Koerdistan bestaat niet, maar het Koerdische volk wel. Tot op heden wordt dit volk onderdrukt in de landen Turkije en Iran, tot 2003 en 2011 werden ze ook in Irak en Syrië onderdrukt. Na de val van Saddam Hussein kreeg Noord Irak autonomie en werd Irakees Koerdistan een feit. Dit autonome deel van het land, wist door hun seculiere houding een stabiele maatschappij op te bouwen. Irakees Koerdistan kwam onder bestuurd van een coalitie te staan bestaande uit twee rivaliseerde Koerdische partijen!
De Koerdistan Democratische Partij en de Patriottistische Unie van Koerdistan ( PUK ) vormen de burgerlijke politiek in Noord Irak. Jalal Talabani kan gezien worden als een medeoprichter van de PUK. Hij was ook President van de Republiek Irak tussen 2005 en 2014. Zijn functie als president was echter meer symbolisch omdat na Saddam Hussein het ambt van president bijna alle politieke macht verloor aan de premier. Jalal Talabani was een socialist in zijn jeugd en sloot zich aan bij de PUK, toen die de burgerlijke KDP verliet. Na de eerste golf oorlog was het Ba'ath regime in Irak zwaar verzwakt. De KDP en PUK grepen de macht in het noorden. Echter door conflicten onderling laaide een burgeroorlog op die tot 1997 duurde!
Jalal Talabani steunde de invasie van Irak door de Amerikanen en Britten. Hij werd dan ook gezien als een pro-westerse leider. Net als alle sociaal democraten van de 21ste eeuw heeft Talabani zijn socialistische opvattingen opzij gezet. Zijn presidentschap laat dit duidelijk zien. In negen jaar heeft hij nooit gepleit voor socialisme, nog voor een sociaal democratische Irak. Hij hield zich rustig en als trouwe aanhanger van het westerse imperialisme hield hij zijn mond dicht. In 2014 werd hij vervangen door Fuad Masum, ook een Koerd en lid van zijn Patriottistische Unie van Koerdistan!
Zowel de KDP als PUK beweren progressief en (centrum)links te zijn. In werkelijkheid zijn beidde partijen neoliberaal van aard en steunen ze een economisch beleid dat gericht is op het versterken van het kapitalisme. Beidde partijen vormde nog een coalitie voor de verkiezingen in 2009, maar al snel kwamen weer conflicten. Voor de verkiezingen van 2013 deden de KDP en PUK los van elkaar mee. De winnaar bleek de Koerdistan Democratische Partij, die 37% van de stemmen won. Maar om een regering samen te stellen was de Patriottistische Unie van Koerdistan nodig. Met de oprichting van de Islamistische Staat in West-Irak is het goed mogelijk dat Irakees Koerdistan zich ooit losrukt en als zelfstandige republiek verder gaat. Aan de andere kant zijn de KDP en PUK niet bepaald staats-nationalistisch, ze dienen de bourgeoisie en hun interesses!
Hoewel er burgerlijke vrijheden voor de Koerden kwamen in Irakees Koerdistan, was dit niet het geval in andere landen. Turkije bleef hun onderdrukken en ze omschrijven als ''Bergturken''. Koerden mochten niet hun taal praten, zich niet Koerdisch noemen en ook niet hun eigen cultuur uitoefenen. Dit is altijd al de politiek van Turkije geweest, het systematisch onderdrukken van etnische minderheden. Koerden maken ongeveer 15% tot 20% van de Turkse bevolking uit, ze vormen de grootste minderheid. Echter de Turkse staat erkent alleen het Turkse volk en diens taal & cultuur. De Koerdistan Arbeiders Partij - PKK, werd opgericht om dat etnische nationalisme te bevechten!
Zes jaar na de oprichting van de PKK werd duidelijk dat met demonstraties en politieke acties geen veranderingen zou komen. De militaire staatsgreep van 1980 bracht een anticommunistische junta aan de macht, die met Amerikaanse en Europese steun jacht ging maken op linkse Turken en Koerden. Het militair bestuurde Turkije drie jaar een voerde een schrikbewind. 650.000 mensen werden opgepakt, 1,6 miljoen werden op zwarte lijsten gezet en 300 politieke gevangenen werden in staatsgevangenissen gedood!
Dit allemaal onder het waakzame oog van de NAVO, die Turkije steunde in diens acties. Met de oprichting van het Koerdische Nationale Bevrijdingsleger begon de PKK terug te slaan. Aanslagen en aanvallen op soldaten en politie agenten behoorde tot de doelen. Ook Koerden die openlijk de kant van Turkije kozen werden aangevallen. PKK leider Öcalan had als doel de oprichting van een onafhankelijk socialistisch Koerdistan op marxistisch-leninistische ( stalinistische ) basis. Deze opvattingen waren in lijn met de algemene revolutionair linkse tendentie, die heerste in de jaren 70!
Na de implosie van het stalinisme veranderde de PKK van ideologie. Men zwoor het dogmatisme stalinisme af en ook het ideaal van een onafhankelijk socialistisch Koerdistan verdween. Tegenwoordig wil de PKK een democratisch confederaal Koerdistan binnen de bestaande grenzen. De politieke ideologie van Öcalan heet democratisch confederalisme, een libertair socialistische opvatting van een decentraal systeem. Anders dan veel politieke partijen is de PKK meer dan alleen een partij. Het is een sociale organisatie die ook doet aan de emancipatie van vrouwen. Veel Koerdische vrouwen vechten aan de kant van de PKK, zoveel zelfs dat in Turkije, Syrië en Iran speciale legers opgericht zijn voor de Koerdische vrouwen!
President/dictator Erdogan kwam in 2002 aan de macht. Anders dan veel Turkse leiders behoorde hij niet tot de seculiere elite. Hij behoord tot een conservatief rechtse stroming die veel van haar standpunten uit de Koran haalt. Maar omdat het in Turkije niet toegestaan is om een religieuze partij op te richten, noemt de partij van Erdogan zich niet openlijk islamistisch. Om Turkije een dienst te verlenen werd de PKK op de lijst van terreurgroepen gezet door het westen. Vooral in Duitsland had dit gevolgen aangezien er veel Koerden daar wonen. De Duitse overheid kon zo de tegoeden van PKK leden bevriezen!
Nu de PKK een ''terreurgroep'' was in de ogen van de EU, kon men de Koerden ook in Europa tegenwerken. De tweede leider van de partij, woont in Duitsland. Hij moet zich voortdurend bij de politie melden, wordt bespioneerd door de Duitse veiligheidsdienst en geniet geen recht op privacy. Duitsland vindt de dat PKK een ''terroristische'' partij is omdat ze ook Turkse en Koerdische burgers heeft aangevallen in het verleden. Dat de Turkije het Koerdische volk systematisch onderdrukt en meer dan 3.000 dorpen heeft vernietigd in de jaren 80/90, doet Duitsland niets. Nee, de vijand zijn de Koerden in de ogen van Berlijn en niet NAVO bondgenoot Turkije!
Het islamistische bewind in Iran heeft de Koerden al sinds 1979 onderdrukt. Teheran moest niets hebben van de Koerden. Dit terwijl vele de revolutie tegen de Shah gesteund hadden. Geestelijke leiders vonden dat alleen inheemse Perzen, het recht hadden om over Iran te beslissen. De Koerdische provincies in West-Iran kwamen niet onder autonoom bestuur. Elke poging van de Koerden om meer vrijheden te eisen werd met veel geweld neergeslagen. In 2004 stichtte aanhangers van de PKK, de Partij voor een Vrij Leven in Koerdistan - PJAK. Ze werken volgens het PKK voorbeeld in Turkije, zo kwam er een militaire eenheid genaamd de Oost-Koerdische Volksverdediginskrachten en een vrouwenleger genaamd de Vrouwen Verdedigingskrachten!
PJAK is net als de PKK een onderdeel van de Groep van Gemeenschappen in Koerdistan, Koerdisch: Koma Civakên Kurdistan. In 2003 was al in Noord Syrië, de Democratische Unie Partij - PYD gesticht. Helemaal volgens de nieuwe leer van Öcalan, streeft de PYD een democratisch confederaal Syria na met veel autonomie voor de Koerden. Het Arabisch nationalistische regime in Damascus verbood de partij en arresteerde veel leden. Toen de Syrische burgeroorlog in 2011 uitbrak zag de PYD haar kans. Gewapende Koerden namen bezit van Noord Syrië en verjoegen het Syrische regeringsleger van Bashar Al-Assad!
In Turkije probeerde de PKK te werken aan vrede met de Turkse overheid. Maar de nationalistische Turken weigerde om de plannen voor vrede te steunen. De PKK riep een staak het vuren uit in 2013, maar Turkije moest er weinig van hebben. Toen de Islamitische Staat opkwam richtte de PKK zich op het nieuwe gevaar in het midden oosten. Na een terreur aanslag van de IS op linkse Turken, besloot dictator-president Erdogan om tegen de IS te vechten. Achter de schermen had Turkije al veel langer contacten met de islamistische terreurgroep. Vooral omdat de Koerden veel effectiever waren in het bestrijden van de reactionaire terroristen. Dit beviel Erdogan niet, want sterke Koerden betekend een sterke PKK. Zeker omdat Turkije de PKK, PJAK en de PYD aanziet als ''terroristisch''. Voor Turkije is de PYD en diens leger een probleem. 65.000 Koerden hebben zich aangemeld als strijders in Noord Syrië om tegen de reactionairen te vechten. Dat zijn bijna 50.000 meer soldaten dan wat de PKK in Turkije heeft. Dus probeert Erdogan met zijn aanvallen op Irakees Koerdistan, verdeeldheid te zaaien!
Hij weet dat de Koerdistan Democratische Partij en de Patriottische Unie van Koerdistan niet de democratisch confederale ideologie steunen. Zij steunen de NAVO en het neoliberale kapitalisme. De Turkse aanvallen op Irakees Koerdistan hebben vruchten af geworpen, nu de Irakese Koerden de aanhangers van de PKK oproepen om te vertrekken. Het is Erdogan gelukt om angst te verspreiden. De NAVO gaf hem hiervoor groen licht en ook de Duitse kanselier Angela Merkel staat pal achter Erdogan. Hiermee laat Duitsland weer zien wie de echte terroristen zijn in hun ogen. Niet de reactionaire IS, niet de terroristische Turkse overheid, maar de dappere vrijheidsstrijders van de PKK, PJAK en PYD zijn in de ogen van Berlijn de ''echte terroristen''. Daarom moeten de Koerden geen vertrouwen hebben in de NAVO en de westerse wereld!
In Syrisch Koerdistan ( ook wel Rojava ), gaat de strijd tegen de reactionaire islamieten door. Hoewel de Volksbeschermingseenheden ( YPG ) winsten geboekt hebben, is de Islamistische Staat nog niet verslagen. De slag om de stad Kobani was een grote overwinning, maar de terreur aanslagen van de IS blijven doorgaan. Enkel door samen met de Arabische arbeidersklasse op te trekken kunnen de Koerden deze strijd winnen. Het is aan de gehele arbeidersklasse van zowel Syrië en Irak om een einde maken aan het terreur van het islamisme. Ondertussen moeten de Turkse arbeiders zich realiseren dat hun steun aan Erdogan niet in hun interesses werkt. Door Irakees Koerdistan aan te vallen riskeert Turkije een periode van instabiliteit en geweld. Maar daar is de Turkse staat niet vies van. Ze hebben al aangekondigd om een onderzoek in te stellen naar de leiders van de pro-Koerdische; Volksdemocratische Partij. Turkije heeft al vijf partijen in het verleden verboden omdat ze zogenaamd allemaal pro-PKK waren!
De Turkse staat wil de Koerden onderdrukken, dat doen ze uit nationalistische overtuigingen. Turkije moet daarom door alle progressieve krachten bevochten worden. Van kapitalistisch links hoeven we niets te verwachten. De PvdA, GroenLinks en SP verschuilen zich achter burgerlijke braafheid en weigeren om de PKK en diens bondgenoten openlijk te steunen. De PvdA steunt zelfs het NAVO standpunt en daarmee de Turkse overheid!
Koerden demonstreren hier tegen de Islamistische Staat
