De Cambodjaanse Volkspartij. Van stalinisme naar kapitalisme

De verkiezingen in het Koninkrijk Cambodja zijn uitgelopen op een overwinning voor de heersende dictatoriale Cambodjaanse Volkspartij. Sinds 1979 heerst deze partij over het land, haar eerste tien jaar waren onder de vlag van het stalinisme, toen droeg de partij nog de naam; Kampucheaanse Volks Revolutionaire Partij. Na 1991 droegen de stalinisten de macht over aan de VN, die voor ''eerlijke'' verkiezingen moest zorgen in het door burgeroorlog verscheurde Cambodja. De Khmer Volks Revolutionaire Partij nam afstand van het ''communisme'' en werd de huidige Cambodjaanse Volkspartij! 

Net als de Communistische Partij van Vietnam en de Lao Volks-Revolutionaire Partij, heeft de Cambodjaanse Volkspartij haar wortels in de Indochinese Communistische Partij. Deze partij werd in 1930 opgericht door de verschillende communistische groepen te verenigen, die in Frans Indochina actief waren. Al snel kregen de Vietnamezen de leiding wat tot ethische spanningen leidde. Vooral de Khmer het inheemse volks van Cambodja, moesten niets weten van de Vietnamezen!

Na de tweede wereld oorlog werd de Indochinese Communistische Partij opgesplitst. De Vietnamese afdeling werd de Arbeiders Partij van Vietnam onder Ho Chi Minh. De Laos afdeling nam de naam Lao Volks-Revolutionaire Partij aan en de Khmer besloten om hun partij ook volks revolutionair te noemen. Zo waren er dus drie communistische partijen actief in Indochina. 

In 1955 besloot de Khmer Volks-Revolutionaire Partij zich te hernoemen in de Arbeiders Partij van Kampuchea ( Cambodja ). Een opkomende ster in de partij was Saloth Sar, een jonge maoïstische revolutionair. Sar en zijn medestanders wisten de pro-Vietnamese partijleiding uit te schakelen en in de jaren 60 hadden zij de meerderheid in het Centraal Comité van de partij. 

In september 1966 werd de naam van de partij weer veranderd. De Arbeiders Partij van Kampuchea werd de Communistische Partij van Kampuchea. Saloth Sar en zijn medestanders besloten om afstand te nemen van het klassieke stalinisme en zich vooral te richten op het maoïsme. Daarnaast bevorderde de partij het Khmer nationalisme. In de jaren 60 was de CPK een clandestiene beweging die vervolgt werd door het Koninkrijk Cambodja. Daarom nam Saloth Sar een revolutionaire schuilnaam aan. Deze naam zou hem enorm veel bekendheid opleveren, zijn schuilnaam was POL POT! 

Om te strijden tegen de monarchistische overheid werd alles streng geheim gehouden. De laagste rangen van de Communistische Partij van Kampuchea wisten nauwelijks wie hun leiders waren en waar de partij echt voor stond. De top rond Pol Pot hield alles zo streng geheim dat niemand echt wist wie de partij leidde. Ook westerlingen hadden geen idee wie het verzet tegen het koninkrijk aanvoerde!

In 1970 werd het Koninkrijk Cambodja een republiek. Vijf onrustige jaren begonnen, de nieuwe Republiek Camobja was zeer instabiel en de bombardementen van de Amerikanen zorgde voor veel woede. De Rode Khmer van Pol Pot ( Khmer Rouge door de Fransen genoemd ) wisten behoorlijk wat steun te winnen onder de arme boeren. In april 1975 kwam een einde aan het bestaan van de drie kapitalistische regeringen in het voormalige Franse Indochina. De Republiek Vietnam, de Republiek Cambodja en het Koninkrijk Laos verloren de strijd tegen de linkse nationalisten!

Op 17 april viel de hoofdstad Phonm Penh, de soldaten van de Rode Khmer namen bezit van het land. Een klein jaar bleef de oude koning nog staatshoofd. Pol Pot gebruikte dat jaar om een nieuwe grondwet te schrijven en om alle oppositie tegen zijn nieuwe boerenstaat uit te rooien. Anders dan de meeste stalinisten wou hij geen arbeidersstaat maar een boerenstaat. Volgens zijn maoïstische opvattingen waren de boeren de revolutionaire voorhoede. Aangezien Cambodja een agrarisch land was met een zeer zwak proletariaat, had Pol Pot de meeste steun van arme boeren!

In januari werd de nieuwe boerse staat opgericht. Het nieuwe Cambodja droeg de naam; ''Democratische Kampuchea''. Pol Pot wou hiermee aantonen dat zijn regime democratisch van aard was. Maar al snel werd duidelijk dat dit regime niet goedaardig was. Iedereen die banden had met de voormalige Republiek Cambodja werd als ''klassenverrader'' opgepakt en opgesloten. De Rode Khmer gingen ook jacht maken op intellectuelen en mensen met westerse medische kennis. Pol Pot verbood westerse medicijnen wat leidde tot duizenden doden!

Het verenigde Vietnam moest niets hebben van Democratisch Kampuchea. Al in 1975 hadden Rode Khmer soldaten aanvallen uitgevoerd op Vietnamese dorpen. Hierdoor hadden de Vietnamezen een slechte indruk van de nieuwe maoïstische overheid. Internationaal steunde Pol Pot de Chinezen, terwijl de Vietnamezen achter de Sovjets stonden!

Na twee jaar verscheen Pol Pot, hij maakt zich bekend als leider van het land. Ook verklaarde hij dat de Communistische Partij van Kampuchea de leidende partij was. Bijna twee jaar wist niemand wie nu aan de macht was in Cambodja. Informatie kwam nauwelijks naar buiten aangezien alle westerse journalisten in 1975 verbannen waren uit het land!

Pol Pot had grote plannen. Alle stedelingen moesten boer worden. Bijna 2,5 miljoen arbeiders uit de steden werden gedeporteerd naar het platteland. Duizenden stierven omdat ze zich niet konden redden. Daarbij waren de Rode Khmer bijzonder wreed en meedogenloos. Van alle stalinistische regimes was Democratisch Kampuchea het meest wreed, zelfs maoïstisch China was minder wreed. In Vietnam gingen ze het ''rood fascisme'' noemen wat Pol Pot deed!

Al snel splitste zich enkele leden van de CPK af. Velen konden het moorden en het doden niet meer aanzien. In 1978 maakte Hanoi bekend dat anti-Pol Pot Cambodjanen met Vietnamese hulp een verzetsgroep hadden opgericht. Het Kampucheaanse Verenigde Front voor Nationale Redding werd gevormd om het land te bevrijden uit de klauwen van Pol Pot. Leiders van dit front waren Heng Samrin en Hun Sen!

De Socialistische Republiek Vietnam had uiteindelijk genoeg van het moorden door de Rode Khmer. Op 22 december 1978 vielen 120.000 Vietnamese soldaten Cambodja binnen. Phonm Phen viel op 10 januari en Democratisch Kampuchea hield op met bestaan. Pol Pot en de restanten van de Communistische Partij van Kampuchea vluchtte de jungle in. Heng Samrin en Hun Sen kregen een zware taak. Pol Pot had de hoofdstad totaal verwaarloosd, maar het ergste was dat 1/3 van alle Cambodjanen gedood was. Hoeveel doden er vielen is nooit helemaal duidelijk geworden. Maar zeker is wel dat minimaal één miljoen mensen stierven tussen april 1975 en januari 1979!

Heng Samrin en Hun Sen besloten om uit het Kampucheaanse Verenigde Front voor Nationale Redding, een politieke partij te stichten. Deze nieuwe stalinistische partij werd de enigst legale partij in het land. Op aanraden van Vietnam werd de Kampucheaanse Volks-Revolutionaire Partij opgericht. Heng Samrin werd generaal secretaris en daarmee leider van de nieuwe Volksrepubliek Kampuchea! 

Maar de nieuwe volksrepubliek kreeg het lastig. Het hypocriete westen had de kant gekozen van de Volksrepubliek China in de ruzie die Beijing had met Moskou sinds de dood van Stalin. In 1972 waren de banden tussen China en het westen hersteld en de VS erkende Mao Zedong. De Verenigde Staten van Amerika waren woedend toen Vietnam een einde maakte aan het regime van Pol Pot. Washington noemde het een ''communistische misdaad''. Dus deed het westen alles om Vietnam en de Volksrepubliek Kampuchea dwars te zitten. In de Verenigde Naties bleef de vlag van Democratisch Kampuchea wapperen, geen enkel westers land erkende de Volksrepubliek Kampuchea van Heng Samrin!

Toen Pol Pot zag dat hij westerse steun kreeg, nam hij meteen afstand van zijn maoïstische opvattingen. In 1981 werd de Communistische Partij van Kampuchea, hernoemt in de Partij van Democratisch Kampuchea. De ideologie van de partij werd het ''democratisch socialisme'' een ironische bekering aangezien Pol Pot nooit democratische principes had. Ook maakte hij een coalitie met anti-Vietnamese monarchisten. Zo kwam het dat de Rode Khmer ging samenwerken met anticommunistische monarchisten en nationalisten! 

In 1985 werd Heng Samrin vervangen door Hun Sen. Die deed veel pogingen om steun te krijgen van het westen tegen Pol Pot. Maar het westen weigerde hem te steunen zolang Vietnamese soldaten zich in Cambodja bevonden. Hun Sen probeerde vier jaar om internationale steun te krijgen. Maar alleen de Sovjet-Unie en de stalinistische Oostblok landen waren bereid om die steun te bieden. Toen het stalinisme in 1989 in elkaar stortte, moest Hun Sen dramatische maatregelen nemen!

Dus werd de naam van Cambodja veranderd, het land kreeg de naam Staat van Cambodja. Ook kwam een nieuwe vlag. Maar erkenning van het westen bleef uit en ook de Rode Khmer weigerde om te praten over vrede. Uiteindelijk capituleerde Hun Sen en de stalinistische bureaucratie van de Kampucheaanse Volks-Revolutionaire Partij. Met de ondergang van de Sovjet-Unie in 1991, begon hij aan vrede onderhandelingen. Die werden afgesloten in Parijs waarop Vietnam zich uit Cambodja terug trok. Hun Sen besloot om ook maar meteen afstand te nemen van het ''communisme''. Zijn partij kreeg de naam Cambodjaanse Volkspartij en hij legaliseerde oppositie partijen. De Verenigde Naties kregen tussen 1992 en 1993 het gezag in het land, totdat Hun Sen de eerste verkiezingen won! 

Wetend dat het voormalige Koninkrijk Cambodja veel status had bij het westen, besloot Hun Sen om het Koninkrijk Cambodja te herstellen. Koning Norodom Sihanouk werd weer monarch van het land, echter de Cambodjaanse Volkspartij behield de werkelijke macht. De economische politiek na 1993 was extreem goed voor buitenlandse kapitalisten. Cambodjaanse arbeiders zijn de goedkoopste van geheel Azie. In 1995 begon de kapitalistische transformatie. De vrije markt werd God, concurrentie werd Koning!

Mensen werden slaven in buitenlandse fabrieken die spotgoedkope producten produceren. Vakbonden worden tegengewerkt door de staat van Hun Sen. In 2004 werd een belangrijke vakbondsleider vermoord. Dit geeft aan hoe gevaarlijk het is in Cambodja om te strijden voor rechtvaardigheid. De overheid is tot op het bot corrupt en gebruikt de politie om critici monddood te maken. Het hypocriete westen vindt dit allemaal prima. Die zijn al blij genoeg dat hun bedrijven gebruik mogen maken van Cambodjaanse arbeiders!

De verkiezingen in het huidige Koninkrijk Cambodja worden steeds gewonnen door de Cambodjaanse Volksrepubliek van Hun Sen. Ook in juli 2013 wint de partij weer een absolute meerderheid. Het is wel duidelijk dat fraude een grote rol speelt. Maar een echt socialistisch alternatief op Hun Sen is er niet. De oppositie bestaat voornamelijk uit burgerlijke liberalen, die net zo kapitalistisch denken als de Cambodjaanse Volkspartij!

Pol Pot en zijn Partij van Democratisch Kampuchea hebben de verkiezingen van 1993 niet erkend. Ze bleven nog tot 1998 door vechten. Saloth Sar ook wel Pol Pot stierf in 1998, met zijn dood kwam een einde aan de Rode Khmer. Sommige commandanten vochten nog iets langer door, maar tegenwoordig ( 2013 ) zijn alle Rode Khmer eenheden ontbonden. Toch is het Cambodja nog steeds niet gelukt om de misdadigers die verantwoordelijk waren voor de moorden te berechten. Zo komt het dat de voormalige top van de Rode Khmer nog steeds vrij rond loopt!

Heng Samrin is nog steeds een icoon voor de Cambodjaanse Volkspartij. Ondanks dat hij in 1985 werd vervangen door Hun Sen behoort hij tot de top van de partij. Daarmee kunnen wij revolutionair socialisten dat zowel Heng Samrin als Hun Sen nooit echte marxisten waren. Voor hun was het marxisme een propaganda ideologie, omdat Vietnam dit ook gebruikte. Onder invloed van de kapitalistische hervormingen in zowel China als Vietnam, namen deze twee leiders afstand van een ideaal waar ze als jongeren in geloofde. Uiteindelijk was de drang naar macht groter dan hun geloof in een socialistische wereld. Wij revolutionair socialisten kijken ook niet vreemd op dat Hun Sen nu een smerige kapitalistische dictator geworden is!

Hun Sen is nu al 28 jaar aan de macht!

De mythe van het totalitaire communisme

Anticommunisten en burgerlijke democraten gebruiken het graag in hun propaganda. De link tussen het communisme en totalitarisme. Er zijn maar weinig mensen die bij het woord communisme niet meteen denken aan dictatuur en onderdrukking. De anticommunistische propaganda machine heeft tijdens de Koude Oorlog goed werk gedaan. Communisten en hun ideologie werd totalitair genoemd en gelijk geschakeld met het fascisme en nazisme. Deze mythe leeft vandaag voort en revolutionair socialisten moeten zich verdedigen tegen de stroom van leugens die over Karl Marx en Vladimir Lenin verteld worden! 

De sociaal democratie sloot zich aan bij het anticommunistische kamp in 1917. In dit jaar greep de arbeidersklasse de macht in Rusland. Ook in Hongarije, Duitsland en Finland probeerde arbeiders de macht van het kapitalisme over te nemen. Hoewel dit in Rusland deels lukte, mislukte de socialistische revoluties in Hongarije, Duitsland en Finland. Medeschuldig aan de mislukking van de Duitse revolutie in november 1918 was de Sociaaldemocratische Partij van Duitsland. De SPD steunde namelijk het parlementarisme en weigerde de arbeidersraden te erkennen. In 1919 stuurde de SPD leiders zelfs het contrarevolutionaire Freikorps op de revolutionaire arbeidersraden af. Deze rechtse Freikorpsen maakte een einde aan de raden en waren verantwoordelijk voor de moord op Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg!

Het waren de Duitse sociaal democraten die alles in het werk stelde om de socialistische revolutie tegen te werken. Volgens hun visie moesten socialisten eerst samenwerken met de heersende klasse. Deze theorie zou later door de stalinisten overgenomen worden. Maar in 1919 waren het de anti-revolutionaire socialisten die weigerde om de socialistische revolutie te steunen. In Rusland sloten zich deze anti-revolutionaire socialisten aan bij de witte legers om tegen het Rode Rusland te vechten. Tot 1922 zou de Russische burgeroorlog duren en de opkomst van Stalin gemakkelijker maken!

Maar nog voor de opkomst van het stalinisme, brulde de sociaal democratische kranten dat het bolsjewisme een totalitaire ideologie was. Ze wezen op de hardheid die de bolsjewieken in Rusland toepaste tegen contrarevolutionairen. Sociaal democraten werden verteld dat alle revolutionair socialisten/communisten, tuig waren en een ''tegenstander zijn van de vrij democratie''. Deze leus zou na de opkomst van het stalinisme nog makkelijker te verkopen zijn dan tussen 1917 en 1945!

Het marxisme als grondlegger van de Sovjet-Unie kon de anti-revolutionairen niet beter uitkomen. Rechtse conservatieven, antisemitische nationalisten en burgerlijke liberalen staan nog steeds te brullen dat communisme een totalitair systeem is. Ze wijzen met hun vingers naar het stalinisme dat door bijna de gehele westerse media nog steeds als ''communistisch'' wordt afgebeeld. Diezelfde media noemt ook alle sociaal democratische regeringen ''socialistisch'', terwijl je van socialisme echt niet kunt spreken als sociaal democraten aan de macht komen!

Over de almachtig van de parlementaire democratie is genoeg propaganda te vinden. Bijna alle politieke partijen in de wereld steunen deze beperkte vorm van democratie. Zelf het stalinisme steunde de parlementaire democratie in het westen, dus hoe kun je het communisme totalitair noemen als zelfs de stalinisten de parlementaire democratie steunen?

Er zit een oorzaak achter de leugen dat het communisme op gelijke hoogte staat met het nazisme. Anticommunisten willen dat mensen opgroeien tot tegenstanders van het communisme, of althans zo'n afkeer ontwikkelen dat ze weer in het kapitalistische kamp terecht komen. Want alleen het communisme biedt alternatieven op de kapitalistische dictatuur, door dit alternatief negatief neer te zetten wint het kapitalisme weer zielen.

We zien dit met de jongeren generatie uit 1968. De meeste jongeren in dit jaar wouden zich losrukken uit de klauwen van het kapitalisme. Ze bekeerde zich tot het communisme en steunde de socialistische revolutie. Helaas was hun steun voor het communisme eerder steun voor het totalitaire stalinisme in China. Mao Zedong was het icoon van veel linkse jongeren, tot aan zijn dood in 1976 was deze Chinese dictator een icoon. Revolutionair socialisten vanuit de trotskistische hoek waren te zwak om de enorme stalinistische propaganda tegen te werken. Zoals al eerder verteld vielen duizenden jongeren voor het revolutionaire dogmatisme van het maoïsme, alleen om in de jaren 80 weer te bekeren tot het kapitalisme!

Het kapitalisme wist dat het stalinisme hun goed van pas zou komen. Door het systeem van Stalin, Mao en anderen neer te zetten als ''communistisch'' gingen veel linkse jongeren ervan uit dat dit systeem het echte communisme moest voorstellen. Ze accepteerde het totalitarisme dat heerste in de stalinistische partijen, omdat ze zich lieten verblinden door hun idelaisme. Uiteindelijk won toch de kapitalistische media, toen in de jaren 80 het stalinisme in elkaar zakte. Duizenden communisten moesten erkennen dat ze fout waren, de kapitalistische media begon een heksenjacht en verklaarde het marxisme dood. De idealistische jongeren uit de jaren 70 zagen alle ''socialistische'' landen zich bekeren tot het neoliberalisme. Toen op 31 december 1991 de Sovjet-Unie ophield met bestaan was hun droomwereld vernietigd!

De ondergang van de Unie van Socialistische Sovjet Republieken was het startsignaal voor een enorme media campagne tegen het communisme. Overal kon je lezen over hoe slecht het ''communisme'''niet was voor de mensen van Oost-Europa, hoe corrupt en elitair de leiders van de communistische partijen geleefd hadden. Geen woord werd verteld over hoezeer het kapitalisme de boel aan het verneuken was. Tien jaar na de ondergang van het stalinisme, lag Oost-Europa er armoedig bij. De politici gaven het communisme de schuld, veel westerlingen geloofde dit. Nee, het communisme was schuldig aan tien jaar neoliberalisme, Karl Marx moest boeten voor de politiek van privatiseringen en marktwerking!

Al snel verloren de rechtse democraten de verkiezingen. Veel Oost-Europeanen gingen weer stemmen op de oude stalinisten, die bijna allemaal bekeerd waren tot de sociaal democratie. Als snel wonnen ex-stalinistische partijen de verkiezingen. Maar in plaats van democratisch socialisme, bleef het neoliberalisme heersen. De nieuwe Oost-Europese sociaal democratie deden niets om de macht van de markten te breken. Hierdoor nam het vertrouwen in de politiek zeer snel af.

Ondertussen werden speciale commissies opgezet om de ''misdaden'' van het communisme te onderzoeken. Nooit eerder werd een ideologie schuldig bevonden aan 40 jaar dictatuur. Hierdoor werden goede mensen opeens naast totalitaire nazi's en nationalisten gezet. Oude leden van de stalinistische partijen kregen opeens te horen dat ze net zo misdadig waren als nazi's. Vooral in Polen begon een heksenjacht op iedereen die voor de overheid van de Volksrepubliek Polen had gewerkt. Poolse anticommunisten wouden zelfs communistische symbolen verbieden, dat is gelukkig niet gelukt. Echter in Hongarije, Moldavië en de Baltische republieken zijn de symbolen van het communisme wel verboden. Men noemt ze ''symbolen van het totalitarisme''

Revolutionair socialisten verzetten zich fel tegen deze vervalsing van de geschiedenis. Het is misdadig om alle stalinisten meteen met nazi's te vergelijken. Natuurlijk waren de stalinisten fout bezig en hun dictatuur is niet te rechtvaardigen. Maar ook binnen een dictatuur zijn verschillen. De Duitse Democratische Republiek was geen Nazi Duitsland, toch wordt de DDR heel makkelijk naast het Derde Rijk gezet door de burgerlijke democraten. Aanhangers van het marxistische socialisme worden zelfs ''vijanden van de vrije democratie'' genoemd door de christen democratie in Duitsland. Dat juist die dat durven te zeggen, want het was de rechtse CDU die na 1945, heel veel ex-nazi's opnam als partijlid. Veel voormalige leden van de NSDAP kwamen na de oorlog bij de anticommunistische Christen Democratische Unie terecht!

Een bekende mythe gericht tegen Lenin is de partijopbouw van een revolutionaire arbeiderspartij. Volgens de mythe die het anticommunisme verspreid, wou Lenin een strakke partij van een kleine elite. Deze elite moest over de ''domme'' arbeiders heersen. Zo wordt het leninisme zwart gemaakt nog voordat men Stalin gaat gebruiken. De werkelijkheid is echter anders, het partijopbouw van de Russische Communistische Partij in 1917 was open en democratisch. Er waren vrije debatten en ook fracties waren niet verboden. Het verbod op fractievorming waar de anti-leninisten op duiden kwam pas in 1921. Uiteindelijk zou het daadwerkelijke verbod op kritiek binnen de Russische Communistische Partij pas na 1927 optreden, met de royering van Leon Trotsky!

Doordat politiek rechts met steun van kapitalistisch links ( sociaal democratie ) aan de macht is, heersen ook diens opvattingen. De mythe van het totalitaire communisme is één  van hun opvattingen. Ook het dogma dat de Europese Unie goed is, wordt opgelegd aan het proletariaat. Dit terwijl de volkeren van Nederland en Frankrijk de Europese Grondwet verwierpen. 

In Oost-Europa wordt de mythe van het totalitaire communisme, doelgericht gebruikt tegen linkse mensen.  Wie in Hongarije met een rode ster loopt riskeert celstraf, datzelfde geld in Litouwen waar Lenin's gezicht niet getoond mag worden, hij is een communistisch symbool en dus een ''totalitair'' symbool. Door kinderen op te voeden met de mythe van een totalitair communisme, hopen de heersende kapitalisten dat jongeren wegblijven van anti-kapitalistische opvattingen. Want anti-kapitalisme, leidt tot socialisme en als dat socialisme niet sociaal democratisch van aard is, dan is het marxisme en marxisme is communisme = TOTALITARISME! 

Al 23 jaar heersen de partijen van het kapitalisme over Oost-Europa. Armoede en ellende hebben ze voortgebracht. Liberalen, sociaal democraten, conservatieven, ze worden allemaal gewantrouwd. Een deel van het electoraat stemt uit wanhoop op radicaal rechtse partijen. Neem Bulgarije en Hongarije maar als voorbeeld. Daar groeit radicaal rechts en krijgen minderheden te maken met racisme en etnisch nationalisme. Vooral de Roma's in Hongarije worden gediscrimineerd en gehaat door een groeide groep nationalisten rond de Jobbik Partij. 

Maar de heersende klasse ziet het verschil niet tussen communisten en nazi's. Want alle communisten zijn aanhangers van een totalitaire samenleving en daardoor net zo wreed als nazi's, dat is de mythe die ze verspreiden. In werkelijkheid zijn communisten niet totalitair. Er zijn nog maar weinig klassieke stalinisten over en de meeste communisten steunen volop de burgerlijke democratie. Het echte gevaar voor de heersende klasse zit niet in de restanten van het stalinisme, maar in de groeide revolutionair socialisten. Die zijn namelijk niet besmet met het stalinisme. Revolutionair socialisten zijn al sinds de dood van Lenin tegen het stalinisme geweest. Het stalinistische terreur in de Sovjet-Unie was juist gericht tegen revolutionair socialisten, die weigerde de totalitaire dictatuur van Stalin te aanvaarden. Vele duizenden kregen een speciale behandeling in de Goelag kampen. Juist revolutionair socialisten/communisten werden gevreesd door de stalinisten omdat ze niet capituleerde en als trotse marxisten stierven voor het internationale communisme!

Twee anticommunistische posters. 
De rechtse afbeelding is van Nazi Duitsland 
en de linkse afbeelding van Verenigde Staten van Amerika!

''Dikzak'' Kim Jong Un wil praten met de westerse media?

Onze geliefde vetzak wil praten! Daarmee bedoelen we dictator Kim Jong Un van de ''Democratische'' Volksrepubliek Korea. Jong Un is de zoon van Jong Il, Kim Jong Il de voormalige ''geliefde leider''. In het jaar 2010 werd Jong Un voor het eerst voorgesteld aan het Noord Koreaanse volk. Een kort jaartje daarna stierf zijn vader en werd Kim Jong Un, de nieuwe ''almachtige'' leider van de DPRK! 

Terwijl 1/3 van de Noord Koreaanse bevolking ondervoed is, leeft Kim Jong Un in luxe. Waaraan is dat te zien? Aan zijn omvang! De 30 jarige jonge dictator heeft overgewicht. Dat is duidelijk te zien aan de afbeeldingen die Noord Korea de wereld in stuurt. Kim Jong Un geniet van zijn status als leider en de luxe die de Noord Koreaanse staat hem gunt. Revolutionair socialisten kunnen alleen maar met walging kijken naar deze vreselijke show die al 65 jaar duurt!

Nu heeft Kim Jong Un iets nieuws bedacht om geld te ''verdienen''. Voor 1 miljoen dollar ( 750.000 euro ) wil de Noord Koreaanse dictator een interview geven aan de westerse media. Dit is zeer zeldzaam aangezien zijn vader nooit voor de microfoon stond. Zijn grootvader Kim Il Sung sprak dan wel eens, maar nooit voor de camera's van het westen!

Dat hij een interview wil geven is op zich niet verkeerd, maar dat hij daar 1 miljoen dollar voor vraagt is echt anticommunistisch. Natuurlijk weten we allemaal dat Noord Korea niet communistisch is. Althans dat weten revolutionair socialisten. De meeste arbeiders zijn helaas nog steeds in de ban van de westerse leugen dat de ''Democratische'' Volksrepubliek Korea een ''communistische dictatuur'' is. Zelfs Noord Korea heeft alle verwijzingen naar het communisme in 2009, uit haar grondwet gezet. Noord Korea is een juche-songun staat en de heersende ideologie van de ''Arbeiders'' Partij van Korea, is niet het marxistische socialisme!

Toen Kim Jong Un leider werd van Noord Korea, was het nog onduidelijk of hij net zo zou zijn als zijn vader en grootvader. Maar na enkele maanden werd duidelijk dat de jongere Kim net zo despotisch is. Juist omdat hij een opleiding heeft gehad in het westen, had hij de waarheid moeten weten over de werkelijke aard van Noord Korea. Vermoedelijk weet de Kim familie dat best, maar ze houden de schijn van een ''socialistisch'' Korea hoog. Allemaal om Kim Il Sung en Kim Jong Il te eren, die als goden overal vereert worden. In liederen, in boeken, in tv series, overal zijn de lachende gezichten van deze twee kleptomanen te zien!

1 miljoen dollar voor een interview. Het is best mogelijk dat enkele westerse media imperialisten zullen toehappen. Want Noord Korea is nog steeds een geheimzinnig land. Men weet eigenlijk bitter weinig over de werkelijke aard van de heersende Kim dynastie. Al 65 jaar doen de Kims veel moeite om 24,5 miljoen mensen te hersenspoelen. In het begin werd het communisme ( stalinisme ) gebruikt, maar na 1972 nam de juche ideologie het over. Kim Jong Il voerde in 1997 de songun ideologie toe tot de juche, waardoor het militair als revolutionaire voorhoede werd neergezet. Dat was een logische stap, want de Kim familie heeft het Koreaanse Volksleger nodig ter bescherming! 

Terwijl het dikke varken Kim Jong Un, lekker geniet en 1 miljoen dollar eist van de westerse media voor een interview, lijden 8 miljoen Noord Koreanen honger en zijn ondervoed. Dit is de misdaad van de Kim familie en wij revolutionair socialisten roepen de arbeidersklasse van beiden Korea's op om te strijden, tegen zowel de zuidelijke kapitalistische families als tegen de noordelijke Kim dynastie!

Weg met het varken KIM JONG UN
Weg met de Zuid Koreaanse kapitalistische families! 

Dik varken naast vette champion's  

Alleen voor hem!

Kritiek op bepaalde socialisten/communisten

Wat is het machtigste wapen van de kapitalistische klasse tegen socialisten/communisten? Hun machtigste wapen is de steun die veel socialisten/communisten geven aan stalinistische regimes. Dat was vooral een machtig wapen tijdens de Koude Oorlog, hierdoor kon de kapitalistische media veel arbeiders weg houden van socialistische en communistische partijen. De pro-kapitalistische sociaal democratie, werd neergezet als ''democratisch links'' en veel arbeiders konden zich hierin vinden! 

Nu, 23 jaar na de val van de stalinistische regimes, maken sommigen socialisten/communisten nog steeds dezelfde fout, die veel revolutionairen tijdens de Koude Oorlog maakte. In naam van het anti-imperialisme werden regimes gesteund die alles behalve democratisch en socialistisch van aard waren. Revolutionair socialisten vanuit de trotskistische hoek, hebben daarom ook felle kritiek op die socialisten en communisten die kritiekloos achter dictators aanliepen!

De kapitalistische media brult dat alle revolutionair linkse personen, zich aangetrokken voelen tot ''socialistische'' dictaturen. Deels is dit inderdaad waar geweest. Veel linkse jongeren hadden grote sympathie voor landen zoals Cuba, Vietnam, Angola en Mozambique. Deze landen vochten namelijk tegen het imperialistische westen, onder andere tegen de Portugezen, Fransen en Amerikanen. 

Linkse jongeren voelde zich verbonden met hun strijd tegen het imperialisme. Ook waren charismatische leiders zoals Fidel Castro en Ho Chi Minh, een manier om je af te zetten tegen je pro-kapitalistische ouders. Tijdens de jaren 60 en 70 steunde bijna alle linkse jongeren, de stalinistische regimes die tegen het imperialisme vochten. Revolutionair socialisten vanuit de trotskistische hoek, hebben altijd steun gegeven aan de massa's die tegen het kapitalisme en imperialisme vochten. Maar ze steunde nooit de dictatuur van een stalinistische partij. Dat is ook waarom veel trotskisten gehaat werden door de totalitaire stalinisten. Door hun kritiek op de eenpartijstaat werden ze ''contrarevolutionair'' genoemd!

Liefde voor stalinistische dictators zat er bij veel linkse mensen in. Waarom? Een antwoord is makkelijk te geven; blind idealisme. Het stalinisme leert mensen niet zelfstandig nadenken. Iedereen moet vertrouwen hebben in de leider ( in het geval van klassiek stalinisme ) of de partijleiding ( bij gematigde stalinisten ). Kritiek op de partij is vaak alleen toegestaan binnen partijcongressen, bij klassieke stalinisten is kritiek zelfs helemaal taboe! 

De vraag is dan waarom zo veel jongeren zich aangetrokken voelde tot de totalitaire cultuur van veel stalinistische partijen? Weer blind idealisme en geloof in een betere wereld. In plaats van kritisch te zien werd de energie van duizenden linkse jongeren leeggezogen door het stalinistische dogmatisme. Uiteindelijk verloren velen hun geloof, zeker na de val van de Sovjet-Unie en de ondergang van het zogenaamde ''reëel bestaande socialisme''!

Door de ondergang van de Sovjet-Unie moesten veel socialisten/communisten erkennen dat ze fout waren geweest. In plaats van te zoeken naar het echte socialisme, kozen velen voor de capitulatie. Enkele socialisten/communisten besloten om sociaal democratisch te worden en het kapitalisme te aanvaarden. Andere communisten bleven zich communistisch noemen en weigeren nog steeds te aanvaarden dat de Sovjet-Unie volledig mislukt was. Sommigen zeggen dat de ondergang van de USSR het resultaat was van buitenlandse invloeden. Andere zeggen dat de corruptie en de bureaucratie daar schuld aan waren. Maar erkennen dat de USSR niet socialistisch was doen ze niet. Want dat zou betekenen dat de trotskisten gelijk hadden en dat ze jarenlang een vreselijke dictatuur steunde, dit willen veel stalinistische communisten niet accepteren.

Het steunen van anti-VS regimes is iets dat helaas enkele delen van revolutionair links doen. Bijvoorbeeld de bombardementen op Servië door de VS. De Nieuwe Communistische Partij van Nederland ( NCPN ) steunde de Servische overheid, die zeer nationalistisch van aard was. Toen het Libische volk in opstand kwam tegen dictator Gaddafi, kozen veel ( stalinistische ) socialisten/communisten de kant van de Libisch Arabische Jamahiriya. Waarom? Omdat islamistische groepen deel van de opstand werden. Ook steunde het ( hypocriete ) Westen, de opstand tegen Gaddafi. Omdat het westerse imperialisme steun gaf aan de Libische revolutionairen steunde ( stalinistisch ) revolutionair links de despotische dictator. 

Dit zien we tegenwoordig ook terug in de Syrische burgeroorlog. Delen van revolutionair links geven openlijk hun steun aan dictator Bashar Al-Assad, weer omdat het ( hypocriete ) Westen steun geeft aan de Syrische rebellen. Het sektarische conflict in Syrië leidt ertoe dat delen van revolutionair links zich solidair verklaart met een regime dat begon met het moorden en doden! 

Revolutionair socialisten hebben terecht kritiek op socialisten/communisten die dictatoriale regimes ondersteunen. Dit werkt de kapitalistische media alleen maar in de hand. Het beeld dat socialisme en communisme niets anders voorstelt dan dictatuur en onderdrukking wordt erdoor versterkt. Er zijn verschillende revolutionair linkse partijen, die met hun anti-imperialisme zover doorschieten dat ze steun verlenen aan regimes die enorm ondemocratisch van aard zijn!

De Amerikaanse; Partij voor Socialisme en Bevrijding ( PSL ) is zo'n partij. Op het eerste gezicht een eerlijke en oprechte revolutionair socialistische partij. Hun programma roept op tot socialisme en arbeiders macht. De PSL is tegen racisme, kapitalisme en uitbuiting. Prima zou je denken, maar er zit een adder onder het gras. Want de PSL komt uit de marxistisch leninistische ( stalinistische ) hoek. Hun oorsprong heeft de PSL in de Arbeiders Wereld Partij ( WWP ). Deze partij ontstond toen enkele trotskisten zich splitste van de Socialistische Arbeiders Partij ( SWP ). 

Hoewel anti-stalinistisch van oorsprong werd de WWP een pro-Sovjet partij. Het was ook de WWP die fel tegen de Sovjet hervormingen was. Toen de hardliners van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie een staatsgreep pleegde in 1991, steunde de WWP hun. Echter de staatsgreep mislukte en kapitalistische contrarevolutionairen wisten de Russische arbeidersklasse achter zich te krijgen. Boris Yeltsin maakte een einde aan de Sovjet-Unie en werd president van de Russische Federatie! 

In 2004 splitste zich enkele leden van de Arbeiders Wereld Partij af en stichtte de Partij voor Socialisme en Bevrijding. Na negen jaar is de PSL uitgegroeid tot en sterke partij, met best wat aanhang. Maar wat de partij zal blijven beperken is hun steun voor dictatoriale landen. Cuba kan rekenen op kritiekloze steun. Ook China wordt nog gesteund, ondanks het feit dat 75 billionairs lid zijn van de Chinese Communistische Partij. 

Sektarisme zit helaas ook in de PSL. De partij weigert andere socialistische kandidaten te steunen bij verkiezingen  die niet lid zijn van de PSL. Zo was het ook bij de verkiezingen voor de Amerikaanse president in 2012. In plaats van de kandidaat te steunen die een socialistische achtergrond heeft, steunde de partij opeens Roseanne Barr, die geen antikapitalistische achtergrond heeft! 

Het steunen van anti-imperialistische dictators is niet wat socialisten en communisten moeten doen. De arbeiders beweging is hierdoor flink verzakt toen het stalinisme wegviel. Als de socialisten/communisten een onafhankelijke socialistische houding hadden gehad, dan stond de kapitalistische media zonder wapens. Want een machtig wapen van de heersende klasse, is de kritiekloze steun die veel linkse personen gaven aan dictatoriale regeringen! 

Daarom moeten revolutionair socialisten aantonen hoe contraproductief het is om dictators te steunen. Ook Fidel Castro en Ho Chi Minh werden bekritiseerd door revolutionair socialisten, die heel goed wisten dat andersdenkende revolutionairen geen vrijheid van meningsuiting hadden in Cuba en Noord Vietnam. Er is een verhaal bekend over een bijeenkomst van Ho Chi Minh aanhangers. Een vertegenwoordiger van de Democratische Republiek Vietnam ( Noord Vietnam toen der tijd ) was ook aanwezig. Toen een revolutionair socialist hem vroeg over de moorden op trotskistische communisten in Vietnam, verliet de vertegenwoordiger de zaal. Stalinisten houden niet van feiten, want dat confronteert ze met de werkelijkheid.

Als de kapitalistische media denkt dat alle socialisten en communisten steun geven aan linkse dictators dan hebben ze het mis. Revolutionair socialisten vanuit de trotskistische ideologie zijn anders dan de socialisten van de PSL of de WWP. Zij steunen niet de eenpartijstaat en de bureaucratie van een communistische partij. Hoewel ze wel solidariteit tonen met volkeren die onderdrukt worden door het imperialisme, zullen revolutionair socialisten nooit politieke steun geven aan regimes die geen macht geven aan de arbeidersklasse! 

De sekte CPGB-ML heeft slechts 50 leden

maar is duidelijk klassiek stalinistisch!

Nederland is geen democratie!

De gebeurtenissen in Nederland op en om 12 september 2012 waren geen democratische Kamerverkiezingen. Ze waren slechts een goocheltruc. De VVD en de PvdA hebben ze gebruikt om voor enkele korte weken de schijn van meerderheidssteun te wekken, zodat ze daarna jarenlang kunnen regeren. En dit tegen de wil en de belangen van de meerderheid van de bevolking. De samenleving moet in beweging komen op basis van de waarheid dat dit kabinet geen democratisch mandaat heeft voor zijn bezuinigingen.

Door Jet Menist van de groep; Socialistische Alternatieve Politiek 

Socialisten hebben altijd kritiek gehad op de parlementaire democratie. We hebben erop gewezen dat naast beslissingen die door democratisch gekozen parlementen worden genomen, minstens even belangrijke beslissingen genomen worden op werkplekken en in besturen van ondemocratisch georganiseerde banken en bedrijven. Daarom bepleiten we, naast politieke democratie, ook voor democratisering van de economie. De politieke democratie wordt gecorrumpeerd door gelobby, illegale en legale manieren van omkoping, en chantage door de financiële markten. Daarom bepleiten we, naast vertegenwoordigende democratie vormen van basisdemocratie.

Gedurende de twintigste eeuw, vooral na de bevrijding, zagen we op momenten een grotere rol in de parlementaire democratie voor maatschappelijke organisaties zoals vakbonden. Deze grotere deelname van sociale organisaties was een verdieping van de democratie. In Nederland vond dit grotendeels plaats in het kader van de verzuiling, waarin politieke partijen sterke banden hadden met maatschappelijke organisaties en rekening moesten houden met hun achterban. De PvdA moest bijvoorbeeld tot op zekere hoogte rekening houden met de werknemers verenigd in de FNV.

Banden verzwakt
Maar met de opkomst van het neoliberalisme vanaf de jaren tachtig nam de afstand tussen de sociaaldemocratie en haar maatschappelijke achterban toe, in Nederland en daar buiten. Sinds het uitbreken van de crisis in 2008 zijn de banden tussen sociaaldemocratische partijen en vakbonden nog verder verzwakt. Het proces is in Nederland met de PvdA misschien nog niet zo extreem vergeleken met de PASOK in Griekenland, maar vergeleken met andere Noord-Europese landen is het al ver gevorderd.

Dit is de context van de goocheltruc van 2012. Om uit een zeer diep dal te komen, vlak op tijd voor de verkiezingen, moest de PvdA de banden met haar achterban enigszins herstellen door zich te profileren als een soort ‘SP-light’. Tijdens de formatie heeft de partijleiding in recordtijd kleur bekend als ‘VVD-light’. Het gemak en de snelheid waarmee het PvdA-congres akkoord ging liet zien hoe extreem zwak de banden tussen partij en achterban geworden zijn.

Het recente schijndebat in de PvdA over ‘illegalen’ bevestigt de trend. Aan de ene kant accepteren veel leden dat ze steeds minder opties hebben. Aan de andere kant zijn er steeds meer PvdA’ers voor wie het pluche belangrijker is dan welk principe ook, die en/of overtuigde voorstanders zijn van de neoliberale orthodoxie, en/of oprecht bang zijn voor migratie. Op die manier is de PvdA in de peilingen terug in hetzelfde diepe dal gezakt.

Nog belangrijker is dat de banden tussen de PvdA, bonden en bewegingen steeds zwakker worden. Een rechtse PvdA-er als Ton Heerts kan nog gekozen worden als FNV-voorzitter, maar dit is niet omdat de basis zich met hem identificeert, maar omdat de overweldigende meerderheid passief is en bezoldigde bestuurders het proces naar hun hand kunnen zetten. Daar waar de leden zelf in actie komen – vooral onder nieuwe lagen, vaak bestaande uit vrouwen en migranten, zoals in de zorg en de schoonmaakbranche – zijn banden met de PvdA juist nagenoeg afwezig.

Het gekke is dat politici dit systeem blijven verdedigen met argumenten die helemaal los van de werkelijkheid zijn komen te staan. In onze democratie, zeggen ze, stemmen burgers op een partij die hun meningen en belangen vertegenwoordigt, en omdat geen partij een absolute meerderheid krijgt, moet deze compromissen sluiten. Maar wie of wat werd in 2012 door de PvdA vertegenwoordigd? Wat voor aanwijzingen zijn er dat dit regeerakkoord op hoofdlijnen een compromis was, terwijl het eenzelfde beleid voortzet dat de PvdA, evenals de VVD, al decennialang voert? Wat voor democratische legitimiteit heeft een regering die de steun geniet van nog geen derde van de kiezers en steeds minder sociale wortels heeft? Kortom, is dit kabinet tot stand gekomen door een compromis, of gewoon door een leugen?

ECB en monarchie
De Nederlandse staat verliest democratische legitimiteit door de toenemende macht van ondemocratische internationale instellingen, zowel op Europees als op wereldniveau. Ook in dit opzicht loopt Nederland helaas voorop in de uitholling van de democratie. Omdat het Nederlandse kapitaal al eeuwenlang een sterk internationaal karakter heeft, zijn en blijven Nederlandse regeringen de kampioen van de vrije beweging van goederen, van diensten en vooral van kapitaal. Als andere, democratisch gekozen regeringen iets proberen te doen om de antidemocratische en sociaal schadelijke macht van bijvoorbeeld de Wereldhandelsorganisatie in te perken, staat Nederland voorop om het internationale handelsstelsel te verdedigen.

Ook op Europees niveau gaat dit kabinet akkoord met maatregelen om de macht van democratisch gekozen parlementen om belastingen te heffen en begrotingen vast te stellen in te perken. Het verbergt deze overheveling van macht naar Europese instanties enigszins achter een leeg nationalisme. Een Europees volkslied mag van Nederland niet, en een belasting op het flitskapitaal ook niet, want democratische beslissingen moeten ‘zo dicht mogelijk bij de burger worden genomen’. Maar cruciale economische beslissingen? Die zijn volgens dit kabinet wel veilig in de handen van de Europese Commissie en de Europese Centrale Bank. Eenzelfde soort leeg nationalisme was te zien in het recente circus rond de troonwisseling. Volgens Mark Rutte was het voortbestaan van een erfelijk, en dus ondemocratisch, staatshoofd in Nederland ‘een paradox, maar een goede paradox’. Eigenlijk is dit helemaal geen paradox. De monarchie is een belangrijk instrument om de bevolking ervan te overtuigen om zich met het ondemocratische karakter van de Nederlandse staat te verzoenen en zich, tegen de eigen belangen in, met de BV Nederland te identificeren. En het is geen goedkoop instrument. Het salaris van onze ongekozen vorst is ruim twee keer zo hoog als dat van de gekozen president van de Verenigde Staten. Daar komen nog de de miljoenen bij die zonet over de balk zijn gegooid voor de troonwisseling, allemaal op kosten van de belastingbetaler.

SP
Als enige anti-neoliberale partij van Nederland wordt de SP structureel benadeeld binnen dit stelsel. Na de verkiezingen van 2010, toen de PVV 24 zetels won, zou het ondemocratisch zijn geweest om die partij totaal buiten de regeringsmacht te houden, zo kregen we te horen. Maar toen de SP 25 zetels had in 2006 was het geen probleem om de socialisten te weren. Ook heeft de SP nog geen enkele burgemeester. En toch blijft de SP trouw zweren aan de parlementaire democratie zoals die nu bestaat.

Deze verklaringen van de SP zijn deels een ritueel om haar maoïstische verleden te bezweren en om aanvallen van rechts die hieraan herinneren af te slaan. Maar ze zijn ook deel van haar verstoorde verhouding met buitenparlementaire bewegingen. ‘Geen fractie zonder actie’ is een motto dat een eenzijdige parlementaire benadering moet uitsluiten. Maar als het gaat om de vormgeving van een socialere maatschappij, wil de SP in overleg met andere parlementaire partijen, vanuit het parlement de kaders bepalen, In dit soort debatten worden buitenparlementaire bewegingen niet betrokken. En als bewegingen zelf het heft in handen proberen te nemen reageert de SP vaak voorzichtig.

Naast democratisering van de economie, zou de SP ook de democratisering van de politiek moeten nastreven. Er is natuurlijk veel werk nodig om voorstellen uit te werken voor een vernieuwde democratie, voor een democratie die verder gaat dan eens in de vier jaar stemmen en in de tussentijd af en toe protesteren. De huidige crisis van de democratie geeft voor zo’n discussie iedere aanleiding.

Onregeerbaar
Maar we hoeven geen lange discussie over de toekomst van de democratie af te wachten om af te rekenen met de nepdemocratie van nu. Een belangrijke factor in de zwakte van het verzet tegen dit afbraakkabinet is het breed gedeelde gevoel, zelfs onder de slachtoffers van bezuinigingen, dat deze regering democratisch gekozen is en dus een mandaat heeft voor haar maatregelen. Terwijl dat in wezen niet zo is.

Het doel van de linkervleugel in de FNV en van andere bewegingen moet niet zijn om de scherpste randjes van het beleid af te vijlen terwijl we ondertussen op de volgende verkiezingen wachten, maar om dit asociale en illegitieme kabinet af te zetten. Dat kan gedaan worden als protest zo massaal wordt dat business as usual onmogelijk wordt. Dit is geen doel voor volgende week of volgende maand. Er is een heleboel mobilisatie en machtsvorming nodig voordat links zijn huidige zwakke positie achter zich kan later en in het offensief kan gaan. Maar het is volstrekt democratisch om door actie op straat maatregelen tegen te houden die de meerderheid niet wil en nooit democratisch heeft aanvaard. De val van dit kabinet is een voorwaarde voor nieuwe verkiezingen, en op termijn een linkse regering, als een echt democratische uitdrukking van de samenleving in actie.

Mark Rutte en Diederik Samsom 

Samen tegen arbeiders, jongeren en armen!

250.000 euro voor 12 bestuurders van ziekenhuizen, totaal 3 miljoen

Twaalf voormalige directeuren van ziekenhuizen krijgen elk 250.000 euro cadeau. Dat noemen we een vertrekpremie. Terwijl 50.000 mensen in de zorg hun baan kwijt raken en in onzekerheid zitten, lopen twaalf elitaire bestuurders weg met ieder 250.000 euro op zak. Het is deze ongelijkheid die typisch voor het misdadige systeem dat kapitalisme heet. In ons systeem is het blijkbaar heel normaal dat twaalf elitaire mannen 3 miljoen euro overhandigd krijgen, terwijl in de zorg meer dan 50.000 op straat dreigen te staan! 

Emile Lohman van het Universitair Medisch Centrum St Radboud in Nijmegen. Lohman streek na zijn vertrek dertien maanden lang een vergoeding van 30.000 euro per maand op, zogenaamd voor 'advieswerk'. In totaal kreeg hij ruim 660.000 euro mee!

Op de plaatsen twee en drie staan ex-topmannen Elmer Mulder van het VU medisch centrum in Amsterdam en Bert Bruggeman van het Universitair Medisch Centrum Groningen, met bedragen tussen de 4 en 5 ton.

In de wet normering topinkomens, die sinds begin dit jaar van kracht is, staat dat de ontslagvergoeding voor bestuurders in de (semi) publieke sector maximaal 75.000 euro mag zijn. Als er echter bezoldigingsafspraken voor 1 januari 2013 zijn gemaakt, geldt dat maximum niet! 

Bron; de Telegraaf van 09-07-2013 

Dit is weer typisch iets voor het kapitalisme. Mensen die aan de top staan verdienen goud, terwijl het werkende volk voldoening moet nemen met een modaal tot minimumloontje. Juist bij ziekenhuizen is het een schande dat directeuren blijkbaar vinden dat ze het recht hebben op ieder 250.000 euro. Zoveel geld verdienen alleen de top specialisten of chirurgen en dan ook alleen na jaren van studies! 

Wij revolutionair socialisten zijn fel tegen de ''gouden handdruk''. Directeuren zouden niet meer geld horen te krijgen dan normale werknemers als ze ontslagen worden. Maar zo werkt de misdadige kapitalistische economie niet. De kapitalisten belonen hun lakeien die voor winst gezorgd hebben ten kosten van de mensen die daadwerkelijk het werk doen. Deze ''gouden handdruk'' staat nog los van het daadwerkelijke salaris wat deze elitaire directeuren ''verdiende''.   

De directie van ziekenhuizen moet democratisch gekozen worden door iedereen die in een ziekenhuis werkt. Ook moeten ziekenhuizen geen commerciële ondernemingen worden. De zorg is geen markt, helaas heeft het neoliberalisme er wel een markt van gemaakt. Schuldig hieraan is de politiek van kapitalistisch links tot neoliberaal rechts! 

Als de werkende klasse niet snel ontwaakt uit de dogma's van het kapitalisme, dan zullen de rijken en hun lakeien er steeds mee weg komen. Wat Nederland nodig heeft is een strijdvaardige arbeiderspartij. Een partij voor de werkende klasse. De Socialistische Partij van Emile Roemer speelt de rol van de oude PvdA en biedt geen socialistische alternatieven. Wie nog denkt dat GroenLinks en de PvdA voor een alternatieve maatschappij strijden, die heeft de laatste 23 jaar een winterslaap gehouden!

Alternatieven op het kapitalisme zijn er. De socialistische raden-democratie is dat alternatief. Een democratie op raden basis is democratischer dan de parlementaire monarchie die we nu kennen. De socialistische raden-republiek geeft de macht direct aan de werkende klasse. Hun vertegenwoordigers zullen geen 250.000 euro krijgen, maar een modaal inkomen. Ze zullen moeten leven op het inkomen van hun achterban. Ook zullen vertegenwoordigers in een raden democratie meteen afzetbaar zijn als ze de steun van hun electoraat verliezen! 

Op korte termijn moet de politiek een einde maken aan de bonuscultuur. De overheid moet boetes gaan uitdelen als bedrijven hun bestuurders asociale bedragen uitkeren. Maar het einddoel van revolutionair socialisten is niet een menselijker en socialer Nederland. Wij willen het Koninkrijk der Nederlanden afbreken en heropbouwen als socialistische arbeidersstaat. Natuurlijk zullen de rijken en de kapitalisten dit niet accepteren, daarom worden revolutionair socialisten ook gehaat en geminacht. De burgerlijke media beweert steeds dat socialisme niet kan werken, maar ondertussen mislukt het kapitalisme volledig!

De politici zeggen dat we allemaal moeten inleveren, inleveren bekend minder loon, meer belastingen, meer armoede en meer neoliberalisme. Prima voor de rijken, die kunnen best honderden euro's extra per maand betalen aan boodschappen, medische kosten en andere noodzakelijke uitgaven. Mark Rutte met zijn 10.000 euro per maand, kan dat best. Maar een modaal gezin met 2300 euro bruto in de maand heeft het flink lastiger! 

 YES, Ik krijg 250.000 euro denkt de ex-directie

De persoon op de achtergrond mag blij zijn als 

hij nog kan blijven werken in de zorg!