten kinderen vaak de taak overnemen van bejaardenhuizen die na 1991 bijna allemaal failliet gingen. De neoliberale economie bracht armoede en enorme sociale ongelijkheid met zich mee!

Het huidige Oekraïne zit pal tussen de neoliberale Europese Unie en het imperialistische Rusland. Maar het gaat hier niet om een strijd tussen kapitaal en arbeid. Nee, het conflict gaat tussen twee grootmachten. De Europese Unie in het westen en de Russische Federatie in het oosten. Dit zie je ook in de demografie van het land. In het oosten wonen vooral Russisch sprekende mensen, terwijl die in het westen geminacht worden. De Russisch sprekende bevolking van Oekraïne kwam tijdens de Sovjet periode in het land wonen. Maar de ethische bevolking heeft dit nooit geaccepteerd. Rechtse nationalisten maken hier al jaren misbruik van door anti-Russische gevoelens op te roepen! 

Viktor Yanukovich is de president van de Republiek Oekraïne sinds 2010. Een stalinistische bureaucraat voor 1991, klom hij op tot leider van de Partij van de Regio's, de pro-Russische conservatieve partij van het land. Yanukovich is vooral populair in de oosterse regio's van het land, daar waar etnische Russen meer dan 50% van de bewoners uitmaken. De Partij van de Regio's weet vooral daar stemmen te winnen. Viktor Yanukovich is echter geen man zonder strafblad. In de jaren 60 werd hij als tiener opgepakt voor roof en geweldpleging. Tweemaal werd hij daarvoor opgesloten!

De oppositie tegen Yanukovich wordt geleid door Yulia Tymoshenko, een charismatische zakenvrouw die vice-president was onder de vorig president. Ze leidt de pro-Europese partij; Vaderland ( Batkivshchyna ), een liberaal conservatieve partij die gericht is op de Europese-Unie. Economisch gezien verschillen de Partij van de Regio's en de Vaderland partij niet erg veel van elkaar. Beiden zijn kapitalistisch en economisch conservatief, beiden steunen de kapitalisten en de dictatuur van de markten. Maar ze verschillen vooral op het idee waar Oekraïne bij hoort. Tymoshenko wil een Europees Oekraïne, terwijl Yanukovich meer toenadering tot Rusland zoekt!

Al jaren is Oekraïne verdeeld. De anti-Russische oppositie bestaat voornamelijk uit rechtse nationalisten en pro-Europese jongeren. Terwijl de pro-Russische regering zijn aanhang haalt uit Russische gezinnen en anti-westerse stalinisten. Oekraïne kent verschillende periodes van onrust. Zo was er in 2004 nog de Oranje Revolutie. Die ontstond toen de pro-Europese kandidaat en de pro-Russische kandidaat streden om de macht. Volgens de officiële uitslag won de pro-Russische kandidaat. Viktor Yanukovich was toen de pro-Russische kandidaat en werd uitgeroepen tot president. Maar de pro-Europese oppositie beweerde dat er fraude was gepleegd en duizenden gingen de straat op. Viktor Yushchenko en Yulia Tymoshenko beweerde dat Yanukovich niet democratisch gekozen was!

Het opperste gerechtshof oordeelde dat de stemmen opnieuw geteld moesten worden. Viktor Yushchenko bleek toen gewonnen te hebben en werd president. Yulia Tymoshenko werd zijn vice president en tot 2010 voer het land een pro-westerse koers. Maar dit hield niet in dat er veel veranderde voor de bevolking. Juist niet, de armoede bleef bestaan en de overheid deed daar niets tegen. Yushchenko bleef het kapitalisme gewoon dienen en ook zijn vice president wist als zakenvrouw, hoe ze het kapitalisme van dienst zo zijn!

De charismatische Yulia Tymoshenko is voor vele een icoon. Met haar blonde haren en jeugdig uiterlijk is ze de ideale kandidaat voor de aanhangers van de Europese-Unie in Oekraïne. Tymoshenko is nu 53 jaar oud, maar heeft weinig van haar charisma verloren. Toch is ze geen vriend van het arbeidersvolk. Deze zakenvrouw zet het geld voor de mensen. Dat bewees ze al vroeg toen ze op 30 jarige leeftijd, begon in de zakenwereld. In de jaren 90 leverde haar bedrijf Russisch gas aan Oekraïne, waardoor ze steenrijk werd. Als kapitalist had ze echter een bloedhekel aan de corruptie in het land. Ze was geen lid geweest van de stalinistische elite en had dus als kapitalist te maken met vriendjespolitiek en machtsmisbruik. Ze beweert dat haar bedrijf kapot gemaakt werd door de oneerlijke concurrentie van bedrijven die wel corrupt waren!

In de jaren 90 was Yulia Tymoshenko helemaal gemaakt, ze behoorde tot de top rijken van het land. Pas na 2005 zou dat veranderen toen ze de strijd aanging met de corrupte overheid en diens elitaire kapitalisten. Als idealist dacht ze dat het kapitalisme eerlijk hoorde te functioneren. Dit bewijst hoe weinig ze ervan wist. Het kapitalisme is niet eerlijk of menselijk. Er bestaat geen menselijkheid in een systeem dat draait op hebzucht en winst honger. Natuurlijk snapt Yulia Tymoshenko dit niet, door haar enorme rijkdom stond ze mijlen ver van de arbeiders. Zij kon alles kopen wat ze wou. Ze had een prachtig huis en de mooiste kleren, terwijl een heel groot deel van het arbeidersvolk in bittere armoede leefde!

Onder president Viktor Yushchenko koos Oekraïne de kant van het westen tegen Rusland. Dit werd duidelijk toen het land de kant koos van Georgië tegen Rusland, in de korte oorlog tussen de beiden landen. Woest over dit feit besloot Rusland om de gasprijs te verhogen, wat tot een politiek conflict leidde. Oekraïne moest meer gaan betalen voor gas, wat Tymoshenko inderdaad deed. Hierdoor werd ze door Viktor Yushchenko beschuldigd van verraad. De pro-Russische oppositie hoefde niet lang te wachten. Bij de verkiezingen van 2010 verloor Tymoshenko de race tegen Viktor Yanukovich. De pro-Russische Yanukovich en de Partij van de Regio's kwamen weer aan de macht, mede dankzij de steun van de pro-Russische; Communistische Partij van Oekraïne! 

De oude stalinisten waren bereid om deel te worden van een pro-Russische conservatieve regering. Premier Mykola Azarov stelde een kabinet samen uit stalinisten en conservatieven. Natuurlijk werd de economie niet genationaliseerd, de stalinisten deden alleen maar mee om zo de anti-westerse partijen buiten de regering te houden. Yulia Tymoshenko beweerde dat de verkiezingen in 2010 niet eerlijk waren, maar ze kreeg geen gelijk. In tegendeel de nu pro-Russische regering arresteerde haar voor machtsmisbruik en ze kreeg zeven jaar cel! 

Haar aanhangers beweren dat ze alleen maar in de gevangenis gezet werd om haar politiek uit te schakelen. Viktor Yanukovich herstelde de banden met Rusland en daar zijn de pro-Europese aanhangers van Tymoshenko niet blij mee. Dus kwam het in December 2013 weer tot onrusten in Oekraine. Hoewel armoede en sociale ongelijkheid vaak de oorzaak zijn voor de volkswoede, gebruiken de kapitalisten de EU en Rusland om die af te kaatsen van de werkelijke veroorzaker. Door het volk tegen elkaar op te zetten via Tymoshenko en Yanukovich blijft het kapitalisme buiten schot. Want de Europese-Unie is geen alternatief op de Russische Federatie!

Op 8 december 2013 verzamelde zich een woedende menigte anti-Yanukovich demonstranten voor het laatste Lenin beeld in Kiev. Dit beeld werd in de jaren 50 gemaakt en stond al 60 jaar op zijn plaats. De demonstranten zagen het beeld als een symbool voor ''Russische'' onderdrukking. Rechtse nationalisten hetze de menigte op en al snel werd het beeld van Lenin neergehaald. De anticommunisten sloegen met hamers op het beeld in en riepen anti-Russische leuzen. Dit terwijl Lenin niets te maken heeft met het imperialistische regime in het Kremlin!

Wat die pro-Europese demonstranten ook niet weten, is dat Lenin fel tegen groot Russisch chauvinisme was. Hij steunde de ontwikkeling van niet-Russische culturen. De anticommunisten minachten Lenin vanwege Stalin en diens Russisch chauvinisme. Maar daar is Lenin niet schuldig aan. Hij stierf 8 jaar voordat Stalin begon met het invoeren van de Russische taal en cultuur in de gehele USSR!

Met de vernieling van het laatste Lenin beeld willen de rechtse nationalisten aantonen dat Oekraïne niets met Rusland te maken heeft. Als ze denken dat wij revolutionair socialisten nu gekwetst zijn, hebben ze het mis. Ze kunnen een oud stalinistisch beeld van Lenin vernietigen, maar dat zal hem als revolutionair weinig doen. De nationalisten willen het volk afleiden van het keiharde feit, dat Oekraïne een corrupt boevennest is waarin twee elitaire leiders strijden om de macht. Het gaat helemaal niet om de mensen, het gaat om tot welke grootmacht Oekraïne wil behoren!

Revolutionair socialisten roepen de arbeiders op om niet mee te doen met dat pro-Europese of pro-Russische drama. Arbeiders hebben niets te winnen, ze verliezen alleen maar. Viktor Yanukovich en Yulia Tymoshenko behoren tot de elite van het land. Ze hadden al een goed leven in de jaren 90 en hebben nooit de armoede gevoeld waar 1/3 van alle gezinnen in terecht gekomen zijn. Sovjet Oekraïne was een stalinistische dictatuur, maar in vergelijk met de huidige Republiek Oekraïne leefde er geen 100.000 kinderen in bittere armoede!

''Je kunt mijn standbeeld verwoesten, maar niet
mijn ideeën. Ik steunde nooit het groot Russische chauvinisme''
Dat zou Lenin zeggen! 

Desi Bouterse mag niet naar begrafenis van PVV

De president van de Republiek Suriname mag niet naar de begrafenis van Nelson Mandela vindt de rechts nationalistische PVV. Desi Bouterse is weer president van Suriname en daar is de PVV niet blij mee. De partij stelt de volgende vraag aan de regering: ''Bent u bereid om de regering van Zuid-Afrika om de aanhouding en uitlevering van Desi Bouterse te vragen om hier zijn gevangenisstraf van 11 jaren uit te zitten wegens zijn betrokkenheid bij cocainetransporten? Zo neen, waarom niet?'' Wat een hypocrieten, met Marine Le Pen hebben ze geen problemen maar wel met Desi Bouterse. Dit terwijl de partij van Le Pen door en door antisemitisch is en al vaak genoeg de joden heeft neergezet als ''bloedzuigers''  

Ondertussen bouwen de PVV en het Front National aan een Europese alliantie tegen de EU. Dat de rechtse nationalisten fel tegen de EU zijn is logisch. Nationalisten willen ''Eigen Volk Eerst'' dat zie je duidelijk aan de PVV, die absoluut geen buitenlandse arbeiderskrachten in Nederland wil hebben. Met buitenlands bedoelen we Roemeense en Bulgaarse arbeiders, die zijn hier niet welkom volgens de PVV. Blanke buitenlanders zoals Amerikanen, Britten en zelfs Oost Europese Hongaren zijn welkom, maar niet Roemenen en Bulgaren want dat is ''crimineel tuig'' althans zo denkt de PVV! 

Desi Bouterse moet door de Zuid Afrikaanse politie worden opgepakt en uitgeleverd worden aan Nederland. Iedereen weet natuurlijk dat de ANC overheid dat nooit zou doen, dat weet ook de PVV. Maar ze gebruiken de begrafenis van Nelson Mandela om de zwakheid van de Nederlandse regering aan te tonen. Desi Bouterse is geen zuiver figuur, hij was dictator van Suriname tussen 1980 en 1988. Onder zijn regime werden vijftien Surinamers opgepakte en vermoord, dit staat bekend als de December Moorden. Ook wordt hij verantwoordelijk gehouden voor het Bloedbad van Moiwana op 29 november 1986. Op die dag werden 39 dorpelingen vermoord door het Nationale Leger van Suriname. De soldaten zochten in het dorp naar een rebellen leider, maar toen ze hem niet vonden in het dorp, besloten de soldaten om iedereen te doden. Ongeveer 39 mannen, vrouwen en kinderen werden vermoord!

In juli 2006 bood de Surinames regering haar excuses aan voor het Bloedbad van Moiwana. Maar de nabestaanden willen geen excuses, ze willen dat de schuldigen opgepakt en berecht worden. Maar aangezien Desi Bouterse weer aan de macht is, zal dat niet snel gebeuren. Die beschermd zijn vriendjes in het leger wel. De PVV wil echter dat Desi Bouterse opgepakt wordt voor cocaïne transport. Nee, dat hij verantwoordelijk is voor moord is niet zo erg bij de PVV. Aangezien de president van Suriname, diplomatieke immuniteit bezit, zal de Nederlandse regering niets kunnen doen. Dat weet de PVV best, maar sensatie zoeken is altijd leuk toch?

Tegen de EU, Roemenen, Bulgaren en Desi Bouterse!